Al enige tijd lijkt de bouw van de markante Yunus Emre-moskee in Almelo niet of nauwelijks te vorderen. Door personeelstekorten in de bouw en langere levertijden kan het gebedshuis pas volgend jaar worden opgeleverd. En niet al deze zomer, zoals gepland.
Dat meldt het Twentse dagblad Tubantia. De contouren van de nieuwe moskee tekenen zich al duidelijk af: met drie verdiepingen en twee minaretten van dertig meter hoog is het gebouw in het centrum van Almelo nu al gezichtsbepalend. De oppervlakte van de moskee is 2800 vierkante meter.
Sengül Türkeri, voorzitter van de moskee, vertelt dat de bouw in een stroeve fase zit. ‘Zo hebben we nu vertraging met de installatie van de verwarming en de luchtbehandeling. Het lijkt er van buiten misschien op dat er niks gebeurt, maar binnen zijn er elke dag mensen aan het werk. We gaan voor zover mogelijk in volle vaart verder.’
Binnenkort komen er ramen in het gebouw, dat wordt gebouwd door Turkse, Nederlandse en Duitse aannemers. Aan het eind van de zomer komt de marmeren bekleding van de buitenmuur. Dus er gebeurt niet niets, benadrukt Türkeri. Maar het plan om de moskee al deze zomer op te leveren was ‘wat al te optimistisch’.
Nog iets meer dan een week voor de Turkse verkiezingen op 14 mei, maakt de angst voor machtsverlies de lippen los bij de regering. Zo zou een nederlaag van de AKP te vergelijken zijn met een ‘couppoging’ en zoekt president Recep Tayyip Erdogan zijn heil in homofobe uitspraken.
Zo meldt de Turkse nieuwssite T24. ‘Wat ze met de couppoging in 2016 niet is gelukt, willen ze nu op 14 mei met een politieke coup doen’, aldus de exacte woorden van de minister van Binnenlandse Zaken Süleyman Soylu. De havik in de ministersploeg van Erdogan neemt geen woord terug van de extreme uitspraken, die elke oppositie tegen de regering reduceert tot een putsch.
Soylu doet er later nog een schepje bovenop en beschuldigt de Amerikaanse president Biden van inmenging. ‘Wat is er zo fout aan deze uitspraak? Erdogan heeft het systeem dat Amerika heeft gevestigd, geneutraliseerd. Biden zei zelf dat hun pogingen tot nu toe niet zijn gelukt, en dat ze het nu proberen door alle oppositiegroepen bij elkaar te brengen.’
Soylu verwijst naar uitspraken van Biden uit 2020, waarin hij steun uitspreekt voor de Turkse oppositie tegenover een steeds autocratere Erdogan. ‘Ze moeten Erdogan verslaan, niet via een coup, maar op democratische wijze, via verkiezingen’, zei Biden toen.
Soylu ziet daarin niet alleen ‘het bewijs’ dat Amerika achter de couppoging uit 2016 zou staan, maar dus ook dat democratische verkiezingen – uiteraard alleen waarin Erdogan verliest – als een couppoging geïnterpreteerd kan worden.
De Turkse oppositie zou volgens de regering niet alleen maar uit ‘putschisten’ bestaan, maar volgens president Erdogan ook allemaal ‘LGBT’ers’ die hij op het podium homofoob wegzet als tegenstanders van ‘het heilige gezin’.
‘Waarom denk je dat perverse structuren zoals lhbt’ers, op hun willen stemmen, we weten dat Kemal Kilicdaroglu een lhbt’er is, van de Goede Partij weten we het ook, al die andere partijen en de HDP, het zijn allemaal lhbt’ers,’ aldus Erdogan.
In het multiculturele Nederland wordt de herdenking van de Tweede Wereldoorlog beetje bij beetje steeds inclusiever. De Kanttekening spreekt met drie biculturele Nederlanders over wat zij hebben met 4 mei.
‘Het is een hele goede zaak dat er tegenwoordig meer aandacht is voor zwarte verzetshelden als Boy Ecury en Anton de Kom’, zegt de Antilliaans-Nederlandse Wendy Carty, die geschiedenis en maatschappijleer doceert op een vmbo-school in Amersfoort. ‘Decennialang kregen de Antilliaanse en Surinaamse Nederlanders die vochten in de oorlog nauwelijks erkenning. Maar gelukkig verandert dit nu.’
