In de Italiaanse voetbalcompetitie Serie A heeft de club Fiorentina een voorwaardelijke schorsing van één wedstrijd opgelegd gekregen vanwege racistische spreekkoren. Als racistische incidenten zich binnen een jaar opnieuw voordoen, zal de schorsing van kracht worden en komt er een nieuwe sanctie bovenop. Zo meldt de nieuwssite Sportstar.
De racisten hadden het gemunt tegen de Servische Dusan Vlahovic en de zwarte spelers Moise Kean en Weston McKennie van Juventus.
Er is een piek in racistische incidenten in het Italiaanse voetbal met extreemrechtse groepen. In augustus gaf de VN-commissie ter bestrijding van racisme het Italiaanse voetbal symbolisch al een ‘rode kaart’.
Met name zwarte spelers hebben het zwaar te verduren met racistische Italiaanse fans die bananen op het veld gooien en oerwoudgeluiden maken. Verder worden voetballers uit de Balkan en Oost-Europa doorgaans uitgemaakt voor de Italiaanse versie van het scheldwoord ‘zigeuner’.
In Nederland had de Ajax-speler Brian Brobbey eerder dit jaar te maken met racisme. Hij werd door fans van FC Twente twee wedstrijden achter elkaar in de Grolsch Veste (Enschede) uitgemaakt voor ‘kankeraap’ en ‘kankerzwarte’.
De Turkse autoriteiten ontkenden gisteren de geruchten dat Turkije van plan is om een miljoen Palestijnse vluchtelingen uit de Gazastrook op te nemen. Dit bericht de Turkse website Turkish Minute.
In Turkije gonsde het de afgelopen tijd van geruchten over een mogelijke vluchtelingendeal, na een bezoek van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Anthony Blinken aan Turkije om de Gazacrisis te bespreken. Op Turkse social media werd gesuggereerd dat dit bezoek verband hield met een mogelijke vluchtelingendeal, waarbij Blinkens verwijzing naar evacuaties uit Gaza als bewijs werd aangehaald.
Ook de Turkse oppositiepartij CHP pikte de geruchten op. CHP-prominent Namik Tan schreef op X dat de sociale voorzieningen in Turkije al zwaar onder druk staan, vanwege alle vluchtelingen uit Afghanistan, Syrië en verschillende Afrikaanse landen. De komst van een groot aantal Palestijnse vluchtelingen zou de spanningen kunnen verergeren, aldus Tan.
De geruchten werden uiteindelijk zo hardnekkig, dat de Turkse autoriteiten besloten die tegen te spreken. volgens Turkije zijn de geruchten ongegrond. Turkije zet zich in voor de veiligheid van Palestijnse burgers op hun eigen grondgebied, in plaats van dat Turkije haar grenzen opent voor Palestijnse vluchtelingen.
Palestijnen in de Gazastrook hebben het verschrikkelijk zwaar, vanwege de wekenlange Israëlische vergeldingsaanvallen. Hierbij zijn meer dan 10.000 mensen omgekomen, waaronder 4.000 kinderen.
Het is helemaal niet moeilijk om de diepte van het trauma van de verkiezingsnederlaag van de oppositie in Turkije voor te stellen. Sinds eind mei, in een periode van ongeveer vijf maanden, was de belangrijkste oppositiepartij van het land, de seculiere-centristische CHP, het brandpunt van de onrust. Ze was op weg om de sterke man van Turkije, Recep Tayyip Erdogan, uit te dagen, samen met vijf andere partijen aan de nationalistische en conservatieve kant. Maar de CHP faalde jammerlijk.
CHP-leider Kemal Kilicdaroglu was in de maanden voorafgaand aan de Turkse presidentsverkiezingen van 14 en 28 mei gehypet als ‘Turkse Gandhi’ door een massa überoptimistische opiniemakers in Turkije en daarbuiten. Hij werd kritiekloos geprezen als de gedoodverfde winnaar door de oppositiemedia, maar eindigde als een teleurstelling. Maar zeer weinig intellectuelen en deskundigen hebben zich tot nu toe verontschuldigd voor hun misplaatste optimisme. Integendeel, velen van hen zijn na de nederlaag van kant veranderd en hebben zich aangesloten bij het handjevol kritische analisten, alsof er niets fout was gegaan.
