Dagelijks horen we in ons godsdienstloze Nederland steeds meer om ons heen: ‘Mijn vader en moeder gingen met opa en oma nog wel naar de kerk. Maar thuis doen wij allang nergens meer aan.’

Deze situatie heeft desastreuze gevolgen voor christelijk Nederland. De stichting Relikwie houdt in een database bij wat er gebeurt met de gebedshuizen van die opa’s en oma’s. En dat schetst een triest beeld. In 2023 sloten meer dan zestig kerken in ons land hun deuren, een jaar later waren dat er nog eens drieënveertig. Voor 2025 bestaan er inmiddels plannen om meer dan honderdveertig godshuizen buiten gebruik te stellen.

Het lijkt mij dat iedereen die ook maar iets met religie heeft – of het nu het christendom is of een andere levensbeschouwing die van verbondenheid met de Eeuwige getuigt – deze ontwikkeling als zorgelijk moet ervaren. De secularisatie grijpt razendsnel om zich heen.

Ons politieke bestel kent nu nog drie confessionele partijen: mijn CDA, de ChristenUnie en de SGP. Van hun volksvertegenwoordigers mag ik verwachten dat zij, voor zover in hun macht ligt, hoeders zijn van het geloof in onze samenleving. Maar doen zij dat ook?

De SGP, bij monde van Diederik van Dijk met zijn Kamervragen van enkele weken geleden, in ieder geval niet.

Ons islamitische volksdeel is alweer bijna aanbeland bij het einde van een maand van geestelijke bezinning. Een periode van reflectie op hun relatie met de Schepper en op de intermenselijke verhoudingen binnen onze samenleving.

En dit is niet anders dan de Stille Week of de Vastentijd die hun christelijke medeburgers in deze tijd van het jaar beleven.

Meneer Diederik van Dijk, Tweede Kamerlid van de SGP, vindt het nodig om meteen Kamervragen te stellen

Christenen, moslims en joden delen niet elkaars geloofswaarheden. Deze zijn nu eenmaal te specifiek voor iedere religieuze traditie. Maar wat wij, die onze medeburgers goed gezind proberen te zijn, wél doen, is het tonen van diep respect voor de confessie en geloofsovertuiging van de ander. Zo gaan wij in Nederland met elkaar om.

Verbreken van het vasten

Een onderdeel van de islamitische vastenmaand ramadan is het dagelijks verbreken van het vasten bij zonsondergang met de maaltijd die iftar wordt genoemd. Dit gebeurt niet alleen thuis. Inmiddels is het gemeengoed dat bedrijven, organisaties, scholen en ook talrijke overheidsorganen voor en met hun medewerkers een iftar organiseren. Daarbij worden vaak ook ‘buitenstaanders’ uitgenodigd, zodat zij kennis kunnen maken met de gebruiken en cultuur van hun moslimburen en collega’s.

Onze politieorganisatie telt veel werknemers met een islamitische achtergrond. Medemensen die staan voor ons welzijn en onze veiligheid, zonder aanzien des persoons. De politie is er voor iedereen. Tijdens de hele ramadan blijven zij, net als altijd, hun werk doen, overdag en ’s nachts, terwijl ze vasten. Voor hen is dit vanzelfsprekend.

Vanwege die vanzelfsprekendheid vind ik het meer dan logisch dat onze ‘mensen in het blauw’ van hun organisatie de gelegenheid krijgen om samen met collega’s een inspirerende iftar te houden. Een avond vol bezieling en het delen van waarden die de samenleving om ons heen allang kwijt is.

De ramadan en de iftar zijn religieuze gebeurtenissen. Wanneer de zon achter de horizon verdwijnt, mag het eten beginnen. Dit moment wordt ingeluid door een gebedsoproep van een imam of door een van de andere aanwezigen. Hoe mooi en waardig is het om dit mee te mogen maken.

Tijdens een van de politie-iftars werd de gebedsoproep gedaan door een devote moslim die dagelijks het politie-uniform draagt voor ons welzijn. Wat mij betreft is dit meer dan normaal. Of het nu een schooldocent, een bankdirecteur, een trambestuurder of een politieagent is, iedereen moet in ons land zijn of haar geloofsovertuiging volledig kunnen belijden. Onze Grondwet voorziet dit recht.

Kamervragen

Maar nee hoor. Meneer Diederik van Dijk, Tweede Kamerlid van de SGP, een van onze confessionele partijen en dus ook hoeder van religie in onze samenleving, vindt het nodig om meteen Kamervragen te stellen. ‘Hoe kan het zijn dat een agent in uniform een gebedsoproep doet? Bij mij gaan de alarmbellen rinkelen. Dit tast de neutraliteit van onze politie en overheid aan.’

Dan denk ik: man, man, waar bent u mee bezig? U heult mee met die abjecte groeperingen die geen gelegenheid voorbij laten gaan om iedereen die ook maar iets met de Koran of de islam heeft, het leven zuur te maken. Als ik u was, zou ik mijn respect en blijdschap tonen dat er in ieder geval door één groepering in ons land tegengas wordt gegeven tegen de goddeloosheid die ons allemaal raakt.

Door dit soort gebrek aan respect voor geloof en levensovertuiging van uw medeburgers is het niet verwonderlijk dat kerkgebouwen steeds leger komen te staan. U kunt zich beter druk maken om het geloof te bewaren, in plaats van geloof – van wie dan ook – te bekritiseren en over de rug van gelovigen politiek te bedrijven.