9.9 C
Amsterdam
Home Blog Pagina 271

Haatcampagne tegen Amerikaanse moslimstudente die voor Palestina opkomt

0

Tijdens haar afstudeertoespraak over sociale rechtvaardigheid leverde de Jemenistisch-Amerikaanse rechtenstudente Fatima Mohammed van de City University of New York (CUNY) Israël stevig. Haar speech werd door Amerikaanse politici – Republikeinen én Democraten – fel veroordeeld. Ze zou zich schuldig hebben gemaakt aan antisemitisme.

Het Democratische Congreslid Ritchie Torres noemde haar ‘gek’, de voormalige Republikeinse gouverneurskandidaat voor de staat New York Lee Zeldin beschreef Mohammeds toespraak als ‘razend antisemitisme’, en burgemeester Eric Adams van New York City sprak over ‘woorden van negativiteit en verdeeldheid’.

Ook was er kritiek op andere onderdelen van haar speech. Dinsdag plaatste New York Post Fatima Mohammed met haar gehoofddoekte gezicht op de voorpagina. De studente zou oproepen tot ‘revolutie’ en de ‘fascistische’ politie in New York City aanvallen, aldus de rechtse tabloid.

De kritiek op Fatima Mohammed past in een breder patroon, schrijft de Arabische nieuwszender Al Jazeera. Doel is om Israëlcritici af te schrikken, zodat zij niet langer kritiek uiten op de staat Israël. Lobbyist Adam Shapiro, werkzaam bij de NGO Democracy for the Arab World Now, vertelt de Arabische nieuwszender dat de Israëllobby hoopt dat dergelijke aanvallen Palestina-activisten ervan zullen weerhouden om hun mond open te doen. ‘Maar ik denk dat het eigenlijk het tegenovergestelde effect heeft. Ik denk dat dit meer mensen aanmoedigt om zich uit te spreken.’

Fatima Mohammed hield enkele weken geleden haar speech. Maar haar verhaal kwam pas in de krantenkoppen terecht toen de speech online verscheen en viral ging, en pro-Israëlische activisten en politici haar verhaal bleven veroordelen.

In haar speech van twaalf minuten prees Mohammed de rechtenfaculteit aan de City University van New York als een van de weinige rechtenfaculteiten in de Verenigde Staten die het recht van studenten verdedigde om zich uit te spreken tegen het ‘Israëlische kolonialisme’, zei ze. ‘Israël blijft zonder onderscheid kogels en bommen op gelovigen (moslims, red.) regenen, ouderen en jongeren vermoorden, zelfs begrafenissen en begraafplaatsen aanvallen, terwijl het lynchmenigten aanmoedigt om Palestijnse huizen en bedrijven aan te vallen.’

Volgens Al Jazeera beschrijft Mohammed hiermee feiten. Israël viel moslims tijdens de Ramadan aan in de Al Aqsa-moskee in het bezette Oost-Jeruzalem, en Israëlische politieagenten vielen vorig jaar de begrafenisstoet van de vermoorde Al Jazeera-journalist Shireen Abu Akleh aan. Eerder dit jaar vielen Israëlische kolonisten op de bezette Westelijke Jordaanoever het Palestijnse stadje Huwara aan, waarbij ook werd geplunderd.

Voetbalanalist Pierre van Hooijdonk ontmaskert racist op Instagram

0

Oud-voetballer Pierre van Hooijdonk ging vrolijk met twee witte Nederlandse jongens op de foto, in de veronderstelling dat zij voetbalfans waren. Maar een van hen schreef bij deze foto een racistisch bijschrift. Van Hooijdonk ontmaskerde hem, en besloot dit op Instagram te delen, zo bericht Sportnieuws.

Dinsdag plaatste Van Hooijdonk de gewraakte foto. ‘Pierre kk zwarte homo’, had een van de jongens als bijschrift geschreven. Van Hooijdonk kreeg de foto onder ogen, besloot het Instagram-account van hem te delen en schreef erbij ‘Jij ook bedankt voor de foto, lafaard’.

Het incident staat niet op zichzelf. Racisme in het voetbal is een groot probleem. Vorige week werd de zwarte Braziliaanse voetballer Vincius Junior racistisch bejegend door fans van Valencia CF. Hij schreef hierover een woedend bericht op Twitter en Instagram: ‘Het was niet de eerste keer, of de tweede of de derde. Racisme is normaal in LaLiga. De concurrentie vindt het normaal, de federatie ook, en de tegenstanders moedigen het aan.’

