17.8 C
Amsterdam
Home Blog Pagina 248

Gewelddadige groep op zoek naar Joden op luchthaven Dagestan

0

In het kielzog van het conflict tussen Hamas en Israël, zijn in de autonome Russische regio Dagestan anti-Joodse vervolgingen begonnen. De pogrom begon met een bestorming van de luchthaven, meldt de nieuwszender Deutsche Welle.

De Russische politie zegt dat ze tot nu toe 60 mensen hebben opgepakt in verband met de aanvalsdaad op de luchthaven. Die begon nadat een bericht werd verspreid over een binnenkomende vlucht uit Israël. Vervolgens ging een gewelddadige groep met Palestinavlaggen en antisemitische leuzen op zoek naar Joden. Daarbij raakten twintig mensen gewond. Onder hen zijn politieagenten en burgers.

De luchthaven werd voor een tijd gesloten. Inkomen vluchten werden gedirigeerd naar andere vliegvelden. Israël heeft bij Rusland erop aangedrongen om Israëlische burgers en Joden in hun jurisdictie te beschermen.

NOS meldt dat er ook in andere Russische delen van de Kaukasus dit weekeinde antisemitische incidenten waren. In Naltsjik, in Kalbarië-Bakarië, werd gisteren een Joods cultuurcentrum in brand gestoken en beklad met leuzen als ‘dood aan de Joden’. In de naburige Russische deelrepubliek Karatsjai-Tsjerkessië riep een groep betogers de lokale Joden op te vertrekken.

Trump wil inreisverbod voor mensen uit moslimlanden

0

‘Wanneer ik weer president ben, zullen we radicale islamitische terroristen mijlenver uit ons land houden’, zei Donald Trump bij de jaarlijkse conventie van Republikeinse Joden begin deze maand. De vorige president van de Verenigde Staten wil dat met het omstreden inreisverbod voor moslims bewerkstelligen. Zo meldt the New York Times.

‘Herinneren jullie nog het reisverbod?’, vraagt Trump retorisch aan zijn toehoorders. ‘Op een dag zal ik het reisverbod in ere herstellen.’

De bijeenkomst stond in het teken van de oorlog in Gaza, waar het dodental aan Palestijnse zijde de 8000 zou hebben gepasseerd. Terwijl Israël als vergelding op de terreuraanslag op 7 oktober (waar meer dan 1400 doden vielen) Gaza blijft bombarderen, wordt ‘de onvoorwaardelijke Amerikaanse steun’ aan Israël meermaals herhaald. Trump beloofde de verzamelden Republikeinse Joden om de staat Israël te verdedigen ‘als niemand ooit heeft gedaan’.

Volgens Trump is het conflict tussen Israël en Hamas een strijd tussen ‘beschaving, manieren en goedheid’ en ‘barbarij, verdorvenheid en kwaadaardigheid’.

Volgens the New York Times zijn de woorden van Trump echo’s van de islamofobe retoriek die hij gebruikte in de succesvolle verkiezingscampagne in 2016.

Ondanks verbod dragen schoolmeisjes in Egypte toch een niqaab

0

In Frankrijk mogen scholieren geen hijab of abaya dragen. In Egypte is er al jaren discussie over de niqaab, een gezichtsbedekkende sluier die alleen de ogen vrijlaat. Sinds een maand is de niqaab op Egyptische scholen officieel verboden. Hoe kijken gewone Egyptenaren naar dit verbod en de ontwikkelingen in Frankrijk?

De 29-jarige Amira is het eens met het niqaabverbod, omdat veel Egyptische meisjes volgens haar door hun omgeving verplicht worden de niqaab te dragen. ‘Maar het verbod is in de praktijk lastig te handhaven’, denkt ze. Amira, die sinds een aantal jaar woont en werkt in de hoofdstad Caïro, groeide op in een dorp in Noord-Egypte. De cultuur in Caïro en andere grote steden is volgens haar heel anders dan de cultuur op het platteland, waar uithuwelijking nog veel voorkomt. Veel van Amira’s vriendinnen droegen als jong meisje een niqaab omdat hun familie dat wilde, omdat ze later uitgehuwelijkt werden. ‘En meisjes van veertien dragen er een niqaab omdat zij dan verloofd zijn en hun partner dat graag wil.’

Het recente verbod van de overheid verandert daar volgens Amira niets aan. ‘Wanneer je in een dorp woont en je vader wil iets, dan doe je dat. De overheid en het Ministerie van Onderwijs zijn dan heel ver weg. Zij komen misschien één keer per jaar langs om een kijkje te nemen.’

Amira vertelt dat haar ouders, die allebei op een school werken, zelf meemaken dat het moeilijk is om het verbod te handhaven. ‘Op de school waar mijn vader directeur is lukt het, omdat hij les geeft op een basisschool met jonge kinderen, maar mijn moeder geeft les op een middelbare school en daar is het niet mogelijk. ‘Wanneer ouders willen dat hun dochter een niqaab draagt, dan luisteren de leraren daar naar.’

‘Ik heb familieleden die op school gewoon een niqaab dragen’

De 42-jarige Ahmad blijkt een heel andere kijk te hebben op het recente niqaabverbod op Egyptische scholen. Sterker nog: hij gelooft niet dat er een verbod is. ‘Het is een probleem dat de media dingen vaak groter maakt dan ze zijn.’ Volgens Ahmad is er maar sprake van één of twee casussen op scholen, die in het nieuws zijn uitvergroot. ‘Het wel of niet dragen van een niqaab is een persoonlijke afweging van jonge vrouwen, die niet gerelateerd is aan beleid van de overheid. Ik heb familieleden die op school gewoon een niqaab dragen.’

De 27-Shimaa, die al haar hele leven in Caïro woont, gelooft net als Amira wel dat er een verbod gaande is. Ook vier andere Caïroten die de Kanttekening kort sprak delen die visie. Maar feit is dat er in Caïro, en in Egypte in het algemeen, veel wantrouwen is tegenover de (staats)media, die het bericht over het verbod een maand geleden verspreidden. Wanneer je er mensen over interviewt, dan zijn er dus veel verschillende gesprekken mogelijk.

