Gisteren kreeg Geert Wilders een chatsjkar, een Armeense kruissteen, uitgereikt als dank voor zijn politieke steun voor de Armeense zaak. Ook in de kwestie rond Nagorno-Karabach steunt Wilders de Armenen, die om dit gebied strijden tegen Azerbeidzjan. De steen werd uitgereikt door Onik Gelici, voorzitter van de Armeense Kerk in Almelo.
Vandaag kreeg ik de Armeense kruissteen/chatsjkar van de heer Gelici, Vz van de #Armeense Kerk in Almelo. Trots om #Armenië te steunen!
De PVV-voorman staat achter de Armeense zaak, ook omdat hij die als bondgenoot in de strijd tegen de islam beschouwt. Azerbeidzjan en diens bondgenoot Turkije zijn moslimnaties. Als dank besloot de Armeense Apostolische Kerk in Almelo hem daarom te bedanken met een Armeense kruissteen.
Deze kruisstenen staan symbool voor de Armeense christelijke identiteit. In de stad Culfa in Azerbeidzjan stonden lange tijd duizenden chatsjkars. Ze werden in de periode 1995-2005, na de eerste oorlog om Nagorno-Karabach, door Azerbeidzjanen vernield.
Sommige Armeense Nederlanders waarderen Wilders’ inzet voor de Armeense zaak. ‘Je hebt mijn stem als Armeniër’, reageert een twitteraar. Iemand anders reageert onder het Facebookbericht: ‘Waar was die ‘held’ tijdens het kinderpardon? Waarom wilde hij de Armeense kinderen niet helpen?’, doelend op de Armeense asielkinderen Lili en Howick, die in 2018 dreigden Nederland te worden uitgezet.
Het Armeens-Nederlandse GroenLinks-Statenlid (Zuid-Holland) Armine Stepanyan heeft moeite met Wilders’ omarming van de Armeense zaak. ‘Geert Wilders is tegenstrijdig bezig. Hij doet alsof hij voor de Armeniërs wereldwijd en in Nederland opkomt, maar zijn politiek van haat en racisme zorgt voor meer uitsluiting. De gemiddelde Nederlander op straat ziet het verschil niet tussen een Armeen of een Turk, ik word als buitenlander gezien en zelfs wel eens voor ‘vieze Turk’ uitgemaakt. Dus bedankt Wilders.’
Armenië en Azerbeidzjan zijn sinds 27 september in oorlog over Nagorno-Karabach. Dit gebied hoort officieel bij Azerbeidzjan, maar is na de val van de Sovjet-Unie in 1991 door de Armeniërs bezet tijdens een bloedige oorlog. Azerbeidzjan wil het gebied terug. Volgens Armenië is het gebied historisch gezien Armeens.
Er zijn steeds meer aanwijzingen dat Turkije Azerbeidzjan militair steunt in de strijd tegen Armenië. Rusland, Amerika en Frankrijk vinden dat Turkije olie op het vuur gooit en doen een beroep op Turkije om de gevechten tussen Armenië en Azerbeidzjan te stoppen, maar daar heeft Erdogan weinig zin in. Eerst moet Armenië zich helemaal terugtrekken uit Nagorno-Karabach.
Gisteren besloot de Kamer dat Nederland Turkije moet aanspreken binnen de NAVO-raad om zich niet te mengen in het conflict. Denk stemde tegen.
De VVD in de gemeente Den Haag wil niet nog meer migranten in de stad, vanwege de hoge woningnood. De VVD haalt zich met dit pleidooi de woede van coalitiegenoten GroenLinks en PvdA op de hals, meldt Omroep West. Ook de landelijke fractie van D66 is boos en eist dat Mark Rutte afstand neemt.
Volgens VVD-raadslid Jan Pronk loopt Den Haag vol, vooral vanwege kansarme migranten. ‘Den Haag kan deze groep niet blijven opvangen. Het is een keertje klaar.’
De VVD steunde daarom een motie van de PVV, die stelt dat de Haagse woningnood komt door ‘een enorme bevolkingsgroei van voornamelijk (kansarme) allochtonen’ en dat daartegen iets gedaan zou moeten worden.
Behalve de VVD steunden ook Hart voor den Haag/Groep de Mos en de Partij voor de Toekomst de motie van de PVV, te weinig voor een meerderheid.
PvdA en GroenLinks zijn ontstemd over de actie van hun coalitiegenoot VVD. PvdA-raadslid Janneke Holman noemt de PVV-motie ‘drek’. Volgens GroenLinks-raadslid Erlijn Wenink is ‘hier een grens overschreden’.
