10.6 C
Amsterdam
Home Blog Pagina 461

Bij het geweerde Palestina-panel: ‘Rector Leiden is nuttige idioot Israël’

0

Hester Bijl, rector magnificus van de Universiteit Leiden, is een ‘nuttige idioot’ van Israël. Dat stelde een panellid gistermiddag tijdens een uit de universiteit geweerde discussie over Israël als ‘apartheidsstaat’.

De Palestinadiscussie ‘Apartheid, racism and intersectionality’ zou aanvankelijk plaatsvinden in een universiteitszaal, maar het universiteitsbestuur cancelde dit vorige week. Zo zou de moderator van het debat – de Nederlands-Palestijnse antropoloog Dina Zbeidy, die Israël ook als apartheidsstaat beschouwt – niet neutraal genoeg zijn. De discussie vond gisteren alsnog plaats, buiten de universiteit om, in het Koorenhuis, een locatie in het centrum van Den Haag. Meer dan honderd bezoekers – vooral linkse en islamitische studenten – woonden het debat bij.

Gespreksleider Dina Zbeidy kreeg een daverend applaus van de aanwezigen, die op deze manier hun ongenoegen over het besluit van de Universiteit Leiden kenbaar maakten. Ook enkele panelleden deden een duit in het zakje. Zo noemde de Palestijns-Nederlandse analist en journalist Mouin Rabbani de Leidse rector magnificus Hester Bijl een ‘nuttige idioot’ van Israël en diens voorstanders.

Rector Bijl hamerde in haar negatieve oordeel over Zbeidy op de neutraliteit die een moderator zou moeten bezitten. Maar wat is nog ‘neutraal’, betoogde Rabbani, als je blijkbaar geen keuze mag maken ’tussen bezetter en bezette, tussen apartheid en haar slachtoffers en tussen etnische zuiveraars en de vluchtelingen die zij hebben gecreëerd’?

De zaal begroette deze en andere scherpe uitspraken van de eloquente Rabbani met instemmende geluiden. In zijn speech hekelde de Palestijns-Nederlandse analist ook de ‘dubbele standaarden’ van de westerse elites, die wél nu Rusland veroordelen en boycotten maar al zeventig jaar niets doen tegen Israël. Daarnaast leverde hij stevige kritiek op Amnesty International. Niet alleen zegt de mensenrechtenorganisatie ‘nu pas’ dat Israël aan apartheid doet, ook spreekt Amnesty zich nog steeds niet uit tegen de bezetting van de Westbank.

De paneldiscussie is één van de activiteiten die de groep Students for Palestine organiseert tijdens de zogenoemde ‘Israeli Apartheid Week’ van deze week. Niet toevallig vindt deze week ook de Week tegen Racisme plaats. Volgens de Keniase wetenschapster en feministe Waruguru Gaitho, als lector verbonden aan de rechtenfaculteit van de Universiteit Leiden, is de strijd voor Palestina onlosmakelijk verbonden met de strijd tegen racisme.

‘Alles is met elkaar verbonden. Angela Davis (een prominente radicale Black Power-activist, red.) was solidair met de Palestijnse strijd, en Palestijnse activisten waren de eersten die solidair waren met Black Lives Matter. Onze strijd en die van de Palestijnen zijn met elkaar verstrengeld.’

Berichten uit Moskou

0

De berichten en beelden over de oorlog in Oekraïne stromen binnen. Het journaal opent bijna dagelijks met de laatste ontwikkelingen op het slagveld. De kaart toont hoeveel meer territorium Russisch rood is gekleurd. ‘De beschietingen gaan onverminderd door’, horen we de nieuwslezers in meerdere talen zeggen. In de kranten zijn de foto’s te zien van de vernietiging in Kiev, Charkov, Marioepol en andere plekken waar we nog nooit van hebben gehoord.

Hele woonwijken worden aan gort geschoten door straaljagers, raketten en tanks. Wraakzuchtig, haatdragend en nietsontziend verwoest Russische staatsterreur de levens van duizenden onschuldige Oekraïners. Elke dag weer in deze oorlog, die al bijna een maand oud is.

Ik blijf maar kijken en kijken. Bijvoorbeeld naar het onbeschrijflijke verdriet dat al het geweld veroorzaakt op de grond. Van een Oekraïense vader die zich heeft vastgeklampt aan het lichaam van zijn omgekomen zoon. Hij wil hem nooit meer loslaten. Hij ruikt nog een laatste keer aan zijn volle, prachtige dos haar.

