De rechtse parlementariër Theo Francken (N-VA) zegt ‘geschokt’ te zijn dat de Belgische overheid 20.000 euro subsidie toekent aan het Collectief Tegen Islamofobie in België (CCIB).
CCIB is een zuster van een gelijknamige Franse organisatie (CCIF) die onlangs werd verboden vanwege ‘islamistische propaganda’. Het Franse CCIF bepleit volgens de regering-Macron waarden die strijdig zijn met die van Frankrijk.
Volgens Francken (foto), tot 2018 staatssecretaris voor Asiel en Migratie, heeft CCIB ‘exact dezelfde agenda’ als haar Franse zusterorganisatie CCIF. Daarmee bedoelt Francken het gebruiken van ‘islamofobie-bestrijding’ als dekmantel voor de verspreiding van ‘sharia-islamisme’. Francken: ‘Dat er geen enkel overleg is met de Franse collega’s is onbegrijpelijk.’
CCIB is volgens Francken ‘voor de hoofddoek altijd en overal, tegen verdoofd slachten en overal zien ze politiegeweld’. Op elke foto van CCIB zie je de hijab, klaagt hij. ‘Het lijkt wel of er in België geen vrouwen zonder hoofddoek meer bestaan…’
Dat CCIB subsidie krijgt, komt volgens Francken omdat drie van de vier CCIB-bestuurders lid zijn van Ecolo, de Waalse zusterpartij van GroenLinks. Twee bestuurders zouden zelfs gelieerd zouden zijn aan de islamistische Moslimbroederschap, een link die in het geval van CCIB’s Franse zusterorganisatie ook door critici werd gelegd.
Verantwoordelijk staatssecretaris Sarah Schlitz (Ecolo) rept bij monde van een woordvoerder over ‘misleidende insinuaties’ en vindt ‘dit vermoeden van samenspannen absurd’. Schlitz voegt toe dat het voorbereiden van de subsidies werd voorbereid door de vorige regering. Die regering bestond uit ministers van de christendemocraten, liberalen en Franckens eigen N-VA.
Een Chinese man in Groningen die al achttien jaar lang stateloos is, bekend als ‘de man die niet bestaat’, blijkt volgens een psychiatrisch rapport de waarheid te spreken over zijn reden van aankomst in Nederland. Een mogelijke opmaat naar een Nederlands paspoort, meldt het Dagblad van het Noorden.
De 32-jarige Chun Sheng Yan werd in zijn tienerjaren door mensensmokkelaars naar Nederland ontvoerd om in een Chinees restaurant te werken. Hij is stateloos. Officieel bestaat hij niet volgens de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND), die zijn verhaal niet gelooft. Chun kan ook niet terug naar China. Het land weigert elke vorm van medewerking.
Ondertussen mag Chun door zijn ‘niet bestaande’ status in Nederland niet werken, maar ook geen uitkering ontvangen of verzekeringen afsluiten. Nadat het Dagblad van het Noorden vorig jaar een portret over Chun schreef, leidde dit tot landelijke aandacht en zelfs Kamervragen. Maar Chuns niet bepaald benijdenswaardige positie bleef ongewijzigd.
Betrokken Groningers zetten daarna een crowdfundingsactie op om Chun te helpen. Met het opgehaalde geld werd onder meer een onderzoek gefinancierd dat tot een zogenoemd psychiatrisch expertiserapport heeft geleid. Er zijn, zo blijkt nu uit het rapport, geen aanwijzingen dat heeft gelogen of de feiten in zijn voordeel heeft verdraaid.
De advocaat van Chun hoopt dat IND mede dankzij dit rapport een gunstige beslissing zal maken, vertelt hij aan het Dagblad van het Noorden. ‘Het Europees verdrag voor de Rechten van de Mens bepaalt dat ieder mens recht heeft op respect voor zijn privéleven. Na achttien jaar is het tijd dat Nederland het recht dat Chun heeft ook respecteert.’
Het rode licht in de mist trekt mijn aandacht. Ik weet dat het van het oude GAK-gebouw aan de Jan Evertsenstraat komt. Dat is toch het Ramada-hotel, binnen de ring? Ik besluit erop af te gaan. Alleen, in de nachtwandelingen die ik steeds vaker loop.
