Eindelijk wat goed nieuws. Vijftien jaar na mijn inschrijving bij Woningnet heb ik de sleutels van mijn eigen sociale huurwoning in ontvangst mogen nemen. Vijftien jaar heb ik gewacht op dit moment. En hoewel ik gerustgesteld ben, voelt het met mijn kale kop en grijzende baard ook als vijftien jaar te laat.

Het was totaal onwerkelijk toen ik de woningcorporatie met een tafel en koffiekar feestelijk voor de deur van het gebouw geïnstalleerd zag. Natgeregend liep ik met mijn fiets via de hoofdingang gelijk het portiek in.

‘Ehm, het gebouw heeft een speciale toegang voor fietsen, meneer. De volgende keer kunt u van daar naar binnen,’ verwelkomde een overrompeld kijkende medewerker me.

‘Jaja, is goed’, dacht ik, en inhaleerde diep de aangename, splinternieuwe geur van de fietsenstalling in het gebouw. De fiets goed op slot – altijd doen in Amsterdam – meldde ik me bij de tafel waar mevrouw met de huissleutels zat.

‘Wilt u ook een kopje koffie?’ vroegen ze nog van buiten.

Ik bedankte vriendelijk. Doe mij maar een bosje huissleutels! Maar eerst even een ID-check, en voordat mevrouw het überhaupt in haar hoofd zou halen om de sleutels zomaar aan te geven, alsof het slechts een zak chips was, zei ik: ‘Kunnen we misschien een foto maken tijdens de sleuteloverdracht?’

En daar verscheen mijn en haar eerste glimlach van de dag. Soms moet je als persoon van kleur ook een beetje je best doen voor een gezellige sfeer met witte mensen om je heen. Tadaa!

Tot zover het goede nieuws. Want vanaf nu ook de maandelijkse reality check van een hoge huur, een hoge energierekening en duur internet voor een te kleine tweekamerwoning  (1 woonkamer, 1 slaapkamer). En dan heb ik het nog niet eens gehad over stuken, plamuren, verven, laminaat, meubels – laat staan luiers voor eventuele kinderen. Met andere woorden: het leven in Amsterdam is duur, krankzinnig duur!

Er gaat zoveel geld naar vaste lasten, dat veel mensen weinig meer overhouden aan het eind van de maand. Een dagje uit eten, een krant of fitnessabonnement kan er niet meer bij.

De gasprijzen stijgen enorm. Werkende armen en uitkeringsgerechtigden zijn alweer de groep waar de hardste klappen vallen, zo valt te lezen in het laatste rapport van het Nibud. ‘Een alleenstaande in bijstand komt straks 71 euro per maand tekort door de stijgende gasprijs.’

Dat is 71 euro te veel voor mensen die al in armoede leven. En het gaat niet alleen maar om energie bij de bestrijding van armoede. Er moet een integrale aanpak komen om structureel de te hoge huur-, energie-, zorg-, internet- en telefoonprijzen aan te pakken.

Hierbij alvast drie suggesties: de btw op voedsel afschaffen, de bijstand omhoog met 200 euro – zoals onder meer de Amsterdamse wethouder Rutger Groot Wassink wil – en de kostendelersnorm in de prullenbak.

Er moet een integrale aanpak komen om structureel de te hoge huur-, energie-, zorg-, internet- en telefoonprijzen aan te pakken

‘Haal het geld waar het zit’, zei BIJ1-raadslid Jazie Veldhuyzen toen ik hem onlangs interviewde voor de Kanttekening. Bij de belasting ontduikende multinationals bijvoorbeeld, die hun geld parkeren bij belastingparadijzen. Om dit allemaal gedaan te krijgen, is blijvende strijd nodig. Een kabinet-Rutte IV zal, in navolging van de neoliberale kabinetten Balkenende III, IV + Rutte I, II, III die dit allemaal hebben veroorzaakt, die mij vijftien jaar lang hebben laten wachten op een woning, niet uit zichzelf de oplossing bieden voor de toekomstige generaties.

We hebben solidariteit nodig op straat. En daarom loop ik morgen mee in de Amsterdamse protestmars van het August Allebéplein naar Plein 40-45. Omdat ik niet wil dat jongeren van twintig en dertig jaar ook vijftien jaar moeten wachten op een woning. Tot hier en niet verder met je gentrificatie! Doe je ook mee?