President Erdogan zegt dat Turkije het Syrische leger terug zal dringen in Idlib, ‘met alle mogelijke middelen’. Dit schrijft Al Jazeera.
De spanningen tussen Turkije en Syrië zijn verder opgelopen, nadat het Syrische regeringsleger eerder deze week een actie uitvoerde waarbij vijf Turkse soldaten sneuvelden.
Als nog één Turkse soldaat iets overkomt, dan zal ‘Turkije Syrische regeringstroepen overal aanvallen’, zei Erdogan gisteren in het Turkse parlement. Ook dreigde de Turkse president de luchtmacht in te zetten.
Erdogan wil de Syrische regeringstroepen uit de Noord-Syrische Idlib-regio verdrijven voor het einde van februari.
Turkije heeft twaalf observatieposten in Idlib, die door een nieuw Syrisch offensief worden bedreigd. Idlib is nu nog in handen is van Syrische rebellen, maar het leger van Assad wil Idlib heroveren. Assad wordt hierbij gesteund door Rusland.
Turkije en Rusland spraken in september 2018 af dat Idlib een de-escalatiezone zou zijn, maar het Syrische offensief gooit nu roet in het eten.
Het Syrische offensief heeft aan honderden Syrische burgers in de omgeving van Idlib het leven gekost. Meer dan 700.000 burgers zijn vanwege het geweld op de vlucht geslagen.
In Tadzjikistan wordt de ruimte voor moslims steeds verder ingeperkt. Moskeeën worden gesloten, officieel omdat ze niet in bezit zouden zijn van de juiste papieren. Dit meldt het Reformatorisch Dagblad.
Verantwoordelijk voor dit nieuwe beleid is president Emomali Rahmon, die sinds 1992 aan de macht is in de voormalige Sovjetrepubliek. Hoewel zelf moslim, staat Rahmon vijandig tegenover religieuze groeperingen.
In 2016 ging Rahmon naar Mekka, om te laten zien dat hij een vrome moslim is. De oppositie vindt dit gedrag hypocriet: hij zou met zijn beleid de uitoefening van de islam juist onderdrukken
De vraag is of Rahmons beleid effectief is. Relatief veel Tadzjieken trokken de afgelopen jaren naar Syrië om daar te vechten tegen Assad, onder andere voor IS.
Gisteren stemde een meerderheid van de Amsterdamse gemeenteraad voor het voorstel ‘voorbereiding Amsterdamse excuses voor het slavernijverleden’. Daarmee is het startsein gegeven voor een commissie die zich moet buigen over de vraag of er uiteindelijk excuses van de stad Amsterdam moeten komen.
VVD, CDA en Forum voor Democratie stemden tegen het voorstel. CDA-raadslid Diederik Boomsma: ‘Excuses bied je doorgaans aan in de hoop dat ze worden aanvaard. Mij is niet duidelijk wie die excuses zouden moeten aanvaarden.’
Annabel Nanninga, fractievoorzitter van FvD, is eenzelfde mening toegedaan. Volgens haar gaat het om ‘het aanbieden van excuses voor een historische misstand waarvan daders noch slachtoffers meer in leven zijn.’ Ze noemt het voorstel absurd en schadelijk.
De rechtse partijen hebben ook moeite met de samenstelling van de commissie die zich over de vraag moet buigen of Amsterdam excuses moet aanbieden. De commissie bestaat uit GroenLinks-coryfee Andrée van Es, emeritus hoogleraar Gender Studies en BIJ1-lid Gloria Wekker en Leo Lucassen, hoogleraar Migratiegeschiedenis aan de Universiteit Leiden en directeur van het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis.
VVD-raadslid Marianne Poot heeft moeite met Gloria Wekker omdat zij al uitspraken heeft gedaan over het onderzoek, tijdens een bijeenkomst van haar partij BIJ1. Wekker zou daar hebben gezegd dat Amsterdam ‘allang kan weten waarvoor er excuses aangeboden moeten worden’.
Poot vreest daarom dat het onderzoek niet neutraal is, maar een invuloefening omdat de gewenste uitkomst al zou vaststaan. Ook Andrée van Es zou jaren geleden hebben gezegd dat er excuses zouden moeten komen, aldus FvD-raadslid Nanninga.
