De Turkse president Erdogan zegt ‘vastbesloten’ te zijn om de Oekraïens-Russische graandeal, die is opgeschort door Rusland, te handhaven. Dit meldt de Turkse nieuwssite Ahval.
NAVO-lid Turkije zal volgens Erdogan doorgaan met ‘de mensheid te dienen’ en wil een wereldwijde voedselcrisis voorkomen. Zijn minister van Defensie belde gisteren met diens Russische collega, met de boodschap dat Moskou de opschorting moet herevalueren.
Rusland kwam dit weekend terug van de graandeal, nadat Oekraïne een droneaanval op de Russische Zwarte Zeevloot had uitgevoerd. Oekraïne zelf ontkent de aanval en legt de schuld neer bij Rusland.
De graandeal tussen Oekraïne en Rusland houdt in dat Oekraïne graan kan blijven leveren via schepen, doordat Rusland ophoudt de Zwarte Zee te blokkeren. De deal kwam deze zomer tot stand, met medewerking van de Verenigde Naties en Turkije.
Turkije probeert een derde weg te bewandelen tussen zijn NAVO-partners en Rusland. Het land veroordeelt de inval van Oekraïne, maar doet niet mee met de westerse sancties. Ondertussen probeert Erdogan een bemiddelende rol op het wereldtoneel te spelen.
Oekraïne is ondertussen gewoon doorgegaan met het leveren van graan, wat erop duidt dat Rusland geen nieuwe blokkade in heeft gezet. Ondertussen benadrukt Rusland dat het zich niet formeel terugtrekt uit de deal, maar de deal ‘slechts’ opschort.
Een veertienjarige Iraanse middelbare scholiere is doodgeslagen door politieagenten omdat ze foto’s van de Iraanse oud-leider Ruhollah Khomeini uit haar leerboek had gescheurd, meldt het lokale dissidente medium Haalvsh.
Scholiere Parmis Hamnava zat op haar school in Iranshahr, toen agenten de school binnenkwamen om de boeken van leerlingen te doorzoeken. Ze zagen dat in haar leerboek foto’s van Khomeini misten op de plekken waar die hoorden te zijn, waarna ze op haar insloegen in het bijzijn van andere studenten.
Khomeini leidde met succes de Iraanse Revolutie van 1979 en stichtte een streng-religieus regime met hemzelf als de eerste Opperste Leider van het land. Hij stierf in 1989. Nog altijd hangen afbeeldingen van hem door het hele land.
Hamnava stierf in het ziekenhuis aan haar verwondingen, een dag na het voorval.
De veiligheidstroepen in Iranshar zouden de familie en leraren van Hamnava gedwongen hebben om te beloven dat ze niet de pers zouden inlichten, in ruil voor overhandiging van haar lichaam om te begraven.
Iraanse staatsmedia ontkennen overigens een dergelijk voorval.
In Iran zijn protesten aan de gang tegen de verplichte hijab en het regime in het algemeen, naar aanleiding van de verdachte dood van de jonge vrouw Mahsa Amini (22), die in hechtenis werd genomen omdat ze haar hoofddoek niet goed om zou hebben.
De protesten blijven doorgaan. Studenten door heel Iran kregen een mededeling dat ze door deelname aan de protesten van hun universiteit zijn gestuurd. Zij mogen de universiteit niet meer in.
In Turkije zouden vierendertig dissidente Egyptische journalisten zijn gearresteerd. Turkije wil hiermee een wit voetje halen bij Egypte en zo de normalisatie van hun banden versnellen, beweert de pan-Arabische krant Asharq al-Awsat.
De journalisten zouden lid zijn van de Moslimbroederschap, die in Egypte is verboden, en zouden hebben opgeroepen tot protesten in Egypte. Ook zouden ze bezig zijn met een nieuw Telegram-kanaal om meer mensen in Egypte aan te zetten tot protesten en zelfs tot ‘geweld en chaos’.
De journalisten zouden op een lijst staan om gedeporteerd te worden naar Egypte.
Eerder dit jaar besloot Ankara al het Egyptische Moslimbroederschap-tv-kanaal Mekameleen te verbieden nog langer vanuit Istanbul te opereren. Ook vorig jaar zette Ankara enkele Moslimbroeder-tv-shows vanuit Turkije stop.
