21.2 C
Amsterdam
Home Blog Pagina 790

Syrische NGO: ‘Niet IS maar Assad is grootste bedreiging voor christenen in Syrië’

de Kanttekening
-
2
Syrische NGO: ‘Niet IS maar Assad is grootste bedreiging voor christenen in Syrië’

De mensenrechtenorganisatie Syrian Network for Human Rights (SNHR) concludeert dat niet IS maar president Bashar al-Assad de grootste bedreiging is voor de christelijke minderheid in Syrië.

In een 21 pagina’s tellend rapport staat dat het Assad-regime sinds 2011, toen de Syrische burgeroorlog uitbrak, doelbewust 124 kerken heeft vernietigd en beschadigd. Ook andere partijen in de Syrische burgeroorlog hebben doelbewust kerken aangevallen, maar 61 procent van de aanvallen op kerken komt van de kant van Assad en de zijnen.

Assad bombardeert kerken, verandert kerken in militaire hoofdkwartieren en valt met zijn troepen regelmatig kerken aan, aldus SNHR. Volgens het rapport hebben de strijdkrachten van Assad zeven keer vaker kerken aangevallen dan de terreurorganisatie IS.

SNHR stelt overigens wel dat islamistische terreurgroepen christenen aanvallen vanwege het simpele feit dat ze christenen zijn, terwijl Assad christenen alleen aanvalt als ze hem in de weg lopen. De troepen van Assad rechtvaardigen hun aanvallen op kerken door te stellen dat de oppositie de kerken gebruikt als bases.

Volgens SNHR is Assad ‘de grootste bedreiging’ voor christenen in Syrië, omdat hij over meer en betere wapens beschikt. Regeringstroepen hebben de Kerk van de Vrouw van de Vrede in Homs zeven keer aangevallen en de Kerk van de Heilige Takla in Damascus vier keer.

Het Assad-regime claimt een seculier bewind voor te staan en christenen te beschermen tegen islamitische fundamentalisten. Dit maakt de uitkomsten van het SNHR-rapport extra saillant.

India: moslim overlijdt na lynchpartij, maar volgens politie geen sprake van moord

de Kanttekening
-
0
India: moslim overlijdt na lynchpartij, maar volgens politie geen sprake van moord

De Indiase moslim Tabrez Ansari werd in juni gelynched door een woedende menigte van elf mannen. Hij overleed vijf dagen later. De politie heeft echter besloten dat hier geen sprake is van moord.

De politie van Jharkhand, een deelstaat in het oosten van India, vindt dat de elf mannen die in hechtenis zijn genomen niet voor moord vervolgd moeten worden. De dokters ontdekten na autopsie op het lijk van Ansari dat hij is overleden aan stress en een daaropvolgende hartstilstand.

Omdat de elf mannen niet van moord worden beschuldigd, zullen zij de doodstraf in ieder geval ontlopen.

De 24-jarige Ansari was op weg naar zijn familie voor het suikerfeest toen hij werd overvallen door een woedende menigte van radicale hindoes. Zij mishandelden hem zeven uur lang, terwijl hij was vastgebonden, hevig bloedde en om genade smeekte.

Het lynchen van Ansari werd opgenomen op video, die op sociale media viral ging. De dood van Ansari zorgde in heel India voor protesten.

De onpartijdigheid van de Indiase politie stond recentelijk al eerder ter discussie. Uit een nieuw onderzoek blijkt dat de helft van het Indiase politiepersoneel gelooft dat moslims van nature meer geneigd zijn om misdaden te plegen.

Iran: vrouwelijke voetbalfan mag stadion niet in, zet zichzelf in brand en overlijdt

de Kanttekening
-
0
Iran: vrouwelijke voetbalfan mag stadion niet in, zet zichzelf in brand en overlijdt

Een Iraanse vrouw die eerder dit jaar de toegang tot een voetbalwedstrijd werd geweigerd, heeft zichzelf in afwachting van haar proces in brand gestoken. Gisteren overleed ze aan haar verwondingen, schrijven Iraanse media.

De dertigjarige Sahar Khodayari deed zich in maart voor als een man om een stadium binnen te komen. Ze wilde er graag een wedstrijd bekijken van haar favoriete club Esteghlal uit de hoofdstad Teheran. Daarop werd zij tegengehouden en in de gevangenis gezet. Na drie dagen kwam ze vrij. Ze heeft tot deze maand moeten wachten op haar proces.

