19.6 C
Amsterdam
Home Blog Pagina 549

Turkije deporteert banaan-etende Syrische journalist toch niet

0

Turkije heeft een Syrische journalist vrijgelaten, die een humoristische video had gemaakt waarop waarin hij ‘stiekem’ bananen koopt. De Turkse autoriteiten dreigden hem het land uit te zetten.

Majed Shamaa zal niet worden uitgezet uit Turkije, vertelt zijn advocaat aan het internationale persbureau Reuters. Shamaa zat negen dagen vast.

Vorige maand leidden video’s van Syrische vluchtelingen die ‘provocerend’ bananen aten tot verontwaardiging bij veel Turken. Vluchtelingen doen dit als reactie op een straatreportage, waarbij een bezorgde Turkse burger zegt dat hij geen ‘bananen kan eten, en jullie (Syriërs, red.) kilo’s bananen kopen’.

Op dit moment worden er nog steeds verschillende Syriërs in Turkije vastgehouden omdat ze bananen-filmpjes hebben gemaakt. De Turkse immigratiedienst zegt dat ze zouden worden uitgezet, aldus de Turkse website Ahval.

Shamaa had met de video niemand willen bespotten en wilde de problemen van Syriërs op een humoristische manier aanpakken, aldus zijn advocaat.

Dit weekend zei de journalist dat hij vreesde te worden geëxecuteerd als hij teruggestuurd zou worden naar Syrië. Hierop riepen mensenrechtenorganisaties Ankara op hem vrij te laten.

De ongeveer 3,7 miljoen Syrische migrantenbevolking van Turkije wordt geconfronteerd met steeds meer vreemdelingenhaat, verder aangewakkerd door de hoge werkloosheid en de noodlijdende economie van het land. Vluchtelingen worden steeds vaker zonder pardon het land uitgezet, of aan de grens gestopt en gemarteld.

Het is hier één grote Squid Game, maar dan zonder de bloedspetters

0

Ook ik kon de verleiding niet weerstaan en heb de Zuid-Koreaanse hitserie Squid Game gekeken, die kijkrecords heeft verbroken op Netflix. Voor het slapen gaan, perste ik er elke avond samen met mijn broeder nog wat kijkenergie uit.

Waar heeft iedereen het nou over? Oké, het is spannend. En er zijn mooie bloedspetterscènes. Maar wat is de boodschap? Dat de mens een egoïstische en verdorven machtswellusteling is? Voor die wijsheid hebben we Squid Game niet nodig. Als krantenlezer en iemand die al een tijdje rondloopt op deze aardbol is dat gegeven mij genoeg bekend. Rechteloosheid en straffeloosheid is de status-quo. Gerechtigheid vindt alleen bij hoge uitzondering plaats.

In de Groene Amsterdammer was daarover weer een goede samenvatting te lezen, dit keer over de berechting van oorlogsmisdrijven in Afghanistan. Over hoe het Internationaal Strafhof in Den Haag heeft besloten enkel oorlogsmisdrijven door de Taliban en IS te vervolgen. Nu is het maar de zeer vraag of dit streven, sinds de machtsovername van de Taliban, überhaupt tot een sprankeltje gerechtigheid zal leiden voor de slachtoffers. Maar dat bij voorbaat de misdaden van de Afghaanse veiligheidsdiensten én Amerika een ‘free pass’ krijgen, is nogmaals een bevestiging van de wet van de jungle die internationaal heerst.

Syriërs, Koerden, Riffijnen, Palestijnen, Irakezen: ze kunnen allemaal met de Afghanen meepraten. Aan onze Europese ‘buitengrenzen’, welteverstaan, waar ze doodvriezen, verdrinken en in groepjes elkaar het leven zuur maken om te overleven. Maar afgezien van de sullige Pakistaanse migrant die om de tuin wordt geleid door een ijzige Zuid-Koreaan, gaat het niet over internationale rechteloosheid bij Squid Game. Het gaat over ‘de natuurtoestand’ van de mens. De wereld van de Engelse filosoof Thomas Hobbes, die spreekt over een wetteloze ‘oorlog van allen tegen allen’ en waar de mens voor andere mensen ‘een wolf’ is.

