24.8 C
Amsterdam
Home Blog Pagina 147

Israël doodt weer een hoge Iraanse generaal

0

Israël heeft opnieuw een Iraanse legeraanvoerder gedood. De generaal, Saeed Abyar, kwam op 3 juni in de buurt van de Syrische stad Aleppo om bij een vermoedelijke Israëlische luchtaanval. Dit schrijft Middle East Monitor.

Abyar was een militaire adviseur voor het Syrische regime van dictator Bashar Al-Assad. Iran en Rusland zijn de belangrijkste bondgenoten van Assad, die nu al meer dan tien jaar een bloedige oorlog voert tegen zijn Arabisch-soennitische onderdanen. Assad is een sjiitische moslim.

De Israëlische aanval is mogelijk een reactie op de Iraanse drone-aanval op Israël van april dit jaar, die mislukte. Iran schoot zo’n 170 drones, meer dan 30 kruisraketten en zeker 120 ballistische raketten op Israël af, maar de Israëlische luchtafweer en die van de Arabische buurlanden onderschepten 99 procent van de projectielen.

De luchtoperaties van Israël in Syrië zijn toegenomen sinds de gebeurtenissen van 7 oktober vorig jaar. De Palestijnse bevrijdingsbeweging Hamas wordt door Iran gesteund.

Mohammed Benzakour: ‘Mijn vader was met zijn hart in Marokko’

Mohammed Benzakour schreef een eerbetoon aan zijn Marokkaanse vader, die zich hier nooit echt thuis voelde. ‘De islam was de kurk waar zijn leven op dreef.’

‘Mijn vader zag mij eens op televisie bij Pauw & Witteman vertellen over Yemma, het boek over mijn moeder’, vertelt Mohammed Benzakour. ‘Gaat goed hè, met dat boek?’, zei hij. Ik zei: ‘Nou ik mag niet klagen, heel goed.’ En toen vroeg hij: ‘Waarom krijg ik niet ook een boek?’

Zo ongeveer was de aanzet tot De reus uit de Rif. Een prachtig door Benzakour geschreven boek met herinneringen aan zijn vader, dat eerder als feuilleton in de Volkskrant is verschenen. M’hamed, de vader van Mohammed Benzakour overleed in 2021. De reus uit de Rif gaat behalve over het leven van M’hamed ook over de kindertijd van de schrijver zelf, in het Riffijnse dorp Oued Ali, en over de verhuizing even later naar Zwijndrecht. Dan nog een onbeduidend dorp onder de rook van Rotterdam. Er staat een landkaartje met beide plaatsen in het boek, zodat de grote overgang duidelijk wordt.

Het gezin bestaat uit vijf kinderen – drie jongens en twee meisjes – als ze naar Nederland komen. Benzakour (52) schrijft over de indruk die de glimmende aankomsthal van Schiphol maakte, de angst van moeder voor de roltrap. De kleine Mohammed is dan drie.

Heb je ook nog herinneringen aan je vroege kindertijd in Marokko?

‘Flarden van die periode en van de vakanties erna. En die lopen door elkaar heen, zo gaat dat in het brein. Ik weet nog dat we karretjes maakten in Marokko, een plank met wieltjes eronder. Ons huis staat aan de voet van een berg. Er loopt een weg hellend naar beneden, naar de autoweg. Ik herinner me dat we daar dan vanaf scheurden, dat vond ik bijzonder enerverend.

‘Wat me ook heel erg bijstaat, is de dood van mijn zusje. Al wist ik toen niet dat ze dood was. In een van die kamers van ons huis zaten allemaal vrouwen in een kring, met mijn moeder in het midden. Ze waren aan het huilen. Ik liep erlangs, zag dat en snapte het niet. Later vroeg ik aan mijn moeder: ‘Waar is Anissa?’ Ik had haar al dagen niet gezien. Toen zei mijn moeder, en ze wees met haar vinger naar boven, ‘Anissa is bij Allah’. Ook dat snapte ik niet helemaal. Ik dacht: bij Allah? Komt ze nog terug? Hoe zit dat? Pas veel later begreep ik met terugwerkende kracht dat wat ik zag in die kamer, een rouwceremonie was om de dood van mijn kleine zusje.’

‘Haar oogjes waren dicht, ze bewoog bijna niet meer’

Waaraan is zij gestorven?

‘Dat is een groot raadsel. Ze was een kleine baby toen we op vakantie gingen naar Marokko. Na een paar dagen begon ze over te geven. Ze wilde niet meer eten en drinken. Het werd van kwaad tot erger. Ze werd steeds magerder, maar de dokter kon niks vinden. Op een avond ging het echt heel slecht. Haar oogjes waren dicht, ze bewoog bijna niet meer. Toen is de buurman met mijn vader, Anissa en de buurvrouw naar een soort spoeddienst in de stad gereden. Mijn moeder ging niet mee, gek genoeg. Het baby’tje is onderweg in de handen van de buurvrouw gestorven.’

En hoe was het om terug te komen in Zwijndrecht zonder haar?

‘Dat weet ik niet. Ik was toen heel jong. Ik kan dat gevoel niet terughalen.’

Je schrijft over de armoede die er in de Rif was toen jouw ouders jong waren. Hoe erg was die?

‘Mijn vader heeft de ergste armoede meegemaakt voordat ik geboren was. Men at alles wat bewoog. Hij heeft egel gestoofd. Veel Marokkanen zijn werk gaan zoeken bij de Fransman, in Algerije.’

Waarom was er zo’n armoede?

‘Tja, hoe ontstaat armoede in Afrika? De droogte misschien, slecht politiek bestuur, werkloosheid in de Rif, noem maar op.’

Je vader wilde naar Europa.

‘Ja, hij is naar een bureau gegaan in Oujda, dat werknemers wierf voor Europese bedrijven. Hij heeft een hele dag in een lange rij in de hitte gewacht. Toen hij eindelijk aan de beurt kwam, werd hij afgekeurd. Ik denk dat dit heel willekeurig ging. Hij kreeg een paar vragen en kennelijk bevielen de antwoorden niet. Puur fysiek was mijn vader een gouden kracht. Hij was groot en sterk en had enorme klauwen. Later is mijn vader illegaal naar Europa gekomen, in een busje met een paar maten uit het dorp. Hij werkte in Frankrijk, Duitsland en daarna weer in Frankrijk.’

