Drie leden van de Groot-Nederlandse studentenvereniging (GNSV) zijn maandag op de introductiedag voor studenten van de Radboud Universiteit aangevallen op het campusterrein. Zo meldt het universiteitsbladVox.
‘Ik zag dat er rake klappen werden uitgedeeld en dat ze door het gras aan het rollen waren. Even later kwam de portier naar buiten gerend om het gevecht te doen stoppen, daarna kwamen ook de politie en beveiliging vrij snel aangereden,’ zegt een anonieme ooggetuige tegen Vox. Een tweede ooggetuige vertelt dat zij verschillende mensen met elkaar op de vuist heeft zien gaan. De aanleiding van de vechtpartij hebben beide ooggetuigen niet meegekregen.
De politie heeft drie mensen aangehouden. Het gaat om een 38-jarige man uit Nijmegen, een 18-jarige man uit Oegstgeest en een derde persoon van wie de identiteit onbekend is.
‘We zijn erg geschrokken. Dat we de dupe van geweld zijn geworden, gaat natuurlijk te ver. Dit hadden we niet verwacht’, zegt Daan Meershoek (22), praeses van de Nijmeegse tak van de vereniging tegen de Gelderlander.
Ook Dwars Gelderland, jongerenbeweging van GroenLinks, heeft op sociale media op het geweldsincident gereageerd. ‘Hoewel wij ook niet willen dat de GNSV voet aan de grond krijgt in Nijmegen, is geweld niet de oplossing. DWARS Gelderland is tegen extreem nationalisme, en juist daarom, ook tegen geweld’, schrijven zij.
De GNSV presenteert zich als een conservatief-nationale levensbeschouwing die de Groot-Nederlandse gedachte koestert, waarbij Vlaanderen met Nederland zou moeten ‘samensmelten’. Om die reden zoekt GNSV naar eigen zeggen contact met gelijkgestemde groepen in Vlaanderen.
Een van die groepen is de Vlaamse Nationalistische Studentenvereniging (NSV). De NSV hield afgelopen jaar een lezing met de Oostenrijkse extreemrechtse ideoloog Martin Sellner aan de KU Leuven. Die is omstreden, omdat hij contact had met de terrorist van Christchurch, die in 2019 51 moslims doodde in twee Nieuw-Zeelandse moskeeën.
De koranverbrandingen in Zweden – mogelijk gemaakt door de vrijheid van meningsuiting – hebben een kettingreactie op gang gebracht, met gevolgen die verder reiken dan de grenzen van het land. Wetgeving om individuele vrijheden te beschermen, kan soms onbedoeld de veiligheid in gevaar brengen.
De crux is dat Zweden zich flink heeft verkeken. Het had vanaf het begin duidelijk moeten zijn dat het verbranden van korans niet slechts het uiten van een grove mening is, maar ook en vooral een opzettelijke aanval op de religieuze overtuigingen van veel mensen. Hun gepassioneerde reacties benadrukken de diepe emotionele band die zij voelen met hun geloof en ook dat de koranverbrandingen wereldwijde gevolgen hebben.
Het verbranden van een koran brengt niet alleen tekortkomingen in het Zweedse rechtssysteem aan het licht, maar laat ook de uitdagingen zien waarvoor de Zweedse overheid staat in een steeds diverser wordende samenleving. Het Scandinavische land, dat voorheen bekend stond om zijn diplomatieke en pragmatische aanpak, worstelt met zijn identiteit. De koranverbrandingen brengen het ontbreken van een duidelijke visie op de multiculturele samenleving aan het licht, de veranderende demografie en integratieproblemen waarmee West-Europese landen worden geconfronteerd.
Het ontbreken van zo’n visie kun je toeschrijven aan de bredere tekortkomingen van de neoliberale economie, die in haar streven om globalisering te bevorderen onbedoeld sociaaleconomische ongelijkheden heeft aangemoedigd, de effectiviteit van regeringen heeft ondermijnd en het geloof in de ongereguleerde markten heeft bestendigd. De gevolgen van deze economische benadering omvatten een tekort aan maatschappelijke verbeeldingskracht, een verergering van polarisatie en een onvermogen om wetgeving uit te voeren die echt het welzijn van de algemene bevolking bevordert.