In het echte leven belanden mensen in de GGZ met haar oneindige wachtlijsten, een uitkering of de criminaliteit. Ze leven in de schaduw van de kapitalistische winnaars van deze wereld

Is de mens van nature slecht, of is er ook goedheid te bespeuren? Squid Game laat je even aan zulke dingen denken. Maar niet meer dan dat. Het slaagt er beter in om de ellende van gokverslaafden en arme mensen te laten zien. De vernedering die zij moeten ondergaan vanwege armoede. De gekrenkte mannelijke of vaderlijke trots tegenover een zieke moeder, een weggelopen vrouw en een verdrietige dochter in een individualistische prestatiemaatschappij.

Dat zijn de scènes die inslaan, en waar we in het kapitalistische Nederland ons in kunnen verplaatsen. Wat doe je als je ten einde raad bent? De makers van Squid Game hebben dodelijke spelen georganiseerd. Maar in het echte leven belanden mensen in de GGZ met haar oneindige wachtlijsten, een uitkering of de criminaliteit. Ze leven in de schaduw van de kapitalistische winnaars, die deze wereld scheppen, in stand houden en de armen van een afstandje laat vechten voor schaarse goederen. Een baan, een woning of een gezin dat ze kunnen onderhouden is voor de verworpenen van deze aarde niet weggelegd. Ze komen überhaupt niet naar buiten, want alles kost geld.

Wat voor samenleving hebben we ingericht als het leven hier één grote lange Squid Game is, maar dan zonder die gore bloedspetters? Wat is het leven nog waard als mensen niet tot wasdom kunnen komen?

Als Squid Game één ding in mij heeft getriggerd, dan is het de vraag die wij koste wat het kost aan onze machthebbers moeten stellen: wat doe je om te voorkomen dat de wereld nog meer in een Squid Game verandert? Wat doe je tegen de ongelijke en rechteloze staat van deze wereld? Tegen de kinderen die aan onze grenzen doodvriezen en de daklozen onder bruggen? Wat doe je, behalve er warmpjes bij te liggen in goed geïsoleerde woningen?

Boete voor man die Erdogan ‘jood’ noemt: ‘Beledigend voor de president’

0

Een man die op sociale media president Erdogan ‘een als moslim vermomde jood’ noemde, krijgt een boete van omgerekend 600 euro opgelegd vanwege het ‘beledigen en vernederen van de president’.

De Turkse president ‘is een Jood die zichzelf als moslim heeft vermomd’, schreef Yüksel Üstün op Facebook.

Hierop deed een van Erdogans advocaten een aanklacht op grond van ‘belediging en vernedering’ van de president. Het betitelen van Erdogan als ‘jood’ zou een schending van zijn ‘eer, waardigheid en reputatie’ betekenen.

De advocaat van Üstün verdedigde zijn cliënt door te zeggen dat joden ‘eervolle burgers zijn van dit land’ en dat het benoemen van iemand als ‘jood’ of ‘zigeuner’ op zich ‘geen misdaad’ is.

De rechter besliste dus anders. Dat de machtigste man van Turkije eigenlijk een jood zou zijn, doet denken aan antisemitische theorieën over een zogenoemde ‘Joodse werelddominantie’, die ook in het Midden-Oosten veelvuldig voorkomen. Maar daar werd tijdens de rechtszaak verder niet over gerept.

Zemmour: ‘alles op zijn plek’ voor Franse presidentskandidatuur

0

De ultrarechtse Franse polemist Éric Zemmour zegt dat ‘alles op zijn plek’ staat voor een potentiële presidentskandidatuur. Maar een officiële aankondiging heeft Zemmour nog steeds niet gedaan.

