23 C
Amsterdam
Home Blog Pagina 323

Tunesische activisten protesteren tegen racistische uitlatingen president

0

Honderden Tunesische activisten protesteerden afgelopen weekend tegen president Kais Saied, vanwege racistische opmerkingen die hij had gemaakt over zwarte vluchtelingen.

Tijdens een vergadering van de Nationale Veiligheidsraad, afgelopen dinsdag, verklaarde Saied dat ongedocumenteerde migranten uit sub-Sahara Afrika naar Tunesië afreizen, met als doel de demografische samenstelling van het land te veranderen.

Hij paste de extreemrechtse omvolkingstheorie – die luidt dat er een complot is om de Europese bevolking te vervangen door niet-witte migranten – toe op het Arabische en islamitische Tunesië. ‘Het niet-aangegeven doel van de opeenvolgende golven van illegale immigratie is om Tunesië te beschouwen als een puur Afrikaans land, dat geen banden heeft met de Arabische en islamitische naties’, aldus Saied.

Mensenrechtenactivisten reageerden als door een wesp gestoken, en beschuldigen de president van racisme. Afgelopen zaterdag gingen activisten in Tunesië de straat op. Ze eisten dat de president zijn excuses zou aanbieden. ‘Het is een racistische benadering’, zei de Tunesische activist Romdhane Ben Amor tegen het internationale persbureau Reuters. ‘De presidentiële campagne heeft tot doel een denkbeeldige vijand voor Tunesiërs te creëren om hen af ​​te leiden van hun fundamentele problemen.’

De aanvankelijk democratisch gezinde Saied pleegde op 25 juli 2021 een succesvolle staatsgreep, waarna hij alle macht naar zich toe trok. Veel Tunesiërs, de islamistische partij Ennahda voorop, willen dat de democratie wordt hersteld.

De Afrikaanse Unie veroordeelde eind vorige week de ‘haat speech’ van president Saied. De Tunesische president kreeg echter bijval van de Franse extreemrechtse politicus Éric Zemmour, een vocale aanhanger van de beruchte omvolkingstheorie.

Israëlische kolonisten steken Palestijnse wijk in brand

0

Israëlische kolonisten staken gisteravond tientallen huizen, winkels, auto’s en landbouwvelden op de bezette Westelijke Jordaanoever in brand. De verwoesting is een vergeldingsactie voor de dood van twee Israëliërs. Ondertussen heeft het Israëlische parlement een wet goedgekeurd, die voorziet in de doodstraf voor veroordeelde Palestijnse terroristen.

Er is tenminste een Palestijn overleden bij deze terreuractie, en er vielen bijna vierhonderd gewonden. De dode is de 37-jarige Sameh Hamdullah Aktech, die werd doodgeschoten in de stad Za’tara bij Nablus. Volgens de Palestijnse Rode Halve Maan is er ook een Palestijn gewond geraakt door steekwonden, en hebben tenminste twee anderen een hoofdletsel opgelopen.

De Palestijnse Rode Halve Maan meldde verder de vernieling van huizen – ten minste 35 huizen zijn volledig afgebrand, 40 anderen zijn gedeeltelijk beschadigd – en meer dan 100 auto’s. Het Israëlische Channel 12-News meldde dat negen Palestijnse families uit hun brandende huizen moesten worden gered.

De pogroms zijn een reactie op de dood van twee Israëlische kolonisten die eerder gisteren op klaarlichte dag werden gedood tijdens een schietpartij. Mogelijk is de schutter een Palestijn.

De Palestijnse mensenrechtenactivist Ghassan Daghlas vertelde Middle East Eye dat de Israëlische kolonisten zich schuldig maken aan ‘oorlogsmisdaden, vergelijkbaar met de gebeurtenissen van de Nakba’. Daghlas doelt op de etnische zuiveringen van 1948, toen zo’n 750.000 Palestijnen gedwongen werden om huis en haard te verlaten als gevolg van het Israëlische geweld.

Ziyad Dmaidi, een inwoner van Huwwara, vertelde Middle East Eye dat hij zijn gezin in veiligheid kon brengen, voordat Israëlische kolonisten zijn huis in brand staken. Nadat hij terug kwam van zijn werk zag hij een groep kolonisten naar zijn huis komen. Hij raakte in paniek, en snelde naar binnen om zijn gezin te evacueren. Niet veel later sloegen tientallen kolonisten de ramen stuk en drongen ze het huis binnen. Dmaidi en zijn gezin waren net buiten, toen de kolonisten brandende rubberen banden naar binnen gooiden. De woning werd volledig verwoest. ‘Ik dacht nooit aan het huis of al onze spullen, ik dacht alleen aan mijn kinderen en hoe ik ze uit deze nachtmerrie kon redden’, zei hij tegen Middle East Eye.

De Palestijnse premier  Mohammad Shtayyeh beschuldigde de Israëlische regering van de volledige verantwoordelijkheid voor de aanslagen in Huwwara. Hij drong er bij de internationale gemeenschap op aan de Palestijnse burgers te beschermen.

Volgens Aida Touma-Suleiman, een Palestijns lid van het Israëlische parlement, handelden de Israëlische kolonisten ‘in de geest van de fascistische regering.’ De parlementariër twitterde dat ze verschillende ambassadeurs heeft gesproken, en hen gevraagd heeft om in te grijpen.

De Israëlische president Benjamin Netanyahu, die leiding geeft aan een ultrarechts kabinet, kondigde aan dat het parlement wetgeving heeft aangenomen die de doodstraf goedkeurt voor Palestijnen die veroordeeld zijn voor terroristische misdrijven tegen Israëliërs.  ‘Op deze moeilijke dag, waarop twee Israëlische burgers werden vermoord bij een Palestijnse terroristische aanslag, is er niets symbolischer dan het aannemen van een wet op de doodstraf voor terroristen’, aldus de regeringsverklaring.

Israël kent formeel de doodstraf, maar heeft deze slechts één keer uitgevoerd, in 1962 op nazioorlogsmisdadiger Adolf Eichmann. Het doodschieten van Palestijnen door het Israëlische leger kan beschouwd worden als buitengerechtelijke executies.

Iraanse filmmakers geven de opstand een stem

De Berlinale stond dit jaar uitgebreid stil bij Iran. Het tiendaagse filmfestival, dat gister werd afgesloten, heeft een invloedrijke stem in de culturele wereld. De organisatie schaarde zich achter de Iraanse demonstranten. Diverse films en evenementen waren gewijd aan Iran en aan Iraanse filmmakers. Een terugblik.

