26.4 C
Amsterdam
Home Blog Pagina 272

A12

0

Gisteren vroeg iemand of ik op een bijeenkomst jongeren kon inspireren. Ik heb ja gezegd.

Nu moet ik daar waarschijnlijk mijn eigen verhaal vertellen. Ik ben geboren in een bergdorpje zonder elektriciteit. Mijn vader de arbeidsmigrant bracht ons naar Nederland. Mijn moeder zorgde goed voor ons. Mijn vader heeft me gemotiveerd te studeren. Ik heb dat gedaan en ben dokter geworden. Dat is mijn verhaal dan. Ik geloof er niks van dat de jongeren van tegenwoordig hier geïnspireerd van raken.

Voor onze vakantie waren we in de vroege ochtend op Schiphol. In de rij van de check-in was een groep jongens voor ons. Zo rond de leeftijd van achttien. Ze waren vrolijk. Zoals jongens onderling altijd vrolijk zijn. Mijn vrouw zei dat sommigen gedronken hadden. Nee, antwoordde ik. Jongens zijn samen altijd zo. Na de check-in gingen we ergens ontbijten. We haalden thee en aten van onze meegenomen broodjes. De groep jongens liep weer langs. Om negen uur in de ochtend hadden ze bier op de dienbladen.

Ik denk dat ik op de bijeenkomst andere jongeren ga treffen. Elke bubbel is anders. Misschien zijn het milieu-activistische jongelui. Ik durf mijn hand ervoor in het vuur te steken dat ze wel milieubewust zijn. Of ze ook meedoen aan blokkades van de A12 weet ik niet.

Toeterend gingen Turkse bruiloftsgasten de Belgische snelweg op. Midden op de snelweg stopten ze de auto´s en gingen ze dansen. Wat mensen tegenwoordig allemaal niet doen voor aandacht op de sociale media. De rechter was ‘not amused’. Ze kregen fikse straffen en een donderpreek dat mensen die misschien met spoed naar het ziekenhuis moesten door de feestvierders belemmerd werden.

De laatste tijd zien we dat milieuactivisten vaker snelwegen blokkeren. Dat is niet minder erg dan wanneer toeterturken dat doen. Activisme zonder extremisme siert de mens.

Tilburgse wethouder Esmah Lahlah nummer twee op lijst GroenLinks/PvdA

0

‘Verenigd Links’ gooit meteen hoge ogen met de Tilburgse wethouder Esmah Lahlah op nummer twee van de conceptkandidatenlijst van GroenLinks-PvdA. Lahlah staat daarmee direct achter lijsttrekker Frans Timmermans en voor Jesse Klaver op nummer drie. Zo meldt NOS.

Lahlah komt uit Helmond en werd in 2018 partijloos wethouder in Tilburg. Ze sloot zich in 2022 aan bij GroenLinks. Als fractievoorzitter behaalde ze bij de gemeenteraadsverkiezingen van vorig jaar een grote winst voor de partij.

Ze kreeg landelijke bekendheid toen ze in 2021 als wethouder een maand van een bijstandsuitkering leefde om te ervaren hoe dat is. ‘Een maand is niet genoeg om echt te weten hoe het voelt om van een uitkering te leven, maar lang genoeg om te weten dat het veel te weinig is. Het bedrag moet omhoog’, zei ze destijds.

De combinatie GroenLinks-PvdA staat volgens de laatste Peilingwijzer op 22 tot 26 virtuele zetels in de Tweede Kamer. De verkiezingen zijn op 22 november.

De lijst is een concept en wordt op het gezamenlijke partijcongres officieel vastgesteld. Er bestaat nog een kans dat de volgorde van de kandidaten wordt aangepast.

Parijse school staakt vanwege abaya-verbod

0

De invoering van het verbod op de abaya op Franse scholen gaat niet zonder slag en stoot. Een middelbare school in de Parijse banlieue Seine-Saint-Denis (waar veel mensen uit Afrika en het Midden-Oosten wonen) gaat zelfs staken, inclusief de leraren. Zo meldt de Arabische nieuwszender Al Jazeera.

‘Wij keren ons tegen het islamofobe beleid van de regering’, staat op de verklaring van de stakende school Maurice Ultrillo. Ze roepen op tot een bredere staking vanaf woensdag volgende week. ‘Alle studenten zijn welkom op deze school en we zijn tegen de kledingpolitie. We weigeren om studenten die de abaya dragen te stigmatiseren’, luidt het statement verder.