PvdA-wethouder Martijn Balster (Wonen, Wijken en Welzijn) vindt dat via de motie de ‘racistische kaart’ wordt gespeeld. ‘We zullen in het college nog wel even spreken over het feit dat de VVD deze motie heeft gesteund.’
Ook op landelijk niveau botst de VVD met een coalitiegenoot over de Haagse motie. D66-Kamerlid Jan Paternotte noemt de Haagse motie tot een migrantenstop een ‘minder, minder’-voorstel. Hij roept premier Mark Rutte op om afstand te nemen van de gebeurtenissen in de raad van Den Haag. ‘Laten we niet schouders ophalen. Niet normaal maken wat niet normaal is.’
De PVV doet een voorstel wat je alleen maar kan samenvatten als: “Minder, minder!”
Schrijver en journalist Said el Haji geeft sinds 2017 Nederlandse les aan nieuw- en oudkomers. In zijn nieuwe boek Gemeente zegt ik Nederlands leren deelt hij zijn ervaringen als taaldocent.
El Haji debuteerde in 2000 met De dagen van Sjaitan, dat enthousiast werd onthaald. In 2006 stelde hij met Annelies Verbeke 25 onder de 35 samen, een bloemlezing van nieuwe Vlaams-Nederlandse schrijvers. In dat jaar verscheen ook Goddelijke duivel, zijn tweede roman, en in 2011 De aankondiging, een roman over pre-islamitisch Arabië. In 2014 verscheen zijn voorlaatste boek, de bundel Sta op en leef, vader.
El Haji was nooit van plan om een boek te schrijven over de cursisten in zijn NT2-klas (Nederlands als tweede taal). Af en toe plaatste hij op Facebook korte berichten over zijn ervaringen als docent. Zijn Facebook-vrienden reageerden enthousiast en wilden dat hij meer schreef.: ‘Dus bleef ik schrijven’, zegt El Haji. ‘Op een gegeven moment zeiden sommigen: ‘Joh, je moet er een boek van maken.’’
Waarom ben je als docent gaan werken?
‘Als schrijver kom ik vaak op scholen voor schrijfworkshops, dus ik had al ervaring met les geven. En drie-en-een-half jaar geleden zat ik een beetje in een crisis. Ik was bezig met een roman, maar dat liep niet goed. Toen zag ik een vacature voor een docent NT2. Het was vlak bij mijn huis. Dus ik besloot: lekker, ik ga les geven.’
Gemeente zegt ik Nederlands leren, (Beeld: Uitgeverij Jurgen Maas)
Je werd niet gedreven door idealisme?
‘Nee, helemaal niet. Ik had gewoon werk nodig. Maar toen ik aan de slag ging, werd ik gegrepen door het werk. Ik vind het overdragen van kennis en ervaringen superleuk. Daarom doe ik het nog steeds. Sterker nog, ik heb dit jaar de opleiding tot NT2-docent gedaan en ik hoop in november mijn diploma te krijgen.’
Wat wil je dat de lezer begrijpt door dit boek te lezen?
‘In de eerste plaats wil ik laten zien hoe het eraan toegaat in zo’n les. Wat voor mensen er komen, hoe de relaties zijn, onderling en met de docenten. We horen in de media vooral over taalscholen als het niet goed gaat. Ik denk dat mensen mijn Facebookverhaaltjes leuk vonden, omdat ik de menselijke kant toon van taallessen en taalscholen. En de lezers zien dat ik mij niet boven mijn leerlingen plaats, ik maak ze niet belachelijk. Als docent leer ik van hen over culturen, over hoe je met mensen omgaat, over hoe je duidelijk moet communiceren om misverstanden te voorkomen. Maar vooral leerde ik om niet te snel te oordelen.’
‘Er zijn bijna 180 nationaliteiten in Rotterdam, bijna de hele wereld komt hier en ik geef ze Nederlandse les. Prachtig’
Je schrijft over cursisten die decennia in Nederland wonen, maar slecht Nederlands spreken, een uitkering ontvangen en de taal niet willen leren. Ben je niet bang dat je de negatieve perceptie over bijvoorbeeld Marokkaanse Nederlanders versterkt?
