God en seks, en vooral godsdienst en ‘recreatieve seks’: dat vormt vanouds een probleem voor de drie monotheïstische wereldreligies – jodendom, christendom en islam – die hun wortels in het Midden-Oosten hebben. De oude Grieken en Romeinen deden er minder moeilijk over. Op hun Olympus was het een liederlijke boel. Eros stond in hoog aanzien, en Venus was de godin van de liefde, niet van de preutsheid.

Buitenechtelijke relaties: oppergod Jupiter ging regelmatig vreemd. Het kwam dus goed uit dat het juist bij de gelijknamige reuzenplaneet – toevallig, maar dat konden de Romeinen nog niet weten, de grootste van ons zonnestelsel – was dat Galilei in 1610 met zijn gloednieuwe telescoop de eerste vier niet-aardse manen ontdekte. De namen van dit grote viertal lagen voor de hand: Io, Europa, Callisto en Ganymedes, vier liefjes van Jupiter – de laatste van zijn eigen geslacht. Ook toen vanaf het eind van de negentiende eeuw nog een hele reeks nieuwe manen werd ontdekt, kon men voor de naamgeving op deze wijze gelukkig nog even voort.

Met de Middeleeuwen kwam in Europa aan al die promiscue levensvreugde een eind. Eros verdween van het toneel. Sinds kerkvader Augustinus geldt seks hier in feite als zondig. Alleen omdat zonder dat de mensheid spoedig zou uitsterven, was het onder condities toch toegestaan – maar inderdaad alleen onder die conditie dat het daaraan bijdroeg. Alle andere vormen, en zeker de gelijkslachtelijke varianten ervan, waren taboe. Een oppassend christen vertrok daarom het beste als kluizenaar naar de woestijn, of anders toch tenminste naar een klooster.

Later, tijdens de Reformatie, zou het verwijt van seksuele losbandigheid een populaire stok zijn om de Katholieke Kerk mee te slaan, en met de populaire tv-serie The Borgias maakte het grote publiek in 2011 opnieuw kennis met Alexander VI, de renaissancepaus die meer kinderen dan kardinalen had. De ondergang van het oudtestamentische Sodom – een verhaal dat ook in de heilige boeken van christenen en moslims belandde – stond model voor dit duivelse alternatief voor een zedig godvruchtig leven.

Voor fundamentalisten blijft het recht op je eigen seksualiteit ondergeschikt aan vermeende eeuwige goddelijke voorschriften

Sodomie was in feite de term voor alle geslachtsverkeer die niet de voortplanting diende. Voor orthodoxe gelovigen – of, met een moderne term: fundamentalisten – geldt dat nog steeds.

Het kan dus niet verbazen dat op hun scholen nog steeds zulke opvattingen verkondigd worden, die ooit gemeengoed waren, maar sinds de secularisatie van de jaren zestig haaks op de moderne moraal van de meeste Nederlanders zijn komen te staan. Dat leidt regelmatig tot onrust. Vorig jaar belandden islamitische schoolboeken in de schijnwerpers, afgelopen weken zorgde de anti-homo-verklaring die reformatorische scholen van ouders verlangen voor onrust, en een volgende keer is vast wel weer een rare aberratie in orthodox-joodse kring aan de beurt.

Een deel van het conflict van Brussel met Warschau gaat in feite ook daarover: dat de (ditmaal katholieke) fundamentalistische Poolse regering niet alleen de rechtstaat om zeep helpt, maar ook de burgerrechten van seksuele minderheden schendt. En dat terwijl paus Franciscus juist pleit voor een geregistreerd partnerschap voor homoseksuelen – zij het zeker niet met instemming van iedereen binnen het Vaticaan, waar men overigens al tweeduizend jaar tussen leer en leven weet te onderscheiden. Want dat alle critici van Franciscus zich op dit punt zélf aan de celibataire voorschriften houden, is bepaald niet iets dat kan worden gezegd.

De tournure van Arie Slob was een onvermijdelijke, waar in Nederland de wettelijkheid steeds meer op de wenselijkheid botst. Want ja: op grond van de wet kunnen bijzondere scholen nog steeds eisen dat ouders de grondslag ervan onderschrijven. En over wat die grondslag was, gingen zij vanouds zelf. Dat impliceert al snel onverdraagzaamheid jegens gedragingen die met het eigen geloof in strijd worden geacht.

Het punt is dat die grondslag elementen bevat die de meeste Nederlanders vandaag juist als strijdig met een ander belangrijk mensenrecht beschouwen: het recht op je eigen seksualiteit. Voor fundamentalisten blijft dat ondergeschikt aan vermeende eeuwige goddelijke voorschriften. Voor de niet-fundamentalisten is het niets anders dan de schriftelijke neerslag van de tijdgebonden – en daarmee gedateerde – opvattingen van drieduizend jaar terug.

