Kemal Kilicdaroglu, presidentskandidaat namens een blok van zes oppositiepartijen bij de verkiezingen van 14 mei, heeft het leger opgeroepen om Afghaanse vluchtelingen tegen te houden die Turkije proberen binnen te komen.
‘Er is nieuws dat Afghaanse vluchtelingen ons land binnenstromen’, twitterde de politicus, partijleider van de seculiere CHP. ‘Ik roep onze soldaten op: het vaderland is van ons allen, en de grens is de eer van ons allen. Doe uw plicht aan de grens, luister naar niemand.’
Kilicdaroglu zei eerder dat hij, als hij wordt verkozen als president dit jaar, voorrang zal geven aan de belangen van Turkije met betrekking tot de in 2016 met de Europese Unie gesloten vluchtelingendeal. Op dit moment leven er miljoenen vluchtelingen in Turkije – meer dan vier miljoen Syriërs, maar daarnaast ook meer dan 300.000 anderen, voornamelijk Afghanen. In 2022 werden er meer dan 66.000 Afghanen teruggestuurd naar hun land.
Vluchtelingen in Turkije zijn het doelwit van Turkse politici, vooral van de CHP, die hen aanwijzen als zondebok voor alle sociaaleconomische problemen waarmee het land kampt. Ook zijn vluchtelingen regelmatig slachtoffer van racistische aanvallen. Turkije stuurt Afghaanse vluchtelingen rechtstreeks terug naar Afghanistan, of houdt hen tegen aan de grens met Iran, zonder te controleren of ze in aanmerking komen voor internationale bescherming. Hierover bracht Human Rights Watch in november vorig jaar een kritisch rapport uit.
Anderhalf jaar geleden sprak de Kanttekening met de Afghaanse journalist Mojtaba Naderi, die ondergedoken zat in Istanbul. ‘Zodra de politie mij in de gaten heeft, zullen ze naar mijn paspoort en mijn verblijfplaats vragen’, vertelde hij toen. ‘Ik neem veel risico als ik naar buiten ga.’
Een groep Joodse Nederlanders keert zich tegen de hervormingsplannen van de Israëlische regering van Benjamin Netanyahu. Die extreemrechtse regering tast volgens hen de rechtsstaat aan. Op zondag 26 maart demonstreerden zij in Amsterdam. Er waren zo’n driehonderd mensen aanwezig.
De Israëlische regering wil de macht van het Hooggerechtshof flink inperken. Nieuwe, ook controversiële wetten moeten gewoon met een parlementaire meerderheid aangenomen kunnen worden. Het Hof mag deze wetten niet meer afwijzen op grond van internationale verdragen of Israëlische wetgeving.
‘Ik maak mij vreselijk veel zorgen over Israël, sinds het aan de macht komen van dit kabinet’, zegt journaliste Anet Bleich, die een van de sprekers was op de demonstratie van 26 maart. De massale demonstraties in Israël richten zich tegen de plannen van de regering om de democratische rechtsstaat uit te hollen, legt ze uit. Het Hooggerechtshof vormt tegen ondemocratische krachten nu nog een tegenmacht. Dat moet zo blijven. Daarom zijn progressieve Joodse Nederlanders solidair met de demonstranten in Israël.
‘Deze regering van extreemrechtsen en racisten heeft mij emotioneel geraakt’, bekent Bleich. ‘Neem minister van Nationale Veiligheid Itamar Ben-Gvir van de religieus-zionistische partij Otsma Jehudit. Hij is een ‘Geert Wilders plus-plus’. Dat deze extremist, die zo tekeergaat tegen Palestijnen en Arabische Israëliërs, minister is, is beangstigend.’
Ronny Naftaniel deelt deze vrees: ‘Als je het Hooggerechtshof tandeloos maakt, krijg je een dictatuur van de meerderheid. Dat is gevaarlijk voor minderheden.’ De 74-jarige Naftaniel was van 1980 tot 2013 directeur van het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI) en daarmee een zichtbare stem van Joods Nederland. Dat hij met onder anderen Bleich en de geëngageerde sportjournalist Frits Barend demonstreert tegen de Israëlische regering is bijzonder, vindt hij, want zoiets doe je niet zo gauw. ‘Het is niet zo dat de meeste Joodse Nederlanders deze regering steunen, maar de straat op gaan is een ander verhaal. Veel mensen zijn thuisgebleven, omdat ze de vijanden van Israël niet in de kaart willen spelen. Maar we zijn juist heel erg pro-Israël. Daarom waren er op de demonstratie zoveel Israëlische vlaggen te zien.’
