Veel Marokkaanse Nederlanders bereiden zich voor op een zomervakantie in Marokko. De aanhoudende demonstraties in het land roepen echter veel vraagtekens op over de veiligheid. 

In Marokko gaan de protesten onverminderd door. De onrust in de Rif, een achtergestelde regio in het noorden van Marokko, begon vorig jaar in oktober nadat in al-Hoceima de 31-jarige visverkoper Mohsin Fikri werd geplet in een vuilniswagen toen hij zijn handelswaar, dat in beslag was genomen door de politie, wilde redden. Sindsdien zijn duizenden Marokkanen de straat opgegaan voor meer rechten en voorzieningen. De Marokkaanse autoriteiten vrezen met de komst van Europees-Marokkaanse vakantiegangers, bijvoorbeeld uit Nederland, dat het verzet alleen maar zal groeien. De Kanttekening sprak daarover een aantal Marokkaanse Nederlanders.

‘De Marokkaanse regering zit totaal niet te wachten op Marokkaanse Nederlanders die met duizenden tegelijk naar de Rif komen. Het kan voor grote problemen zorgen wanneer beelden de wereld overgaan van Marokkanen met een Europees paspoort die lijnrecht tegenover Marokkaanse ordetroepen staan’, zegt freelance journalist Rachid Benhammou, die de afgelopen maanden meerdere artikelen over de protesten heeft geschreven. De meeste Marokkaanse Nederlanders zijn afkomstig uit de Rif en gaan naar dat gebied op vakantie.

Het regime doet volgens Benhammou daarom heel hard zijn best om nog voor de zomervakantie de demonstraties te beëindigen.[blendlebutton] ‘Dat hebben ze op verschillende manieren geprobeerd en ze komen elke keer met iets nieuws.’ Dat onlangs de Marokkaanse ambassadeur in Den Haag ‘onmiddellijk’ is teruggeroepen, omdat Nederland niet zou willen meewerken aan het uitleveren van een drugshandelaar aan Marokko, volgt Benhammou daarom ook met enige scepsis. ‘Als je een beetje logisch nadenkt weet je dat er veel meer speelt dan dat.

Maar hoe zit het met de houding van Marokkaanse Nederlanders? Spelen de aanhoudende demonstraties een rol in hun overweging om wel of niet naar Marokko te gaan deze zomer? ‘Zeker’, zegt Benhammou. ‘Je hebt heel veel mensen die hun vakantie naar Marokko annuleren of ergens anders heen gaan, omdat ze geen zin hebben in al het gedoe. Anderen zijn weer bang dat ze worden opgepakt of in problemen raken in Marokko, omdat ze bijvoorbeeld in Nederland hebben meegelopen met de demonstraties of op Facebook kritisch zijn geweest op het regime. Daarnaast worden sommige Marokkaanse Nederlanders via appjes bang gemaakt door tegenstanders van de demonstraties met spookverhalen over het feit dat als je naar Marokko gaat en niet mee doet met de protesten, je auto wordt vernield. Er zijn ook Marokkaanse Nederlanders die juist deze zomer naar Marokko willen gaan, enkel om op 20 juli, de dag waarop er een miljoenenmars aangekondigd staat, mee te lopen. Zij boeken alleen daarvoor een ticket naar Marokko.’

Student Fatima Abdellaoui uit Rotterdam kan deze zomer niet naar Marokko, omdat ze moet werken. ‘Zelfs al was ik mij niet bewust van mijn Amazigh identiteit, zou ik me puur als mens betrokken voelen met de ellende in de Rif, omdat ik zie hoe daar de mensenrechten met voeten worden getreden. Meelopen tijdens een demonstratie is dan het minste wat je kunt doen.’ In Nederland deed Abdellaoui dat ook; zij was aanwezig bij meerdere demonstraties voor rechtvaardigheid in de Rif, onder meer in Den Haag en Rotterdam. De hoge opkomst tijdens die demonstraties heeft Abdellaoui verbaasd. Ze denkt dat het Marokkaanse regime mede daardoor nu extra alert is op steun vanuit Nederland. ‘Ik zie in mijn omgeving dat een heleboel mensen niet alleen op vakantie zullen gaan om op het strand te liggen, maar ook om zich in te zetten voor de Riffijnen. Ongevaarlijk zal het niet worden. Je ziet dat het regime heel fel reageert op tegenstanders. Het gaat er nu wel heel wreed aan toe in Marokko.’

