De Kanttekening spreekt ‘nieuwe’ Nederlanders die op weg zijn naar de top. Deze week: de Spaans-Nederlandse Juanita Hernandez (18).

Wat doe je?
‘Onlangs heb ik het eerste jaar van de studie International Studies afgerond aan de Universiteit Leiden. Daarnaast ben ik bezig met reizen en het ophalen van mijn talen. Zo was ik deze week nog in Duitsland om mijn Duits wat bij te spijkeren. Waar ik erg naar uitkijk is een reis naar Colombia, waar ik seksuele voorlichting ga geven aan twaalf tot zeventienjarigen. De link met Spaanstalige landen komt wellicht omdat mijn vader Spaans is; ik ben in Nederland geboren. Ik vind het belangrijk taboes de wereld uit te helpen. In Colombia is seksualiteit nog een heikel punt. Verder stond ik voor de verkiezingen voor de Tweede Kamer op plek elf van de lijst van Artikel 1.’

Waar wil je heen?
‘Mijn toekomst ligt nog volledig open. Ik weet alleen dat ik mezelf wil vormen naar de dingen die ik interessant vind. Welk beroep daar dan later bij komt, zie ik wel. Beter worden in alles wat ik doe is belangrijk voor mij. Zo ben ik bijvoorbeeld best koppig en wil ik tijdens discussies graag gelijk hebben. Ik herinner me een debat op het Albeda College in Rotterdam tijdens de verkiezingscampagne, waarbij ik het onder andere moest opnemen tegen Farid Azarkan van Denk en Don Ceder van de ChristenUnie. Dat was pittig en ik weet dan ook niet of ik dat later zou willen doen in de Tweede Kamer. Activisme ligt me beter. Een demonstratie of bepaalde actie leiden, dát lijkt me echt interessant. Dat is mijn droom.’

Heb je een kruiwagen?

‘Voordat ik bij Artikel 1 kwam, was het soms best eenzaam. In discussies stond ik vaak alleen in mijn mening. Als het om Zwarte Piet ging was ik vaak de enige die daar tegen was. Maar ook op het gebied van feminisme week ik vaak af van de norm. Ik vind nu de steun en inspiratie die ik zocht bij Artikel 1. De sfeer binnen de partij zou ik omschrijven als een familiegevoel. Iedereen herkent de strijd bij de ander, iedereen is afwijkend op de één of andere manier. Dat is fijn, ook al zijn we het niet over alles eens. Maar uiteindelijk zijn we er voor iedereen en is de onderlinge acceptatie onderling erg groot.’

Zijn er beren op de weg?
‘Te hoge verwachtingen. Dat is vaak een valkuil. Ook al hadden we minstens twee zetels verwacht, je moet ook accepteren dat dingen tijd nodig hebben. De komende jaren verwacht ik dat we veel gaan bereiken, te beginnen bij de gemeenteraadsverkiezingen in Amsterdam volgend jaar maart. Wat ook een valkuil is: je te veel aantrekken van anderen. Zeker als je jong bent, vergt het moed om achter je standpunten te blijven staan. Koppigheid is een goede eigenschap.’

Heb je tips?
‘Wees impulsief. Niemand heeft iets over jou te zeggen. Als iets goed voelt, doe het dan gewoon! Als je dat combineert met het hebben van niet te hoge verwachtingen, dan sta je altijd sterk in je schoenen. Zo wil ik bijvoorbeeld graag actie voeren. Ik had het er laatst over met een vriend. Het is nu vergelijkbaar met de jaren zestig: jongeren zetten zich af tegen de ouderen over dingen die fout zitten. Als je dat ziet, blijf dan niet passief, maar doe iets!’