Het verbranden van een koran brengt niet alleen tekortkomingen in het Zweedse rechtssysteem aan het licht
Zweden kijkt eenzijdig naar het veiligheidsvraagstuk en focust zich op reactieve maatregelen. Maar als je echt veilig wilt zijn, bevorder je open communicatie en ontwikkel je maatregelen die zijn ontworpen om de maatschappelijke eenheid te herstellen. Het behoud van het beginsel van vrijheid van meningsuiting is absoluut noodzakelijk; maar je mag de vrijheid van meningsuiting niet misbruiken om te beledigen of om haat te zaaien. De vrijheid van meningsuiting mag alleen bestaan in combinatie met inspanningen om empathie, begrip en de bloei van diversiteit te bevorderen.
Het Scandinavische land bevindt zich op een kritiek moment. Zweden kan moreel leiderschap tonen door vast te houden aan zijn principes en tegelijkertijd maatregelen te nemen die de harmonie bevorderen. De internationale gemeenschap volgt nauwlettend of het land erin zal slagen het delicate evenwicht te bewaren tussen individuele rechten en maatschappelijke cohesie.
De koranverbrandingen en de verontwaardiging hierover, in Zweden en wereldwijd, onderstrepen dat je rekening moet houden met culturele en religieuze gevoeligheden en de fijne kneepjes hiervan onder de knie moet krijgen. Tevens weerspiegelt de situatie in het land de moeilijkheid waarmee veel landen momenteel worden geconfronteerd bij hun pogingen om binnen de complexiteit van diversiteit, integratie en identiteit te navigeren.
Om een haalbare weg voorwaarts uit te stippelen, is het van cruciaal belang om een alomvattende aanpak te hanteren. Een aanpak die een respectvol discours, een goed geïnformeerd beleid en het actief nastreven van sociale cohesie omvat. Als Zweden dit goed oplost, kan haar aanpak andere landen tot voorbeeld dienen. Zweden kan laten zien dat je als land aan de ene kant pal kan staan voor individuele vrijheid, maar aan de andere kant ook kan werken aan wederzijds respect en cohesie van een diverse bevolking.
In de spreekkamer zie ik vaak patiënten met moeheid. Dan prikken we veelal bloed. We kijken of er sprake is van bloedarmoede, een trage schildklier of een ontsteking. Soms is moeheid zelfs een eerste teken van kanker.
Moeheid heeft echter vaker een oorzaak die in het bloed niet te traceren is. Overspannenheid of depressie zijn voorbeelden daarvan.
Aan het begin van de zomer gebeurde wat niemand voor mogelijk hield. Onze langstzittende minister-president trad af. Mark Rutte kondigde aan te stoppen en gaf aan zich niet meer verkiesbaar te stellen. Sigrid Kaag volgde. Daarna Wopke Hoekstra, Farid Azarkan en Sylvana Simons.
Politieke functies, waar vaak meerdere kandidaten voor strijden, worden een voor een verlaten. Edith Schippers bedankte voor het opvolgen van Rutte. Jan Paternotte bedankte voor het opvolgen van Kaag. We kijken naar een heel nieuw verschijnsel.
De politiek is moegestreden. Deze politici hebben de posten in Den Haag tijdens de coronacrisis bemand. Dat is ze niet in de koude kleren gaan zitten.
Laten we hopen dat deze maatschappelijke moeheid tijdelijk is
Nu worden zaken tegenwoordig vaak crises genoemd. Maar al die ‘crises’ verbleken bij de corona. Als je zelfs schoolgaande kinderen verplicht thuis moet houden, zit je in een echte crisis.
In het bedrijfsleven zien we ook dat topfuncties moeilijker ingevuld worden. Verzekeraar CZ heeft een interim-bestuurder aangesteld, omdat ze nog op zoek zijn naar een vaste bestuurder.
De pandemie heeft onze elite geconfronteerd met de vergankelijkheid van het leven. Velen vragen zich af of de inspanningen die geleverd worden wel de moeite waard zijn. Thuis zitten en op een lager maatschappelijk pitje leven en werken, lijkt vooral een voorrecht voor veertigplussers.
Laten we hopen dat deze maatschappelijke moeheid ook maar tijdelijk is. Hoe pervers het politiek spel ook is, we kunnen niet zonder. Om de maatschappij in te blijven richten hebben we gemotiveerde politici en bestuurders nodig.