Toen Khodayari vorige week aankwam bij de rechtbank, kwam ze erachter dat het proces was uitgesteld. De rechter kon niet komen vanwege familieomstandigheden. Toch hoorde ze van iemand die ook aanwezig was dat ze een halfjaar tot twee jaar cel zou krijgen, mocht ze worden veroordeeld. Voor de deur van de rechtbank stak ze zichzelf daarop in brand.

Op Twitter heeft het voetbalteam van Esteghlal laten weten diep bedroefd te zijn om Khodayari’s dood. ‘Ze steunde ons, ook al maakte de politiek dit illegaal voor haar. Maar wat kunnen we doen om haar te steunen? Helemaal niets. We zijn lafaards’, schrijft het account.

Sinds de ayatollahs aan de macht zijn is het voor Iraanse vrouwen verboden om in stadions naar sportwedstrijden van mannen te kijken.

Turkse rappers lanceren protestsongs, regeringskrant rept van ‘coproductie Gülen en PKK’

de Kanttekening
-
0
Turkse rappers lanceren protestsongs, regeringskrant rept van ‘coproductie Gülen en PKK’

Een collectief van achttien Turkse rappers heeft de krachten gebundeld voor het uitbrengen van twee protestsongs, gericht tegen oppressie en corruptie van de staat. Sommigen zien in de protestactie een complot tegen de overheid.

De twee nummers kwamen vrijdag uit en gingen al snel viral op de sociale media. Bij elkaar zijn ze inmiddels meer dan twintig miljoen keer bekeken.

De regeringsgezinde krant Yeni Safak slaat nu terug. De krant suggereert dat deze songs een ‘coproductie’ zijn tussen de Hizmet-beweging van Fethullah Gülen en de in Turkije verboden Koerdische partij PKK.

Volgens Turkije zijn beide organisaties terroristisch. De Turkse regering houdt de Turks-Amerikaanse geestelijke Gülen en de zijnen verantwoordelijk voor de mislukte coup van 2016, de PKK probeert via een gewapende opstand een onafhankelijk Koerdistan te verwezenlijken.

Yeni Safak zegt dat in de muziekvideo’s van deze nummers stiekem boodschappen van Gülen en de PKK zitten. ‘Media-organen van de Gülenbeweging en de PKK’ en internationale media zoals de Britse zender BBC zouden de rappers steunen omdat ze aandacht besteden aan hun actie.

‘Saniser’, een van de rappers die meewerkte aan de video’s, heeft in het verleden president Recep Tayyip Erdogan beledigd. In Turkije geldt dit als een misdrijf.

De clip van het vijftien minuten durende ‘Susamam’ (‘Ik kan niet stil blijven’):

Voor dissidente Marokkaanse journaliste dreigt de cel om ‘abortus en seks voor het huwelijk’

de Kanttekening
-
0
Voor dissidente Marokkaanse journaliste dreigt de cel om ‘abortus en seks voor het huwelijk’

Honderden Marokkanen hebben gisteren gedemonstreerd voor een gerechtsgebouw in Rabat, terwijl binnen de rechtszaak tegen Hajar Raissouni begon. Deze journaliste van de krant Akhbar al Yaoum wordt beschuldigd van abortus en seks voor het huwelijk, twee zaken die strafbaar zijn in Marokko.

Sommige Marokkanen denken dat de regering haar achter de tralies wil hebben vanwege kritische artikelen over persvrijheid en de burgerrechten in Marokko.

Zo schreef zij over de protesten in de Rif, waar drie jaar geleden mensen de straat opgingen voor een verbetering van de leefomstandigheden. Dit voorjaar publiceerde ze nog een serie interviews met de vader van Nasser Zefzafi, de inmiddels gevangengenomen leider van de Rif-protesten.

Amnesty International, Human Rights Watch en andere mensenrechtenorganisaties eisen dat Hajar Raissouni moet worden vrijgelaten. De aanklager reageerde in een statement dat haar detentie niets te maken heeft met haar werk als journalist.

Raissouni, die zegt religieus te zijn getrouwd maar niet voor de Marokkaanse wet, wordt aangeklaagd voor abortus en seks voor het huwelijk. Ze werd tien dagen geleden aangehouden na een bezoek in een gynaecologische kliniek. Er hangt haar twee jaar cel boven het hoofd.

Taoufik Bouachrine, de eigenaar van Raissouni’s krant Akhbar al Yaoum, werd in november tot twaalf jaar gevangenisstraf veroordeeld omdat hij zich schuldig zou hebben gemaakt aan seksuele misdrijven op de redactie.