Ook zwarte Amerikaanse soldaten krijgen tegenwoordig meer erkenning, vervolgt Carty. Als voorbeelden noemt ze de Tuskegee Airmen, de zwarte gevechtspiloten die hielpen om Europa te bevrijden, en de zwarte vrachtwagenchauffeurs die onmisbaar waren voor de logistiek van het Amerikaanse leger.
Anton de Kom in 1924 (beeld: Wikimedia Commons)
Voor Surinamers en inwoners van de voormalige Antillen is niet de oorlog maar de slavernij het morele ankerpunt. ‘Op Sint Eustatius, waar mijn ouders wonen, leeft de oorlog nauwelijks’, vertelt Carty. ‘Er worden wat kransen gelegd op 4 mei, en daarbij zijn een handjevol bejaarden en de padvinders aanwezig, maar dat is het dan. De Tweede Wereldoorlog zegt de meeste mensen daar niets. Maar hoewel de Antillen en Suriname niet door het Derde Rijk werden bezet, hadden ze wel te lijden onder de oorlog. Ze waren afhankelijk van import over zee, maar dit werd zwaar bemoeilijkt, mede vanwege de duikbotenoorlog. Mijn grootouders hoefden gelukkig geen bloembollen te eten, maar leuk was deze tijd bepaald niet.’
In haar geschiedenislessen besteedt Carty aandacht aan de Tweede Wereldoorlog, maar ze vindt het belangrijk dat haar leerlingen een breed perspectief meekrijgen. ‘Uiteraard heb ik veel aandacht voor Joodse slachtoffers, maar daarnaast kijken we ook naar andere groepen die door de nazi’s werden vervolgd, zoals de Roma en Sinti, homoseksuelen en Jehovagetuigen. En als ik vertel over het verzet, dan gaat het ook over Boy Ecury, Anton de Kom en het verhaal van Waldemar Nods, waarover in 2011 de indrukwekkende film Sonny Boy verscheen. En natuurlijk ook over de Joods-Nederlandse oorlogsheld en verzetsstrijder George Maduro, waar het miniatuurpark Madurodam in Den Haag naar vernoemd is. Hij kwam van Curaçao.’
Vmbo-leerlingen vinden geschiedenis maar een lastig vak, maar snappen tegelijkertijd vaak wel de ernst van wat er toen gebeurde, inclusief de Holocaust. ‘Helaas zijn er soms ook leerlingen die twijfelen of de Holocaust wel echt heeft plaatsgevonden’, zegt Carty. ‘Dit zijn heus niet alleen Turkse en Marokkaanse leerlingen. Laatst zei een witte jongen tegen mij: ‘Is het wel zo? Ik was er niet bij.’ Dat vind ik een slechte ontwikkeling. Ook zongen sommige leerlingen het nazilied Erika, maar dat heeft de school nu verboden.’
‘Hoewel de Antillen en Suriname niet door het Derde Rijk werden bezet, hadden ze wel te lijden onder de oorlog’
Sultan Mohammed V
Wat moeten Marokkaanse Nederlanders met de Dodenherdenking? Is dit ook iets waar zij aan kunnen meedoen? Of is het voor hen vooral de oorlog van de anderen? ‘Mij zei het vroeger allemaal maar weinig’, bekent Hagenees en manager arbeidsontwikkeling Abdessamad Taheri. ‘Maar tegenwoordig denk ik er anders over. Ik ben solidair met de slachtoffers die wij herdenken, die zich hebben ingezet om onze vrijheid en onze veiligheid te waarborgen. Ook denk ik aan de slachtoffers van onrecht. De les van de Tweede Wereldoorlog is heel universeel.’
Boy Ecury (beeld: Wikimedia Commons)
Taheri vertelt dat het met de kennis van de Tweede Wereldoorlog onder veel Marokkaanse Nederlanders slecht gesteld is. ‘Adolf Hitler wilde van de Joden af. Dat is zo’n beetje het enige wat we erover weten. Dat Marokkaanse soldaten meevochten in het Franse leger, dat is bij de meeste Marokkanen niet bekend. Ook lang niet iedereen kent het verhaal dat sultan Mohammed V weigerde om zijn Joodse onderdanen uit te leveren aan nazi-Duitsland, nadat Vichy Frankrijk dit aan hem vroeg. Maar wie dit verhaal wel kent is trots. Dat Mohammed V toch maar even verzet bood tegen de nazi’s.’