‘Er wordt al heel lang geschreven over Marokkanen, Turken, en Antillianen. Soms negatief en soms positief. Sommige problemen, zoals overlast, criminaliteit en geweldpleging spelen al heel lang. Dat is niet alleen de schuld van die mensen zelf, maar ook van de politiek en de aard van de Nederlanders. Die zijn vaak direct en stoten je dan af. Ze doen het niet expres, ze willen je geen pijn doen, maar zo zijn ze. Het is hun cultuur. De politiek heeft ook fouten gemaakt. Er is heel lang gedacht dat de problemen vanzelf zouden weggaan. Maar dat is niet zo. Kijk maar naar oudkomers die hier al dertig of veertig jaar wonen. De integratie is bij sommigen van hen juist slechter geworden. Ze schamen zich voor hun werkloosheid en hebben zichzelf opgesloten in hun huizen. Ze vertrouwen alleen op hun kinderen en op God. Dat is niet goed voor hun gezondheid en niet goed voor hun integratie. We moeten niet denken: ’Ze willen niet, ze kunnen niet, laat ze maar zitten.’ Nee, we moeten ze helpen, daar gaat mijn boek over.’
Wie is volgens jou verantwoordelijk voor het slechte Nederlands van deze mensen? De overheid of zijzelf?
‘Het is een gedeelde verantwoordelijkheid. De overheid heeft de verantwoordelijkheid om mensen te helpen, dus om te zorgen dat die mensen taalles krijgen. De mensen zelf hebben de verantwoordelijkheid om hun best te doen en de taal te leren. Die duidelijkheid was er heel lang niet, maar nu wel. Er is decennialang geroepen dat nieuwkomers moeten integreren. Integratie is geen helder doel. Wat is integratie? Wanneer ben je klaar met integreren? Je moet als overheid heldere doelen stellen, zodat de mensen weten wat er van hen verwacht wordt. Nu heeft de overheid de plicht geformuleerd: ‘Wij bieden jullie taalcursussen aan en jullie moeten komen. Jullie moeten laten zien dat jullie iets hebben geleerd.’’
‘Door de omgang met andere culturen word je gewezen op je eigen arrogantie’
Je schrijft dat je blij bent met de multinationaliteit van Rotterdam. Waarom eigenlijk?
‘Ik houd van reizen. Ik heb vroeger veel gereisd. Met dit werk komt de wereld naar mij toe. Ik hoef niet meer naar Australië of naar Cuba; ik kan reizen in de taal die ik het beste spreek. Er zijn bijna 180 nationaliteiten in Rotterdam, bijna de hele wereld komt hier en ik geef ze Nederlandse les. Prachtig.’
‘Leve de nieuwkomer! Geen verfrissender elan dan dat van de nieuwkomer’, lezen we in je boek. Wat voegt de aanwezigheid van nieuwkomers toe aan de Nederlandse samenleving?
‘Ervaringen met mensen uit andere culturen vergroten ons mensbegrip. Je bent dan minder geneigd om jezelf op te sluiten in je eigen cultuur. Ik denk dat ik heel tolerant en vriendelijk ben en niemand haat, maar als ik met sommige cursisten ben voel ik toch vooroordelen en negatieve gevoelens. Het is goed om daarmee geconfronteerd te worden. Dat geldt niet alleen voor mij, maar voor alle Nederlanders. Nederlanders kunnen heel arrogant zijn en denken dat ze het allemaal beter weten. Door de omgang met andere culturen word je gewezen op je eigen arrogantie. Een beetje bescheidenheid zou goed zijn voor dit land.’
Wat vind je van de manier waarop in Nederland wordt omgegaan met nieuwkomers?
‘Nu is er meer oog voor nieuwkomers dan voorheen. We hebben geleerd van de eerste fouten met de eerste nieuwkomers. En we proberen het beter te doen. Als we vluchtelingen binnenlaten is het niet van: ‘Oké, het komt vanzelf goed’. Nee, dan wordt er gezorgd dat er taallessen zijn, dat ze worden opgenomen in de samenleving, en dat ze werk krijgen.’
Je kwam naar Nederland toen je zes jaar oud was. Het Nederlands is de taal die je het best spreekt en je partner is Nederlander. Maar je drukt in het boek ook je woede uit over het negeren van de rechten van de Amazigh – de Berbers – in Marokko. Waarom maak je je hier boos over?