‘Er viel een bom op een sportveld’, staat bij het onderschrift en ik breek. De Oekraïners zullen je nooit vergeven. Ja, Poetin. Ik heb het over jou. Maar ook de Russen die hem steunen. Jullie zullen voor altijd gehaat worden. Is dit hoe je Oekraïne ‘denazificeert’? Door Oekraïense vaders de ergste pijn van hun leven te laten voelen? Door zwangere vrouwen en hun ongeboren kind te doden? Dit is juist nazificatie – met de Russische vlag erop.

Denazificatie? Poetin is de nazi in dit verhaal

Dan krijg ik een berichtje uit Moskou. ‘Mijn leven is geruïneerd. We zijn weer terug in het Sovjettijdperk. Mensen fluisteren naar elkaar op straat en in de winkel.’ Het zijn appjes van een Russische vriendin. Elke keer als de Russische beer op het wereldtoneel verscheen, stuurden we elkaar informatie over de stand van zaken, maar zo verwilderd als nu zijn haar woorden nooit geweest.

‘Het is alsof ik in een zombieland leef. Steeds meer mensen om me heen steunen Poetin. En dit zijn allemaal slimme, goed opgeleide mensen! Laat staan al die mensen die alleen maar een tv hebben als nieuwsbron. Er zijn concerten voor het Russische leger die doen alsof het om een religieuze oorlog gaat. Het zijn Hitleriaanse tijden.’ Denazificatie? Poetin is de nazi in dit verhaal.

Dan stuurt ze een artikel van 22 jaar geleden, over de Russische journalist Anna Politskovskaya die in 2006 in opdracht van Poetin is vermoord. ‘Omdat ze de waarheid schreef over de Tsjetsjeense oorlog’, zegt ze daarbij. De laatste alinea van dat stuk kan volgens haar ‘geplakt worden’ op de huidige periode. ‘Dus de tijd waarin de Russen die opgevoed zijn met heroïsche verhalen tegen het Duitse fascisme, zelf fascistisch werden.’

Je wordt er niet vrolijk van. En wat valt er te doen tegen een escalerende Poetin? Lijdzaam toezien zoals in Syrië? Ook de Oekraïners vragen nu om een no-fly-zone en nog meer wapens. Over de eerste vraag is de NAVO helder geweest. Dat gaat er niet van komen, met mogelijk miljoenen burgerslachtoffers van dien. Een directe confrontatie met Rusland wordt niet aangedurfd, ‘want anders krijgen we een kernoorlog’, is het weinig overtuigende mantra, dat in het Westen sinds jaar en dag heerst.

Maar de ongemakkelijke vraag dient gesteld te worden. Gaat Poetin echt een kernoorlog riskeren wanneer in het westen van Oekraïne een no-fly-zone of een veiligheidszone voor vluchtelingen wordt gecreëerd? Zijn we zo gevoelig geworden voor zijn dreigende taal? Een kernoorlog met het Westen betekent namelijk ook zelfdestructie voor Rusland. Bovendien bedreigt een no-fly-zone in West-Oekraïne Rusland niet in het eigen grondgebied. Van een rare nuke-sprong van een ‘beer in het nauw’ zal dan ook geen sprake zijn. Poetin bluft. Er is nog tijd.

Onlangs zijn de premiers van Polen, Slovenië en Tsjechië naar Kiev afgereisd. Ze hebben lef getoond om een belegerde stad te bezoeken. Meer Europese levens dienen hun solidariteit te betonen met zulke boots on the ground om te laten zien dat we niet bang zijn voor Rusland. En als we alsnog doodgaan in een ‘nucleaire oorlog’, gaan we dan in ieder geval dapper ten onder. Slava Ukraini!

‘Indiase propagandafilm ‘The Kashmir Files’ wakkert moslimhaat aan in India’

0

Critici vallen massaal over de nieuwe Indiase film The Kashmir Files, die vertelt hoe hindoes in de jaren negentig massaal Kashmir ontvluchtten vanwege extremistisch geweld. De film zou moslims, die in India steeds meer in de verdrukking staan, demoniseren.