Volgens Asharq al-Awsat offert Turkije de oppositie in het buitenland op om de betrekkingen tussen Ankara en Caïro te bevorderen. Vorige maand zei de Turkse president Erdogan dat de dialoog met Egypte naar een hoger niveau gaat na jaren van verstoring.
Na de afzetting van de Egyptische president Mohammed Morsi (Moslimbroederschap) door legerchef Abdel Fattah al-Sisi, sinds 2014 president, zijn de diplomatieke betrekkingen tussen Turkije en Egypte verslechtert. Zo hebben de landen wederzijds geen ambassadeurs meer.
Na de coup verslechterden de relaties tussen Egypte en Turkije. De Turkse president Erdogan zag de Moslimbroederschap als een bondgenoot, die ideologisch verwant is aan zijn AKP. De betrekkingen tussen beide landen verslechterden ook door de burgeroorlog in Libië. Egypte steunt rebellenleider Haftar, terwijl Turkije de regering steunt en Syrische strijders naar het Noord-Afrikaanse land stuurt.
In Turkije leven nu ruim 30.000 Egyptische ballingen, die na de coup van Sisi in 2013 hun vaderland zijn ontvlucht. Onder hen bevinden zich veel leden van de Moslimbroederschap – die tot aan de coup aan de macht was -, activisten en journalisten.
Egyptenaren in ballingschap beginnen nu te vrezen voor hun veiligheid. In Egypte worden duizenden politieke tegenstanders in de gevangenis gegooid en gemarteld. Sommigen worden daarna geëxecuteerd.
Turkije ontkent het bericht van het door Saoedi-Arabië gefinancierde Asharq al-Awsat, meldt nieuwswebsite Middle East Eye.
‘We hebben alleen een Egyptische journalist aangehouden die later werd vrijgelaten’, vertelt een hoge Turkse functionaris.
Inderdaad meldde de Egyptische journalist Hossam al-Ghamry zondag op Twitter dat hij werd vastgehouden door de Turkse politie en later, na verontwaardiging op sociale media, weer werd vrijgelaten.
Turkse functionarissen vertelden Middle East Eye eerder dat Ankara niet van plan is leden van de Broederschap te deporteren, tenzij ze direct betrokken zijn bij geweldsmisdrijven.
De landelijk coördinator racismebestrijding binnen de politie vindt dat moslima’s bij de politie een hoofddoek mogen dragen. Zijn oproep krijgt veel kritiek, maar ook bijval.
Vijf jaar geleden stelde de toenmalige Amsterdamse politiechef Pieter-Jaap Aalbersberg voor dat een politieagent een hoofddoek mag dragen. Dit zou helpen om moslimagentes te werven. Maar toenmalig landelijk korpschef Erik Akerboom stak hier een stokje voor, vanwege geen ‘draagvlak’; het idee zou ook polariserend zijn. Maar het debat over de hijab bij politieagentes deed vorige maand zijn herintrede, toen landelijk discriminatie coördinator Rabin Baldewsingh hier een lans voor brak.
Johan van Renswoude, racismecoördinator binnen de politie, is het met Baldewsingh eens, vertelt hij in NRC. Hij ziet dat ‘in de huidige superdiverse en sterk polariserende samenleving’ het uniform door velen niet als neutraal wordt gezien en dat dit het gezag van de politie aantast.
Van Renswoude: ‘Mijn persoonlijk inzicht is dat het beter bij deze tijd past door diversiteit, ook in hoe je eruit ziet, toe te laten. Daarmee communiceer je als politieorganisatie pas echt goed dat je van en voor iedereen bent.’
Vanuit de PVV en de VVD klinkt veel kritiek op zijn oproep. ‘Stop dit zinloze gewauwel en ga de echte problemen oplossen’, twittert PVV-Kamerlid Lilian Helder. Ze wijst op een motie van het parlement, dat de hoofddoek bij het politie-uniform niet is toegestaan. ‘No way dat we dat gaan doen!’, zegt ook VVD-Kamerlid Ingrid Michon.
Ron van der Wieken, oud-voorzitter van het Centraal Joods Overleg, kan zich voorstellen dat Joden die aangifte doen van antisemitisme bij een agent met hijab zich niet veilig voelen. ‘De agente geeft aan dat zij een religie aanhangt waarvan het heiligste boek extreem anti-Joodse passages bevat.’