Hij vertelt verbaasd te zijn over de brief die PVV-Kamerleden Gidi Markuszower en Geert Wilders schreven op de website NieuwNieuws, waarin ze hem, Bleich en de andere demonstranten veroordeelden als ‘deugneuzen’ die aan ‘eenzijdig links schuldgevoel’ en ‘progressieve zelfhaat’ schuldig zouden maken. ‘Bepaalt Geert Wilders soms wie een vriend is van Israël en wie niet, en wat wij Joodse Nederlanders moeten vinden?’, zegt de voormalige CIDI-directeur hierover. ‘Het is curieus dat een partij die zelf geen interne democratie kent zich met deze affaire bezighoudt. En Benjamin Netanyahu moet zich even goed achter de oren krabben, dat hij steunt krijgt van een partij die geen leden kent, geen partijraad, geen interne verkiezingen.’
‘Als het om de rechten van de Palestijnen gaat, dan blijven de protesten uit’
Naftaniel vindt dat Israël, ondanks alle gebreken, nog steeds een democratie is. ‘Israëliërs kunnen vrijuit demonstreren. In Israëls buurlanden kan dat niet. Daar zitten de gevangenissen vol met politieke tegenstanders. Israël is de enige democratie in het Midden-Oosten.’ Wel vreest hij voor ‘Hongaarse toestanden’ als de rechterlijke macht aan de politiek ondergeschikt wordt gemaakt. ‘We moeten dat koste wat het kost voorkomen. Daarom zijn we ook de straat opgegaan.’
‘Fascistische vlaggen’
De beweringen van Naftaniel worden door pro-Palestina-activisten fel bestreden. Israël is volgens hen geen democratie maar een etnocratie die een apartheidsbeleid tegen de Palestijnen voert. Het feit dat veel demonstranten op 26 maart met Israëlische vlaggen zwaaiden zou hét bewijs zijn dat die hele demonstratie niet deugt. Nederlandse pro-Palestina-activisten richtten hun pijlen op de lokale PvdA-politica Keren Hirsch, die een foto van haarzelf tijdens de demonstratie – met Israëlische vlag – op Twitter had gedeeld. Deze vlag werkte als een rode lap op een stier. ‘Waarom paradeer je die fascistische vlag? Schaam je je niet?’, reageerde een Palestina-activist boos. En een ander schreef: ‘Ga je schamen met je zionistische propaganda. Het hangt ons de keel uit.’
De Joodse Amsterdammer en pro-Palestina-activist Simcha de Vries begrijpt deze boosheid, maar vindt het wel oppervlakkig. ‘Het PvdA-beleid wordt niet door Hirsch bepaald, maar door de Tweede Kamerfractie.’ De Vries is niet naar de demonstratie gegaan, omdat die te zeer pro-Israël is. ‘Ik moet zeggen dat ik het toch wel schrijnend vind om te zien hoe snel en massaal ze zich verzameld hebben als het eigenbelang in geding is. Want als het om de rechten van de Palestijnen gaat, dan blijven de protesten uit. Waar zijn al die rechtsstaatminnende Israëliërs om strafrechtelijke verantwoording te eisen voor kolonistengeweld?’ Het eisenpakket van de demonstranten in Israël vindt hij ook heel mager. ‘Ze willen niet dat de regering opstapt, ofzo.’
Bleich hoopt stiekem wel dat dit gebeurt, biecht ze op, en dat er een progressiever bewind aan de macht komt. ‘Dat is een eerste stap ook naar toenadering tot de Palestijnen.’ Met de kritiek van De Vries is ze het ‘ook wel een beetje eens’, vervolgt ze. ‘Het lijkt er nu op dat Israëliërs pas de straat op gaan, nu hun eigen rechten in het geding komen. Maar het aan banden leggen van de extremisten biedt ook voordelen voor de Arabische minderheid in Israël, die door Ben-Gvir gedemoniseerd wordt. De kwestie van de bezetting is helaas al jaren een blinde vlek. Ik hoop dat dit verandert. Veel progressieve Israëliërs waren jarenlang heel apathisch. Mijn oudere zus ook, die al heel lang in Israël woont. Ik belde haar een keer toen Gaza weer eens werd gebombardeerd. ‘Wij progressieve Israëliërs kunnen hier ook maar weinig aan doen’, was het antwoord.’ Maar nu gaan in Israël honderdduizenden mensen de straat op. Het is het meest hoopvolle moment, sinds het sluiten van de Oslo-akkoorden in 1993, al is de uitkomst meer dan onzeker en zijn de zorgen dus nog lang niet voorbij.’