Akhbar al Yaoum wordt beschouwd als één van de weinige kranten die zich kritisch opstelt richting de Marokkaanse overheid. Ook is de krant gelieerd aan de islamistische beweging binnen Marokko.

Er gaan dan ook stemmen op dat de Marokkaanse overheid via het oppakken van Bouachrine en Raissouni de islamisten een loer wil draaien. De islamistische partij PJD won bij de laatste verkiezingen in 2016 en wordt sindsdien als een bedreiging gezien voor de relatief tolerante staatsislam die koning Mohammed VI voorstaat.

Dat Hajar Raissouni het nichtje is van geestelijke en PJD-ideoloog Ahmed Raissouni, speelt in deze theorie een belangrijke rol. Iemand uit zo’n vooraanstaande strenggelovige familie die zulk ‘onzedig gedrag’ tentoonspreidt – de overheid zou hiermee een vermeende hypocrisie willen blootleggen.

Cubaanse Nederlanders verbijsterd over Utrechts standbeeld van ‘terrorist’ Che Guevara

Mariska Jansen
-
1
Cubaanse Nederlanders verbijsterd over Utrechts standbeeld van ‘terrorist’ Che Guevara

Een standbeeld van Che Guevara (1928-1967) in Utrecht zorgt voor ophef. In het Westen is de knappe Zuid-Amerikaan met de baret een held onder sommige linkse activisten, maar veel Cubaanse Nederlanders vinden hem een terrorist. ‘Er heerst een gebrek aan kennis over Cuba en de revolutie.’

Sinds dit voorjaar staat er een bronzen standbeeld van de Argentijns-Cubaanse strijder Che Guevara in de Utrechtse Croeselaan, vlakbij het Centraal Station. Een groep Cubaanse ballingen in Nederland stoort zich eraan. ‘Ernesto Guevara was een terrorist. Een van de grondleggers van een bewind dat in zestig jaar bijna tienduizend personen ombracht,’ zegt woordvoerder Victor Dueñas van Decide, het Comité ter ondersteuning aan Cuba.

Het omstreden standbeeld is onderdeel van een nieuw beeldenpark aan de Croeselaan. De maker van het beeld, Christian Jankowski, raakte gefascineerd door de levende standbeelden die hij in Barcelona zag. In zijn kunstproject Living statues maakt de Duitse kunstenaar beelden van straatartiesten. Het levensgrote standbeeld stelt dan ook niet Guevara voor maar een willekeurige straatartiest uit Barcelona die zich als de Cubaanse strijder heeft uitgedost. Dat sluit aan bij het standpunt van de gemeente, die het beeld niet wil verwijderen. Geen eerbetoon aan Guevara dus, maar een weergave van een straatartiest.

Hoe onschuldig zou het beeld zijn geweest als de straatartiest verkleed was als Jozef Stalin of de Spaanse dictator Franco?, vraagt Dueñas zich af. ‘Het achterliggende probleem is het gebrek aan kennis over Cuba en de revolutie. In het Westen zijn veel mensen onbekend met de geschiedenis van Cuba en de misdaden van Che Guevara. Ze kennen de iconische foto met de baret die na zijn dood is verspreid, en denken dat hij een held was.’

‘Voor veel linkse westerlingen was Cuba de gedroomde samenleving’

‘Begin jaren zestig was de revolutie in Cuba net geweest. Voor veel linkse westerlingen was Cuba de gedroomde samenleving’, zegt Rimko van der Maar, historicus aan de Universiteit van Amsterdam. ‘Ze zagen het eiland als een plek waar de ideale maatschappij werd gecreëerd. Een marxistische heilstaat, waar iedereen gelijk was en de welvaart eerlijk werd verdeeld. Aan het roer stonden interessante en stoere revolutionairen. Che Guevara was daar één van.’

Motorreis

Ernesto Guevara kwam uit de bovenklasse van Argentinië, vertelt Van der Maar. ‘Hij was charismatisch en belezen, hij had medicijnen gestudeerd. Hij schreef politieke pamfletten over marxisme en de guerrillastrijd, die een eind zou maken aan onrecht. Die werden over de hele wereld gelezen.’ Van der Maar noemt ook de Diarios de motocicleta, een verslag van de motortocht door Latijns Amerika die hij samen met een vriend maakte. Het dagboek werd in 1993 postuum gepubliceerd en later verfilmd. ‘Het droeg bij aan de mythe van een jonge avonturier, een revolutionair op zoek naar rechtvaardigheid en gelijkheid.’

