Na anderhalf jaar ben ik weer buiten de landsgrenzen. De setting is idyllisch en sprookjesachtig: een huwelijk op een eiland vlakbij Istanbul. De zon gaat langzaam onder, er klinkt heerlijke muziek en iedereen is prachtig gekleed. Er zijn gasten van over de hele wereld. Een mix van talen kabbelt met de golven mee. Het past helemaal bij de kosmopolitische bruid: woonachtig in Nederland, bereisd en met roots en familie in Afghanistan. Over de heftige situatie daar heeft ze de afgelopen tijd veel gedeeld op haar Instastories. Het is er. Maar vandaag vieren we dat ze haar grote liefde heeft gevonden.

De dag erna zie ik twee berichten op mijn telefoon van een vriendin uit Rotterdam. De eerste is een link naar een petitie: ‘Red onze Afghaanse collega’s en partners’. De volgende gaat over haar aanstaande bruiloft. Ik ken haar en haar moeder door hun bijzondere werk. Zij helpen geïsoleerde en eenzame vrouwen en maken samen taboes bespreekbaar in Rotterdam en ver daarbuiten. Haar moeder is haar grote voorbeeld.

In NRC vertelt mijn vriendin over haar jeugd in Afghanistan: ‘We hadden het goed daar. Mijn ouders zijn beiden goed opgeleid. We hadden een mooi huis, geen gebrek aan geld. Mijn vader was apotheker. Mijn moeder werkte als field officer voor Unicef. Het is echt een power-vrouw.(…) Ik was zeven in 1998 toen we vluchtten. Onderweg werd mijn jongste broertje geboren. De reis duurde een aantal maanden. Ik herinner me alleen nog momenten. We gingen via Oost-Europa. Steeds weer een andere auto of vrachtwagen, rijden en dan weer ergens overnachten. We zijn niet opgepakt, niet verdronken, we hebben wel moeten lopen maar niet dagen achtereen. Maar mijn moeder had het zwaar. Ze was net bevallen.’

Later op de dag wandel ik door Istanbul. Ik kom er weer achter dat Bollywood altijd met me meereist op vakantie en zorgt voor verbinding, net zoals in Marokko of Dubai. Als ik in een taxi stap, wordt meteen Bollywoodmuziek opgezet. Op straat roepen mensen ‘Bollywood!’ naar me, of namen van filmsterren om verbinding te maken. Net als op de bruiloft waar ik was, is ook Istanbul een mix aan van alles. Een verkoper van een fruitsapjesstand fluistert als hij zegt dat hij uit Afghanistan komt. Zijn collega tikt hem op de schouder. ‘Waarom fluisteren? Wees trots!’

Wat mij vooral raakt is hun moed om te midden van alles te strijden voor hun eigen ik, en hun dromen waar te maken

In een koffietentje lees ik indrukwekkende interviews die NRC in augustus maakte met twintig Afghaanse vrouwen. Deze vrouwen strijden al jaren voor vrouwenrechten, lang voordat wij in Nederland geconfronteerd werden met de recente beelden in de media. Nargis Nehan (42), oprichter van een hulporganisatie uit Kabul, zegt: ‘Ze kunnen ons komen terroriseren, en vrouwenrechtenactivisten en journalisten vermoorden, maar het verzet en de veerkracht zullen blijven.’

De situatie in Afghanistan is schrijnend, maar de kracht en moed van deze Afghaanse vrouwen maakt mij simpelweg trots om mens te zijn. Wat mij vooral raakt is hun moed om te midden van alles te strijden voor hun eigen ik, en hun dromen waar te maken. Deze vrouwen zijn journalist, vlieger bij de luchtmacht, vrouwenrechtenlobbyist, vredesonderhandelaar, sociaal werker, judolerares, edelsmid. Ook zonder de duisternis zijn zij stoer, pionierend en taboedoorbrekend.

Terug in Nederland ben ik weer op een huwelijk. Een prachtig gezicht. De muziek is een mix van Afghaans, Indiaas, Westers en nog veel meer. Het doet me denken aan het sprookje in Istanbul. Maar dit keer in Rotterdam in een uitbundige feestzaal. Weer een stralend en dansend paar. Voor wie alles helemaal draait om samen feesten. De berichten uit het nieuws en de apps zullen weer binnenstromen. Dat is voor later. Vanavond is er even niets anders dan het vieren van de liefde.