Volgens de Franse regering schendt de abaya de strikte seculiere wetten in het land. ‘We hebben al maanden geen leraren op onze scholen, er waren ook geen vervangende docenten, maar voor zulke regeltjes hebben ze wel tijd?’, roept een student die de staking ondersteunt voor de camera van een lokale nieuwszender. Ook ouders steunen de demonstratie, die ook de slechte betaling van leraren en bezuinigingen in het budget van scholen adresseert.

‘We staan niet te wachten op ministeries die zich bemoeien met hoe we ons kleden, we hebben bestuurders nodig die ons de middelen geven om goed onderwijs te geven’, aldus een bezorgde ouder.

Inwoners uit Heerenveen protesteren tegen komst azc

0

In Heerenveen komt mogelijk een nieuw asielzoekerscentrum voor 450 tot 600 vluchtelingen. Dat vertelde het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) gisteren tijdens een informatieavond. Boze buurtbewoners protesteerden.

De bijeenkomst in sportcentrum Thialf trok zo’n 750 omwonenden. Verder waren er gemeenteraadsleden, politieagenten en werknemers van het COA aanwezig. Burgemeester Tjeerd van der Zwan was ook van de partij. Hij ging in gesprek met boze buurtbewoners die flyers aan het uitdelen waren.

De boze buurtbewoners hadden zich verenigd in de Stichting Leefbaarheid Rottum, Oudehaske, De Greiden, De Heide e.d., die ‘een eerlijk en transparant proces’ wil. ‘Het vertrouwen is weg. Veel mensen hebben het idee dat de locatie (van het azc) al vaststaat’, zei woordvoerder Marleen Snider tegen Omrop Fryslân. Tegelijkertijd benadrukte ze dat de stichting niet tegen asielzoekers is. ‘Wij willen ze ook helpen, maar dan wel in een kleinschalige vorm.’ De spandoeken van de boze burgers gaven echter een andere indruk. ‘Henk woont nog bij zijn ouders thuis, wanneer krijgt hij een eigen huis?’, stond er op een spandoek te lezen. En op een ander spandoek stond de tekst: ‘Voor starters geen eigen stek, voor asielzoekers altijd plek.’ Het feit dat veel asielzoekers vorig jaar in Ter Apel noodgedwongen buiten moesten slapen, omdat er geen plek voor hen was, is blijkbaar alweer vergeten.

De burgemeester vindt dat er naar de boze burgers geluisterd moet worden. ‘Mensen hebben natuurlijk vragen. ‘Hoe zit het met de veiligheid, hoe komt het met de waarde van mijn huis, wat voor mensen komen er in dat azc?’ Dat zijn allemaal legitieme vragen.’ Wel moeten de verontruste buurtbewoners het bij de feiten houden. ‘Ik hoor ook dat het hier een tweede Ter Apel wordt en dat er minimaal 900 mensen worden opgevangen. Dat is pertinent niet waar.’

Locatiemanager Corine Deekens vertelde dat er tussen de 450 en maximaal 600 mensen worden opgevangen. ‘Veel mensen vinden dat heel veel. Ze zien dat aantal liever verdeeld worden over meerdere kleinschalige locaties. Maar gezien de manier waarop wij gefinancierd worden, is dat gewoon te duur.’

Arabische milities slaags met Koerdische SDF in Noord-Syrië

0

In het noorden van Syrië zijn vorige week gevechten uitgebroken tussen Arabische milities en de door Koerden geleide Syrische Democratische Strijdkrachten (SDF). Arabieren klagen over ‘jarenlange discriminatie’. Inmiddels heeft de strijd tot tientallen doden geleid.

De gevechten braken uit toen de SDF de Arabische commandant Ahmad al-Khbeil, beter bekend als Abu Khawla, arresteerde vanwege corruptiebeschuldigingen. Maar volgens de Arabische leiders heeft de strijd een diepere oorzaak, vertellen ze aan Al Jazeera. ‘De arrestatie van Abu Khawla is niet de reden achter de opstand. Dat was slechts een vonk voor Arabische stamleden om in actie te komen’, zegt Abu Hassan al-Dairi, een activist uit Deir Az Zor.