Even weg van de huiselijke sfeer. Weg van familie én van het getik en gebonk van mijn verstandelijk beperkte buurjongen, dat mij dikwijls hartkloppingen bezorgt. Het hele trapportaal wordt dan wakker geschreeuwd. Iedereen slaapt weer pas als hij, in al zijn ellendigheid, is uitgeraasd.
Vandaag neem ik niet het pad langs de spoorlijn, maar loop ik via het Piet Mondriaanplein de stad in. Ik stop even bij het wijkpraktijkteam. Wat daar sinds jaar en dag op de muur staat, beschrijft eigenlijk alles wat je moet weten van hypergentrificatie in een achtergestelde wijk.
‘Samen werken wij aan een schoon, heel en veilig Mondriaanplein.’ Ja ja, denk ik, maak de buurt maar uit voor vies, verdeeld en onveilig. Schuin tegenover het praktijkteam, pal voor de overgebleven sociale huurwoningen, is zichtbaar hoe de gemeente ‘schoon, heel en veilig’ voor zich ziet.
Nieuwe koopwoningen, privé-parkeerplekken voor de rijkeren. Verderop een andere interpretatie van ‘schoon, heel en veilig’: een nauwer wordende stoep, bezaaid met opeengepakte fietsen van studenten.
Ik loop snel door naar het rode licht voordat ik nog cynischer word. Rechts van mij: kasten vol boeken in gordijnloze kamers. Links: het voetbalveldje. Met mijn neefjes vertoef ik daar vaak. Meer nog dan in mijn eigen kindertijd, toen het nog echt onveilig was hier.
Precies voor de A10, bij de studentenflats, heb ik eindelijk zicht op het rode licht. Het Ramada Hotel is niet meer. Lang leve het ‘Leonardo Hotel’! De dynamiek van het grote geld hier is een Follow the Money-artikel waard. Om welke bedragen gaat het? Wat heeft de disproportioneel werkloze buurt aan grote hotels die stuivertje wisselen? Of is dat een ‘probleem’ dat vanzelf uit de stad wordt gegentrificeerd?
De laatste bewoner met een migratieachtergrond? Dat ben ik waarschijnlijk
Ik maak een foto. Van achteren hoor ik voetstappen naderen. Een jogger zwiept langs me heen. Wat als het een dief was? Dan was ik mijn Samsung S10 kwijt. Zou ik dan nog steeds mijn recent afgesloten abonnement moeten betalen? Ach ja, waar het kleine geld ook aan denkt.
Ik passeer de ring. Altijd een bijzonder moment. Het Rembrandtpark is optimaal verlicht. Tien, vijftien jaar geleden fietsten we zwetend langs de kinderboerderij. Pikdonker was het, zoals in de ‘no-go’-jaren die we hebben geleefd. Nu schijnt er meer licht dan in de rijkelijk versierde Jan van Galenstraat.
Wit licht. Het komt van een twintigerkoppel dat mij tegemoet loopt met rolkoffers. Een wilde nieuwjaarsnacht in hotel Nieuw-West? Lekker, hoor. Vervolgens komt een andere witte vrouw aanlopen. Ze kijkt mij verschrikt aan. Ik denk dat sommige vrouwen mijn ondeugende gedachten kunnen lezen.
Ik kom aan bij het Mercatorplein. Eén blik naar de muurschildering van onze oud-burgemeester Eberhard van der Laan en mijn gemoed is weer verpest. ‘Zorg goed voor onze stad en voor elkaar’, staat naast hem.
Ik denk aan de vorig jaar vrijgesproken antiradicaliseringsambtenaar Saadia Ait-Taleb. En aan de Amsterdammers die haar hebben uitgekotst, waaronder Van der Laan. Even goede vrienden, maar die muur moet wat mij betreft zo snel mogelijk overgeschilderd worden.
Het begint te regenen. Tijd om terug te keren. Ik zie een ouder Turks koppel met mondkapjes. De laatste bewoners met een migratieachtergrond? O nee, dat ben ik waarschijnlijk.