Shimaa, die overigens ook geen voorbeelden uit haar eigen omgeving kent van scholieren die met het verbod te maken hebben, vindt het net als Amira goed dat er een niqaabverbod is gekomen voor scholen. Maar er zitten wel twee kanten aan, vindt zij. Positief vindt ze dat er nu minder gefraudeerd kan worden met examens, doordat je je niet meer voor iemand anders kan uitgeven. En ze is net als Amira blij dat de overheidsmaatregel ervoor zorgt dat meisjes minder gedwongen kunnen worden de niqaab te dragen. ‘Maar aan de andere kant worden de meisjes die zelf de keuze hadden gemaakt voor de niqaab nu beperkt in hun vrijheid. En die vrijheid staat voor mij voorop.’

Die vrijheid, het recht op zelfbeschikking over wat je als moslima wel of niet draagt, is een thema waar je net als in Europa ook in een land als Egypte over hoort. Amira en Shimaa dragen allebei bewust een hijab. ‘Meisjes en jonge vrouwen horen die keus zelf te maken’, zegt Amira. ‘Ik weet dat daar verschillende meningen over zijn. Het dragen van de niqaab wordt niet als voorschrift vermeld in de Koran. Een vriendin van mij is van mening dat ook het dragen van een hijab niet in de Koran wordt voorgeschreven. En een andere vriendin draagt soms een hijab, maar dan puur als fashion statement.’

‘Ik hoorde dat de hijab op sommige plekken in Europa verboden is, dat vind ik discriminatie’

Shimaa, die het eens is met Amira, droeg haar hijab in eerste instantie om een slecht geknipt kapsel te verbergen. Daarna is ze haar hijab blijven dragen, ze kon hem niet meer afdoen, vond ze, omdat ze hem inmiddels dus droeg. ‘Ik ging verschillende stijlen uitproberen waarop je de hijab kunt dragen.’ Ze begon toen, naar eigen zeggen, van haar hijab te houden. ‘Hij is onderdeel van mij geworden, niemand dwingt me om hem te dragen.’ En ook Ahmad vindt dat je als vrouw zelf mag kiezen. ‘De niqaab en hijab zijn optioneel, een goede daad in de islam. Het wel of niet dragen hangt af van je familiecultuur. Het is niet verplicht in de islam, maar het is goed als je het draagt.’

Over het feit dat de hijab verboden is op Franse scholen zijn Amira, Shimaa en Ahmad alle drie niet te spreken. Shimaa zegt erover dat ze van horen zeggen weet dat de hijab niet overal wordt geaccepteerd in Europa. ‘Ik hoorde dat de hijab op sommige plekken in Europa verboden is, dat vind ik discriminatie’. ‘Het verbieden van een hijab in Europa vindt Amira desgevraagd net zo erg als wanneer een vader of partner in Egypte een meisje verplicht de niqaab te dragen. ‘Ik wil graag een vervolgopleiding doen in Europa. Ik zou wel naar Frankrijk willen, maar dat ga ik niet doen als er zo’n verbod is. Dan ga ik liever naar Spanje.’

‘Hindoestanen kunnen trots zijn op zichzelf’

0

Het is in 2023 exact 150 jaar geleden dat er vanuit India een schip met arbeiders naar Suriname vertrok. Met het vierdaagse evenement Eindeloos India – 150 jaar Hindoestaanse immigratie wordt er uitgebreid stilgestaan bij deze mijlpaal. De aftrap was op 26 oktober met een debat in Arminius in Rotterdam, waarbij onderwerpen uit het heden en verleden aan bod kwamen, zoals de geschiedenis van de contractarbeiders.

Valse beloften

Een van de eerste sprekers in Arminius is professor Rosemarijn Höfte. Iedereen kent het begrip slavernij, maar deze enthousiaste historicus vertelt over contractarbeiders. Tussen 1873 en 1916 zijn er naar schatting 30.000 contractarbeiders van India naar Suriname gereisd. Daar kon je vijf jaar werken en heel veel geld verdienen. Natuurlijk moest je daar wel voor werken, maar dat viel reuze mee. Althans, zo luidden de mooie praatjes van de ronselaars die nietsvermoedende mensen van India naar Suriname lokten. ‘Bij het woord ‘India’ moet je in die tijd ook denken aan het huidige Pakistan,’ legt Höfte uit. ‘Overigens vertrokken er mensen uit alle lagen van de bevolking naar Suriname. Landarbeiders, leraren en handelaren, vaak mensen met een stedelijke achtergrond. Of mensen altijd echt bewust konden kiezen voor een reis naar Suriname is de vraag. Soms gingen ze naar Suriname om ellende te ontvluchten. Dit valt niet te vergelijken met bewuste migratie.’

‘Het idee van de slavernij was in de hoofden van de planters nog altijd springlevend’

De mooie verhalen van de ronselaars, zoals dat je binnen vijf jaar rijk was, werden natuurlijk nooit waargemaakt. Het was tien jaar na de afschaffing van de slavernij, maar het idee van de slavernij was in de hoofden van de planters nog altijd springlevend. Om een voorbeeld te geven: de contractarbeiders werden gehuisvest in de woningen van voormalige slaafgemaakten. Eenmaal op de plantages werden de contractarbeiders met hun neus op de feiten gedrukt. Er was sprake van gedwongen arbeid. Indien ze in de ogen van de planters niet hard genoeg werkten, kon dit worden bestraft. Alles ruikt naar de facto slavernij en zo werd het ook ervaren.

‘In het begin werden er uitsluitend mannen geronseld, maar later moest dat van de regering veranderen in een derde deel vrouwen in verband met de seksuele balans op de plantage. De positie van de vrouw was ingewikkeld. Als de contractarbeiders de plantage eenmaal verlieten, dan waren het vaak de vrouwen die het initiatief namen om gewassen te verbouwen en die zelf te verkopen. Ze namen op economisch gebied initiatieven, ze waren cultuurdragers én ze moesten het gezin draaiende houden. Dat maakte hun positie complex.’