‘Er zijn veel mensen die mij als presidentskandidaat willen’, zei Zemmour gisteren op de Franse tv. ‘Ik wil deze mensen niet in de steek laten.’

Maar nog steeds wil Zemmour nog niet zeggen dat zijn kandidatuur officieel is: ‘Ik wil mijn moment kiezen, ik wil mijn datum kiezen, ik wil kiezen op de manier zoals ik het wil zeggen, zodat alleen ik degene ben die beslist.’

Volgens een laatste peiling zou Zemmour in de eerste ronde 17 procent van de stemmen halen. Dat is minder dan president Emmanuel Macron, die 25 procent van de stemmen haalt, maar meer dan de radicaal-rechtse politica Marine Le Pen van Rassemblement National, die op 16 procent blijft steken.

Onlangs zei historicus Gérard Noiriel terug dat iedereen in Frankrijk wel weet dat Zemmour nooit president zal worden, maar ‘dat hij misbruik maakt van deze electorale context om zijn nieuwe boek te verkopen’.

Zemmour is omstreden vanwege zijn ongezouten uitspraken over de islam en over moslims. Zo wilde hij niet-Franse voornamen als Mohammed verbieden.

Qua stijl doet hij aan als een Franse Thierry Baudet. Zemmour ziet zichzelf als een scherpzinnige, tegendraadse intellectueel en gedraagt zich als degene die de Europese beschaving waarschuwt voor een dreigende ondergang. Enkele jaren terug schreef Zemmour een lovende recensie van Baudets proefschrift De aanval op de natiestaat.

Of Zemmour daadwerkelijk, net als Baudet, de overstap van polemist naar politiek maakt, is nog steeds niet duidelijk. Maar alles staat dus ‘op zijn plek’.

Frankrijk: in één nacht vier moskeeën beklad

0

Zaterdagnacht zijn drie Turks-Franse moskeeën in verschillende plaatsen beklad met het kruis van Lotharingen, een anti-islamitisch symbool. Ook een Algerijns-Franse moskee werd beklad, meldt het Turkse staatspersbureau Anadolu.

‘We veroordelen deze verfoeilijke daden tegen onze moskeeën, die bronnen van vrede en rust zijn, en betuigen onze steun aan onze gelovigen’, verklaart de Franse moskeekoepel DITIB, die verbonden is aan het Turkse godsdienstorgaan Diyanet.

DITIB bedankt de Franse autoriteiten in de plaatsen Pontarlier, Roubaix en Montlebon voor hun steun. De moskeekoepel roept op tot ‘eenheid tegen acties die de nationale vrede en het samenleven schaden’.

Turks-Franse moskeeën en de staat leven de laatste jaren op gespannen voet. De Franse strijd tegen ‘islamitisch separatisme’, die ten koste gaat van Diyanet-invloed op moskeeën in Frankrijk, zet bij DITIB en Turkije kwaad bloed. Ook heeft Frankrijk twee organisaties tegen ‘islamofobie’ verboden, evenals de Turkse Grijze Wolven, omdat deze radicaal gedachtegoed zouden promoten.

India: moslims belet om vrijdaggebed te houden op straat

0

Moslims mogen niet meer zomaar bidden op straat in Gurgaon, een voorstad van New Dehli, bericht de Arabische nieuwszender al Jazeera.

De deelstaatregering besloot dit voor acht van de bijna veertig plekken openbare plekken in Gurgaon waar moslims altijd baden. Moslims bidden daar, omdat ze zeggen over te weinig moskeeën te beschikken. De autoriteiten zouden hen beletten er meer te bouwen.

Op een van de oude bidplekken was vrijdag een hindoe-nationalistisch evenement (foto), in plaats dus van het vrijdaggebed. Een van de deelnemers was Kapil Mishra, lokaal politicus van de nationalistische regeringspartij BJP. Hij wordt ervan beschuldigd achter de anti-islamitische pogroms in New Delhi van 2020 te zitten, waarbij tientallen moslims stierven.