Naar aanleiding hiervan riep oud-voetballer Clarence Seedorf op tot actie tegen racisme. Hij vindt dat nationale bonden en clubs bestraft moeten worden bij racisme op en rond hun velden. ‘Hiermee laten we zien dat het ook hun probleem is en stimuleren we ze om dit probleem uit te roeien.’

De Nederlandse politiek begint racisme in sport ook meer als een probleem te zien. Deze week kwam GroenLinks-raadslid Melody Deldjou met het plan ‘namen en famen’, om sportclubs die wél actief optreden tegen racisme en andere vormen van discriminatie in het zonnetje te zetten. Clubs die niets doen moeten dit daarentegen voelen in hun portemonnee, vindt het GroenLinks-raadslid.

Marokkaanse politieke partij PJD wijst uitnodiging Israël af vanwege Palestijnen

0

De Marokkaanse Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling (PJD) weigert aanwezig te zijn op een bijeenkomst van de Israëlische diplomatieke vertegenwoordiger in Rabat, waar de oprichting van de staat Israël in 1948 wordt herdacht. De PJD is solidair met de Palestijnen.

Vijfenzeventig jaar geleden werd de staat Israël opgericht, maar vond ook de Nakba plaats, de etnische zuiveringen van meer dan 700.000 Palestijnen die gedwongen werden om huis en haard te verlaten. De islamistische partij PJD, die ideologisch verwant is aan de Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling AKP van de Turkse president Recep Tayyip Erdogan, vindt het herdenken van de oprichting van de staat Israël verraad aan de Palestijnse zaak.

In een communiqué, dat maandag 29 mei werd vrijgegeven, antwoordde PJD dat de partij de uitnodiging van de Israëlische diplomatieke vertegenwoordiger naast zich neerlegt, en hekelt de islamistische oppositiepartij de ‘zionistische bezetting’ van Palestina. Ook sprak PJD zich uit tegen het geplande bezoek van de Israëlische Knesset-voorzitter, Amir Ohana, aan het Marokkaanse parlement, zo bericht Morocco World News.

Het koninkrijk Marokko heeft de diplomatieke betrekkingen met Israël mede dankzij Amerikaanse bemiddeling genormaliseerd, maar deze stap ligt erg gevoelig bij conservatieve moslims, die de achterban van de PJD vormen. De Marokkaanse regering ijvert mede daarom voor de oprichting van een Palestijnse staat, met Oost-Jeruzalem als hoofdstad.

Op het scherp van de snede

0

In ons land beleeft de dialoog tussen de verschillende geloofsgemeenschappen nog steeds gouden tijden. Het overlegorgaan Joden en christenen, het OJEC, bestaat al meer dan veertig jaar. Het initiatief van de mannen en vrouwen van het eerste uur zoals rabbijn Rodrigues Pereira, dominee Simon Schoon, mevrouw Marion Kunstenaar en anderen, wordt ook in een tijd waar dialoog vaak plaatsmaakt voor polarisatie hardnekkig en fatsoenlijk voortgezet.

Vijftien jaar geleden kreeg het OJEC er een zusteroverleg bij, het OJCM. En daar schuiven én Joden én christenen én moslims samen aan.

Deze religieuze gesprekken begonnen in 1941 in het Verenigd Koninkrijk. Terwijl nazi-Duitsland massaal Joden ombracht, kwamen aartsbisschop William Temple en de Britse opperrabbijn Joseph Hertz bij elkaar om te kijken hoe zij iets van hoop konden brengen na eeuwen van religieuze disputen, gedwongen bekeringen, inquisitie, getto’s, en nu dan die massavernietiging.

Religieuze gesprekken verlopen soms nog steeds moeizaam. De godsdienstige geloofspunten zijn zo uiteenlopend, terwijl het voor ieder van de gesprekspartners vaak gaat over heel diepe waarheden die onaantastbaar en niet inwisselbaar zijn. Met de Bijbel, de Koran en de Thora op tafel kan er niet gepolderd worden.

Toch blijkt daar waar het intermenselijk respect net zo onopgeefbaar is als het recht op het godsdienstig gelijk het gesprek altijd zijn religieuze vruchten afwerpt.