De Algerijns-Franse komiek Wahid Bouzidi is gisteren overleden aan een beroerte, terwijl hij op vakantie was in Marokko. Bouzidi werd 45 jaar.
Whaid Bouzidi was bekend geworden met de Jamel Comedy Club van de bekende Algerijns-Franse acteur Jamel Debbouze. Daarna speelde Bouzidi in enkele Franse bioscoopfilms, waaronder Case Départ, Nicky Larson et le parfum de Cupidon en Neuilly sa mère.
De komiek kampte al langer met zijn gezondheid. ‘Een maand geleden kon ik nauwelijks lopen. De dokters bleven maar zeggen dat ik nooit meer het podium op zou kunnen…’, vertelde Bouzidi in september 2021 aan Courrier de l’Atlas.
Op vakantie in Marokko deed Bouzidi nog mee aan een actie voor kwetsbare kinderen in Marrakesh, een initiatief van de Marokkaans-Franse raper LECK.
‘We werden herhaaldelijk beschoten. Ik zag mensen doodgaan op een manier die ik me nooit heb kunnen voorstellen. Ik zag dertig mensen ter plekke doodgeschoten geworden’ citeert Human Rights Watch (HRW) de 14-jarige overlevende Hamdiya uit Ethiopië in het rapport They Fired on Us Like Rain. De mensenrechtenorganisatie beschrijft de dodelijke operaties van Saudische grenswachten tegen Ethiopische asielzoekers.
Hamdiya heeft zich onder een rots verstopt en is daar gaan slapen tijdens het bloedbad. ‘Ik kon op een gegeven moment voelen dat mensen om me heen sliepen. Maar na een tijdje realiseerde ik me dat ze niet sliepen, maar dood waren. Ik werd wakker en ik was helemaal alleen’, zegt ze.
Volgens Human Rights Watch zijn tussen maart 2022 en juni 2023 ‘tenminste’ honderden Ethiopiërs gedood. De moordpartijen aan de Jemenitisch-Saudische grensregio gaan volgens de organisatie nog steeds door. ‘Grenswachten gebruiken explosieve wapens en schieten mensen van korte afstand neer, inclusief vrouwen en kinderen.’ Dat zou op een ‘wijdverbreide en systematische’ manier gebeuren. In sommige gevallen werd aan slachtoffers gevraagd in welk deel van hun lichaam ze beschoten wilden worden, melden overlevenden.
Het uit staatswege vermoorden van migranten is een ‘misdaad tegen menselijkheid’, schrijft HRW.
Er wonen en werken naar schatting 750.000 Ethiopiërs in Saudie-Arabië. De meesten zijn daar om economische redenen gekomen, maar in toenemende mate arriveren ook mensen die de mensenrechtenschendingen in eigen land ontvluchten.
Volgens een nieuw rapport van het World Resources Institute zal de wereld deze eeuw worden geconfronteerd met een ongeëvenaarde watercrisis. 25 landen, vooral in het Midden-Oosten en Noord-Afrika, zullen te maken krijgen met ernstige watertekorten.
Volgens de Aquaduct Water Risk Atlas van het World Resources Institute, die woensdag werd gepubliceerd, zullen naar verwachting een miljard mensen met ‘extreem hoge waterstress’ leven.
Veel Arabische landen, waaronder Saoedi-Arabië, Egypte, Jemen, Jordanië, Tunesië, Syrië, Marokko en Algerije, kampen nu al met ‘waterstress’. Dat betekent dat ze zuinig aan moeten doen met water, omdat het anders opraakt. ‘Zelfs een kortdurende droogte brengt deze plaatsen in gevaar zonder water te komen te zitten en zet regeringen er soms toe aan de kranen dicht te draaien’, aldus het rapport.
Ook Turkije kampt met waterstress. De burgemeester van Istanbul, Ekrem Imamoglu, drong er bij de zestien miljoen burgers van de stad op aan ‘elke kostbare waterdruppel die uit de kraan stroomt’ te redden. Zijn oproep volgde op een slecht bericht van het Water- en Rioleringsbedrijf Istanbul (ISKI), dat stelde dat sinds medio augustus de dammen van de stad voor 33 procent vol waren, het laagste percentage in negen jaar.