De politie geeft aan dat als inwoners in de stad bezwaar zullen maken tegen moslimgebeden in de bijna dertig overgebleven openbare plekken, het bidden daar ook zal worden verboden.

Het besluit volgde op een wekenlange campagne van hindoe-nationalisten, die het vrijdaggebed van moslims verstoorden door hindoeïstische liederen op luidsprekers te spelen en slogans te roepen.

Rechtszaak tegen Nederlandse staat om wapenexport naar Egypte

0

Morgen staat de Nederlandse staat voor de rechter in een kort geding over wapenexport naar Egypte. Vredes- en mensenrechtenorganisaties PAX, Stop Wapenhandel en het Nederlands Juristen Comité voor de Mensenrechten hebben deze zaak aangespannen.

Ondanks berichten over mensenrechtenschendingen in Egypte, een dictatuur die dissidenten vervolgt, heeft de Nederland het afgelopen jaar wapenexportvergunningen afgegeven voor bedrijven die wapens willen leveren aan Egypte. Volgens de NGO’s handelt de staat in strijd met het nationaal en Europees recht en met het Wapenhandelsverdrag.

Met hun kort geding willen de NGO’s laten zien dat het voor hen menens is. Ze willen dat Nederland de export van wapens naar Egypte helemaal stopzet.

Nederland levert alleen wapens voor de Egypte marine, die volgens de Nederlandse regering niet betrokken is bij de mensenrechtenschendingen. Maar Stop Wapenhandel vindt dit argument onzin. De marine is onderdeel van de Egyptische krijgsmacht en dus betrokken bij de dictatuur, redeneert Stop Wapenhandel.

‘Bovendien kunnen ook deze wapens voor de marine ingezet worden bij mensenrechtenschendingen en onderdrukking van de Egyptische bevolking.’

Interculturele vriendschap: hoe verschil in achtergrond juist extra kan binden

0

Bij interculturele vriendschap denk je misschien aan de uitwisseling van talen, ideeën of gedachtegoed. Maar wat betekent het echt om onderdeel te zijn van een interculturele vriendschap en op welke manieren verrijkt het de vriendschap?

Shara Gaffaf (22, Koerdisch-Nederlands) en Daria Scharnhorst (22, Duits-Nederlands): ‘We begrijpen waar de ander vandaan komt’

Bij hun ontmoeting sloeg de vonk niet direct over. Maar nadat Daria Shara had uitgenodigd voor haar verjaardag in groep 8, bloeide er die nacht, in pyjama en al, een bijzondere vriendschap op. Shara vertelde dat zij ging verhuizen naar Iraaks-Koerdistan, waar haar ouders vandaan kwamen. Haar ouders dachten dat het daar beter voor hen was, bovendien woonde hun familie er.

Daria: ‘Een heftig moment, vooral omdat je naar een ander werelddeel zou verhuizen. Ik denk dat onze vriendschap dat moment begon. Ik herinner me dat we een jaar later op brugklaskamp gingen en we toen al hecht waren.’

Shara: ‘Mijn moeder stapte meteen op jou af: of je een oogje in het zeil wilde houden. Mijn ouders vluchtten in 1997 uit Iraaks-Koerdistan en moesten hier een kind opvoeden, maar snapten het systeem niet meteen – ze hadden geen idee wat een brugklaskamp was.’

Aan het begin van vorig decennium verhuisden Shara en haar ouders naar Iraaks-Koerdistan. Hun verblijf daar werd korter dan haar ouders zich hadden voorgesteld. IS begon op te komen en een deel van het gezin keerde uit veiligheidsredenen terug naar Nederland.

