18.9 C
Amsterdam
Home Blog Pagina 457

Van wie is Shireen Abu Akleh nu eigenlijk?

0

Shireen Abu Akleh, moge zij rusten in vrede. Rusten in een vrede waar zij zo vaak naar op zoek was. En die zoektocht verrichte zij terwijl ze daar stond in dat kogelvrije vest waarop in dikke letters ‘press’ stond afgedrukt.

Shireen, een dappere oorlogsjournalist, die er niet voor schuwde ook de gevaarlijkste plekken en de meest alarmerende plaatsen op te zoeken om haar missie van het informeren van de wereld te kunnen vervullen. De plek waar die kogel een einde aan haar leven maakte was zo’n plek. Jenin, de stad waar de eeuwige strijd tussen Palestina en Israël op enkele vierkante kilometers lijkt te worden uitgevochten.

De eerste beelden komen voorbij. Geveld door de waanzin van oorlog ligt Shireen daar. Met het verstrijken van de uren dringt zich bij mij steeds meer één vraag naar voren. Van wie is Shireen Abu Akleh nu eigenlijk?

Is zij van al Jazeera, de Arabische nieuwszender waarvoor zij werkte? Misschien is zij eigenlijk wel het emotioneel eigendom van al die luisteraars en kijkers voor wie zij al jaren het menselijk beeld vormde van diegenen die onder de kruitdampen van het conflict zich staande proberen te houden. Wij zitten in de auto en mijn goede vriend Chalid zegt met verstikte stem: ‘Shireen? Door haar kreeg de strijd een gezicht.’

Shireen was niet het bezit van het conflict van moslims en joden dat zich afspeelt rond de plekken waar zij met haar microfoon haar verhaal deed. Shireen was geen jodin en ook geen moslima. Zij behoorde tot het christelijke deel van de Palestijnse gemeenschap.

Nog voor haar begrafenis, die ook alweer op een mensonterende manier onderdeel werd van de vijandelijkheden, werd het eigenaarschap al opgeëist door allerlei partijen die te maken hebben met wat er allemaal in Jenin gaande is.

Hamas vindt er iets van. En de Palestijnse president Abbas wijst onmiddellijk in de richting van de Israëlische soldaten, die hij verantwoordelijk houdt voor de dood van de journaliste.

Israël bepleitte daarop een gezamenlijk Israëlisch-Palestijns onderzoek naar de afkomst van de dodelijke kogel om zich tegen deze beschuldiging te weren, maar vindt onderzoek in strafrechtelijke zin inmiddels onnodig omdat het ging om een ‘gevechtssituatie’. Deze oproep wordt weer afgedaan als een onderdeel van de propagandamachine die, net als bij ieder conflict waar ook ter wereld, vast onderdeel is van het te gebruiken wapenarsenaal.

En dan is er de wereld van de journalistiek, die het drama van Jenin naar zich toetrekt, om met het beeld van Shireen voor ogen allerlei beschuldigingen te uiten aan het adres van de strijdende partijen. Zij worden er verantwoordelijk voor gehouden dat de vrije pers zijn werk niet kan doen in oorlogsgebieden. Een probleem dat ook bestaat in Oekraïne en in nog heel veel meer plekken op de wereld waar oorlog is.

Die eerste beelden zijn heftig. Dodelijk getroffen ligt de journaliste daar. Duivels wapentuig heeft haar leven beëindigd. Van wie is zij? Zij is in eerste instantie het onvervreemdbare dierbare bezit van haar dierbaren, van haar nabestaanden. Haar ziel zal ongetwijfeld toebehoren tot het Hemelse, waar haar eigen geestelijk leven mee verbonden was.

En wat rest er dan nog? Wat overblijft is een stilzwijgen van ieder om haar heen. Niemand heeft het recht om ook maar één stem van het opeisen te verheffen.

Haar ziel zal ongetwijfeld toebehoren tot het Hemelse, waar haar eigen geestelijk leven mee verbonden was

Shireen is uiteindelijk het bezit geworden van het ergste wat een mens op deze wereld kan overkomen. Eigendom van de waanzin die mensen elkaar aan kunnen doen, van oorlog.

Laten wij zwijgen. Maar bovenal: laat onze wapens zwijgen. Alleen dan is dit afschuwelijke drama niet voor niets geweest.