Weekblad Elsevier zet daarnaast vraagtekens bij de neutraliteit van Leo Lucassen. ‘Hij is met zijn tweets geregeld het middelpunt van heftige discussies, waarin hij uitgesproken pro-immigratie-standpunten vertolkt’, schrijft Elsevier.
De uitkomsten van het onderzoek worden in juni verwacht.
Bijna zes jaar geleden liet Geert Wilders zijn aanhang bij een verkiezingsbijeenkomst scanderen dat er ‘minder Marokkanen’ moeten komen. Wilders riep het ‘te gaan regelen’, er ontstond enorme ophef, het regende aangiftes en het was de start van een rechtszaak. Nu is er weer ophef over een rechtse politicus die Marokkanen basht: Thierry Baudet twitterde onlangs zonder feitelijke onderbouwing dat vriendinnen werden lastiggevallen door Marokkanen en suggereerde dat het land gered moest worden. Ophef alom.
Als je deze gebeurtenissen naast elkaar presenteert lijkt er niets nieuws onder de zon: dit jaar zijn de reacties op Baudet niet echt anders dan die op Wilders in 2014. Of toch wel? Laten we naar partijgenoten kijken. Zowel PVV als FvD zijn niet democratisch georganiseerd: de PVV is een eenmanspartij waar Wilders de lakens uitdeelt, FvD suggereert een gewone partij te zijn terwijl het in werkelijkheid een uiterst hiërarchische organisatie is. De mogelijkheden van politici om tegen hun eigen leider in te gaan zijn dus beperkt. Toch verschillen de interne reacties.
In 2014 was het de dag na de uitspraken van Wilders al raak. Vrijwel meteen stapte Tweede Kamerlid Ronald van Vliet uit de partij. Hij had het over ‘een glijdende schaal’. Eerst ging het de PVV om islamitische uitwassen, meldde hij, toen over oververtegenwoordiging in allerlei statistieken en daarna over hele bevolkingsgroepen. Van Vliet werd onafhankelijk Kamerlid. Een dag later deed zijn collega Joram van Klaveren hetzelfde. Hij noemde de weg die de PVV bewandelde ‘vruchteloos’. Het Haagse PVV-raadslid Chris van der Helm vertrok dezelfde dag eveneens.
Maar daar bleef het niet bij. Europarlementariër Laurence Stassen vertrok en gaf haar zetel in de Provinciale Staten van Limburg op. Na de uitspraken van Wilders was doorgaan geen optie, meldde ze. Twee Friese Statenleden stapten op vanwege ‘het beeld van de partij dat Wilders heeft opgeroepen’. In Utrecht stapten Statenlid Henk Scherer en een PVV-commissielid op. Scherer handelde ‘uit overwegingen van fatsoen en geloofwaardigheid’, meldde hij. Ook het Gelderse Statenlid Daniel ter Haar vertrok omdat hij niet kon meegaan in de ingeslagen weg.
Sommigen twijfelden of moesten langer nadenken. Aanvankelijk wilde een groot deel van de Statenfractie van Flevoland en bijna de hele gemeenteraadsfractie van Almere vertrekken, maar uiteindelijk bleven ze toch. Ze gaven Wilders een laatste kans. Een maand later stapte het Zuid-Hollandse Statenlid Stephan Jansen op. Na wat overdenkingen realiseerde hij zich dat niemand nog met de PVV wil samenwerken en dat een stem op Wilders dus een stem op links is. Ook Statenlid John van Assendelft kwam tot die conclusie. Nog twee weken later kwam daar nóg een Statenlid bij.
Al deze PVV’ers trokken min of meer dezelfde conclusie: de partij was extremer geworden dan ooit, dit verkleinde elke mogelijkheid op politieke invloed en dit was sowieso een programma waar ze inhoudelijk nooit voor hadden getekend. Er zat niets anders op dan te vertrekken.