Met het OJEC en het OJCM hebben christenen, moslims en Joden aan tafel geleerd samen te staan voor hun gezamenlijke en wederzijdse belangen.

‘Met een dominee De Reuver mag de christelijke kerk zich gelukkig prijzen’

Nog maar heel recentelijk, toen er vanuit de Joodse gemeenschap bezwaar werd gemaakt tegen het gebruik van anti-judaïstische teksten bij het rooms-katholieke paasgebeuren in Overijssel, was het het aartsbisdom zelf dat onmiddellijk stappen ondernam om hier een einde aan te maken. Een van de talloze vruchten.

Maar de gesprekken verliepen niet altijd gemakkelijk. Een geschiedenis vol tegenstellingen en strijd laat zich aan de gesprekstafel niet gemakkelijk uitvlakken. Vaak begrepen we elkaar niet. Soms gebruikten we uitspraken en uitdrukkingen die op het verkeerde moment de meest gevoelige snaar van de gesprekspartner raakten.

Het was niet uitzonderlijk dat het gesprek op het scherp van de snede werd gevoerd. Op het scherp van die snede. Maar nooit eroverheen.

Tussen christenen en Joden zijn het natuurlijk de kerkgenootschappen die met elkaar in gesprek zijn. Onlangs sprak PKN-voorman René de Reuver zich uit over de  verbondenheid van de Protestantse Kerk in Nederland met de Palestijnen in en rond Israël.

De inhoud van deze uitspraak werd bijna vanzelfsprekend meteen een agendapunt van de christelijk-joodse dialoog in ons land. Gevoelig als dat onderwerp is. En inderdaad, de behandeling van dat punt, werd gevoerd op het scherp van die snede.

Maar, ook hier, óp het scherp van de snede, maar niet eroverheen. Zo gaan wij als geloofsgemeenschappen met elkaar om.

Buiten de geloofsgemeenschappen wil men zich ook nog wel eens met de religieuze dialoog bemoeien. Eén onwelgevallig woord over Israël, of over het conflict tussen Palestijnen en Joden, en van uit die kring wordt dan bijna ongenadig gezwaaid met beschuldigingen en ook met scheldpartijen.

Dat overkwam ook De Reuver. In de seculiere pers kwam zijn pleidooi voor aandacht voor de Palestijnen hem op de titel ‘schijnheilig’ te staan. Hoe abject en volstrekt onacceptabel om deze geestelijk leider van dat grote kerkgenootschap zo te noemen. Of men nu blij is de stellingname of deze af wil keuren, staat daar volkomen buiten. Nederland kent de heer De Reuver inmiddels als een religieus leider die precies doet wat van religieuze leiders verwacht wordt. Zich uitspreken over zaken waarvan hij als geestelijke vindt dat over gesproken moet worden.

Te lang hebben kerken en andere religieuze bewegingen zich terughoudend opgesteld daar waar het om maatschappelijke, politieke of educatieve bemoeienissen betreft binnen onze hedendaagse samenleving. Met een dominee De Reuver mag de christelijke kerk zich gelukkig prijzen nu iemand in haar gelederen te hebben die zich wel uitspreekt. Over allerlei zaken.

Met dit niet-religieuze polariserende gekakel over een gerespecteerd kerkleider dat niets van doen heeft met een dialoog, kan veel schade worden toegebracht aan het gesprek tussen de verschillenden religieuze gemeenschappen. Ook hier kan polarisatie ertoe leiden dat elk van de groeperingen zich terugtrekt in de eigen religieuze schulp waar het tenminste veilig is en men niet bloot staat aan ordinaire scheldpartijen over beschuldigingen.

De dialoog tussen Joden en christenen, begonnen door een Britse aartsbisschop en opperrabbijn, is in 1941 heel kwetsbaar begonnen. Maar in de loop van de jaren is het, mede dankzij het aanschuiven van de islamitische gemeenschap, uitgegroeid tot een krachtig en onopgeefbaar gesprek, ook in ons land. Krachtig als het is, de polarisatie van buitenaf kan het zomaar kapot maken. Zoals polarisatie dat ook doet binnen andere segmenten van de samenleving.

En mochten we het met elkaars wederzijdse uitspraken niet eens zijn, wij weten hoe we elkaar aan de dialoogtafel kunnen vinden zodat gelovigen elkaar niet uit het oog verliezen. Op het scherp van de snede, nooit daar overheen.