Kredietanalist Nadim Mansour is het daar niet mee eens: zij hekelt rechts Nederland, dat zich niet voor zou kunnen stellen ‘dat een gezagsdrager die duidelijk moslima is haar vak op een integere manier uitvoert’, schrijft ze. ‘Dat álle moslims uiteindelijk kwade bedoelingen hebben, zit er diep, diep in.’
Ook Maarten Koning, fractievoorzitter van D66 Utrecht, is ‘Blij met dit pleidooi van Johan van Renswoude’. ‘Politie moet toegankelijker, organisatie voor en door iedereen worden’, twittert hij.
Koning is trots dat Utrecht als eerste gemeente de hijab wilde toestaan in het uniform van boa’s, wat overigens verboden wordt door de Tweede Kamer. Ook justitieminister Dilan Yesilgöz ziet dit niet zitten.
Elke maand spreekt de Kanttekening vluchtelingen en statushouders in Nederland. Hoe zijn ze hier gekomen? En hoe hebben zij hun nieuwe leven in Nederland opgebouwd? Deze maand: de Turkse Sevde Yildirim (31). Zij vertrok op 22-jarige leeftijd vanuit Turkije naar China om als kinderjuf te gaan werken. Omdat terugkeer naar Turkije onveilig bleek te zijn voor haar partner, kozen zij en haar man ervoor om in 2018 in Nederland asiel aan te vragen. Inmiddels heeft zij haar eigen kunstatelier, waar zij workshops geeft aan deelnemers.
In de moderne Rotterdamse wijk Feijenoord, aan de rand van de Nieuwe Maas, is het atelier Mosaic Art Studio van Sevde Yildirim gevestigd. Bij binnenkomst vallen gelijk de kleurrijke lampen aan het plafond en in de stellingen op. Op de tafels liggen schalen met keurig gesorteerde kralen en steentjes. Yildirim: ‘Hiermee maken de deelnemers van mijn workshops de lampen. Ik vind het leuk om de deelnemers nieuwe ervaringen op te laten doen. En ik leer op mijn beurt ook weer veel van hén.’
Haar passie voor kunst heeft zij pas enkele jaren geleden ontdekt. ‘Ik vond het altijd al heel leuk om met kinderen te werken en leerde voor kleuterjuf. Maar in mijn laatste jaar realiseerde ik mij dat ik toch liever de Koreaanse taal en cultuur wilde leren. Bij mijn oma keek ik altijd Koreaanse dramaseries en ik was hier dol op. Ik voelde me er zelfs een beetje Aziatisch door.’ Ze glimlacht, schenkt een kop thee in en brengt een schaaltje met Turkse lekkernijen: baklava en een sesamkoekje.
Op haar 22ste stond ze op het punt om naar Zuid-Korea te gaan, om daar de taal te bestuderen. Maar uiteindelijk koos zij ervoor om naar China te gaan. ‘Mijn vader vond het best eng dat ik, als jonge vrouw en zonder familie, zou gaan verhuizen naar een vreemd land. Maar gelukkig bleek dat hij een kennis had in China. En omdat hij merkte dat ik heel graag een nieuwe uitdaging aan wilde gaan en gedreven was om een Aziatische taal te gaan leren, heeft hij kunnen regelen dat ik samen met een paar vriendinnen naar China mocht reizen.’
Met haar vriendinnen van de universiteit, die al wat ervaring hadden opgedaan met de Chinese taal, maakte Yildirim de reis via Rusland naar China. ‘Eenmaal aangekomen in Shanghai voelde alles gelijk heel anders’, vertelt Sevde. ‘De geur, de lucht – er was veel smog – de mensen, en vooral: de taal. Veel mensen in Shanghai spraken geen Engels, dus ik kon de eerste paar maanden niet zonder mijn vriendinnen die al aardig wat Chinees konden spreken. Hierdoor voelde ik me heel afhankelijk. Maar omdat ik heel graag de Chinese taal wilde beheersen, koos ik ervoor om de helft van de week een cursus Chinees te volgen en de andere helft als docente Engels. De mooiste momenten beleefde ik samen met een vriendin die ik had leren kennen omdat ze ook als juf werkte op dezelfde school. We hielden allebei van Koreaanse dramaseries.’