Onlangs presenteerde GroenLinks de kandidatenlijst voor de Tweede Kamerverkiezingen. Binnenkort wil ik voor de Kanttekening een serie interviews maken met kandidaten met een migratieachtergrond. Een collega appte me: je moet Kauthar Bouchallikht interviewen. Geen idee wie ze is, dacht ik nog, maar ik noteerde haar naam. Eerst maar eens afwachten of de GroenLinks-leden de lijst nog veranderen. Misschien horen we nooit meer iets van haar.

Inmiddels hangt de vlag er heel anders bij: de ster van Bouchallikht is rijzende, al is het misschien niet op de manier die ze gehoopt had. Ze is na Jesse Klaver inmiddels de bekendste kandidaat van GroenLinks. Ze is bestuurslid van een onbekende club van islamitische jongeren- en studentenorganisaties en die zou dan weer banden hebben met de Moslimbroederschap. Half Nederland in de gordijnen.

Het relletje ging zoals dat altijd gaat. Het begon met een blog, die leverde wat verkeer op sociale media op, waaronder een verklaring van Bouchallikht dat ze van GroenLinks is en niet van de Moslimbroederschap. Jesse Klaver steunde haar, er volgden nog wat artikeltjes en dinsdag mocht Klaver haar verdedigen voor de camera’s van de NOS en GeenStijl. Het heeft veel weg van een mediahype: er komt steeds meer aandacht voor de zaak omdat de media er aandacht aan besteden. Hoeveel interesse de gemiddelde kiezer normaliter in de nummer negen van GroenLinks heeft laat zich raden.

Als u wilt begrijpen hoe echoputten werken, moet u dezer dagen op Twitter zoeken op de naam Bouchallikht.

Veel critici zijn eruit: Bouchallikht heeft banden met de Moslimbroederschap gehad en dat maakt haar een ongeloofwaardige kandidaat voor GroenLinks, waar men simpelweg veel progressiever is. Ze ontkent deze banden weliswaar, maar dat is volgens allerlei oud-leden, onderzoekers en overheden een leugen. De kandidatencommissie van GroenLinks heeft haar werk gewoon niet goed gedaan door een conservatieve moslima op het schild te hijsen.

Voor anderen geldt het omgekeerde, namelijk dat de rel het ultieme bewijs is van islamofobie, aangewakkerd door populistisch rechts. Een uitstekend voorbeeld hoe moslims in Nederland worden bejegend en wat islamitische jongeren dagelijks moeten doormaken, namelijk dat er aan je loyaliteit aan Nederland wordt getwijfeld. Anders gezegd: als je een hoofddoek draagt zou je niet progressief kunnen zijn. Alle vragen over Bouchallikht zijn ongeïnteresseerd, want de politieke tegenstanders hebben hun conclusies toch al getrokken. GroenLinks kan er beter over zwijgen, want moslims doen het toch nooit goed.

Laat ik een poging doen deze uitersten te verbinden. Bouchallikht is kandidaat. Het is heel gewoon dat er vragen worden gesteld over iemands achtergrond, bijvoorbeeld over bestuurswerk. Die vragen kunnen zeker als doel hebben een kandidaat te beschadigen of verdacht te maken, maar dat is in de regel geen reden om er geen antwoord op te geven. Het klopt dat antwoorden niet altijd worden geaccepteerd: sommige kandidaten zullen in de ogen van critici altijd ongeloofwaardig blijven.

Waarom moeten we het doen met de halfslachtige antwoorden van Jesse Klaver en wat tweets van Bouchallikht?

Het punt is: er zijn ook andere mensen. Er zijn ook mensen die niet de hele dag bezig zijn met de islam. Er zijn mensen die denken dat moslims individuen zijn die allerlei eigen meningen en karaktereigenschappen hebben, die zelfstandig nadenken en keuzes maken en die achteraf trots terugkijken op wat ze hebben gedaan en in andere gevallen dingen liever vergeten. Of iets ertussen in. Er zijn mensen die moslims niet willen reduceren tot een huidskleur, hoofddoek of geloof, maar hen zien als mensen waar je misschien iets van kunt leren, die een verhaal hebben. Misschien wel over een wereld die ze zelf niet kennen.

Mijn vraag is: waarom moeten die mensen het doen met de halfslachtige antwoorden van Jesse Klaver – die ook niet alle details kent – en wat tweets van Bouchallikht? Waar blijft het interview waarin ze vertelt wie ze is, wat haar drijft en hoe ze in het leven staat? Welke keuzes ze maakte en hoe ze daarop terugkijkt? Veel mensen zouden het graag lezen en zich dan een oordeel vormen. Wat is daar eigenlijk op tegen?