Hindoes werden doelwit van aanvallen door extremisten na het uitbreken van de militante strijd door islamitische Kashmiri tegen de Indiase autoriteiten in 1989. Meer dan honderdduizend hindoes verlieten hun huizen en verhuisden naar andere delen van India. Naar schatting werden er tussen de vierhonderd en dertienhonderd hindoes vermoord.

Volgens hindoe-nationalisten waren de aanvallen een genocide van moslims tegen hindoes, en waren er zelfs nog veel meer doden te betreuren. Dit is ook het verhaal dat de film vertelt. De honderden moslims die in de jaren 1989-1995 ook werden vermoord door terroristen krijgen geen gezicht.

The Kashmir Files is geregisseerd door Vivek Agnihotri (foto), die zich volgens de linkse Indiase krant the Wire ontpopt tot de favoriete regisseur van de regerende hindoe-nationalistische partij BJP. Doel van de film zou zijn om de hindoe-nationalistische politiek van de BJP te promoten. Dat betekent dat moslims worden verbeeld als bloeddorstige barbaren, en de liberale Indiase politieke elite van die tijd als slappelingen.

Iedereen die het niet eens is met het hindoe-nationalistische wereldbeeld is een landverrader, zo vat the Wire de boodschap van de film samen: The Kasmhir Files gebruikt de Kashmiri pandits voor propaganda, en haat moslims’.

The Kashmir Files zet aan tot moslimhaat, bericht de islamitisch-Indiase krant Siasat. Een gemaskerde man, die een doek van saffraan om zijn gezicht heeft gewikkeld, heeft in een video opgeroepen tot een massale genocide op moslims om zo de dood van de pandits te wreken.

‘We zullen iedereen vermoorden, van de jongste tot de oudste. Als we de jongeren achterlaten, willen ze weten wie hun vader heeft vermoord. Ze zullen hatelijk worden en wraak willen.’ Ook moeten moslimvrouwen worden verkracht, zegt de gemaskerde man. ‘Ik heb geen macht, anders zou ik je moeder, zus, grootmoeder, tante en anderen verkrachten.’

The Kashmir Files draait ook in Antwerpen en Brussel, aldus Bioscoopagenda.nl. De film wordt gepromoot op de website Bollywood.nl.

Sinds de BJP en premier Modi in 2019 andermaal de macht grepen in India, na in 2014 ook al te zijn verkozen, is de haatdragende retoriek door politici en hindoepriesters tegen de tweehonderd miljoen zielen tellende moslimminderheid gegroeid, evenals het aantal voorvallen van anti-moslimgeweld. Ook komen moslims wettelijk steeds meer in de verdrukking te staan. Zo bepaalde de rechter onlangs dat het hijabverbod op middelbare scholen in de Indiase staat Karnataka rechtmatig is.

Zweden: gevluchte Turkse journalist bewusteloos geslagen

0

De gevluchte Turkse journalist Ahmet Dönmez, die in Zweden in ballingschap leeft, is door twee mannen in Stockholm aangevallen en verwond. Dit meldt de Turkse nieuwssite Turkish Minute.

De aanslag vond vrijdag overdag plaats en in de aanwezigheid van de dochter van de journalist. Dönmez was op slag bewusteloos en is dit weekend behandeld in het ziekenhuis.

De journalist staat bekend om zijn kritische stukken over de Turkse regering, specifiek over de relaties die de Turkse staat met maffiosi zou onderhouden.

Dönmez tweette eerder dit jaar doodsbedreigingen die hij heeft ontvangen van de maffiabaas Ihsan Hizarci. In het dreigement via Whatsapp laat Hizarci Dönmez weten dat hij zich niet veilig hoeft te voelen omdat hij in Zweden is. ‘Ik laat je hoofd binnen 24 uur afsnijden’, aldus Hizarci in het bericht.

Die dreigement kwam enkele dagen na een YouTube-video waarin Dönmez bericht dat de Turkse minister van Binnenlandse Zaken maffiafiguren de hand boven het hoofd zou houden.

Dönmez werkte tot 2016 voor de Turkse krant Zaman. In dat jaar – al voor de couppoging –  werd Zaman door de Turkse staat geconfisqueerd en ontbonden vanwege relaties met de Gülenbeweging.

De regering-Erdogan houdt de Gülenbeweging verantwoordelijk voor de couppoging van 15 juli 2016 en beschouwt het als een ‘terroristische organisatie’. Turkije verdenkt Dönmez daarom ook van ‘terreurbanden’.