De verstilde stem van Shireen is een luid klinkende stem die over de hele wereld moet galmen, om het geluid van om ons heen fluitende kogels voor eens en altijd het zwijgen op te leggen. Laten we daar beginnen, in Palestina en Israël.

Pakistan: afgezette premier Khan organiseert mars naar Islamabad

0

Oud-premier Imran Khan van Pakistan heeft zijn aanhangers opgeroepen om aanstaande woensdag vreedzaam naar Islamabad te marcheren en aan te dringen op nieuwe verkiezingen. Dit meldt de Arabische nieuwszender al Jazeera.

Khan werd vorige maand afgezet bij een motie van wantrouwen in het parlement, die breed werd gesteund. Hij was impopulair geworden vanwege zijn economische beleid. Om de motie van wantrouwen te voorkomen, had Khan een week eerder het parlement ontbonden en nieuwe verkiezingen uitgeschreven. Maar het Pakistaanse Hooggerechtshof draaide deze beslissing terug.

Sinds hij is afgezet, heeft Khan in verschillende steden in Pakistan demonstraties toegesproken. Woensdag is de hoofdstad, waar ook het parlement zetelt, aan de beurt.

‘We zullen [de nieuwe regering] nooit accepteren – hoe lang we ook in Islamabad moeten blijven, we zullen daar blijven’, aldus Khan tegen verslaggevers in de noordwestelijke stad Peshawar.

Khan verkoopt de mars als een belangrijke stap om de soevereiniteit van Pakistan te beschermen. De oud-premier zegt dat de motie van wantrouwen tegen hem een Amerikaans complot is, vanwege Khans kritiek op de Amerikaanse ‘War on Terror’. De Verenigde Staten ontkennen elke betrokkenheid.

Rechter Israël zet vraagtekens bij joods gebedsverbod rond Al Aqsa-moskee

0

Een Israëlische rechtbank heeft een politiebevel vernietigd dat drie joden de toegang tot het gebied rond de Al Aqsa-moskee ontzegt. De drie hadden op dit terrein gebeden, wat in strijd is met de afspraken tussen Israël en de moslimautoriteiten.

Volgens de rechter gaven de drie biddende joden ‘geen aanleiding tot bezorgdheid over schade aan de nationale veiligheid, openbare veiligheid of individuele veiligheid’, meldt de Arabische nieuwszender al Jazeera.

Het bezwaar van de Israëlische politie, dat de drie met hun acties de openbare orde hadden verstoord, spreekt de rechter tegen.

De Al Aqsa-moskee in Oost-Jeruzalem is de op twee na heiligste plek van de islam. Tijdens de Zesdaagse Oorlog van 1967 veroverde Israël Oost-Jeruzalem op Jordanië. Volgens de overeenkomst uit 1967 mogen niet-moslims het Al Aqsa-complex tijdens bezoekuren betreden, maar is het hen verboden er te bidden. Joden mogen bidden bij de Klaagmuur eronder.

Dagelijks trekken tientallen radicale joden zich niets van het verbod aan, aldus al Jazeera, wat leidt tot religieuze spanningen. De Al Aqsa-heuvel, die moslims Haram al-Sharif noemen en joden de Tempelberg, is ook voor joden een plek van belang omdat hier tot na 70 na Christus een joodse tempel stond.

De uitspraak van de rechter is de zoveelste klap in het gezicht van de Palestijnen. Mahmoud Abbas, president van de Palestijnse Autoriteit, noemt de rechterlijke uitspraak ‘een zware aanval op de historische status quo’ en ‘een flagrante provocatie van het internationaal recht’.

De uitspraak komt op een bijzonder moment, namelijk een ​​week voordat extreemrechtse Israëliërs hun jaarlijkse vlaggenmars door de Oude Stad zullen houden ter gelegenheid van de verovering van Oost-Jeruzalem tijdens de Zesdaagse Oorlog.

Armenië en Azerbeidzjan werken verder toe naar vredesverdrag

0

Armenië en Azerbeidzjan hielden gisteren in Brussel nieuwe toenaderingsgesprekken. De twee landen werken toe naar een vredesverdrag over Nagorno-Karabach, het gebied waarover Armenië eind 2020 een oorlog verloor van Azerbeidzjan.

De ontmoeting in Brussel, een gesprek tussen de Azerbeidzjaanse president Ilham Alivey (foto, links) en de Armeense premier Nikol Pashinyan (foto, rechts), werd voorgezeten door de Europese Raadspresident Charles Michel (foto, midden).