Docent Najiha el-Ham uit Zwolle gaat al langere tijd ieder jaar naar Marokko, soms zelfs tot twee keer per jaar. Ook voor deze zomer had ze haar vakantie geboekt. Ze zou in haar eentje naar Marokko gaan, maar de twijfels sloegen toe toen ze een telefoontje kreeg van het reisbureau waar ze haar ticket heeft gekocht. ‘Ze hebben gezegd dat mijn vlucht is gewijzigd, omdat er door de gevaarlijke situatie in Marokko niet meer ’s avonds gevlogen mag worden. Als zelfs vliegtuigmaatschappijen nu hun diensttijden aanpassen, ben ik dan nog wel veilig?, vroeg ik me af.’ Toch besloot Najiha niets te veranderen aan haar vakantieplannen. ‘Ik vond het wel heel hypocriet om mijn vlucht te annuleren. Als er iets te halen valt doe ik het wel en nu er problemen zijn opeens niet meer. Dat voelde gewoon niet goed, dus heb ik besloten om door te zetten. Ik ben gelovig, uiteindelijk moet je jezelf toch een beetje overlaten aan het lot, nadat je de nodige voorzorgsmaatregelen hebt getroffen uiteraard.’ Wat die voorzorgsmaatregelen zijn, is voor haar heel duidelijk. ‘Ik hou me gedeisd, ik ga niet demonstreren en breng mijn familie in Marokko niet in de problemen. Ik ga alleen op vakantie en wil niet dat ik mijn familie in Nederland ongerust maak. Ik voel mij solidair met de protesten en het volk, maar ik kan vanuit mijn positie nu niet veel betekenen.’

De vader van Najiha wil toch dat ze haar vakantie annuleert. ‘Hij zegt ‘wat is geld nou, ik betaal je kosten wel’, maar het gaat mij niet om het geld. Als het heel gevaarlijk wordt, maakt het niet uit of ik daar thuis zit of hier. Want dan verlaat ik gewoon het huis niet in Marokko tot de terugreis.’ Bang is Najiha niet. ‘Het kan natuurlijk zijn dat je op het verkeerde moment op de verkeerde plek bent en daar hou ik wel rekening mee. Als er straks meer Europese Riffijnen in het gebied zijn, zal de regering zich meer in het nauw gedreven voelen en een kat in het nauw maakt rare sprongen. Dus er is een kans dat er iets misgaat.’  [/blendlebutton]

Mohammed Anfal stapte onlangs over van Leefbaar Rotterdam naar Nida. Ewoud Butter analyseert de zaak.

Bij de gemeenteraadsverkiezingen in 2014 trok Mohammed Anfal de aandacht, omdat hij als Marokkaanse Nederlander in de gemeenteraad werd gekozen voor Leefbaar Rotterdam, die bekend staat om haar harde lijn als het gaat om de islam en integratie. Als gemeenteraadslid liet Anfal niet vaak van zich horen. Tot de zesentwintigste juni van dit jaar. Toen kreeg hij landelijke aandacht nadat bekend werd dat hij overstapte van Leefbaar naar Nida, een partij die zich door de islam laat inspireren en geldt als de politieke tegenhanger van Leefbaar. Het was de eerste keer in veertig jaar dat een Rotterdams raadslid tussentijds overstapte naar een andere partij. Een aantal vragen naar aanleiding van deze opvallende politieke transfer.

Waarom koos Anfal in eerste instantie voor Leefbaar?
Als we een interview dat Anfal aan de NRC gaf moeten geloven, was het toeval. Anfal had een café dat de gemeente tegen zijn zin wilde sluiten. Anfal kreeg steun van Leefbaar en werd uitgenodigd voor een bezoek aan het stadhuis. ‘Bij ons doet afkomst er niet toe, zeiden ze bij Leefbaar. Het gaat om gedrag en of je je aan de regels houdt.’ En daar was Anfal het helemaal mee eens. Hoewel Anfal naar eigen zeggen aangaf weinig verstand van politiek te hebben, werd hij toch uitgenodigd om op de lijst te staan.

Wat leverde het op?
Anfal kwam op de negende plaats op de kandidatenlijst, werd gekozen en kreeg een leuke maandelijkse toelage. Een stemmentrekker bleek hij niet voor Leefbaar. Hij ontving bij de verkiezingen in 2014 slechts 126 stemmen, het minste van de hele raad. Anfal kreeg een lichte portefeuille. ‘Ik was de excuus-Marokkaan’, zei hij tegen de NRC. Zijn stem was wel belangrijk om de coalitie van Leefbaar, CDA en D66 aan een krappe meerderheid te helpen.