Waterstress kan ook leiden tot politieke instabiliteit, aldus het rapport. In Iran hebben tientallen jaren van slecht waterbeheer en niet-duurzaam watergebruik al geleid tot protesten.
De Rotterdamse wethouder Enes Yigit (DENK, armoedebestrijding) heeft zijn functie na aanzwellende kritiek neergelegd. ‘Direct betrokkenen’ achtten hem ‘totaal ongeschikt’, schrijft het AD in een achtergrondartikel.
‘Hij zou zijn stukken niet of niet goed lezen, slecht op de hoogte zijn van cruciale onderwerpen in zijn portefeuille en regelmatig belangrijke bijeenkomsten missen, waaronder belangrijke VNG-vergaderingen. Ook toonde hij volgens mensen die met hem moesten werken geen zelfreflectie’, aldus het AD op basis van anonieme bronnen.
Het boterde ook niet binnen Yigits wethoudersteam. Een paar maanden na zijn aantreden waren die al allemaal opgestapt. Tijdens debatten wenste Yigit dat hij via Google Docs in spreektaal zijn tekst kreeg, zodat hij die letterlijk kon voorlezen, schrijft het AD. ‘En vervolgens verkloot hij het alsnog’, citeert het AD een ‘betrokken medewerker’.
Op sociale media schrijft DENK Rotterdam dat het verhaal in het AD ‘niks anders dan een totaal ongegronde trap na’ is. ‘Een integere wethouder die onterecht wordt belasterd en ook nog op niveau van roddelbladen. Weer eens duidelijk dat niet op de inhoud maar op persoon wordt gespeeld.’
Ook raadslid Serkan Soytekin (DENK) steekt Yigit een hart onder de riem ‘De politiek heeft een hele lelijke kant. Bijzonder jammer dat je stopt Enes. Zowel persoonlijk, maar ook als collega, heb ik je ontzettend gewaardeerd. Respect voor jouw bevlogenheid en betrokkenheid. Weet dat ik achter je sta en je zal blijven steunen.’
Yigit heeft zelf ook een ander verhaal. ‘In mijn wethouderschap heb ik vele malen te maken gehad met disproportioneel veel weerstand vanuit verschillende hoeken. Het was voor mij soms lastig om niet op de inhoud van mijn werk beoordeeld te worden, maar aangevallen te worden op mijn persoon,’ zegt hij tegen de Rotterdamse stadszender Rijnmond.
Ook benoemt de jongste wethouder dat zijn drang voor vernieuwing en diversiteit in de organisatie voor ‘spanningen’ zorgde. ‘Hierdoor werd het functioneren mij lastig gemaakt’, aldus Yigit.
Elke maand gaat de Kanttekening in gesprek met vluchtelingen en statushouders in Nederland. Hoe zijn ze hier gekomen? En hoe hebben zij hun nieuwe leven in Nederland opgebouwd? Deze maand: Abdulaziz.
Abdulaziz is een twintiger. Hij vertrok uit Jemen om ergens anders meer kansen te hebben en vooral meer veiligheid te ervaren.
Gevangen in Jemen
Na het arriveren in Nederland meldde Abdulaziz (zijn volledige naam is bij de redactie bekend) zich meteen als vluchteling en belandde in het asielzoekerscentrum in Ter Apel. Al snel werd hij overgeplaatst naar Deventer, waar hij nu verblijft in afwachting van de beslissing van de immigratiedienst IND. Die valt binnenkort en zijn advocaat ziet het positief in. Hij kan niet wachten totdat hij een burgerservicenummer heeft en mag gaan werken. Dat wil hij verschrikkelijk graag. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor zijn familie in Jemen.
‘Ik kom uit Sanaa, de hoofdstad van Jemen. Het leven is daar verschrikkelijk moeilijk, vooral sinds 2015. Toen brak de oorlog uit. We zaten regelmatig zonder water, zonder elektriciteit én zonder salaris. Dat kan vaak niet worden uitbetaald. Zonder geld overleef je niet, dus daarom ben ik in 2019 in Saoedi-Arabië gaan werken. Daar is het lastig voor mensen uit Jemen, want een Jemenitisch paspoort is niet zo’n sterk reisdocument. Eigenlijk zit je een beetje gevangen in Jemen. Je moet voor vrijwel elk land een visum hebben. Saoedi-Arabië was een land waar ik wel naartoe kon. Ik mocht er werken en geld naar huis sturen. Mijn vader stierf toen ik heel klein was, maar ik heb nog een moeder, broers en grootouders.’