Later wijst Höfte op het feit dat contractarbeiders onlosmakelijk verbonden zijn met de Nederlandse geschiedenis. ‘We moeten kijken naar het hele plaatje. Neem bijvoorbeeld het feit dat mensen op Java gedwongen werden om niet alleen rijst, maar ook exportproducten te verbouwen. Dit werd in stand gehouden tot ver in de 20ste eeuw, puur in verband met het economisch belang.’

Hoe lang het ook geleden is, de ronselpraktijken die 150 jaar geleden begonnen, lijken verdacht veel op de aanpak die nu wordt gebruikt om mensen naar een ander land te lokken. Na afloop bevestigt Höfte dit. ‘Op allerlei niveaus nota bene. Onlangs zag ik bij een actualiteitenprogramma een item over verpleegsters uit Indonesië. Die waren naar Nederland gelokt met de belofte dat ze 7.000 euro verhuisvergoeding zouden krijgen. Eenmaal in Nederland kregen ze te horen dat ze dit zogenaamd verkeerd begrepen hadden.’

Tot slot wijst Höfte er op dat de situatie rond de contractarbeiders geïnstitutionaliseerd was. ‘Het ronselsysteem was van oorsprong een Britse uitvinding. Na overleg tussen ‘Den Haag en Londen’ mochten Nederlanders mensen ronselen in India en hadden daarvoor een goudkust in Afrika opgegeven.’

Bromfiets

Een andere gast is Anita Bharos, een filmmaakster die van de gemeente Den Haag de opdracht kreeg om een documentaire te maken voor het onderwijs over 150 jaar  Hindoestaanse immigratie, gezien vanuit vrouwelijk perspectief. Er worden in Arminius wat fragmenten getoond van de documentaire, die tot en met 1 november te zien is in het Haags Filmhuis. Er komen veel vrouwen aan het woord, onder wie een oudere Hindoestaanse dame, die vertelt dat ze heel verdrietig was toen ze afscheid moest nemen op wat nu de basisschool heet. Ze wilde graag verder leren, net als haar broers naar de Mulo, (de huidige mavo, red.), maar dat mocht niet. ‘Het afscheid van school deed me pijn. Ik was heel verdrietig.’ Haar vader was conservatief, net als haar broer. ‘Ik neem haar niet mee achter op de bromfiets!’ riep hij. Haar broer vond ook dat meisjes niet naar school hoefden.

‘Ik wil een baan, een carrière en ik wil zelf mijn man uitkiezen’

Bharos vertelt over een andere vrouw die van haar grootouders wel mocht doorleren en zelfs studeren. Toen ze 24 was geworden kreeg ze een onaangename verrassing. Haar familie, inclusief haar grootouders, zei dat het tijd was om te gaan trouwen, terwijl ze zelf andere plannen had. ‘Ik wil een baan, een carrière en ik wil zelf mijn man uitkiezen.’

Ze raapte al haar moed bij elkaar en kondigde aan dat ze voor zichzelf koos. Binnen de Hindoestaanse cultuur was dat, zeker toen, een enorme stap.

Bharos heeft met vrouwen van allerlei leeftijden gesproken. Eigenlijk hoopte ze op verhalen over contractarbeiders die van generatie op generatie waren overgegaan. Dat bleek niet te zijn gebeurd. ‘Een van de oorzaken dat deze verhalen verloren zijn gegaan, is dat in Suriname kinderen vroeger werden weggestuurd als volwassenen wilden praten.’

Volgens Bharos zou er op school veel meer lesgegeven moeten worden over contractarbeiders.

Muziek

Er volgt een prachtig optreden van de Indiase zangeres Nirali Kartik. Aan haar werd gevraagd of het bekend is dat er in Nederland een grote Hindoestaanse gemeenschap woont. Ze liet weten van niet en raadde aan er een Bollywoodfilm over te maken.

Aansluitend zijn zanger Prewien Pandohi-Mishre en danser Rajiv Bhagwanbali te gast. Prewien studeerde Indiase zang aan Codarts Rotterdam (een Rotterdamse hogeschool voor kunstvormen zoals muziek en dans, red.). Met deze Indiase muziek is Prewien opgegroeid, thuis en in de tempel. Later op de avond zong hij een duet met Nirali Kartik.

Kiezen voor een kunstzinnige opleiding is niet vanzelfsprekend binnen Hindoestaanse kringen. Rajiv Bhagwanbali bewandelde braaf het Hindoestaanse pad. ‘Veel Hindoestaanse ouders vinden zaken als sport, kunst en cultuur niet zo belangrijk. Als hobby is het prima, meer niet. Het papiertje van school halen en daarna studeren, zo hoort het. Daarom heb ik eerst mijn opleiding fysiotherapie afgemaakt. Na een jaar werken koos ik voor dansen. Mijn ouders vonden dat het domste wat ik maar kon doen. Toch heb ik mijn weg gevonden. Ik vind dat Hindoestaanse ouders wat meer in hun kinderen moeten geloven.’

Schaamte

Ook te gast is auteur en fotograaf Meera Nankoe. Ze heeft het platform Stage & Stories opgericht, bedoelt om culturele barrières te breken om vrouwen te empoweren. In de Hindoestaanse cultuur spelen schaamte en taboe een pittige rol. Je onzichtbaar maken, of in ieder geval niet op de voorgrond treden. Daar moet volgens sommige bezoekers in de vrijwel volle Arminiuskerk mee worden afgerekend. Een van de aanwezigen verwoordt het als volgt: ‘Ik zit in de wijkraad en ik ben wel zichtbaar als Hindoestaanse moslimvrouw.’ Haar reactie kon rekenen op warm applaus.

Nankoe heeft vijftien Hindoestaanse vrouwen geportretteerd van 9 tot 80 jaar die hun verhaal delen op stageandstories.com. ‘Dat is heel wat, want dit betekent op de voorgrond treden.’