Volgens Taheri is het een mythe dat Marokkaanse Nederlanders antisemiet zijn. ‘Als je antisemitisme definieert als kritiek op Israël, dan zijn we allemaal antisemiet. Maar de meeste Marokkanen maken een onderscheid tussen Joden en de staat Israël. Een kleine groep is echter ongenuanceerd, en daar duiken de media dan op. Maar niet iedereen denkt natuurlijk zo, zoals lang niet alle autochtone Nederlanders negatief zijn over Marokkanen. We moeten sowieso minder denken in groepen. Dat is een van de lessen van de oorlog.’
Vervolgde Gülenisten
Bestuurder en voormalig CDA-politicus Alaattin Erdal, een sympathisant van de Gülenbeweging, vertelt dat in 2010 4 mei voor het eerst een belangrijke plek had in zijn agenda, toen hij bestuurder werd in Rotterdam-Charlois. ‘Vanaf dat moment werd ik actief betrokken bij de Dodenherdenking. Elk jaar herdachten we de doden namens het bestuur van Charlois. Het werd een vast onderdeel van mijn agenda. Ik stond tussen de mensen, luisterde naar hen, naar hun verhalen.’
Op school had Erdal de Tweede Wereldoorlog niet echt meegekregen, vertelt hij. ‘Ik emigreerde pas op mijn elfde naar Nederland. Via de lts en het mbo kwam ik op het hbo terecht. Op school stonden we er niet echt bij stil.’
George Maduro (beeld: Wikimedia Commons)
Wat wel hielp was Erdals fascinatie voor het vak geschiedenis. ‘Ik lees graag boeken en kijk naar documentaires over geschiedenis. Niet alleen die van de Ottomaanse en Turkse geschiedenis, maar ook die van de Tweede Wereldoorlog. Veel indruk maakten de documentaires over de Holocaust en die over de opkomst van het nazisme.’ Volgens Erdal zijn vooral die laatste documentaires relevant voor nu. ‘Het Derde Rijk was een blauwdruk voor de dictaturen van nu. Dictators weten dankzij de nazi’s hoe belangrijk propaganda is, het manipuleren van de media, het demoniseren van groepen. Je hoort daarom over de nazi’s te leren. Uit wat er toen gebeurde kunnen lessen worden getrokken voor het heden.’
Als we hier hem naar vragen, zegt Erdal dat hij inderdaad doelt op de Turkse president Recep Tayyip Erdogan, die de persvrijheid de nek om heeft gedraaid en politieke tegenstanders vervolgt. ‘Maar de vlieger gaat ook op voor het Rusland van Vladimir Poetin, het Hongarije van Viktor Orban en het Syrië van Bashar al-Assad. Het gebeurt overal. Vaak blijft het alleen bij haatretoriek – zoals bij Geert Wilders bijvoorbeeld – maar het gevaar is dat retoriek leidt tot een politiek van vervolging en uitroeiing.’
Erdal voelt zich ook erg betrokken bij de stad Rotterdam – waar hij al tientallen jaren woont. ‘Het is ook mijn stad, als bestuurder heb ik bijgedragen aan de ontwikkeling van Rotterdam. Ik maak dikwijls wandelingen met mijn vrouw door de stad. We komen niet alleen langs plekken die in mei 1940 gebombardeerd, maar ook monumenten, zoals bijvoorbeeld de plek waar de Joden zijn afgevoerd tijdens de razzia. Rotterdammer-zijn betekent ook deze geschiedenis leren kennen. Zoals het ook bij het Nederlander-zijn hoort dat je de geschiedenis van ons land leert kennen. Turken zijn onderdeel van de Nederlandse samenleving geworden, ze moeten niet alleen de taal spreken en de formele regels weten, maar ook leren over de cultuur en geschiedenis van Nederland.’
Erdal vertelt dat hij de ernst van de naziterreur pas echt begreep toen Turkije na de mislukte coup van juli 2016 de Gülenisten besloot te vervolgen. ‘Mensen snappen pas het leed van de ander als ze zelf worden vervolgd. Door deze ervaring kijk je opeens heel anders naar het leed van anderen.’ Gülenisten kregen meer begrip voor Koerden, Grieken, Armeniërs en Alevieten toen ze zelf slachtoffer werden van vervolging door de Turkse staat, aldus Erdal.