Ronny Naftaniel tijdens de demonstratie tegen de Israëlische regering. (Beeld: Ronny Naftaniel)
Pogrom
Volgens Naftaniel zijn er nu twee toekomstscenario’s voor Israël mogelijk: ‘Of Netanyahu houdt aan zijn plannen vast, in de hoop dat de protestbeweging haar momentum verliest. Of de regering doet water bij de wijn, zodat het beleid gematigder wordt.’ Naftaniel wijst in dit verband op het Verenigd Thora Front, een orthodoxe, niet-zionistische partij in de oppositie, die Benny Ganz van de centrumpartij Blauw en Wit opgeroepen heeft om met Netanyahu te regeren in een gematigde coalitie. ‘Ganz heeft een hekel aan Netanyahu, maar moet zijn bezwaren opzij zetten, vindt het Thorafront.’
Simcha de Vries hoopt eveneens op een nieuwe regering, die een gematigder beleid voorstaat. Hij is voor een fundamentelere beleidsverandering en dat zijn de ‘gematigde’ Israëlische partijen niet, maar er is volgens hem een groot verschil tussen Blauw en Wit enerzijds en Otsma Jehudit anderzijds: ‘Het is geen lood om oud ijzer en ook voor de Palestijnen maakt het iets uit, ook al denken ze misschien van niet. De pogrom in het Palestijnse dorp Huwwara in februari dit jaar [waarbij Joodse kolonisten huizen en auto’s van de Palestijnse bewoners in de brand staken, talrijke Palestijnen gewond raakten en een werd gedood] liet zien dat kolonisten nu meer dan ooit het verlengstuk zijn van het leger en de bezetting.’
De Vries maakt zich daarnaast grote zorgen over de plannen voor een Nationale Garde onder Ben-Gvir. Dat zal volgens hem een ‘rechtsextremistische knokploeg’ worden. ‘Het leger vindt de radicale plannen van de regering roekeloos. De regering wil de oude nederzettingen in de Gazastrook weer terug. Dat wil het leger niet, want die nederzettingen zijn bijna onmogelijk om te verdedigen. Daarom trok Ariel Sharon zich toentertijd [begin deze eeuw] ook uit de Gazastrook terug.’
Ten slotte is er nog de extremistische retoriek, besluit De Vries. ‘Ministers zeggen de meest grove dingen, en schamen zich hier ook niet voor. Vorige Israëlische regeringen voerden feitelijk een keihard anti-Palestijns beleid, maar hun woorden waren veel diplomatieker.’
Een iftar-maaltijd in Rijswijk werd gisteren gecrashed door niemand minder dan koning Willem-Alexander.
De 88 aanwezigen waren aangenaam verrast, toen plotseling een grote zwarte Audi en een groepje fotografen verschenen bij wijkcentrum Stervoorde, waar op dat moment een iftar-maaltijd plaatsvond. Koning Willem-Alexander wilde aanwezig zijn bij zo’n traditionele maaltijd waarmee moslims dagelijks tijdens de ramadan het vasten doorbreken, om te horen wat er onder de burgers van Nederland leeft.
Een hindoeïstische bezoeker was onder de indruk van Willem-Alexander: ‘Ik vond de koning heel menselijk. Hij toonde oprechte interesse en het voelde goed om met hem te praten.’
De iftar in Rijswijk had als doel mensen van verschillende culturen bij elkaar te brengen. Er werden Afghaanse saffraanrijst, Surinaamse bara, Turkse minipizza’s en Marokkaanse harira soep geserveerd. ‘Nooit gedacht dat ik honingkoek zou eten met de koning!’, vertelde een deelneemster van de iftar enthousiast aan Omroep West. ‘Hij leek het echt lekker te vinden.’
Vier mensenrechtenactivisten uiten forse kritiek op het werk van Nationaal Coördinator Antisemitismebestrijding (NCAB) Eddo Verdoner. Zijn aanpak werkt averechts, betogen ze in een brandbrief die is gepubliceerd op The Rights Forum.