Nankoe vindt dat er meer aan de hand is dan schaamte. De Hindoestaanse roddelcultuur helpt ook niet echt mee als het gaat om taboes doorbreken. ‘We moeten minder oordelen en leed dat nu onzichtbaar is, kenbaar maken.’ Zelf heeft Nankoe een aantal jaren geleden in het openbaar gepraat over slachtoffer worden van seksueel misbruik. Ze was verrast door het grote aantal lieve reacties uit de Hindoestaanse gemeenschap. Ook een paar negatieve, maar de positieve overheersten.

Een bezoekster komt daar na afloop op terug. Ze vindt de avond geslaagd, mede door het ter sprake brengen van taboes. ‘Wat binnen het gezin gebeurt, moet daar volgens de Hindoestaanse cultuur blijven. Niet de vuile was buiten hangen. Daarom zijn avonden zoals deze belangrijk.’

Volgens diverse sprekers, onder wie Ravi Bhagwanbali, moeten Hindoestanen trots zijn op zichzelf en op hun cultuur. Het glas is halfvol, niet halfleeg.

In het kader van Eindeloos India – 150 jaar Hindoestaanse immigratie wordt zaterdagavond in De Doelen Indiase klassieke muziek ten gehore gebracht, onder andere door Nirali Kartik en Prewien Pandohi-Mishre. Op zondag 29 oktober doet De Bijenkorf mee. Vanaf 14.00 uur worden de bezoekers die hier prijs op stellen getrakteerd op (vedisch) koken, hapjes en tekeningen.  Het hele programma vindt u op DesiYUP

 

Marokko’s annexatie van Westelijke Sahara nu door 14 EU-landen erkend

0

De Marokkaanse minister van Buitenlandse Zaken Nasser Bourita prijst ‘de erkenning’ van de Westelijke Sahara als Marokkaans grondgebied door, nu ook inclusief Tsjechië, veertien EU-lidstaten. Het Marokkaanse ‘autonomieplan’ voor de Westelijke Sahara zou ‘het fundament’ zijn om het jarenlange dispuut om het gebied op te lossen. Zo meldt de nieuwssite Morocco Worldnews.

Jan Lipavsky, de buitenlandminister van Tsjechië, ziet in het Marokkaanse plan (uit 2007) een ‘serieuze en geloofwaardige inspanning’ om het conflict in de Westelijke Sahara op te lossen. Het zou een solide basis zijn voor een wederzijds erkende conflict-resolutie.

Niet iedereen is het daarmee eens. Over de Westelijke Sahara woedt namelijk al decennialang een geopolitiek conflict. Marokko bezet sinds 1975 het gebied. Een groot deel van de lokale Sahrawi-bevolking vluchtte naar het buurland Algerije en kwam daar in vluchtelingenkampen terecht. De Sahrawi dromen sinds de dekolonisatie van een onafhankelijke staat. De militante, bewapende beweging Polisario strijdt er al jaren ook voor, met steun van Algerije, die ook een oogje heeft laten vallen op het gebied en een problematische relatie onderhoudt met buurland Marokko.

Het Internationaal Gerechtshof in Den Haag oordeelde in 1975 dat het zelfbeschikkingsrecht van de lokale bevolking voorop stond en dat de Westelijke Sahara gedekoloniseerd diende te worden. In 1991 gingen zowel Marokko als het Polisario akkoord met een door de VN bemiddeld staakt-het-vuren om zich voor te bereiden op een referendum over zelfbeschikking. Dat referendum heeft echter nooit plaatsgevonden.

In het voorstel van Marokko uit 2007 krijgt de Westelijke Sahara weliswaar wat meer autonomie, maar blijft het een onderdeel van Marokko. Dat is voor Polisario onvoldoende. Donald Trump erkende in 2020 de aanspraak die Marokko maakt op de betwiste regio. In ruil daarvoor ging Marokko diplomatieke betrekkingen met Israël aangegaan.
Nederland volgde met de erkenning van de westelijke Sahara als Marokkaans grondgebied in 2022. Volgens NRC werd deze erkenning gegeven in ruil voor het terug mogen sturen van migranten (‘veiligelanders’) naar Marokko.

Rapport gepubliceerd met namen vermoorde Palestijnen, nadat Biden cijfers Hamas in twijfel trok

0

Het ministerie van Volksgezondheid van Gaza heeft gisteren de namen vrijgegeven van 7.028 Palestijnen die zijn vermoord door Israël. De reden? De Amerikaanse president Joe Biden trok eerder de cijfers van Hams in twijfel, in navolging van critici van Palestina.

Het ministerie van Volksgezondheid van Gaza publiceerde een rapport van 210 pagina’s, waarin de namen, leeftijden, genders en ID-nummers van de vermoorde Palestijnen staan genoemd. Er komt binnenkort ook een Engelstalige versie.

Het gaat om 7.028 Palestijnen, waaronder 2.913 kinderen, aldus het rapport. Ze zijn gedood tussen 7 oktober en 26 oktober om 15:00 uur lokale tijd. De doden die daarna zijn gevallen zijn niet meegeteld. Tenminste 940 kinderen zijn nog vermist onder de puinhopen. Defense for Children Palestine heeft, op basis van dit rapport, een vernietigend stuk over de Israëlische oorlogsmisdaden geschreven. De Verenigde Staten zijn voor deze misdaden medeverantwoordelijk, aldus de NGO.

De uitlatingen van Biden, die de cijfers van Hamas in twijfel trok, zijn ‘schaamteloos’, vindt Ashraf al-Qudra, woordvoerder van het ministerie van Volksgezondheid in Gaza. ‘We besloten onderzoek te doen, met details en namen, en aan de hele wereld de waarheid te vertellen over de genocidale oorlog die gepleegd door de Israëlische bezettingsmacht tegen ons volk.’