De twee landen voeren al maanden gesprekken. ‘De leiders zullen de gesprekken voortzetten voor een toekomstig vredesverdrag’, zei Michel gisteren in een verklaring, daaraan toevoegend dat de ministers van Buitenlandse Zaken elkaar in de ‘komende weken zullen ontmoeten’.

Ook komt volgens Michel al ‘binnen enkele dagen’ een commissie bijeen voor de grensbepaling en veiligheid in Nagorno-Karabach, het gebied waarover Armenië eind 2020 een oorlog verloor van Azerbeidzjan. Aliyev en Pashinyan kwamen verder tot de deal dat de bestaande wegblokkades voor transport worden opgeheven.

Een andere door de EU geregelde ontmoeting tussen Aliyev en Pashinyan staat gepland voor juli of augustus, zei Michel.

Intussen werd in Shusha, een door Azerbeidzjan veroverd gebied in Nagorno-Karabakh, een zevende trilaterale ontmoeting tussen Turkse, Azerbeidjaanse en Georgische afgevaardigden gehouden om de wederopbouw van het ‘bevrijde’ gebied te regelen.

Istanbul: duizenden demonstranten tegen celstraf oppositiepoliticus

0

Duizenden mensen kwamen dit weekend bijeen in Istanbul om te demonstreren tegen de vijfjarige celstraf voor oppositiepolitica Canan Kaftancioglu. Zij wordt beschuldigd van belediging van president Erdogan en terreurpropaganda.

Kaftancioglu (foto)  is voorzitter van de Istanbulse afdeling van de seculiere CHP, de grootste oppositiepartij van Turkije. Demonstranten zien deze rechterlijke uitspraak als een politieke beslissing.

In een toespraak tot de menigte beschuldigde CHP-leider Kemal Kilicdaroglu Erdogan en zijn regering van ‘het intimideren van mensen door middel van angst’. Volgens Kilicdaroglu probeert de regering de Turkse natie bang te maken ‘om dit systeem in stand te houden’.

Kaftancioglu is weinig geliefd bij de regering, vanwege haar sleutelrol bij de lokale verkiezingen van 2019. De CHP won deze verkiezingen in Istanbul en Ankara en maakte zo een einde aan de dominantie van Erdogans partij AKP in de grootste stad en de hoofdstad van Turkije.

Amsterdamse burgemeester Halsema haalt banden met Suriname aan

0

Burgemeester Femke Halsema van Amsterdam gaat voor een officieel bezoek naar Suriname. Amsterdam haalt de banden aan omdat Desi Bouterse niet meer aan de macht is. Halsema spreekt over ‘een nieuw begin’.

Tussen 2002 en 2010 werkten Amsterdam en Suriname dankzij toenmalig burgemeester Job Cohen ook nauw met elkaar samen. Amsterdam rolde 74 projecten uit in het land en investeerde zo’n twee miljoen euro in de samenwerking.

Toen Desi Bouterse in 2010 aan de macht kwam, stopte de samenwerking plotseling vanwege de beruchte Decembermoorden van december 1982. Inmiddels is Bouterse voor deze moorden veroordeeld, maar hij zit niet in de gevangenis omdat hij nog veel macht heeft in Suriname.

Sinds 2020 is Bouterse geen president meer. Zijn opvolger Chan Santokhi streeft naar goede banden met Nederland en Amsterdam. In Amsterdam wonen veel Surinaamse Nederlanders, vooral in de Bijlmer.

Halsema neemt in haar kielzog de GGD, het Stadsarchief en Waternet mee naar Suriname. Ze zal met Surinamers spreken over klimaatverandering en het bestrijden van soa’s.

Ook Jan van Zanen, burgemeester van Den Haag, gaat mee, in de hoedanigheid van vertegenwoordiger van de Vereniging Nederlandse Gemeenten. Hij zal spreken over de versterking van het lokale bestuur en de relatie tussen nationale en lokale overheden.

‘Als de verhoudingen goed zijn, dan profiteren toekomstige generaties aan beide kanten van de oceaan van de samenwerking’, zegt Halsema tegen het Parool. ‘Ik ben benieuwd naar de verhalen van de verschillende Surinamers die we gaan ontmoeten.’

Crisis BIJ1 Amsterdam lijkt bezworen na ‘positieve’ ledenvergadering

0

De fractiecrisis binnen de Amsterdamse afdeling van BIJ1 lijkt bezworen, meldt het Parool. Tijdens een ‘positieve’ ledenvergadering is het fiat gegeven om ‘samen door te gaan’.