Shara: ‘Toen wij terugkwamen uit Iraaks-Koerdistan, woonde ik bij mijn oma omdat we niet meteen een woning toegewezen kregen. Dus sliepen we daar, in een klein appartement. Ik moest mijn zusje vaak ophalen van de crèche, omdat mijn moeder werkte en mijn vader niet in Nederland woonde. Soms haalde jij haar op en zorgde je voor haar. Mijn thuissituatie was toen niet ideaal. Mijn moeder belandde in een burn-out. Als grote zus neem je op zo’n moment veel zorg over. Dat jij altijd voor mij klaarstond, maakte onze vriendschap zo sterk.’

Daria: ‘Ook nu is jouw huis mijn huis en andersom. We trekken letterlijk als eerste de koelkast bij elkaar open. Onze relatie is gewoon heel familiair. Vanaf het begin was er ook een diep basisvertrouwen tussen ons, een gevoel van veiligheid. Wij hebben echt het gevoel dat we begrijpen waar de ander vandaan komt.’

Waar komt dat vandaan?

Shara: ‘Misschien is er niet altijd begrip. Ik schijn op mijn tiende mijn moeder te hebben gevraagd of Daria als niet-moslim naar de hel gaat. Vooral op liefdesgebied zijn we het niet altijd eens, maar ik weet dat zij een goed mens is. Ik werd van kleins af aan met de islam opgevoed en ik moest vijf keer per dag bidden, wat ik vaak niet begreep. Ik zat op een witte school; dan clashen de culturen wel en ga je je afvragen of bijvoorbeeld drank slecht is. Nu denk ik: schaadt iemand een ander als hij alcohol drinkt? Nee. Schaadt diegene zichzelf? Misschien, maar dat is niet automatisch mijn probleem.’

Daria: ‘Ik denk dat eventuele verschillen tussen ons er ook mogen zijn, dat er respect en ruimte is. Ik leerde veel van hoe Shaar denkt. Ik denk dat, als ik niet veel bij Shaar thuis was geweest, ik de diversiteit van de islam niet had gekend. Ik ben actief als feminist en zag bijvoorbeeld de hijab als vrouwenonderdrukking. Dat zie ik nu anders. Wij hadden samen veel gesprekken over de betekenis van een hijab en vrouw-zijn. En als niet-moslim zonder hijab kan ik misschien niet automatisch een mening hebben over iets dat mij niet aangaat.’

Shara: ‘Ik vond dit gesprek ook moeilijk, omdat ik het moeilijk vond vrouwen met hijab als mens te zien in plaats van alleen als moslima. Mijn moeder droeg vroeger een hijab en vertelde dat het vrouwenonderdrukking was. Dat heb ik pas afgeleerd toen ik bevriend raakte met hijabi’s die ook gewoon studeren en vrijwilligerswerk doen. Ook ik heb mijn eigen stereotypes moeten leren doorbreken.’

Shara: ‘Wat ik ook van jou heb geleerd: dat het ook oké is om voor jezelf te kiezen. Ik kom zelf uit een cultuur waarin familie op één staat. Bij jou zag ik soms dat je, ongeacht wat je ouders vonden, deed wat je zelf wilde. In die zin plukte ik wel de vruchten van het individualisme. Maar culturele identiteit is niet iets vasts; in verschillende contexten voel ik me meer verbonden met de ene cultuur dan met de andere.’

Daria: ‘Dat herken ik. Mijn ouders komen uit de DDR. In Duitsland voel ik me echt een Nederlands meisje, maar in Nederland voel ik me vaak Duits – vooral Oost-Duits. Toen ik in Berlijn studeerde, herkenden veel mensen mijn Oost-Duitse achtergrond. Die zien ze aan de woorden die je gebruikt, of aan de manier waarop je over de DDR praat. Of hoe je denkt over de val van de Muur. Ik kende ook Russische comics. Maar ja, eigenlijk bestaat die cultuur niet meer.’

Hoe is dat, Daria, om binding te voelen met een cultuur die alleen nog in het hoofd bestaat?