Klopt dat beeld dan niet? ‘Jawel, Guevara geloofde echt dat de revolutie een eind zou maken aan de armoede en onderdrukking van veel bewoners in Latijns-Amerika, hij ging voorop in die strijd’, zegt Van der Maar. ‘Maar tegelijkertijd zette hij mensen met andere ideeën gewelddadig aan de kant. Tegenstanders verklaarden later dat zij zagen hoe hij mensen executeerde, ook deserteurs verdienden volgens hem de kogel. De gelijkheid die Che Guevara nastreefde is maar betrekkelijk.’

Guevara ontmoette Fidel Castro in Mexico en sloot zich aan bij zijn guerrillabeweging. In 1959, na een verblijf in de jungle, lukte het om de onderdrukkende dictator Batista af te zetten. Ze veroverden hoofdstad Havana. Castro werd minister-president en Guevara minister. Beroemd werd Guevara’s optreden bij de Vergadering van de Verenigde Naties, waar hij als vertegenwoordiger van Cuba opkwam voor de belangen van de derde wereld. In 1965 verliet hij Cuba. ‘Bestuurder zijn was niets voor hem. Hij wilde de revolutie over de wereld verspreiden en trok eerst naar Congo en later naar Bolivia’, zegt Van der Maar.

‘Voor mensen die het communisme verdedigen is Che Guevara een held’

Communistische concentratiekampen

En hoe zit het eigenlijk met de westerse fans van Che Guevara, zoals Harry Mulisch? ‘Dat waren voornamelijk idealisten met een romantisch idee van de wereld’, antwoordt Van der Maar. ‘En ik vraag me af hoeveel ze werkelijk van Che Guevara wisten. Het was niet zo eenvoudig om een beeld te krijgen van wat er in Cuba en andere landen door zijn toedoen is gebeurd, maar ze wílden het ook niet zien. Zelfs biografen van Che Guevara hebben vaak een zekere bewondering voor hem.’

Dueñas van het Comité ter ondersteuning aan Cuba is scherper. ‘Voor mensen die het communisme verdedigen is Che Guevara een held. Zij denken dat het communisme een humane ideologie is, maar sluiten hun ogen voor de misdaden. Zij verzwijgen de concentratiekampen die er mede tijdens zijn ministerschap in Cuba zijn gekomen.’

Maar veel effect hebben de bezwaarmakers vooralsnog niet. Het lijkt erop dat het beeld op de Croeselaan blijft staan. Het Comité ter ondersteuning aan Cuba heeft de gemeente nu gevraagd een tweede standbeeld van een bekende Cubaan te plaatsen. ‘We dragen de Cubaanse dissident Oswaldo Paya Sardinas voor, die in 2012 tijdens een auto-ongeluk om het leven kwam’, zegt Dueñas. ‘Hij vocht voor vrijheid en democratie in Cuba en werd tweemaal voorgedragen voor de Nobelprijs van de Vrede’.

De gemeente Utrecht heeft nog niet gereageerd.

Mai Elmar, ‘vrouwmens’ aan het roer van Cruise Port Rotterdam

Joke Heikens
-
0
Mai Elmar, ‘vrouwmens’ aan het roer van Cruise Port Rotterdam

Je ziet het niet iedere dag, een vrouw aan het roer van een scheepvaartbedrijf. Mai Elmar van Cruise Port Rotterdam is met hard werken en wat geluk beland waar ze nu zit. ‘Mijn ouders hebben mij heel internationaal en modern opgevoed, daar ben ik blij om.’

Mai Elmar is directeur van Cruise Port Rotterdam (CPR), een plek in de Rotterdamse haven waar internationale cruiseschepen aanleggen. Ze werkte als marketingdirecteur bij de gemeente Rotterdam terwijl ze ook al Cruise Port Rotterdam aan het opbouwen was. Hard nodig, want steeds meer cruiseschepen doen Rotterdam aan. In 2000 waren het er hooguit vijf, dit jaar worden er meer dan honderd verwacht. ‘Daar heb ik het best druk mee’, zegt Elmar.