Versterkt Erdogan nu ook zijn greep op de Turkse diaspora?

‘Erdogan pakt journalisten op: ze hebben de bouwsector niet goed gecontroleerd.’ Aldus de kop op de satirische site de Speld op 15 februari na de zware aardbeving in Zuid-Oost-Turkije die maand.

De uitslag van de tweede ronde van de Turkse presidentsverkiezingen plaatst deze in een wel zeer cynisch licht. Erdogan is niet afgerekend op zijn medeverantwoordelijkheid voor de rampzalige gevolgen van die aardbeving, en zijn verkiezingszege zal hem vast sterken in de opvatting dat hij met het oppakken van nog meer journalisten op de goede weg is.

Op het verloop van de verkiezingen op de verkiezingsdag zélf valt niet zoveel aan te merken. De vervalsing van de uitslag vond voordien plaats: door een steeds uitgebreider systeem van cliëntelisme, door de inzet van staatsmiddelen, door een vrijwel absoluut mediamonopolie en door vervolging van als staatsgevaarlijk gedemoniseerde opponenten.

In dat opzicht lijkt de gang van zaken in Turkije onder de zelfbenoemde voorvechter van islamitische waarden Tayyip Erdogan sterk op die in Hongarije onder zijn geestverwant, de zelfbenoemde voorvechter van christelijke waarden Viktor Orban.

In het licht van twintig jaar AKP-overheidsindoctrinatie heeft de moeizaam verenigde oppositie het er eigenlijk nog heel behoorlijk van afgebracht – beter bijvoorbeeld dan die in Hongarije. Dat een groot deel van de Turkse bevolking niet beter weet, is misschien niet zo vreemd.

‘Persvrijheid interesseert hen niet, wat nodig is, is een sterke man’

Dat geldt niet voor de diaspora in Europa, die opnieuw voor ruim tweederde haar stem op hem heeft uitgebracht. Zij zou wél beter moeten weten. Maar kennelijk is een groot deel daarvan even bevattelijk voor de nationalistische retoriek, waarmee Erdogan zich ook tegen Europa keert. Tegen die landen dus waarin deze kiezers zelf leven.

Afgaande op interviews blijken velen hunner de Europese scheiding van staat en kerk – die het hen nota bene mogelijk maakt om hier hun eigen godsdienst te belijden – te verafschuwen. Persvrijheid interesseert hen niet, wat nodig is, is ‘een sterke man’. Met argumenten waarmee ooit ook Mussolini de hemel in werd geprezen: die leverde Italië veel glimmende gebouwen, brede wegen en dus nationale trots op.

Een en ander gaat in toenemende mate gepaard met intimidatie van politieke tegenstanders – ook in Nederland. Door de zege van hun ‘sterke man’ gesterkt, pogen sommigen die rol nu zelf ook op dorpsniveau te spelen. ‘Het wordt nu tijd dat jullie je mond houden’, zo kreeg NRC-columniste Aylin Bilic naar haar hoofd geslingerd, toen de uitslag van de eerste ronde bekend was. Haar Volkskrantcollega Erdal Balci had als ‘landverrader’ met soortgelijke vijandigheid te kampen.

Het herinnert sterk aan de golf van xenofobe agressie waarmee niet-blanke Nederlanders na Wilders’ zege in 2010 op straat geconfronteerd werden: het wordt nu tijd dat jullie je mond houden.

De Kanttekening kwam recent eveneens met verontrustende berichten over de onverdraagzaamheid van AKP-aanhangers, en de vrees bij andersdenkenden voor de lange arm van Erdogan via Diyanet. Een kwart van de Turkse Nederlanders voelt zich onveilig.

En liefst veertig procent wil dat de Nederlandse overheid hen beter tegen negatieve invloed uit Turkije beschermt, gepaard aan sociale druk en intimidatie alhier, kliklijnen via moskeeën inclusief. De overheid moet van hen ook ingrijpen bij organisaties waar ondemocratische waarden worden gedoceerd, ‘zoals salafistische moskeescholen, waar geleerd wordt dat mensen met een ander geloof de doodstraf verdienen’.