Turkse journalisten in ballingschap worden vaker gemolesteerd en bedreigd. Eind 2020 werd de dissidente journalist Abdullah Bozkurt, net als Dönmez woonachtig in Zweden en ooit werkzaam voor Zaman, mishandeld door onbekende mannen.

Canada: aanval met bijl in moskee verijdeld

0

Een 24-jarige man uit Canada heeft dit weekend tijdens het islamitische ochtendgebed moskeegangers aangevallen met een bijl en berenspray. De biddende moskeegangers wisten de man te overmeesteren.

Volgens de politie liep de man, een bewoner uit de buurt, de Dar Al-Tawheed Moskee vlakbij Toronto al zwaaiend met een bijl in. Ook spoot hij berenspray, een soort pepperspray voor zoogdieren, op het aanwezige publiek.

De Canadese premier Justin Trudeau heeft de aanslag veroordeeld. In een tweet noemde hij het voorval ‘ontzettend storend’. Hij zei dat er ‘in Canada geen plek is voor dit geweld’.

‘Ik ben in gedachten met de islamitische gemeenschap vandaag en ik koester de moed van diegenen die daar vanochtend opstonden’, aldus Trudeau.

De nationale moslimraad zegt dat er ongeveer twintig mensen aan het bidden waren toen ze werden aangevallen door de man.

‘Sommigen onder hen keerden zich dapper naar de dader en stonden het niet toe dat hij kon aanvallen. Hij werd getackeld en vastgehouden tot de politie kwam.’

De moskeegangers hebben kleine verwondingen opgelopen vanwege de spray. ‘Maar ze zijn natuurlijk erg geschrokken en zijn nu aan het herstellen.’

De politie doet onderzoek naar het geweld en houdt rekening met ‘alle mogelijke motivaties’ voor de aanslag.

‘Libische generaal stuurt ook troepen naar Oekraïne’

0

Behalve de Syrische dictator Bashar al-Assad stuurt ook de Libische krijgsheer Khalifa Haftar troepen naar Oekraïne om de Russische invasie bij te staan. Dat beweren de Oekraïense strijdkrachten.

De Libische maarschalk Haftar wordt, net als de Syrische dictator Assad, door de Russische president Vladimir Poetin militair ondersteund.

In Libië woedde een bloedige burgeroorlog, waarbij Haftar de wapens heeft opgenomen tegen de Libische regering. Honderden Russische huurlingen van de Wagner Group hebben voor Haftar gevochten.

Sinds oktober 2020 is er in Libië een wapenstilstand van kracht. Haftar heeft het oosten van het land stevig in handen.

Universiteit Leiden verwerpt kritiek op ‘zionistisch’ veiligheidshoofd

0

De Universiteit Leiden blijft pal achter haar hoofd Veiligheidszaken staan. Sommige pro-Palestijnse activisten zien hem als degene die achter de schermen verantwoordelijk is voor het cancelen van een Palestina-paneldiscussie aan de universiteit.

In de paneldiscussie zouden wetenschappers in een universiteitszaal betogen waarom Israël een apartheidsstaat is die Palestijnen onderdrukt, zoals ook Amnesty International en Human Rights Watch beweren. Maar het universiteitsbestuur achtte moderator Dina Zbeidy, een Nederlands-Palestijnse antropologe die ook vindt dat Israël een apartheidsstaat is, niet neutraal genoeg. Omdat de organisatoren haar niet wilden vervangen, cancelde Universiteit Leiden het evenement en wordt de discussie vanmiddag buiten de universiteit om in Den Haag georganiseerd. Eerder vanmiddag is er gedemonstreerd door tegenstanders van het universiteitsbesluit.

BDS Nederland, een pro-Palestijnse NGO, beweert dat Leo Harskamp, het hoofd van de universiteitsbeveiliging en volgens BDS ‘een uitgesproken Christen-Zionist’, achter het cancelen zit.

Vorig zomer twitterde Harskamp aan de Leidse docent en Midden-Oostendeskundige Christian Hederson, die schreef dat Israël een ‘oorlog’ voert tegen Palestijnse amateursporters: ‘Elke progrom (sic) ooit werd voorafgegaan door dit soort kwaadaardige leugens. Hoe wilt u dat de (joodse) studenten onder uw hoede zich voelen?’