In 2022 werkte Abdulaziz in Saoedi-Arabië als kassamedewerker in een café. Hij raakte bevriend met een collega die hem alles leerde over koffie. Dat zou hem in Nederland van pas komen.
‘Het was onmogelijk voor me geworden om terug te gaan naar Jemen. Er zijn twee regeringen in Jemen die elkaar bevechten, plús dat we worden aangevallen door Saoedi-Arabië. Als ik terugkeer zou ik naar de gevangenis moeten. Ik had namelijk een oproep voor militaire dienst gekregen, waaraan ik geen gehoor heb gegeven.’
Het laatste jaar waarin Abdulaziz in Saoedi-Arabië was veranderde er veel. ‘Ik raakte mijn baan kwijt. Er zijn veel mensen uit Jemen in het Saoedische koninkrijk, meer dan drie miljoen. Op een moment werden werknemers uit Jemen ontslagen en vervangen door Saoediërs. Dit was een vorm van wegjagen. Het was vrijwel onmogelijk geworden om werk te vinden. De kosten voor levensonderhoud in Saoedi-Arabië zijn hoog en werden nog hoger. Zo moesten buitenlanders elke maand hun identificatiebewijzen vernieuwen, wat ontzettend veel geld kostte. Een groot gezin was 20.000 euro per jaar kwijt aan al die papieren, die steeds vernieuwd moeten worden.’
Europese media besteden bijzonder weinig aandacht aan de situatie in Jemen
Abdulaziz had geld gespaard en geld naar zijn familie gestuurd. Dat kon nu niet meer. Hij begreep dat er in Saoedi-Arabië geen toekomst meer voor hem was. Als hij niet werkte moest hij teruggaan naar Jemen, waar hij vanwege zijn dienstweigering en de oorlog zijn leven niet zeker was. Na het bemachtigen van een visum voor Egypte reisde hij daarheen.
‘Ik ben vier maanden in Egypte geweest. Helaas mocht ik daar niet werken, want ik was gearriveerd op een toeristenvisum dat drie maanden geldig was. Dat heb ik één keer kunnen verlengen, wat 50 euro kostte. In Egypte plande ik mijn reis naar Europa. Ik moest weg, want studeren was ook onmogelijk. Daar is namelijk geld voor nodig en dat had ik niet. Er wonen ruim 100 miljoen mensen in Egypte. Ook als je wel mag werken is het lastig om een goede baan te vinden. Het land is wel redelijk vriendelijk richting Jemenieten.’
Hoewel het hem werd afgeraden besloot Abdulaziz vervolgens om naar Rusland te gaan. Hij kreeg te horen dat dit te gevaarlijk was, vanwege de oorlog met Oekraïne, maar hij deed het toch.
‘Ik had geen keus en moest in Europa, in Nederland zien te komen. Ik had gunstige dingen over Nederland gehoord. Vanuit Rusland ben ik naar Belarus gegaan.’
Van daaruit volgde een lange, gevaarlijke reis. Onderweg kon Abdulaziz gelukkig van iemand geld lenen om verder te reizen.
‘Ik arriveerde hier met de trein. O, wat was ik opgelucht en blij toen ik in Nederland was. Hier wilde ik zijn! Ik ben overal in gevaar geweest. In de Arabische landen waar ik was, had ik geen toekomst.’
Filmacademie
Abdulaziz verblijft door toeval in Deventer. ‘Ik mag niet werken, maar ik loop stage bij een koffiebar. Mijn kennis over koffie komt me nu goed van pas. Inmiddels ben ik junior barista. In de toekomst wil ik graag een café openen. Nee, ik weet dat ik moet oppassen met het woord coffeeshop. Daarom zeg ik café. Ik wil echte koffie serveren. Als barista weet je niet alleen alles over koffie zetten, maar ook over koffiebonen. Waar ze vandaan komen, de kwaliteit, hoe ze zijn geroosterd, enzovoort. Er zijn veel mogelijkheden en veel smaken. Mijn persoonlijke favoriet zijn koffiebonen uit Ethiopië. De heerlijke smaken verschillen onderling. De bonen komen uit diverse regio’s en smaken allemaal anders. Dat maakt het zo speciaal.’