Daria: ‘Gek en soms ingewikkeld: het gaat ook over een strijd tussen kapitalisme en socialisme. Ook in Nederland merk ik dat mijn ouders vrij socialistisch zijn, daar werd ik tijdens de geschiedenisles in Nederland ook mee geconfronteerd. Het socialisme en de DDR werd vaak negatief belicht. Maar uiteindelijk heb ik vooral een Europese achtergrond en vinden mensen het leuk dat ik meerdere talen spreek. Dat is voor Shara toch wel anders.’

Shara: ‘Klopt, daar wordt eerder een probleem van gemaakt. Ook best vermoeiend: als ik me begeef in een witte groep die zich negatief uitlaat over de islam, dan voel ik me verplicht voor de Midden-Oosterse cultuur op te komen. Daarom is het zo fijn dat ik jou heb. Jij en Angela (een andere vriendin, red.) waren er altijd. Ik hoef niets te verdedigen, ik kan gewoon mezelf zijn.’

Daria: ‘Het maakt in onze vriendschap niet uit welke culturele aspecten er spelen, het is er gewoon en het is goed zo. Er wordt nooit op een vervelende manier gevraagd hoe iets zit. Weet je wat het vooral is? Ik kan onbezonnen zijn in onze vriendschap.’


 

Melle Rigter (links) en Ānanda Hegeman (rechts)

Ānanda Hegeman (26, Surinaams-Nederlands) en Melle Rigter (22, Nederlands): ‘Onze grootste gemeenschappelijke deler: onze politieke idealen’

Ānanda en Melle zijn naast vrienden ook schoonzus- en broer. De verbindende factor tussen de twee is vriend én broer Jesse, maar de twee vinden elkaar vooral in hun politieke idealen.

Melle: ‘Ānanda en ik zijn het vrijwel altijd met elkaar eens, ook omdat ik denk dat wij elkaar beter begrijpen op thema’s als racisme en seksisme, hoewel ik denk dat Ānanda’s positie als vrouw van kleur in onze huidige samenleving een anders is dan die van mij. Het is minder zichtbaar om homoseksueel te zijn, natuurlijk.’

Ānanda: ‘Tegelijkertijd kan ik wel gewoon hand in hand lopen met Jesse en moet jij daar misschien toch drie keer over nadenken voordat je dat doet. Dus in die zin is dat ook wel een beperkende factor. Maar het is natuurlijk wel zo dat ik in het verleden op een vervelende wijze ben benaderd, doordat ik op school bijvoorbeeld werd gepest om mijn dikke lippen.’

Melle: ‘Aan dat soort dingen zie je ook hoe gevaarlijk latent racisme kan zijn. Dat kan net zo gevaarlijk zijn als zichtbaar racisme op basis van huidskleur. Thema’s waar wij het veel over hebben en waarin we elkaar vinden.’

Ānanda: ‘Als wij met z’n drieën zijn, heeft Jesse toch meer een perspectief van de witte heteroman, terwijl wij allebei andere ervaringen hebben. Dat bindt ons. Tijdens corona zijn we nog hechter geworden. Dat was voor mij een vrij moeilijke periode, ook omdat ik toen in een depressieve periode raakte. Toen zijn Melle en ik veel samen gaan wandelen.’

Melle: ‘Omdat mijn vader destijds ook in een burn-out zat, huurde hij een huis aan het strand in Schoorl en zijn we daar met z’n allen heengegaan. In die periode groeiden we nog dichter naar elkaar toe, ook door er juist samen op uit te gaan en naar buiten te gaan.’

Hoe verrijkt interculturaliteit jullie vriendschap?

Melle: ‘Ik denk dat ik veel heb geleerd over bijgeloof. Ik heb alleen een Nederlandse achtergrond en ik ben vrij nuchter opgevoed, dus ik was eigenlijk nooit echt bezig met spiritualiteit of bijgeloof. Maar door Ānanda maak ik kennis met bijgeloof en leer ik steeds meer hoe dat werkt.’