Voor je vader was Nederland het land van melk en honing.

‘Ja, dat hoorde hij in zijn omgeving. De salarissen waren hier beter. De Nederlandse bazen aardiger, die blaften je niet zo af als die Fransen. En elk jaar kreeg je er een heel mooi cadeau, een grote doos met lekkernijen. Het kerstpakket, maar dat wist hij toen nog niet.’

Hoe vond hij het uiteindelijk hier?

‘Hij kwam aan in Zwijndrecht. In 1968 was dat een frisgroen, aangeharkt, calvinistisch tuindorpje. Dat Zwijndrecht de woorden zwijn en wijn bevat – precies de twee spijzen die de moslim niet kan eten – wist hij toen nog niet.

‘Het was hier het Walhalla. Hij kon overal aan de slag. Maar hij heeft die eerste jaren nooit gedacht dat hij er zijn hele leven zou blijven, wat wel is gebeurd. Hij dacht net als de meeste Marokkaanse gastarbeiders: ik ga wat centjes sparen en dan dat bouwvallige huis in ons dorp opknappen. Maar ja, dat is anders gelopen.’

Waarom is hij nooit teruggegaan?

‘Hij ging iedere zomervakantie naar ons dorp, naar mijn moeder en de kinderen. Op een gegeven moment zei meneer Hoogerwerf, zijn leidinggevende bij Unilever, tegen hem: ‘Meneer Benzakour, u bent elke zomer zo lang weg. Waarom komen uw vrouw en kinderen niet gewoon in Zwijndrecht wonen? U mag altijd bij ons blijven werken, want we zijn zeer blij met u. En wij kunnen ook voor u een huisje regelen.’ Mijn vader woonde samen met een paar andere Marokkaanse gastarbeiders in een pension, in een straatje in Nieuwhaven, dat nog steeds bestaat en het gebouw ook. Die meneer Hoogerwerf belde gewoon naar de gemeente en zei: ‘Komt er nog een flatje vrij ergens? Die wil ik dan graag voor een van mijn werknemers.”

Is hij zich echt thuis gaan voelen in Nederland?

‘Toen hij ouder werd vond hij het gemak heel fijn. De artikelen in de supermarkt hebben een plakkertje met daarop een vaste prijs. In Marokko staat elke prijs ter discussie en moet je afdingen. Dat is leuk als je jong en krachtig bent, maar als je oud bent veel minder. Hij vond de gezondheidszorg hier fijner dan daar. Op een gegeven moment is hij wel gaan aarden. Maar of hij zich echt thuis voelde? Nee, hij was toch een innerlijk verscheurde man, die met zijn hart in Marokko was. Het schitterende uitzicht van ons huis op de bergen, de geur van versgebakken brood, de geiten en de herders. Dat was zijn jeugd en dat blijft aan je plakken. Zwijndrecht was een saaie, doffe ellende. Op zondag was alles dicht. Voor mensen die uit levendige culturen komen, is zo’n Hollands dorp toch wel slikken. Maar toch is hij hier altijd gebleven. Dat komt ook vooral omdat wij, zijn kinderen, hier wonen.’

 ‘Ik was een exotisch verschijnsel op de Minister Calsschool’

En jouw moeder, was zij gelukkig in Zwijndrecht?

‘Zij had hier wat Marokkaanse vriendinnen. Toen ik nog op school zat, hadden we ook goed contact met juffrouw Sint. Zij heeft ons opgevangen en begeleid. Net als buurvrouw Lenie, die een paar straten verderop woonde.’

Hoe was het voor jou om op te groeien als kind van Marokkaanse migranten? Vond je dat moeilijk?

‘Nee, ik heb een heerlijke jeugd gehad. Ik bewoog me heel soepel tussen de thuis- en buitencultuur. Het scheelde ook dat ik een goede leerling was. Ik haalde hoge cijfers. En ik werd omringd door liefde. Ik was een exotisch verschijnsel op de Minister Calsschool in Zwijndrecht. Het eerste buitenlandse jongetje.

‘Alleen tijdens het kerstdiner op school was er onderscheid. Dan mocht ik geen ballen in de soep. Maar dan zorgde juffrouw Sint er altijd ervoor dat die balletjes eruit werden geschept. Mijn vader zei dan tegen juffrouw Sint: ‘Mohammed mag geen balletjes.’ ‘Ja, ja’, zei ze, ‘dat weten we wel.’ ‘Mohammed mag geen varkensvlees.’ Ik was de enige leerling die altijd die soep kreeg zonder balletjes. Iedereen had balletjes, behalve ik. Op een gegeven moment ben ik met mijn vrienden Jan en Ralf gaan onderhandelen. Ik gaf ze drop en dan kreeg ik een balletje.’

Dus je hebt wel balletjes gegeten?

‘Ja, dat kan ik nu wel zeggen, want mijn ouders leven allebei niet meer. Maar ze luisteren vanuit de hemel. Ze horen me nu zeggen dat ik inderdaad weleens stiekem balletjes heb gegeten.’

Was de islam belangrijk voor je vader?

‘Ja, dat was de kurk waar zijn leven op dreef in Nederland. De ramadan, het suikerfeest, het offerfeest. Mijn vader en moeder deden er altijd aan. De moskee was heel belangrijk voor mijn vader. Dat was zijn sociale plek, waar hij lotgenoten tegenkwam. Marokkaans kon praten, begrepen werd, zijn gevoelens kwijt kon. Hij sprak de Nederlandse taal niet goed, kende de Nederlandse mores nauwelijks. Mijn vader heeft lange tijd nog bij de kassa van de supermarkt staan afdingen.’

Wat vond je vader ervan dat je schrijver bent geworden? Begreep hij dat?

‘Nee, mijn ouders waren allebei analfabeet. Het tragische is dat ze niet konden lezen, wat ik schreef.’