Abdulaziz. Beeld: Anne-Rose Hermer
Abdulaziz denkt niet in problemen. Hij ziet geen asielproblemen, maar mogelijkheden. ‘Als ik niet was vertrokken, wat was er dan met mij gebeurd? Zat ik dan nu in de gevangenis, of nog erger? Ik heb nu zoveel kansen. Voor mij en mijn familie heb ik de beste beslissing genomen. Uiteraard mis ik hen ontzettend. Als ik straks werk heb en geld kan sparen, dan kan ik hen misschien ontmoeten in een land waarvoor ze een visum kunnen krijgen. Niet in Jemen zelf. Daar kan ik niet meer naar terug.’
Hij zit vol plannen. Eerst wil hij aan het werk. Op een dag wil hij een eigen café en koffiebar hebben. Ook zou hij graag naar de filmacademie willen. ‘Ik heb altijd al filmmaker willen worden. Ik ben ervan overtuigd dat alle mensen, dingen en gebeurtenissen een verhaal met zich meedragen. Zo’n verhaal is de steunpilaar van films. Ik zie in Nederland een thuis dat me zal beschermen, ondersteunen en mij zal helpen te worden wat ik wil worden.’ Zijn eerste taak is Nederlands leren lezen en schrijven. ‘Gelukkig heb ik wat kennis van de Engelse taal. Daardoor ben ik bekend met het westerse schrift. Maar het allerbelangrijkste is dat ik op een veilige plek ben.’
Op de vraag wat hij wel en niet leuk vindt aan Nederland, merkt hij direct op dat hij het hier fijn vindt. ‘Nederlanders zijn aardige mensen. Ze accepteren je, zijn behulpzaam en vriendelijk tegen elkaar. De belangrijkste reden die mij voor Nederland deed kiezen zijn de mensen. De eenvoud van hun handelswijze, de mate waarin ze vluchtelingen accepteren. Van de landen waar ik geweest ben, zijn Nederlanders echt het aardigst. Nederland is goed voor mij. Ik kan niet anders zeggen.’
Nee, hij heeft tot nu toe geen negatieve ervaringen en discriminatie ondervonden. Bij navraag blijkt dat hij weet wie Geert Wilders is. ‘The man with the very blond hair.’ Maar hij is niet bang dat Wilders aan de macht komt en hem deporteert. ‘Ik geloof in de goedheid van de mensen. Die beschermen ons wel.’
Europese media besteden bijzonder weinig aandacht aan de situatie in Jemen. Abdulaziz is voorzichtig als hij spreekt over de situatie in dat land: ‘De problemen begonnen in 2015, maar Saoedi-Arabië valt Jemen nog steeds aan.’
Het gemiddelde journaal mag Jemen dan niet elke dag op het menu hebben staan, hulporganisaties zoals Save the Children, Artsen zonder Grenzen en Amnesty International luiden op hun websites de noodklok wat betreft de situatie in Jemen.
Mijn moeder verhuist. Ze wordt geopereerd aan haar knieën en kan dan niet meer al die trappen op en af. Ik loop daarom een laatste keer door het huis waar ik een groot gedeelte van mijn leven doorbracht. De woning in de Haagse Schilderswijk, die ik zelf al iets meer dan een jaar geleden verruilde voor een studiootje elders in de stad. Als ik op mijn balkon sta moet ik denken aan zo’n zeven jaar geleden, een zomerdag.
Toen. Vanaf mijn bureau hoor ik geschreeuw: een mannenstem en een vrouwenstem. Uit het raam zie ik beneden een jongeman die twee portieken verder woont, een andere man, leunend tegen een groen autootje, en een jonge vrouw met een hond onder haar arm. Degene hier uit de buurt loopt rondjes om de twee anderen en schreeuwt dat die vrouw samen met haar broer weg moet, dat het anders verkeerd afloopt. Soms bijt die jonge vrouw iets terug.