Verdoner frames kritiek op Israël als antisemitisme, stellen – Wim Scholten, Jeff Handmaker, Adri Nieuwhof en Jaap Hamburger in hun brief. Twee jaar geleden dienden de vier een klacht in bij de minister, naar aanleiding van een kritische tweet van de NCAB over Kenneth Roth, toen de directeur van Human Rights Watch. Verdoner beschuldigde Roth toen van antisemitisme. Roth, die zeer kritisch is over de mensenrechtenschendingen door Israël, beweerde dat er een verband bestaat tussen antisemitische incidenten en het geweld van de staat Israël tegen de Palestijnen. Hij rechtvaardigde hiermee geen antisemitisme, maar dit werd door Verdoner wel zo uitgelegd.
De vier mensenrechtenactivisten denken dat de NCAB de zogeheten IHRA-werkdefinitie van antisemitisme gebruikt, die Israëlkritiek aan antisemitisme koppelt. Daarnaast zou Verdoner zich ‘bijna uitsluitend’ baseren op informatie van de ‘zogenoemde Israëllobby’, zoals het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI), de Amerikaanse Anti-Defamation League (ADL) en The Claims Conference. De NCAB zwijgt ten slotte als mensen ten onrechte van antisemitisme worden beschuldigd.
Eddo Verdoner moet volgens de vier in de leer gaan bij zijn collega Rabin Baldewsingh, de Nationaal Coördinator tegen Discriminatie en Racisme. Hij legt de nadruk op onderwijs en bewustwording, in plaats van op veiligheid. ‘Deze laatste benadering lijkt een beter perspectief te bieden om racisme (inclusief antisemitisme), islamofobie en andere vormen van haat, intolerantie en discriminatie aan te pakken.’
In aanloop naar de verkiezingen in Suriname in 2020 deed de Vooruitstrevende Hervormingspartij (VHP) een beroep op haar achterban en de Surinaamse diaspora in Nederland om de Nationale Democratische Partij (NDP), de partij van Desi Bouterse, te verslaan. Met hun steun lukte het de VHP om in de Nationale Assemblée twintig zetels te behalen en met andere partijen een meerderheidscoalitie te vormen. De NDP verloor en kreeg zestien zetels. Maar van die steun voor de VHP is nu weinig meer over.
Veel kiezers hebben niet vóór de VHP gestemd maar tégen de NDP, zoals Ruben Gowricharn in 2020 in een open brief aan de Surinaamse president Chan Santokhi al stelde. Reden voor deze brandbrief was dat de president in vier maanden tijd weinig maatregelen nam, kritiek uit de samenleving negeerde, een verkeerde voorstelling van zaken gaf en onhoudbare beloften deed.
Tijdens de verkiezingscampagne beloofde Santokhi alles anders te zullen gaan doen dan de vorige regering. Maar tot ieders verbazing benoemde deze president friends and family in hoge posities, maakte met hen snoepreisjes naar het buitenland en ging met het IMF in zee.
Het IMF is gebaseerd op het idee dat een land beter af is door te liberaliseren: grenzen open voor het buitenland en overheidsbedrijven afstoten naar de vrije markt, zodat buitenlandse bedrijven gemakkelijker zaken kunnen doen in het land dat steun zoekt. Dit model is voordelig voor landen met een goed werkende vrije markt (zoals in het Westen), maar nadelig voor landen als Suriname stelde Raisa Gazi al in 2016.
Sinds Santokhi’s aantreden is de inflatie verder gestegen. Ter vergelijking: in Nederland was de inflatie vorig jaar 10 procent, in Suriname maar liefst 52,4 procent. Maar de salarissen zijn achtergebleven. Dagelijks lijden veel gezinnen honger.
Bijna drie jaar lang negeert de president de kritiek, klachten en aangedragen oplossingen uit de samenleving. Dat heeft zijn effect op bevolking. De aanhoudende boosheid en teleurstelling hierover leidden op 17 februari van dit jaar tot rellen, waarbij demonstranten winkels plunderden en het parlement binnendrongen. Het is voor de bevolking niet te verteren dat de president sinds zijn aantreden zichzelf en zijn kornuiten heeft verrijkt, terwijl de bevolking in het land in snel tempo aan het verarmen is.