Pro-Palestijnse activisten vinden dat Harskamp met deze tweet zijn boekje te buiten is gegaan en twijfelen aan de neutraliteit van hem als hoofd beveiliging. Zo vindt de Leidse antropoloog Jasmijn Rana dat er een discussie moet komen over zijn neutraliteit als veiligheidsadviseur.

Volgens universiteitswoordvoerder Renée Merkx is de kritiek op Harskamp niet terecht. ‘Het standpunt om de paneldiscussie niet door te laten gaan, is ingenomen door het College van Bestuur’, zegt ze. ‘Aan het besluit hebben anderen uitvoering gegeven, waaronder het hoofd van de beveiliging.’ Volgens Merkx staat Harskamp ‘voor al onze medewerkers, ongeacht hun achtergrond of komaf’.

De universiteitswoordvoerder wil niet reageren op de ‘pogrom’-tweet van Harskamp en op de vraag of Harskamp misschien onder druk van de universiteit inmiddels zijn Twitteraccount heeft verwijderd. ‘Hij voert zijn functie uit op neutrale wijze, zonder enige voorkeuren’, aldus Merkx. ‘Collega’s onder elkaar op de universiteit kunnen het niet eens zijn met elkaar. Je moet echter respect voor elkaar hebben en persoonlijk zo met elkaar omgaan, dat je de integriteit van de ander niet in twijfel trekt. Dat is onkies, vind ik.’

Volgens bronnen aan de universiteit had Mark Rutgers, decaan van de faculteit Geesteswetenschappen, vrijdag een ander zaaltje gehuurd voor de paneldiscussie die op maandagmiddag moet plaatsvinden. Maar volgens diezelfde bronnen is de decaan inmiddels teruggefloten. Volgens universiteitswoordvoerder Merkx klopt dit niet: Rutgers zou hebben aangeboden de paneldiscussie te leiden, maar vervolgens zou de organisatie, de groep Students for Palestine, dit niet hebben geaccepteerd. Volgens Merkx zitten Rutgers en de universiteit op één lijn.

‘Newroz piroz be!’ Koerdische Nederlanders vieren ‘hun’ nieuwjaar

0

Vandaag is het Newroz, het feest waarmee verschillende volkeren in het Midden-Oosten en Afrika de lente verwelkomen. Newroz piroz be – gelukkig nieuwjaar! Voor Koerden die geen eigen land hebben en onderdrukt worden in Irak, Iran, Syrië en Turkije hebben deze woorden ook een politieke lading. De Kanttekening sprak met Koerdische Nederlanders over de speciale betekenis van Newroz.

‘Voor mij is Newroz een periode van samenkomen met de familie en met andere Koerden’, zegt de Turks-Koerdische Nederlander Bedel Bayrak. Hij is antropoloog en programmamaker bij het Amsterdamse debatcentrum Pakhuis de Zwijger. Ook in ‘etnisch opzicht’ is het voor hem ‘een echt Koerdisch feest’. Hij doelt daarmee op ‘alle religieuze en sektarische verdeeldheid’ binnen de Koerdische gemeenschappen die op de achtergrond komen te staan met Newroz. Dat maakt het een ‘uniek feest’ dat, naast alle andere feesten waar Koerden aan deelnemen, denk hierbij aan islamitische feestdagen, meer het Koerd-zijn benadrukt. ‘Bij Newroz komt de gemeenschap echt bij elkaar’, aldus Bayrak.

De Iraaks-Koerdisch-Nederlandse politicoloog Mirko Jouamer stemt daarmee in. ‘Newroz is voor Koerden het Koerdische nieuwjaar en staat daarmee symbool voor het nationalistische verzet. Het is een belangrijk moment voor de identiteit van de Koerden, omdat het tijdens de ergste tijden van onderdrukking de Koerden bij elkaar heeft gebracht.’

De Turks-Koerdisch-Nederlandse juriste Zisan Mermi spreekt van een ‘symbolisch feest van de overwinning van het licht op het duister’ waarin ‘de natuur ontwaakt’. Ze noemt de ijzersmid Kawa, een figuur uit de Koerdische mythologie die zeshonderd jaar voor Christus de tiran Zuhak onthoofdde en de Koerden bevrijdde van een onderhorig bestaan. ‘Ik hoorde al deze verhalen als kind van mijn oma en tante. Het wordt gewoon gevierd als ons nieuwjaar, ons eigen feestje.’