De voormalige CDA-politicus hoopt ten slotte vurig dat de democratie zal terugkeren in Turkije, want alleen in een democratische samenleving is er ruimte om kritisch te kijken naar je eigen verleden, de zwarte bladzijden in de geschiedenis. ‘Duitsland heeft excuses aangeboden voor de Holocaust, Nederland voor het slavernijverleden, maar in Turkije is nog niet zo ver. Hopelijk verandert dit in de toekomst.’
Nederlanders met een Turks paspoort kunnen tot en met 7 mei stemmen voor de Turkse presidentsverkiezingen. Die vindt in Turkije op 14 mei plaats, maar de diasporagemeenschappen kunnen dus al eerder naar de stembus. Ik ben op de eerste dag, afgelopen zaterdag, maar meteen gegaan. Dan heb ik het achter de rug en hoef ik me niet te haasten tijdens deze drukke werkweek, met 1 mei (de Dag van de Arbeid), 3 mei (de Dag van de Empathie en Persvrijheid), plus 4 en 5 mei (Dodenherdenking en Bevrijdingsdag).
Zouden alle Turken die zaterdag met gezin en al in de RAI stemden ook even enthousiast zijn over de rest van de week, en bijvoorbeeld op 4 mei om acht uur twee minuten stilte in acht nemen voor de oorlogsslachtoffers van de Tweede Wereldoorlog? Ik geloof er niks van. Dat blijkt ook uit het jaarlijkse Nationaal Vrijheidsonderzoek van het Comité 4 en 5 mei. Terwijl ongeveer 90 procent van de witte Nederlanders stilstaat op 4 mei, is dat bij Turken en Marokkanen slechts bij ietsje meer dan de helft het geval.
De verkiezingen in Turkije zijn voor veel Turken veel belangrijker dan hun saaie, gesegregeerde levens in Nederland. Het land waar we fysiek leven, maar waar we als gemeenschap nog te weinig binding mee voelen. En dat voelen we al helemaal niet met de geschiedenis van Nederland. Het witte perspectief is nog altijd dominant in hoe we naar het Nederlandse verleden kijken. Dankzij de excuses voor de slavernij en de komst van het Slavernijmuseum begint dit wel enigszins te veranderen, althans voor de Surinaamse, Antilliaanse en Indonesische Nederlanders. Maar voor islamitische Nederlanders is de Nederlandse geschiedenis (die volgens velen een joods-christelijke oorsprong zou hebben), nog te vaak een herinnering aan het feit dat zij niet van hier komen en – nog erger – hier niet zouden horen.
Velen ervaren een gebrek aan binding met Nederland. Dat heeft meerdere oorzaken. Ten eerste: Waar zijn de verhalen over de eerste gastarbeiders? Van onze opa’s en oma’s die ondankbaar werk moesten doen en stank voor dank kregen, zoals een AOW-gat, slechte huisvesting en weinig loon. En omdat ze hier bleven en hun familie overhaalden, is hun verhaal van ‘massa-immigratie’ de afgelopen decennia te vaak als ‘het multiculturele drama’ en een ‘grootste fout uit de vaderlandse geschiedenis’ gepresenteerd. De media hebben jarenlang de tweede en derde generatie ‘allochtonen’ een minderwaardigheidsgevoel aangepraat. We zouden een ‘afwijking’ zijn, een ‘allochtone kostenpost op de begroting’, een ‘mislukte generatie’ die mogelijk als ‘vijfde colonne van buitenlandse regimes’ zouden fungeren. Met andere woorden: wij hebben Nederland verpest voor de witte Nederlanders.
Turkse superioriteitsgevoelens werpen een blokkade op tegen ware integratie in Nederland
Maar dit is niet het hele verhaal. Het moederland Turkije laat ons niet los. Het is sowieso dichtbij. We zien Turkije in de oude gezichten van onze ouders. We horen Turkije in de taal die we met hen spreken. We zijn Turkije in de prachtige lichamen die we ons hele leven zullen meedragen. Dit zijn de mooie kanten van ons zijn, die ons elke dag weer aan Turkije herinneren en die we zelf aan elkaar meegeven. Het zou mooi zijn als dit stukje van ons een waardige plek krijgt en dus integreert in het Nederlandse verhaal.
