Toen de stikstofplannen van het kabinet bekend werden – een derde van de veestapel moet verdwijnen – dacht ik meteen: boerenstront aan de knikker. Nederland heeft een paar jaar geleden al kennisgemaakt met radicale boeren die dit niet zonder slag of stoot over hun kant zullen laten gaan. Ze intimideerden al politici zoals Jesse Klaver en Rob Jetten, ramden met een tractor de deur van het Provinciehuis in Groningen en reden toen bijna ook een fietser dood.

Het nieuwste doelwit: minister Christianne van der Wal, verantwoordelijk voor de stikstofaanpak van het kabinet-Rutte IV. Dit weekend aanschouwden we hoe ze voor haar eigen woning werd bedreigd. Ze stond goed haar mannetje, maar in één klap werd weer duidelijk hoe kwetsbaar onze politici zijn voor een grote, bozige menigte.

Dit moet anders. De veiligheid van onze politici kan niet aan toeval worden overgelaten. Van der Wal moet per direct permanent beveiligd worden. Als haar straks wat gebeurt, dan deel ik nu alvast dat er bloed aan de handen kleeft van een overheid die niet alles op alles heeft gezet om haar te beveiligen. Het is menens voor deze geradicaliseerde boeren.

Wat de boer niet kent dat vreet hij niet, maar het kabinet lusten ze rauw

Ik begrijp uiteraard dat de plannen van het kabinet pijn doen. Boeren zullen een carrièreswitch moeten maken, verhuizen naar de stad, integreren in een superdiverse burgermaatschappij die zij als conservatieven niet begrijpen en waar, eerlijk is eerlijk, die superdiverse maatschappij ook niet op zit te wachten. Degenen die het niet redden wachten moeilijke jaren in de uitkering, met verhoogde risico’s op verslaving, criminaliteit en psychische problemen.

Deze woorden hakken er uiteraard in, maar een gewaarschuwd mens telt voor twee. Het is niet de eerste keer dat Nederlandse boeren dit hebben meegemaakt. In de jaren tachtig raakten duizenden voormalige Turkse en Marokkaanse boeren in de Nederlandse maakindustrie werkloos, omdat hun werk verdween naar de zogenoemde lageloonlanden.

Turkse en Marokkaanse vaders die hun beste jaren voor Nederland hadden gezwoegd kwamen werkloos thuis te zitten. Vraag maar aan hun kinderen. Zij stonden in de frontlinie en hebben moeten dealen met de psychologische problemen en grillen van een vader die zich nutteloos voelde in een maatschappij die niks van hem begreep en ook helemaal niet wilde begrijpen. Er restte voor hen weinig anders dan moeilijke gesprekken met de uitkeringsambtenaar, naast het vaste patiëntschap bij de huisarts. De meesten trokken zich terug en accepteerden gelaten hun lot.

Hoe anders is de situatie nu bij de goed georganiseerde en met EU-subsidies vetgemeste witte boer. Ondanks alle zorgvuldig geplande sociale re-integratieprojecten en uitkooparrangementen laat die zich niet zo makkelijk aan de kant zetten. Wat de boer niet kent dat vreet hij niet, maar het kabinet lusten ze rauw.

Onze maatschappij zal er voor moeten opdraaien als de AIVD en NCTV niet goed oppassen. Extreemrechts speelt al jaren in op de onvrede onder de boeren; die manipulatie zal alleen maar toenemen.

Daarom is het belangrijk om een tweesporenbeleid te hanteren. Terwijl antiterreureenheden onze veiligheid garanderen tegen de geradicaliseerde witte boer, houdt de rest van het kabinet de dialoogkanalen open voor de goedwillende boer. De boer die het algemeen belang dient en wil samenwerken. Die is pas de ware patriot van Nederland. De boer die zijn pijn met respect draagt en aan oplossingen werkt, zonder daarbij te vervallen in de onverzoenlijke tactieken van Farmers Defence Force en andere boerenterroristen.