‘Het is heel symbolisch om in Berlijn te zijn’, vertelt Golshifteh Farahani, een Iraans-Franse actrice. ‘Berlijn heeft letterlijk de muur opengebroken naar gelijkheid en vrijheid. In een dictatuur als Iran is kunst essentieel, het is als zuurstof. Maar door kunst te maken en een kunstenaar te zijn, breng je je bestaan ​​in gevaar.’

Tijdens de Berlinale zijn Iraanse, Koerdische en Afghaanse filmmakers samengekomen voor een paneldiscussie. Welke rol spelen films bij de huidige Iraanse gebeurtenissen? Alle deelnemers zijn het erover eens: films zijn van groot belang voor de zichtbaarheid van de protestbeweging. Er moet constante aandacht uitgaan naar de Iraanse demonstranten. Want: uit het oog, uit het hart. Aan het einde van de paneldiscussie staan alle toeschouwers op en scanderen ze: ‘Jin, jiyan, azadî’. Vrouw, leven, vrijheid, de Koerdische leus die tijdens straatprotesten tegen het Iraanse regime klinkt.

Panahi

In Iran wordt elke creatieve uiting gecontroleerd door het regime. Films moeten voldoen aan strikte richtlijnen. Wijk je af van de voorschriften, dan heeft dat consequenties voor alle betrokkenen. Dat was het geval bij de alom bejubelde thriller Holy Spider, die vorig jaar verscheen. Daarin komt prostitutie voor en ook zijn er vrouwen zonder hoofddoek te zien, wat in Iran verboden is. Na de release kwamen twee crewleden niet meer aan het werk en kan één van de acteurs niet meer terugkeren naar Iran.

‘We zijn geen activisten of politici’, vertelt actrice Zar Amir-Ebrahimi, hoofdrolspeler in de film tijdens de paneldiscussie. ‘Maar het maken van dit soort films is een belangrijke daad voor een filmmaker of acteur.’ Amir-Ebrahimi kreeg de hoofdrol nadat een andere actrice besloot ervan af te zien, uit angst voor represailles.

Een bekend slachtoffer van het Iraanse regime is de filmmaker Jafar Panahi. De Berlinale eerde hem met een Gouden Beer voor zijn film Taxi in Berlijn. Het prestigieuze Franse Filmfestival van Cannes gaf hem de prijs voor het beste scenario voor de film 3 Faces. In 2010 veroordeelde Iran de beroemde filmmaker tot zes jaar gevangenisstraf. Ook mocht hij twintig jaar geen films meer maken. Door creatieve oplossingen wist hij zijn gevangenisstraf te omzeilen. Afgelopen zomer werd hij in Iran gearresteerd. Panahi moest in de gevangenis in Teheran alsnog zijn veroordeling uit 2010 uitzitten.

Dunne lijn

Iran is een land met een rijke filmtraditie, die lof oogst in Cannes en Berlijn en ook bij de Oscar-uitreikingen in Hollywood. Bekende Iraanse films zijn Persepolis, Taste of Cherry, Two Women, The Salesman en A Separation, die een Oscar won in 2012.

De aandacht die de Berlinale dit jaar aan Iran besteedt is welkom. Producent Farzad Pak vertelt dat in Iran vakbonden en veel culturele instellingen verboden zijn. Een film zoals There is No Evil, die hij coproduceerde, werpt licht op de doodstraf in Iran. De regisseur van deze film is Mohammad Rasoulof, één van de filmmakers die vorig jaar gearresteerd werd. Cast en crew kennen de mogelijke risico’s. Pak: ‘Moeten we als kunstenaars een politiek statement maken? Er is een dunne lijn tussen het tonen van wat er leeft in de samenleving en politiek activistisme.’

Regisseur Sepideh Farsi presenteert dit jaar in Berlijn haar nieuwste film La Sirène, die de Iraaks-Iraanse Oorlog (1980-1988) verhaalt. ‘Het is moeilijk voor te stellen hoe het is om als Iraanse ​​filmmaker een film te maken en deze vervolgens niet te mogen tonen in eigen land’, verzucht zij. De regisseur ziet overeenkomsten tussen de gebeurtenissen in La Sirène en de huidige beweging in Iran. ‘Om een einde te maken aan het beleg van de stad Abadan tijdens de Iraaks-Iraanse Oorlog verzetten burgers zich hevig. Dat is wat mensen ook nu in Iran doen. Ik wil dat deze film een ​​boodschap van hoop voor hen is.’

‘Wat in Iran gebeurt, inspireert vrouwen in Afghanistan’

Ze noemt ook kinderpsychiater Homa Darabi, die zich in 1994 op 29-jarige leeftijd in brand stak uit protest tegen het regime. ‘Homa besloot te sterven om bewustwording te creëren. Er zijn in al die jaren veel vrouwen geweest die zich tegen het regime verzetten. Deze film is slechts een klein eerbetoon.’

Duizenden Rahimi’s 

De protesten in Iran ontstonden afgelopen september niet van de ene op de andere dag. De dood van Mahsa Amini, een vrouw die in de cel belandde omdat ze haar hoofddoek niet goed zou hebben gedragen, riep langdurige massaprotesten op.

Zar Amir-Ebrahimi vertelt over de rol die ze speelt in Holy Spider, van de journaliste Rahimi, die in Teheran onderzoek doet naar een reeks moorden op prostituees: ‘Toen ik de rol van Rahimi vertolkte, was ik op zoek naar een rolmodel in de samenleving. Nu zijn er duizenden en duizenden Rahimi’s in de straten van Iran die hun leven riskeren voor vrijheid.’

In de documentaire Seven Winters, die eveneens speelt in Teheran, spreekt Zar Amir-Ebrahimi de stem van Reyhaneh Jabbari in, een 19-jarige studente die ter dood veroordeeld werd voor de moord op haar verkrachter. Na een gevangenisstraf van zeven jaar werd ze opgehangen in 2014. ‘Reyhaneh is altijd een grote inspiratiebron voor mij geweest. Ze kwam voor zichzelf op, voor haar waardigheid en werkte nooit samen met het regime.’

Afghaanse diaspora

Zar Amir-Ebrahimi benadrukt dat de drang naar vrijheid al bestaat sinds de Iran in 1979 veranderde in een islamitisch geïnspireerde dictatuur, maar dat de huidige solidariteit uniek is: ‘Ik heb nog nooit zoveel mannen en vrouwen hand in hand zien vechten voor vrijheid. Dat is echt prachtig.’