Bij de PVV vertrokken meerdere politici met slaande deuren. Bij FvD vertrok niemand
Zo komen we bij de tweet van Baudet. De overeenkomsten met Wilders’ zijn enorm: het gaat over Marokkaanse Nederlanders en het publiek wordt tegen hen als groep opgezet. Maar de overeenkomsten gaan verder: in beide partijen kunnen politici moeilijk rebelleren tegen hun politieke baas, terwijl ze wel geconfronteerd worden met een politieke agenda waar ze nooit expliciet mee hebben ingestemd. Dit is vooral zuur voor de politici die graag mee willen besturen en echte veranderingen in gang willen zetten. Zij krijgen een deksel op hun neus.
Bij de PVV vertrokken meerdere politici met slaande deuren. Bij FvD vertrok niemand. Dat is niet omdat ze noodzakelijkerwijs met dit standpunt van Baudet instemmen of er vooraf van op de hoogte waren. Niemand heeft invloed op wat Baudet twittert en tussen die tweets zitten nogal eens onverwachte uithalen. Het verschil met de gematigde Henk Otten, de man die op de achtergrond vrijwel alle Statenleden selecteerde, kon nauwelijks groter zijn. Er is weinig reden om aan te nemen dat de Statenleden de actie van Baudet steunen. Integendeel.
Daarmee komen we op de vraag waarom niemand van FvD is opgestapt en waarom niemand publiekelijk ook maar enige inhoudelijke kritiek heeft geuit. Er zijn twee opties: of het bashen van Marokkanen is in een paar jaar tijd zo gewoon geworden dat het bij rechtse partijen nog maar nauwelijks kritiek oproept, of FvD’ers zijn nu nog banger om zich van Baudet af te keren dan PVV’ers bij Wilders ooit zijn geweest. Ze laten Baudet daarom overal mee wegkomen.
De nationalistische BJP van premier Narendra Modi heeft de regionale verkiezingen in Delhi verloren.
De AAP, een linkse regionale partij, won in bijna alle districten van de zeventig kiesdistricten die Delhi kent. Analisten menen dat de ‘hindoe-nationalistische’ koers van Modi verantwoordelijk is voor deze nederlaag.
De BJP voerde een agressieve campagne om Delhi te winnen. BJP-politici hielden demagogische toespraken en sommige leden riepen zelfs op tot geweld. Maar dit hielp de partij niet om de verkiezingen te winnen.
Analisten menen dat dit komt vanwege de protesten tegen de Citizenship Amendment Act (CAA). Dankzij de CAA kunnen vluchtelingen die hindoe, sikh, christen of jaïnist zijn makkelijker Indiaas burger worden, moslims niet.
De nederlaag van de BJP in de hoofdstad kan van grote symbolische waarde zijn. De BJP leek lange tijd onverslaanbaar, maar is er nu niet geslaagd om de macht in de hoofdstad te grijpen.
De VVD-fractie in de Amsterdamse gemeenteraad wil een onderzoek naar de rol van de internationale Moslimbroederschap in de Blauwe Moskee. Dit schrijft AT5. Volgens critici streeft de Moslimbroederschap een shariastaat na.
Aanleiding van deze vragen vormen de beschuldigingen van terreurdeskundige Ronald Sandee, een oud-medewerker van de militaire inlichtingendienst. Die werd gisteren in de Tweede Kamer gehoord door de ‘Parlementaire ondervragingscommissie naar ongewenste beïnvloeding uit onvrije landen’.
De Moskee in Nieuw-West, die is gebouwd met geld uit Koeweit en Qatar, moet het bij Sandee flink ontgelden. Hij ziet bestuursvoorzitter Jacob van der Blom en imam Yassin Elforkani als verkapte Moslimbroeders. ‘Als het loopt als een eend, kwaakt als een eend, dan kan het een eend zijn.’
Ook zegt Sandee dat Europe Trust Nederland, dat de eigenaar is van de Blauwe Moskee, de Nederlandse vastgoeddivisie van de Moslimbroederschap is. Sandee stelt daarnaast dat jonge bekeerlingen in de Blauwe Moskee ‘behoorlijk intimiderend’ hun idee proberen op te dringen. ‘Maar dat is alleen hearsay.’
Sandee had eerder in Amsterdam tijdens een commissievergadering soortgelijke uitlatingen gedaan. De VVD wil nu het fijne hiervan weten. De Blauwe Moskee ontkent dat er banden zijn met de Moslimbroederschap.