Sevde woonde in een wijk waar veel Turkse inwoners verbleven. Ze vond het moeilijk om zich volledig thuis te voelen in de Chinese samenleving. Hoewel ze haar best deed zoveel mogelijk te integreren in de Chinese cultuur, werd ze vanwege haar Turkse uiterlijk en door haar hoofddoek vaak als buitenlander behandeld.
‘De Chinese mensen zijn niet gewend om iemand met mijn uiterlijk te zien. Daarom namen ze vaak, zonder te vragen, een foto van mij. In het begin kon ik hiervoor begrip opbrengen, maar na een jaar begon het me te irriteren.’
‘Ook zag ik dat sommige Chinezen een beetje bang werden als ze naar mijn hoofddoek keken. Veel Chinezen weten niet beter dan dat moslims een probleem vormen. Ik werd niet gediscrimineerd, maar het was voor hen moeilijk te begrijpen dat ik geen vlees mag eten dat niet halal is en dat ik geen alcohol drink.’
In China ontmoette Sevde haar echtgenoot. ‘Ik werd door mijn vriendinnen aan hem gekoppeld. Ik was toen 25 jaar. Ik was meteen in hem geïnteresseerd, omdat hij een barmhartig mens is die graag andere mensen helpt. Dat vind ik heel mooi. Hij woonde zelf al acht jaar in China en kon mij veel over de cultuur leren. We kozen ervoor om samen verder te gaan in het leven en vierden onze bruiloft in China.’
Maar een jaar na het huwelijk bleek het niet mogelijk te zijn om het Turkse paspoort van haar echtgenoot te verlengen, wat betekende dat hij ook niet langer in China mocht verblijven. Teruggaan naar Turkije was ook geen optie, want haar man liep risico om te worden gearresteerd. Hij was journalist en had kritiek op de Turkse regering van president Erdogan. Ze kregen asiel in Nederland.
Na tien dagen in een gesloten asielzoekerscentrum vlakbij Schiphol te hebben gezeten, werden Sevde en haar echtgenoot naar een open asielzoekerscentrum in Rotterdam verplaatst. Ze waren blij in een veilig land te wonen, maar Sevde voelde zich een beetje nutteloos.
‘We bleven in een soort gevangenis vlakbij Schiphol, hier was het best eng, maar gelukkig was ik samen met mijn man. In Rotterdam woonden we met meerdere Turkse gezinnen in een huis. Ik kon heel weinig contact hebben met Nederlandse mensen en ik had ook niet de mogelijkheid om de Nederlandse taal te leren, of om ook maar een cursus te volgen. Je bent eigenlijk helemaal niks. Dat was mijn gevoel. Terwijl ik juist het talent heb ontwikkeld om nieuwe talen te leren en ik in de Nederlandse cultuur wilde integreren.’
Toen ze na zes maanden eindelijk een verblijfsvergunning kregen, konden Sevde en haar man stap voor stap hun leven opbouwen. ‘Nadat we ons huis hadden ingericht meldde ik mij gelijk aan bij de bibliotheek Oostland. Ik kon niet wachten om de taal te leren en om in contact te komen met Nederlandse mensen. Ik heb een jaar gewerkt als administratief medewerker bij de bibliotheek. Ik was heel blij om een taalmaatje te leren kennen. Zij hielp ons in alle situaties. In Nederland moesten we, in vergelijking met China en Turkije, veel meer dingen zelf regelen. En dat was in het begin nogal moeilijk. Men kent hier veel meer regels.’
Toen in maart 2020 de coronacrisis uitbrak, moest ze vanuit huis werken en had ze behoefte aan een nieuwe hobby. Al gauw ontdekte ze haar nieuwe passie: borduren en mozaïek. Door YouTube-filmpjes te bestuderen leerde ze om deze kunst onder de knie te krijgen.