Het blad van de schop vliegt door de straat
Inderdaad. Een poosje later, als ik op het balkon sta, zoals meer buurtgenoten, hobbelt de vader van de jongeman aan en loopt meteen naar de broer en scheldt en vloekt. De zoon waarschuwt nog één keer: de vrouw en haar broer moeten nú weg. Hij loopt naar zijn witte busje en pakt uit de achterbak een schop. Hij slaat de rechter buitenspiegel van de groene auto kapot, slaakt een kreet en ramt meermaals de broer. Ook de vader slaat de broer, met zijn dikke vuisten. Ik bel de politie; de buurvrouw aan de overkant ook, volgens mij.
Het blad van de schop vliegt door de straat, de broer verliest een schoen en rent weg. De vrouw blijft achter, het hondje zit in haar auto met inmiddels een kapotte zijspiegel. Ze trilt. Vader en zoon bloeden.
De moeder van het gezin en haar kliekje, een paar oudere dames, komen aangesneld. Ze maken die jonge vrouw, in het Turks, meermaals uit voor hoer. ‘Wie is deze hoer die onze zoon laat bloeden, hem in deze situatie brengt?’, schreeuwt een van hen in het Turks.
Agenten zijn ter plekke. De vader krijgt zakdoeken en het kliekje helpt hem het bloed van zijn nek en handen weg te vegen. Oruspu en hoer, sist hij meermaals naar de jonge vrouw. Zij trilt, nog steeds.
De vader en zoon worden meegenomen. Voordat de vader in de politiewagen stapt, slingert hij de tissues op de auto van het meisje. Een agent raapt de zakdoeken op en gooit ze in de politieauto, op de vader. Twee mannen, ook hier uit de buurt, die er omheen staan en zich eerder nergens mee hadden bemoeid, zeggen dat de agent dat niet kan maken en dat hij respect moet hebben. ‘Ey, ey, ey. Je moet wel het goede voorbeeld geven, hè?’, roept een van hen. Waar bemoeien ze zich mee? Moet je eens kijken hoe ze erbij lopen, met hun badslippers en joggingbroek, reageert een van de agenten. En, meteen daar achteraan: Ze moeten gewoon teruggaan naar waar ze vandaan komen.
Later die dag vertel ik een vriend over het voorval. Kanker racisten, zegt hij over de agenten.
Ik denk hetzelfde.
Maar, ho, wacht eens, waarom vallen wij niet over het gedrag van de zoon, vader en zelfs moeder en haar kliekje? Hoezo zeggen we niets over het geweld jegens die jonge vrouw? Hoezo bekommerde niemand zich over haar? Vooral: hoeveel andere vrouwen worden vernederd, door hoer genoemd te worden? Wat zegt het dat die jonge vrouw meteen de boeman werd gemaakt? Hoe vaak eerder had ik mijn ogen gesloten?
Ik doe de balkondeur op slot en loop naar mijn oude slaapkamer, die vol staat met gevulde dozen en tassen.
De Yunus Emre Moskee aan de Bellevisastraat in Almelo krijgt de status van museum. De in 1974 gebouwde moskee geldt als de een van de eerste moskeeën in Nederland.
De moskee is toegevoegd aan het ‘Grootste Museum van Nederland’. Dit museum bestaat uit een groep van ruim twintig kerken, moskeeën en synagogen die gezamenlijk beheerd worden.
De Yunus Emre Moskee is de eerste moskee in Nederland met een minaret en een koepel. De moskee was een initiatief van de Turkse gastarbeiders in Almelo.
De Yunus Emre Moskee is niet de eerste moskee in Nederland, zoals weleens ten onrechte wordt gemeld. De Mobarak Moskee in Den Haag, in 1955 in gebruik genomen, is bijna twintig jaar ouder. Deze moskee was van de Ahmadiyya Moslims Gemeenschap, die door veel andere moslims niet wordt beschouwd als onderdeel van de islam. Daarom is volgens hen niet deze moskee, maar de Yunus Emre Moskee in Almelo de eerste moskee in Nederland.
Vier dagen in de week staat de Yunus Emre Moskee als museum straks open voor het publiek. Bezoekers moeten hierop echter nog even wachten, want eerst moet de nieuwe moskee voor de Turkse gemeenschap in Almelo klaar zijn.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