Ook dit jaar wordt Newroz uitbundig gevierd, waarin Koerden van alle windstreken, veelal uitgedost in traditioneel klederdracht met de kleuren van Koerdistan – rood, geel en groen –, extatisch de halay dansen.

Bayrak ziet een sterke parallel tussen de politieke situatie van de Koerden en de mythische herkomst van Newroz. ‘De Assyrische heerser Zuhak hield verschillende groepen onder de duim,’, vertelt hij zoals hij het verhaal van zijn opa heeft gehoord. ‘Die heerser zou heel wreed zijn en elke dag twee Koerdische offers opeisen om zijn slangen te voeden die aan zijn schouders vastzaten. De legendarische smid Kawa, die al zes zonen aan de tiran had verloren, kwam in opstand toen Zuhak nog een zoon wou. Met een hamer sloeg hij de tiran dood.’ Dit verhaal maakt Newroz voor Bayrak, naast de natuurlijke verwelkoming van de lente, ook een gepolitiseerd feest van Koerdische bevrijding. ‘Dat geldt voor mij zo, maar ook voor veel andere Koerden’, zegt hij.

In de ervaring van Jouamer is de politisering van Newroz vooral een zaak geweest die uit de andere delen van het niet erkende Koerdistan kwam. ‘Ook vanwege de no-fly-zone sinds de jaren negentig. Toen werd Iraaks-Koerdistan een semionafhankelijke staat. Vanuit de andere gebieden van Koerdistan werd met trots en inspiratie gekeken naar de viering van Newroz. Dat het daar überhaupt kon in vrijheid. Het werd een nog sterker boegbeeld dan het al was, een bron van inspiratie voor het Koerdische nationalisme.’

‘Newroz heeft tijdens de ergste tijden van onderdrukking de Koerden bij elkaar gebracht’

In Turkije is Newroz jarenlang onderdrukt. Mensen werden gearresteerd, en zelfs vermoord bij het iconische springen over de vreugdevuurtjes, die in de nacht worden aangestoken en symbool staan voor de hoop van het licht in de duisternis. Hoewel Bayrak (34) als achtjarig jochie naar Nederland is gevlucht, kan hij de spanning in Turkije goed herinneren. ‘Wat me vooral is bijgebleven is de relaxte sfeer die ik in Nederland ervoer tijdens Newroz. Ik was verbluft dat het veilig was hier. Dat het gewoon kon. In Turkije waren er altijd paspoortcontroles. Er werd ook gezegd dat het een terroristenfeest was.’

Later, vertelt hij, werd Newroz door Turkije geclaimd. Dat was aan het begin van de Erdogan-periode. In 2008, met de ‘Koerdische opening’, toen Erdogan nog toenadering leek te zoeken richting de Koerdische minderheid in het land. ‘Dat zie je heel vaak bij de Turkse staat. Eerst proberen ze het te onderdrukken en te vernietigen. En wanneer dat niet lukt kiest men voor assimilatie en Turkwashing. Dat zie je ook aan de spelling overigens. Koerden zeggen Newroz, maar dat mocht niet van de Turkse staat. Ze maakte er Nevruz van.’

Deze spanningen zijn ook in Nederland voelbaar, vertelt Zisan Mermi. Ze spreekt over een bommelding in 2011 bij een zaal in Den Haag. ‘Het was iets tussen rivaliserende Turkse Koerden en Irakese Koerden. Mensen mochten het gebouw niet in, dus toen gingen ze maar voor de deur van het gebouw feestvieren.’

Mermi kent de verhalen van het verbod destijds in Turkije. Dat familieleden het dan toch in de steegjes van achterbuurten gingen vieren. Ze wilde een keer naar de grote Newroz-viering in het oostelijke Diyarbakir gaan. Maar het mocht niet van haar vader. ‘Er zouden daar veel Turkse undercoveragenten rondlopen.’

Die angst is er nog steeds. Ook hier in Nederland. Mermi heeft dat zelf ook een keer meegemaakt tijdens een Newroz-viering. ‘Daar zeiden ze: ‘Je moet wel opletten, want er zijn altijd spionnen aanwezig.’ Het is jammer dat het zo moet. Je bent er voor het feest, maar je moet ook steeds op je hoede zijn.’