Gedurende vijf maanden weigerde Kilicdaroglu kritisch naar zijn eigen rol te kijken. Hij bleef stug volhouden dat hij eigenlijk niet had verloren. Ook beweerde hij warrig dat de 48 procent van de stemmen (tegenover 52 procent waardoor Erdogan aan de macht bleef) ‘eigenlijk het bewijs was dat hij had gewonnen’. Terwijl de CHP-leider de realiteit maar niet onder ogen wilde zien, groeide de frustratie binnen zijn partij, terwijl woede en apathie onder de oppositiekiezers een hoogtepunt bereikten.
Ten tijde van het partijcongres afgelopen weekend was alle opsmuk die Kilicdaroglu vals afbeeldde als de ‘hoop van een nieuw Turkije’ verdwenen. Maar in contrast daarmee slaagde hij er tot het laatste moment paradoxalerwijs in om een groot deel van de loyale – en volgens critici corrupte – topfiguren binnen de partij om zich heen te houden. Hoewel er aan de stoelpoten van zijn macht werd gezaagd leek het er ironisch genoeg op dat hij nog steeds in een nek-aan-nek race zou winnen.
Het resultaat van het congres van de belangrijkste Turkse oppositiepartij is daarom tot op zekere hoogte verrassend. Kilicdaroglu wordt – om de juiste term te gebruiken – ontslagen uit de topfunctie waar hij zo graag aan vast leek te houden. In een proces, dat doet denken aan het vertrek van Margaret Thatcher bij de Tories, onthielden de afgevaardigden zich van steun bij de stemming op zaterdag. Hij verloor in de tweede ronde met een kleine marge van de jonge en energieke rivaal, Özgür Özel, en moest in schande vertrekken.
De koppigheid van Kilicdaroglu om aan het roer van de CHP te blijven leidde in elk geval tot een verlies van vijf kostbare maanden voor de vermoeide oppositiekiezers. De verkiezing van Özel wordt daarom gezien als een opluchting. Het betekent echter niet per se een ‘verandering’ – een woord dat maandenlang overmatig werd gebruikt binnen de CHP-kringen. Wel is de wisseling van de wacht misschien een eerste stap die kan leiden tot een verandering in visie, tactiek en een nieuwe dynamiek om het regime van Erdogan uit te dagen.
Zeker is dat, gezien de alliantie die is gesmeed tussen Özel – die bekendstaat als een hyperactieve politieke figuur – en Ekrem Imamoglu, de charismatische burgemeester van Istanbul, laatstgenoemde de echte winnaar van het CHP-congres is. In zijn overwinningstoespraak maakte Özel duidelijk dat ‘Imamoglu een broer voor me is, en hij zal ons naar de top brengen.’ Kortom, dit is een resultaat dat Imamoglu zal stimuleren in zijn streven om burgemeester van Istanbul te blijven en uiteindelijk een positie te verwerven om over vier jaar Erdogan uit te dagen bij de volgende presidentsverkiezingen. Het hangt er natuurlijk af van of hij de lokale verkiezingen aan het eind van maart volgend jaar wint.
De CHP is een oude machine die interne hervormingen afwijst
Een andere conclusie van het resultaat heeft te maken met de politieke cultuur in Turkije. De CHP, die dit jaar haar honderdjarige bestaan en dat van de Turkse Republiek viert, is misschien wel de meest statische politieke instelling in het land. De CHP is een oude machine die interne hervormingen afwijst en zich verzet tegen een overgang naar een moderne sociaal-democratische partij. Het beeld van zondag toont verrassend genoeg aan dat ondanks de status quo die de partijstructuren van binnenuit heeft aangetast, de basis duidelijk maakt dat ze verlangen naar een nieuwe geest. In zekere zin betekent de overwinning van Özel een nieuw elan. De CHP wenst om wat er nog over is van de oppositiedynamiek te behouden. Ook wil de partij de wanhoop bij het deel van de Turkse samenleving dat anti-Erdogan is van zich afschudden.