Waarom wilde Anfal weg bij Leefbaar?
Na ruim drie jaar concludeerde Anfal dat Leefbaar en dan vooral een kerngroep die de toon zet, een ongelooflijke hekel heeft aan de islam en moslims. ‘En ik zat er voor spek en bonen bij’, zei hij tegen de NRC. Anfal concludeerde dat Leefbaar verdeeldheid zaait en dat Nourdin el-Ouali, politiek leider van Nida, juist probeerde naar verbinding te zoeken.

Anfal verliet de fractie van Leefbaar, maar behield de gemeenteraadszetel die hij dankzij deze partij had binnengehaald. Dat wordt ook wel zetelroof genoemd. Mag dat?
Ja. Volgens onze Grondwet beschikken politici in bijvoorbeeld de Tweede Kamer of een gemeenteraad over een individueel mandaat van de kiezer. Ze stemmen zonder last. Gekozen politici kunnen hierdoor eigenlijk niet worden verplicht om mee te stemmen met de partijlijn. Politici die zich afsplitsen kunnen ook niet worden gedwongen om hun zetel op te geven.

In de praktijk wordt zetelroof steeds meer ontmoedigd en worden gekozen politici geacht om bij stemmingen de partijlijn te volgen en hun zetel af te staan wanneer ze het niet meer eens zijn met de partijlijn. Maar, politici kunnen daartoe niet gedwongen worden.

Gebeurt het vaker dat politici zich afsplitsen?
Ja. Volgens Geerten Waling, die een boek schreef over dit onderwerp, zijn er alleen al in de Tweede Kamer tussen 1917 en 2017 58 gevallen van zetelroof geweest. Recente en bekende voorbeelden van politici die zich afsplitsten: Geert Wilders en Rita Verdonk stapten uit de VVD en richtten de PVV en Trots op Nederland op, Louis Bontes en Joram van Klaveren verlieten de PVV en startten Voor Nederland en de PvdA verloor de afgelopen jaren Tunahan Kuzu en Selcuk Öztürk (gingen verder als Denk) en Jacques Monasch (Nieuwe Wegen).

Ook de huidige leider van Leefbaar, Joost Eerdmans, was in het verleden een zetelrover. Nadat hij in september 2006 uit de Tweede Kamerfractie van Lijst Pim Fortuyn was gezet, bleef hij in de Tweede Kamer en vormde hij samen met ex-VVD’er Anton van Schijndel de Groep Eerdmans/Van Schijndel.

Is het uniek dat politici overstappen naar een andere partij?
Nee. Veel politici waren in het verleden lid van een andere partij. De huidige demissionaire PvdA-ministers Jet Bussemaker en Liliane Ploumen waren bijvoorbeeld ooit lid van GroenLinks, terwijl Femke Halsema juist lid was van de PvdA, net als de latere VVD’ers Ayaan Hirsi Ali en Gerrit Zalm. Ook Rita Verdonk (ooit lid van de PSP, voorloper GroenLinks) en het huidige Kamerlid Dilan Yesilgöz (SP, GroenLinks) hebben ‘linkse roots’.

Pim Fortuyn, voormalig leider van Leefbaar, werd geweigerd door de Communistische Partij Nederland, maar was later wel lid van achtereenvolgens de PvdA, de VVD, Leefbaar Nederland en uiteraard de naar hem vernoemde Lijst Pim Fortuyn.

De overgang van Anfal doet misschien nog het meeste denken aan die van Arnoud van Doorn, die uit de PVV-fractie in de Haagse gemeenteraad stapte, zich bekeerde tot de islam en zich later aansloot bij de islamitische Partij voor de Eenheid.

Wat maakt deze zaak bijzonder?
Dat Anfal zijn fractie verliet, zijn zetel meenam, direct overstapte naar de grootste politieke opponent van zijn partij en er daarmee voor zorgde dat het zittende college van Leefbaar, CDA en D66 haar meerderheid verloor, maakt deze kwestie ongebruikelijk.

Nida twijfelde even, maar na een aantal gesprekken was Ouali overtuigd geraakt van Anfals oprechtheid. ‘Hier klopte een politiek bekeerling op de vlucht op de deur. Die laat je binnen’, zei hij tegen de NRC.