Het blokkeren van een dissident Turks-Duits medium door YouTube zorgt voor angst onder Erdogankritische journalisten in het buitenland.
Het gaat om het in Duitsland gevestigde Bold Medya, een internetmedium dat wordt onderhouden door Gülen-symphatisanten. De Turkse geestelijke Fethullah Gülen is sinds 2016 de aartsvijand van Erdogan. Die laatste beschuldigt Gülen ervan achter de mislukt couppoging van dat jaar te zitten.
In 2019 waren de artikelen van Bold Medya, dat regelmatig kritisch over Erdogan bericht, in Turkije al niet meer te zien. Maar sinds medio december is, op verzoek van de Turkse overheid, ook het YouTube-kanaal (250.000 abonnees) geblokkeerd. Niet alleen in Turkije, maar wereldwijd.
YouTube helpt Erdogan zo in feite met het uitbreiden van zijn censuur naar Europa, zegt de Turks-Duitse social mediadeskundige Yasin Kesen. ‘Deze situatie is herhaaldelijk gecommuniceerd naar het Turkije-kantoor van YouTube, dat niet reageert – niet via e-mail en niet via de telefoon.’
De in Duitsland gevestigde International Journalists Association, een internationale vereniging voor journalisten die deels uit Gülen-sympathisanten bestaat, is bang: ‘Onze leden zijn journalisten die in Turkije al eens te maken hebben gehad met de aantasting van hun vrijheid van meningsuiting. Het is heel beangstigend om te zien dat de vrijheid van meningsuiting nu hier in Duitsland het doelwit is.’
Volgens Turkse juristen heeft Bold Medya het copyrightbeleid van YouTube geschonden. Bold Medya zelf beweert dat dit niet het geval is. Turkije zou daarentegen de copyrightregels misbruiken om onwelgevallige informatie te censureren.
De Rotterdamse fracties van Denk, GroenLinks en D66 willen dat de agent die een arrestant ‘kutneger’ noemde onmiddellijk wordt geschorst. Dit schrijft Dagblad 010.
De drie partijen willen het interne onderzoek van de politie naar het voorval niet afwachten.
‘Het zou nadelig kunnen zijn voor het vertrouwen in de politie indien mensen het gevoel hebben dat een agent waarmee ze van doen hebben wel eens de betreffende agent zou kunnen zijn die betrokken was bij een vermeend racistisch incident’, schrijven ze aan de burgemeester.
Eerder uitte de advocaat al dat het raar zou zijn de agent niet meteen te schorsen. ‘Er loopt nu in de regio Rotterdam een man, die zich racistisch uit tegenover zwarte mensen, maar die wel in uniform en met dienstwapen over straat mag gaan. Dat geeft wel aan hoe serieus de politie de zaak neemt: niet echt, lijkt mij.’
Ook vragen Denk, GroenLinks en D66 zich af hoe onafhankelijk dit politieonderzoek zal zijn.
Op 5 december werden drie gezinsleden uit Dordrecht opgepakt: een 37-jarige moeder, haar 45-jarige partner en haar 18-jarige zoon. Na een handgemeen scholden de agenten de drie gezinsleden uit. Op de camerabeelden hoor je ‘Grijp die vieze negers’ en ‘kutneger’, aldus NRC, dat het voorval voorval vorige naar buiten bracht.
Op de beelden zijn ook beelden van de nogal hardhandige arrestatie te zien. In een latere verklaring van de politie staat dat een van de verdachten probeerde een vrouwelijke agente te verstikken. Hij heeft twee weken in de cel gezeten op beschuldiging van poging tot doodslag.
De Marokkaans-Nederlandse rapper Appa wordt fel bekritiseerd omdat hij het vaccineren tegen corona vergelijkt met de Jodenvervolging tijdens het nazibewind.
Appa, een pseudoniem van Rachid el Ghazoui, vreest dat mensen die zich niet willen laten vaccineren tegen corona gediscrimineerd zullen worden. ‘We zijn onderweg…’, tweette hij dit weekend. Hij voegde een plaatje bij met een Jodenster, waarop ‘ongevaccineerd’ staat.