Stamleiders vertellen de Arabische nieuwszender dat SDF hen van hun olierijkdommen had beroofd na het verdrijven van IS. Ook zouden de Arabische gebieden worden verwaarloosd, ten gunste van gebieden met een Koerdische meerderheid. De gevechten zouden een gevolg zijn van de discriminatie van Arabieren in de regio door de SDF. Adham, een andere Arabische leider, die vanwege veiligheidsredenen niet met zijn volledige naam genoemd wil worden, zegt dat de Koerden hun beloften hebben gebroken. ‘Het conflict begon met de dominantie van Koerdische troepen over de regio tijdens de oorlog tegen IS. Er werd ons beloofd dat de stamleden, vertegenwoordigd door de Militaire Raad van Deir Az Zor, uiteindelijk de controle zouden herwinnen, maar dat is nooit gebeurd.’

De SDF vertelt ondertussen een ander verhaal. De Koerden discrimineren de Arabieren niet, maar achtergebleven IS-strijders intimideren de lokale Arabieren en verhinderen dat hun gebied tot ontwikkeling komt. Volgens de Koerdische journalist en activist Massoud Akko zijn sommige Arabische stamleiders verantwoordelijk voor het geweld. Zij krijgen bovendien de steun van het Assad-regime en pro-Iraanse milities. ‘De SDF leidt een militaire campagne om deze opstand te beëindigen en zal erin slagen de regio veilig te maken, in samenwerking met de Arabische stammen’, zegt hij tegen Al Jazeera.

‘Smokkelthee’: hoe een Turk en een Koerd elkaar dansend vinden

0

De dansvoorstelling ‘Smokkelthee’ gaat over ongelijkheid en de uitdagingen waar Turkije voor staat. Vandaag is de première in Amsterdam. De Kanttekening spreekt met de Turkse kunstenaar Fatih Genckal, een van de twee makers van de voorstelling.

In het teaserfilmpje van de dansvoorstelling zien we de twee korte, kalende mannen naar elkaar toelopen, begeleidt door de elektronische saz (een populair snaarinstrument onder Koerden en Turken). Ze kijken vervolgens het publiek uitdagend aan en schenken een kopje thee in. De EU-vlag aan de muur valt op, naast de piano, een martial arts beoefenaar en een verward kijkende vrouw, een balletdanseres misschien?Tel daarbij de onderbroken dansjes van de halay en Braziliaanse capoera op, en het blijft een vaag geheel waar men toch naar blijft kijken. Turken en Koerden die hun vleugels naar de wereld uitwerpen? Waar gaat dit over?

Genckal maakte ‘Smokkelthee’ met zijn Koerdische collega Mustafa Zeren. De Engelstalige dansvoorstelling ‘Smokkelthee’ is op 8 september voor het eerst te zien op het Amsterdamse Fringe Festival (AFF). ‘Smokkelthee is een fascinerende verkenning van een creatieve samenwerking te midden van het complexe socio-politieke landschap van Turkije’, staat op de website van het festival. OK, klinkt interessant.

‘In deze betoverende kroniek begint het Turks-Koerdische duo aan een buitengewone reis van creatieve samenwerking, waarbij ze de structurele ongelijkheden en economische uitdagingen in hun thuisland Turkije trotseren’, meldt AFF vervolgens.

Fatih Genckal vertelt over de praktische betekenis van die ongelijkheden en uitdagingen.

Hoe uniek is jullie Koerdisch-Turkse samenwerking in de kunstwereld?

‘Ik kan voornamelijk spreken voor de podiumkunsten in Turkije. Daar probeer ik bewustzijn te creëren: Wat maken we? Hoe? Waarom? En met wie? Die vragen probeer ik in deze voorstelling te beantwoorden vanuit een persoonlijk invalshoek. Bij dit soort samenwerkingen stuit je al snel op structurele belemmeringen en ongelijkheden die we ervaren, maar meestal verkiezen te negeren om te kunnen blijven werken. Toen Mustafa en ik aan deze reis begonnen, waren we ons vaag bewust van een aantal van die ongelijkheden die er in Turkije zijn, maar gaandeweg kwamen we er meer tegen en probeerden we een manier te ontwikkelen om dit met mensen te delen in ons stuk.’

Das best vaag nog, waarom hebben jullie deze voorstelling gemaakt?