De huidige opstand gaat om universele mensenrechten en verbindt mensen van verschillende culturele achtergronden. De Koerdische, Iraanse en Afghaanse diaspora demonstreren samen. De Afghaans regisseur en activist Tamana Ayazi zegt: ‘Wat in Iran gebeurt, inspireert vrouwen in Afghanistan. We leren van elkaar en delen dezelfde strijd, ook al betreft het twee verschillende systemen. Ze zijn beiden extremistisch. Het is belangrijk om solidariteit te vinden en te tonen. Niet alleen tussen deze twee landen maar ook van de rest van de wereld. Onze stem moet versterkt worden, we moeten vooruit.’

‘De leuze Jin, jiyan, azadî vindt haar oorsprong bij Koerdische vrouwelijke strijders’, vertelt actrice Zübeyde Bulut, die zelf van Koerdische afkomst is. ‘Vroeger mocht je die leus niet openlijk zeggen. De film Girls of the Sun was de eerste film waar het uitgesproken werd.’

‘In mijn ogen is het de beste leus die er bestaat’, vult muzikant en actrice Jasmin Tabatabai aan.  ‘Ze vat alles samen. Respecteer vrouwen, respecteer het leven en respecteer de vrijheid. Dat is alles wat we nodig hebben.’ Tabatabai was nog maar twaalf jaar oud toen in 1979 de Iraanse Revolutie uitbrak en ze met haar gezin het land moest verlaten. ‘Iraanse films zijn enorm belangrijk voor me omdat het voor mij een manier is om verbonden te blijven met het Iraanse volk. Ik heb bewondering voor de artiesten in Iran die er altijd in zijn geslaagd om de beste films te maken ondanks de vreselijke censuur en met zeer beperkte middelen.’

‘Films zijn belangrijk voor de verbinding, om hoop te geven, om weg te dromen, om te genezen van de vele trauma’s en om de waarheid naar buiten te brengen’, vervolgt Tabatabai. ‘Dat laatste is precies waar het regime bang voor is. Daarom nemen ze kunstenaars gevangen. Toen wij Mitra filmden, een film over een 19-jarig meisje dat in 1982 is geëxecuteerd, was de verbinding voelbaar op de set. De meeste crewleden en acteurs wonen buiten Iran, maar toch is er nog veel pijn. Alle Iraniërs lopen rond met een open wond.’

Toekomst 

Tijdens politieke onrust verloopt financiering van film en cultuur in Iran uiterst moeizaam. Censuur ligt op de loer. Filmmakers en acteurs zijn bang. De toekomst voor Iraanse filmmakers ziet er niet rooskleurig uit. Farzad Pak weet dat er, ondanks de systematische druk van het regime in Iran, in het geheim films geproduceerd worden. Er is wel geld nodig om de toekomst van Iraanse films te waarborgen. Zar Amir-Ebrahimi zegt hierover: ‘Financiering voor films in Iran komt over het algemeen van overheidswege. Wil je de censuur, richtlijnen en andere beperkingen omzeilen, dan zul je als filmmaker buitenlandse fondsen nodig hebben.’

De Berlinale heeft dit jaar de Iraanse overheidsinstellingen geen toegang gegeven tot het festival. Pak hoopt dat meer festivals dit voorbeeld zullen volgen. ‘Petities en panels zijn geweldig, maar praktische acties zijn nodig, zowel cultureel als politiek. We moeten niet vergeten dat er nog veel Iraanse filmmakers in de gevangenis zitten.’

Jörgen Raymann neemt in de Ramadan Conference islamitische gewoontes op de hak

0

Na drie jaar keert de Ramadan Conference weer terug op de planken. De Kanttekening spreekt met de cabaratier Jörgen Raymann, bekend van zijn typetjes Tante Es en Slager Achmed. Hij verzorgt samen met Anuar, Fuad Hassen en Mouna Laroussi de voorstelling, waarvan vorige week de eerste try-outs plaatsvonden.

Het motto van de Ramadan Conference is ‘Kom weer nader tot elkaar en heb je naaste lief!’ Volgens Raymann is het een voorstelling ‘voor het hele gezin’. ‘Het is een initiatief van Anuar. In 2019 was de Ramadan Conference een groot succes en in 2020 zou er een vervolg komen, maar toen brak de coronapandemie uit.’

Daardoor is de conference pas nu weer terug, vertelt Raymann. ‘Voor de nieuwe tour heeft Anuar ook mij gevraagd om mee te doen. Het gaat erom de Ramadan, de islamitische vastenmaand, vanuit verschillende perspectieven te belichten. Op humoristische wijze brengen wij de gewoontes van mensen die vasten of juist niet vasten tijdens de Ramadan voor het licht.’

Oost- en westbidders

Jörgen Raymann groeide op in Suriname, waar moslims, christenen en hindoes in harmonie met elkaar samenleven en ook elkaars feestdagen vieren. ‘Het vasten tijdens de Ramadan was nooit een issue in Suriname, maar we vierden wel Eid’, vertelt hij, verwijzend naar het feest dat in Nederland ook bekend is als het Suikerfeest en waarmee moslims de Ramadan afsluiten.

‘In Nederland is de beleving van de Ramadan heel anders, veel serieuzer’, is de ervaring van Raymann.  Daarnaast spelen in Suriname kwesties die in Nederland niet aan de orde zijn, vertelt hij. Zoals de ‘oost- en westbidders’: ‘Sommige moslims bidden in Suriname richting het westen, omdat zij geloven dat via het westen de kortste weg naar Mekka is, terwijl anderen richting het oosten bidden, omdat Mekka volgens hen juist in het oosten ligt.’

Zelf is Raymann katholiek opgevoed, maar zijn schoonmoeder is moslima. ‘Ik vind het mooi om te zien dat mensen tijdens de Ramadan zo bezig zijn, zich zo toewijden.’ Zijn familie deed weinig met het katholieke geloof. ‘Wij aten op Goede Vrijdag vis, maar dat was het wel. Surinaamse katholieken doen officieel aan vasten, maar wij deden dat niet. Het carnaval vierden we uiteraard wel.’

Als Surinamer leerde Raymann dat je samen met elkaar moet leren leven. ‘We moeten elkaars identiteit omarmen, samen kunnen lachen.’ En dat gebeurt ook in de conference: ‘In de voorstelling worden veel typische gewoontes op de hak genomen, en daarnaast ook goedbedoelde maar vervelende vragen die moslims elk jaar weer horen van niet-moslims, zoals de vraag of je tijdens de Ramadan wel water mag drinken.’