Critici vinden zijn vergelijking smakeloos. ‘Mega fout, triest’, vindt pro-Palestina-activist Frank van der Linde. Leefbaar Rotterdam-raadslid Tanya Hoogwerf spreekt over ‘nauwelijks verholen antisemitisme’. Appa bevindt zich in de ‘complotdenkers afvoerput die door PVV en FvD op haar wenken bediend wordt’, volgens advocaat en kandidaat-Kamerlid Sidney Smeets (D66).
Spijt heeft Appa niet. Hij beschuldigt in een kort filmpje degenen die kritiek hebben van selectieve verontwaardiging, omdat ze niets zouden zeggen over de concentratiekampen in China waarin Oeigoerse moslims opgesloten zitten.
Ook zegt de rapper dat de waarheid soms hard gezegd moet worden. Hij deelde de Jodenster nog een keer, ‘voor zij die zich niet comfortabel genoeg voelde! Pijn moet je voelen, irritatie moet je voelen, iets moet je triggeren om de lelijke waarheid een keer uit die leugenachtige bek van je te laten rollen!’
In het verleden deed Appa vaker uitspraken die volgens critici antisemitisch waren. Zo twitterde hij ‘De Holocoast [sic] is een leugen’. Appa verdedigde zich door te stellen dat hij het niet over de Holocaust had, maar over de ‘Holocoast’. ‘Iedereen die zegt dat ik antisemiet ben, is aan het liegen.’
Het discours in onderwijsland wordt nog steeds bepaald door ‘kleurenblindheid’. Leerlingen uit etnische minderheden zijn daarvan de dupe, betoogt de Vlaamse pedagoog Orhan Agirdag.
Jonge kinderen zouden niet discrimineren, omdat ze geen kleur zouden zien. Als leraar kun je daarom beter kleurenblind zijn en raciale verschillen negeren. Pedagogisch wetenschapper Orhan Agirdag (Katholieke Universiteit Leuven, Universiteit van Amsterdam) keert zich tegen deze denkbeelden in zijn boek Onderwijs in een gekleurde samenleving.
In Nederland en in België geeft slechts 16 procent van de leraren aan goed te zijn voorbereid om les te geven op cultureel diverse en meertalige scholen, vertelt hij. Tegelijkertijd laten diezelfde leraren wel weten dat zij lesgeven in een multiculturele setting. Uit onderzoek blijkt dat leraren in Nederland en België niet voldoende zijn voorbereid om onderwijs te geven in een gekleurde samenleving.
‘We zien dat toekomstige leraren tijdens hun opleiding te maken krijgen met achterhaalde informatie die niet wordt ondersteund vanuit internationale wetenschappelijke literatuur’, vertelt hij. ‘Daar breekt mijn hart van. Met mijn boek wil ik de toekomstige en huidige leraren bereiken. Ik schrijf over een groot bestand van wetenschappelijke literatuur dat ze zouden moeten kennen.’
Beeld: Uitgeverij Epo
Hoe komt het dan dat de wetenschappelijke onderzoeken waar Agirdag het over heeft de leraren niet bereiken? Volgens hem ligt het aan een combinatie van factoren. Een witte meerderheid in het personeel en bestuur van hogescholen en universiteiten, met nauwelijks affiniteit met etnische minderheden, maakt volgens hem geen prioriteit van culturele diversiteit in het onderwijs.
Zelf werkt de pedagogische wetenschapper aan een aantal projecten, waaronder een groot onderzoek naar de lerarenopleiding in Nederland en België. Daarin richt hij zich op hoe toekomstige leraren worden opgeleid in culturele diversiteit, en wat de implicaties daarvan zijn op hun werk. ‘Het onderzoek naar de lerarenopleiding is nog gaande, maar ik vermoed dat de problematiek van etnische ongelijkheid in het onderwijs nog niet wordt erkend.’