‘Het is onbewust. Ik spreek de Berbertaal Tamazight alleen met mijn moeder, omdat ze geen Nederlands spreekt. Ik denk niet dat ik honderd procent Nederlander ben. Ik geloof dat ik wel degelijk iets heb meegekregen vanuit mijn achtergrond. Noem het trots. Als mensen er vanzelfsprekend van uitgaan dat ik Nederlander ben of Marokkaan en dus Arabier, dan voel ik mij miskend. Ze doen alsof Marokko alleen Arabisch is, daar ben ik het niet mee eens. Ik wil erkend worden als mens, maar ook om wie ik ben. Ik heb lang gedacht: ‘Laat Marokko maar, ik woon hier en ik ben Nederlander.’ Maar zo simpel is het niet. Ik heb wel degelijk dingen anders ervaren dan geboren Nederlanders. Mijn Nederlandse vriendjes gingen voetballen, toen ze ouder werden bier drinken, ik mocht het allemaal niet. Ik moest naar de moskee, ik moest de Koran van buiten leren, bidden. Waarom zo anders? Nu ik langzaam ouder word, ga ik daarover nadenken en begrijp ik dat je niet in een keer kan zeggen: ‘Ik ben Nederlander, klaar.’ Je kan geen muur zetten tussen je vaderland, je geschiedenis en je toekomst.’
De Opéra national de Paris gaat mogelijk het gebruik van blackface in de ban doen, nadat zo’n vierhonderd medewerkers – bijna een kwart van de totale staf – een open brief hebben geschreven tegen racisme.
In de brief wordt niet alleen blackface gehekeld, maar ook het gebruik van ‘het n-woord’ in opera’s en balletvoorstellingen. De cast moet diverser en dansers van kleur moeten de beschikking krijgen over panty’s die hun huidskleur matchen, stellen de ondertekenaars. Ze worden geïnspireerd door de Black Lives Matter-beweging in de Verenigde Staten.
In antwoord op de open brief heeft operadirecteur Alexander Neef toegezegd een commissie van buiten te zullen aanstellen, die zich over de kwestie zal buigen. Het rapport moet op 15 december klaar zijn.
Neef complimenteerde de briefschrijvers voor hun moed, zich over deze kwestie uit te spreken. Tegen het Franse persbureau AFPzegt Neef, die pas geleden is aangesteld als ditrecteur, dat hij het racismevraagstuk al wilde onderzoeken.
‘We willen intern een cultuur creëren, zodat mensen naar voren durven te komen om over serieuze kwesties te praten, zodat ze weten dat ze gehoord en serieus genomen zullen worden’, aldus Neef.
De Opéra national de Paris stamt uit 1669 is het meest gerenommeerde opera- en balletgezelschap van Frankrijk. De instelling organiseert operavoorstellingen organiseert in verschillende zalen in Parijs en wordt gesubsidieerd door de nationale Franse overheid.
De Britse minister Dominic Raab (Buitenlandse Zaken) sluit niet uit dat zijn land de Olympische Winterspelen in Beijing van 2022 zal boycotten vanwege de onderdrukking van de Oeigoerse moslims in China. Dit meldt de BBC.
Raab stelt dat hij sport en politiek graag gescheiden wil houden, maar dat er een punt komt wanneer dit niet meer mogelijk is.
‘We moeten kijken wat we moeten doen. De zorgen over wat er met de Oeigoeren gebeurt, het opsluiten van mensen, de mishandeling, de gedwongen sterilisatie, zijn zaken waar we niet van mogen wegkijken.’
In antwoord op een Kamervraag of Groot-Brittannië moet wegblijven van de Olympische Winterspelen van 2022, antwoordde Raab dat hij zo’n stap niet uitsluit.
Begin vorige maand riepen 160 mensenrechtenorganisaties het Internationaal Olympisch Comite al op om de Winterspelen weg te halen bij Bejing.
In juli dit jaar beschuldigde Raab China van grove mensenrechtenschendingen tegen de Oeigoeren. Hij zei toen al sancties tegen China niet uit te sluiten.
Volgens de Chinese ambassadeur in het Verenigd Koninkrijk zijn de beschuldigingen van Raab ongegrond. De Oeigoeren in China zouden in vrede en harmonie met de andere etnische groepen samenleven.
Er worden minstens een miljoen Oeigoeren vastgehouden in zogenoemde heropvoedingskampen, waar ze onderworpen zijn aan een streng regime, ideologisch gehersenspoeld worden en dwangarbeid moeten verrichten. Ook vernietigt de Chinese overheid moskeeën in het gebied en worden veel Oeigoerse vrouwen verkracht door Han-Chinezen of gesteriliseerd. Critici vrezen een genocide.
De fractie van Denk in de Rotterdamse gemeenteraad wil dat de Nederlandse politie cijfers van moslimdiscriminatie weer gaat bijhouden. Dit schrijft Dagblad 010.
