De Kanttekening spreekt ‘nieuwe’ Nederlanders die op weg zijn naar de top. Deze week: de Afghaans-Nederlandse Sheila Turabaz.

Wat doe je?
‘Onlangs heb ik mijn masterdiploma in Commercial and Company Law behaald aan de Erasmus Universiteit. Hoewel mijn studentenleven zich grotendeels in Rotterdam heeft afgespeeld, heb ik het afgelopen jaar veel tijd in het hart van de internationale stad van vrede en recht, Den Haag, doorgebracht. Zo heb ik mijn studie zelfs onderbroken om een half jaar fulltime werkzaam te zijn als assistent van de secretaris-generaal Hugo Siblesz van het Permanente Hof van Arbitrage, gevestigd in het Vredespaleis. Daarna werd mij de kans geboden om stage te lopen bij de afdeling Pers en Informatie van het Internationaal Gerechtshof. Ik vond het bijzonder om met eigen ogen te aanschouwen hoe er wordt gewerkt aan het vreedzaam oplossen van internationale conflicten door middel van arbitrage, bemiddeling en rechtspraak. Daarnaast schrijf ik ook voor Diplomat Magazine, een mediaplatform dat zich richt op diplomatiek in de Benelux, internationale organisaties en de academische wereld. Tot slot ben ik ook geïnspireerd geraakt om, na het volgen van de cursus Politiek Actief georganiseerd door ProDemos en de gemeente Delft, me aan te sluiten bij D66.’

Waar wil je heen?
‘Hoewel ik maar al te goed besef dat je nooit zult weten hoe een toekomstplan zich zal uitkristalliseren, hoop ik werkzaam te zijn in een internationale omgeving en dan het liefst in de publieke sector. Daarnaast wil ik ook op mijn eigen manier een positieve bijdrage leveren aan Afghanistan. Mijn ouders zijn in 1982 naar Nederland gekomen als politieke vluchtelingen vanwege het communistische regime. Mijn moeder komt uit een adellijke familie en de familie van mijn vader had nauwe banden met de koninklijke familie. De communisten waren hen slecht gezind. Destijds waren zij één van de eerste Afghanen in Nederland. Ik ben in Nederland geboren en ik heb helaas nooit het land bezocht. Hoewel ik qua mentaliteit en levensstijl toch meer Nederlands ben, voel ik een spirituele connectie met Afghanistan. Daarom voel ik ook een bepaalde plicht om mij in te zetten voor het land waar mijn wortels liggen. Zo heb ik tijdens mijn periode bij het Permanente Hof van Arbitrage het initiatief genomen om een meeting te organiseren tussen de Afghaanse ambassadeur en de secretaris-generaal met als doel om de mogelijkheden te bespreken voor een eventuele toetreding van Afghanistan tot het Permanent Hof van Arbitrage.’

Heb je een kruiwagen?

‘Ik heb een fijne jeugd gehad dankzij de inspanningen van mijn hardwerkende, betrokken ouders. Mijn vader is meteen na zijn komst in Nederland weer de studieboeken ingedoken. Hij had al een studie Mijnbouw afgerond in Afghanistan en heeft hier verder gestudeerd aan de Technische Universiteit Delft. Vervolgens heeft hij de wereld over gereisd als ingenieur, werkzaam in de olie- en gasindustrie. Helaas is mijn vader op 53-jarige leeftijd in 2012 vrij onverwachts overleden aan nierkanker. In één klap was hij weg. We moesten het zonder hem zien te redden. Het was een heftige periode, waarbij ik erg heb geworsteld met gevoelens van angst, onzekerheid en leegte. Ik was destijds eerstejaars student rechten aan de Universiteit Leiden. Zonder de talloze motiverende gesprekken en huilmomenten met mijn veerkrachtige moeder was het me waarschijnlijk niet gelukt mijn studie toch nog nominaal af te ronden. Daarnaast is mijn oom Ehsan Turabaz, honorair consul van Afghanistan, ook een inspiratie voor mij.’

Zijn er beren op de weg?
‘Na het overlijden van mijn vader, maar ook door de maatschappelijke druk heb ik last gekregen van irrationele angstgevoelens. Ik had het gevoel dat ik onder veel druk stond om te presteren en te allen tijde sterk moest blijven om het gezin bij elkaar te houden. In mijn omgeving werd er continu gezegd dat ik gewoon door moest gaan en niet te lang stil moest staan bij het overlijden van mijn vader, want ‘iedereen maakt wel eens iets vervelends mee’. Ik had geen sociaal leven en tot overmaat van ramp raakten we verwikkeld in een rechtszaak met de pensioenverzekeraar van mijn vader. Aan rouwverwerking kwam ik nauwelijks toe. Op een zeker moment eiste dat zijn tol en was ik helemaal uitgeput.  Het ondernemen van alledaagse activiteiten, zoals naar college gaan, kostte mij enorm veel inspanning en doorzettingsvermogen. Ik voelde me zwak en schaamde me daar enorm voor. Het was vanaf de buitenkant niet zichtbaar voor anderen, maar van binnen voelde ik me verschrikkelijk. Ik was jaloers op leeftijdgenoten die ogenschijnlijk spannende avonturen beleefden in verre oorden en begreep niet waarom de angst zo’n grote belemmering voor mij vormde. Dankzij cognitieve gedragstherapie en exposuretherapie ben ik angst de baas geworden.’

Heb je tips?
‘Kwetsbaarheid is geen zwakte. Juist door mezelf kwetsbaar op te stellen verbeterde mijn mentale veerkracht en kon ik beter omgaan met vervelende gebeurtenissen. Je kunt je angsten pas loslaten als je ze volledig accepteert. Oordeel er niet over en laat ze er gewoon zijn. Wees niet te hard voor jezelf. Vooral voor ambitieuze mensen voelt het leven soms als een rat race waarbij er continu een excellentiedruk is. Je hebt het gevoel alsof je in een concurrentiestrijd bent met anderen. Daar doe ik niet aan mee. Gun elkaar het succes en geluk.’