De Blauwe Moskee was eind vorig jaar volop in het nieuws. De moskee laat sinds november vorig jaar de azan – de gebedsoproep – versterkt klinken.
Met zo’n vijftien miljoen bezoekers per dag en 1.800 speelfilms per jaar is Bollywood ‘s werelds grootste filmindustrie. Maar waar film in het Westen vooral om kunst en entertainment draait, is het voor Indiërs een essentieel onderdeel van hoe zij zichzelf en de wereld om zich heen bekijken. Van tempels gewijd aan filmsterren tot vergaande politieke invloed en van schoonheidsideaal tot seksuele mores: Bollywood laat zien welke richting India op gaat.
Voor de Sathyam-bioscoop in het centrum van de zuidelijke Indiase stad Chennai heeft zich een groepje vrouwen in lange, kleurrijke sari’s rondom de poster van acteur Ajith Kumar verzameld. Ondanks dat de deuren pas rond het middaguur opengaan, staat het groepje hier vlak na zonsopkomst religieuze chants te zingen. Eén van de vrouwen stapt richting de poster van de filmster en giet er ritueel een kommetje melk overheen. Haar buurvrouw gooit handjes bloemen over het druipende stuk karton, terwijl op de grond boterlampjes branden.
Kaartjesverkoper Sateesh (24) vertelt dat het altijd zo gaat. ‘Op de dag van de première staan hier mensen voor deur met melk en bloemkransen en lopen ze ritueel rondjes om de poster heen.’ We staan hier bij een puja, een ritueel dat bijna elke hindoe ’s ochtends vroeg thuis uitvoert ter verering van de goden. Hier gebeurt het voor filmsterren. Sateesh: ‘Na de film rijden fans soms met toeterende auto’s in een stoet door de straten, sommigen met levensgrote afbeeldingen van de acteurs op hun voertuig geverfd.’
Films en filmsterren genieten een ongeëvenaarde status in India en hebben een enorme invloed op de nationale psyche. Ze worden gezien als de motor achter de modernisering van het land. Bollywood biedt een deur naar de buitenwereld voor mensen die niets kennen dan hun eigen dorp en een verfrissende zelfreflectie voor moderne stadsmensen.
Volgens filmwetenschapper Ajeesh (39) is Bollywood de schouder waar je op uithuilt, de stille hoop op een onmogelijke liefde, de wijze vader die je met beide benen op de grond zet, de sterke moeder die je advies geeft over het leven, de zus die je vertelt wat je aan moet naar een feestje en de grote broer die je meeneemt op avontuur. ‘De invloed die films hebben kan simpelweg niet onderschat worden. We ademen Bollywood, dromen Bollywood en volgen trouw haar trends en adviezen.’
Psychologe Shirpa (29) ziet in deze impact van films een positieve en negatieve kant. ‘Films kunnen je de grootste waanideeën geven of je inspireren je dromen te volgen. Iemand die in zijn eigen leven onderdrukt wordt, wil zien dat de filmster de slechteriken verslaat, een krachtig antwoord geeft aan zijn baas of eindelijk eens voor zichzelf opkomt tegenover zijn ouders.’
Deze wens om dromen in vervulling te brengen blijft voeding voor filmmakers, die de massa precies de realiteit geven waar deze om vraagt. Daarbij voelt de industrie enerzijds aan waar de samenleving naar toe beweegt of neemt zelf het voortouw om nieuwe thema’s op tafel te brengen. Door het behoud van deze dynamische wisselwerking met de maatschappij blijft het publiek zich identificeren met de films.
In een gestaag moderniserend India is de filmindustrie een belangrijke graadmeter voor de richting die het land in slaat. Hierin fungeert Bollywood niet alleen als entertainer, maar ook als trendsetter, activist en provocateur. Zo heeft cinema een enorme rol gespeeld in de emancipatie van vrouwen, openheid over seksualiteit en het verminderen van het stigma op lage kasten. Tegelijkertijd draagt het volgens psychologe Shirpa ook bij aan cultuurverschraling.
‘Onze films presenteren niet-Indiase kleding als de nieuwe standaard en bestempelen relatief losbandige seksuele mores als ‘cool’. Ook zetten ze het Engels neer als de taal van succes tegenover onze lokale talen.’