Aan de andere kant beweren zowel de linkervleugel van de partij – vertegenwoordigd door Ilhan Cihaner, een advocaat die pleit voor een democratisch socialistische koers – als sceptische buitenstaanders dat Özels overwinning niet meer is dan een naamswijziging. Volgens deze criticasters gaat het alleen om een nieuw gezicht, want de CHP blijft dogmatisch aan de seculier-nationalistische ideologie van het Kemalisme vasthouden. Het partijcongres koos zondag ook de nieuwe kaders om de partij te leiden, en het is een mix van nieuw en oud. Het feit dat Özel de hardwerkende Koerdische parlementariër Sezgin Tanrikulu niet heeft benoemd tot het bestuur, wordt gezien als een teken dat hij zich liever niet wil branden aan het Koerdische vraagstuk, wat Kilicdaroglu ook niet durfde. Of de criticasters gelijk hebben of niet zal over vijf maanden blijken.
Eén ding is duidelijk: de ogen zullen gericht zijn op Özel en İmamoglu. De twee staan voor vele uitdagingen. Ze zullen te maken krijgen met nieuwe golven van intimidatie vanuit het Presidentieel Paleis en de media die loyaal zijn aan Erdogan. En verder zijn er alle rechtszaken tegen burgemeester Imamoglu, die zich volgens de regering schuldig zou hebben gemaakt aan wangedrag. En ten slotte is er, jawel, het Koerdische vraagstuk. Kunnen Koerdische kiezers na de ‘Meiramp’ de CHP vergeven dat de pro-Koerdische partij HDP buiten de gezamenlijke oppositielijst werd gehouden, zodat Erdogan de verkiezingen kon winnen, of kunnen ze dat niet? Kiezen de Koerden straks weer voor de CHP, of zullen ze hun eigen weg vervolgen?
Terwijl de oorlog in Gaza in al zijn verschrikking en waanzin doorgaat, moet ik aan het nummer Life goes on van de vermoorde zwarte rapper 2pac denken. Hij eert een maatje uit de buurt die is omgekomen vanwege straatgeweld in de straten van Amerika. Hier werd 2pac zelf uiteindelijk ook slachtoffer van, zoals zoveel zwarte Amerikanen in de getto´s van Amerika. Een systemische kwaal van het racistische en gesegregeerde Amerika, dat ook wel bekend staat als het zogenaamde ‘land of the free’.
Maar het gaat me niet exact daarom. Het gaat me meer om hoe 2pac de waanzin van het onrecht wat zwarte mensen overkomt wist om te zetten in een nummer en zichzelf en anderen een therapeutische behandeling geeft met een simpele zinsnede als ´het leven gaat door´. Wat mij het meest raakt in dit nummer komt aan het einde, wanneer hij het volgende zegt:
Last year we poured out liquor for ya This year n—, life goes on
2pac zegt dat ze vorig jaar het verdriet een plek hebben gegeven met het rituele sprenkelen van alcohol op de grond, om de gevallen broeders in de straten te herdenken. Dit jaar gaat het leven door.
We worden dagelijks met het geweld in Palestina geconfronteerd. Elke dag maar weer de gruwelijke alledaagsheid van de systematische moord op Palestijnse kinderen, al meer dan 4000 nu, in bijna een maand tijd.
Ik stuur de wijze waarop dit geweld de Nederlandse berichtgeving haalt dagelijks via sociale media de wereld in. Waarom eigenlijk? Wat voor zin heeft het? Verandert er daarmee iets aan de situatie daar? Het antwoord op de laatste vraag is in ieder geval ontkennend. En toch ga ik door met het delen van deze berichten.
Ik zie veel gelijkenissen met Turkse nationalisten die Turks staatsgeweld verdedigen
Waarom? Uiteindelijk doe ik het, denk ik, puur als documentatie. Als vastlegging van wat de rationalisering van Rutte’s mantra ‘Israël heeft het recht zichzelf te verdedigen’ daadwerkelijk betekent: nóg meer dood en verwoesting van Palestijnse levens.
Ik weet dat dit aan de pro-Israëlische kant van het politieke spectrum niet aankomt. Alles wordt immers in één woord weggewuifd. Terreur. Hamas. En nog eens terreur. Als het dood en Palestijns is, dan zijn het terroristen. Helaas ken ik dit mechanisme dondersgoed uit het Turkse discours tegenover Koerden en Armeniërs. Daarom kan ik, denk ik, heel goed de knop omzetten en toch naar pro-Israëlische verhalen luisteren. Ik zie veel gelijkenissen met Turkse nationalisten die Turks staatsgeweld verdedigen en rationaliseren.