Maar er zijn ook nare dingen uit Turkije, die ons doet segregeren van Nederland. Het minderwaardigheidsgevoel en de haat tegenover het Westen, bijvoorbeeld in het Turkse volkslied:
Al omringt een stalen pantsermuur de westelijke horizon, ik heb een bastion in mijn hart vol van geloof! Je bent machtig, vrees niet! Hoe kan het tandeloze monster, dat je ‘beschaving’ noemt, jouw geloof en wilskracht ondermijnen?
Superioriteitsgevoelens, seculier nationalistisch of vanuit het islamisme, die constant een blokkade opwerpen tegen ware integratie in het land waar we zijn geboren en zullen sterven.
Het kan ongenuanceerd overkomen wat ik hierboven allemaal zeg. Een klap in het gezicht van witte Nederlanders en een stomp in de maag van nationalistische Turken. Maar ja, soms moeten er harde woorden vallen, voordat er iets gebeurt. Geen verandering zonder pijn.
Ik heb afgelopen zaterdag op de seculiere presidentskandidaat Kemal Kiliçdaroglu en de Koerdische partij Groen Links gestemd. ‘Moge vrede, vrijheid en gelijkheid in Turkije, Koerdistan, Armenië en over de hele wereld zegevieren’, schreef ik op sociale media.
Het feit dat ik stem voor een mooier Turkije, betekent echter niet dat ik ‘meer Turks’ en ‘minder Nederlands ben’, of iets dergelijks. En dat ik op 4 mei twee minuten stil sta voor de oorlogsslachtoffers en op 5 mei spreek op Plein 40-45 in Amsterdam Nieuw-West maakt mij ook niet ‘meer Nederlander’, of ‘minder Turks’. Met al mijn liefde en kritiek zijn mijn Turk-zijn en mijn Nederlander-zijn een doodnormaal gegeven voor mij.
Een Afghaans gezin moet misschien binnenkort een asielzoekerscentrum in Almelo verlaten. Het gaat om een vader, moeder en hun acht kinderen. Vorig jaar bood de overheid hen een woning aan. Die weigerden ze echter. Daarom mogen ze niet in het azc blijven, vindt het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA).
Het gezin woont in het Theaterhotel. Daar vangt het COA asielzoekers en statushouders op meldt RTV Oost. In augustus 2022 kregen de Afghanen een verblijfsvergunning voor onbepaalde tijd. Maar ze hadden nog geen woning en moesten dus in het azc blijven wonen.
In november bood de overheid het gezin een woning aan in Tholen, in de provincie Zeeland. Het gezin weigerde die woning. Het COA vindt die weigering onterecht. Via de rechter wil het COA dit gezin dwingen het azc te verlaten.
In de rechtszaal vertelden de Afghanen dat de woning in Tholen aan alle eisen voldeed. Een van hun kinderen moet echter regelmatig naar het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam. Daar wordt hij behandeld voor schisis. De afstand is vanuit Tholen te groot, vindt het gezin.
Het gezin heeft acht jonge kinderen, vertelt de advocaat van het gezin. Als de rechtbank het COA gelijk heeft, komen zij op straat te staan. ‘De vraag is of het gezin bij elkaar kan blijven.’
Het COA houdt voet bij stuk. Het is volgens dat orgaan een unieke zaak. Voor het eerst probeert het COA via de rechter asielzoekers weg te sturen uit een azc. De rechter doet op 16 mei uitspraak.
De Vlaamse regering start een schorsingsprocedure tegen drie erkende Turkse moskeeën. Ze zouden zich politiek te veel laten leiden door het Erdogan-regime en moeten hun ‘banden met Turkije doorknippen’.
De moskeeën zijn verbonden aan Diyanet, het Turkse overheidsorgaan voor religieuze zaken. Van negen andere moskeeën wordt dat ook verwacht. Zij hebben tot 15 november tijd om ‘orde op zaken stellen’ wat betreft ‘negatieve invloeden uit Turkije’. Zo meldt de Belgische krant De Morgen.