Posters van acteur Ajith Kumar, (Foto: Pixabay)
Mumbai noir
Indiase films zijn al bijna honderd jaar een weerspiegeling van de thema’s die spelen in de maatschappij. Van de drang naar onafhankelijkheid, die in verhulde vorm de rode draad vormde van films in de jaren dertig en veertig, tot producties die de keerzijde van verstedelijking lieten zien in de jaren vijftig.
In de jaren zestig beleefde de Indiase filmindustrie een gouden tijd waarin de unieke eigenschappen van Bollywoodfilms werden verankerd in de zogenoemde ‘masalafilm’, een vrije mix van romantiek, melodrama, muziek, actie en komedie. Het standaardscenario bevat een held die eigenhandig de bad guys te lijf gaat en er vandoor gaat met het meisje van zijn dromen na een rollercoaster aan drama en familieproblemen. Veelgebruikte ingrediënten in de masalafilm zijn onmogelijke liefde, plotsklapse armoede of rijkdom, ingewikkelde familiebanden, corruptie en opoffering. Er zijn maar weinig films waar niet minstens drie of vier extatische musicalnummers in voorkomen.
Vanaf de jaren zeventig ontstond tevens een maatschappijkritisch genre: ‘Mumbai noir’. Deze films toonden massale ontevredenheid, desillusie, armoede, corruptie, criminaliteit en de ongekende groei van sloppenwijken. Sinds die tijd gaan films niet slechts over mythologie, geschiedenis en romantiek, maar wordt de harde werkelijkheid van het India van nu ook op het witte doek getoond.
‘Films kunnen je de grootste waanideeën geven of je inspireren je dromen te volgen’
Films hebben maatschappelijke impact. Zo ging in de staat Rajasthan het aantal kinderhuwelijken zichtbaar achteruit na de film Parched (2015). Het krachtig neergezette plaatje van onderdrukking van dorpsvrouwen zorgde voor veel discussie en opschudding in alle lagen van de samenleving. Maar tegenwoordig zwijgt Bollywood over politiek gevoelige thema’s. Sinds de nationalistische partij van premier Narendra Modi aan de macht is domineert de patriottische film.
Een sterk voorbeeld daarvan is Uri: The surgical strike (2019), een actiefilm over een wraakactie van het Indiase leger tegen aartsvijand Pakistan. De film werd een kaskraker. Bioscopen galmden door het hele land met ‘Bharat mata ki jai’ – ‘Glorie aan ons moederland’.
Hoewel de kloof tussen hindoes en niet-hindoes groter lijkt te worden, zijn er toch films verschenen over huwelijken tussen moslims en hindoes. Journaliste Isha (33) noemt de kaskraker Veer-Zaara (2004) als voorbeeld. In deze film komt de Pakistaanse, islamitische Zaara de as van haar nanny, die een sikh was, uitstrooien in India en wordt ze verliefd wordt op de hindoeistische Veer.
Isha: ‘Door dit soort films krijgt het publiek een heel ander plaatje te zien van een cultuur waar ze helemaal niets van weten. Veel Indiërs kennen andere gemeenschappen, kasten en culturen slechts door misplaatste vastgeroeste stereotyperingen.’
Foto’s : ‘Uri: The surgical strike’, ‘Veer-Zaara’, ‘Hum aapke hain kaun’
Dominante man, onderdanige vrouw
de Britse hoogleraar Indiase cultuur en film Rachel Dwyer schrijft in haar boek Bollywood’s India hoe het ritueel van joota chupai, ofwel het stelen van de schoenen van de bruidegom tijdens de trouwceremonie, een nationale hit werd door de films Hum aapke hain kaun (1994). Filmfanate Karishma (39) vertelt lachend dat sinds het verschijnen van deze film geen bruiloft in India meer hetzelfde was.
‘Het idee van de grootse Indiase bruiloft was geboren door het zien van de welgestelde families in de film. Onze culturen verschillen enorm. Toch zag je van het zuidelijke Kerala tot in de West-Bengalen tradities opkomen waarbij bruidsmeisjes dagenlang dansjes oefenden, wel vijf verschillende outfits wilden voor het feest – en natuurlijk schoenen gingen stelen, wat voorheen slechts een regionaal gebruik was in delen van Noord-India.’