Al mijn hele leven hoor ik namelijk dat Koerden terroristen zijn. Dat het hun eigen schuld is wanneer Koerdische politici, journalisten en mensenrechtenactivisten worden vermoord, vastgezet en moeten vluchten. Hadden ze maar geen ‘terroristen’ moeten zijn, zeggen Turks-nationalistische stemmen in koor. Waarom zou ik niet naar de Israëlische versie van deze leugen kunnen luisteren?
Ik ben me uiteraard bewust van een groot verschil tussen het Israëlische en Turkse verhaal. De Holocaust. Turken zijn nooit uitgeroeid, Turken hebben uitgeroeid. En die geschiedenis van uitroeiing, de angst daarvoor, komen we in het Israëlische vergoelijken van het geweld in Gaza vaak tegen, terwijl pro-Palestijnen nu juist beweren dat de Palestijnen worden uitgeroeid. En dan is de cirkel weer rond tussen Israëlische en Turkse ‘terreurbestrijders’.
Pff, zo veel pijn. Terwijl je gewoon in tram 13 zit, terug naar Geuzenveld, te malen over hoe
genormaliseerd het is dat Nederlandse politici Israël en hun eigen geweten schoonwassen met hun ‘onvoorwaardelijke steun’ en zo onvervalst Turks worden in hun Israëlische nationalisme.
Mijn lichaam reageert erop door een verhoogde hartslag. Ik weet: dit is niet goed. Ik zet mijn telefoon weg en klamp me vast aan de wietgeur van toeristen in Amsterdam. Ik focus me op hun donkerrode, glazige ogen. Ze giechelen, zoals wij ook deden als tieners en twintigers. Ik kan boos worden op het feit dat het leven doorgaat, zoals 2pac zong, maar het is een waarheid als een koe. Het leven gaat door. Voor ons in ieder geval, hier in het veilige Nederland.
Maar hoe lang nog, denk ik wel steeds vaker. Hoe lang nog…
De politicoloog Öykü Yener-Roderburg (Universiteit Duisburg-Essen), die in Turkije is geboren, begon de dag met een opvallend hartenkreet op social media. Ze is ‘niet soennitisch of Turks’, zegt ze, en staat ook niet achter de AKP (de partij van president Erdogan in Turkije), maar het ‘alledaagse en institutionele racisme’ in Duitsland zou haar toch hebben ‘gesoennificeerd’ en ‘verturkt’.
‘Duitsland heeft met al haar reacties op wat er in de wereld gebeurt (vermoedelijk refereert ze aan de oorlog in Gaza, red.), met haar primitieve categoriseringen over migranten mij net zo’n parallel gevoel als dat van pro-Erdoganvrouwen in Duitsland gegeven’, aldus Yener-Roderburg.
Ze zegt dat ze met die vrouwen veel minder gemeen heeft dan met haar etnisch-Duitse collega’s, toch bezorgt Duitsland haar een vervreemdend gevoel. ‘Ik heb me nog nooit zo buitengesloten gevoeld op een plek waar ik heb geleefd als in Duitsland’, zegt Yener-Roderburg die nog in vijf andere landen op vier continenten heeft gewoond en gewerkt.
Ze denkt dat haar reflectie hierop als politicoloog die over migratie schrijft haar observatie ‘legitiemer’ maakt. Ook omdat ze schrijft dat ze slechts ‘één van velen’ is.
‘Waarom voelt een persoon die door de maatschappij als zo ‘geïntegreerd’ wordt gezien zich op deze manier’, vraagt ze zich af. ‘Kan er echt iets gedaan worden aan de uitsluitende erfenis van ‘Duitsland’? En hoe? Wanneer. Door wie?’
Het Sociaal en Cultureel Planbureau constateerde vorig jaar dat veel Nederlanders met een migratieachtergrond een zogenoemde ‘integratieparadox’ ervaren.
