Publicist Ahlam Benali slaat de feestelijkheden deze maand over. De oorlog in de Gazastrook drukt te zwaar op haar gemoed.  

De feestdagen komen eraan. Iedereen heeft weer de beste wensen voor het nieuwe jaar. Ook is december de maand waarin mijn verjaardag valt, die ik graag met plezier vier. Het is de maand met de kortste dag en de langste koude nachten. Een maand van afsluiten en opnieuw beginnen. Maar toch moet mij van het hart dat ik dit jaar niet als gewoonlijk kan afsluiten.

Wij groeien op met het leed van de Palestijnen. Mijn ouders eerst, toen ik, nu ook mijn kinderen. Wij zien al jarenlang op de televisie heftige beelden binnenkomen in onze huiskamer.

Op 30 september 2000 werd ik voor het eerst blootgesteld aan schokkende beelden uit Palestina. Nooit zal ik het beeld vergeten van een Palestijnse vader en zijn huilende zoontje Mohammed al-Dura. Zij probeerden achter een ton dekking te zoeken voor een hevige schietpartij tussen het Israëlische leger en Palestijnse burgers in de Gazastrook. Met zwaaiende armen, probeerde de vader duidelijk te maken dat hij en zijn zoon in veiligheid gebracht moesten worden. Helaas zag ik aan het einde van de video dat Mohammed in elkaar zakte op de schoot van zijn vader. Hij was doodgeschoten.

De wereld kijkt 75 jaar toe hoe Israël de Palestijnen onderdrukt. Hoe Israël Palestijnse kinderen arresteert en zonder proces voor lange jaren opsluit. UNICEF regelt bij een acute situatie opvang voor kinderen die op de vlucht zijn en dat er onderwijs kan worden blijven gegeven. Maar helaas kan UNICEF niet helpen in Gaza.

Het geweld in de Gazastrook sinds 7 oktober is mij niet in de koude kleren gaan zitten. Met pijn in mijn hart kijk ik opnieuw naar de beelden van vandaag. Op brute wijze worden de 1,9 miljoen Palestijnen in Gaza opnieuw onderdrukt, vernederd en vermoord.

Hoe kunnen wij in een wereld leven waarin humanitaire grenzen zo overduidelijk worden overschreden?

De Verenigde Staten steunde afgelopen vrijdag tijdens de vergadering van de VN- Veiligheidsraad het humanitaire staakt-het-vuren opnieuw niet. Er is een veelomvattend gat ontstaan, waarin de humaniteit voor de Palestijnen volledig verloren is geraakt.

Vrede tussen Israël en Palestina lijkt ver weg. Vroeger was ik nog hoopvol. Maar vandaag is die hoop verdwenen onder het puin.

Hoe kan het dat Israël ongestraft een beleid mag voeren van apartheid tegen de Palestijnen? Het volk systematisch kan onderdrukken en overheersen? Ook onteigent Israël illegaal land en krijgen Palestijnen drastische bewegingsbeperkingen opgelegd. Het is echt afschuwelijk dat Israël hier mee weg blijft komen.

Hoe kan ik straks iedereen een gelukkig nieuwjaar wensen, terwijl ik denk aan de Palestijnse journalisten, artsen, docenten en jonge mannen die worden ontkleed, geblinddoekt, gemarteld, vernederd en ontvoerd?

De foto’s van de geblinddoekte mannen gaan razendsnel op de socials. De mannen worden omringd door gewapende militairen op een plaats die op een zandafgraving lijkt. Hun lot is onbekend. Is er geen enkele wet die deze Palestijnen beschermt?

Hoe kunnen wij leven in een wereld waarin humanitaire grenzen zo overduidelijk worden overschreden?

Hoe kan ik mijn geboortedag vieren terwijl de Palestijnse kinderen op een brute wijze het leven laten? Ik sla dit jaar graag over, want ik ben echt in de rouw. Ook kan ik het jaar niet knallend afsluiten. Dit omdat het in deze koude maand bommen regent op Gaza.