‘In het begin was ik erg geïntrigeerd door Mustafa als performer en als persoon. Ik wilde samen met hem laten zien hoe je een hedendaags dansstuk maakt in de huidige omstandigheden van Turkije. Dat is interessant vanwege de verschillende opvoedingen die we hebben gehad, de inspiraties en dromen en de sociale en politieke fundamenten die daaraan ten grondslag liggen. In wezen geven we een artistieke lezing van de kunstscène en van de culturele ervaringen en praktijken in Turkije. En we doen dit aan de hand van onze eigen ervaringen.’

OK, wat zijn concreet de grootste moeilijkheden bij een samenwerking tussen een Turk en een Koerd in Turkije?

‘Ik geloof niet dat er zichtbare belemmeringen zijn, maar het zijn vooral structurele kwesties die samenwerking moeilijk maken. Wat ik bedoel te zeggen is: meestal komt het niet eens in Turken en Koerden op om op deze manier samen te werken omdat ze vrezen dat het misschien te duur is of te veel moeite kost, of omdat ze nog niet eerder met iemand van de ‘andere’ gemeenschap hebben samengewerkt, of omdat ze niet geïnteresseerd zijn om op deze manier samen te werken. Die manier van denken komt niet zomaar uit de lucht vallen. In Turkije  zijn hiervoor veelomvattende politieke en economische verklaringen, waarvan ik vind dat het niet mijn plek is om die als kunstenaar te bediscussiëren.  Wij   stellen, hoe vaag dan ook, onszelf basisvragen over waarom we doen wat we doen.’

Wat zijn de belangrijkste factoren bij het creëren van een omgeving voor een gelijkwaardig gesprek?

‘Een gelijkwaardig gesprek is een vrij sterk en ambitieus doel. Dat is op dit moment misschien nog niet eens wat we nodig hebben. We hopen echt vanaf nul te beginnen en te kijken naar het gesprek dat we op dit moment kunnen voeren. Wat we in dit stuk doen, is aan de hand van onze ervaringen samen de fijne kneepjes en valkuilen verkennen. Een beetje oriënteren dus. Onderweg onthullen we onze blinde vlekken en kwetsbaarheden en laten we de grotere, meer structurele problemen zien die ons ertoe aanzetten ons zo te gedragen.’

Kun je voorbeelden geven van deze structurele problemen die je opgelost wilt zien?

‘Er is traditioneel in Turkije weinig overheidsfinanciering voor de kunsten, zelfs voor kunstinstellingen. In de huidige politieke en economische omstandigheden wordt dit alleen maar erger en worden vooral onafhankelijke kunstenaars steeds meer gemarginaliseerd. Voor onafhankelijke podiumkunstenaars wordt het elke dag moeilijker om controversiële onderwerpen aan te pakken of om te werken met vormen die buiten de Turkse mainstream vallen – niet alleen vanwege de politieke druk, maar ook vanwege de economische levensvatbaarheid.’

Hoe zit het met de Turkse en Koerdische kunstscene in Nederland? Kampt die met soortgelijke problemen, of is er meer ontspannenheid in hoe Koerden en Turken met elkaar omgaan en met elkaar samenwerken?

‘Ik heb de kunstscene in Nederland nog niet meegemaakt. Ik ben benieuwd hoe mensen het stuk hier zullen ontvangen – zowel in de Turkse en de Koerdische gemeenschap, als in de Nederlandse gemeenschap.’

Hoe zit het met Nederland in het algemeen? Wat is goed, wat kan beter?

‘Tot nu toe lijken Nederlandse mensen het stuk te zien als een statement over de Turks-Koerdische relaties. Maar ik geloof dat het daarnaast ook iets zegt over wat het betekent om vandaag de dag een kunstenaar te zijn en hoe het is om hedendaagse dans te creëren in Turkije en daarbuiten. Ik zou graag willen dat we dit aspect, dat volgens mij een universeel publiek aanspreekt, niet missen.’

Wat zegt het jullie dat mensen het stuk graag willen zien als een statement over de Turks-Koerdische betrekkingen?

‘Enerzijds is ons stuk diep verankerd in de Turkse context. Aan de andere kant gaat het over universele vragen over de aard van interculturele samenwerking, wat hedendaagse kunst voor mensen betekent en hoe we als kunstenaars overleven. Als het werk naar het buitenland gaat, bestaat het risico dat het alleen wordt gezien als een statement over een lokale context. Dat is normaal, want mensen lezen slechts een alinea en zien een paar foto’s. Het wordt onze eerste buitenlandse show in Amsterdam – onze Europese première – en we zijn benieuwd hoe mensen op de show zullen reageren.’