‘Mijn vader had een geweldig geheugen’

Van wie denk jij dat jij je literaire talent hebt?

‘Van God. Dat is de hand van God.’

Hoezo?

‘Ik kan het niet van mijn ouders hebben. Ze schrijven allebei niet. Maar wat ik wel van mijn moeder en vader heb gekregen, is het plezier in het vertellen van verhalen. Mijn moeder kon ontzettend leuk sprookjes vertellen en mijn vader kon over zijn leven prachtig vertellen, met heel veel details. Hij had een geweldig geheugen. Mijn moeder trouwens ook.

‘Ik denk dat analfabeten een beter geheugen hebben dan alfabeten. Ik heb mij erin verdiept en het blijkt dat de hippocampus, het deel van de hersenen dat gaat over het geheugen, bij analfabeten waarschijnlijk beter ontwikkeld is. Ze kunnen niet lezen, niet op internet en moeten alles wat ze meemaken onthouden. Ze hebben hun hippocampus getraind. Ik denk dat analfabeten daardoor zulke mooie gedetailleerde verhalen uit het verre verleden kunnen opdissen.’

Ben je geworden wat je ouders hadden gehoopt? 

‘Ik denk wel dat ze trots op me zijn. Al zou mijn moeder, denk ik, mij het liefst nog gezien hebben met een Fatima met een hoofddoek thuis.’

Je bedoelt in een relatie?

‘Nee, geen Fatima met een hoofddoek in huis, is iets anders dan geen relatie hebben. Punt.’

Mohammed Benzakour, De reus uit de Rif, Ambo/Anthos, 176 blz., €21,99

Naar wie gaat de Britse moslimstem?

0

Op 4 juli mogen de Britten weer naar de stembus. Labour lijkt af te steven op een overwinning, maar de grote vraag is of het een aardverschuiving zal zijn, of een Pyrrusoverwinning. In sommige kiesdistricten is de moslimstem cruciaal, aldus de Britse politicoloog Timothy Peace.

De Conservatieve minister-president Rishi Sunak kondigde eind vorige maand aan dat de Lagerhuisverkiezingen op 4 juli zullen plaatsvinden. De Conservatieven zijn sinds 2010 aan de macht, maar het lijkt erop dat ze deze verkiezingen zullen verliezen. Dit komt mede vanwege het rechtse sociaaleconomische beleid, waardoor de kloof tussen arm en rijk de afgelopen veertien jaar enorm is gestegen. Ook was de brexit, het uittreden van het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie, niet bepaald een succes. Uit een opiniepeiling van onderzoeksbureau Opinium eind 2023 bleek dat een aanzienlijke meerderheid van de Britten vindt dat de brexit een enorme flop is geweest, bericht Euronews. De brexit zou de economie hebben geschaad en de prijzen in winkels hebben opgedreven, terwijl de regering haar beloften brak over de financiering van de gratis gezondheidszorg NHS.

Zorgen om behoud van moslimstem

Labour belooft het helemaal anders te gaan doen en gaat volgens opiniepeilers hoe dan ook de verkiezingen winnen. Maar of het een politieke aardverschuiving wordt of slechts een Pyrrusoverwinning hangt af van de campagne en van de moslimkiezer, aldus Timothy Peace. De Britse politicoloog, die doceert aan de Universiteit van Glasgow, heeft veel onderzoek gedaan naar sociale bewegingen en moslimactivisme in het Verenigd Koninkrijk.

Moslims stemden traditioneel Labour en het was de eerste partij met moslimparlementariërs, aldus Peace. De dominantie van Labour onder moslimkiezers is de laatste twintig jaar echter verzwakt. ‘Labour maakt zich zorgen over het behoud van de moslimstem.’

Dat Labour nu islamitische stemmen dreigt te verliezen komt mede door de opstelling van Starmer ten aanzien van Israël, Palestina en de oorlog in Gaza. ‘In de maanden die volgden op 7 oktober riep Starmer niet op tot een staakt-het-vuren, omdat Israël volgens hem het recht had om zichzelf te verdedigen’, vertelt Peace. ‘Pas in januari dit jaar veranderde hij van mening. Heel laat. Dat was ongelooflijk beschadigend voor de Labourpartij. Veel moslims voelden zich verraden en sommige gekozen moslimvertegenwoordigers op lokaal niveau verlieten zelfs de partij. Tijdens de lokale verkiezingen in mei won Labour, maar in plaatsen waar veel moslimkiezers wonen viel de winst een stuk lager uit, zo bleek uit onderzoek.’

Concurrentie op links

Labour heeft concurrentie van twee politici van de zogenoemde ‘hard left’, door de Nederlandse socioloog Willem Schinkel ‘links van links’ genoemd. Het gaat om Jeremy Corbyn en George Galloway. Zij zijn zeer populair onder de moslimkiezer, vanwege hun steun aan de Palestijnse zaak. Peace: ‘Corbyn is heel populair in zijn kiesdistrict, Islington North, onderdeel van Greater London. Hij zit voor dit district al 41 jaar in het Lagerhuis. Deze zetel is voor Labour nu waarschijnlijk verloren.’

Corbyn staat bekend als een zeer principiële politicus, maar zijn optreden is timide, vervolgt Peace. ‘Hij werd in 2015 opeens leider van Labour, terwijl hij voor die tijd altijd een brave backbencher was geweest, met radicale standpunten, dat wel.’

Politicoloog Timothy Peace is verbonden aan de University of Glasgow.

Vijf jaar later werd Corbyn vervangen door de ‘gematigd linkse’ Keir Starmer. Hoe kwam dat? Het heeft mede te maken met een antisemitisme-rel in de partij. Allerlei radicale linkse activisten werden opeens actief voor Labour, niet vanwege de partij maar vanwege Corbyn. Zij waren ook fel pro-Palestina. Sommige activisten deden antisemitische uitspraken, anderen deden antizionistische uitspraken die door tegenstanders als antisemitisch werden uitgelegd. Critici vonden dat Corbyn te weinig deed om het antisemitisme in zijn partij te bestrijden. Zijn linkse en islamitische fans daarentegen waren van mening dat het om een lastercampagne ging, om de Palestijnse zaak zwart te maken.

