In een zeldzame vertoning van eenheid en vrede, kwamen jonge Palestijnse, Israëlische en Libanese muzikanten bij elkaar in de Barenboim-Said muziekacademie in Berlijn. Ze luisterden eerst naar elkaars verhalen over de oorlog en vonden daarna letterlijk ‘een gemeenschappelijke toon’ in de muziek. Het concert begon met een minuut stilte voor de slachtoffers aan beide kanten. Dat meldt de nieuwszender Deutsche Welle.
De jonge muzikanten zijn verbijsterd door de oorlog.
Michael Barenboim doceert als professor aan de universiteit. De professor wil dat de muziekschool een ‘safe space’ en een plek van menselijkheid is voor de studenten in deze heftige periode. Hij is de zoon van de oprichter Daniel Barenboim, die dirigent is bij het vredesconcert. De overtuiging is dat er alleen vrede kan zijn op basis van begrip.
‘We moeten ondanks alles, tenminste een plek hebben waar ze bij elkaar kunnen komen, waar ze zichzelf op een vrije en veilige manier kunnen uiten’, zegt Michael Barenboim.
Volgens Regula Rapp, de directrice van de school, zijn er geen verschillen die ‘onoverbrugbaar’ zijn. ‘Ik zie om me heen voortdurend de drang om die te overbruggen via dialoog en muziek’, zegt ze tegen Deutsche Welle en vervolgt: ‘Natuurlijk zijn er veel emoties. Ik zie treurnis, boosheid en angst. Met name angst voor de families en vrienden van de studenten.’
De bezoekers reageren na het concert ontroerd en emotioneel. ‘Dit gaat om veel meer dan muziek’, zegt een man. ‘Om deze mensen van beide kanten samen te zien spelen, maakt me emotioneel’, zegt een vrouw. ‘Het zijn dappere mensen, die broodnodig zijn in deze tijden’, concludeert ze.
‘Nee, ik voel me niet vertegenwoordigd over Gaza. Dit is een strijd die al zo lang gaande is. Nederland kiest de kant van Israël. Dat is niet eerlijk. Aan beide kanten vallen slachtoffers. Het lijkt alsof Palestina minder waard is voor Nederland. Ik moet eerlijk bekennen dat ik Palestina niet dagelijks volg, alleen bij zulke geweldsescalaties komt het in mijn vizier. Dan kijk ik wel nauwlettend mee. Ik ben totaal niet verrast door de pro-Israëlische houding van Frans Timmermans. Bij politieke leiders in het gehele Westen valt dit op. Dat is een kwalijke zaak. Als westerse leiders het echt hadden gewild dan was dit conflict al lang opgelost. Ze hebben weggekeken van Palestina en nu kun je het niet meer negeren. Het is te simplistisch om terug te vallen op de mantra van ‘Israëlische zelfverdediging’. Zo los je niks op. Overigens zie ik nu wel een kentering. Niet bij de politiek, maar wel bij de burgers. Ik kwam laatst een vriend van Leefbaar Rotterdam tegen. Zelfs hij zei dat Israël moet stoppen met landjepik. ‘Hoogmoed komt voor de val’, voegde hij daaraan toe.’
‘Ik word zo verdrietig van dit conflict. Het houdt maar niet op. De doden, de verminkte lichamen stapelen zich op. Ik vraag me af, hoe zou het zijn als ik Palestijn was in Gaza of Westbank? Of een nabestaande van een Israëliër die is afgeslacht op 7 oktober? Hoe ik me zou gedragen, als ik alleen maar oorlog heb gekend in mijn leven? Elke dag door check points, geen werk, en om de paar jaar het risico om door een Israëlische bom uit elkaar te spatten. Of de angst voor een Palestijnse aanslag. Wat doet het met een mens, als er zoveel geweld om je heen is? Het is niet moeilijk om te bedenken dat je dan ook zelf overgaat tot geweld. Uit wraakzucht ga je over tot terreur, of zoals Israël nu doet, tot staatsterreur, etnische zuivering, en zelfs genocide wordt er gezegd. Ik word er stil van. Ik voel mij wat dit betreft totaal niet gepresenteerd door de Nederlandse politiek. Ik mis bovendien een vredesbeweging. Politici gooien met hun partijdige uitspraken olie op het vuur. Ik mis een Yitzhak Rabin of een Palestijnse Nelson Mandela.’
‘Ja, er zijn politieke partijen aan de linkerkant van het spectrum, waardoor ik me vertegenwoordigd voel. In dit conflict voel ik me weinig vertegenwoordigd door rechtse groepen die onvoorwaardelijk achter Israël of Hamas blijven staan. Dat is waar voor mij het licht uit gaat. Aan de ene kant zie je mensen zeggen dat we onvoorwaardelijk achter Israël moeten gaan staan, zoals we ook onvoorwaardelijk Oekraïne steunen. Hoezo, die vergelijking gaat toch niet op? Rusland is een soeverein land binnengevallen, terwijl bij het Israëlisch-Palestijnse conflict het aspect van bezetting speelt.