Haar Noorse ouders woonden in San Francisco toen haar moeder zwanger werd, maar Elmar werd in België geboren. Toen ze elf was verhuisde het gezin naar Nederland. Haar ouders stuurden Elmar en haar zus niet naar een internationale school: ‘Ze vonden het belangrijk dat we de cultuur van het land zelf leerden kennen en die taal spraken. Bij ons thuis kwamen ook veel mensen uit allerlei landen over de vloer, maar dat was vooral zakelijk.’ Haar ouders werkten ook al in de scheepvaartbranche. Dit was internationaal, vandaar ook dat Elmar zich een wereldburger voelt. ‘Overal waar ik kom ben ik een beetje allochtoon, ook in Noorwegen.’

Met hard werken en wat geluk is Elmar beland waar ze nu zit. Ze deed de hotelschool, waarna ze communicatie en organisatie studeerde, gevolgd door allerlei cursussen. Spelenderwijs leert Elmar nog steeds veel, ook door de omgeving waar ze zit en van andere culturen. ‘Makkelijk is het niet altijd’, zegt ze. We zouden we meer moeite moeten doen om toenadering te zoeken, is haar overtuiging.

‘Iedereen heeft vooroordelen over de ander. Toen ik nog op een katholieke meisjesschool in België zat kwam er een adoptiekind uit Congo bij ons in de klas. Mijn moeder zei dat ik haar moest uitnodigen om te komen spelen, maar dat zag ik niet zitten. ‘Maar toch ga je haar uitnodigen’, zei mijn moeder resoluut, ’want wij hebben als mensen de plicht om voor elkaar te zorgen’. Het grappige was dat toen ik haar eenmaal uitgenodigd had ze daarna ook bij anderen uitgenodigd werd. Mijn moeder had dat goed gezien en dat was haar doel natuurlijk ook.’

Vrouw in mannenwereld

Elmar participeert actief in allerlei besturen en commissies. ‘Ik wil graag bijdragen en iets terugdoen voor de samenleving. Het is onbezoldigd werk, maar dat doe ik met liefde.’ De mens staat centraal voor Elmar. Helaas komt ze nog regelmatig (vrouwen)discriminatie tegen. ‘Het schijnt bijvoorbeeld nog niet normaal te zijn dat je als vrouw in de scheepvaart werkt’, vertelt ze. ‘Ook niet in het onroerend goed. Maar soms kun je, als je niet voor volwaardig wordt aangezien, hier toch je voordeel mee doen.’

Elmar legt uit: ‘We hadden met het bedrijf Hendricksen Groep, waar ik toen directeur van was, een groot pand overgenomen uit een failliete boedel. Tijdens een bouwvergadering zouden we bespreken hoe we het gingen aanpakken, maar de hoofdaannemer had gezegd dat hij wat later zou komen. Toen ik binnenkwam werd ik met een kopje koffie aan een zijtafeltje gezet. De heren gingen verder praten over wat ze allemaal niet wilden bespreken tijdens de vergadering. Dat was heel leerzaam voor mij. Ze vroegen mij of er nog iemand van Hendricksen zou komen, waarop ik antwoordde: ‘Nee, naar mijn weten niet.’ Toen kwam de hoofdaannemer eindelijk binnen. Hij vroeg waarom we nog niet begonnen waren. ‘Er is nog niemand’, zeiden ze tegen hem, en hij zei: ‘Mevrouw Elmar is er toch?’ Consternatie alom, dat was echt hilarisch.’

‘Overal waar ik kom ben ik een beetje allochtoon’

Op haar negenentwintigste nam Elmar haar eerste hotel over. ‘Daar maakte ik ook heel wat mee. Dan vroegen mensen om de directeur, waarop ik naar beneden kwam en ze gewoon dwars door mij heen keken. Dan vroeg ik: ‘U wilde de directeur spreken?’, zij beaamden dat en draaiden zich om! En ik maar kuchen als ze dan eenmaal ontdekten dat ik de directeur was. Ze waren vaak te verbouwereerd om nog aan hun vraag te denken.’

Vaak kreeg Elmar de vraag hoe ze dit allemaal ervoer, als vrouw. ‘Ja, fantastisch, maar wat is dat nou voor vraag? Ik ben immers geen man, dus wat moet je daar eigenlijk op antwoorden?’ Ooit zei een man tegen mij: ‘Je hebt wel haar op je tanden.’ Ik antwoordde hem gevat: ‘Wat is er dan zo anders, heeft u dan ook haar op uw tanden?’ Hij schoot in de lach en zei: ‘Wijffie, je hebt gelijk.’ Gelukkig is de sfeer veranderd ten goede, maar er zijn wel nog steeds vreemde verschillen tussen man en vrouw waar ik mij aan stoor, zoals de salariëring en de doorstroom.’