De reis naar Marokko

0

Ik zou samen met mijn moeder een mooie reis maken, zo zat het in de planning.

Mijn moeder kwam naar Nederland in 1969. Het jaar daarvoor was mijn vader op de bonnefooi dit land binnengekomen. Hij vertelde ons altijd, heel eerlijk, dat hij naar Nederland was gegaan omdat hij verliefd was op mijn moeder. Hij was verliefd op haar maar kon niet met haar trouwen. Mijn vader kwam uit het noorden van Marokko, ook wel de Rif genoemd, en mijn moeder kwam uit Casablanca. Dit waren, vooral in die tijd, twee verschillende werelden. Mijn vader sprak een andere taal en in het noorden hadden ze in die tijd ook andere gebruiken. Dus de vader van mijn moeder durfde het niet aan om zijn enige dochter aan een man met andere gewoonten over te laten.

Met trots, daar staan de mensen uit de Rif om bekend, maar ook met verdriet, besloot mijn vader de wereld in te gaan, en zo belandde hij in Nederland. Toen hij hier aankwam, ontving hij het bericht dat de vader van mijn moeder was overleden. Hij zag hierdoor de kans om alsnog met mijn moeder te trouwen. Hij ging heel hard werken en een jaar later kwam hij samen met zijn grote liefde in het vliegtuig terug naar Nederland.

Mijn moeder kwam uit een liberaal gezin. Deze waarden had zij van huis uit meegekregen. Maar ze was niet alleen liberaal maar ook nog eens feministisch. Zij wilde alleen naar Nederland op voorwaarde dat zij kon blijven werken. Dat zij zelf beschikking had over het inkomen wat ze verdiende. Mijn vader accepteerde dat. Wij, de kinderen, gingen naar de kinderopvang en mijn beide ouders werkten hard. Mijn moeder haalde al heel vroeg, in de jaren zeventig, een rijbewijs. Ik herinner me nog dat wij met haar reizen naar Marokko maakten in haar Peugeot 104. Ze had een crèmewitte auto en was de enige vrouw bij de grensposten die zonder echtgenoot deze reis maakte. We deden er soms wel een week over, maar goed, daar konden we mijn moeder niet de schuld van geven. Want dit kwam doordat, zoals zij zelf zei, de wegen destijds nog niet optimaal waren.

Ze was niet alleen liberaal maar ook nog eens feministisch

Twee jaar geleden kreeg mijn moeder een herseninfarct. Hierdoor raakte ze halfzijdig verlamd en kon ze niet meer praten. Wij begrepen haar met handgebaren en klanken die ze maakt. Vijfenvijftig jaar nadat zij in Nederland aankwam wilde zij één ding graag nog één keer doen. De reis naar Marokko die wij vroeger altijd maakten nog eens herbeleven.

De bedoeling was dat ik samen met haar in de auto deze reis zou maken. Wij zouden officieel op 10 juli al vertrekken. Maar plots werd mijn moeder overvallen door een vreselijke huiduitslag waardoor we gedwongen werden om onze reis uit te stellen. Na drie weken wist het AMC wat het was en het goed te behandelen. Wij waren blij, want we konden onze reis alsnog maken.

Maar vlak voor ons geplande vertrek op 23 augustus kreeg ze voor de tweede maal een herseninfarct waardoor we opnieuw onze reis moesten uitstellen. Gelukkig is ze er nog, maar na twee keer uitstel zou mijn moeder in het Marokkaans gezegd hebben: ‘Shoudouna rizal el blad’. Wat zoiets betekent als: ‘De geest van Nederland wil mij niet laten gaan, omdat dit land van mij houdt.’ Dat moet het wel zijn ja, ik begrijp de geest van dit land. Na vijfenvijftig jaar moet het ook zeer zeker moeilijk zijn om haar los te laten.

Eurocommisaris: toetredingsonderhandeling met Turkije pas mogelijk na hervorming

0

De Hongaarse Eurocommissaris voor Nabuurschap en Uitbreiding Oliver Varhelyi zegt dat de toetredingsonderhandelingen met Turkije alleen door democratische hervormingen uit het slop kunnen worden getrokken. Zo meldt de nieuwssite Al-Monitor

Varhelyi bracht gisteren een bezoek aan de Turkse hoofdstad Ankara en sprak daar met de Turkse minister van Buitenlandse Zaken Hakan Fidan.