Dat laatste plaatst dan toch ook de conclusies van het ‘islamofobierapport 2022’, waarover de Kanttekening eveneens recent berichtte, in een iets ander licht. De bezwaren bijvoorbeeld tegen gebedsruimtes op openbare scholen, omdat zelfs seculiere Turken dan onder druk zouden kunnen worden gezet om ‘als goede moslim’ daaraan mee te doen. Hetzelfde dus wat steevast in Frankrijk ten aanzien van hoofddoekjes speelt: sommige moslima’s wensen het recht om die overal te kunnen dragen, anderen wensen juist een verbod, omdat zij er anders door hun omgeving óók toe gedwongen zouden worden.

En misschien heeft, gezien die angst voor salafisme in Turks-Nederlandse kring zélf, onderwijsminister Dennis Wiersma met zijn wantrouwen jegens sommige weekendscholen dan toch ook niet helemaal ongelijk. Of is een groot deel van de Turkse Nederlanders vanwege die kennelijk met Wiersma gedeelde angst zelf ook islamofoob?

Chinese Hui-moslims botsen met politie over afbraak moskee

0

Islamitische demonstranten in de Zuid-Chinese stad Naguzhen zijn slaags geraakt met honderden politieagenten. Zij protesteerden tegen het gedeeltelijk slopen van een veertiende-eeuwse moskee. Dit schrijft de Britse krant The Guardian.

In 2020 oordeelde een rechter dat er onterecht een koepeldak en minaretten aan de moskee waren toegevoegd. Toen de Hui-moslims in de stad besloten om hiertegen te protesteren, kwamen ze in botsing met de politie.

Op video’s, die op westerse social media werden gepost, is te zien hoe de politie, compleet met oproerschilden en beschermende kleding, in aanvaring kwam met honderden demonstranten buiten de moskee. Sommige demonstranten gooiden met stoelen en stenen. De politie verrichtte meerdere arrestaties.

De politie heeft demonstranten een ultimatum gegeven. Ze kunnen zich tot dinsdag 6 juni aangeven bij de politie.

De Hui zijn een islamitische minderheid in China. Ze leven onder andere in Xi’an, de oude keizerlijke hoofdstad waar de Zijderoute begon, en de zuidwestelijke provincie Yunnan. In tegenstelling tot islamitische Oeigoeren, spreken de Hui Mandarijn en worden ze gezien als meer geassimileerd. Toch ontkomen ook de Hui niet aan discriminatie door de communistische regering.

Jongerenorganisatie VVD: kabinet moet asielinstroom tegengaan

0

De JOVD, de jongerenorganisatie van de VVD, eist dat het kabinet nog voor de zomer met concrete plannen komt om de instroom van asielzoekers te verlagen. Gebeurt dat niet, dan moet de VVD uit het kabinet stappen.

‘Wij horen alleen maar excuusretoriek van het kabinet waarom er niks kan’, zegt JOVD-voorzitter Michiel Suijker tegen het Financieele Dagblad. ‘Dat is ons te makkelijk. Wij houden Rutte aan zijn belofte.’

In november vorig jaar beloofde Rutte op het VVD-congres om de asielinstroom ‘substantieel’ omlaag te krijgen. Daardoor wist hij de VVD-fractie en het -congres achter de spreidingswet te krijgen, om asielzoekers eerlijker over de gemeenten te verdelen. Maar dit jaar komen er alleen maar meer asielzoekers bij. Het kabinet verwacht dat er dit jaar 70.000 mensen asiel zullen aanvragen, 17.500 meer dan het jaar ervoor. Volgens Suijker kan het kabinet weinig doen, omdat de VVD rekening moet houden met de wensen van D66 en ChristenUnie, die niet vinden dat er een instroomprobleem is maar een opvangprobleem. ‘Daardoor zijn Ruttes handen ook gebonden en blijven echte keuzes uit. Als het kabinet zo besluiteloos blijft, kun je er net zo goed mee stoppen.’

Aan journalist Bas Knoop vertelt Suijker dat een strenger asielbeleid niet botst met de progressieve waarden die de JOVD zegt voor te staan. ‘Iedereen moet de vrijheid en mogelijkheid hebben het maximale uit het leven te halen. Maar die vrijheid brengt ook een verantwoordelijkheid met zich mee.’ Volgens Suijker zet de hoge instroom van vluchtelingen de verzorgingsstaat, de woningmarkt en het maatschappelijk draagvlak voor de opvang van ‘echte vluchtelingen’ onder druk. ‘Juist om kansengelijkheid op langere termijn te waarborgen, moeten we nu verantwoord omgaan met de asielinstroom.’