Peace is het met die kritiek eens, zegt hij. ‘Rechts roept al vrij gauw antisemitisme. Labour heeft nu, uit angst voor ophef, ook de islamitische Lagerhuiskandidate Faiza Shaheen plotseling aan de kant gezet. Ze had een kritische tweet over Israël een like gegeven. Die tweet zou antisemitisch zijn. Maar Shaheen kon zich die like helemaal niet herinneren. Het vermoeden is daarom dat ze is gecanceld vanwege haar vurige steun aan Palestina, die slecht valt bij Starmer en consorten.’

De andere politicus van de ‘hard left’ is George Galloway. Hij zit vanaf februari dit jaar weer in het parlement, voor het kiesdistrict Rochdale in Greater Manchester. Hij doet dit voor de Workers Party of Britain, een door Galloway zelf opgerichte radicaal-linkse partij. Eerder was Galloway leider van de Respect Party, die inmiddels is opgeheven. Beide partijen zijn een kruising van BIJ1 en Denk: radicaal-links en populair onder moslims. Peace: ‘Galloway is een heel ander type politicus dan Corbyn. Hij is charismatischer en staat bekend als een firebrand, een onruststoker. Hij is niet alleen pro-Palestina, maar hij was ook zeer kritisch over de invasie van Irak. Dat leidde ertoe dat Labour besloot hem in 2003 uit de partij te zetten. Peace denkt dat Galloway een goede kans maakt om Rochdale weer te winnen. Veel kiezers daar zijn moslim en nog steeds boos over Gaza. Maar de Workers Party kan ook andere districten winnen. ‘En elke zetel voor Galloway’s partij is één zetel minder voor Labour.’

‘Galloway is charismatischer en staat bekend als een firebrand, een onruststoker’

Maar naast linkse en radicaal-linkse moslimkiezers zijn er moslimkiezers die op de Conservatieve Partij stemmen. Peace wijst in dit verband op een opinieonderzoek van enkele jaren terug, dat uitwees dat een aanzienlijke minderheid van de Britse moslims ook voor de brexit was. ‘De assumptie was dat alle moslims en etnische minderheden tegen waren, maar dat is dus niet zo.’

Maar werd de Conservatieve Partij niet geplaagd door allerlei islamofobe schandalen? Peace: ‘Ja, maar die schandalen zijn veel minder schadelijk geweest voor de partij. Het ging om relatief onbelangrijke mensen, zoals lokale politici. De Conservatieve Partij trad hiertegen ook zelden op. Dit jaar kwam de partij echter wel meteen in actie tegen het aartsconservatieve Lagerhuislid Lee Anderson, die de Londense burgemeester Sadiq Khan uitmaakte voor een marionet van de islamisten. Hij werd meteen geschorst door de Conservatieve Partij, waarop hij besloot om zich aan te sluiten bij de radicaal-rechtse partij Reform UK van de beruchte brexiteer Nigel Farage. Onverwacht was zijn overstap naar Reform UK niet. Veel mensen hadden dit wel verwacht, vanwege eerdere racistische opmerkingen die Anderson maakte.’

‘Conservatieven gingen de discussie over islamofobie uit de weg’

Het enige islamofobe schandaal, waarbij een belangrijke politicus van de Conservatieven betrokken was, maar niet leidde tot schorsing of royement, was de brievenbusgrap van Boris Johnson. In 2018 vergeleek Johnson in een column vrouwen in een boerka met brievenbussen, een opmerking die hem door linkse en islamitische Britten nog steeds wordt nagedragen. ‘Maar hij beweerde dat het een grapje was, dus daarom kon Johnson minister-president worden’, aldus Peace.

Pro-Palestijnse kandidaten tegenwerken

Slechts twee Conservatieve politici, allebei met een moslimachtergrond, maakten zich druk om islamofobie: Sajid Javid en barones Sayeeda Warsi. Javid wilde een onderzoek naar islamofobie in de partij, maar zo’n studie is er nooit gekomen, vertelt Peace. ‘Conservatieven gingen de discussie hierover uit de weg. Voor Labour daarentegen was het lastiger om beschuldigingen van antisemitisme te negeren. Dit lag kennelijk gevoeliger.’

Galloway ondertussen gaat vol goede moed de verkiezingen in, bericht de BBC. De charismatische demagoog startte de verkiezingscampagne van zijn Workers Party met een frontale aanval Labour. Keir Starmer verschilt volgens Galloway feitelijk niet van Rishi Sunak en heeft ‘bloed aan zijn handen’ vanwege Gaza. Ook zou Starmer linkse, pro-Palestijnse kandidaten tegenwerken, waarbij hij uiteraard het voorbeeld noemde van Faiza Shaheen. Zij kondigde woensdag aan als onafhankelijke kandidaat te zullen meedoen aan de verkiezingen, voor het kiesdistrict Chingford and Woodford Green in Noordoost-Londen. ‘Ik ben tot dit besluit gekomen na honderden berichten van mensen uit mijn gemeenschap, die zeggen dat er voor hen geen opties meer zijn. Ze zijn de Tories zat, maar hebben nu het gevoel dat ze Labour niet kunnen vertrouwen’, zei ze in een verklaring.

Zal de overwinning van Labour flink tegenvallen, vanwege de moslimstem? Peace: ‘Dat moeten we eerst nog eens zien natuurlijk. Tijdens de lokale verkiezingen in mei verloor Labour inderdaad groepen moslimkiezers, maar uit onderzoeken blijkt dat Britse kiezers tijdens nationale verkiezingen geneigd zijn om strategisch te stemmen op een van de grote partijen.’

Giovanni van Bronckhorst wordt coach van Besiktas

0

Giovanni van Bronckhorst gaat twee jaar lang aan de slag als coach van de Turkse topclub Besiktas uit Istanbul. Na die periode kan het contract met een jaar worden verlengd. Zo meldt de Turkse nieuwssite Ensonhaber.