Die focus op gelijkheid is heel belangrijk voor Elmar. ‘Vroeger was ik tegen een verplicht vrouwenquotum, maar hier denk ik nu anders over. Er komen niet vanzelf allemaal vrouwen aan de top, een quotum is daarom noodzakelijk. Overigens zijn er meer vrouwmensen op deze wereld dan manmensen, dus we zijn in de meerderheid. Misschien wordt het tijd dat we hier naar gaan handelen. In 2005 werd ik gekozen tot ‘havenman van het jaar’. TV-presentatrice Hanneke Groenteman reageerde hier met humor op: ‘Een vrouw ‘promoveren’ tot man?’’

Inspirator

Door haar werk en haar lezingen inspireert Elmar andere vrouwen. Toen ze voor een lezing aan een computer zat te werken, zei een onbekende vrouw ‘Hai Mai’. ‘Ik kende haar niet. Ze vertelde dat ze naar mij had gekeken, daarop naar haar baas was gegaan en zei dat zij nu wel een keer toe was aan een cursus, een promotie en een salarisverhoging. Ze kreeg het allemaal. ‘If you can do it, I can do it’, zei ze tegen mij. Ontzettend leuk om te horen.’

Jonge vrouwen bellen Elmar vaak met het verzoek dat ze een mentorgesprek willen. Elmar geeft aan deze verzoeken altijd gehoor. ‘Dat hoort erbij. Het komt niet in mij op dat niet te doen. Met jonge mensen – vrouwen én mannen – wil ik graag de krachten bundelen, want daar wordt iedereen beter van.’

Ze komt ook met een voorbeeld uit haar eigen leven. ‘De eerste keer dat ik alleen naar Azië ging kreeg ik vooraf allemaal tips van mensen, wat ik allemaal niet moest doen. Ik werd hier onzeker van, helemaal toen bleek dat ik de enige vrouw in het vliegtuig was. Die mannen hebben het maar makkelijk, dacht ik. Maar toen bedacht ik mij dat sommige mannen misschien ook voor het eerst naar Azië vlogen en dan net zo gespannen waren als ik.’

‘Er komen niet vanzelf allemaal vrouwen aan de top, een quotum is noodzakelijk’

Elmar zet zich in voor de positie van vrouwen in het bedrijfsleven, maar wil de tegenstelling tussen man en vrouw ook niet groter maken dan dat zij is. ‘Ik heb het liever over verschillende types vrouwmensen en manmensen. Waar ik kan sla ik graag bruggen tussen leeftijdsgroepen.’

Ze werkt ook met jonge ondernemers, die ze coacht en begeleidt. ‘Dat is inspirerend. Ik hoop dat wij de balans weer kunnen vinden in organisaties, zodat mensen meer begrip voor elkaar krijgen. Er lijkt vaak alleen aandacht voor de circa 8 procent die het nergens mee eens is. Die andere 92 procent die het goed probeert te doen, daar zouden we meer naar moeten kijken. Daarnaast moet iedereen van boven de dertig zich realiseren dat we leven in de wereld van mensen die dertig-min zijn. Dertigplussers kennen die zogenaamd ‘andere’ wereld niet.’

Canadese verpleegkundige gediscrimineerd door patiënt: 9.500 dollar schadevergoeding

de Kanttekening
-
0
Canadese verpleegkundige gediscrimineerd door patiënt: 9.500 dollar schadevergoeding

Het mensenrechtentribunaal van de Canadese provincie Quebec heeft geoordeeld dat een hulpverpleegkundige van een ziekenhuis vlakbij Montreal 9.500 dollar schandevergoeding krijgt, omdat hij werd uitgescholden door een patiënt. De verpleegkundige is ‘van Arabische afkomst’, zo melden Canadese media.

De patiënt begon de verpleegkundige uit te schelden. Zo moest hij onder meer ‘ophoepelen naar het land waar hij vandaan kwam’ en maakte de patiënt laagdunkende opmerkingen over de etniciteit van de verpleegkundige. Toen een collega tussenbeide kwam, weigerde de patiënt zich te verontschuldigen. Hij zei dat hij niet door Arabische medewerkers wenste te worden geholpen.

Tijdens de rechtszaak beweerde de patiënt dat hij onder de morfine zat en daarom begon te schelden, maar de rechter geloofde dat niet. Ook was boosheid volgens de rechter geen excuus om discriminerende uitlatingen te doen.