‘Ons doel is om een verbroederende voorstelling te maken voor iedereen, want er is zoveel polarisatie in de samenleving’, vat Raymann samen. Het is volgens hem geen voorstelling met alleen maar inside humor, waar alleen moslims om kunnen lachen. De Ramadan Conference wil verschillende doelgroepen aanspreken. ‘Je zou kunnen zeggen dat er naast een goed avondje lachen ook een educatieve element in deze voorstelling zit.’

Raymann vertelt dat hij het leuk vindt om weer op de planken te slaan. ‘Ik was eigenlijk gestopt met cabaret. Ik kom regelmatig op televisie, bijvoorbeeld tweewekelijks bij de talkshow Khalid en Sophie, maar mijn dagelijks werk is nu consultancy bij adviesbureau Lenard and Lenard. Ik ben niet meer op zoek naar de schijnwerpers.’

Wat is goed cabaret, volgens Raymann? ‘Niets is zo subjectief als humor’, antwoordt hij. ‘Voor de Ramadan Conference wilden we bepaalde bekende irritaties op de hak nemen van vastende en niet vastende gelovigen en beide perspectieven meenemen in onze voorstelling. De show van 2019 werd door veel jonge moslims bijgewoond, maar ook door ouder theaterpubliek dat een leuke avond wilde hebben, en een nieuwe kijk op de zaak voorgeschoteld wilde krijgen. We willen vooral verbinden. Misschien zitten er scherpe grappen in onze voorstelling – dat is een kwestie van perceptie denk ik – maar mensen moeten met een vredelievend gevoel naar huis gaan. We willen wat doen tegen de polarisatie in de samenleving. We willen bruggen slaan. En we willen dat mensen – na drie jaar corona – weer naar het theater komen.’

De Ramadan Conference vervolgt haar tour op 28 februari in het Posttheater in Arnhem en gaat daarna nog drie weken door het hele land. De laatste voorstelling zal op 21 maart in Theater de Meervaart in Amsterdam zijn, een dag voordat de islamitische vastenmaand begint. Tickets zijn verkrijgbaar via www.deramadanconference.nl.

Makelaar koopt moskee in Cuijk, om die direct weer te verkopen

0

Een voormalige moskee aan de Grotestraat 122 in Cuijk staat te koop. Dat is opmerkelijk omdat het gebouw, waarin tot 2016 het Islamitisch Centrum voor Cuijk en omgeving gevestigd was, nog maar een jaar geleden was gekocht door de makelaar die het nu in de verkoop zet.

Voor de buitenwereld lijkt het erop dat het zaakje stinkt, omdat je als makelaar geen pand mag doorverkopen met als doel winst te maken. Makelaar Geert-Joost van de Voordt reageert in De Gelderlander op zijn opmerkelijke beslissing: ‘Als makelaar mag je niet als handelaar optreden om er beter van te worden. Ik word er ook niet beter van. De vraagprijs ligt op 325.000 euro, hoger dan de 288.000 euro waarvoor mijn kooppartner en ik het pand vorig jaar gekocht hebben. Maar met kosten koper en tussentijdse ontwikkelkosten verrekend, lijd ik zelfs verlies.’

Tot 1988 was het pand eigendom van autohandelaar Walbeek uit Malden. In dat jaar kocht de moslimgemeenschap in Cuijk het gebouw voor 120.000 gulden. Mohammed Torqui, voorzitter van het Islamitisch Centrum voor Cuijk en Omgeving, vertelt De Gelderlander dat de vereniging het pand sinds 2016 liet leegstaan, omdat de verkoop niet rendeerde. Uiteindelijk kocht Van de Voordt het in februari 2022.

Wat de makelaar heeft gedaan – het pand kopen en snel weer van de hand doen – mag niet van brancheorganisatie NVM, behalve als het gaat om ‘geoorloofd eigen belang’. Van de Voordt wilde huurwoningen ontwikkelen op de plek waar de moskee stond, maar besloot hier uiteindelijk vanaf te zien. Daarom mag hij volgens de NVM het pand weer verkopen.

Franse tv-presentator ontslagen vanwege link Israëlisch nepnieuws

0

De Franse tv-zender BFM-TV ontslaat de Marokkaans-Franse journalist en presentator Rachid M’Barki vanwege zijn banden met een Israëlisch bedrijf dat gespecialiseerd is in nepnieuws.

De Franse krant Le Monde en de actieorganisatie Forbidden Stories onthulden in februari dat M’Barki bij verschillende gelegenheden onderwerpen had uitgezonden die niet waren gecheckt door de hoofdredactie, en mogelijk gesouffleerd waren door buitenlandse regeringen. De presentator was toen al door BFM-TV geschorst in afwachting van een intern onderzoek.

Rachid M’Barki (beeld: Wikimedia Commons)

Het mogelijke nepnieuws had betrekking op Russische oligarchen, Qatar en de Westelijke Sahara, die wordt bezet door Marokko. M’Barki kreeg de verhalen via ‘Team Jorge’, een Israëlische nepnieuwsfabriek die wordt gerund door Tal Hanan, een voormalige Israëlische militair. Team Jorge biedt klanten een arsenaal aan illegale diensten aan, zoals het hacken van e-mails en privé-berichten van tegenstanders en het opzetten van brede beïnvloedingscampagnes via een gigantisch netwerk van nepaccounts op sociale media.

Desinformatie-huurlingen

Volgens Le Monde en Forbidden Stories is Team Jorge een van de vele spelers in een groeiende wereld van ‘desinformatie-huurlingen’. Dit zijn mensen die hun kennis en kunde verhuren aan de hoogste bieder, die hier politieke voordelen uit wil halen.

Een van de nepverhalen die M’Barki aandacht gaf, ging over de sancties van de EU tegen Rusland en de impact daarvan op de handel in luxe jachtschepen in Monaco. Er werd beweerd dat tienduizend banen op de tocht stonden en dat de industrie een beroep had gedaan op prins Albert om in te grijpen. Maar dit verhaal is onbewezen.

M’Barki bracht ook een ander verhaal, dat ging over beschuldigingen van corruptie tegen een voormalige openbare aanklager uit Qatar. Ook dit verhaal is onbewezen, maar omdat het op televisie werd uitgezonden kreeg de roddel legitimiteit. Vervolgens berichtten allerlei twitteraccounts van Team Jorge over dit ‘nieuws’.

Daarnaast zond M’Barki een nieuwsitem uit over de Westelijke Sahara, die hij zelf de ‘Marokkaanse Sahara’ noemde. Daarmee steunde hij de illegale bezetting van dit gebied. Of de Marokkaanse regering betaald heeft voor dit item, hebben Le Monde and Forbidden Stories echter niet kunnen bewijzen.