Het huwelijk als summum van liefde heeft in Bollywood grootse vormen aangenomen. Dit had niet alleen zijn weerslag op de schaal van bruiloften, maar ook op het plaatje van liefde zelf. Volgens bouwkundestudent Tripti (22) komen ideeën over wat liefde, verliefdheid, seks en relaties zijn voor veel Indiërs uitsluitend vanuit de filmwereld.
‘Behalve met onze beste vrienden praten we met niemand over dit soort dingen. Maar het probleem met deze vrienden is dat zij net zo spoorloos zijn als wij’, lacht ze. ‘Van onze ouders, leraren en zelfs broers en zussen horen we niets. Het blijft een soort taboe. Zelfs al kijk je samen naar films over romantiek.’
De consequentie van deze enorme maatschappelijke onwetendheid zorgt ervoor dat veel jongeren opgroeien met een enorm vertekend beeld van wat liefde, relaties en seks betekenen. Medicijnstudente Aditi (24) vindt dat Bollywood nog altijd het beeld bevestigd van relaties met een dominante man en onderdanige vrouw.
‘Dit is weliswaar al eeuwenlang de realiteit in India, maar de films geven er een gouden randje aan en presenteren deze relaties als iets magisch. Door dit plaatje geloven jonge vrouwen dat dit de enige manier is om een gelukkige relatie in stand te houden en blijven zij zich schikken aan de onderdrukking.’
Volgens journalist Vikash (50) leeft onder veel mannen het geloof dat als je een meisje maar lang genoeg lastigvalt, ze vanzelf valt voor je vastberadenheid. ‘Ze denken dat iemand ongegeneerd aanstaren gelijk staat aan onschuldig flirten. En dat je vrouwen mag stalken. Daarnaast ervaren deze mannen een gevoel van recht en eigenaarschap, dat soms tot een gewelddadig uiterste wordt gedreven. Hierin is het oude model van Bollywoods hofmakerij te zien, waarin een meisje als slecht werd neergezet als ze niet inging op de avances van de hoofdacteur.’
Seks voor het huwelijk
Ondanks het vasthouden aan traditionele stereotypes heeft de industrie veel invloed gehad op de acceptatie van verschuivende normen en waarden op gebied van liefde en intimiteit. Zo werden seks voor het huwelijk en ongehuwd samenwonen genormaliseerd door films als Katti Batti (2015).
‘Onze films bestempelen relatief losbandige seksuele mores als ‘cool’’
Ook kaarten recente producties thema’s als aanranding en groepsverkrachting aan, doorbrak Baabul (2006) het taboe op hertrouwen voor weduwen en zijn er de afgelopen jaren films verschenen als Girlfriend (2004) met openlijk homoseksuele scènes erin. Toch blijft een air van preutsheid hangen, is zoenen nog steeds vrij ongebruikelijk en wordt zelfs het woord ‘seks’ amper gebruikt.
Ook het controversiële onderwerp van het niet-gearrangeerde huwelijk, een love marriage genoemd, is door Bollywood bespreekbaar gemaakt dankzij kaskraker Dilwale Dulhaniya Le Jayenge (1995). Beide hoofdrolspelers zijn Indiërs die opgroeien in Londen. Daardoor bekijken ze hun eigen cultuur in een ander licht en hebben ze andere ideeën over vrijheid en liefde dan hun traditionele ouders. Toch eindigt Dilwale Dulhaniya Le Jayenge in een ultiem Indiaas compromis. De familiewaarden en tradities worden gerespecteerd, maar de twee geliefden mogen toch met elkaar trouwen.
De film bracht een ongekende hype teweeg en werd een van de langstlopende producties uit de Indiase filmgeschiedenis. Hij draaide meer dan twintig jaar onafgebroken in bioscopen door het hele land.
Tempel
De invloed van acteurs blijft niet beperkt tot het scherm alleen. Fans kijken smachtend uit naar het stemadvies van hun idool. Ze laten zich leiden tot aanbevelingen over de meest willekeurige greep aan consumptiegoederen, van goedkope pruimtabak tot minirokjes en van whitening cream tot instant noedels.
‘Je kan God toch niet vragen om zijn eigen tempel te bezoeken?’