Ouali hoopte met de transfer van Anfal te bereiken dat de Rotterdamse coalitie zonder meerderheid in de raad eerder samenwerking met de oppositie zou gaan zoeken, maar hij lijkt voorlopig aan het kortste eind te trekken. Het Rotterdamse College van Burgemeester en Wethouders heeft namelijk al steun gekregen van de éénmansfractie van ChristenUnie-SGP. Die zegde steun toe nadat de partij 13,5 miljoen euro extra voor armoedebestrijding had weten binnen te halen.

Thierry Baudet maakt veel los onder linkse activisten. Wat beweegt hen? De Kanttekening bezocht een anti-Baudet-demonstratie en sprak met betogers om een antwoord te vinden op die vraag.

Op één van de heetste dagen van het jaar vorige week maandag verzamelden zich zo’n zestig activisten op het Neude om te protesteren tegen Thierry Baudet en zijn Forum voor Democratie. Zelfs aan het begin van de avond was het nog rond de dertig graden op het bekendste plein van Utrecht, normaliter het domein van studenten en terrasgangers. ‘Nazisme is normaal geworden’, zegt Obed Brinkman uit Groningen. ‘Ik kan niet tegen onrecht. Als ik iemand een vrouw met een hoofddoek zie uitschelden, moet ik daar wat aan doen.’ Brinkman kreeg een golf van bedreigingen over zich heen nadat hij in 2015 een videoclip van het nummer Fuck de PVV lanceerde. Hij organiseerde de grote tegendemonstratie tegen de anti-islam-organisatie PEGIDA en wist daarvoor zo’n driehonderd actievoerders op de been te krijgen. ‘Het is gewoon ontzettend gevaarlijk wat Baudet doet. Hij ageert tegen de huidige elite, die hij wil vervangen door zijn eigen, racistische elite.’ Brinkman wijt de huidige polarisatie in de samenleving aan de wereldpolitiek, die af en toe erg dichtbij komt. ‘Als je Irak en Afghanistan bombardeert moet je niet gek op staan kijken als er ook iets bij ons gebeurt. Nu zie je dat IS en Baudet baat hebben van elkaar. Ze houden elkaar in stand door angst te creëren voor de ander.’

Genocidepraat
Wan Ing, één van de sprekers, typeert in haar toespraak Baudets uitspraak dat ‘het Nederlandse volk homeopathisch wordt verdund’ als ‘genocidepraat’. Wat haar ook steekt zijn de uitspraken van Baudet over vrouwen. ‘Ze zullen zeggen dat we hoeren zijn, hysterisch, gek, we zullen bedreigd worden met verkrachting, ze zullen ons vertellen dat we zelfmoord moeten plegen en we zullen bang zijn dat één van die malloten het heft in eigen handen zal nemen en ons in ons eigen huis zal opzoeken’, roept Ing strijdvaardig. ‘Vrouwenstrijd! Onze strijd! Internationale solidariteit!’, klinkt het onder aanvoering van de spreekster op het podium. Een groot spandoek met daarop de tekst ‘schorem voor demagogie’ gaat door het publiek.

Een jonge Fillipijns-Nederlandse rapper laat tijdens haar optreden weten tot de dag van de demonstratie nog nooit van Baudet gehoord te hebben. Het weerhoudt haar er niet van strijdbare leuzen te verkondigen en op te roepen tot solidariteit met de kwetsbaren in deze wereld.

Gedraag je naar de wensen van je gastheer
Op een bankje aan de rand van het plein volgt Carlos Tasamis (25) wat zich voor zijn ogen afspeelt. ‘In vijf jaar tijd heb ik dit land flink zien veranderen. Toen ik vanuit Portugal hier kwam als uitwisselingsstudent trof ik een zeer divers land aan, waarbij op Koninginnedag iedereen meedeed. Dit land is écht divers, vooral als ik het vergelijk met mijn eigen land.’ Hij vindt dat er niet zo veel gesproken moet worden over racisme. ‘Want of het er nu is of niet, het woord racisme gaat in de hoofden van mensen zitten.’ Hij vindt de strijd die de aanwezige vrouwen voeren tegen vrouwonvriendelijkheid onterecht. ‘In Nederland zie je vrouwen om vier uur ’s nachts zonder enig probleem over straat gaan. Dat is in Portugal een stuk lastiger.’ Hoe kijkt hij aan tegen het huidige vluchtelingendebat? ‘Mensen houden niet van verandering en zijn erg loyaal aan wat ze kennen. Het is een belangrijke factor in dit verhaal dat wel eens wordt vergeten, ook door deze actievoerders. Wat betreft de vluchtelingen zelf: in Portugal zeggen we ‘als je naar Rome gaat, wees dan als de Romeinen, gedraag je naar de wensen van je gastheer’.’