Het ‘Rad van Ongelijkheid’
In zijn boek beschrijft Agirdag etnische ongelijkheid in het onderwijs aan de hand van een metafoor die hij ‘het Rad van Ongelijkheid’ noemt. Aan de buitenkant van dat rad staan ongelijke schoolprestaties. Uit meerdere onderzoeken blijkt dat er wel degelijk een kloof bestaat tussen de schoolprestaties van witte leerlingen en gekleurde leerlingen. De overwegend witte meerderheid presteert beter op school, onder meer omdat zij de Nederlandse taal beter beheersen.
Taalachterstand als oorzaak voor de kloof in leerprestaties tussen witte en gekleurde leerlingen ligt echter genuanceerd, zo stelt de pedagogische wetenschapper. Onderzoek wijst namelijk uit dat niet alleen etnische achtergrond ten grondslag ligt aan taalachterstand, maar ook de sociaaleconomische status en het opleidingsniveau van de ouders. Zo zouden witte kinderen met ouders in een lagere sociaaleconomische status net zoveel kans hebben om taalachterstand op te lopen als kinderen die tot een etnische minderheid behoren. ‘Maar kinderen uit een etnische minderheid komen vaker dan witte kinderen uit gezinnen die zich in een lagere sociaaleconomische klasse bevinden. Mede hierdoor is de taalachterstand groter bij etnische minderheden dan bij witte kinderen.’
Het Rad van Ongelijkheid bestaat verder uit verschillende tandwielen: discriminatie, segregatie, stereotypen, vooroordelen, en verwachtingen. Centraal in het rad staat racisme, dat je volgens hem niet moet verwarren met discriminatie. ‘Want racisme is geen handeling noch een gedachte. Racisme is een ‘isme’ vergelijkbaar met andere ‘ismen’ (denk aan kapitalisme, communisme of liberalisme), het is een politiek-ideologisch systeem. Deze systemen bepalen hoe macht verdeeld wordt onder de mensen in een samenleving. Ze overstijgen individuele gedachten of handelingen’, schrijft hij.
‘Door enkel de persoonlijke verhalen uit te lichten vergeten we het structurele verhaal’
Volgens Agirdag kan discriminatie wel een onderdeel zijn van etnische ongelijkheid. ‘We zien dat een meerderheid van personen uit etnische minderheden in hun schoolcarrière een keer of meerdere keren is gediscrimineerd.’ Als Turkse Belg heeft hij, zo vertelt hij, ook discriminatie meegemaakt op school. ‘Maar daar gaat het niet om. Wat ik in het boek voornamelijk wil benadrukken zijn de wetenschappelijke bevindingen.’
Agirdag benadrukt dat zijn boek over systemen en structuren gaat. Kinderen die behoren tot een etnische minderheidsgroep krijgen structureel een lager schooladvies.
‘Je kunt persoonlijke verhalen aanhoren en daar een podium voor bieden. Er zijn genoeg studenten die een lager schooladvies hebben gekregen vanwege hun afkomst. Door enkel de persoonlijke verhalen uit te lichten vergeten we het structurele verhaal.’
Kleurenblind
De onderwijssystemen die Agirdag in zijn boek onder de loep neemt stellen een aanpak van kleurenblindheid centraal. Dit zogeheten ‘assimilatiebeleid’ wordt uitgevoerd omwille van de kwaliteit van het onderwijs. Zo wordt volgens Agirdag de taalvaardigheid van meertalige kinderen niet erkend en ook niet gewaardeerd, omdat dat hun schoolprestaties zou belemmeren.
‘Het discours in onderwijsland wordt nog steeds bepaald door kleurenblindheid. Maar kinderen zijn niet kleurenblind’, zegt hij. ‘Ze zien elkaars etnische achtergrond en handelen ernaar. Kinderen die gediscrimineerd worden, terwijl er officieel een beleid van assimilatie en kleurenblindheid heerst, zoeken ten onrechte de schuld bij zichzelf.’