‘Het maken van handgemaakte spullen maakt mij rustig’, vertelt Sevdi. ‘Toen ik met kinderen werkte, vond ik het al heel leuk om te knutselen. Maar kinderjuf zijn bleek toch niet zo mijn passie. Ik droomde er stiekem van om handgemaakte kunst te verkopen. En om ooit een eigen atelier te hebben. We hebben een kennis in Hong Kong. Hij heeft een atelier met de naam Mosaic Art Studio. Via Instagram hebben we inspiratie opgedaan. Deze kennis is een vriend van mijn man, en hij had vier jaar geleden zijn studio opgericht. We mochten van hem een franchise kopen.’
Het oprichten van een eigen studio in Nederland bleek echter makkelijker gezegd dan gedaan. ‘We leefden allebei van een uitkering en konden daardoor geen pand huren. Ook hadden we te weinig kennis hoe een eigen onderneming te starten.’
Toch besloten Sevde en haar echtgenoot door te zetten. Zij meldde zich aan voor een kunstopleiding voor mensen met een migratieachtergrond en haar man volgde een cursus in ondernemerschap.
Beeld: Shawintala Banwarie
‘Uiteindelijk vonden we, met veel moeite, een plek voor mijn studio. Dankzij Stichting Mano, een organisatie die nieuwkomers met een onderneming steunt, konden we een mooie locatie vinden. We zijn hier heel erg blij mee, want toen we zelf op zoek gingen werden we telkens afgewezen of kregen we geen reactie.’
Het werk als kunstenares geeft Sevde een boel plezier, maar ook de kans om meer met Nederlandse mensen te communiceren. ‘Ik heb hier in Nederland eindelijk de kans gekregen om mijzelf te ontwikkelen. Ik krijg tijdens het geven van workshops vaak complimenten, dat ik goed de Nederlandse taal beheers. Ik vind Nederlanders heel positief. Zij lachen altijd, als ik iets verkeerds doe dan moedigen zij mij aan. Ik voel geen druk, ze helpen mij juist. Het mooiste compliment dat ik heb gekregen? Dat ik in korte tijd zo goed de taal heb geleerd, en de vraag hoe ik zo een mooi werk heb kunnen starten.’
Wat wel even wennen aan Nederland is: dat alles op afspraak gaat. ‘Zelfs als ik even met de buren wat thee wil gaan drinken, moet ik een afspraak maken via een briefje. Er is weinig ruimte voor spontaniteit. Als mensen mij als vrouw met een hoofddoek zien, dan denken ze gauw dat ik niet werk. Of dat ik mijn man niet mocht leren kennen voordat we getrouwd waren, als een soort uithuwelijken.’ Sevde vindt dit maar raar.
‘Nederlandse mensen zijn heel open, maar soms wordt er alleen naar mijn hoofddoek gekeken.’ Dat vindt Sevde een nogal beperkte blik. ‘Want ik ben ook een mens, en ik kan ook heel veel doen en leren. Ik probeer een voorbeeld te zijn voor andere vrouwelijke nieuwkomers in Nederland.’
‘Nederlanders zijn heel open, maar soms kijken ze alleen maar naar mijn hoofddoek’
Sommige ouderen vragen Sevde soms wat zij hier in Nederland kom doen. ‘Ik word een beetje verdrietig van zulke opmerkingen’, vertelt ze. ‘Zij hebben een bepaald idee bij vrouwelijke vluchtelingen, maar meestal – als ik op een vriendelijke manier het gesprek aanga – blijkt dat ze toch van gedachte veranderen. Eén vrouw vertelde mij bijvoorbeeld dat ik heel mooi werk doe, dat ik anders ben dan andere vluchtelingen. Dat geeft me weer een goed gevoel.’
‘Hier durf ik meer, omdat mensen jou echt willen helpen en mij aanmoedigen om iets moois voor mijzelf te beginnen. Ik heb zelfs een vriendschap opgebouwd met een vrouw die aan mijn workshop deelnam. Ze was heel spontaan en gaf me haar adres om een keer thuis langs te komen.’ Sevde vertelt, vol blijdschap, dat dit het mooiste is wat ze tot nu toe heeft meegemaakt tijdens haar werk.
Fyeza Ikhlaq, raadslid in het Schotse Glasgow, heeft tijdens een debat over haatmisdrijven indruk gemaakt door te delen waarom ze geen hijab meer draagt.