Waarom haat je mij? Is het omdat ik moslim ben?

Ik ben moslim. Maar ik ben ook echtgenote, moeder, fervente (halal) vleeseter, chocoladeliefhebber, Netflix bingewatcher, breister, lezer en schrijver.

Ik ben moslim. Ik geloof in God, en doe mij best om mijn leven zodanig te leiden zoals God dat van mij vraagt in de Koran, een van Zijn Heilige Boeken. Dat gaat mij soms gemakkelijk af, maar soms ook niet.

Ik ben moslim. Ik leg niemand iets op. En als ik iets vind van hoe iemand zijn leven leidt, dan doet het er niet toe. Ook niet omdat ik moslim ben. Ik houd mijn (voor)oordelen voor mijzelf, gebruik ze als voer voor reflectie om meer te weten te komen over mijn eigen denk- en gedragspatronen, en wat ik daaraan kan verbeteren. Mijn vooroordelen, en ja, die heb ik, gebruik ik vervolgens niet als munitie om in een verrekte Facebook-comment mijn gal te spuien, zodat ik mensen kan kwetsen en bevestiging kan vinden.

Hoi. Dit ben ik, en ik ben moslim.

Wat is er mis met mij? Ik zal je vertellen wat er mis is.

Ik ben moslim. Moslims geloven in de Koran. En die staat vol met vrouwonvriendelijke, homohatende, en ondemocratische passages die niet passen bij hoe het leven geleid wordt in de eenentwintigste eeuw. Het doet er niet toe wie bepaalt hoe het leven in de eenentwintigste eeuw wordt geleid, welke normen en waarden daarbij horen, en of ze überhaupt bij het leven horen. Dat levens nog steeds kapot worden gemaakt door wandaden die precies niets met het geloof te maken hebben, maar alles met waarom geloof juist hoognodig is. Nee, dat maakt helemaal niets uit.

De islam is de bron van al het kwaad. Moslims haten homo’s, slaan vrouwen, onthoofden leraren, bombarderen alles aan gort en willen ook nog eens slachtoffertje spelen. Moslims hebben geen recht van spreken, want de islam, dat is het probleem. Alles wat ze verkeerd doen, in de Koran staat dat ze dit kunnen of moeten doen. Dus als je moslim bent, kun je maar beter verklaren waarom je dat bent. En goed verklaren ook.

Nu kan je me vertellen dat ik gek ben. Dat de meeste mensen niet zo denken. En dat de mensen die wel zo denken vaak jarenlang op een uitkering leven, een kort pittig kapsel hebben, pindasaus op hun patat kwakken, op Geert Wilders of zelfs Thierry Baudet stemmen, en totaal geen macht of invloed kunnen uitoefenen op alles wat er wel toe doet. Maar is dat wel zo?

Hoe zit het dan met die zogenaamde onderbuikgevoelens die moslims dwingt om numero uno expert te zijn op het gebied van hun geloof? De onderbuikgevoelens die moslims dwingt om subiet in standje verdediging te schieten wanneer we worden bevraagd waarom we in een God geloven die van alles verbiedt?

We noemen ze onderbuikgevoelens, maar ik kan ze zo door vele haattirades, ‘intelligente’ gesprekken, en zelfs overheidsbeleid – denk aan het boerkaverbod – heen prikken. Die onderbuikgevoelens komen steeds meer naar boven drijven.

Het zijn dezelfde onderbuikgevoelens die Kauthar Bouchallikht, een intelligente, welbespraakte en damn capable vrouw en moslim, willen zwartmaken, omdat zij in de Tweede Kamer wel het verschil wil en kan maken. Zo prijkt haar naam op nummer 9 van de kandidatenlijst van GroenLinks. Een geweldige prestatie.

Als een Kamala Harris wordt geroemd als vice president-elect, omdat voor het eerst in de Amerikaanse geschiedenis niet een witte man, maar een vrouw van kleur de lakens gaat uitdelen en daarmee een boegbeeld mag zijn voor andere vrouwen van kleur, dan is Kauthar verdorie mijn Kamala Harris. Mijn boegbeeld. Mijn rolmodel.

Kauthar Bouchallikht, een intelligente, welbespraakte en damn capable vrouw en moslim

En je kunt proberen dat van me af te pakken, door te zeggen dat Kauthar vicevoorzitter is van een moslimjongerenorganisatie waarvan je associaties met de Moslimbroederschap hebt ontdekt, en dat met haar als kandidaat bij GroenLinks de democratie in het geding komt, omdat zij moslim is, in de Koran gelooft, en daarom homo’s haat en vrouwen slaat, maar dan blijven toch die twee vragen in mijn hoofd rondspoken.

Waarom haat je mij? Is het omdat ik moslim ben?