Een van de meest geziene acteurs op billboards is de legendarische Amitabh Bachchan, die schitterde in bijna tweehonderd Bollywoodfilms. Zijn populariteit steeg in de jaren zeventig tot zulke hoogten, dat fans in Kolkata een tempel aan hem wijdden met op de muur geschreven: ‘Sorry God, we aanbidden Amitabh meer dan U.’
De bouwer van de tempel, Sanjay, verklaarde tegenover de Indian Times dat Bachchan op de hoogte is van het bestaan van de tempel, maar die nooit heeft bezocht. ‘Maar ik zal hem nooit vragen om te komen’, aldus de bouwer. ‘Je kan God toch niet vragen om zijn eigen tempel te bezoeken?’
De tempel waarin acteur Amitabh Bachchan wordt vereerd (Foto: Wikimedia Commons)
Neonazi’s hebben op social media de Duitse komiek Atze Schröder aangevallen. De reden: Schröder had tegenover een Holocaust-overlevende excuses gemaakt voor het oorlogsverleden van zijn vader.
Schröder maakte vorige week zijn excuses in de talkshow van Markus Lanz op de Duitse zender ZDF. De komiek vertelde met tranen in zijn ogen aan Auschwitz-overlevende Eva Szepesi over zijn vader, die tijdens de oorlog in het Duitse leger zat.
De vader van Schröder overleed in 2011 op 87-jarige leeftijd. Hij vertelde pas later in zijn leven aan zijn zoon dat hij oorlogsmisdaden aan het Oostfront hij had gedaan. Atze Schröder schaamt zich hier enorm voor, zo gaf hij te kennen op tv.
Deze bekentenis en de excuses van de komiek vielen bij neonazi’s niet in goede aarde. Op Facebook noemden ze Schröder onder meer een ‘verstandelijk gehandicapte rat’ en een ‘gênante, walgelijke de slaaf van het systeem’, zo meldt de nieuwswebsite RedaktionsNetzwerk Deutschland.
De Joodse Eva Szepes was in de uitzending om over haar tijd in Auschwitz te vertellen. Het is dit jaar 75 jaar geleden dat het beruchte concentratie- en vernietigingskamp werd bevrijd. Schröder was zwaar onder de indruk van haar verhaal en deed zijn bekentenis over zijn vader.
Hij zei ook dat zijn vader ‘waarschijnlijk zijn verontschuldigingen zou aanbieden, als hij hier zou zitten’. De komiek stond vervolgens op, reikte zijn hand uit en zei: ‘Het spijt mij. We mogen nooit vergeten.’
Szepesi vertelde later aan Duitse kranten dat ze Schröders excuses ‘absoluut fenomenaal’ vond.
Het kostte heel veel moeite om de Franse speelfilm Soumaya op het witte doek te vertonen. De film, die moslimhaat als thema heeft, was slachtoffer van een ultrarechtse haatcampagne. Dit schrijft de Franstalige site van the Huffington Post.
De film Soumaya vertelt het waargebeurde verhaal van een Franse moslima, die na veertien jaar wordt ontslagen bij een groot transportbedrijf omdat ze ervan wordt beschuldigd in contact te staan met jihadisten.
De film is geregisseerd door Waheed Khan en Ubaydah Abu-Usayd. De rol van de hoofdpersoon Soumaya wordt gespeeld door Soraya Hachoumi.
Er is veel tijd en moeite gestoken in deze film, die moslimhaat in de Franse samenleving wil aankaarten. Het Franse maatschappelijke klimaat werd de terroristische aanslagen van 2015 vijandiger tegenover moslims.
Mede dankzij een extreemrechtse haatcampagne besloot de Parijse bioscoop Grand Rex in maart 2019 een preview op het allerlaatste moment af te blazen. De borg was betaald, de plaatsen waren gereserveerd, maar de bioscoop weigerde toch.
De makers van de film stapten naar de rechtbank. Uiteindelijk gaf de advocaat van bioscoop Grand Rex toe wat de ware reden was de weigering: vanwege discussie op de sociale netwerken was de film controversieel. Daar had Grand Rex geen zin in.
