Vandaag ben ik 35 geworden. Moge Allah me nog vele jaren van geluk, gezondheid en voorspoed geven met familie, vrienden, kennissen en collega’s. In deze column wil ik kort terugkijken en de balans opmaken.

Wat heeft 35 jaar Nederland mij opgeleverd? En nog veel belangrijker: wat heeft Tayfun in die 35 jaar aan Nederland gegeven en wat heeft hij nog meer voor ons in petto in 2020?

35 is niet zomaar een leeftijd. Toen mijn vader 35 was had hij al drie kinderen, was hij geëmigreerd naar een ander land én was hij in bezit van een eigen huurwoning. Een migrantenkind dient minstens de eigen ouders te evenaren, en het liefst te overtreffen.

Dat betekent sowieso een goede baan, niet het schoonmaakwerk waar de gastarbeiders voor waren gekomen. Daarna gelijk trouwen, zo veel mogelijk kinderen op aarde brengen, woningen kopen in Nederland, het land van herkomst en zelfs in Amerika. The sky is the limit!

Dat is mijn geval dus faliekant misgelopen. Van de eerste Balcik die trots naar de universiteit ging, en droomde van een baan bij de VN of de NAVO, werd ik de werkeloze Turkse landverrader. Altijd maar klagen over de eigen gemeenschap, terwijl exact dezelfde gemeenschap mij onvoorwaardelijk lief had en mij in mij levensbehoeften voorzag en nog steeds ten dele voorziet. Hoe ondankbaar kan je zijn?

En dan de ontvangende samenleving. De Hollanders. Die kwam ik eigenlijk pas na zeventien jaar tegen op de HBO-geschiedenisopleiding aan de Amsterdamse Wibautstraat. Daarvoor kende ik eigenlijk alleen maar Turkse en Marokkaanse Nederlanders in Amsterdam Oud-West en Nieuw-West.

De Hollanders, ja die waren anders. In taalgebruik, gedachten en eten. Wezensvreemd aan de urban getto-mentaliteit, maar daarom ook zo interessant. Ik moest wennen. Mij aanpassen. Maar het lukte nooit helemaal.

Van de eerste Balcik die trots naar de universiteit ging werd ik de werkeloze Turkse landverrader

En waarom zou ik überhaupt moeten integreren? Ik ben toch een Nederlander? Dat klopt.

Nederlanders, dat zijn ook mensen van Turkse, Marokkaanse en Surinaamse afkomst. Nederland is van ons allemaal. Maar niet alle Nederlanders willen dat. Want wat de boer niet kent, dat vreet hij niet, luidt een oer-Hollands spreekwoord. Maar ons lusten ze rauw. We moeten integreren of opdonderen.

Dan kan je zeggen: ‘Pleur zelf op, ik heb geen boodschap aan wat die kaaskoppen vinden.’ Je hebt natuurlijk het volste recht om dit te zeggen, maar heel constructief is dit niet. Uiteindelijk moeten we namelijk allemaal door diezelfde Nederlandse deur.

Dus hierbij mijn visie voor 2020 en de komende 35 jaar. En ja, die is niet zo anders dan de weg die ik samen met anderen heb ingeslagen sinds 2015, toen het vredesproces tussen Turkije en de PKK was mislukt.

Hoe luidt die visie van mij? Heel eenvoudig: ‘Dialoog, dialoog en nog eens dialoog.’

Ik wens Nederland, vrij naar de beroemde historicus Pieter Geyl, een dialoog zonder eind. Want Nederland is gesegregeerd, op cultureel gebied en in sociaaleconomische zin. Deze kloof moet echt worden gedicht.

Hoe we dat gaan doen? Daar moeten we dus gezamenlijk invulling aan geven. En dat bereik je met dialoog. Niet iedereen staat hierom te springen. Maar dat hoeft ook niet. Het is alleen belangrijk te beseffen dat er meerdere wegen naar Rome leiden. En zoals een wijs man ooit zei: ‘Als we elkaar niet kunnen vasthouden, dan moeten we leren elkaar los te laten.’

Fijne feestdagen en een geloegloeg nieuwjaar!