De Nederlandse politie heeft, in tegenstelling tot voorgaande jaren, dit jaar hierover geen cijfers bekendgemaakt. Volgens het Sociaal Cultureel Planbureau hebben moslims als bevolkingsgroep het meeste met discriminatie te maken.
‘De strafrechtketen speelt een grote rol bij het bestrijden van discriminatie. Wij snappen de keuze dan ook niet van de politie om moslimdiscriminatie enkel kwalitatief te registreren zonder enige toelichting’, stelt Denk-fractievoorzitter Stephan van Baarle.
Denk Rotterdam wil dat het stadsbestuur van Rotterdam in gesprek gaat met de nationale politie, om dit onderwerp aan de orde te stellen. Naast de landelijke politie moet zou ook de Rotterdamse politie deze cijfers weer moeten melden.
De 29-jarige Berber-activist Rabeh Timizar ontvluchtte eerder dit jaar zijn geboorteland Algerije vanwege de politieke repressie in het land, met name tegen de Amazigh (Berbers). Nu is hij in Nederland, in afwachting van zijn asielaanvraag. ‘Mijn geboorteland is feitelijk een dictatuur.’
Algerije is beslist geen liberale democratie. Hoewel de autoritaire president Abdelaziz Bouteflika als gevolg van de protestbeweging tegen de corrupte regering in 2019 na twintig jaar het veld moest ruimen, trekt het oude establishment nog steeds stevig aan de touwtjes. De presidentsverkiezingen van afgelopen december waren volgens critici een farce, omdat beide kandidaten uit ditzelfde establishment afkomstig waren. De nieuwe president Abdelmadjid Tebboune heeft onder de protestbeweging geen geloofwaardigheid.
Ondertussen gaat de repressie door. Journalisten en activisten, met name van de Berberse Amazigh-minderheid, worden door de autoriteiten opgepakt en in de gevangenis gegooid, waar ze dikwijls ook gemarteld worden. Het hijsen van de Amazighvlag is strafbaar. Om deze redenen besloot de seculiere pro-Berberpartij de presidentsverkiezingen te boycotten.
Beeld: Rabeh Timizar
‘Het Algerijnse volk, in het bijzonder de Berbers, worden niet gehoord’, zegt de Algerijnse Rabeh Timizar, die eerder dit jaar naar Nederland is gevlucht. De Kanttekening sprak met deze jonge Berber-activist die in het asielzoekerscentrum van Den Helder zit, in afwachting of zijn asielaanvraag gehonoreerd zal worden.
Wat is de politieke situatie in Algerije nu, na het aftreden van president Bouteflika?
‘Het systeem is hetzelfde, de gezichten zijn hetzelfde en hun beleid en programma’s zijn hetzelfde. Bouteflika is weg, maar het Bouteflika-regime is aan de macht zolang degenen die de beslissingen maken zich achter de schermen bevinden. I ‘In de ogen van Europese landen is Algerije een democratie en een staat van vrijheden, maar de realiteit is heel anders. Algerije is in naam een democratie, maar houdt zich niet aan de Algerijnse grondwet. De eisen van het volk worden niet gerespecteerd. In plaats daarvan worden de rechten van het volk onderdrukt, en worden activisten en politieke activisten van de oppositie ontvoerd en in de gevangenis gegooid.’
In Algerije is er een Berberse Hirak-protestbeweging, net zoals in Marokko – dat ook een Berber-minderheid kent. Wat zijn de doelen van deze Hirak-beweging?
‘De beweging begon in Algerije op 16 februari 2019 in de regio Kabylië in de stad Al-Ahrar Kharata. Op 22 februari 2019 besloot het Algerijnse volk om overal in het land de straat op te gaan. De mensen protesteerden voor een radicale machtswisseling, tegen politiegeweld en dat artikelen 7 en 8 van de Grondwet zouden worden uitgevoerd. In deze artikelen van de Algerijnse Grondwet staat dat de soevereiniteit bij het Algerijnse volk ligt.’
Hoe reageert de regering op de eisen van deze beweging?
‘Niet – omdat de autoriteiten Tebboune als president aan het Algerijnse volk hebben opgedrongen. We beschouwen hem niet als onze wettige president, omdat we hem niet democratisch hebben verkozen. Dat hij president kon worden kwam door een onderonsje van het corrupte militaire regime, onder leiding van stafchef Qaid Saleh (die in december 2019 is overleden, red.). Dit besluit was illegaal en tegen de eisen van de Algerijnen, de Berbers in het bijzonder. Vanwege de repressie in de Berberregio Groot-Kabylië besloten veel Berbers de verkiezingen te boycotten. Algerije is een zieke democratie, omdat deze illegale verkiezingen in strijd waren met de eisen van het volk. We zijn een burgermaatschappij, geen kazerne.’