‘Velen van hen wonen al langer in Nederland of zijn hier geboren. Hoewel in vergelijking met hun ouders het opleidingsniveau en de arbeidsmarktpositie van de tweede generatie sterk zijn verbeterd, ervaart deze groep juist meer uitsluiting en discriminatie. Er is sprake van een integratieparadox: juist degenen met een betere sociaaleconomische positie voelen zich het vaakst buitengesloten’, staat in het rapport.
Er is online veel solidariteit met de Marokkaans-Nederlandse voetballer Anwar El Ghazi, die vorige week door zijn Duitse voetbalclub FSV Mainz werd ontslagen vanwege pro-Palestijnse uitspraken. Zo meldtNieuws.Marokko.nl.
De uitspraken van El Ghazi, die hij ondanks meerdere waarschuwingen van FSV Mainz weigerde in te trekken, zouden ‘onverenigbaar met de waarden van de club’ zijn. El Ghazi vindt dat hij juist ‘de mensheid en de onderdrukten’ steunt.
Op 27 oktober plaatste El Ghazi een bericht op Twitter waarin hij de dood van ‘alle onschuldige burgerslachtoffers in Israël en Palestina’ veroordeelt. De club reageerde snel en strafte de speler. Ook beweerde de club dat de voetballer spijt had betuigd en zijn woorden had teruggenomen.
Dat laatste, klopte niet volgens El Ghazi in een nieuwe post. ‘Ik neem geen afstand van wat ik heb gezegd, en ik steun vandaag en tot mijn laatste ademtocht de mensheid en de onderdrukten.’
Enkele dagen later maakte de club bekend dat de samenwerking met El Ghazi per direct is beëindigd.
El Ghazi blijft bij zijn positie met nog een nieuwe post, die door meer dan vijf miljoen mensen is gezien. ‘Verdedig wat juist is, zelfs als dat betekent dat je alleen staat. Het verlies van mijn inkomstenbron is niets vergeleken met de hel die is losgebarsten op de onschuldigen en de kwetsbaren in Gaza.’ Zijn tweet werd door meer dan 5 miljoen mensen gezien.
Online reageren mensen, die zijn ontslag als onrechtvaardig en hypocriet bestempelen. Ze wijzen op ‘de dubbele standaard van het Westen’ als het gaat om ‘de vrijheid van meningsuiting’.
Volgens het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI) is het aantal antisemitische incidenten in ons land explosief gestegen, met maar liefst 818 procent.
CIDI berekende dit hoge percentage door het aantal antisemitische incidenten van na 7 oktober te vergelijken met het maandgemiddelde van de afgelopen drie jaren. Volgens CIDI is die piek van antisemitisme ook in andere landen te zien: het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Duitsland. Daar steeg het aantal antisemitische incidenten na 7 oktober ook explosief.
Vooral op scholen is er volgens CIDI sprake van Jodenhaat. Zo werd er volgens CIDI een Joodse jongen op school bedreigd met een mes en met een fles op zijn hoofd geslagen, terwijl de daders hem uitscholden voor ‘kankerjood’. Een Israëlisch meisje hoorde naar verluidt twee klasgenoten zeggen: ‘Als er een kankerjood op deze school zit, dan ga ik hem doodschieten, dat soort wil ik hier niet op school.’ CIDI zegt dat meerdere Joodse leerlingen voor ‘kankerjood’ zijn uitgemaakt op school en dat leerlingen de Hitlergroet hebben gemaakt. Daarnaast zijn leerlingen, aldus het CIDI, gepest via WhatsApp en op social media.
Joodse organisaties en personen zijn volgens CIDI overvallen met antisemitische e-mails en privéberichten. Het gaat om berichten als ‘Zoals van huichelachtige joden te verwachten, is het ziekenhuis in Gaza gebombardeerd. Wat een walgelijk volk zijn jullie toch’ en ‘Juist met een verleden als overlevenden van de Holocaust moeten jullie beter weten, maar jullie zijn geen haar beter’. Ook zouden er dreigende telefoontjes zijn gepleegd, waarin onder meer zou zijn gezegd dat Adolf Hitler zijn werk had moeten afmaken.
CIDI heeft tien aangiftes gedaan. Een aangifte was tegen het onder jongeren populaire Instagramaccount Cestmocro, omdat die ‘zwaar antisemitische post niet verwijdert’.
