Vanaf dag één waarop de huidige coalitie zich in ons land ‘regering’ ging noemen, regent het binnen het monsterverbond van de vier regeringspartijen uitspraken die al sinds jaar en dag gemeengoed zijn bij Geert Wilders en zijn volgelingen. Het ‘Minder, minder, minder’, waarvoor de leider van de PVV destijds werd veroordeeld, heeft allang plaatsgemaakt voor nog veel heftiger formuleringen. Het verschil is dat de bagger die nu over hele bevolkingsgroepen in ons land wordt uitgestort, niet meer vanuit de oppositie komt, maar haar weg vindt vanachter de regeringstafel.

Alleen al in de laatste paar weken. Als onderdeel van het integratiedebat verklaart minister Mona Keijzer: ‘Jodenhaat is bijna onderdeel van de islamitische cultuur.’ Na de voetbalrellen doet de PVV een duit in het zakje met: ‘Paspoort afpakken en uitzetten, dat tuig.’ Dan is het de beurt aan onze minister-president, die eigenlijk zo graag premier wilde zijn voor alle Nederlanders, maar zich nu blootgeeft: ‘We hebben een integratieprobleem wanneer we zien hoe deze jongeren dit soort activiteiten plegen.’ En wanneer het over integratie gaat, weet weer een ander lid van ons kabinet te melden: ‘Islamitische jongeren onderschrijven voor een heel groot deel onze normen en waarden niet.’

Wat zich daar afspeelt in het zieke Haagse hart van onze democratie, lijkt op een optelsom van dit soort uitspraken. En daar moeten wij, burgers van Nederland, het maar mee doen. Een optelsom zonder einde in zicht.

De volgende stap deze week was de motie in de Tweede Kamer van VVD-lid Becker, waarin zij de regering verzoekt om gegevens over culturele en religieuze normen en waarden van Nederlanders met een migratieachtergrond bij te houden. Dat Bente Becker deze motie indient, is niet verwonderlijk. Haar partij zit op schoot bij de PVV. Of de PVV op schoot bij de VVD. Dat doet er allemaal niet toe. Eén coalitiestamppot.

Dat Bente Becker deze motie indient, is niet verwonderlijk. Haar partij zit op schoot bij de PVV

Maar dan knapt er iets. Deze uitsluitende, stigmatiserende motie, met niet alleen de schijn maar ook de doffe glans van migrantenhaat en racisme in zich, wordt ondersteund door fracties die helemaal niet tot de coalitie behoren. Fracties die, om hun steun te rechtvaardigen, hun motivatie zoeken in uitvluchten en excuses.

Onze optelsom is nu wel heel duidelijk in de volgende fase beland. En dat is de fase waarin zij zich niet meer alleen bevindt in het domein van wat zich ‘regering’ noemt. Nee, onze optelsom heeft nu ook daarbuiten erkenning gekregen.

Tot de laatste Tweede Kamerverkiezingen op 22 november 2023 wist de kiezer het gevaarlijke gedachtengoed van institutioneel racisme in ieder geval vanachter de regeringstafel weg te houden. Maar toen de huidige regering op 2 juli werd beëdigd, trad een volgende fase in: uitsluiting, racisme en vreemdelingenhaat konden deel gaan uitmaken van beleid. Met weliswaar een oppositie die dit zou moeten bestrijden.

Maar dan is het 3 december 2024. Er wordt gestemd over de motie-Becker, en verschillende oppositiepartijen stemmen ermee in dat ‘de regering gegevens over culturele en religieuze normen en waarden van Nederlanders met een migratieachtergrond bij gaat houden.’ Vanaf deze datum worden racisme en stigmatisering niet alleen meer getolereerd door de oppositie — wat al erg genoeg was — maar nu ook actief geaccommodeerd.

Op deze 3e december werd overduidelijk dat de parlementaire schande in ons land allang niet meer alleen misère, ellende, angst en onzekerheid veroorzaakt voor bepaalde medeburgers. Het treft onze hele samenleving.

Vanaf nu moeten we ernstig rekening houden met het feit dat we niet langer mogen spreken van het optellen van uitspraken vol institutionele haat. Met dit accommoderen door de oppositie komt er een omslag. Optellen wordt aftellen.

Nu is het aftellen tot het moment waarop we beseffen dat onze menselijke waarden hebben plaatsgemaakt voor een beleid dat velen letterlijk in gevaar brengt. Zoals het ooit eerder is gebeurd. Maar dan, dan is het te laat.