De Council on American-Islamic Relations (CAIR) reageerde ook woedend op de uitlatingen van Biden. Die waren ‘schokkend onmenselijk’. De grootste islamitische burgerrechtenorganisatie van de Verenigde Staten dringt er bij de president op aan zich te verontschuldigen. ‘Talloze video’s die elke dag uit Gaza komen tonen verminkte lichamen van Palestijnse vrouwen en kinderen – en hele stadsblokken die met de grond gelijkgemaakt zijn’, aldus Nihad Awad, directeur van CAIR. De president moet enkele van deze video’s bekijken en zich afvragen of de gedode kinderen op deze beelden een verzinsel zijn, of een acceptabele prijs voor de oorlog, zegt Awad.

 

Piek in antisemitisme in Turkije, vanwege Gaza-oorlog

0

Terwijl de oorlog tussen Israël en Hamas in Gaza verder escaleert, is Turkije getuige van een zorgwekkende toename van antisemitische uitingen. Dit wordt verergerd door de ‘oorlogstaal’ in staatsgezinde media en de politiek. Zo meldt de nieuwszender Deutsche Welle.

De kleine, joodse gemeenschap in Turkije maakt zich steeds meer zorgen over de toenemende jodenhaat in Turkije, vanwege het conflict in Palestina.

‘Joden in Turkije worden steeds vaker geassocieerd met het Israëlische beleid’, zegt Karel Valansi een Turks-joodse columnist bij het nieuwsblad Salom en T24, tegen Deutsche Welle. ‘We zien hier de retoriek van politici en (sociale) media in terug. Joden in Turkije worden hierdoor totaal losgeweekt van hun positie als burgers van de Turkse republiek en gezien als ambassadeurs en lange arm van de staat Israël. De woede over Israël vertaalt zich daardoor naar Turkse joden’, aldus Valansi.

Volgens de Internationale Alliantie van Holocaustherinnering is de beschuldiging, tegen Joodse burgers, ‘meer loyaal te zijn aan Israël, dan aan hun eigen natie’, een moderne vorm van antisemitisme.

Volgens Valansi valt een ander zorgwekkende tendens op, namelijk de verering van Adolf Hitler en nazi-ideologieën.

Een gemeenteraadslid van de AKP uit Samsun zei vorige week: ‘In de geschiedenis is iedereen boos op Hitler omdat hij racistisch was. Maar Hitler heeft het volgende gezegd: ‘Jullie zullen me vervloeken voor elke Jood die ik niet heb gedood’. Het waren ware woorden.’

Het zijn met name islamistische, staatsgezinde kranten zoals Yeni Safak die helemaal losgaan op Israël. Zo pakte de krant, na de explosie in het ziekenhuis in Gaza-stad, in koeienletters als volgt uit: ‘Deze terreurstaat moet vernietigd worden’.

 

Gaan Arabische landen opnieuw een olieboycot instellen tegen het Westen?

0

Volgens Oğuzhan Akyener, voorzitter van het Turkse Energiestrategie en -beleid Onderzoekscentrum (TESPAM), gaan islamitische landen mogelijk een nieuwe olieboycot tegen het Westen instellen. De aanleiding? De westerse steun aan Israël.

Islamitische landen zijn boos op het Westen, vanwege de westerse steun aan Israël dat nu bijna drie weken Gaza bombardeert. Arabische landen bezitten 48,3 procent van de oliereserves in de wereld. Mogelijk komt er een nieuwe olieboycot, net als in 1973.

De Libische Hoge Staatsraad riep Arabische landen op een olie- en gasboycot in te stellen tegen westerse landen die Israël steunen. Ook moeten exportproducten uit die landen worden geboycot.

Volgens Akyener heeft Saoedi-Arabië de macht om olietransporten tegen te houden. Als de prijs van olie stijgt zal dat grote economische problemen in het Westen leiden, en zal de Amerikaanse president Joe Biden – aldus Akyener – mogelijk de presidentsverkiezingen in 2024 verliezen.

In 1973 stelden de Arabische landen een olieboycot in tegen het Westen, vanwege hun steun aan Israël. Eerst werden de Verenigde Staten geboycot, daarna Nederland – dat Israël steunde met wapenleveranties – en andere West-Europese landen. De olieboycot leidde tot een ernstige economische crisis en maakte een einde aan de naoorlogse periode van ongekende economische groei in West-Europa.

Kleine stappen van verzoening

0

Een maand geleden dachten we aan een hoofdredactioneel over de verkiezingen. De hoofdonderwerpen leken ons duidelijk: migratie en bestaanszekerheid.

Maar toen kwam de ongekende terreuraanval van Hamas op 7 oktober. Sindsdien zijn we dag en nacht vooral bezig met die oorlog. De terroristische aanslag op onschuldige Israëlische burgers, de bombardementen op Gaza en de twee miljoen onschuldige burgers daar die geen kant op kunnen en bijna verstoken zijn water, voedsel en brandstof. De kleine aantallen vrachtauto’s, die ten tijde van het schrijven van deze tekst naar binnen mogen, zijn een druppel op een gloeiende plaat.

Onze columnisten en redacteuren schrijven over deze ingewikkelde situatie en het leed voor beide kampen. Rabbijn Lody van de Kamp verwoordde dat hij in deze tijd de harmonie zoekt en zich verbonden voelt met de Palestijnse bevolking. Tayfun Balcik bracht de gedachte naar voren die veel moslims hebben: word ik als moslim hierop aangekeken – en tellen islamitische levens net minder zwaar?

Ook binnen onze redactie waren er de eerste dagen discussies. Welke geluiden moeten wij laten horen en welke niet? En met welke toon, om zowel moslims als Joodse Nederlanders niet te kwetsen? Uniek is dat niet, binnen iedere redactie zijn er nog steeds soortgelijke discussies. De media waren niet helemaal scherp. Ze waren in de jacht op nieuws en gedreven door de diepe emoties die met de conflict gepaard gaan niet scherp op waarheidsvinding. Wanneer is een bericht fake of echt? Het kantelpunt was het bericht over het ziekenhuis Al-Ahli, dat op 17 oktober was gebombardeerd. Er zouden 500 doden zijn gevallen, maar dat aantal bleek beduidend lager. Ook is nog steeds niet duidelijk of het een aanval van Israël of een afzwaaier was.