Het niet erkennen van culturele diversiteit en de implicaties daarvan heeft negatieve gevolgen op de leerprestaties. ‘Wanneer een school culturele diversiteit positief waardeert, wordt de etnische ongelijkheid tussen leerlingen juist verkleind.’ Dat blijkt volgens Agirdag uit onderzoek. ‘Scholen kunnen leerlingen uit een etnische minderheid bijvoorbeeld vragen om ook boeken te lezen in hun moedertaal, of ze kunnen religiositeit faciliteren in de vorm van het bieden van halal of koosjer eten. Wat dat betreft is er veel mogelijk om culturele en religieuze diversiteit positief te waarderen.’
‘Het is een goede ontwikkeling wanneer culturele en religieuze minderheden hun eigen scholen oprichten’
Dat het positief waarderen van culturele diversiteit een positief effect heeft op de onderwijsprestaties, wordt ook bevestigd door wetenschappelijk onderzoek. Moslimleerlingen op islamitische scholen scoren hoger dan op andere scholen in Nederland.
Agirdag: ‘Het is een goede ontwikkeling wanneer culturele en religieuze minderheden hun eigen scholen oprichten. Niet om hun leerlingen een politieke ideologie mee te geven, maar omdat de oprichters zich geroepen voelen om te investeren in het onderwijs, en culturele diversiteit daarin als toegevoegde waarde zien.’
Dat betekent niet dat iedere school zijn ‘eigen volk’ of religie zou moeten dienen. ‘Daar ben ik absoluut tegen.’ Zo zijn katholieke scholen ook niet opgericht voor enkel katholieke leerlingen, aldus Agirdag, die zelf op christelijke scholen en universiteiten heeft gezeten en daar de waarde van inziet. ‘Islamitische scholen moeten even goede prestaties leveren bij niet-islamitische leerlingen als bij hun moslimleerlingen.’
Nederland versus België
Hoewel Agirdag in zijn boek zich voornamelijk richt op etnische ongelijkheid in het Vlaamse onderwijs, gelden zijn onderzoeksresultaten ook voor Nederlandse scholen. Wel constateert hij dat de etnische ongelijkheid in Nederland kleiner is dan in België. Dat is onder meer te verklaren door het onderwijssysteem in Nederland, waar middelbare scholieren worden gefaciliteerd om op een hoger onderwijsniveau te presteren.
‘In België is er sprake van een ‘watervalsysteem’, waar scholieren op hoog niveau beginnen en naar beneden zakken wanneer zij het niveau niet kunnen bijbenen’, legt Agirdag uit. ‘Leerlingen die naar een lager onderwijsniveau zakken kunnen vervolgens niet meer omhoog klimmen. Nederlandse leerlingen kunnen dat wel, vandaar dat in Nederland de kloof tussen witte en gekleurde leerlingen kleiner is.’ Daarnaast kunnen religieuze minderheden in Nederland hun eigen scholen oprichten, terwijl dat in België niet mogelijk is.
De som van dit alles maakt dat etnische ongelijkheid een meer uitgesproken probleem is in België dan in Nederland. Dat betekent echter niet dat het in Nederland goed gaat, aldus Agirdag. De opkomst van rechtspopulisme heeft eraan bijgedragen dat het assimilatiebeleid in Nederland is versterkt. ‘Het assimilatiegedachtegoed is dieper geworteld in de Belgische samenleving, terwijl dat in Nederland iets van de laatste jaren is.’
Meer kleur in schoolbesturen
Hebben scholen dan baat bij meer kleur in de klas om etnische ongelijkheid aan te pakken? Daar hecht Agirdag weinig belang aan. ‘Belangrijker is de kleur van het onderwijspersoneel, het bestuur en het onderwijscurriculum.’ Een school kan wel streven naar een goede afspiegeling van de samenleving, maar het is volgens de pedagogische wetenschapper belangrijker als de school leert hoe men goed moet omgaan met verschillen.
Agirdag raadt toekomstige en huidige leraren daarom aan verschillen in de identiteiten van leerlingen waar mogelijk positief te benadrukken en te verwerken in het onderwijs. ‘Waar dat niet mogelijk is moet je dat vooral niet doen, want het is niet altijd zo dat culturele elementen waardevol zijn. Zwarte Piet bijvoorbeeld, is ook cultuur. Daar hoef je geen nadruk op te leggen’, zegt hij. ‘Maar wanneer het gaat over meertaligheid, religiositeit en politieke verschillen, dan kan daar wel meer ruimte voor worden gemaakt. Dat kunnen hele handige tools zijn voor leraren om hun leerlingen te motiveren voor de extra mile te gaan.’