De Turkse regering onder leiding van president Erdogan wil dat er nieuw leven in de onderhandelingen voor EU-lidmaatschap wordt geblazen. Erdogan denkt daar recht op te hebben, sinds Turkije in juli groen licht gaf voor de Zweedse toetreding bij de NAVO. Maar de EU-regeringsleiders zien EU-lidmaatschap en de NAVO toch als twee aparte trajecten.

‘Over nieuwe EU-onderhandelingen, zijn de regels van de Europese Raad heel duidelijk. Deze criteria zijn gegrond in de democratie en rechtsstaat’, aldus Varhelyi.

De onderhandelingen met kandidaat-lidstaat Turkije zijn officieel in 2005 begonnen en duren het langst in de geschiedenis van EU-onderhandelingen met een kandidaat-lidstaat. Tot ongeveer 2010 maakte Turkije hortend en stotend vooruitgang, maar sindsdien is er weinig progressie meer geboekt. In 2018 heeft de Europese Commissie dan ook officieel een pauze ingelast in de onderhandelingen vanwege alle mensenrechtenschendingen en de erosie van de rechtsstaat (die na het mislukte vredesproces met de Koerdische PKK in 2015 en de couppoging in 2016 rap toenam), maar ook door de toenemende spanningen met Griekenland en Cyprus over gasboringen op de Middellandse zee.

Volop discriminatie door bemiddelaars op de woningmarkt

0

Maar liefst 37 procent van de woningbemiddelaars is bereid om geen woningen te verhuren aan Marokkanen, Turken of Polen, zo blijkt uit nieuw onderzoek naar discriminatie op de woningmarkt.

In de brief, die demissionair minister van Volkshuisvesting Hugo de Jonge over het onderzoek naar de Tweede Kamer heeft gestuurd, staat bovendien dat 73 procent van de woningbemiddelaars niet meteen nee zegt tegen verzoeken om geen woning te verhuren aan mensen met een niet-Nederlandse achtergrond.

Mensen met Marokkaans klinkende mannennamen worden daarnaast significant minder vaak uitgenodigd om een woning te bezichtigen, zo laten de gegevens van de onderzoeksmonitor 2022/2023 zien. Profielen met een Marokkaans klinkende vrouwennaam worden daarentegen niet gediscrimineerd, net als profielen met een Pools klinkende achternaam, een Nederlandse vrouwennaam en homoseksuele stellen.

Volgens minister De Jonge is discriminatie op de woningmarkt nog steeds een ‘hardnekkig’ probleem, dat niet zomaar kan worden opgelost. ‘Het tegengaan van discriminatie verdient daarom blijvend onze aandacht.’

Netanyahu wil Eritreeërs deporteren vanwege rellen in Tel Aviv

0

De Israëlische premier Benjamin Netanyahu zegt dat de Eritreeërs die dit weekend betrokken waren bij ernstige rellen in Tel Aviv het land worden uitgezet. Ook komt de premier straks met een plan om alle andere asielzoekers uit Afrika te deporteren.

Netanyahu’s opmerkingen volgen op de gewelddadige protesten afgelopen weekend in Tel Aviv bij de Eritrese ambassade. Voor- en tegenstanders van de Eritrese dictatuur gingen met elkaar op de vuist. De Israëlische politie vuurde traangas af op de demonstranten en schoot met scherp.

‘We willen harde maatregelen tegen de relschoppers, inclusief de onmiddellijke deportatie van degenen die eraan deelnamen’, zei Netanyahu maandag. Hij verzocht zijn ministers hem plannen voor te leggen ‘voor de verwijdering van alle andere illegale infiltranten’.

In Israël wonen zo’n 25.000 asielzoekers van Afrikaanse komaf, waaronder zo’n 18.000 Eritreeërs. De Israëlische regering probeert hen op allerlei mogelijke manieren het land uit te krijgen, onder andere door hen naar een afgelegen gevangenis te sturen, een deel van hun loon in te houden totdat ze ermee instemmen het land te verlaten, of het aanbieden van een bonus aan degenen die het land vrijwillig verlaten.

Asielzoekers zomaar het land uitzetten kon de regering voorheen niet, omdat het Hooggerechtshof daar altijd een stokje voor stak. Maar de extreemrechtse regering van Netanyahu probeert nu de macht van het Hooggerechtshof te breken. Als dat lukt, kunnen asielzoekers mogelijk wel worden gedeporteerd.