Van Bronckhorst zal in zijn nieuwe functie geassisteerd worden door Jean Paul van Gastel. De oud-internationals kennen elkaar onder meer van Feyenoord. De Nederlanders worden overigens wel vergezeld door de Turkse assistent-trainer, Serdar Topraktepe, die nu al een paar maanden hoofdcoach is van Besiktas.

Van Bronckhorst staat een lastige taak te wachten in Istanbul, waar zijn nieuwe club moet concurreren met de twee grootmachten van het Turkse voetbal, Galatasaray en Fenerbahce. Die twee hebben in de titelstrijd vorig seizoen Besiktas ver achter zich gelaten.

Met name Fenerbahce, de club die al elf jaar geen kampioenschap meer heeft kunnen vieren, lijkt met de aanstelling van de topcoach José Mourinho all-in te gaan voor het nieuwe seizoen.

De 49-jarige Bronckhorst heeft een succesvolle carrière als voetballer achter de rug, met onder meer 106 interlands op zijn naam. Als coach heeft hij met Glasgow Rangers de Schotse beker gewonnen.

Twintig jaar celstraf voor verkozen Koerdische burgemeester

0

De nieuwe Koerdische burgemeester van Hakkari (in het zuidoosten van Turkije) Mehmet Siddik Akis (53) moet voor twintig jaar de gevangenis vanwege zogenoemde ‘banden met de PKK’. Dat heeft de Turkse rechter bepaald. De burgemeester werd vorige week opgepakt en vervangen door een vertrouweling van de regering Erdogan. Zo meldt de Turkse nieuwssite Duvar.

De onlangs verkozen Akis (voor de pro-Koerdische partij DEM) zou volgens de Turkse autoriteiten een ‘hooggeplaatste rol’ hebben bij de verboden PKK, een gewapende groepering die ook op de terreurlijst staat van de VS en EU.

‘Ik weet dat deze rechtszaak politiek is’, zei Akis in een verklaring voor de rechter in Hakkari. Hij ontkent alle beschuldigingen van banden te hebben met de PKK. Na de rechtszaak werd hij in gepantserde wagens naar de gevangenis in Van gestuurd.

De partij DEM is furieus op de detentie en spreekt van een ‘illegale overname’ van de Koerdische stem. De rechterlijke macht zou op instructies van de regeringscoalitie van de islamistische AKP en extreemrechtse MHP de wet overtreden. De partij beschouwt de beslissing daarom ‘nietig’ en ‘leeg’. ‘Uiteindelijk zullen je vertrekken’, verklaart de partij strijdbaar op X.

Ook DEM wordt door Turkije beschuldigd van banden te onderhouden met de PKK. De voorloper van de partij HDP werd met een partijverbod bedreigd. Veel Koerdische burgemeesters en andere politici zitten op grond van exact dezelfde beschuldigingen vast in Turkije, waaronder Selahattin Demirtas sinds 2016.

Tientallen doden bij Israëlische aanval op UNRWA-school

0

De Israëlische luchtmacht heeft vanmorgen tientallen Palestijnse burgers gedood tijdens een luchtaanval op een school van de VN-hulporganisatie UNRWA in Gaza.

Volgens de Arabische nieuwszender Al Jazeera zijn er naar verluidt minstens 37 mensen omgekomen. Tientallen anderen raakten gewond. De UNRWA-school in het vluchtelingenkamp Nuseirat ving vluchtelingen op.

Vele gewonden worden nu behandeld in het Al Aqsa-ziekenhuis. Volgens de autoriteiten van Gaza zijn veel slachtoffers vrouwen en kinderen.

Israël beweert dat er in de school een ‘Hamas-complex’ was gevestigd. Ismail al-Thawabta, woordvoerder van de autoriteiten van Gaza, ontkent dit. ‘Israël maakt gebruik van leugens tegen de publieke opinie, met valse, verzonnen verhalen om de brute misdaad te rechtvaardigen die zij tegen tientallen ontheemden heeft gepleegd’, zei hij tegen het internationale persagentschap Reuters.

Lokale journalisten vertelden de Britse zender BBC dat een Israëlisch gevechtsvliegtuig raketten afvuurde op klaslokalen op de bovenste verdieping van het gebouw.

Israël bezet, koloniseert en onderdrukt Palestina meer dan 75 jaar lang. Sinds de gebeurtenissen van 7 oktober vorig jaar zijn er bovendien meer dan 36.000 Palestijnen in Gaza vermoord door het Israëlische leger, en tientallen Palestijnen op de bezette Westelijke Jordaanoever door illegale Israëlische kolonisten. Critici spreken van een genocide en Israël is aangeklaagd bij het Internationaal Gerechtshof in Den Haag. Maar ondanks deze aanklacht en ondanks wereldwijde protesten wil de Israëlische regering van een staakt-het-vuren niets weten. De extreemrechtse, religieus-zionistische ministers Bezalel Smotrich and Itamar Ben-Gvir hebben gedreigd het kabinet van premier Benjamin Netanyahu te laten vallen als hij akkoord gaat met een staakt-het-vuren voordat Hamas verslagen is.

Bo werd als kind ontvoerd door zijn vader. Niemand greep in

Toen journalist Bo Hanna vier jaar was, werd hij samen met zijn broertjes ontvoerd door zijn eigen vader. Wat er daarna allemaal gebeurde, vertelt hij in het boek Baba. Hij wil niet zwelgen in zelfmedelijden maar onderzoeken hoe het toch zo ver heeft kunnen komen.

Bo Hanna werd in geboren in Zweden, maar zijn ouders zijn Egyptisch. Ze waren geen moslims, zoals meer dan 90 procent van de Egyptenaren, maar Koptische christenen. Op een dag kwam Baba, vader in het Arabisch, zijn drie jongens van school halen. De kleine Bo dacht dat ze iets leuks gingen doen met papa. In plaats daarvan gingen ze naar het huis van hun moeder, de ex-vrouw van Baba, om koffers te pakken.