Ze vertelde dat haar hijab van haar hoofd is getrokken, werd bespuugd en kreeg te horen dat ze ‘naar huis’ moest gaan. Dit gebeurde allemaal na de bomaanslagen in London van 2005, die door de moslimextremistische groepering Al Qaida werd opgeëist.
‘Het dragen van de hijab zou de keuze van een vrouw moeten zijn’, zei Ikhlaq volgens de krant Glasgow Times, ‘maar al dit wangedrag heeft ertoe geleid dat ik mijn hoofdoek afdeed.’
‘Glasgow is een van de meest gastvrije en vriendelijke steden ter wereld en dat hebben we bewezen, maar we hebben een groot probleem met islamofobie en ik hoop dat we het probleem samen kunnen aanpakken.’
Ikhlaq is raadslid voor de linkse Scottish National Party, de grootste partij van het land.
Tijdens de vergadering kwamen de raad unaniem met een beslissing om een definitie van ‘islamofobie’ aan te nemen. Namelijk:
‘Het aanzetten tot of rechtvaardigen van het doden of schaden van moslims in de naam van een racistische / fascistische ideologie, evenals het maken van ontmenselijkende, demoniserende of stereotiepe beschuldigingen over moslims en hen als groep ervan te beschuldigen verantwoordelijk te zijn voor echt of ingebeeld wangedrag.’
Een Europese instelling die moslimhaat dient te bestrijden, zit nu al een jaar zonder coördinator. Terwijl de centra tegen antisemitisme en racisme ‘overuren draaien’, is de beschuldiging van ‘veronachtzaming van moslimhaat’ al gevallen.
De termijn van de laatste EU-coördinator tegen moslimhaat liep tot de zomer van 2021, meldt de nieuwssite EUobserver. Die had toen seminars met ambtenaren en academici, schreef rapporten en had een mediacampagne voor bewustwording over Europese moslimhaat.
Het was de bedoeling dat de coördinator tegen moslimhaat hetzelfde zou als de coördinatoren tegen antisemitisme en racisme. EUobserver: ‘Maar terwijl die twee posten overuren lijken te draaien in hun missie, ligt de EU-strijd tegen moslimhaat een jaar stil.’
De Europese Commissie lijkt ook geen urgentie te voelen om daar verandering in te brengen. Vragen over waarom het zo lang duurt om een nieuwe coördinator aan te stellen krijgen het vaste repliek dat ‘men er mee bezig’ is.
‘De interne procedures zijn gaande’, aldus een woordvoerder van de Commissie.
De Commissie benadrukt dat het niet benoemen van een speciale gezant niet automatisch betekent dat ambtenaren van de Commissie de verspreiding van haatzaaiende taal tegen moslims niet bestrijden.
Voormalig PVV-Tweede Kamerlid Joram van Klaveren heeft spijt van ‘het zaaien van angst’ in zijn tijd bij de PVV. Dat zegt hij in een interview met RTL Nieuws.
‘Ik heb spijt van het kwetsen van moslims en het polariseren richting de islam, maar ik kan het niet terugdraaien’, zegt Van Klaveren (foto, midden).
‘Ik heb jarenlang meegedaan aan het zaaien van angst. Ik ben daar medeverantwoordelijk voor.’
In 2014 verliet van Klaveren de partij na een toename van radicale boodschappen door de PVV. Het scanderen van ‘minder Marokkanen’ was de druppel die de emmer liet overlopen. Hij verliet de PVV en kwam na de verkiezingen van 2017 niet meer terug in de Kamer.
Vanaf dat moment kon de van oudsher gereformeerde Van Klaveren zich volledig richten op op het schrijven van een boek over ‘het gevaar van de islam’. Maar tijdens zijn zoektocht raakte van Klaveren ervan overtuigd dat Mohammed een ware profeet is.
‘Ik zag hem niet meer als een ‘warlord’, zoals hij in veel westerse islamboeken wordt beschreven. Ik zag hem nu voor het eerst als vader, als docent en als mens. Na een proces van 3,5 jaar kon ik er niet meer omheen: Mohammed was, net als Mozes en Jezus, een profeet van God.’
Eind 2018 bekeerde van Klaveren zich tot de islam. Hij werkt voor een organisatie die virtualrealitybrillen aanbiedt waarmee je een reis door de islamgeschiedenis kunt maken.