De afgelopen periode liep een richtingenstrijd hoog op binnen BIJ1 Amsterdam. De op social media populaire Nilab Ahmadi, die ook de meeste stemmen had gehaald, bepleitte een meer activistische koers. Carla Kabamba, die samen met Ahmadi en fractievoorzitter Jazie Veldhuyzen het BIJ1-smaldeel in de raad completeert, staat een meer bestuurlijke lijn voor.

De ledenvergadering diende als lijmpoging en lijkt in die missie geslaagd. ‘Het was heel verbindend’, aldus Kabamba. ‘We hebben vandaag alles besproken en we zijn nu op een punt dat we verder kunnen. Ook Ahmadi: spreekt van ‘een stap in de goede richting. Op professioneel gebied gaat het goed tussen mij en Carla’.

Ahmadi diende eerder ook een klacht in over ‘machtsmisbruik’, die ongegrond zou zijn verklaard. Daar wil Ahmadi niks meer over kwijt. ‘Voorlopig’ blijft Ahmadi bij de partij, zegt ze tegen het Parool. ‘Ik ben echt heilig overtuigd van de beginselen van BIJ1.’

‘Als vluchteling ben je nergens welkom, maar in Syrië ben ik niet anders gewend’

Elke maand gaat de Kanttekening in gesprek met vluchtelingen en statushouders in Nederland. Hoe zijn ze hier gekomen? En hoe hebben zij hun nieuwe leven in Nederland opgebouwd? Deze maand: Abd Alghani Hasan (43). Hij ontvluchtte zijn vaderland vanwege de oorlog en de discriminatie die soennitische moslims dagelijks meemaken in Syrië. Na een tijdje in Turkije te hebben gewoond, besloot hij om de tocht naar Europa te maken.

Toen de Syrische Burgeroorlog in 2011 uitbrak, kregen burgers twee keuzes opgelegd van de Syrische president Bashar al-Assad. ‘Vecht voor mij of tegen mij.’ Voor Hasan en zijn drie broers waren beide opties onmogelijk, dus besloten ze Syrië te ontvluchten.

‘In eerste instantie wilde ik vluchten naar een nabijgelegen gebied, omdat ik hoopte snel naar Syrië terug te keren zodra de oorlog voorbij was. Ik dacht aan Egypte, Saoedi-Arabië of de Verenigde Arabische Emiraten. Maar dit kon niet, omdat de Arabische landen hun grenzen dichtgooiden voor Syriërs. In Egypte werd mij bovendien geen visum verleend. Zodoende besloot ik om met de veerboot naar Turkije te gaan’, vertelt Hasan.

‘Ik kwam daar begin 2016 alleen aan. Destijds konden Syrische vluchtelingen zonder visum het land in. Nu is dat niet meer mogelijk. Twee van mijn broers voegden zich later bij mij aan in Turkije, en een andere broer is het wel gelukt om naar Saoedi-Arabië te gaan en via daar naar Frankrijk te reizen.’

Eenmaal in Turkije zochten Hasan en zijn broers naar werk. Dat bleek niet mee te vallen. Het leven in Turkije is niet goedkoop, en de mensen spreken er geen Engels. Ook kregen Hasan en zijn broers te maken met arbeidsdiscriminatie.

‘Turkije kun je verdelen in drie bevolkingsgroepen. Allereerst: de mensen met de Turkse etniciteit. Zij zijn vaak soennitische moslims zoals ik. Dan heb je nog de sjiieten en alevieten uit het zuiden van Turkije. En tot slot heb je de mensen met de Turks-Koerdische etniciteit’, legt hij uit.

‘De meeste soennieten in Turkije verwelkomen Syrische vluchtelingen. Alevieten daarentegen vinden dat wij in Syrië hadden moeten blijven, omdat velen van hen achter Assad staan. En Koerden gebruiken ons vooral om hun eigen problemen met de Turkse regering aan te kaarten. Ze vragen zich af waarom Turkije Syrische vluchtelingen wil opvangen, terwijl de Koerden worden achtergesteld.’

Omdat de taalbarrière te groot werd en hij zich niet welkom voelde in Turkije, besloot Hasan om samen met zijn jongste broer naar Europa te reizen. Zijn andere broer bleef in Turkije achter, omdat hij op zijn echtgenote wilde wachten.