In goed vertrouwen, maar ook ingegeven door angst, zou hun moeder de paspoorten van de kinderen hebben gegeven. Als slachtoffer van partnermishandeling was ze bang voor wat er zou gebeuren als ze dat niet deed. Ze geloofde ook dat zij haar ex en de kinderen later achterna zou reizen. Achteraf verklaarde ze dat ze jong en naïef was. Het zou nog jaren duren voordat ze haar zoons weer zag.

Gods wetten

Na een half jaar in Egypte ging Baba met de jongens naar Nederland. Hij had zelfs tegen ze gezegd dat hun moeder dood was. De kleine Bo miste zijn moeder zó verschrikkelijk dat hij in Egypte niet meer wilde eten. Gelukkig trok een familielid hem over de streep om toch weer hapjes ergens van te nemen. Maar op dé grote vraag, waar zijn moeder was, kreeg hij geen antwoord.

Later vertelde hun vader dat hun moeder een danseres en zangeres was, dat ze optrad in bars en daar ook dronk. Ze was een slechte vrouw, een mening waarbij zijn christelijke geloof een grote rol speelde. ‘Alles wat hij in zijn leven deed, daar gooide hij een religieuze saus overheen,’ stelt Bo Hanna vast. ‘Door ons te ontvoeren hield hij zich aan Gods wetten. Hij heeft een verstoord realiteitsbesef.’

Het is onbekend wat zijn vader van het boek vindt, want er is al elf jaar geen contact meer met hem. Zijn vader gelooft dat Bo, die homoseksueel is, bezeten is door een demon en het pad van de duivel heeft gekozen.

Mama verdween uit zijn gedachten

In Nederland streek het gezin neer in Doesburg, waar ze geen vervelende tijd hadden. Hun energie werd gestopt in een nieuw bestaan, wat niet zonder gevolgen bleef. Dit blijkt uit het volgende citaat:

‘Terwijl ik mijn weg probeerde te vinden in Doesburg met allemaal nieuwe mensen om me heen, verdween mijn moeder steeds meer naar de achtergrond. Ik durfde niet meer aan mijn vader te vragen waar ze was. Bovendien wist ik op een gegeven moment niet meer precies naar wie ik eigenlijk vroeg. Elke dag vervaagde het beeld dat ik van haar had steeds meer, tot ze een vage droom was geworden. Een tijd lang hoopte ik nog dat er een telefoontje zou komen. Misschien zou mijn moeder me bellen op mijn verjaardag. Maar ik hoopte tevergeefs.’

‘Rood, wit, blauw, dit land is niet van jou’

Verhuizen naar Grubbenworst

Op een dag volgde er een flitsverhuizing naar het Limburgse dorpje Grubbenworst, want daar had Baba een shoarmazaak gekocht. ‘Nee, Baba. Het is geen worst. We wonen in Grubbenvorst,’ zeiden de kinderen tegen hem.

In Grubbenvorst kregen de broers het lastig. Ze spraken geen Limburgs en ze waren de enige niet-Nederlandse kinderen in hun klas. ‘Rood, wit, blauw, dit land is niet van jou,’ kregen ze te horen.

Hun vader begreep er niets van. ‘In Egypte wordt naar geloof gekeken. Dat bepaalt je status. We moesten gewoon zeggen dat we christenen waren. In Nederland, en vooral in een dorp waarvan de inwoners eenkennig zijn en de leraren niets over de rotopmerkingen zeggen, ging dat destijds anders. Geen idee hoe het er daar nu is. Ik woon al jaren in Amsterdam.’

Overigens krijgt Bo Hanna nog steeds regelmatig verbaasde blikken als blijkt dat hij christen is en geen moslim. Dat vindt hij raar. Niemand minder dan Jezus kwam immers ook uit deze regio.

Met vakantie naar Egypte

Toen Bo een jaar of twaalf was, zouden ze met hun vader naar Egypte gaan. Maar voor nieuwe paspoorten was de handtekening van hun moeder nodig. Die zag na acht jaar eindelijk een sprankje hoop om haar kinderen weer te zien, dus ze wilde pas tekenen als ze haar kinderen mocht zien. ‘Helaas vond de Nederlandse rechter het niet in het belang van de kinderen dat ze niet naar Egypte mochten. Daarom werd mijn moeder uit de ouderlijke macht ontzet en kreeg mijn vader zijn zin. Ik zal de beslissing van die rechter in Roermond nooit begrijpen. Het is een van de voorbeelden waaruit blijkt dat ouders die hun kind ontvoeren hiervoor worden beloond.’

Later ontdekte Bo dat in het dossier van zijn moeder een vertaling zat van veel wat er in Zweden was gebeurd, zoals politieverklaringen waaruit bleek dat zijn vader zijn moeder én zijn kinderen had mishandeld. ‘Inmiddels weet ik dat rechters vaak oordelen dat als één ouder het kind lang niet heeft gezien, bijvoorbeeld na een internationale ontvoering, het kind uit een stabiele situatie wordt gehaald als er weer contact zal zijn met de andere ouder. Maar in de praktijk is je situatie verre van stabiel. Ouders die hun kind ontvoeren mankeren vaak iets, uitzonderingen daargelaten. Bovendien was ik toen twaalf jaar en had ik nog een goede relatie met mijn moeder kunnen opbouwen. Nu is er sprake van contact, maar geen sterke band.’

Er waren nog een paar rare dingen aan deze zaak. De kinderen hadden een brief ‘geschreven’ in verband met deze rechtszaak, waaruit bleek dat ze hun moeder niet wilden zien. Een beetje kloppen deed dat wel, want wat had je nu aan een moeder die niet wil dat je met vakantie kunt? Pure kinderlogica, maar in die brief, afgedrukt in het boek, staat absoluut geen kindertaal. Het is overduidelijk dat hier een volwassene achter zit. Toch zei de betrokken dame van de Raad voor de Kinderbescherming, die Bo sprak tijdens zijn onderzoek, dat de invloed van de vader uit niets bleek.