Daarnaast zei de rechter dat een samenleving niet mensen uit verschillende landen welkom kan heten om ze vervolgens uit te schelden op basis van hun afkomst of religie.

De hulpverpleegkundige krijgt in totaal 9.500 Canadese dollar, omgerekend ruim 6.500 euro.

Feminist Elma Drayer hekelt intersectionaliteit: ‘Racismedebat niet aan de extremisten overlaten’

de Kanttekening
-
0
Feminist Elma Drayer hekelt intersectionaliteit: ‘Racismedebat niet aan de extremisten overlaten’

Met haar nieuwste boek Witte schuld zoekt feminist en Volkskrant-columnist Elma Drayer de controverse op. Ze werd donderdag geïnterviewd door Parool-columnist Theodor Holman in het radioprogramma OBA Live.

Witte schuld is een reactie op het boek Witte onschuld van antropologe Gloria Wekker, die dat begrip van ‘witte onschuld’ ironisch bedoelde. In haar boek heeft Wekker het over een cultureel archief, dat van witte mensen wordt gekenmerkt door vierhonderd jaar slavernij en kolonialisme. Drayer is het hier fel mee oneens.

Volgens haar geloven Wekker en veel andere antiracistische activisten in het idee van een witte erfschuld. Ze spreekt over een ‘heksenproces’ tegen witte mensen. Je mag je best schamen voor je eigen verleden, vindt Drayer, maar het idee van collectieve schuld, dat iedereen die een witte huidskleur heeft per definitie schuldig is, daar wil ze niet aan. Je bent niet schuldig aan de misdaden van je voorouders.

Drayer spreekt tijdens de radio-uitzending ook over identiteitspolitiek en de notie van intersectionaliteit. Identiteitspolitiek is de politiek die draait om de aangeboren kenmerken van mensen, zoals ras, geslacht en seksuele voorkeur, zegt Drayer. Intersectionaliteit is het idee dat hoe meer je minderheid bent, hoe meer je wordt gediscrimineerd. Drayer vindt identiteitspolitiek en intersectionalisme vormen van giftig denken. Ze wilde haar boek eerst Het giffabriekje noemen, maar daar stak haar uitgever een stokje voor, vertelt ze.

Identiteitspolitiek leidt volgens Drayer in een wedstrijdje in slachtofferschap. ‘Ik zag overal om mij heen dat mensen opeens begonnen te denken in termen van gender en ras. Ik kwam uit de tijd dat je aangeboren identiteit bepaalde wie je was. Ik heb mij daarvan bevrijd. Maar het keert weer terug. Tegenstanders van identiteitspolitiek worden keihard veroordeeld. Evenals leden van minderheidsgroepen die zich niet voegen naar je sjablonen. Als je als zwarte vrouw je niet identificeert als zwarte vrouw, dan ben je fout.’

Ook een partij als DENK maakt gebruik van deze manier van denken, vertelt Drayer. Turkse Nederlanders die zich niet gedragen als ‘echte Turken’ worden aan de schandpaal genageld. Ook geeft Drayer het voorbeeld van een Surinaamse vrouw die heel teleurgesteld was dat er ook wit bloed in haar DNA zat. Ze zei dat ze liever volbloed zwart geweest was. Als een wit iemand over puur bloed begint is hij een racist, maar deze zwarte vrouw is dat volgens identiteitsdenkers uiteraard niet, omdat alleen witte mensen, de onderdrukkers, racistisch kunnen zijn. Drayer: ‘Het idee is: je mag wél naar boven trappen.’

‘Maar komt door dit soort redeneringen de vrijheid van meningsuiting niet in gevaar?’, vraagt Holman. Drayer maakt zich grote zorgen: ‘Sommige mensen mogen niet meer het woord voeren, omdat ze bepaalde minderheden zouden kwetsen.’

Volgens Drayer gaan de media, maar vooral de universiteit en de uitgeverswereld mee in het nieuwe identiteitsdiscours. De wetenschap voorziet identiteitspolitiek ook van argumenten, terwijl de wetenschap juist heel kritisch zou moeten zijn omdat identiteitsdenken volgens haar vol cirkelredeneringen zit.

De partij BIJ1 heeft in de Amsterdamse gemeenteraad maar één zetel, maar volgens Drayer buitenproportioneel veel invloed omdat dankzij de partij het discours verandert. Ze vreest dat onwelgevallige meningen straks niet meer mogen, dat mensen zichzelf gaan censureren. Dat laatste gebeurt volgens haar al.