Sinds Santokhi’s aantreden is de inflatie verder gestegen
Dan de banden met de Surinaamse diaspora in Nederland. Het is belangrijk te beseffen dat de VHP deze groep aansprak vanwege haar economisch kapitaal, maar dat het om een zeer diverse groep gaat, met uiteenlopende motieven. Een deel van deze Surinaamse Nederlanders heeft familie in het land van oorsprong. Anderen hebben dat niet, maar voelen zich cultureel verbonden met het land. Beide groepen uiten hun verbondenheid door Suriname politiek en financieel te steunen, en zodoende bij te dragen aan de sociaaleconomische opbouw van het land. Ten derde zijn er nog ondernemers en belangenorganisaties in de diaspora, die de VHP steunden in ruil voor politieke gunsten.
Dit weekend is het geldwisselkantoor SuriChange in het nieuws gekomen, dat veel kantoren in Nederland heeft. SuriChange zou jarenlang financiële diensten hebben verleend aan criminelen die actief zijn in de cocaïnehandel, en daarbij gebruik hebben gemaakt van een complex crimineel financieel netwerk in Nederland, Slowakije en Suriname. Het nieuws hierover heeft binnen de Surinaamse gemeenschap voor de nodige commotie gezorgd.
Ook binnen de Surinaamse Nationale Assemblée heeft deze kwestie vragen opgeroepen. Zou de president ook steun hebben ontvangen van deze figuren? De vragen die Surinaamse parlementsleden hebben gesteld, heeft de president niet beantwoord. Maar al geruime tijd gonst het in de Surinaams-Nederlandse gemeenschap van de geruchten, dat de leidende figuren in de regering verstrengeld zijn met de onderwereld. Hoe zuiver is de financiering van de VHP vanuit het diasporanetwerk geweest?
De VHP geniet nog maar weinig vertrouwen onder de Surinaamse bevolking en de Surinaamse diasporagemeenschap in Nederland. Het is de vraag of de president de rit zal uitzitten.
Het Israël Producten Centrum (IPC) in Nijkerk, gelieerd aan Christenen voor Israël, heeft terecht een boete opgelegd heeft gekregen vanwege het verkeerd etiketteren van wijnen uit de illegale Israëlische nederzettingen op de bezette Westelijke Jordaanoever. Het centrum mag deze wijnen niet verkopen als ‘made in Israel’.
Dit oordeelt de Rechtbank Rotterdam in een beroepszaak die door IPC was aangespannen. In 2021 kreeg IPC een boete van 2.100 euro opgelegd vanwege consumentenmisleiding.
De zaak was in april 2019 aan het rollen gebracht, toen de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA) constateerde dat IPC zich niet aan de Europese richtlijnen hield. Het centrum in Nijkerk verkocht wijnen uit de illegale nederzettingen op de Westbank als afkomstig uit Israël en dat is een vorm van consumentenmisleiding. IPC profiteerde door de valse labels ook ten onrechte van handelsvoordelen die Israël geniet onder het associatieverdrag met de Europese Unie.
In mei 2019 kreeg IPC een officiële waarschuwing, maar hield zich nog steeds niet aan de regels. In plaats van Israël stond er nu ‘product uit een Israëlisch dorp in Judea en Samaria’. De organisatie BDS Nederland trok hierover in februari 2020 aan de bel, waarop de minister van Volksgezondheid een boete van 2.100 euro oplegde aan IPC. Het beroep dat IPC tegen dit besluit aangetekend heeft is nu door de Rotterdamse rechtbank ongegrond verklaard.
IPC-directeur Pieter van Oordt van het vertelt aan de Kanttekening dat het Israël Producten Centrum zich nu aan de Europese regels houdt en het label ‘product uit een Israëlisch dorp in Judea en Samaria’ niet meer gebruikt. ‘We plakken er een stickertje overheen. We maken duidelijk dat [de wijnen] uit de nederzettingen komen.’
Het wetenschappelijk bureau van de VVD discussieerde zaterdag over de mogelijke gevaren van ‘woke’. Met een duidelijk betoog van BIJ1-voorzitter Rebekka Timmer: echte liberalen zijn volgens haar woke. ‘De stem van enkele radicale twitteraars, is niet wat de beweging als geheel wil.’
Op het symposium van de Telders Stichting, zoals het wetenschappelijk bureau van de VVD heet, stond de vraag centraal of ‘woke’ een bedreiging vormt voor de liberale kernwaarden – in het bijzonder de vrijheid van meningsuiting en de academische vrijheid.