‘Ouders die hun kind ontvoeren mankeren vaak iets’

‘Een van de redenen dat ik mijn boek Baba schreef, is om duidelijk te maken wat er omgaat in kinderen die door een ouder worden ontvoerden te beschrijven hoe sommige situaties zijn. Geïnterviewd worden door iemand van de Kinderbescherming in het bijzijn van de vader die je mishandelt bijvoorbeeld. Of helemaal niet gehoord worden. Op basis van Artikel 12 van het Kinderrechtenverdrag van de Verenigde Naties heeft elk kind het recht om een mening te geven over zaken die hem of haar aangaan. Nederland heeft dit verdrag ondertekend.’ Hierbij moet wel aangetekend worden dat er tegenwoordig er geen minimumleeftijd meer is om kinderen te horen. Die was er destijds nog wel.

Waarom greep niemand in?  

Bo dacht dat als hij zijn boek zou schrijven, hij antwoord zou krijgen op al zijn vragen. Helaas is dat een illusie. ’Op sommige vragen zal ik nooit antwoorden krijgen’, zegt hij. ‘Het heeft lang geduurd voordat ik echt tot de conclusie kwam dat mijn vader ons had ontvoerd. Tijdens mijn onderzoek ontdekte ik dat er wel degelijk mensen waren die iets doorhadden, óf contact zochten met instanties. Een buurvrouw van vroeger vertelde dat ze een keer naar de Kinderbescherming had gebeld. Maar daar werd gezegd dat het al vrijdagmiddag was. Of ze maandag kon terugbellen.’

De familie had ook dingen in de gaten, maar ze wilden ‘Baba’ niet tegen hen in het harnas jagen vanwege zijn licht ontvlambare karakter én de angst dat hij er met de kinderen weer vandoor zou gaan en ze geen zicht meer hadden op de situatie.

Waar Bo tijdens zijn onderzoek heel veel aan heeft gehad was het dossier dat de Zweedse journalist Anna Sandberg had aangelegd, omdat ze veel over hen heeft geschreven. Zonder het te weten waren Bo en zijn broers in Zweden voorpaginanieuws geweest. De Zweedse krantenlezers wisten veel eerder dat het om een ontvoering ging dan zijzelf.

Geen standaardverhaal

Bo Hanna benadrukt dat zijn verhaal geen blauwdruk is voor een kinderontvoering. ‘In 80 procent van de gevallen is de ontvoerder de moeder. Het is allemaal veel breder dan de media vaak laten zien. Dat is de stereotype beeldvorming. De moeders vertrekken naar omliggende landen als België, Duitsland of Polen.’

Tijdens de bijzondere boekpresentatie in Amsterdam liet hij diverse vaders aan het woord, van wie de ex de kinderen had ontvoerd. Ze vertelden hoe ze vaak achter het net vissen. ‘Van één man had de ex de kinderen meegenomen naar Litouwen’, zegt Bo ‘Daar zegt de rechter dat het kind bij de moeder hoort. Klaar. Daar ben ik het niet mee eens. Kinderen hebben onder normale omstandigheden omgang met beide ouders nodig.’

Bo Hanna, Baba, Ambo/Anthos, 272 blz., €22,99

Meeste Leidse Marokkanen komen uit hetzelfde dorp

0

Maar liefst zeventig procent van de ongeveer 4000 Marokkanen in de Zuid-Hollandse universiteitsstad Leiden komt uit het dorp El Aioun in Noordoost-Marokko. Dit bericht het Leidsch Dagblad.

El Aioun is een dorp van 40.000 inwoners en ligt vlakbij de grote stad Oujda. ‘El Aioun is voor Oujda wat Leiderdorp is voor Leiden’, vertelt de 45-jarige Houssin Bezzai aan de krant. Veel Leidse Marokkanen gaan naar het dorp op zomervakantie.

Dat er zo veel mensen uit Al Aioun naar Leiden zijn gekomen heeft alles te maken met kettingmigratie. Gastarbeiders haalden, gestimuleerd door hun werkgevers, hun broers, neven en vrienden naar de universiteitsstad. De helft van Al Aioun werkte in Leiden. Amar Harroui, die in 1987 op 17-jarige leeftijd naar Leiden emigreerde, vertelt het Leidsch Dagblad dat de inwoners van Al Aioun slechts twee Europese steden wisten: Parijs, de hoofdstad van Frankrijk dat Marokko decennialang had gekoloniseerd, en Leiden. ‘Zodra je een paspoort kon bemachtigen koos je of voor Parijs of voor Leiden. De meesten gingen naar Leiden want daar kon je terugvallen op familie en kennissen.’

Ook in andere Nederlandse steden zie je dat veel Marokkanen uit hetzelfde gebied komen, zegt universitair docent Khalid Mourigh tegen de krant. ‘Maar nergens is het zo extreem als in Leiden waar een overgrote meerderheid afkomstig is uit hetzelfde dorp.’

Ik zal mijn allochtone stem blijven gebruiken

0

De laatste weken ben ik steeds minder mezelf. Alles gaat traag of niet. De pro-Palestijnse studentenprotesten – waar ik verslag van deed en actief aan heb deelgenomen – hebben er bij mij flink ingehakt. Het onbegrip lijkt alomtegenwoordig. Je wordt meteen tot Jodenhater uitgemaakt. Door mensen die zelf bewust, maar vaak ook onbewust, moslimhaters zijn.

We zijn allemaal tegen antisemitisme in Nederland. Maar moslims mag je kennelijk openlijk haten. Tja. Eenmaal een allochtoon, altijd een allochtoon. Voor mensen die de systemische implicaties van het woord allochtoon nooit hebben ondervonden: eenmaal een tweederangsburger, altijd een tweederangsburger.

Hoewel het ergens ook fijn voelt om aan de kant van de verworpenen der aarde te staan en tegenmacht te organiseren, lagen in de afgelopen weken ook verzuring en vervreemding op de loer. Na het zoveelste verjaagde protest plofte ik op de bank met een leeg gevoel. Malloten die tv’s kapotslaan en de pers bedreigen hielpen uiteraard ook niet.

