Elke week gaat de Kanttekening in gesprek met een ‘nieuwe’ Nederlander die op weg is naar de top. Deze week: Molukse Nederlander Amarilio Dijk (18).

Wat doe je?
‘Ik ben danser. Binnenkort kom ik op RTL4 in een nieuw dansprogramma. Omdat ze de video’s met mijn eigen choreografie kennelijk goed vonden, vroegen ze me. Zo kwam ik door de eerste ronde. Veel weet ik nog niet over het programma, behalve dat de bekende choreograaf Dan Karaty in de jury zit. In het dagelijks leven ga ik naar een mbo-school in Amsterdam, maar ik ben vooral met dans bezig. Ik geef drie tot vier keer in de week les en ik dans nog één keer zelf. De stijlen die ik doe zijn dancehall en hiphop. Niet breakdance, maar een stoerdere vorm van streetdance. Ik hou van energieke dansen. Mijn moeder deed klassiek jazz, dat is niks voor mij, te rustig, ik ben zelf vrij druk. Misschien was ik zelfs wel te druk voor dansen, want ik vond het eerst niets aan. Een meisje met wie ik omging en die ook danste stelde me voor aan haar dansleraar. Hij vroeg me langs te komen bij een les, maar ik had er geen zin in. Uiteindelijk, na lang aandringen van mijn moeder, ben ik gegaan. Het bleek een perfecte uitlaatklep en hoewel ik er in het begin weinig van bakte, bleef ik toch doorgaan tot ik langzaam maar zeker beter werd. Vanaf het moment dat ik eigen choreografie ging bedenken, ging het hard. Ik deelde het op social media en werd al snel gevraagd les te geven bij verschillende scholen.’

Waar wil je heen?
‘Het liefst wil ik als achtergronddanser bij een grote internationale artiest terechtkomen. De roem, maar vooral het feit dat mensen je herkennen en erkennen geeft waarschijnlijk een gevoel dat je écht iets bereikt hebt. Je zou denken dat ik misschien later een dansschool wil, maar die ambitie heb ik niet. Mijn ouders denken er wel aan er één te openen. Mijn moeder heeft vroeger ook gedanst en als ik de familie mag geloven was ze best goed.’

Heb je een kruiwagen?

‘Mijn moeder heeft me altijd gebracht naar de lessen. De dansschool zat in Utrecht, in de wijk Kanalen-eiland. Maar ook als er ergens een workshop was van een bekende danser uit Amerika bracht ze me. Toen ik begon met dansen was ik enorm verlegen. Toen die vriendin die ook danste op een gegeven moment stopte ben ik doorgegaan.’

Wat zijn beren op de weg?
‘Ik hou van gezelligheid, dat is wel een valkuil voor me. Als iemand zei dat er ergens wat leuks te doen was, ging ik niet dansen. Nu geef ik ook les, dus moet ik wel gaan natuurlijk. Ook mijn school was lange tijd geen prioriteit. Ik leerde slecht en niet eens omdat ik lui ofzo was, ik was juist gedreven en vooral met dans bezig.’

Heb je tips?
‘Wat echt belangrijk is: ook als je denkt dat je niet vooruit gaat, moet je niet opgeven. Het gaat niet altijd vanzelf. Je moet je niet laten afleiden, bijvoorbeeld door mensen die zeggen dat iets niet kan ofzo. Voor mij was dat juist een motivatie om door te gaan, om te laten zien dat ze het mis hebben. Met als resultaat dat mensen me nu zien en niet kunnen geloven dat ik dezelfde ben als vier, vijf jaar geleden.’