M’Barki ontkent betaald te zijn om de verhalen te maken, maar hij geeft toe dat hij de redactionele controles van BFM-TV heeft omzeild. Hij zegt dat hij de rapporten van een tussenpersoon heeft gekregen en dat hij zijn eigen professionele oordeel heeft gebruikt bij de keuze om ze te gebruiken.

Geven we Oekraïense vluchtelingen een warmer welkom?

0

Precies een jaar geleden viel Rusland Oekraïne binnen. De gevolgen zijn verwoestend: honderdduizenden doden, steden en dorpen in puin en miljoenen mensen op de vlucht. Nederland vangt bijna negentigduizend Oekraïense vluchtelingen op. Die gastvrijheid is opvallend. Wordt de ene vluchteling warmer onthaald dan de andere?

De vluchtelingenstroom uit Oekraïne maakt bij veel Nederlanders gevoelens van altruïsme los. Ze haalden het afgelopen jaar vrouwen en kinderen op bij de Pools-Oekraïense grens, stelden kamers in woonhuizen ter beschikking, stampten schooltjes uit de grond. De Europese Unie gaf deze vluchtelingen een speciale status, waarmee ze zonder asielaanvraag in Europa kunnen werken en verblijven.

Dat staat in schril contrast met de beelden die we afgelopen zomer zagen uit Ter Apel. Voor vluchtelingen die niet uit Oekraïne komen, zijn opvangplekken schaars. Ze mogen tijdens de lange asielprocedure niet werken of naar school. Journalist Robert van der Noordaa, historicus Hans van Koningsbrugge en schrijver Laura Starink volgen de situatie in Oekraïne op de voet. Zij laten hun licht schijnen over de situatie op dit moment, een jaar nadat de inval begon.

Waarom was de ontvangst van Oekraïners zo warm? Omdat ze wit en westers zijn net als veel Nederlanders?

‘Zou kunnen, ze lijken erg op autochtone Nederlanders en vallen niet op in het straatbeeld’, zegt onderzoeksjournalist Robert van der Noordaa. Hij is met een Oekraïense getrouwd en woonde tien jaar in zowel Oekraïne als Rusland. ‘Het valt me op dat je ook in de rechtse politiek relatief weinig lelijks hoort over de komst van Oekraïense vluchtelingen in Nederland. Ik had eigenlijk verwacht dat er veel meer moeilijkheden en vreemdelingenhaat zouden zijn, maar die zijn uitgebleven.’

‘Het kan door de bubbel komen, waar ik in zit’, zegt Van der Noordaa, die naast zijn journalistieke loopbaan samenwerkt met de Oekraïense overheid. ‘Het is voor Nederlandse bedrijven geen onbekend land, dat kan ook meespelen. Oekraïne is de graanschuur van Europa. Nederlanders behoren tot de allergrootste investeerders in het land. In 2007 waren er meer dan tweehonderd Nederlandse bedrijven in Oekraïne gevestigd. Het land is ook niet zo ver weg, maar een paar uur vliegen. Sommige Zuid-Europese landen liggen verder weg.’

‘De verwelkoming van de vluchtelingen uit Oekraïne is helemaal niet uniek’, zegt Hans van Koningsbrugge, hoogleraar Geschiedenis en politiek van Rusland aan de Rijksuniversiteit Groningen. ‘De geschiedenis laat zien dat vluchtelingen uit Europa in Nederland op een open wijze verwelkomd worden. Tijdens de Eerste Wereldoorlog vluchtten er een miljoen Belgen naar Nederland. In 1919 en 1920 vingen we kinderen uit Hongarije en Oostenrijk op. In 1956 verwelkomden we de Hongaren, in 1960 de Tsjechen.’

Is Oekraïne een westers land?

‘Ja, aangezien Oekraïners de westerse waarden van democratie en vrijheid willen verdedigen en graag bij ons, bij het Westen, willen horen’, zegt Van Koningsbrugge.

‘Het is een Europees land. Qua geografische ligging is het een centraal Europees land, net als bijvoorbeeld de Baltische staten, Tsjechië en Bulgarije’, zegt Laura Starink, journalist en auteur van onder meer Slag om Oekraïne (Atlas Contact, 2016). ‘Op cultureel en religieus gebied zijn er veel overeenkomsten tussen Polen en Oekraïners.’

‘De geschiedenis laat zien dat vluchtelingen uit Europa op een open wijze verwelkomd worden’

‘Oekraïne lag net als de andere Oostbloklanden achter het IJzeren Gordijn’, vervolgt Starink. ‘De meeste van die landen zijn na de val van de muur bij de Europese Unie gekomen. Oekraïne wil dat ook graag. Ik denk dat er geen alternatief is. Al is het nog een lange weg voordat de Oekraïners aan alle voorwaarden voldoen om lid te worden van de Europese Unie.’

Oekraïne heeft toch vooral ook nauwe banden met Rusland, op historisch, cultureel en religieus gebied?

‘Jazeker’, reageert Starink. ‘Veel Russen vinden dat hun land Europees is en ook Poetin heeft dat in het verleden benoemd. Officieel ligt Rusland ook in Europa. Door deze oorlog is Poetin zich steeds sterker gaan afzetten tegen het Westen en wil hij met Europa niks meer te maken hebben. Het antwoord of Rusland zich met Europa identificeert of niet, is afhankelijk van wie aan de macht in Moskou is.’

Historisch zijn er nauwe banden tussen Rusland en Oekraïne, vervolgt Starink. ‘Oekraïne was eeuwenlang onderdeel van het Russische imperium. Het is pas dertig jaar onafhankelijk, sinds 1991, toen de Sovjet-Unie uit elkaar viel. Wel was het land aan het begin van de twintigste eeuw, na de Russische Revolutie, ook al drie jaar lang een zelfstandig land. Maar het werd al gauw weer door de bolsjewieken overgenomen en ingelijfd. Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie erkende de Russische president Boris Jeltsin de onafhankelijkheid van Oekraïne. Het is sindsdien een soevereine natie met vastgestelde grenzen. Het land is staatkundig gezien vrij om te doen wat het wil, maar dat is nu dus in gevaar.’

Is het terecht dat Europese leiders Oekraïense vluchtelingen een andere status geven dan andere vluchtelingen?

‘Ja, en ik begrijp wel dat dat cru overkomt’, stelt Starink. ‘Maar hier speelt ook een Europees veiligheidsbelang. De EU en met name ook de NAVO en de Verenigde Staten zien het oprukken van het Russische leger als een bedreiging. Omdat de Europese Unie een eigen belang heeft en Oekraïne met extreem veel wapens en financiën steunt, is ze ook bereid om vluchtelingen extra gastvrij op te nemen. Dat is een contrast met vluchtelingen uit andere landen, waar conflicten heersen die verder van Europa’s bed zijn.’