Het sterkste wapen van de identiteitsdenkers is volgens Drayer de racismebeschuldiging, want daarmee worden andersdenkenden monddood gemaakt. Ze ziet parallellen met de jaren zeventig van de vorige eeuw, toen ‘links’ heilig zou geloven in marxistische theorieën. ‘Alles was de schuld van het systeem. We hebben niks tegen mensen persoonlijk werd altijd gezegd, maar in de praktijk werden mensen verketterd. Als je bijvoorbeeld de Telegraaf las, op de VVD stemde, enzovoort. Nu gebeurt dat weer.’

In een debat met identiteitsdenkers gelooft Drayer niet, omdat zij zich toch niet door argumenten zouden laten overtuigen. Voor hen is Drayer een geprivilegieerde witte vrouw, zegt ze zelf.  ‘Ben je niet bang dat je allemaal venijn over je heen krijgt?’, vraagt Holman haar. Drayer: ‘Ik roep dit ook over mijzelf af, ik had dit boek ook niet kunnen schrijven. Maar ik wil het debat niet aan de extremisten overlaten.’

De aflevering van OBA Live met Elma Drayer is hieronder terug te kijken.

VS past reisadvies Turkije aan om ‘terrorisme en willekeurige arrestaties’

de Kanttekening
-
0
VS past reisadvies Turkije aan om ‘terrorisme en willekeurige arrestaties’

Het reisadvies voor Turkije is opgeschaald tot niveau 2 uit vier, zo tweette de Amerikaanse ambassade in Ankara. De ambassade vindt dit gerechtvaardigd vanwege ‘terroristische dreiging en willekeurige detenties’.

Dat laatste punt legt de ambassade als volgt uit: ‘Veiligheidsdiensten hebben tienduizenden individuen, waaronder ook Amerikaanse burgers, vastgezet vanwege vermeende banden me terroristische organisaties, gebaseerd op summier of geheim bewijs en op gronden die politiek gemotiveerd lijken.’

Amerikaanse burgers zijn daarnaast onderhevig geweest aan uitreisverboden, zodat ze Turkije niet meer uit konden komen, aldus de ambassade in haar reisadvies. ‘Deelname in demonstraties die niet expliciet zijn goedgekeurd door de overheid of kritiek op de overheid, ook op social media, kan resulteren in arrestaties.’

Op specifieke plekken binnen Turkije is het veiligheidsrisico nog groter, zo stelt de ambassade. In het grotendeels Koerdische oosten geldt nu level 3 en de randen van Turkije langs Syrië en Irak zijn zelfs aangemerkt als level 4, wat inhoudt dat je zulke plaatsen maar beter helemaal kunt vermijden. Het risico op terrorisme is er simpelweg te groot, aldus de Amerikaanse ambassade.

Dit jaar hadden Amerikaanse media veel aandacht voor twee gevallen van burgers die in Turkije waren vastgezet. De Turks-Amerikaanse NASA-wetenschappers Serkan Gölge zat er drie jaar vast na beschuldigd te zijn van banden met terroristen. Hij werd in mei vrijgelaten, maar mag nog altijd het land niet uit.

Ook pastoor Andrew Brunson kwam vrij, dit na twee jaar gevangenschap op veroordeling van ‘spionage en banden met terroristische groeperingen’. Na inmenging van de Amerikaanse president Donald Trump mocht hij zelfs meteen Turkije weer verlaten.

Burgers in Nederland die eraan denken om naar Turkije te gaan worden al langer vanuit overheidswege gewaarschuwd voor de politieke situatie in Turkije. Het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken stelt het volgende:

‘Bij controles door de Turkse overheid kan, als verdenking bestaat van betrokkenheid bij organisaties die Turkije als terroristisch beschouwt, onder andere op vliegvelden, uw telefoon of andere elektronische apparatuur worden onderzocht. De Turkse overheid kan u vervolgen voor uitingen die buiten Turkije zijn gedaan, ook op sociale media. Houd hier rekening mee als u naar Turkije reist.’

1...789790791...909Pagina 790 van 909

Over ons

de Kanttekening is een onafhankelijke en emancipatoire mediaorganisatie. Onze kernwaarden zijn: vrij, moedig en inclusief.

Over menu

© 2017 de Kanttekening B.V. Alle rechten voorbehouden.

Gebruiksvoorwaarden | Privacy statement | Adverteren & contact