De bevolking van Gaza en Israël zijn in shock. Dat belemmert rationeel denken en handelen. Behalve een wrede oorlog die duizenden onschuldige slachtoffers maakt – in toenemende mate aan Palestijnse zijde – is het ook een ongenadige propagandaoorlog. Wij moeten, als media, zorgvuldig handelen.

De oorlog in Gaza heeft al invloed op de verkiezingen. Na onvoorwaardelijke steun van Frans Timmermans aan Israël is er flinke discussie en chaos binnen GroenLinks-PvdA. Kauthar Bouchallikht heeft zich teruggetrokken, omdat zij zich niet meer herkende in haar partij. GroenLinks-PvdA hoopte met Timmermans de hoofdprijs binnen te halen, maar staat nu met tussen de 21 en 25 zetels in peilingen op de derde plaats. Politici van de gevestigde partijen geven aan dat Hamas ‘terreur’ is en dat Israël het ‘volste recht heeft zich te verdedigen’. Op proportionele wijze, wordt er inmiddels aan toegevoegd – wat dat ook moge betekenen. Ondertussen worden geen grote woorden gekozen voor het feit dat Israël het oorlogsrecht en het humanitair recht schendt, dat Nederland en de internationale gemeenschap dit moeten aankaarten en dat Israël per direct moet stoppen met het bombarderen van Palestijnse burgers.

De oorlog heeft grote gevolgen voor de wereld, ook voor Nederland. Er is polarisatie in de samenleving. Een heropleving van antisemitisme en islamofobie. Joodse gebedshuizen en scholen worden extra beveiligd, kinderen krijgen online les en moskeeën worden bedreigd. Dat is onacceptabel.

Maar gelukkig kan het ook anders. En dat gebeurt hier en daar ook. In onze krant verscheen een interview met joodse en islamitische Amsterdammers die samenkwamen in de ambtswoning van burgemeester Femke Halsema om hun pijn te delen. En daar was ook het prachtige initiatief van joodse en islamitische jongeren om samen een halt te roepen tegen de haat. Op zulke momenten komt het er op aan of we echt een gemeenschap zijn of niet. Wij moeten met zijn allen, moslims, joden en christenen, gelovigen en ongelovigen, de terreurdaden van Hamas en de schending van internationale humanitaire recht door Israël met luide stem veroordelen. En oproepen dat Hamas gijzelaars zo spoedig mogelijk vrijlaat en dat Israël stopt met bombarderen.

7 oktober 2023 moet voor Nederland geen nieuw 11 september worden. Het laatste wat we nodig hebben is nog meer polarisatie en paranoia. We moeten daarentegen een verstand en helder antwoord formuleren op deze strijd, opdat joodse en islamitische Nederlanders zich gehoord en erkend voelen in hun leed. Want als we dat niet doen bestaat er het risico dat jongeren radicaliseren. Juist jongeren zitten vol met hormonen en emoties die ze nog niet echt goed kunnen verwoorden. En in die onmacht kunnen ze naar verkeerde antwoorden grijpen, zoals vandalisme en geweld, om maar wat terug te zeggen, met alle gevolgen van dien.
Net als ongetwijfeld vele andere Nederlanders open ik elke dag het nieuws met de angst dat er iets is gebeurd wat groepen in ons land tegen elkaar opzet. Een gek is al genoeg.

Zolang er in een van de kampen geen rechtvaardigheid wordt ervaren, zal de oorlog in Gaza doorgaan. Dat geldt niet alleen voor het Midden-Oosten, maar overal ter wereld. Het conflict vindt op duizenden kilometers afstand plaats, maar ook weer niet. Laten we hier, in het veilige Nederland, ons steentje bijdragen aan een oplossing. Kleine stappen van verzoening kunnen al effect sorteren.

‘Representatie is belangrijk, zeker in de politiek’

0

De Europese partij Volt zit sinds 2021 in de Tweede Kamer. De hoogste biculturele kandidaat op de kandidatenlijst is nu nog fractievoorzitter van Volt Rotterdam. We spraken met haar over Nederland en Europa, de dansende premier Sanna Marin en het basisinkomen.

Imane Elfilali (42) is sinds maart 2022 fractievoorzitter van Volt Rotterdam. Ze staat op plek vier van de Volt-lijst voor de Tweede Kamerverkiezingen. In de Rotterdamse gemeenteraad houdt ze zich bezig met werk en inkomen, onderwijs, samenleven en emancipatie, armoedebestrijding en cultuur en migratie. In het bijzonder heeft ze zich hard gemaakt voor de ongedocumenteerde inwoners van de stad. Naast haar raadslidmaatschap werkt Elfilali als manager bij het ministerie van Economische Zaken en Klimaat. Uiteraard heeft ze, als echte Voltpolitica, ook Europese ervaring. Ze werkte van juli 2016 tot september 2020 als diplomaat in Brussel bij de Nederlandse Permanente Vertegenwoordiging bij de Europese Unie.

Wat moet er in Nederland veranderen? Waar gaan de verkiezingen écht over, vindt u?

‘Voor mij is het heel belangrijk wat voor mensbeeld we kiezen. Gaan we voor minder acceptatie en meer conservatisme? Of kiezen we daarentegen voor meer verdraagzaamheid, voor keuzevrijheid en gelijkheid?

‘Het migratieprobleem verdient een Europese aanpak’

‘We bevinden ons, als Nederland en Europa, op een kantelmoment. Er zijn belangrijke issues die goed moeten worden aangepakt. De digitalisering, het klimaat, de migratie en verder is er geopolitiek van alles aan de hand, van Oekraïne tot Gaza. Volt wil dit duurzaam en Europees oplossen. Daarom is de Europese Unie ook zo belangrijk. Voor Nederland betekent dit dat we een nieuwe en progressieve koers moeten kiezen, voor een radicaal ander mensbeeld, dat we uitgaan van empathie en vertrouwen en zo ook onze systemen inrichten.’