Allereerst gingen diverse sprekers in op de vraag wat ‘woke’ nu precies is. Is het bewustwording ten aanzien van racisme in de samenleving en andere vormen van discriminatie? Is het een nieuwe modegril voor de progressieve intellectuele elite? Of gaat het vooral om het cancelen van andersdenkenden, het omvertrekken van standbeelden, het herschrijven van geschiedenisboeken en het verwijderen van witte mannen uit het universitaire curriculum?
Veel liberalen zich zorgen over ‘woke in enge zin’, zoals dat zich uit in het streven andersdenkenden te cancelen. Vooral omdat ze vrezen dat hierdoor de academische vrijheid in gevaar komt.
Direct hiermee verbonden is de beslissing van de organisatie om de Chatham House Rule te volgen. Dat is een regel, die inhoudt dat journalisten wel verslag mogen doen van een bijeenkomst, maar daarbij niet de identiteit of achtergrond van de sprekers mogen noemen. Op deze manier wil de Telders Stichting een vrij debat bevorderen, ook als sprekers vrezen dat hun kritiek op woke gevolgen kan hebben voor hun carrière. Iedereen stelt deze regel op prijs. Alleen Rebekka Timmer geeft aan dat zij geciteerd mag worden.
Een van de sprekers is een politica, die haar toehoorders vertelt dat ze veel verhalen hoort van wetenschappers die zich beknot voelen in hun vrijheid. Ze durven zich volgens haar niet uit te spreken, uit angst om hun wetenschappelijke carrière te schaden. Ook veel studenten doen aan zelfcensuur, zo blijkt uit een recent onderzoeknaar Europese studenten. Van de ondervraagden zegt 29 procent de eigen academische standpunten te censureren en is 31 procent bang om de eigen politieke overtuiging te delen.
In haar speech betoogt BIJ1-voorzitter Timmer dat het met het ‘gevaar’ van woke wel meevalt en dat echte liberalen woke moeten zijn, in de zin van ‘bewust’. Het ware woke is volgens Timmer dat mensen die eerder niet gehoord werden nu hun mond opendoen. ‘Woke is juist liberaal. Wij komen op voor individuele rechten. Wij eisen ons spreekrecht op. Jouw stem doet ertoe. Dat is toch vrijheid van meningsuiting?’ Timmer is het dan ook niet eens met critici die van mening zijn dat woke de vrijheid van meningsuiting beperkt. ‘Maar we houden mensen wel verantwoordelijk voor hun uitspraken.’
Maar het fenomeen ‘cancel culture’ dan? Dat is volgens Timmer een hoax. Ze verwijst naar voetbalcommentator Johan Derksen, die bekende dat hij jaren geleden een kaars in de vagina van een slapende vrouw had geduwd. Hij is nog steeds te zien op de tv en is dus niet gecanceld. Juist de tegenstanders van woke zijn volgens Timmer voor censuur. Als voorbeeld hiervan noemt ze Laurens Buijs. Die wetenschapper raakte in opspraak vanwege zijn felle kritiek op woke en zijn verzet tegen transgenderrechten. Onlangs zei hij dat hij mensen die volgens zijn definitie woke zijn, wil weren van de universiteit.
Tijdens de discussie vertelt Timmer dat ze het een slechte zaak vindt als wetenschappers, studenten en anderen zich beperkt voelen in hun uitingen. ‘Woke gaat over verbinden, niet over verdelen. Het is niet zo dat extreemlinks via woke de macht wil grijpen. En de stem van enkele radicale twitteraars, is niet wat de beweging als geheel wil. Woke is veel breder.’
Een ander panellid is niet overtuigd. Hij ergert zich aan de in zijn ogen keiharde reacties op wetenschapsjournalist Maarten Keulemans van de Volkskrant, vanwege zijn ruzie met de ‘woke’ journalist Marieke Kuypers over stikstof. Het panellid spreekt van intimidatiepraktijken, die ertoe leiden dat mensen zichzelf censureren, om maar niet de toorn van woke over zich af te roepen.
Een student uit de zaal vertelt eveneens druk te voelen vanuit woke-hoek: ‘Ik merk op mijn opleiding dat het lastig is om voor je mening uit te komen. De literatuur die we behandelen komt uit een bepaalde hoek. Toen ik een kritische vraag hierover stelde, werd ik door mijn professor als extremist weggezet.’