Koerdische politicus Demirtas reageert op doodverwensingen

0

De Koerdische politicus Selahattin Demirtas (HDP) reageert vanuit de gevangenis ludiek en strijdbaar op de executiefantasieën van Erdogan-aanhangers. Zij werden door de Turkse president opgezweept tijdens zijn overwinningsspeech in Ankara. ‘Jullie kunnen niet eens mijn jas ophangen’, zei Demirtas een tweet.

Demirtas, die al zeven jaar vastzit (ondanks vrijspraak door het Europese Hof voor de Mensenrechten dat oordeelde dat hij op politieke gronden is opgesloten), werd tijdens de verkiezingsnacht op de korrel genomen door de Turkse president.

Erdogan, die zijn speech opvallend verzoenend begon en zei dat ‘heel Turkije’ heeft gewonnen, kwam verbeten uit de hoek tegen Demirtas. ‘Onder mijn bewind zal die terrorist nooit vrijkomen’, zei hij. Daarop begon zijn aanhang ‘Doodstraf voor Selo’ (bijnaam voor Demirtas) te scanderen.

De Koerdische politicus liet dat niet zomaar over zijn kant gaan. ‘Ik ben het kleinkind van de grote Koerdische bevelhebber Selahaddin Eyyubi, de veroveraar van Jeruzalem, van wie ik de naam heb gekregen. Als de dag van vrijheid aanbreekt, beloof ik dat ik eerlijk zal zijn tegen jullie allemaal,’ aldus Demirtas in zijn tweet.

Actief zijn voor PVV is geen reden voor ontslag

0

Een voormalig fractiemedewerker van de PVV is door de rechter in het gelijk gesteld. De man was ontslagen omdat hij had verzwegen dat hij actief was geweest voor de PVV. De rechter vindt het handelen van de werkgever ‘ernstig verwijtbaar’. Zo meldt de Rotterdamse stadszender Rijnmond.

De zaak draait om de partner van het voormalige PVV-raadslid Maurice Meeuwissen. Gezamenlijk runden zij tussen 2018 en 2022 de PVV-fractie in Rotterdam.

De partner solliciteerde vorig jaar bij een stichting en werd aangenomen. Eén dag voordat hij startte, kreeg hij een brief waarin het contract werd ontbonden. De reden: zowel tijdens zijn sollicitatie als in zijn CV en LinkedIn-profiel was niet vermeld dat hij voor de PVV-fractie had gewerkt.

De stichting schrijft in de ontslagbrief dat zijn rol binnen de PVV ‘zich niet verenigt met de waarden en normen die de stichting nastreeft, en de grote waarde die zij in dat kader hecht aan een inclusieve organisatiecultuur’.

De Rotterdamse rechter stelt dat de politieke overtuiging van een werknemer geen reden van ontslag kan zijn. Mochten de gedragingen en ideeën van de werknemer haaks staan op die van de stichting, dan zou dat eventueel een reden voor ontslag aan het eind van het dienstverband kunnen zijn, maar niet voorafgaand. Ook wijst de rechter erop dat het UWV de man had geadviseerd zijn PVV-verleden zoveel mogelijk te verzwijgen.

De Grijze Wolven zijn terug in Turkije en Nederland

0

Zondagavond – nadat definitief bekend is geworden dat de Turkse president Erdogan niet meer zal verliezen – rondde ik mijn verslag voor de Kanttekening af. Alle geïnterviewden had ik van tevoren gesproken. De vragen had ik bovendien zodanig gesteld, dat ze hun analyse konden loslaten op de Turkse kiezer die Erdogan weer, voor de zoveelste keer, groen licht gaf. Niemand sputterde tegen mijn vooringenomen vraag: Hoe kan het dat Turken nog steeds zo’n rampzalige, autoritaire man volgen? Al mijn geïnterviewden hadden het noodlot kennelijk al geaccepteerd.

Voor de eerste ronde was er nog enige hoop op verandering, na 14 mei was daar bijna niks van over. De racistische haatcampagne van de Turkse oppositie tegen vluchtelingen maakte de desillusie compleet. Dit was niet alleen verraad aan de principes waarvan ik hoopte dat Kemal Kilicdaroglu die hoog zou houden, maar ook aan het Koerdische electoraat dat hem tijdens de eerste ronde massaal had gesteund.