‘In Turkije vertelden de mensen ons niet dat wij weg moesten, maar we waren niet welkom. Dat was wel te merken aan hun houding’, zegt hij. ‘Turkije was nog altijd beter dan de Arabische landen, omdat ze hun grenzen niet dicht hadden gegooid. We bleven negen maanden in Turkije. Daarna moesten we vertrekken omdat we geen werk meer konden vinden. Toen besloten we om naar Griekenland te gaan.’

Vanuit de Turkse stad Izmir vertrok Hasan samen met zijn jongste broer en andere vluchtelingen met de boot naar Lesbos. Om de hoofdstad van het eiland te bereiken waar ze hulp konden vinden, hebben zij twee dagen lang gelopen.

‘Het was een ontzettend lange en vermoeiende reis. We hebben onze schoenen kapotgelopen en verloren veel gewicht.’ Volgens Hasan wilden de Grieken op het eiland hem en zijn reisgenoten niet helpen, omdat zij alleenstaande mannen waren.

‘Mannen worden eerder gezien als een dreiging wanneer ze niet samen met vrouwen en kinderen reizen. Daardoor waren de Grieken op Lesbos minder bereid om ons te helpen en moesten we te voet verder.’

Ook in Griekenland merkte Hasan dat de lokale bewoners hem en de andere vluchtelingen als een last zagen. ‘Toen ik er was probeerde ik om hulp te vragen. Ik wilde de mensen duidelijk maken dat ik niet in Griekenland wilde blijven en dat ik echt weg wilde uit hun land, maar dat hielp niet. Ze wilden ons nog steeds niet helpen. Alleen de mensen die voor de Verenigde Naties werkten, wilden ons helpen toen we het vluchtelingenkamp op Lesbos bereikten. Vluchtelingen die de gang naar andere Europese landen wilden maken, werden destijds op de boot gezet naar Athene.’

Vanaf Athene moest hij met de bus verder naar Thessaloniki, waar er weer een andere bus ging richting Kosovo en Macedonië. ‘In Kosovo moesten we ook een stukje lopen, waarna we weer met de bus verder gingen richting Servië. We kwamen aan bij de grensovergang tussen Servië en Hongarije, en wilden onze reis voortzetten naar Boedapest. We moesten heel voorzichtig zijn, omdat we niet de juiste papieren hadden, en moesten ons vaak verstoppen voor de politie. Toen we eindelijk in Boedapest aankwamen, gingen we vanaf daar met de trein naar Wenen.’

Overal waar hij kwam, merkte Hasan op dat vluchtelingen niet welkom waren. ‘Als vluchteling ben je nergens welkom, maar in mijn eigen land ben ik niet anders gewend. Alle goede posities in Syrië worden gegeven aan alewieten en mensen die Assad steunen. Als soenniet heb je daar geen schijn van kans’, vertelt hij. Maar in Wenen was het anders.

‘We werden door de Rode Kruis opgevangen. Zij gaven ons te eten, te drinken, nieuwe kleding en schoenen. Tegen die tijd waren mijn schoenen helemaal kapot, ik had er dagenlang mee gelopen’, vertelt hij. ‘De mensen in Oostenrijk waren heel vriendelijk. Ze zeiden dat we daar konden blijven als we dat willen. Voor het eerst voelde ik mij welkom, maar ik wilde er niet blijven. Er zijn gewoon te veel bergen in Oostenrijk. Ik had al genoeg bergen gezien toen ik op Lesbos twee dagen lang moest lopen. Daarom besloten mijn broer en ik om naar Duitsland te gaan.’

‘In Oostenrijk voelde ik mij voor het eerst welkom, maar ik wilde er niet blijven. Er zijn gewoon te veel bergen’

Hij kwam aan in de Zuid-Duitse grensplaats Passau, waar hij in een vluchtelingenkamp kon verblijven. ‘Uiteindelijk waren we er minder dan een week. De eerste dagen hadden we het goed, maar toen was er geen elektriciteit meer en konden we niet langer gebruikmaken van het internet, terwijl dat heel belangrijk is. Hoe moeten we anders onze families laten weten dat we nog in leven zijn?’, aldus Hasan. ‘De Duitsers daar hadden ons niet goed behandeld. Op sommige dagen was er niet eens genoeg te eten. Daardoor besloten mijn broer en ik om naar Nederland te gaan.’