Een hoogleraar filosofie die in het panel op het podium zat, wees de student en de zaal erop niet in ‘sjablonen’ te denken. ‘Het is niet zo dat alle wetenschappers die links zijn en de academische vrijheid willen smoren. Het ligt veel genuanceerder. We moeten naar de feiten kijken.’
Turken hebben niet langer toegang tot twee nieuwsberichten over de militante Koerdische Hizbullah-partij, die president Recep Tayyip Erdogan steunt. Zo oordeelt een Turkse rechter. Een van de publicaties gaat over een Hizbullah-aanhanger die dreigt de hoofden van tegenstanders van Erdogan af te hakken.
De rechtszaak was aangespannen door de Hüda-Par, een islamistische partij die nauwe banden heeft met Hizbullah. De Turkse nieuwssite Duvar schrijft over het gerechtelijke verbod. Het treft de publicaties van de in Turkije bekende journalisten Ismail Saymaz en Fatih Altayli. Hizbullah en Hüda-Par steunen de AKP van Erdogan.
‘Dit is kennelijk persvrijheid’, reageert Altayli, journalist bij platform HaberTürk, op Twitter. Een van zijn stukken, die zijn geblokkeerd, gaat over Ismail Cevher Kasimoglu. Kasimoglu is verbonden aan Hüda-Par en bedreigde in een spraakmakende video de Turkse oppositie: ‘We zullen hun hoofden afhakken als ze aan Erdogan komen’, zei hij vorige week.
Ook een interview dat Ismail Saymaz voor Halk TV had met Mehmet Genç is geblokkeerd. Genç is de oudere broer van de moslimfeministe Konca Kuris, die door Hizbullah in de jaren negentig op gruwelijke wijze is gemarteld en vermoord. In het geblokkeerde interview gaat het onder meer over de band tussen Hüda-Par met Hizbullah. ‘Het zou me niks verbazen als meer van mijn artikelen over Hizbullah worden geblokkeerd’, stelt Saymaz op Twitter.
Turkije zette Hizbullah in de jaren negentig in als paramilitaire eenheid in de strijd tegen de Koerdische PKK. Daarbij werden vele misdaden gepleegd, met name tegen Koerden.
De Turks-Armeense krant AGOS meldt dat de ‘koppensneller’ Kasimoglu na een korte hechtenis is vrijgelaten. Hij zou ‘berouw hebben’ en hebben gesteld dat zijn uitlatingen een gefrustreerde reactie waren op een interview waar de regering werd bekritiseerd.
Hulporganisatie het Rode Kruis luidt de noodklok. In Amsterdam staan nu zo’n zevenhonderd mensen op de wachtlijst voor voedselhulp. ‘Er zijn mensen die de hele week spaghetti met ketchup eten. Daar zitten ook kinderen bij.’
Volgens het Rode Kruis groeit het aantal mensen in Nederland dat onder de armoedegrens leeft, vanwege de stijgende voedselprijzen. Daarom wil de organisatie de voedselhulp verdubbelen.
De voedselhulp is gestart tijdens de coronacrisis, toen veel mensen zonder werk kwamen te zitten en in de armoede belandden. ‘We dachten dat het tijdelijk nodig was’, zegt Annelies de Jong van het Rode Kruis tegen het Parool. ‘Maar na de lockdowns en de coronacrisis kwam de energiecrisis en de inflatie. We zien dat mensen hebben ingeteerd op hun spaargeld en geen reserves meer hebben. Voeding is voor veel mensen de sluitpost op het huishoudpotje geworden. Eerst worden vaste lasten zoals de huur betaald, en daarna houden ze een tientje tot vijftien euro in de week over om eten van te kopen. Dit is dus echte noodhulp.’
Aan de Kanttekening vertelt De Jong dat de Amsterdammers die een beroep doen op voedselhulp een hele diverse groep vormen. ‘We vragen hen uiteraard niet naar hun afkomst, maar we helpen witte Nederlanders, Nederlanders met een biculturturele achtergrond, mensen zonder verblijfsvergunning en zogenoemde Dublin-claimanten, die anderhalf jaar moeten wachten voordat ze in Nederland asiel mogen aanvragen. Het gaat om mensen die nergens anders terecht kunnen.’
Het Rode Kruis schat dat 400.000 mensen in Nederland in voedselnood zijn, waarvan een kwart in Amsterdam. De organisatie helpt landelijk nu 20.000 van deze mensen en wil dit aantal verdubbelen. De hulporganisatie heeft daarom opnieuw Giro 5125 geopend.
