De Kanttekening spreekt ‘nieuwe’ Nederlanders die op weg zijn naar de top. Deze week: de Syrisch-Nederlandse Yara Said (26).

Wat doe je?
‘Ik ben beeldend kunstenaar en designer. Ik vind het leuk om te werken met mensen van alle leeftijden en uit alle lagen van de samenleving. Onlangs heb ik kunstworkshops gegeven. Ook ben ik naar landen in de omgeving van Nederland geweest om kunsttherapiesessies te geven en heb ik getekend voor veel gerespecteerde uitgevers. In 2015 ben ik in mijn eentje gevlucht uit Syrië, na een lange reis door Europa ben ik in Nederland terechtgekomen.’

Waar wil je heen?
‘Ik ben dankbaar voor wat ik tot nu heb bereikt. Het kunnen uitoefenen van je beroep is een zegen die niet voor iedereen is weggelegd. Zodra ik hier rust en orde gevonden heb wil ik meer onderzoek doen naar mijn werkgebied en een meer gestructureerde methode vinden om mijn ideeën te ontwikkelen. De afgelopen zeven jaren waren erg intens en ik zoek nu rust. Toen ik voor het eerst in Nederland aankwam, droomde ik ervan om mijn werk te kunnen tentoonstellen in het Museum of Modern Art (MoMa) in New York en het Stedelijk Museum in Amsterdam. Beide dromen zijn vervuld. Mijn ontwerp van de refugee nation flag (de vlag waaronder tien vluchtelingen meededen aan de Olympische Spelen in 2016, red.) staat bij de ingang van het MoMa en werd afgelopen zomer tentoongesteld in het Stedelijk Museum. Een grote eer! Mijn hoop is dat ik mijn artistieke ervaring op een bredere schaal kan delen, want ik geloof dat kunst, wetenschap en kennis onze verlossers en reddingsmiddelen zijn.’

Heb je een kruiwagen?
‘Mijn familie, vrienden en de universiteit zijn essentieel geweest in mijn vorming. Ik ben opgevoed door mijn moeder en grootmoeder, zij zijn de pilaren van mijn ontwikkeling. Ze moesten vechten in een mannelijke maatschappij die beperkingen oplegt aan vrouwen. Hun always speak your mind-mentaliteit had ook invloed op mij. Ze drongen er bij mij altijd op aan naar school te gaan en onafhankelijk te zijn. Ik ben erg dankbaar voor hun geweldige steun. Ik heb gestudeerd aan de faculteit voor Schone Kunsten aan de Universiteit van Damascus. Daar maakte ik kennis met de term ‘veilige haven’. Hoewel de regering ons vaak wilde beperken, konden we ons in ieder geval uitdrukken middels schilderen. Verder zijn mijn vrienden de meest geweldige mensen. Ik voel me gezegend dat ik zo veel goede mensen heb in mijn leven. Het meest ben ik er trots op dat ik de kans heb een nieuwe generatie uit Syrië afkomstige denkers en creatievelingen te kunnen vertegenwoordigen. Dat vormt elke dag mijn identiteit in mijn werk. Ik denk dat mijn vrienden en familie mijn kompas zijn die me eraan herinneren met beide benen op de grond te blijven staan en trouw aan mezelf te zijn, ongeacht alle moeilijkheden die ik moet doorstaan.’

Zijn er beren op de weg?
‘Er zijn in mijn leven veel obstakels geweest in allerlei gedaanten. De zwaarste gingen over onrecht, ongelijke machtsverhoudingen en miskenning. Ik moest altijd harder werken dan anderen, want ik ben opgevoed zonder vader. Vanaf het moment dat ik aankwam in Europa voelde ik een beangstigende poging om ons te reduceren tot nummers. Die houding kwam vanuit sommige overheidsinstanties, maar nooit van de geweldige mensen die ik onderweg ben tegengekomen. Ik probeer altijd mezelf te zijn en ik draag mijn erfgoed trots met me mee.’

Heb je tips?
‘Weet wat je echte struggles zijn en wat het waard is om je energie in te stoppen. Omarm jezelf, alleen dan haal je de top. Ik merk dat veel mensen angst verwarren met afwijzing. Uit ervaring weet ik dat niets onbereikbaar is. Blijf gewoon proberen om de persoon tegenover je te overtuigen. Ik neem nooit genoegen met een ‘nee’. Ook al weet ik dat het een ‘nee’ wordt, ik zoek altijd naar een ‘ja’, daar steek ik graag energie in.’