Naar eigen zeggen heeft CIDI kritiek op Israël niet meegenomen in de cijfers. Ook heeft de organisatie antisemitische leuzen op social media niet meegeteld, behalve als ze via een privébericht zijn verstuurd.
Het CIDI maakt zich grote zorgen. ‘Hoewel we tijdens eerdere conflictperiodes een stijging zagen in het aantal antisemitische incidenten was deze nooit eerder zo significant als nu. Het is zeer zorgelijk dat Joden in Nederland verantwoordelijk worden gehouden voor conflicten die zich afspelen in het Midden-Oosten. Het lijkt alsof Israël wordt gebruikt om Joden mee te slaan. Aloude complottheorieën worden gerecycled en zijn terug van nooit weggeweest.’
Volgens critici is het CIDI geen neutrale organisatie, omdat het centrum ook een lobbyorganisatie van Israël is. Het CIDI staat achter de Israëlische aanvallen op de Gazastrook, waarbij nu meer dan 10.000 Palestijnse burgers zijn omgekomen, waaronder 4.000 kinderen. Ook hanteert het CIDI de omstreden IHRA-definitie van antisemitisme, die volgens critici Israëlkritiek ten onrechte framet als antisemitisme.
Dogukan Ergin, nummer twee op de kandidatenlijst van Denk voor de Tweede Kamerverkiezingen van 22 november, ligt onder vuur. Hij zou aanwezig zijn bij een ceremonie van de Grijze Wolven, een extreemrechtse Turkse beweging.
Ergin is behalve nummer 2 op de Denkkandidatenlijst ook Denkwethouder in Schiedam. Als de website Rijnmondnieuws hem om een reactie vraagt weigert hij te antwoorden. Hij houdt het op ‘fantasierijke verzinsels’ en wil daar verder niet op ingaan.
Volgens de website Rijnmondnieuws is het een feit dat Ergin op 17 september aanwezig was bij de opening van een nieuw pand van de Nederlandse Turkse Federatie (NTF) in Vlaardingen. NTF is gelieerd aan de extreemrechtse Turkse Partij van de Nationalistische Beweging (MHP), die weer gelieerd is aan de Grijze Wolven. NTF ontkent echter dat er banden met de Grijze Wolven zijn. De wolf is volgens de federatie een vaak gebruikt symbool voor de Turkse cultuur. ‘In werkelijkheid gaat het hier om een ruim begrip: veel Turken gebruiken de wolf namelijk als eigen symbool, net zoals veel Nederlanders de leeuw als symbolisch dier zien.’
De website Doorbraak.eu ziet dit toch echt anders. NTF zou een verlengstuk zijn van de Grijze Wolven, maar weet de ‘extreemrechtse en ultranationalistische idealen goed (…) te verbergen’. NTF misleidt volgens Doorbraak gemeenten door te strooien met termen als ‘integratie’, ‘participatie’, ‘emancipatie’, ‘dialoog’, ‘sociale cohesie’ en ‘wederzijds begrip’ en krijgt zo veel subsidie binnen.
De Grijze Wolven vormen de paramilitaire tak van de MHP. Ze zijn verantwoordelijk voor veel politieke moorden, terroristische acties en bloedbaden. De MHP is de coalitiepartner van de regerende AK-partij van president Recep Tayyip Erdogan.
VVD-lijsttrekker Dilan Yesilgöz zorgt opnieuw voor ophef. Kickbokser Rico Verhoeven zegt dat Yesilgöz hem heeft gebruikt voor een campagnefilmpje voor de VVD.
Dilan Yesilgöz houdt van sporten. In een geruchtmakend VVD-campagnefilmpje is te zien dat ze – op hoge hakken – aan het gewichtheffen is. In een ander filmpje bokst ze – op blote voeten – met Rico Verhoeven. Maar de kickbokser voelt zich door haar gebruikt.