‘Buitenlandse inmenging of financiering is ten strengste verboden’, schrijft De Morgen. ‘Alle financiële giften moeten worden geregistreerd in de boekhouding’. Hierbij kijken de Belgische autoriteiten vooral naar de Turkse Diyanet-moskeeën. Geen enkele Diyanet-moskee zou op dit moment voldoen aan het verbod op beïnvloeding uit het buitenland.
De Selimiye-moskeeën in Lommel en Heusden-Zolder en de Kesver-moskee in Aalst krijgen een maand tijd om te reageren, waarna de minister Bart Somers (Binnenlandse Zaken) de knoop over hun erkenning definitief zal doorhakken. Zo’n intrekking zou grote gevolgen hebben. Zo zouden de moskeeën hun financiële steun vanuit de overheid in rook zien opgaan, waaronder hun vrijstelling op de onroerende voorheffing op hun gebouwen. Bovendien zouden de imams hun werk- en verblijfsvergunning in ons land kunnen verliezen.
Volgens Somers kiest Vlaanderen bewust voor een getrapt systeem van sanctionering, zodat er nog een verbetertraject mogelijk is. ‘Anders dreigt de afstand tussen de overheid en de moskeeën alleen maar toe te nemen. We geven lokale geloofsgemeenschappen de mogelijkheid om los te komen van buitenlandse financiering”, zegt hij.
Hindoe-nationalisten geloven dat de bevolkingstoename in India wordt veroorzaakt door moslims, die meer kinderen krijgen dan hindoes. Zo verspreiden ze de hindoe-variant op de beruchte extreemrechtse omvolkingstheorie.
Een belangrijke hindoe-influencer die deze spookverhalen verspreidt is Amit Upadhyay, een apotheker uit Uttar Pradesh die op Facebook bijna 40.000 volgers heeft. In april verspreidde Upadhyay de complottheorie dat Indiase moslims doelbewust veel kinderen krijgen, met als doel om de macht in India in handen te krijgen. ‘Ik vertel al mijn hindoeklanten dat ze meer kinderen moeten krijgen, om zo moslims tegen te gaan’, vertelde hij het Franse persbureau AFP. ‘Anders zullen ze een bedreiging worden en uiteindelijk het hindoeïstische geloof uit India wegvagen.’
Moslims krijgen gemiddeld meer kinderen dan hindoes. Volgens het Pew Research Center, een Amerikaanse denktank die demografisch onderzoek doet, zal de islamitische bevolking van India groeien naar 311 miljoen in 2050. Maar ook dan blijven moslims een relatief kleine minderheid in het land, dat dan 1,7 miljard inwoners zal hebben.
Hindoe-extremisten negeren deze feiten echter en vrezen een islamitische overname van India. Ze verspreiden nepnieuws via Facebook, WhatsApp en andere sociale media. Op Facebook begroette een internetgebruiker het nieuws dat er India nu meer mensen wonen dan in China sarcastisch, door de moslims in het land te feliciteren die vijf tot tien kinderen zouden krijgen. Een andere twitteraar vreesde dat India straks verandert in een islamitische staat die de sharia invoert. De haat wordt ook offline verspreid. Zo beweerde hindoepriester Ravindra Puri op een massabijeenkomst in Haridwar dat hindoes tegenwoordig maar een kind krijgen, in plaats van twee. Om de balans te herstellen moesten vrome hindoes drie kinderen krijgen. ‘Een om de natie te dienen, een voor de huishouding en een om de religie te dienen en priester te worden.’
Egypte heeft veel prominente leden van de Moslimbroederschap opnieuw op de terreurlijst gezet, waar ze voor vijf jaar op zullen blijven staan.
Het gaat om journalisten en andere mensen die werken in de media, mensenrechtenactivisten, artsen, voormalige parlementsleden, zakenlieden en andere tegenstanders van het regime. De meesten wonen in het buitenland.
Een prominent lid op de terreurlijst is bijvoorbeeld Ayman Nour, een voormalige presidentskandidaat. Ook de vooraanstaande journalisten Moataz Matar, Mohamed Nasser en Hamza Zawbaa staan op de lijst, net als 32 journalisten die werken voor de Arabische nieuwszender Al Jazeera, Al Sharq, Mekameleen, Watan, Rassd Network en enkele andere platforms die kritisch zijn over het Egyptische regime.