Nederland en Rusland stonden ook al tegenover elkaar toen – waarschijnlijk met betrokkenheid van Poetin – vlucht MH17 uit de lucht werd geschoten. Zorgt ook dat voor extra Nederlandse solidariteit met Oekraïeners?

‘Dat speelt in Nederland zeker een rol’, zegt Starink. ‘De rechter heeft geoordeeld over het neerhalen van de MH17 en wijst naar Rusland. Nederland is dus ook slachtoffer van Rusland, zoals de Oekraïners dat nu op een veel grotere schaal zijn. Dan is identificatie van Nederlanders met het lot van Oekraïne begrijpelijk. De manier waarop Rusland is omgegaan met die vliegramp, het ontkennen van de waarheid, geen enkele bewijsvoering accepteren en steeds maar de schuld bij de Oekraïners leggen, heeft in Nederland veel kwaad bloed gezet. Daardoor was er op voorhand een pro-Oekraïense stemming in het land.’

De oudere generatie Nederlanders heeft nog echte angst voor de Russen gekend, vanwege de Koude Oorlog. Denkt u dat dat ook meespeelt met het warme welkom naar Oekraïense vluchtelingen?

‘Ja, dat telt zeker mee’,  zegt Van der Noordaa. ‘Veel mensen die rond de oorlogsjaren en in de decennia daarna zijn geboren, kennen de geschiedenis goed. In 1939 sloten de Sovjet-Unie en nazi-Duitsland een niet-aanvalsverdrag, het Molotov-Ribbentroppact. Gelukkig zijn ze van koers veranderd en zijn ze later ook Nazi-Duitsland gaan bestrijden.’

‘Na de Tweede Wereldoorlog begon de Koude Oorlog en de daarbij horende angst voor Russische atoomwapens. Jongeren in de jaren tachtig zijn opgegroeid met de Koude-Oorlog dreiging vanuit Rusland. Maar hun kinderen, de jongere generatie van nu, hebben die geschiedenis niet meer op het netvlies.’

‘De laatste dertig jaar hadden we die angst voor Rusland niet meer’, zegt Starink. ‘Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie was er de hoop dat we nu allemaal aan één kant zouden staan. De vijandschap leek verdwenen. Maar Poetin heeft zich van een hele nare kant laten zien met oorlogszuchtige retoriek en agressieve aanvallen inval in een buurland.’

‘Als je in ogenschouw neemt dat Rusland kernwapens heeft, met een leider die daar vaak aan refereert, is de huidige angst voor Rusland begrijpelijk’, vervolgt ze. ‘De NAVO neemt die dreiging dan ook zeer serieus en wil in ieder geval het eigen grondgebied verdedigen tegen Russische aanvallen. Dat heeft een impact op mensen, zeker van de oudere generatie die een oorlog hebben meegemaakt.’

‘Oorlog in Europa en nucleaire dreiging brengen weer een nieuwe en onzekere situatie met zich mee’, stelt Starink. ‘De oorlog in Syrië, waar Rusland ook een kwalijke rol speelt door dictator Assad te steunen, is een meer lokale oorlog die minder gevolgen heeft voor Europa. Daarom zijn mensen ten aanzien van Oekraïne makkelijker bereid om vluchtelingen op te nemen en bereid om in de buidel te tasten. Ze willen dat Oekraïne overeind blijft, zodat de Russen gestopt worden. Dat maakt het ook logisch op een bepaalde manier, dat mensen hier gastvrijer lijken voor Oekraïners dan voor bijvoorbeeld Syriërs. Wat natuurlijk niet deugt, maar wel fact of life is.’

 

Gracht in Sint Petersburg, naar Amsterdams voorbeeld. Beeld: Pixabay.

Historische banden met Rusland

Nederland heeft een lange geschiedenis van betrekkingen met Rusland. ‘Anna Paulowna, een dorp in de kop van Noord-Holland, is vernoemd naar de gelijknamige Russisch-Nederlandse koningin’, vertelt Van der Noordaa, Zij was de dochter van tsaar Paul I en de vrouw van Koning Willem II, die regeerde van 1840 tot 1849.

Een ander belangrijk moment in de geschiedenis was volgens Van der Noordaa het verblijf in Holland van tsaar Peter de Grote, in de zeventiende eeuw. ‘Daar leerde hij de kunst van de scheepsbouw. Op die manier zijn er ook allerlei Nederlandse woorden die met scheepsbouw te maken hebben in de Russische taal terecht gekomen. Door de sterke banden met Sint Petersburg en Rusland werd in 2004 zelfs een dependance van het beroemde Russische kunstmuseum Hermitage in Amsterdam geopend’.

Ook op het vlak van literatuur was Nederland in de twintigste eeuw gericht op Rusland. Literatuurliefhebbers hebben in hun boekenkast vaak werken staan uit de Russische bibliotheek, zoals mooi gebonden uitgaven van schrijvers als Dostojevski, Gogol en Tolstoj. 

Kun je zeggen dat Rusland een westerse cultuur heeft? ‘Er was een culturele uitwisseling’, zegt Van Koningsbrugge, ‘maar dat zegt niets over de werkelijke overeenkomsten tussen het Westen en Rusland. Rusland heeft een andere politieke traditie dan Europa. Het heeft nooit een langdurige echte democratie gehad van moderne snit.’

‘Buitenstaanders die Rusland niet goed kennen, vergissen zich snel in het land. Ze zien uiterlijke overeenkomsten tussen mensen en gebouwen, maar dat betekent niet dat Nederland en Rusland een in alle opzichten vergelijkbare cultuur hebben. De waarden van de Franse revolutie, vrijheid, gelijkheid en broederschap, die in West-Europa verspreid zijn geraakt, zijn nooit echt doorgedrongen tot Rusland.’

Tunesische president: zwarte migranten zijn erop uit mijn land te veranderen

0

De Tunesische president Kaïs Saïed beweert dat migratie uit landen ten zuiden van de Sahara gericht is op het veranderen van de demografische samenstelling van zijn land.

Daarmee past hij de extreemrechtse omvolkingstheorie – die luidt dat er een complot is om de Europese bevolking te vervangen door niet-witte migranten – toe op het Arabische en islamitische Tunesië. ‘Het niet-aangegeven doel van de opeenvolgende golven van illegale immigratie is om Tunesië te beschouwen als een puur Afrikaans land, dat geen banden heeft met de Arabische en islamitische naties’, zei de Tunesische president eergisteren tijdens een ontmoeting met de Tunesische nationale veiligheidsraad.