‘Ik vond het eigenlijk niet grappig’, zegt de bokser bij Beau, de talkshow van Beau van Erven Dorens. De tendens van de video zou zijn dat Verhoeven haar campagne steunt. ‘Ik lijk nu pro-VVD. Het was een samenwerking met NOC-NSF om kansarme mensen de ruimte te geven om te sporten.’ Yesilgöz heeft gezegd dat ze dit filmpje opnam om geld vrij te maken hiervoor, maar ze gebruikt de video voor haar verkiezingscampagne, aldus Verhoeven.
Verhoevens verhaal roept op social media veel reacties op. ‘Sympathiekste kickbokser van het land én kansarme kinderen genaaid door het VVD-campagneteam. Misleiding, liegen dat er beleid komt voor sportkansen, gaat lekker’, schrijftVolkskrant-journaliste Sheila Sitalsing op X.
Andere social mediagebruikers vinden Verhoeven naïef, omdat hij deze video maakte in verkiezingstijd, met de lijsttrekker van de VVD.
Op het nieuwe album van rapper Sef klinkt maatschappelijk engagement. ‘Het idee dat kapitalisme het beste voor een samenleving is, vind ik raar.’
In 2011 bracht Yousef Gnaoui zijn debuutalbum ‘De Leven’ uit, samen met het gelijknamige nummer. Inmiddels is zijn nummer meer dan tien miljoen keer beluisterd op Spotify. Twaalf jaar later slaat Gnaoui, ook wel bekend onder zijn artiestennaam Sef, een andere muzikale toon aan. Op zijn nieuwe album ‘Ik Zou Voor Veel Kunnen Sterven Maar Niet Voor Een Vlag’ kaart Gnaoui hedendaagse maatschappelijke problemen aan, onder andere kapitalisme en de invloed van social media.
Als je Sef opzoekt op Wikipedia lees je dat hij een rapper en popartiest is, maar zo ziet hij zichzelf niet: ‘Ik heb eigenlijk geen omschrijving van wat ik doe. Ik vind het juist fijn om vrij te zijn. Zo hoef ik me dan ook niet te beperken tot een bepaalde vorm of stijl. Ik maak dingen waarvan ik denk dat ik ze graag wil maken en dat gaat best veel kanten op’, aldus Gnaoui.
Gnaoui heeft een Marokkaanse vader en een Nederlandse moeder. De artiest groeide op in Amsterdam en ziet zijn bi-culturele afkomst als een plus: ‘Ik ben niet anders gewend. Ik zie het als een extra om twee culturen goed te kennen. Het laat je zien dat er meerdere perspectieven zijn en niet één manier om dingen te bekijken. Er zijn ook mensen die erop neerkijken, maar dat zie ik als hun probleem. Want hoe meer culturen in je leven, hoe meer rijkdom.’
Ondanks de culturele rijkdom voelt Gnaoui zich niet bijzonder verbonden met Nederland of Marokko: ‘Ik weet niet hoe een Nederlander of een Marokkaan zich voelt. Een Groninger en een Rotterdammer zijn allebei Nederlanders op papier, maar hebben allebei een ander manier van leven en andere mensen om zich heen. Ik vind het belangrijk om niet in grenzen te denken.’
‘Natuurlijk voel ik een band met Marokko en als ik buiten Nederland ben voel ik ook een bepaalde verbinding met Nederland. Ik denk dat we geforceerd worden om in hokjes te denken. In plaats van ‘het een of het ander’ zou ik zeggen ‘het een en het ander’.’
Afrika
De voorouders van Gnaoui zijn als slaven naar Marokko gehaald door Berbers, maar ondanks die donkere historie ziet Gnaoui ook een positief gevolg: ‘Ik vind het zelf interessant om te kijken naar hoe mensen zich bewegen in de wereld. Waar komen ze vandaan, waar liggen hun roots en wat daar dan weer uit ontstaat.’
‘Een Arabier die naar Afrika verhuist, ontwikkelt zich op een andere manier dan een Arabier die naar Azië gaat. De bestuiving tussen culturen vind ik mooi. Het slavernijverleden van Suriname en de Nederlandse Antillen is natuurlijk naar, maar daaruit zijn ook hele interessante nieuwe combinaties ontstaan, zoals eten en muziek.’