Ānanda: ‘Ik moet zeggen dat ik zelf ook heel Nederlands ben opgevoed, ook omdat ik uit Badhoevedorp kom, een echte kakkersplek. Mijn vader is Nederlands, maar mijn moeder is Surinaams en geboren in Paramaribo. Zij is op haar zestiende naar Nederland gekomen om te studeren en na haar studie heeft ze hem ontmoet. Maar ik heb natuurlijk door haar ook de Surinaamse cultuur leren kennen. Ondanks het feit dat ze heel rationeel is, is ze wel heel bijgelovig. Dat heb ik wel overgenomen. Als er zout op tafel valt, moet ik dat zout pakken en over mijn schouder gooien, omdat het anders ongeluk brengt.’

Melle: ‘Als ik de bus mis en ik ben net daarvoor onder een hoogwerker doorgelopen, gaat dat toch soms even door me heen.’

Ānanda: ‘Over het algemeen is mijn moeder over Suriname juist vrij kritisch. Zij is de armoede daar min of meer ontvlucht. Wij zien natuurlijk alleen maar de mooie dingen, zoals de jungle. Toen ik daar was met Jesse en Melle, zag ik ook veel dingen die politiek gezien beter konden. Tegelijkertijd dacht ik, als hoogopgeleide Surinaamse vrouw die in Nederland woont: waarom doe ik dan niks? Ik heb nu wel het idee dat ik dit schuldgevoel kan omzetten naar iets positiefs, omdat ik voor een aantal grote musea werk en veel schrijf. Kunst en literatuur zijn de manieren om dit soort verhalen te kunnen vertellen.’

Melle: ‘Door Ānanda leerde ik veel meer over de geschiedenis van Suriname. Maar ik denk dat onze grootste gemeenschappelijke deler onze politieke idealen zijn.’

Ānanda: ‘Melle studeert politicologie en is veel met dit soort thema’s bezig. Dus ik denk ook dat zijn idealen en gedachten zich voor hem later als journalist of politicus wel kunnen worden ingezet om allerlei soorten verhalen te vertellen – misschien ook wel over Suriname.’

FvD op QAnon-toer: ‘Grapperhaus dekt satanisch kindermisbruik toe’

0

Justitieminister Ferd Grapperhaus blokkeert een onafhankelijk onderzoek naar kindermisbruik, beweerde FvD’er Gideon van Meijeren eerder deze week in de Kamer. Van Meijeren rept over ‘satanisch’ kindermisbruik, schatplichtig aan de beruchte QAnon-complottheorie die stelt dat satanische pedofielen stiekem aan de touwtjes trekken.

Hoe zijn we hier aanbeland? Terug naar juni: toen stelde de Tweede Kamer een onderzoekscommissie in vanwege verhalen over ritueel misbruik bij jeugdhulpverleningsinstellingen. Volgens de Groene Amsterdammer gaat het hier waarschijnlijk om fictieve herinneringen van patiënten met een dissociatie persoonlijkheidsstoornis die elkaar napraten. Psychologen verbonden aan de Landelijke Expertisegroep Bijzondere Zedenzaken stellen dat er nooit bewijs is gevonden voor het bestaan van ritueel kindermisbruik.

Psycholoog Paul van den Eshof: ‘Logischerwijs zou de kans op bewijs moeten toenemen naarmate het netwerk uitgebreider is, langer opereert, er meerdere slachtoffers en getuigen zijn.’ En dat is er volgens hem dus niet.

Maar Forum voor Democratie-Kamerlid Gideon van Meijeren twijfelt niet: ‘Er ligt inmiddels zoveel bewijs op tafel, dat sadistisch ritueel kindermisbruik in het algemeen, of satanisch ritueel kindermisbruik in het bijzonder, ook in Nederland voorkomt, dat daar gelukkig geen twijfel meer over bestaat’, zegt hij in de Kamer.