Waarom heeft u gekozen voor Volt?

‘Volt kiest voor Europa. Wij beseffen dat veel problemen op Europees niveau opgelost moeten worden. Daarvoor is een sterke Europese Unie nodig. Maar een sterke EU begint hier in Nederland. De keuzes die wij hier maken hebben gevolgen voor Europa. Wij als Volt vinden dat Nederland geen afwachtende houding moet aannemen, maar nu alvast moet veranderen.’

Hoe moet ik dat concreet zien?

‘Denk bijvoorbeeld aan ongedocumenteerde Rotterdammers, waar ik mij lokaal voor inzet. Het migratieprobleem verdient een Europese aanpak, maar dat betekent natuurlijk niet dat je op lokaal of nationaal niveau niets kan doen. We moeten de potentie van deze mensen zien, die dolgraag aan de slag willen, maar dat nu nog niet kunnen.’

Waarom is de Tweede Kamer belangrijk voor een Europese partij als Volt?

‘Grote vraagstukken, zoals klimaat, migratie en bestaanszekerheid, moeten op Europees niveau worden opgelost. Nederland kan dit niet alleen. Maar de keuzes die in Nederland worden gemaakt, in de Tweede Kamer, hebben wel een impact op de rest van Europa. Nederland is namelijk ook een EU-land.

‘Kijk, Volt is een pan-Europese beweging. We zijn in Nederland op alle bestuurslagen actief als Volt: in de gemeenteraad, in de provincie, in de Eerste en Tweede Kamer en in het Europees Parlement. Overal is Europa aanwezig. Want de EU dat zijn wij zelf. De EU komt niet op ons af en is niet iets dat ons overkomt. We moeten echter veel duidelijker de koers van de EU beïnvloeden vanuit de diverse bestuurslagen, proactief bezig zijn. Belangrijk is dat we voor een andere koers kiezen. Tegen conservatisme, tegen onverdraagzaamheid. En voor het beschermen van de democratie.’

De EU als instituut is op dit moment niet bepaald democratisch. Het Europees Parlement heeft beperkte bevoegdheden. Hoe ga je Europa democratiseren?

‘Volt wil meer Europa, maar ook een democratischer Europa. De Europese Unie moet hervormd worden, het Europees Parlement moet inderdaad meer bevoegdheden krijgen en de Europese instellingen moeten transparanter worden. Enkele thema’s die ik eerder al noemde, digitalisering, migratie en klimaat, moeten we aanpakken op Europees niveau, vanwege de gemeenschappelijke belangen die wij Europeanen hebben. Europese landen moeten kiezen voor onderlinge solidariteit, in plaats van dat de lidstaten alleen naar hun nationale belangen kijken.’

Waarom zou ik op u moeten stemmen? Wat heeft u Nederland te bieden? Wat heeft u de Nederlandse kiezer (van kleur) te bieden?

‘Wel, ik zie mijzelf als een optimistisch en positief mens, die oplossingsgericht is. Daarnaast heb ik veel politieke en bestuurlijke ervaring, lokaal en internationaal, die ik meeneem naar Den Haag. Ik werk toe naar een samenleving van vertrouwen. Een belangrijke persoonlijke waarde van mij is dat mensen hun eigen keuzes moeten kunnen maken. Daarnaast ben ik opgegroeid met het idee dat diversiteit een verrijking is. We kunnen leren van elkaars verschillende achtergronden en waarden. Diversiteit zorgt voor betere besluitvorming, voor een breder draagvlak. Dat diversiteit een rijkdom is moeten we als samenleving vanzelfsprekend gaan vinden. Niet als iets dat we doen omdat het moet.’

Hoe zorgt u ervoor dat mensen die een afstand ervaren tot de politiek, meer bij de politiek worden betrokken? En hoe kunnen ze zich echt vertegenwoordigd voelen? Is daarvoor een politicus nodig met dezelfde achtergrond als de stemmer?

‘Representatie is belangrijk, zeker in de politiek. Hiervoor zijn verschillende rolmodellen nodig, waar verschillende mensen zich in kunnen herkennen. Tegelijkertijd is het ook en vooral belangrijk dat er naar de mensen geluisterd wordt en dat daarin verschillende perspectieven worden meegenomen. We moeten hier breder kijken dan alleen naar etniciteit. Ook je seksuele voorkeur, het feit of je wel of geen beperking hebt enzovoort is belangrijk.’

Heeft de gevoelde afstand tot politiek ook met ‘klasse’ te maken?

‘We moeten ons niet blindstaren op klasse, een raar woord vind ik dat, of op opleiding. Het ligt een stuk complexer. Veel mensen voelen zich niet gehoord, niet begrepen. Ik begrijp dat mensen afhaken als systemen, zoals de Belastingdienst of het UWV, uitgaan van wantrouwen. Dat moet anders. Belangrijk is dat je als politicus luistert, in gesprek gaat mensen. En we moeten werk maken van bestaanszekerheid en brede welvaart voor iedereen. Als je kind zonder ontbijt naar school gaat, snap ik dat je niet als eerste bezig bent met het klimaat. Vanuit Volt stellen wij daarom het basisinkomen voor. Want als je de basis op orde hebt en je geen zorgen hoeft te maken over je boodschappen of je woonlasten, dan kun je makkelijker het maximale uit jezelf halen.’

Maar hoe gaan we dat betalen? En worden veel mensen niet lui, als ze geen financiële prikkel hebben om te werken voor hun geld?

‘Het basisinkomen is een politieke keuze. Daarvoor kiezen wij als Volt, net als voor de keus om te stoppen met fossiele subsidies en te stoppen met het huidige toeslagenstelsel. We moeten als overheid keuzes maken om het basisinkomen financieel mogelijk te maken. Hiervoor moeten we het belastingstelsel anders inrichten. Het huidige toeslagensysteem, dat heel ingewikkeld is, moet op de schop.