Foto: Moon Saris
Van rappen over broodje bapao tot een show in het koninklijk theater Carré met de orkestrale tonen van het El Savador Ensemble, de muziek van Gnaoui gaat verschillende kanten op. Gnaoui blijft variëren. Hij uit kritiek op de hedendaagse samenleving in zijn laatste album ‘Ik Zou Voor Veel Kunnen Sterven Maar Niet Voor Een Vlag’.
‘Je hebt geen invloed op waar je wordt geboren en waar die plek voor staat. Nederland heeft een vlag, een volkslied, regels en wetten. Daar kun je, naast democratische inspraak, niets aan veranderen. Ik vind het lastig om er blind achter te staan,’ vertelt Gnaoui over het idee achter zijn laatste album.
‘Ik vind het tof dat Stien den Hollander haar stem laat horen over Israël-Palestina’
Tegelijkertijd is alles aan verandering onderhevig. ‘Als iemand naar Nederland migreert dan zal hij zich moeten aanpassen, maar die afstemming moet van beide kanten komen. De tijd en wereld verandert continu, het is dan ook logisch dat mensen zich gaan aanpassen aan nieuwe mensen die komen.’
Naast zijn nieuwe album dat dit jaar uitkwam, is Gnaoui ook bezig met zijn theatershow ‘vlag’. ‘Met het samenvoegen van muziek, video en tekst probeer ik die combinatie te versterken of juist tegen elkaar in te laten gaan.’
In zijn voorstelling kaart Gnaoui onder andere de problemen van nationalisme en kapitalisme aan: ‘Ik vind het een rare gedachte dat het ene land meer waard is dan het andere. Het is prima om trots te zijn op je land en de mensen die er wonen, maar wanneer de liefde voor een land leidt tot superioriteitsgevoelens en uitsluiting dan is dat slecht.’
Kloof
‘Ook het idee dat kapitalisme de beste manier is om een samenleving te runnen vind ik raar. Mensen met geld kunnen investeren om geld te verdienen en hoeven niet meer te werken, maar mensen zonder geld moeten investeren in arbeid, terwijl die persoon niet genoeg geld verdient om zelf onafhankelijk te zijn. De kloof tussen arm en rijk blijft maar groeien. Het is oneerlijk dat niet iedereen kan meeprofiteren,’ aldus Gnaoui.
Kapitalisme zorgt er volgens hem voor dat geld belangrijker is dan mensen. Hij zou dit graag anders zien. ‘Het moet gaan om het welzijn van mensen. Denk bijvoorbeeld aan studeren. Nu is studeren niet zo aantrekkelijk meer, vanwege de hoge studieschuld die je kunt krijgen. Centraal moet staan dat je je kunt ontwikkelen.’
Vet
Met zijn show bevraagt Gnaoui de hedendaagse Nederlandse samenleving. Hij denkt dat de meeste mensen wel dezelfde vraag stellen maar niet willen innoveren: ‘Volgens mij zetten de meeste mensen wel kritische vraagtekens bij dit soort problemen, maar hun hoofden zijn te vastgeroest om oplossingen te bedenken.’
Gnaoui is geëngageerd, maar hij vindt niet dat alle artiesten dit moeten zijn: ‘Niks moet in mijn ogen, maar ik denk wel dat artiesten beter kunnen nadenken over wát ze zeggen. De zendtijd van een artiest is erg waardevol. Voor elke zin in een nummer die niks betekent had je een zin kunnen maken die wel iets betekent. Je woorden zijn echt belangrijk in muziek, dus weeg de waarde van je woorden.’
De artiest zou het wel ‘vet’ vinden als sommige artiesten wat meer gebruikmaken van de stem die ze hebben. Een goed voorbeeld is zangeres Stien den Hollander (S10). ‘Ik vind het heel tof dat zij haar stem laat horen over Israël-Palestina, maar vooral ook dat zij de moed heeft om dit te doen. Het zou goed zijn als ook andere grote, witte mainstream artiesten dit zouden doen, zoals bijvoorbeeld Nick en Simon of Jan Smit.’
Volgens Gnaoui heerst er nog wel angst onder artiesten om dit soort onderwerpen aan te kaarten: ‘Mensen zijn vaak bang om anderen te kwetsten of om het verkeerde te zeggen. Maar wat denk ik ook speelt, is dat artiesten bang zijn voor eventuele gevolgen voor hun portemonnee.’
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