Met de trein vertrok Hasan samen met twintig anderen uit het vluchtelingenkamp naar Keulen en vanaf daar naar Aken te reizen, waarna zij Vaals bereikten. ‘Vanaf Vaals werd ons verteld door een zeer vriendelijke Duitse dame om met de bus naar Maastricht te gaan. Zij gaf ons geld om de bus te nemen. Het was bijzonder om door deze Duitse dame te worden geholpen nadat we dachten dat de Duitsers ons slecht hadden behandeld’, zegt hij.

‘Toen we in Maastricht aankwamen, werden we door veel mensen geholpen. In Nederland zijn de mensen heel vriendelijk, behulpzaam en zijn ze ook nog eens bereid om in het Engels met ons te spreken. Ze vertelden ons dat we naar het aanmeldcentrum in Ter Apel moesten gaan.’

Daar diende Hasan zijn asielaanvraag in. In afwachting van de asielprocedure werd hij naar verschillende asielzoekerscentra gestuurd. ‘Eerst anderhalve maand in Budel, daarna in Haarlem. Daarna moest ik naar Doetinchem en tot slot naar Gulpen in Limburg. Dat is het laatste azc waar ik moest verblijven in afwachting op mijn vaste verblijfplaats in Nederland’, zegt hij.

‘Ik heb ook een aantal keren bij vrienden gelogeerd, maar dat ging niet altijd goed, omdat ze uiteindelijk toch hun woning niet wilden delen. Na ongeveer een half jaar in Nederland was mijn eigen woonruimte dan eindelijk gereed. Ik kreeg een woning toegewezen in Amsterdam, waar ik nu nog steeds woon.’

In Nederland heeft Hasan in verschillende restaurants gewerkt om bij te verdienen. Door de pandemie zat hij ook een tijd lang thuis, waardoor hij op zoek ging naar sectoren die ‘covidproof’ zijn. Het liefst zou hij daarom een opleiding willen doen om in de bouwsector te werken, maar door zijn leeftijd wordt het hem niet gemakkelijk gemaakt om te studeren. Hij zou dan niet de korting krijgen die veel studenten onder de dertig jaar ontvangen om hun diploma’s te behalen. Daarom besloot hij zich te storten op zijn tweede passie: koken.

‘Ik droom ervan mijn eigen restaurant te openen in Nederland. Vrienden vertellen mij dat ik goed kan koken, en ik vind het ook ontzettend leuk om te doen. Heerlijke Syrische gerechten zoals kibbeh, dat moet je eigenlijk uitspreken als ‘koebbih’ in Syrisch dialect. Het is gemaakt van bulgur en gehakt en het wordt gegeten met brood, salade en muntsaus.’

Helaas is het voor vluchtelingen in Nederland bijna onmogelijk om een onderneming te starten, merkt Hasan. ‘Om een onderneming te starten heb je geld nodig, maar wie wil er investeren in een vluchteling? Het systeem faciliteert ons daar niet in.’

Ondanks de tegenslagen die hij in zijn leven heeft meegemaakt, is Hasan hoopvol. Hij laat zich graag inspireren door andere vluchtelingen die wel zijn geslaagd in het starten van een eigen onderneming.

‘Ik las laatst over een vluchteling die Syrische kaas maakte door samen te werken met een Nederlandse melkboer. Hij kocht al de melk op en de boer hielp hem om zijn onderneming te starten. Dat is zoiets moois. Ondanks alles zijn er toch nog altijd mensen die het goede in anderen zien en in je geloven. Ik hoop dat ik zo iemand op een dag ook mag tegenkomen.’

‘Nieuwe’ trend in Turkije: cancelen Koerdisch-talige evenementen

0

De repressie van de Koerdische cultuur in Turkije lijkt weer terug van nooit helemaal weggeweest. De afgelopen week zijn vier Koerdisch-talige evenementen – drie concerten en een theatervoorstelling – gecanceld, meldt de Turkse nieuwssite Turkish Minute.

Zo is een openluchtconcert van de beroemde Koerdische zangeres Aynur Dogan (foto) door de gemeente Derince, waar de AKP van Erdogan aan de macht is, geannuleerd.

Volgens de lokale burgemeester zouden ‘de benodigde vergunningen’ niet zijn aangevraagd, maar de organisator zegt ‘dat daar niks van klopt’. Velen beweren dat het met de Koerdische afkomst van Ðogan te maken heeft.