Wat voor nut heeft het allemaal? Het bloedbad in Gaza gaat ‘gewoon’ door. En dat terwijl het leeuwendeel van de Nederlandse politiek blijft wegkijken en Israël steunt. Ze lijken zelfs ‘vrede’ met de genocide in Gaza te hebben. Uit een kieswijzer van The Rights Forum vorig jaar bleek dat tien van de zeventien partijen geen problemen had met honger als oorlogswapen. Wat kan je nog doen in een land, dat ook nog eens een islamofobe spionchef als premier uit de hoed heeft getoverd? Niks?

En daarom ging ik maar niksen. Series bingewatchen en zuipen met vrienden. Mijn leegte werd met cynisme vervuld toen ik Mad Men keek, over een succesvolle, doch hedonistische zakenman die continu overspel pleegt en zijn familie daarom verliest. Deze Amazon-serie bracht mij echter ook aan het denken over de oermotivatie van de mens. Economische zekerheid bieden aan jezelf en dierbaren. En keihard werken om brood op de plank te brengen. Behalve in Palestina en andere oorlogsgebieden overigens, daar kan je je hele leven keihard werken om uiteindelijk platgebombardeerd te worden.

‘Extreemrechts wil ze weg hebben, ik moet voor hen zorgen’

En zo schommel ik tussen cynisme, depressie, werk en mantelzorg voor disfunctionele familieleden. Mensen die pech hebben gehad in het leven, en al meer dan vijftig jaar in een getto wonen en de taal niet machtig zijn. Extreemrechts wil ze weg hebben, ik moet voor hen zorgen. Extreemrechts ziet hen als een allochtone kostenpost, ik betaal af en toe de boodschappen en neem ze mee uit eten. Extreemrechts haat ons, wij hebben niks anders dan de onvoorwaardelijke liefde voor elkaar.

Voor mijn dierbaren en de volgende generaties moet ik er zijn. Ik moet verschijnen op verjaardagsfeestjes en vier-op-een-rij spelen met allochtone kleuters. De machthebbers in Nederland doen er alles aan om mij en mijn allochtone volk te vervreemden, te vermoeien en te dehumaniseren.  Maar mijn onvoorwaardelijke liefde voor de stiefkinderen van Geert Wilders, die zich superieur waant en ons nooit zal accepteren, noopt mij tot actie.

Ja, ik zal met vallen en opstaan voor hen klaarstaan. Ik zal hen beschermen. Ik zal hen uit boekjes voorlezen, zodat ze de Nederlandse taal ook uit een allochtone stem leren kennen. Ik zal een rolmodel voor hen zijn als activistische, antiracistische burger. Ik zal mijn depressie bedwingen, onderdrukken en uitstellen, zodat zij een ingeburgerde allochtoon van dichtbij kunnen meemaken. Zodat ze zien dat er een Nederland mogelijk is dat voor ons allemaal werkt. En dus niet alleen voor Henk en Ingrid, uit wiens naam het kabinet zo kleinzielig als ze zijn, de sociale woningen die met urgentie behoorden tot de statushouders, heeft afgepakt.

Onderzoek arbeidsmarkt: discriminatie moslima’s is alledaags probleem

0

Uit onderzoek van de Radboud Universiteit blijkt dat discriminatie van moslima’s op de arbeidsmarkt een ‘alledaags’ probleem is dat ‘in alle fasen van het arbeidsproces voorkomt’. Dat schrijft demissionair minister Karien van Gennip van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, die opdracht gaf tot het onderzoek, in een brief aan de Tweede Kamer.

De discriminatie treft vooral moslima’s die een hoofddoek dragen. Zij krijgen in vergelijking met andere groepen vrouwen ‘twee tot zeven keer minder positieve reacties’ bij sollicitaties.

Ingezoomd op de discriminatie van Turks-Nederlandse en Marokkaans-Nederlandse vrouwen, valt op dat vrouwen met dezelfde achtergrond maar zonder hoofddoek minder discriminatie ervaren (38 en 29 procent respectievelijk). Ter vergelijking: bij vrouwen met hoofddoek was dit 43 en 37 procent.

In de brief staat dat deze ervaringen in alle sectoren voorkomen, maar dat het vaker en explicieter wordt ervaren in de detailhandel, de economische en commerciële sector en bij beroepen waarbij klantcontact vereist is.

Het onderzoek bevestigt eerdere studies dat het voornamelijk bij de werving en selectie misgaat.

‘Werkgevers vormen verwachtingen op basis van zowel etnische als gender vooroordelen, zoals een slecht werkethos of veel zorgtaken in de privésfeer. Geïnterviewde moslima’s geven aan dat zij bij sollicitaties ervaren dat hun hoofddoek een rol speelt bij afwijzingen, schrijft de minister.

De discriminatie die vrouwen op de werkvloer ervaren gebeurt vaak in de vorm van ‘microagressies’. Het onderzoek definieert een microagressie als een ‘vaak niet heel openlijke vorm van ongewenst gedrag dat voor mensen die het niet betreft meestal minder duidelijk zichtbaar is dan voor de moslima’s in kwestie’.

In de brief worden ook vijf ‘handelingsperspectieven’ aangereikt om arbeidsmarktdiscriminatie van moslima’s te bestrijden. Die zijn als volgt:

  1. Bestrijd ook discriminatie op de werkvloer;
  2. Benut extra mogelijkheden voor monitoring en opsporing;
  3. Zet ook in op sanctioneren en handhaven, zorg dat melden loont en vergroot het vertrouwen van (mogelijke) slachtoffers in de overheidsaanpak van discriminatie;
  4. Bestrijd stigmatisering van moslims en moslima’s en zorg voor positieve erkenning van religieuze diversiteit;
  5. Kijk kritisch naar de rol van de overheid en bestrijd systemische discriminatie.

Verder betreurt de minister dat het wetsvoorstel Toezicht Gelijke Kansen bij Werving en Selectie in maart is verworpen door de Eerste Kamer. ‘Daarmee zou een wettelijke basis zijn gelegd voor handhaving op het hebben van een werkwijze voor het tegengaan van discriminatie bij werving en selectie’, aldus Van Gennip.