De Kanttekening spreekt ‘nieuwe’ Nederlanders die op weg zijn naar de top. Deze week: de Irakees-Nederlandse Diyar Jassim (22).

Wat doe je?
‘Sinds anderhalve maand ben ik bestuurslid bij Rood, de jongerenafdeling van de SP. Ik houd me in die functie vooral bezig met het organiseren van bijeenkomsten over thema’s die jongeren aanspreken. Ook peil ik meningen over zaken als jongeren die geen vaste baan kunnen vinden. Ik wil laten zien dat we de wereld echt kunnen veranderen als we de handen ineenslaan, te beginnen bij je eigen omgeving. Ik doe dat natuurlijk niet alleen, we vormen een goed team binnen Rood. Hiervoor was ik lokaal actief, in Amsterdam. Naast dit alles studeer ik. Ik zit in het laatste jaar van de hbo-opleiding Rechten. Maar ik ben dus zoals gezegd vooral druk met activisme. Dat vind ik nu erg belangrijk. Verder zie ik wel waar het schip strandt.’

Waar wil je heen?
‘Geen idee. Ik heb bepaalde idealen waar ik me voor wil inzetten. Ik wil blijven strijden voor menswaardigheid, gelijkwaardigheid en solidariteit. Waarschijnlijk zal ik iets blijven doen wat daarbij aansluit. Dat kan natuurlijk in Nederland, maar ook in Irak waar mijn familie vandaan komt. In 1989 moest mijn familie vluchten uit het land voor het regime van Saddam Hoessein. In Diyar klinkt heel toepasselijk ‘verlangen naar het vaderland’ door. Ik heb me al eens ingezet voor Irak, maar dan vanuit hier. De actie ‘Niet in mijn naam’ was mede door Rood georganiseerd. Het ging erom dat we protesteerden tegen de militaire inmenging van het Westen in het land. Ik zie IS als een gevolg van de oorlogen die toen in gang zijn gezet en waar bepaalde industrieën heel veel baat bij hebben gehad, zoals de wapenindustrie. Veel jongeren hebben zich daar toen tegen uitgesproken en het toonde voor mij aan dat je ook vanuit hier veel kunt betekenen. Ik krijg daar echt energie van!’

Heb je een kruiwagen?

‘Op mijn vijftiende luisterde ik veel naar de Irakese rapper Kilo. Hij sprak veel over hoe de wereld in elkaar zit en dat zette me aan het denken. Hij liet bijvoorbeeld zien dat je door kleine dingen in je eigen omgeving al best wat in gang kunt zetten. Toen een paar jaar later het leenstelsel voor studenten werd ingevoerd werd ik boos en zette ik die energie om in activisme. Ik protesteerde met Rood tegen het leenstelsel. We hebben het niet tegen kunnen houden, maar we hebben wel andere dingen bereikt, zoals het jeugdloon, dat van drieëntwintig naar tweeëntwintig jaar is gegaan. Binnen de SP is Sadet Karabulut een voorbeeld voor mij. Het lef waarmee zij dingen durft aan te kaarten vind ik inspirerend. Daarnaast heb ik van mijn vader een sterke drive meegekregen om dingen te veranderen. We zijn gevlucht uit Irak, omdat we dingen in onze omgeving zagen die niet klopten. Mijn vader wilde daar iets aan doen. Die drang heb ik waarschijnlijk van hem.’

Zijn er beren op de weg?
‘Het vergaande individualisme en het feit dat de druk op studenten best hoog kan zijn. Sinds het leenstelsel er is kun je amper meer iets naast je studie doen, actie voeren bijvoorbeeld, omdat je een schuld opbouwt als je niet op tijd klaar bent. Die druk zie je ook op de werkvloer. Mijn ouders hebben geen miljoenen, dus ik voel een bepaalde last. Soms moet je daarom moeilijke keuzes maken om je in te kunnen zetten voor een betere wereld.’

Heb je tips?
‘Iets kleins zoals een losse stoeptegel weer recht zetten is al een positieve verandering. Met andere woorden, zet kleine stappen, maar organiseer jezelf. Elke stap telt. Als jongeren zich samen inzetten voor een positieve verandering, dan werk je aan een betere samenleving.’