‘Sinds het begin van de eeuw is er een crimineel streven om de demografische samenstelling van Tunesië te veranderen’, vervolgde hij. ‘Er zijn partijen die na 2011 enorme sommen geld hebben gekregen om irreguliere migranten uit Sub-Sahara Afrika in Tunesië te vestigen.’

Tunesische mensenrechtenorganisaties hebben de uitlatingen van de president veroordeeld als een racistische campagne, met als doel om burgers een zondebok te geven die de schuld kan krijgen van alle problemen waarmee Tunesië kampt.

De aanvankelijk democratisch gezinde Saïed pleegde op 25 juli 2021 een succesvolle staatsgreep, waarna hij alle macht naar zich toe trok. Veel Tunesiërs, de islamistische partij Ennahda voorop, willen dat de democratie wordt hersteld.

Alliantie: een politieke partij in de geest van Pieter Omtzigt, maar zonder Omtzigt zelf

0

Nederland heeft er sinds eind december een nieuwe politieke partij bij: Alliantie. Het streven is om in maart in drie provincies mee te doen aan de Statenverkiezingen. Maar met deze partij is echter iets vreemds aan de hand. De gedroomde leider van deze ‘brede volksbeweging’ is het Kamerlid Pieter Omtzigt. Maar die wil niet meedoen.

‘Ik ben niet betrokken bij de nieuwe partij Alliantie’, twitterde Omtzigt in december. ‘Ik ben, en word, geen bestuurslid of kandidaat. Wanneer ik er zelf klaar voor ben maak ik duidelijk hoe mijn politieke toekomst eruitziet.’

Maurice de Hond peilde op 18 december vorig jaar een nog altijd fictieve Lijst Omtzigt op 30 zetels. Omdat de voormalige CDA’er Omtzigt zelf geen partij willen oprichten, doen anderen dat. En is er nu Alliantie, een partij die in Overijssel, Drenthe en Noord-Brabant aan de verkiezingen wil meedoen.

Het is echter zeer de vraag of deze ‘Lijst Omtzigt zonder Omtzigt’ (en ook zonder Omtzigts zegen) überhaupt zetels gaat halen. De leiders van Alliantie komen uit het CDA: Marinus den Hartogh is partijvoorzitter en lijsttrekker in Overijssel, Henriëtte van Hedel is lijsttrekker in Noord-Brabant en Bart-Jan Heine voert de partij aan in Drenthe. Zij zijn bij het grote publiek volslagen onbekenden.

Middenpartij of cryptopopulisten?

‘We zijn geïnspireerd door Pieter Omtzigt’, vertelt Den Hartogh aan de Kanttekening. ‘Hij is niet bij onze partij betrokken, maar wij zijn wel mensen die zijn zorgen delen. We hebben ervoor gekozen op eigen risico mee te doen aan de verkiezingen.’

Den Hartogh vertelt dat de oprichters van Alliantie allemaal politiek dakloos waren. ‘Bij de gevestigde partijen, van GroenLinks tot en met de VVD, krijg je hetzelfde verhaal. Ze zijn allemaal voor hetzelfde pensioenbeleid, hetzelfde stikstofbeleid. Er is geen goed alternatief. Of dat moet heel erg links zijn, de Partij voor de Dieren en de Socialistische Partij, of heel rechts, zoals de PVV en Forum voor Democratie. Wij zijn een middenpartij die de democratie terug wil.’

Chris Aalberts

Journalist Chris Aalberts, deskundige op het gebied van kleine politieke partijen, kijkt hier anders tegenaan. ‘Dit zijn mensen die roepen dat ze in het politieke midden actief zijn, maar dat is niet zo. Het zijn cryptopopulisten. Alliantie is tegen meer migratie, tegen het stikstofbeleid en is kritisch over Europa, net als rechtspopulisten. Maar de partij zegt ook: ‘Wij zitten in het politieke midden. En dit vindt Pieter Omtzigt ook.’ Maar Pieter Omtzigt heeft helemaal geen ideologie. Hij kan goed Kamervragen stellen. Is Alliantie dan een club van mensen die goed Kamervragen kunnen stellen? Dat is onzin, want goed Kamervragen kunnen stellen is een individuele kwaliteit.’

De partijenconnaisseur ziet parallellen met de partij Nieuwe Wegen van ex-PvdA’er Jacques Monasch, die in 2017 zonder succes meedeed aan de Tweede Kamerverkiezingen. ‘Deze partij kwam ook met een rechts-populistisch programma, terwijl Monasch deed alsof hij links was. Nieuwe Wegen werd helemaal niks, en trok allemaal politieke gelukszoekers en querulanten aan. Dit zie je ook gebeuren bij Alliantie. Henriëtte van Hedel kon bij het CDA niet aan de bak komen, daarom is ze nu voor Alliantie actief.’

Aalberts vindt het kwalijk dat Alliantie zo met Omtzigt schermt. ‘Waar halen deze mensen het lef vandaan om voor Omtzigt een partij op te richten? Hij zit nog steeds half in zijn burn-out, en nu jengelt er een groepje mensen: ‘Kom bij ons, leidt ons.’ Ik vind dit echt heel bizar.’

‘Treitermaatregelen’

Marinus den Hartogh

Den Hartogh vindt het populismeverwijt niet terecht: ‘Het is eigenlijk heel simpel. Populisten komen met voorstellen die in strijd zijn met de rechtsstaat. Wij willen de rechtsstaat juist versterken, niet buiten werking stellen.’

Als voorbeeld noemt Den Hartogh de uitspraak van de rechter, dat de Nederlandse overheid gezinshereniging niet mag tegenhouden, omdat dat beleid in strijd is met Europese en andere internationale wetgeving. Alliantie vindt volgens hem dat Nederland als gemeenschap moet vaststellen hoeveel migranten er per jaar binnen mogen komen, maar wil wel dat de overheid internationale verdragen respecteert en niet met ‘treitermaatregelen’ komt om de boel te vertragen. ‘De juiste weg is dat de internationale verdragen worden aangepast, zoals het VN-Vluchtelingenverdrag dat uit de tijd is. Dit is een zaak van lange adem.’