Het valt Mermi op dat er wel verschil is tussen Turks-Koerdische en Iraaks-Koerdische Newroz-vieringen. De Turks-Koerdische vieringen gaan altijd gepaard met ellenlange politieke speeches. ‘Met een minuut stilte worden daar ook altijd martelaren herdacht, die in de strijd tegen Turkije zijn omgekomen. Bij de Irakese Koerden is het niet zo politiek’, zegt ze.

Haar mooiste Newroz was toen ze elf jaar oud was. Ze mocht achter de bar drankjes aan gasten schenken. En toen kwamen er ook allerlei beroemde Koerdische zangers opdraven. Ze heeft toen de Turks-Koerdische volkszanger Siwan Perwer ontmoet.

‘Mijn mooiste herinnering’, vertelt Bedel Bayrak, ‘is dat ik als klein mannetje over het vuur moest springen in Nederland. Het was spannend en een persoonlijk moment. Het voelde als een rite de passage’.

Voor Mirko Jouamer was zijn tijd bij de Koerdische studentenvereniging in Nederland het mooiste moment. ‘Ik begon toen ook net mijn Koerdische identiteit te ontdekken en was daar met Koerdische kleding gekomen. Nu vier ik het niet echt meer, omdat ik helemaal geen tijd heb vanwege projecten die mijn volledige toewijding nodig hebben.’

Jouamer onderschrijft de politieke lading van Newroz. ‘Voor mij staat het voor iets veel groters dan alleen een lentefeest, omdat de Koerden worden onderdrukt in Turkije en Irak.’ Voor Mermi is het meer een wereldfeest. ‘Het begin van de lente. De natuur. Dus nee, het is niet alleen maar Koerdisch. Ik zou het ook niet enkel als Koerdisch feest willen toe-eigenen. Het Koerdische aan Newroz is dat dit jarenlang hét moment in het jaar was dat we onze identiteit konden vieren. Alles van de Koerden is afgepakt. Maar op deze dag proberen ze toch hun eigen gang te gaan in hun eigen taal en met hun eigen mensen.’

Zeker 25 migranten verdronken voor kust Tunesië

0

Een schip met migranten op weg naar Italië is vrijdag voor de kust van Tunesië gekapseisd. Tot nu toe zijn de lichamen van 25 mensen – voornamelijk Syriërs – gevonden. Er wordt gevreesd dat de 35 andere inzittenden ook zijn omgekomen.

Tunesië en Libië zijn belangrijke vertrekpunten voor migranten en vluchtelingen die de Europese kusten willen bereiken. Honderdduizenden mensen hebben de afgelopen jaren de overtocht over de Middellandse Zee in gammele bootjes gemaakt, op de vlucht voor oorlog en armoede in Afrika en het Midden-Oosten.

De reis is niet ongevaarlijk. Regelmatig verdrinken migranten en vluchtelingen als hun boot zinkt. In 2021 zijn ongeveer 1.300 mensen verdronken, aldus de VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR. De Internationale Organisatie voor Migratie schat dat er sinds 2014 meer dan 18.000 migranten en vluchtelingen zijn omgekomen of vermist, tijdens een poging om de reis te maken.

Abderrahman el Aissati: ‘Wilders is vooral overrated politiek misbaar’

Discriminatie, als thema is het meer in de media dan ooit. Hoe gaan we er mee om? Wordt het beter? Wordt het slechter? Tijd om de tijdgeest te toetsen. Gijs de Swarte spreekt ervaringsdeskundigen en topwetenschappers over de stand van zaken en persoonlijke pijnpunten.

Abderrahman el Aissati (1960) is onderzoeker en docent, gespecialiseerd in onder meer multiculturalisme en interculturele communicatie. Hij werd geboren in Midar, een klein dorp in het Rifgebergte van Marokko, promoveerde aan de Radboud Universiteit in Nijmegen, doceerde jarenlang aan de Universiteit Tilburg en geeft nu ook les op een ROC.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: wat zijn de meest pijnlijke momenten die u zelf hebt meegemaakt?