‘De situatie van de Amazigh in Algerije lijkt erg op die van onze Berberbroeders in Marokko’
Worden Berbers in Algerije behandeld als tweederangs burgers?
‘In zekere zin wel. De situatie van de Amazigh in Algerije lijkt erg op die van onze Berberbroeders in Marokko. De Algerijnse autoriteiten onderdrukken het Amazighvolk zwaar en respecteren hun vrijheid en hun mensenrechten niet. Berbers mogen hun identiteit niet vrijelijk uiten. Denk aan het verbod op het hijsen van de Amazighvlag en het arresteren en opsluiten van activisten, die in de gevangenissen vaak worden gemarteld. Het lijkt erop dat alle Algerijnse machthebbers de Berbers willen beledigen en onderdrukken.’
Is er nu meer vrijheid van meningsuiting en pers dan tijdens het regime van Bouteflika?
‘De situatie is geenszins verbeterd na het vertrek van Bouteflika. De pers in Algerije is nog steeds niet vrij, helaas. In Algerije worden onafhankelijke journalisten, die op professionele wijze nieuws maken en zich aan de journalistieke ethiek houden, in de gevangenis gegooid. Er is geen onafhankelijke pers in Algerije, er is nauwelijks ruimte voor afwijkende geluiden. Wie de waarheid spreekt en zijn mening geeft of kritiek uit op het gezag, die belandt achter de tralies en wordt psychologisch of fysiek gemarteld.’
Heb je een voorbeeld hiervan?
‘Het bekendste voorbeeld is denk ik journalist Khaled Dararni, die de Hirak-beweging met een open blik heeft gevolgd en op professionele wijze verslag heeft gedaan van de demonstraties, zodat de wereld kon zien wat er in Algerije gebeurde. Hiervoor is hij – op illegale gronden – gearresteerd, gemarteld en tot twee jaar gevangenisstraf veroordeeld. Dararni is echter niet de enige gewetensgevangene. Het regime heeft ook politieke vrijheidsstrijders Karim Tabbou en Ibrahim Lahlami opgesloten, evenals journalist Saeed Bodur en vele andere journalisten en activisten. Zij kwijnen weg in de gevangenissen van deze dictatoriale macht. Verder mogen we Bodor Said niet vergeten. Deze journalist onthulde dat de onwettige zoon van de president, Khaled Tebboune, betrokken was bij drugssmokkel. Maar in plaats van de drugssmokkelaar belandde de kritische journalist achter slot en grendel.
‘De situatie is geenszins verbeterd na het vertrek van Bouteflika’
‘Arrestaties zijn in Algerije een dagelijkse realiteit. Je ziet regelmatig op Facebook of op video-opnames dat iemand door leden van de militaire veiligheid is ontvoerd en onderworpen aan psychologische en fysieke martelingen. Er zijn bovendien veel mensen over wie nog geen nieuws is verschenen. In het politieke leven in Algerije zijn er veel problemen, vooral voor de mensen die in de oppositie zitten. Wie voor de oppositie kiest, verwacht vervolging, gevangenschap, ontvoering en marteling. Het belangrijkste is echter om de waarheid te spreken, wat de prijs ook moge zijn.’
In Algerije werd je opgepakt. Waarom?
‘Vanwege mijn activisme voor de rechten van de Berbers. Ik heb overigens maar een dag in de gevangenis gezeten. Maar dat was geen pretje. Ik ben gemarteld, bedreigd en uitgescholden. Ze beledigden en sloegen mij met een ijzeren stok met leer, die de politie ook gebruikt. Tegen andere gevangen wordt soms ook seksuele agressie gebruikt. Ze doen er dingen die het daglicht niet verdragen. In de cel is het donker.’
Ben je daarom gevlucht?
‘Ik ben ontsnapt uit Algerije, vanwege de onderdrukking en het gebrek aan respect dat de autoriteiten hadden voor onze burgerlijke vrijheden en de voor wet. Ik ben het slachtoffer geweest van vele pesterijen van de politie en van wetshandhavingsinstanties vanwege mijn politieke activiteiten. Deze gebeurtenissen hebben mij ertoe genoopt om te vluchten.’