Versplinterd
Op het plein is ook activist Anne Fleur Dekker, die de menigte toespreekt. Heeft een anti-Baudet-demonstratie wel zin? ‘Het gaat erom dat we een tegengeluid laten horen en media-aandacht genereren. We hopen dan ook dat er de volgende keer nog meer mensen bij zullen zijn’, zegt Dekker. Ze hoopt dat linkse partijen en maatschappelijke organisaties daarbij de handen inéén slaan. ‘De opkomst van mensen als Baudet is te belangrijk om versplinterd te zijn en met partijbelangen bezig te zijn. We moeten eventuele onenigheden gewoon binnenskamers houden en samen sterk staan.’ Wil ze de politiek in? ‘Nu zeker niet. Voorlopig ga ik me inzetten op straat. Er is genoeg te doen.’ Dekker kwam onlangs onder vuur te liggen na een tweet over Geert Wilders, waarin zij, naar eigen zeggen sarcastisch, opriep tot het stenigen van Wilders.

Lamleggen
Na afloop van het protest valt de groep in kleinere eenheden uiteen. In café De Bastaard, dat als leus ‘doe maar gek, dan doe je gewoon genoeg’ voert, wordt door de aanwezige actievoerder vooruit geblikt, naar de G20-bijeenkomst in Hamburg op 7 en 8 juli. ‘Zo’n honderdduizend activisten gaan de stad lam leggen. Er zijn plannen om toegangswegen, treinsporen en viaducten te blokkeren of te saboteren’, zegt een jongen die niet met zijn naam in de krant wil.

De volgende morgen blijkt dat een actiegroep al begonnen is met het lamleggen van de stad. Op verschillende plekken langs het spoor in Hamburg werden bedieningsmechanismes en wisselsystemen in brand gestoken. Het zou gaan om een gecoördineerde aanval door een actiegroep die zichzelf Shutdown G20: Take Hamburg Offline! noemt. ‘Het spoornet is het zenuwcentrum van het kapitalisme’, is volgens de actiegroep de reden van de aanval.

Indiase Nederlanders hebben fel gedemonstreerd bij een bijeenkomst met de Indiase schrijver Arundhati Roy. Zij is in eigen land omstreden onder meer vanwege haar strijd tegen het kastesysteem en voor de onafhankelijkheid van Kasjmir.

Het Rotterdamse concert- en congresgebouw De Doelen werd onlangs verblijd met de komst van bestsellerauteur Arundhati Roy uit India. De organisatie Boek & Meester, die maandelijks een literatuurprogramma presenteert, had haar uitgenodigd. Aanleiding was haar nieuwe boek Het ministerie van opperst geluk. De Indiaas-Nederlandse schrijver Ernest van der Kwast interviewde Roy voor een publiek van geïnteresseerden. De Kanttekening was ook aanwezig.

Roys eerste roman De god van de kleine dingen (1997) rolde ruim zes miljoen keer over de toonbank, waarvan meer dan 150.000 maal in Nederland. In datzelfde jaar won ze de invloedrijke Booker Price. Het ministerie van opperst geluk gaat over liefde in de regio Kasjmir, waar veel moslims wonen. De setting van het verhaal maakt dat het ook gelezen kan worden als een maatschappelijke aanklacht. Hoewel het een fictief verhaal is, roept het veel weerstand op bij nationalisten. Kasjmir is in ruime zin bestuurlijk tussen drie landen verdeeld. Hoewel in de praktijk elk van deze regio’s wordt bestuurd door het land dat het opeist, heeft India de toewijzing van de door Pakistan en China opgeëiste gebieden formeel niet erkend. Pakistan beschouwt heel Kasjmir als betwist gebied. Kasjmir vormt de inzet van een langdurig territoriaal geschil tussen de drie landen, het Kasjmir-conflict.

Roy is omstreden in India. Naar eigen zeggen houdt ze zielsveel van haar land, alleen is haar vaderlandsliefde niet kritiekloos. Ze stelt problemen in India aan de kaak die onder meer betrekking hebben op de rechten van vrouwen, het kastesysteem, kernproeven en Kasjmir. In India ligt vooral dat laatste onderwerp zeer gevoelig. Roy steunt de onafhankelijkheidsstrijd van Kasjmir.