Alliantie is ook tegen het Nederlandse stikstofbeleid. Den Hartogh zegt de effecten van uitstoot van stikstofverbindingen niet te ontkennen, maar beweert dat Nederland de boeren, de bouw en het midden- en kleinbedrijf veel harder aanpakt dan andere Europese landen. ‘In andere landen is het stikstofbeleid minder streng? Hoe eerlijk is dat?’ Ook verzet Alliantie zich tegen de harde koppeling tussen stikstof en natuurgebieden. ‘In Twente heb je het Lonnekermeer, een klein meertje dat volgens de theorie stikstofgevoelig is. Maar in de praktijk is dat helemaal niet het geval. Toch mogen er geen huizen en bedrijven binnen een straal van vijfentwintig kilometer van dit meertje gebouwd worden. Maar die regel geldt weer niet als je in Duitsland bent, vlak over de grens. We staren ons in Nederland blind op een modelwerkelijkheid. Dat moet anders.’

‘Waar halen deze mensen het lef vandaan om voor Omtzigt een partij op te richten?’

Wat als Alliantie een mening moet vormen over een onderwerp waarover Pieter Omtzigt geen mening heeft? En wat als Omtzigt opeens iets vindt waar Alliantie het helemaal mee oneens is? ‘We opereren los van elkaar’, antwoordt Den Hartogh. ‘We kijken naar wat beleid betekent voor de gewone burger, voor zijn portemonnee, maar ook voor de rechten die gewone burgers hebben. Het gaat niet goed met Nederland. Daardoor voelen wij de urgentie dat we wat moeten doen. Het werk van Pieter Omtzigt inspireert ons. We willen vanuit de inhoud goede vragen stellen, de macht controleren. Dat onderscheidt ons van andere partijen.’

Den Hartogh bestrijdt het verwijt van Chris Aalberts dat de mensen achter Alliantie geen expertise hebben. ‘Ik weet veel over stikstof. Ik schreef hier recent ook een boek over. Ik weet meer over stikstof dan menig CDA-politicus, of mensen die actief zijn voor de BoerBurgerBeweging. Wij lezen ons heel grondig in en we gaan inhoudelijk het debat aan, met als doel het beleid te veranderen. En juist  de onderwerpen waar wij goed thuis in zijn, stikstofbeleid en woningbouw, liggen op het bordje van de provincie.’

Electorale kansen?

Chris Aalberts vertelt dat hij Alliantie weinig kans geeft: ‘Nee, natuurlijk komen ze niet in de Staten. Niemand kent deze club. Het zijn geen bekende namen. Waarom stem je, als je ontevreden bent, niet op BBB of JA21? Die keuze is veel logischer. Die partijen zijn ook veel bekender.’

Den Hartogh denkt hier anders over: ‘We krijgen veel aandacht van de lokale media, en nu ook van jullie. We hebben veel enthousiaste vrijwilligers. Ons doel is om in elke provincie drie zetels te halen. Want als dat lukt, kunnen we ook iemand in de Eerste Kamer krijgen. En die persoon moet zich vastbijten in het pensioendossier. Daar gaan wij voor.’

En hoe zit het met diversiteit? ‘Het beleid dat Alliantie voorstaat helpt iedereen, ook mensen met een migratieachtergrond’, aldus Den Hartogh. ‘Iedereen wil bestaanszekerheid en dat we op een democratische manier bestuurd worden, in plaats van dat lobbyisten een te dikke vinger in de pap hebben, zoals nu. Qua opleidingsniveau zijn we zeer divers. We hebben praktisch opgeleide mensen achter ons staan, en mensen met een doctorstitel. Daarnaast hebben we in Twente goede contacten met de Armeense en Aramese migrantengemeenschappen, mede dankzij kandidaat-Statenlid Tony Sener, nummer zes op de Overijsselse lijst. En we hebben ook andere kandidaten met een migratieachtergrond.’

Stichting Sociale Christendemocratie, De Nieuwe Denktank, Alliantie

Alliantie-lijsttrekkers Den Hartogh, Heine en Van Hedel richtten eind 2019, toen ze nog lid waren van het CDA, de Stichting Sociale Christendemocratie op, die na de door Pieter Omtzigt verloren CDA-lijsttrekkersverkiezing meer naar buiten trad. De drie waren toen nog kritische CDA’ers, die hun partij van binnenuit wilden hervormen, aldus het regionale dagblad Tubantia. Hoewel Omtzigt formeel geen banden had met de Stichting Sociale Christendemocratie hield hij wel lezingen voor deze club, die op de website van de stichting integraal werden gepubliceerd.

De drie verontruste CDA’ers richtten ook De Nieuwe Denktank op, een platform dat met ongevraagde adviezen ‘het debat over de belangrijke thema’s wil terugbrengen naar het politieke midden’. De Nieuwe Denktank is kritisch over beslissingen die gebaseerd zijn op modellen, kijkt met achterdocht naar Europa, verzet zich tegen de pensioenplannen van het kabinet en is tegen het uitbesteden van besluitvorming aan overlegtafels, waar lobbyisten een stevige stem hebben.

Het zijn precies dezelfde standpunten waar Alliantie ook de boer mee op gaat. Den Hartogh: ‘Het zijn drie verschillende organisaties, maar er is inderdaad wat personele overlap. Bij De Nieuwe Denktank zijn ook mensen betrokken die niet bij Alliantie zitten, waaronder het Amsterdamse CDA-raadslid Diederik Boomsma, Clingendael-analist René Cuperus en NRC-columniste Rosanne Hertzberger. De Nieuwe Denktank publiceert stukken over waar de politiek tegenwoordig vastloopt.’

Nederland versoepelt regels visa voor slachtoffers aardbeving

0

Het kabinet maakt het makkelijker voor Turkse en Syrische slachtoffers van de aardbeving van 6 februari om een visum te krijgen in Nederland. Ook als je bijvoorbeeld niet alle benodigde papieren kunt overleggen, kom je straks in aanmerking voor een visum.

Eerder maakte minister van Buitenlandse Zaken Wopke Hoekstra al bekend dat de overheid visumaanvragen van aardbevingsslachtoffers met voorrang zal behandelen. In een nieuwe brief aan de Tweede Kamer stelt hij donderdag dat er ook sneller visa zullen worden verstrekt.

Mensen kunnen via de mail ([email protected]) een aanvraag doen voor een zogenoemd ‘kort verblijf’ van negentig dagen. Een Nederlands familielid moet wel garant staan voor degene die het visum aanvraagt. Er is nog een aantal andere voorwaarden. Zo kunnen alleen mensen met een eerste- of tweedegraads familielid in Nederland een visum aanvragen. En de overheid wil een aantal documenten aangeleverd krijgen, maar Hoekstra geeft aan dat die eis flexibel gehanteerd wordt, omdat veel officiële papieren door de aardbeving verloren zijn gegaan.