Ik had vroeger maar één wenkbrauw. Niet twee, zoals de meeste mensen, maar één die gewoon doorliep over de ene oogkas, naar de andere. Een ‘McDonalds’ werd het spottend genoemd op de middelbare school, naar de letter M.
Met die ene wenkbrauw was ik geboren. Alleen begon het echt op te vallen als puber, toen het verbindende ‘brughaar’ boven mijn neus donkerder en behaarder werd. Eerst was het dun, net als mijn donzige snor overigens.
Door de hormonen die door mijn lichaam gierden als jongen van een jaar of dertien, veertien, had ik toen al gewoon echt een dikke snor. Ook dat leidde tot geplaag. ‘Vader Tayfun’, was de meest lieve variant. Verder werd ik voor ‘cro-magnon’, de voorloper van de homo sapiens, aap, gorilla of weerwolf uitgemaakt.
Ik moest aan dit jeugdtrauma denken, toen een vriend een racistische grap over Koerden navertelde. Koerden zouden nóg behaarder zijn. Naast het feit dat daar geen (behaarde) reet van klopt, kon ik er dus ook niet echt om lachen.
Ik was in gedachten namelijk alweer naar de brugklas gekatapulteerd. ‘Met zulke wenkbrauwen moet jij wel Koerdisch zijn’, zei een Turkse klasgenoot wel eens tegen mij. Meestal lachte ik eroverheen, maar van binnen ging ik kapot. Al helemaal als zulke opmerkingen ook in het bijzijn van meisjes werden gemaakt, die dan hatelijk begonnen te giechelen. Zelfs een voetbalwedstrijd tussen Kroatië (vanwege de afkorting CRO), kon aanleiding genoeg zijn om klassikaal voor ‘cro’ versleten te worden. De zomervakantie kon dat jaar voor mij niet snel genoeg beginnen.
In de tweede klas was ik opgelucht dat veel pestkoppen waren blijven zitten. Zo kon er een nieuw machtsevenwicht in de groep tot stand komen, oftewel: zoek maar een ander pispaaltje uit. Totdat het weer gebeurde. Een klasgenoot die ook over was naar de tweede en voor straf in de hoek moest staan, schold me uit voor cro-magnon. Gelukkig begreep de nieuwe groep er niet zoveel van.
Het zou niet ‘mannelijk’ zijn om te epileren, hoorde ik van mijn ouders
Toch moest ik iets doen. Ik moest deze brutaliteit in de kiem smoren. Wat niet was, kon nog groeien. En daar had ik totaal geen zin in. Dus aan het einde van de les liep ik naar Wilco toe en sloeg hem een bloedneus. Het was een zwaktebod, ik ben er niet bepaald trots op. Geweld mag niet de oplossing zijn om pestgedrag te laten stoppen.
Twee jaar later was ik nog groter en behaarder geworden. Ik was al begonnen om mijn baard te scheren, maar mijn donssnor, die inmiddels in een heuse Saddam-snor was veranderd, had ik laten staan. Totdat mijn oudere broer zijn snor eraf schoor. Ik kon uiteraard niet achterblijven en haalde de mijne ook weg.
Pfff, wat was ik bang om naar buiten te gaan. Het voelde alsof ik naakt verscheen op school. Die witte streep onder mijn neus viel natuurlijk op. ‘Wat heb je gedaan, vader Tayfun?’ schreeuwde een klasgenoot naar mij. Ik kon alleen maar meelachen.
Het zou nog een paar jaar duren voordat ook mijn wenkbrauw eraan moest geloven. Het zou niet ‘mannelijk’ zijn om te epileren, hoorde ik van mijn ouders. Maar goed, de schaamte daarover was al snel weg, toen ik meer sjans van de meisjes kreeg als jonge twintiger.
Helaas was mijn haaruitval op mijn kruin toen al begonnen. Maar dat is uiteindelijk niet zo verkeerd uitgevallen. Ik hou van mijn kale kop. Uiterlijke verzorging is belangrijk. Vooral voor de jongere generaties. Het is belangrijk dat we hierover een gesprek voeren, en dat mensen vanwege onwetendheid, schaamtegevoelens of idiote ideeën over ‘mannelijkheid’ niet onnodig door een puberale hel moeten. Say it loud, I’m bald and I’m proud.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