‘Over die luiheid maak ik mij geen zorgen. Een basisinkomen zorgt, zo zie ik dat, voor meer creativiteit en dat je basis op orde is. Mensen gaan zichzelf ontplooien, worden creatief, gaan innoveren, halen het maximale uit zichzelf. Het is dus juist heel goed voor de economie.’

Wanneer is Nederland ook uw land?

‘Nederland is al mijn land. Ik woon hier. Ik voel mij verantwoordelijk voor dit land. Daarom zit ik ook in de politiek. Mijn visie voor Nederland is dat het een vrij land is en blijft. Een gastvrij land. Een groen en duurzaam land. Een land dat verdraagzaam is en ruimte biedt voor innovatie en creativiteit. Voor dat Nederland wil ik strijden.

‘Tegelijkertijd ben ik natuurlijk ook een Europeaan. Ik strijd ook voor Europa. We moeten nu belangrijke keuzes maken voor de toekomst. Nederland en Europa mooi achterlaten voor de volgende generaties.’

Wat hoopt u te kunnen doen, als u in de Tweede Kamer wordt verkozen?

‘Heel veel. Maar twee dingen in het bijzonder vind ik belangrijk. Ten eerste de gendergelijkheid, dat er een einde komt aan de loofkloof en loondiscriminatie en dat vrouwen dus evenveel gaan verdienen als mannen. En ook moet je in je paspoort – naast de optie M of V –  met een X kunnen staan als je jezelf identificeert als non-binair, of intersekse persoon en jij daarvoor wil kiezen.

‘Ten tweede vind ik dat mensen in Nederland zonder de juiste papieren eveneens perspectief moeten krijgen. Ik zet mij, zo vertelde ik al, als gemeenteraadslid in voor ongedocumenteerde mensen. Dat werk wil graag voortzetten in de Tweede Kamer. Ik geef om deze mensen. De jongeren  zijn dreamers, die mee willen doen, hun steentje willen bijdragen aan de samenleving. Ze worden nu genegeerd  door de overheid. Hun leven staat stil. Dat moet anders, want ze zijn er en kunnen niet weg. Zij kunnen dit land ook beter maken. Dat levert Nederland zo veel op.’

‘Dat diversiteit een rijkdom is moeten we als samenleving vanzelfsprekend gaan vinden’

Welke politicus inspireert u? En waarom juist die politicus?

‘Sanna Marin, de oud-premier van Finland. Ze is een hele inspirerende vrouw, die op een goede manier laat zien hoe je een leider kunt zijn.’

Ze was wel een beetje een feestbeest, bleek uit opgedoken video’s.

‘Haha. Maar daar is niets mis mee. Er is niks mis met een premier die kan dansen. En het is mooi dat politiek er ook zo uit kan zien. Het laat zien dat een politicus ook mens is.’

En wie is die andere politicus die u inspireert?

‘Leila Slimani. Zij is geen politica maar een journaliste en schrijver. Deze progressieve Marokkaans-Franse journaliste en schrijfster staat voor vrouwenemancipatie, voor vrijheid, voor dezelfde gelaagdheid van verhalen en identiteit die ik bij mezelf ook herken als bicultureel persoon.’

Is de Tweede Kamer te wit? En is de Rotterdamse gemeenteraad te wit?

‘Het gaat niet alleen om huidskleur, representativiteit is breder, zoals ik al eerder zei. Ik hoop dat kiezers op 22 november een Kamer kiezen waarin er veel diversiteit is, want dat leidt tot betere besluitvorming.

‘De gemeenteraad in Rotterdam, waar ik nu lid van ben, is redelijk divers. Het College van B&W niet. Daar kunnen ze een slag maken, vooral op het gebied van man-vrouwverhouding.’

Heeft u twee paspoorten? En zou een Kamerlid zijn niet-Nederlandse paspoort moeten inleveren om Kamerlid te worden?

‘Ik heb recht op een dubbel paspoort, maar ik gebruik alleen het Nederlandse paspoort. Maar paspoorten zeggen niks over je loyaliteit. Je kunt meerderde identiteiten hebben en ik zie dat als iets moois. Ik ben Rotterdammer, Europeaan, vrouw, enzovoort. Het hebben van een dubbel paspoort is niet relevant voor politiek bedrijven.’

Ten slotte, hoe belangrijk is diversiteit voor de klimaatdiscussie?

‘Klimaat raakt ons allemaal. Klimaat kijkt niet naar je etnische achtergrond of naar je gender. Wel is het zo dat gemarginaliseerde groepen harder geraakt worden door de negatieve effecten van klimaatverandering. Er is ook sprake van sociaal-economische problematiek. Zij hebben vaak meer moeite om de hoge energierekening te betalen dan meer geprivilegieerde mensen.

‘We moeten het klimaatprobleem niet bij individuen neerleggen, maar bij bedrijven . Het is een collectieve verantwoordelijkheid van de politiek en bedrijven samen. Het is begrijpelijk dat als je je boodschappen niet kunt betalen, je je daar meer zorgen maakt dan over het klimaat. Maar het feit dat mensen vorige winter een hoge energierekening hadden en zij die niet meer konden  betalen, heeft alles te maken met klimaatveranderingen en met de oorlog in Rusland, die de inflatie hebben opgevoerd. We hebben te lang gewacht met overstappen van fossiele brandstoffen naar duurzame en schone energie en we zijn te afhankelijk van Rusland. We zijn allemaal verantwoordelijk voor een beter milieu, maar tegelijkertijd zijn bedrijven de grootste vervuilers. Zij moeten meer verantwoordelijkheid nemen. En de politiek moet keuzes maken en de rekening ook meer bij hen neerleggen.’

In aanloop naar de Tweede Kamerverkiezingen op 22 november interviewt de Kanttekening kandidaten van verschillende partijen. Alle gepubliceerde artikelen over de Tweede Kamerverkiezingen vindt u hier