Maatschappelijk succes biedt geen bescherming tegen discriminatie en uitsluiting. Dat is de conclusie van een nieuw Frans onderzoek naar moslimhaat.
Het onderzoek werd uitgevoerd door de Iraans-Frans socioloog Farhad Khosrokhavar. Hij interviewde honderd moslims die tot middenklasse behoren, maatschappelijk succes hebben en die zich ‘burger van de Republiek’ noemen. Velen geven aan zich gestigmatiseerd te voelen vanwege hun religieuze overtuiging.
Khosrokhavar: ‘De huidige burgemeester van Londen is van Pakistaanse afkomst. Het is zeer onwaarschijnlijk dat iemand met Noord-Afrikaanse roots burgemeester wordt in Frankrijk.’
Het was moeilijk om de data te verzamelen, vertelt Khosrokhavar: ‘We konden de gesprekken niet opnemen om te voorkomen dat de deelnemers aan zelfcensuur deden. Vaak reageerden ze in het begin heel ruw en agressief. Ze waren bang dat hun verklaringen tegen hen gebruikt konden worden, dat wij van de geheime dienst waren. Vooral jongere mensen hadden deze angst.’
Zo vertelde Ahmad (pseudoniem) aan de onderzoekers: ‘Ik ben een burger en een succesvol zakenman. Waarom wordt het als verdacht beschouwd als ik politiek actief word op lokaal of landelijk niveau? Wat is daar zo erg aan?’
En een andere geïnterviewde verklaarde dat moslims worden geconfronteerd met ‘een soort republikanisme’, dat de Arabieren het recht ontzegt om goede seculiere burgers te zijn. Ze worden ervan verdacht ‘sinistere bedoelingen te hebben in de Republiek’.
Veel respondenten vinden de wonden van de Franse koloniale overheersing nog niet waren verdwenen. Daarom kiezen sommige moslims voor een beroep waarbij ze weinig contact hebben met witte mensen. Bijvoorbeeld in de IT-sector of, als ze uit een lagere sociale klasse komen, voor een baan als taxichaffeur.
Daarnaast hebben Franse moslims te maken met een glazen plafond, dat hen belet om verder carrière te maken, concludeert Khosrokhavar. Een op de vier moslims zegt gedurende zijn loopbaan te zijn gediscrimineerd, vijf keer meer dan de rest van de bevolking. Bovendien voelt 63 procent van de moslims in managementfuncties zich gediscrimineerd.
Khosrokhavar begon het onderzoek begin 2020, nog voor de moord op geschiedenisleraar Samuel Paty. Die moord leidde in Frankrijk tot sterke polarisatie, mede omdat president Emmanuel Macron besloot om ‘radicale’ moskeeën en moslimorganisaties te verbieden.
Deze week is de website Kleur in de Kamer live gegaan. Het is een initiatief van twintig maatschappelijke organisaties, die ijveren voor meer diversiteit.
‘Zorgwekkend is het gebrek aan diversiteit op de verkiesbare plekken. Hierdoor mist Nederland bruggenbouwers tussen de verschillende culturen’, schrijft de website. Woordvoerder van het initiatief is Ian van der Kooye, voormalig woordvoerder van de politieke partij BIJ1.
De website maakt reclame voor vijf kandidaten van kleur, die op een onverkiesbare plek staan. Het gaat om GroenLinksers Simion Blom (plek 21) Raja Alouani (23), D66’ers Jorien Wuite (20) en Joan Nunnely (33) en PvdA’er Sofyan Mbarki (17),
Initiatiefnemers van Kleur in de Kamer zijn onder meer aspirant-omroep Omroep X, de moslimfeministen van S.P.E.A.K.,, Comité 21 maart, het Collectief Tegen Islamofobie en Discriminatie en de websites Waterkant, Afro Magazine en Republiek Allochtonië.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
