Hoe het voelt om in de stad te wonen met de duurste parkeerplaatsen? In de binnenstad wordt een inpandige garageplek voor een half miljoen te koop aangeboden. De wijk waar ik woon was tot voor kort een parkeerparadijs. Maar dat is sinds kort ook niet meer, de prijzen zijn opgeschroefd.

Er was een tijd dat je zowat overal in Amsterdam gratis kon parkeren. Die tijd is voorbij. U kunt me niet betrappen op nostalgie want dat vrij parkeren leidde ook tot enorme overlast. Een stad met minder voertuigen is mij lief. U vraagt zich af waarom ik dit allemaal schrijf. Ik ben tot het inzicht gekomen dat mobiliteit de sleutel tot succes is. Mobiliteit is het nieuwe goud. Je bent waar je komt. Wie een auto heeft verruimt zijn bewegingsruimte enorm. Maar de fatbike is de werkelijke motor van vooruitgang.

In mijn wijk word ik links en rechts ingehaald door Marokkaanse meisjes op opgevoerde fatbikes. De snelheid van het voertuig heeft ook hun brutaliteit opgevoerd. Soms worden ze achterna gezeten door een jongen op een fatbike. Soms worden ze achterna gezeten door een heel peloton fatbikes. Niks nieuws onder de zon. Een keer riepen twee fatbikende pubers keihard ‘boe!’, toen ze me passeerden. Ik was aan het hardlopen en schrok me rot. Zij lachen. Ze zorgen ook voor gevaarlijke verkeerssituaties omdat ze gebruik maken van de fietspaden. Reden te over om deze fatbikes hardgrondig te haten. Maar ik hoorde laatst iets dat mijn blik op deze zwarte monsters deed kantelen. Ik was weer eens aan het hardlopen en er was weer eens een fatbike die me inhaalde. Bij het passeren hoorde ik het meisje dat achterop zat tegen de bestuurder zeggen: ‘We kunnen de stad in.’ Dat bleef hangen.

Als ik nu al die meisjes op fatbikes zie dan zie ik vooral vrijgevochtenheid

Het is bekend dat Nederlandse moslims een hardgrondige afkeer hebben van fietsen. Het is maar heel zelden dat ik een moslima op een tweewieler zie. Maar de fatbike is en masse omarmd. Ik liet de woorden van het meisje op me inwerken. In dat zinnetje zat een enorme belofte verpakt. Wat ze met het openbaar vervoer veel minder snel zouden doen, deden ze nu wel: zich toegang verschaffen tot de binnenstad. Is dat dan zo’n grote zaak? Dat is het wel. Ik kom vaak in de grachtengordel. Of in Zuid. Of de Rivierenbuurt. Of de Pijp. Dat zijn de witte bastions van deze gesegregeerde stad, en steeds meer door de enorm toegenomen huizenprijzen. Daar zal je niet zoveel Amsterdammers met een niet-westerse achtergrond zien, op de Marokkaanse schoonmaaksters na dan. Nederlanders met wie ik in contact kwam na een lezing begonnen vaak over hun Marokkaanse schoonmaakster. Maar ook die tijd is voorbij, schoonmaken is geen strikt Marokkaanse aangelegenheid meer. Iedereen is tegenwoordig schoonmaker.

De fatbike stelt jonge mensen in staat om de barrières die tussen de wijken liggen te overbruggen. Ze kunnen langer van huis wegblijven zonder vervelende vragen te moeten beantwoorden. Als ik nu al die meisjes op fatbikes zie dan zie ik vooral vrijgevochtenheid. Baas over eigen wielen. Niemand kan ons tegenhouden. De Marokkaanse fotograaf Hassan Hajjaj heeft een prachtige serie gemaakt van de brommervrouwen van Marrakech. Ze staan dan heel stoer, gesluierd, met de brommer in de hand. Hell’s Angels. Ze stralen de trots uit van mensen die weten dat de wereld aan hun voeten ligt – deze vrouwen. Hassan Hajjaj zou Amsterdam moeten bezoeken.

Waar de jeugd wint aan mobiliteit, verliezen de oudere allochtonen. Die gaan er graag op uit met de wagen, bijvoorbeeld om in het stadspark te barbecueën. Maar wanneer je aan parkeerkosten enkele tientjes kwijt bent dan vergaat je de lust tot grillen.