Hoe ben je uiteindelijk in Nederland beland?
‘Europa ben ik via een visum binnengekomen. Ik kwam aan in Duitsland en ben toen met de bus naar Nederland gegaan, waar ik asiel heb aangevraagd. Op dit moment zit ik in het asielzoekerscentrum van Den Helder, in afwachting van mijn asielaanvraag.’
Zijn de Algerijnse autoriteiten nog steeds op zoek naar jou?
‘In Algerije werd ik gedagvaard, de politie wilde een onderzoek tegen mij beginnen en ik liep risico om in de gevangenis te belanden. Ik was echter in Europa toen ik dit allemaal hoorde, vlak voor de uitbraak van het coronavirus. De Algerijnse autoriteiten hebben de coronapandemie met beide handen aangegrepen om de activiteiten van de Hirak-beweging te verbieden. Het regime begon alle activisten te dagvaarden en hen te arresteren. Maar toen zat ik al veilig in Europa.’
Hoe zit het met de asielprocedure?
‘Voorlopig blijf ik in Den Helder in het asielzoekerscentrum. Ik wacht op een advocaat die mij de asielprocedures uitlegt. Mij is verteld dat ik naar Duitsland kan worden gestuurd, omdat dat het land is waar ik Europa ben binnengekomen. Daar heb ik het recht om asiel aan te vragen, niet in Nederland. Maar ik wil hier asiel aanvragen. Ik hoop met heel mijn hart in dit prachtige land te blijven, tussen de Nederlanders te leven en me aan te passen aan de maatschappij.
‘In de gevangenis beledigden ze en sloegen ze mij met een ijzeren stok met leer’
‘Asielprocedures zijn moeilijker voor mensen uit Noord-Afrikaanse landen. Daar hebben wij erg veel last van. Europa ziet landen als Algerije en Marokko als veilige landen, maar dat is helemaal niet waar. Het zijn dictaturen, wat betekent dat het er allesbehalve veilig is. Algerije is een land waar je je mening niet vrij kunt uiten en waar je niet in alle vrijheid politieke activiteiten kan ontplooien. Mijn geboorteland is feitelijk een dictatuur, en een dictatuur is misschien wel gevaarlijker voor mensen dan oorlog.’
In Almere zullen toekomstige straten vernoemd worden naar bijzondere mensen ‘uit andere culturen’. Nida Almere pleit voor een straat die naar de Riffijnse vrijheidsstrijder Mohammed Abdelkrim el Khattabi wordt vernoemd.
Volgens wethouder Froukje de Jonge (CDA) zie je het verleden van Almeerders onvoldoende terug in de straatnamen van de stad. De gemeente telt ruim 160 nationaliteiten.
‘Wij willen een uitnodigende samenleving zijn maar niet iedereen ervaart dat zo. Veel Almeerders denken dat er geen sprake is van racisme maar het is er wel. Alles staat en valt met luisteren naar elkaar’, zegt de wethouder tegen Omroep Flevoland.
Hassan Buyatui van de islamitische partij Nida is blij dat Almere diversiteit ook in de straatnamen naar voren wil laten komen. Op Twitter pleit hij voor het vernoemen van een straat naar de Riffijnse vrijheidsstrijder Mohammed Abdelkrim el Khattabi (1880-1963).
Tijdens de Rif-oorlog (1921-1926) nam Abdelkrim el Khattabi de wapens op tegen de Spaanse en Franse koloniale overheersers. Ook stond hij aan het hoofd van de kortstondige Rif-republiek in het noorden van Marokko.
Voor de Rif-beweging in Marokko, die zich keert tegen het corrupte regime van koning Mohammed VI, is Abdelkrim el Khattabi nog steeds een voorbeeld ter navolging. Ook Nederlandse Rif-activisten zeggen door hem geïnspireerd te zijn.
De strijd tussen Armenië en Azerbeidzjan wordt in Nederland voortgezet door social mediagebruikers met een achtergrond uit beide landen, maar ook door Turkse Nederlanders.
Het gaat hier bijvoorbeeld om Armeense Nederlanders die juichen als ze foto’s van dode Azerbeidzjaanse soldaten zien. Of Azerbeidzjaanse Nederlanders die Armeense Nederlanders bedreigen. Ook Turkse Nederlanders mengen zich in de ‘strijd’, bijvoorbeeld door te betreuren dat de Armeense Genocide niet voor 100 procent gelukt is.