Van Meijeren is niet gerust op de uitkomst van het onderzoek dat Grapperhaus heeft ingesteld. Hij zaait twijfel over de onderzoekscommissie, die volgens hem niet onafhankelijk is.

‘Het [onderzoek] vindt plaats onder de absolute controle van het ministerie van Justitie, terwijl juist ook ambtenaren van dat ministerie door vele slachtoffers beschuldigd worden. Als de huidige onderzoekscommissie het onderzoek gaat uitvoeren, dan is het al op voorhand gedoemd te mislukken.’

Vorige maand al beweerde Van Meijeren in het online complotkanaal Café Weltschmerz dat hooggeplaatste ambtenaren bij satanisch kindermisbruik betrokken waren. ‘Dus het is krankzinnig dat dan in een onderzoek naar vermeend misbruik onder meer binnen de ambtelijke top van het ministerie van Justitie, dat dat onderzocht wordt dóór het ministerie van Justitie’, aldus van Meijeren.

Er bestaan onder Nederlandse complotdenkers veel samenzweringstheorieën over voormalig topambtenaar Joris Demmink, die pedofiel zou zijn. Demmink is nooit door een rechter veroordeeld en zelfs niet vervolgd door het Openbare Ministerie, dat geen bewijs zegt te hebben voor Demminks zogenaamd duistere daden. Al is dit voor complotdenkers hét bewijs dat pedofielen en justitie onder één hoedje zouden spelen.

De QAnon-complottheorie is al langer populair in Nederland. Minister-president Mark Rutte (VVD) zou in de jaren tachtig samen met de veroordeelde Belgische pedofiel Marc Dutroux hebben opgetrokken en verantwoordelijk zijn voor een JOVD-motie om pedofilie te legaliseren. Allemaal verre van waar, stelde de Kanttekening eerder in deze factcheck.

Deze zomer interviewden wij journalist Maarten Reijnders, die een boek schreef over complottheorieën, fenomenen die sinds de coronapandemie veel zichtbaarder zijn geworden. ‘Er zit geen rem meer op bij Baudet’, aldus Reijnders over Forum voor Democratie en Thierry Baudet: ‘Hij twijfelt nu ook over de maanlanding.’

Turkije deporteert gevluchte Syrische journalist om bananen-video

0

De Syrische journalist Majed Shamaa zal door de Turkse autoriteiten het land uit worden gezet. De reden: een humoristisch bedoeld filmpje waarin hij ‘stiekem’ een banaan koopt en opeet.

Vorige week zei de Turkse overheid alle vluchtelingen te deporteren die op social media ‘provocatief’ bananen eten. Vluchtelingen doen dit als reactie op een straatreportage, waarbij een bezorgde Turkse burger zegt dat hij geen ‘bananen kan eten, en jullie (Syriërs, red.) kilo’s bananen kopen’.

Oppositiepoliticus Ömer Faruk Gergerlioglu is verontwaardigd over de arrestatie van Shamaa, die naar een uitzettingscentrum is gebracht. ‘Zulke onverdraagzaamheid voor kritiek! Stop dit schandaal, beschadig de reputatie van het land niet!’, twittert de parlementariër.

Persvrijheidswaakhond Committee to Protect Journalists eist dat Shamaa onmiddellijk wordt vrijgelaten. ‘De Turkse autoriteiten geven niet alleen blijk van een gebrek aan gevoel voor humor, maar ook van een volslagen minachting voor persvrijheid en mensenrechten.’

De aanwezigheid van miljoenen Syrische oorlogsvluchtelingen leidt al enige tijd tot heftige reacties, verder opgestookt door de seculiere oppositie. De Turkse regering ging daar lange tijd niet in mee, maar is de laatste jaren daar steeds gevoeliger voor geworden.

Vluchtelingen worden steeds vaker zonder pardon het land uitgezet, of aan de grens gestopt en gemarteld.