Dogan zelf heeft op sociale media ook gereageerd op het verbod: ‘Wij zijn geen boksballen om je spieren op te kweken, wij zijn juist een kans om je hart en bewustzijn te versterken.’

Berfin Emektar, wiens Koerdisch-talige theatervoorstelling over Don Quichot in Diyarbakir is geannuleerd begrijpt er ook niks van: ‘Ze zeggen dat ze de Koerdische taal niet verbieden, maar geven ook geen andere reden. Eigenlijk moeten ze openlijk zeggen dat de Koerdische taal verboden is in Turkije. Maar ze kunnen ons niet intimideren met zulk flauwekul’.

De Koerdische cultuur werd in Turkije sinds het begin van de republiek ontkend. De Koerden zijn decennialang slachtoffer geweest van racistische assimilatiepolitiek. Koerden zouden ‘bergturken’ zijn volgens het seculiere eenpartijregime van Atatürk.

Met de AKP van Erdogan waaide er een nieuwe wind in Turkije, die de Koerdische taal en cultuur meer ruimte leek te geven. Maar dat is sinds het mislukken van het vredesproces met de PKK in 2015 bijna volledig tenietgedaan.

Wat is ecofascisme? Ideologie van de Buffalo-schutter uitgelegd

0

De achttienjarige extreemrechtse terrorist Payton Grendon, die afgelopen weekend in de Amerikaanse stad Buffalo tien mensen doodschoot in een supermarkt, noemt zichzelf een ‘ecofascist’. Wat is ecofascisme?

‘Ik zou mezelf liever een populist noemen’, schreef Gendron in een 180 pagina’s tellend manifest. ‘Maar je kunt me een etnonationalistische ecofascistische nationaal socialist noemen als je wilt, ik zou het niet oneens met je zijn.’

Ecofascisme is een begrip dat wordt gebruikt om mensen te beschrijven die groene politiek of klimaatactivisme koppelen aan fascistische of extreemrechtse ideologieën. Een belangrijk kenmerk van ecofascisme is het geloof in de omvolkingstheorie, die stelt dat witte mensen worden bedreigd door ‘overbevolking’ door mensen van andere etnische oorsprong.

Ecofascisten beweren vaak dat overbevolking de voornaamste bedreiging voor het milieu vormt. Ze zeggen dat de enige oplossing het stoppen van immigratie is, of zelfs het uitroeien van niet-witte bevolkingsgroepen. Zo schreef Brenton Tarrant, de extreemrechtse terrorist die in 2019 in Nieuw-Zeeland 51 moslims vermoordde, dat de ‘indringers’ (migranten) ervoor zorgen dat wereld overbevolkt raakt. ‘Dood de indringers, maak een einde aan overbevolking en red op die manier het milieu’, schreef Tarrant in zijn manifest.

Patrick Crusius, die enkele maanden na Tarrant 23 mensen vermoordde in de Texaanse stad El Paso, verklaarde dat zijn aanval ‘een reactie was op de Spaanse invasie van Texas’. Hij noemde zijn manifest The inconvenient truth, een duidelijke verwijzing naar de milieudocumentaire van Al Gore uit 2006. Crusius legde ook een verband tussen milieuvervuiling en migratie. ‘Als we genoeg mensen kwijt kunnen raken, dan kan onze manier van leven duurzamer worden.’

Gendron beschouwt Tarrant en Crusius als zijn grote voorbeelden, naast Anders Breivik, Dylann Roof en enkele andere extreemrechtse massamoordenaars. Maar het is Gedron, behalve om het ‘witte ras’, ook om het milieu te doen. Volgens  hem heeft extreemrechts het klimaatvraagstuk te lang aan links overgelaten. ‘Links heeft alle discussies over milieubescherming gemonopoliseerd, terwijl links tegelijkertijd zelf leiding geeft aan de het proces van de vernietiging van de natuurlijke omgeving, door massa-immigratie en ongecontroleerde verstedelijking.’

Het ecofascisme heeft zijn wortels in de nazi-ideologie, waar het traditionele leven van de ‘rasechte’ Duitsers op het platteland werd verheerlijkt, tegenover de stad – vooral het kosmopolitische Berlijn van de Weimarrepubliek – waar de kapitalisten, communisten, kunstenaars en Joden woonden. Tot de vroege ecofascistische denkers behoort de in Frankrijk geboren Griekse fasciste Savitri Devi, die met de nazi’s collaboreerde. Ze was vegetariër en vertolkte in haar geschriften groene opvattingen.