De oorlog tussen Armenië en Azerbeidzjan om Nagorno-Karabach, waarbij Turkije de Azerbeidzjanen moreel en vermoedelijk ook militair steunt, zorgt ook voor hoogoplopende emoties in Nederland.
In besloten Armeense Facebookgroepen kan het er soms hard aan toegaan, vertelt een anonieme Armeense Nederlanders aan de Kanttekening.
‘Ze juichen bijvoorbeeld als er Azerbeidzjaanse soldaten sneuvelen en delen enthousiast deze foto’s. Ik voelde mij zo misselijk, dat ik deze haat liever niet wilde delen. Maar nu zijn deze berichten weggehaald, omdat de moderator kennelijk besloten heeft om foute reacties te modereren.’
Eén Facebookbericht (foto) uit een van deze groepen weet ons toch nog te bereiken. Het is een vermoedelijk gephotoshopte foto van een door Armeniërs ‘kapotgebombardeerd’ overheidsgebouw. ‘Armeniërs, laat die Turken huilen! Moge Baku (de hoofdstad van Azerbeidzjan, red.) hetzelfde lot hebben’, staat er boven de foto.
‘Turken’ wordt vaak gebruikt als synoniem voor Azerbeidzjanen, laten we ons vertellen door onze anonieme Armeens-Nederlandse bron.
Aan het AD vertelde de Azerbeidzjaans-Nederlandse Ilkana Goja-Van den Berg (47) gisteren al dat ze op social media is aangevallen en bedreigd door Armeniërs en haatmailtjes heeft ontvangen. ‘In een bericht stond zelf: wij gaan jullie uit Nagorno-Karabach verdrijven tot aan Mongolië.’
Ook haar zesjarige zoontje is op het schoolplein lastiggevallen. ‘Je moeder komt uit een agressief land’, was een van de opmerkingen die haar zoontje naar zijn hoofd geslingerd kreeg.
Er zijn ook Azerbeidzjaanse en Turkse Nederlanders die Armeense Nederlanders intimideren. Zo schrijft Selim* op Facebook: ‘Onze voorouders hebben niet goed aangepakt ze hadden ze allemaam moeten uutroeie [sic].’ Hij doelt hiermee op de Armeense Genocide van 1915, toen de Ottomaanse autoriteiten ongeveer anderhalf miljoen Armeniërs hebben vermoord.
En Silindii* schrijft ‘ik wil zo graag een bom gooien op hun’ onder een foto met demonstrerende Armeniërs. Dat is ook de reactie van Melis*: ‘1 bom daar tussen die armene gooie allemaal dood.’ Een andere social mediagebruiker dreigt met het verkrachten van Armeense vrouwen en meisjes: ‘Was ik maar daar had ik jullie zussen bukake gegeven’.
Een andere anonieme Armeense Nederlander hekelt de haatberichten van Armeense en Azerbeidzjaanse kant. ‘Liever naïef dan haatdragend en bloeddorstig’, schrijft ze.
Een Houthi-rechtbank in Jemen heeft tien personen bij verstek ter dood veroordeeld. Daaronder vallen de Amerikaanse president Donald Trump, de Saoedische koning Salman bin Abdulaziz en diens zoon, kroonprins Mohammed bin Salman. Dit schrijft het Arabische internetmedium the New Arab.
De tien personen waren schuldig aan de Saoedische luchtaanval op een schoolbus in Dhahyan. Daarbij kwamen 51 mensen omkwamen, waaronder vooral kinderen. Behalve dat de tien ter dood veroordeeld zijn, moeten ze ook een boete van tien miljard dollar betalen aan de nabestaanden, aldus de rechters.
De symbolische rechtszaak laat de onmacht van de Houthi’s zien. De sjiitische rebellen strijden al zes jaar tegen de centrale soennitische regering in Jemen, die ondersteund wordt door Saoedi-Arabië. De Amerikaanse president Trump is een bondgenoot van Saoedi-Arabië.
De oorlog heeft aan meer dan honderdduizend burgers het leven gekost, waaronder tienduizenden kinderen die zijn omgekomen door de honger. Omdat Saoedi-Arabië een bondgenoot is van de Verenigde Staten komt het koninkrijk hiermee weg.
Egypte executeerde dit weekend daadwerkelijk 23 personen, waaronder vijftien politieke gevangenen. Van twee van hen is bekend dat ze lid van de Moslimbroederschap. Na de militaire staatsgreep van maarschalk Abdul Fatal al-Sisi van 2013 wordt de islamistische Moslimbroederschap keihard vervolgd door het seculiere Egyptische regime.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