SP-Kamerlid Renske Leijten en Kamerlid Pieter Omtzigt ontvingen afgelopen vrijdag de Clara Meijer-Wichmann Penning. Maar Denk-leider Farid Azarkan, die zich ook veel met de kwestie heeft bemoeid, bleef met lege handen staan. Zelf gooit Azarkan het op discriminatie.
Leijten en Omtzigt kregen de prijs, uitgereikt door de Nederlandse Liga voor de Rechten van de Mens, samen met toeslagenouder Chermaine Leysner. Dit, vanwege hun ‘buitengewone’ inzet waarmee ze de toeslagenaffaire blootlegden.
Maar Azarkan zit er dus niet bij. ‘Ik denk dat ik de verkeerde afkomst heb’, zegt Azarkan op Twitter. Hij krijgt bijval van veel twitteraars.
Volgens de Leidse classicus Miko Flohr riekt dit naar dat ‘dezelfde belangrijke prestatie bij sommigen harder wordt geprezen dan bij anderen’.
Ook voormalig GroenLinks-Kamerlid Tofik Dibi is ontstemd. Azarkans bijdrage wordt stelselmatig ontkend, zegt hij, ‘ironisch genoeg typerend voor die hele affaire’.
Sommige twitteraars vallen SP’er Leijten aan, die vorig jaar door een BIJ1-medewerker voor racist werd uitgemaakt omdat ze het racistische aspect van de toeslagenaffaire niet zou willen erkennen.
Anderen richten hun pijlen op Omtzigt, omdat hij tien jaar terug als CDA’er meewerkte aan het optuigen van een strengere belastingcontrole na de onthulling van de zogeheten ‘Bulgarenfraude’.
Dit jaar erkende het kabinet dat een deel van de Belastingdienst zich schuldig heeft gemaakt aan institutioneel racisme. De dienst hanteerde een zwarte lijst met namen van mensen met een hoger frauderisico, waarbij het keek naar persoonskenmerken, nationaliteit en leeftijd. Mensen met een niet-westers uiterlijk werden strenger gecontroleerd, en in een interne e-mail werd gesproken over ‘weer een frauderende asielzoeker’. Dankzij de zwarte lijsten kregen gedupeerden grote schulden en financiële en emotionele problemen.
Racistische Twittergebruikers juichen de overname van Twitter door miljardair Elon Musk toe. Een georganiseerde groep ‘trollen’ – anonieme gebruikers die enkel willen provoceren – lapt de Twitterregels tegen haatzaaien nu doelbewust aan zijn laars en stuurt tienduizenden racistische berichten, meldt Twitter zelf.
Elon Musk kocht vorige week Twitter voor het bedrag van 44 miljard dollar. Radicaal-rechtse social mediagebruikers juichen zijn overname toe, omdat Musk gelooft in een absolute vrijheid van meningsuiting. Ze hopen dat Twitter nu minder streng zal modereren.
Binnen twaalf uur na Musks overname steeg het aantal berichten waarin het ‘n-woord’ werd genoemd met 500 procent, aldus het Amerikaanse Network Contagion Research Institute, dat ‘cybersociale bedreigingen’ volgt. Dit weekend gaf Twitter in een serie tweets de schuld aan een georganiseerde trollenactie. Het zou gaan om een kleine 300 accounts en meer dan 50.000 tweets.
Volgens Twitter is het beleid niet veranderd en zal haat geen plaats krijgen op het platform. Musk zelf zei vrijdag ook dat het moderatiebeleid van Twitter vooralsnog hetzelfde blijft.
Wel besloot Musk afgelopen donderdag en enkele topmedewerkers te ontslaan en een nieuwe content-moderatieraad te vormen met ‘zeer uiteenlopende standpunten’. Maar voor die tijd zal het bedrijf geen grote contentbeslissingen nemen of accounts herinvoeren. Zo is het account van de voormalige Amerikaanse president Donald Trump nog steeds geschorst.
Inmiddels hebben veel prominente Nederlandse opiniemakers, wetenschappers en journalisten een account geopend op het sociale medium Mastodon, waar streng wordt gemodereerd. Berichten op Mastodon mogen maximaal 500 tekens bedragen; op Twitter geldt een maximum van 280 tekens.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