Mensen die op de terreurlijst staan krijgen een reisverbod, hun paspoort wordt ingetrokken en ze kunnen geen nieuwe aanvragen. Ook kunnen mensen die op de terreurlijst staan geen werk in Egypte meer krijgen en worden hun vermogen bevroren.
President Abdel Fatah al-Sisi regeert Egypte al bijna een decennium met harde hand en vervolgt politieke tegenstanders rücksichtslos. Hij is in 2013 aan de macht gekomen door middel van een militaire staatsgreep, die een einde maakte aan de democratisch gekozen regering van president Mohammed Morsi van de Moslimbroederschap. Leden van de Moslimbroederschap worden keihard vervolgd door het nieuwe regime.
Opmerkelijk is dat de terreurlijst niet helemaal op to date is en dat er enkele mensen op de lijst staan die reeds zijn overleden, waaronder Mohammed Morsi.
De gepensioneerde Turkse kolonel Ümit Öztürk beweert in een video dat Turkije groene paspoorten afgeeft aan in Syrië getrainde IS-strijders. Dat stelt hen in staat om zonder visum de Schengenzone in te reizen.
Öztürk kwam daar per abuis achter, zegt hij in de video. ‘In mei 2022 was ik op doorreis in Duitsland om een vliegbeurs in Zwitserland te bezoeken. Door de Duitse luchthavenbeveiliging werd ik aangehouden en meegenomen naar een privéruimte. Na 45 minuten werd ik weer vrijgelaten, toen de ambtenaren alle nodige controles hadden afgerond.’
Öztürk kreeg te horen dat zulke groene paspoorten onder verscherpt toezicht stonden, omdat was gesignaleerd dat ze door Syrië-gangers van Oezbeekse en Turkmeense afkomst in Duitsland werden gebruikt. Ook mensen die Jezidi’s tot seksslaven hadden gemaakt.
Öztürk reageert verbolgen: “Dit [groene] paspoort wordt uitgegeven door het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Het wordt gegeven aan de hoogste ambtenaren van de staat. Hoe kan het dat dit paspoort wordt gegeven aan onbekende mensen zoals die van de Islamitische Staat?’
De Turkse regering wordt al lange tijd beschuldigd van steun aan jihadisten in Noord-Syrië. Met het Assad-regime wil de Turkse regering, na jaren van vijandigheid, weer gesprekken voeren, vooral om de miljoenen Syrische vluchtelingen in Turkije terug te sturen.
Uit gegevens van de Hoge Kiesraad in Turkije blijkt dat ruim 713.000 Turken in het buitenland al hebben gestemd. Dat is een fors hogere opkomst dan de verkiezingen in 2018. Zo meldt de Turkse nieuwssite Son Haber.
Vooral in Oostenrijk en Frankrijk stemmen Turken meer. De opkomst is daar respectievelijk 72 procent en 60 procent hoger dan in 2018. Ook in Duitsland wordt er vaker gestemd. Daar is een stijging van 37 procent.
In Nederland staat de teller na drie dagen op ruim 67.000 Turken die hebben gestemd, op ongeveer 260.000 stemgerechtigden. In 2018 brachten ongeveer 120.000 daadwerkelijk hun stem uit.
Dat ging op de tweede dag niet geheel vlekkeloos. Zo braken er vechtpartijen uit tussen sympathisanten van Erdogan en de oppositie, in Amsterdam en Antwerpen. Ook in de Franse stad Marseille zou de stembusgang onrustig verlopen, volgens de islamistische krant Yeni Safak.
In Turkije is de verkiezingscampagne ondertussen in volle gang. Zo heeft de Turkse oppositie een enthousiasmerende video naar buiten gebracht. De verenigde oppositie, de Tafel van Zes, wil de verkiezingen in één ronde winnen. Dat wordt nog knap lastig. Ook omdat de Turkse oppositie in april slechts 32 minuten zendtijd kreeg van de Turkse staatszender TRT, en de AK-partij van Erdogan ‘maar liefst 32 uur’, schrijft de Turkse nieuwssite Duvar.
Maar het kan nog altijd erger in Turkije. Zo werden vorige week meer dan honderd Koerdische journalisten en activisten opgepakt. De Koerdische journalisten Dicle Müftüoglu en Sedat Yilmaz zijn daar vandaag aan toegevoegd. Zij zijn ook achter de tralies gezet, meldt de Turks-Armeense krant Agos.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