En toch wilde ik zondagavond mijn toeterende mede-Turken op het Amsterdamse Plein 40-45 zien. Ik liep erheen met mijn bodyguard Fatma Bulaz en begon te filmen. Eerst nog een beetje angstig. Zouden ze mij herkennen, als tegenstander van Erdogan, en hun haat tegen de Turkse oppositie op mij botvieren? Maar die gevoelens onderdrukte ik meteen. Het kan toch niet zo zijn dat ik mij laat intimideren in Geuzenveld en Slotermeer, waar ik woon?

Het viel mij direct op hoeveel mensen, jongeren vooral, het extreemrechtse symbool van de Grijze Wolven maakten met hun hand. Dus met de wijsvinger en pink omhoog en de ring- en middelvinger op de duim, de kop van een wolf als het ware. Hebben de Grijze Wolven de verkiezingen gewonnen? Ja, ook de ultranationalistische fascisten van Partij van de Nationalistische Beweging (MHP), die sinds 2015 een coalitie met de islamistische Erdogan zijn aangegaan, hebben de verkiezingen gewonnen.

Handgebaar van de Grijze Wolven

Het was gek om daar rond te lopen, op Plein 40-45. Dit waren namelijk mijn mensen. Hier, bij de Grijze Wolven, liggen mijn roots. Als tiener liep ik ook met een Turkse vlag door de straten van Bos en Lommer, toen voetbalclub Galatasaray nog Europese bekers won. Nooit had ik gedacht dat de Grijze Wolven zo groot en sterk zouden worden. Ik begon aan mijzelf te twijfelen.

‘Mijn progressieve, linkse bubbel kijkt neer op conservatieve Turken’

Hoe kan het toch dat de Grijze Wolven, waar ik me van heb vrijgemaakt, een comeback hebben gemaakt? In Nederland nota bene. Ik heb daar wel een verklaring voor. Misschien komt het omdat Nederlandse nationalisten en fascisten ook een comeback hebben gemaakt. Extreemrechts is nog nooit zo groot geweest in de Tweede Kamer. Deze extremen voeden elkaar. Maar het komt volgens mij ook omdat mijn progressieve, linkse bubbel neerkijkt op conservatieve Turken en bijna nooit de dialoog met hen wil aangaan, laat staan samenwerken? De ‘bezorgde witte burger’ krijgt daarentegen, in de Kamer, en de media alle ruimte. Voor Turkse conservatieve mannen is Nederland te klein.

In Nederlandse media domineert het geluid van zogenoemde progressieve Turken, inclusief mijn eigen stem. Moskeegangers, hardwerkende Turkse taxichauffeurs, moeders met hoofddoeken, ik zie hen bijna nooit in mijn professionele leven. Ik kom hen ‘alleen’ tegen als ik ga eten bij mijn moeder of schoonmoeder. Het is alsof de tijd stil heeft gestaan voor deze Turks-Nederlandse burgers. Nederland werkt niet voor hen. Ze voelen zich niet vertegenwoordigd. Velen spreken de taal van de babbelende klasse niet. Ze leven met hun lichaam in Nederland, maar hun hart is in Turkije. Dat zeventig procent van de Turkse Nederlanders op Erdogan heeft gestemd kun je ook zien als een proteststem, een stem tegen Nederland waar ze ongewenst zijn.

Het was met de kennis achteraf een meesterzet van Erdogan om met de Grijze Wolven in zee te gaan. Een Europa dat de deuren sluit voor Turkije en voor moslims, dat Europa zou het Turkse nationalisme alleen maar aanwakkeren. Een Europa dat niet investeert in de democratische krachten van Turkije en deals sluit met Erdogan is weliswaar niet tevreden met het verkiezingsresultaat, maar kan hier wel mee leven. De EU heeft hekken aan de grens gebouwd om het Turkse gevaar buiten te houden. Los het zelf maar op, Turken, Koerden, alevieten, Syriërs en Afghanen.

Erdogan is een nationalistische leider in een nationalistische wereld. Racisme en islamofobie maken hem alleen maar groter. Vrede, verzoening, echte progressiviteit (zonder segregatie op school met witte en zwarte scholen bijvoorbeeld) zullen zijn grip op de achterban verminderen. Nederland moet deze vergeten Turks-Nederlandse burgers op een structurele manier zien en horen. Niet alleen diegenen die een column kunnen tikken en zich op de Nederlandse ladder omhoog hebben gewerkt.