Een paar weken voordat de film vertoond zou worden voerden radicaal-rechtse opiniewebsites, waaronder FdeSouche en Résistance Républicaine, een campagne tegen de film, die op sociale media werd opgepikt. Soumaya zou islamisme promoten.
Regisseur Waheed Khan kan zich hier nog steeds boos over maken: ‘Wat ik in dit verhaal betreurenswaardig vind, is dat censuur indirect of direct is beïnvloed door extreemrechtse websites. Er zijn eigenlijk vragen die hierover gesteld moeten worden.’
Hoewel de film dus niet vertoond werd door Grand Rex, werd Soumaya in het buitenland een succes.
Actrice Soraya Hachoumi kreeg voor haar rol een prijs voor de beste vrouwelijke hoofdrolspeelster op het International Cinema and Migration Festival in het Marokkaanse Agadir. In 2020 belandde de film bovendien in de competitieselectie van het DC Independent Film Festival in Washington en in die van het San Diego Arab Film Festival.
Het doel van Soumaya is niet om over de islam te praten, maar om het standpunt van de moslimgemeenschap weer te geven. Dit vertelt mede-regisseur Ubaydah Abu-Usayd in een interview met StreetPress.
‘We hebben in de media veel over moslims gesproken, zonder hen een stem te geven. Het is vreselijk. Zonder zieltjes willen te winnen, geeft de film hen een stem.’
Veel moslims herkennen zich in de film, die een moslima portretteert zoals ze is. ‘Er is geen sprake van terrorisme. De sluier wordt hier niet getoond om een hypothetische onderwerping aan te tonen’, zegt Abu-Usayd.
Soumaya draait vanaf het begin van deze maand in twee Franse bioscopen, één in Parijs en één in Lyon. De makers hopen dat meer bioscopen in Frankrijk zullen volgen. De bedoeling is dat de film later dit jaar ook te zien is via Video On Demand.
De Nederlandse kranten zijn de afgelopen jaren meer gaan schrijven over racisme, moslimhaat en antisemitisme. Dit concludeert de website Republiek Allochtonië na een inventarisatie van krantenberichten van NRC, deVolkskrant, Trouw, de Telegraaf en AD in de online krantendatabase Nexis.
Volgens dit onderzoek, dat krantenartikelen uit de laatste twintig jaar behandelde, is de aandacht voor discriminatie redelijk constant gebleven. Dit fluctueert tussen de 811 (2003) en 1350 (2016) berichten per jaar. NRC, de Volkskrant en Trouw berichten meer over discriminatie dan de Telegraaf en AD.
Maar voor racisme is de laatste jaren ineens veel meer aandacht gekomen. Tot 2013 verschenen er gemiddeld zo’n vijfhonderd artikelen waarin het woord racisme voorkwam. Daarna steeg het explosief, naar meer dan dertienhonderd stukken in 2019. In dat jaar werd er ook meer geschreven over racisme dan over discriminatie.
Volgens Republiek Allochtonië hangt de toenemende aandacht voor racisme samen met de Zwarte Piet-discussie, die vanaf 2013 echt op stoom kwam. Het aantal artikelen waarin Zwarte Piet voorkwam lag in 2012 nog op 152, maar dit aantal steeg naar 606 in 2013. Daarna is het aantal berichten boven de zeshonderd gebleven, met een piek van 980 berichten in 2014.
Ook de aandacht voor antisemitisme is licht toegenomen tussen 2000-2019. Republiek Allochtonië schrijft dat met name in 2014, met meer dan zeshonderd artikelen, Jodenhaat veel werd genoemd in artikelen omdat toen het conflict tussen Israël en Palestina verhevigde.
In de periode 2000-2019 besteedden de kranten minder aandacht voor moslimhaat. Wel is er door de jaren heen een lichte stijging merkbaar. Volgens Republiek Allochtonië was het aantal berichten hierover ‘aan het begin van deze eeuw nog bijna nihil, maar ligt [dit] de laatste jaren steeds boven de honderd berichten per jaar’.
In 2015 bereikte het aantal berichten over moslimhaat een piek. Dat hangt volgens Republiek Allochtonië samen met de aanslagen in Parijs en de vluchtelingencrisis. De Volkskrant schreef het vaakst over moslimhaat, AD het minst vaak.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