Een aanzienlijk deel van de Indiase bevolking beschouwt elke vorm van kritiek op India als anti-nationalistisch. Daarom had een groep critici van Roy op Facebook opgeroepen om te demonstreren tegen haar komst naar Nederland. Maar bij de ingang van De Doelen stonden vrijdagavond uitsluitend geïnteresseerde bezoekers te wachten. Eenmaal binnen genoot het publiek van een interessant gesprek met een sociaal bewogen schrijver en ‘activist’ die zichzelf liever niet zo ziet. ‘Activist vind ik een groot woord. Ik kan mijn bekendheid gebruiken om aandacht voor bepaalde zaken te krijgen.’

Roy spreekt bescheiden over haar schrijverschap, maar benadrukt dat ze wel degelijk een missie heeft. ‘Eigenlijk ben ik nog steeds beduusd van het succes van mijn eerste boek. De voordelen zijn de luxe om me op één ding te kunnen concentreren én belangrijke zaken op de kaart te zetten om zo andere mensen te helpen. Ik deins er niet voor terug om af en toe kritische – voor Indiase begrippen – uitspraken te doen. Ik steek mijn ergernis over het kastesysteem niet onder stoelen of banken. Iedereen die er op de één of andere manier mee in aanraking komt, raakt besmet.’

Roy staat midden in het leven. ‘Ik houd van de geluiden van de stad en moet er niet aan denken om te moeten schrijven in een hutje op de hei.’ Alleen schrijft ze niet in Delhi, maar in een piepklein kamertje in een andere stad. ‘Echt piepklein’, garandeert ze Van der Kwast. ‘Dan bedoel ik drie zo groot als deze tafel.’ Er klinkt gegrinnik in de zaal, want zo groot is die tafel niet.

De literaire bijeenkomst verloopt voorbeeldig, totdat een paar mannen uit het publiek shame on you roepen. Veel bezoekers kijken naar de plek waar dat geroep vandaan komt. Iemand van de organisatie van Boek & Meester vliegt erop af om de boze mannen te kalmeren. Later blijkt dat dit de mensen zijn die hadden opgeroepen om te demonstreren. De organisatie van de avond besloot om hen uit te nodigen en in de zaal de kans te geven hun vragen te stellen op het daarvoor bestemde moment. Als de zaal gekalmeerd is, krijgt één van de demonstranten het woord. ‘Ze zegt dat ze geen politicus, schrijver of activist is, waar bemoeit ze zich dan mee?’ Roy geeft een korte reactie, die ze besluit met ‘en zal ik me gedragen als een goede Indiase vrouw’.

De tegenstanders van Roy verlieten nadat zij hun zegje hadden gedaan meteen het pand. Toch ging, tot teleurstelling van velen die het boek net hadden aangeschaft, de geplande signeersessie niet door. De entourage van Roy vond dat er niet genoeg beveiliging was. Heel jammer voor al haar fans die het een geweldige avond vonden. Onder de bezoekers was amper begrip voor de tegenstanders. Niet vanwege hun mening, maar de manier waarop ze die verkondigd hadden. ‘Voer die discussie in India, niet hier’, riep één van de bezoekers naar de demonstranten. Roy schreef het laatste deel van het boek in Londen. De demonstranten beweerden dat zij gevlucht is uit India. Roy ontkent dat. ‘Vluchten is echt overdreven. Gevlucht ben ik zeker niet.’

Wie is Arundhati Roy?
Suzanna Arundhati Roy (1961) is schrijver en politiek activist. Ze is de dochter van een Syrisch-christelijke moeder en een hindoeïstische vader. Haar eerste semi-biografische roman De god van de kleine dingen vertelt het verhaal van een tweeling die door een dramatisch voorval van elkaar gescheiden wordt. De twee zien elkaar na 23 jaar terug en blikken vervolgens terug op de voorbije periode. Het boek raakt aan onderwerpen zoals het kastensysteem, de rol van de vrouw, het leven van Syrische christenen in de Indiase deelstaat Kerala en de rol van de communistische partij aldaar. Daardoor riep het boek veel wrevel op in India. Internationaal is het boek hooggeprezen. Na het grote succes van De god van de kleine dingen wendde Roy haar bekendheid bewust aan in politiek activisme en schreef ze hoofdzakelijk non-fictie. Ze bekritiseert onder meer de rol van de Verenigde Staten in Afghanistan, het ‘staatsterrorisme’ van Israël en het nucleaire programma van India en verwijt de Indiase regering dat ze genocide door de Tamils op Sri Lanka heeft gestimuleerd. In 2004 kreeg ze de Sydney Peace Prize toegekend vanwege de geweldloosheid van haar activisme.