‘Toen ik elf jaar was kreeg ik, omdat ik goed kon leren, de uitzonderlijke kans om naar een middelbare school te gaan. Dat was in Oujda, een Arabisch sprekende stad, tweehonderd kilometer van het dorp waar ik geboren ben en iedereen kende. Als Berber sprak ik de taal niet. Ik voelde me niet welkom, was onzeker en bang. Dus daar begon m’n integratie zo’n beetje. Daarna mocht ik gaan studeren in Fez, tweehonderdvijftig kilometer verderop. Ik kende de verhalen en maakte die zelf ook mee. Docenten die naar je identiteitskaart vroegen en dingen zeiden als: ‘Dus jij komt uit de bergen en je denkt hier te kunnen gaan studeren?’ Het idee was dat je als Berber minder beschaafd was, geen goede manieren had. Er werd op je neergekeken. Maar als je vrienden maakt en dichter bij de goede mensen komt, dan raakt dat op de achtergrond. Teenage bonding won het van de discriminatie. En er waren Amerikaanse docenten, die me muzikanten als Bob Dylan en Joan Baez leerden kennen. Hun openheid vond ik geweldig. Het linkse gedachtengoed, wat er nog in de lucht hing van de jaren zestig, cassettebandjes, daar richtte ik me op. En ik werkte hard.’

U promoveerde in Nederland, werkte bijna twintig jaar aan de Tilburg Universiteit. Hoe heeft u de discriminatie hier ervaren?

‘Niet pijnlijk, maar bij vlagen wel irritant. Je fietst met twee fietsen en je wordt aangehouden door de politie. Dat is ontzettende flauwekul. Hoeveel zestigplussers zien jullie fietsen stelen per dag?, denk je dan. Dit gaat over huidskleur. Maar ik heb ook trainingen gegeven aan politieagenten die Berbers wilden leren spreken. Dus tegenover de slechte ervaringen staan evenzoveel goede.’

Maar wat voelt of doet u op zo’n moment?

‘Ik voel zo weinig mogelijk en doe wat praktisch nodig is om het negatieve effect te minimaliseren. Dat wil zeggen: aan een gekrenkt ego heb je op zo’n moment niets. Die mensen kennen me niet. Het is niet persoonlijk. En ik vind dat er altijd ruimte moet zijn om na te gaan waarom zoiets iets gebeurt.’

Is dit soort discriminatie niet per definitie onpersoonlijk? En maakt dat het juist niet ‘irritanter’?

‘Daarom is het ook zo weinig rationeel en juist dat opent de weg naar een hoger niveau. Waar het me om gaat: mensen hebben de neiging zich op basis van dit soort ervaringen af te scheiden van een vriendengroep, of van collega’s, van ‘de anderen’. Dat is over-generalisatie. ‘Ik ben gisteren door een politieagent gediscrimineerd en nu moet ik jullie ook niet meer’ – daar begin ik niet aan. Nederlandse vrienden die iets zeggen dat een beetje discriminerend is, so what? Laten we het er een keer rustig over hebben, als dat kan. Dat is de weg. In Nederland zijn we niet zo sterk in die benadering.’

Hoe bedoelt u?

‘Ik heb daar onderzoek naar gedaan. Het debat op publieks- en op individueel niveau is hier nogal functioneel, te veel gericht op snelle overeenstemming. We pakken het doelmatig aan. Dat is typisch Nederlands en daar is veel voor te zeggen, maar discriminatie is bij uitstek een probleem dat juist verdampt als je de tijd neemt om naar elkaar te luisteren. Alles wordt lichter als je de ander zijn of haar kant laat vertellen, ook al kun je je er na zin één al niet meer in vinden.’

‘Discriminatie is een probleem dat verdampt als je de tijd neemt om naar elkaar te luisteren’

U zegt: laten we het er een keer rustig over hebben, als dat kan. Het publieke debat is nogal heftig de laatste jaren. Ik denk dan bijvoorbeeld aan het ‘minder minder’-geschreeuw van de PVV-aanhang, of aan de acties van Kick Out Zwarte Piet. Hoe ziet u zo’n gesprek voor u?

‘Praten kan in Nederland altijd, zolang het binnen de regels blijft. Mensen willen ook verdieping. En er is genoeg ruimte in de media. Wilders en consorten doen me verder niet zoveel. Ik heb vertrouwen in het intellectuele fundament van Nederland en ik geloof niet dat hij dat aanraakt. Het is vooral overrated politiek misbaar. En het is goed dat het out in the open is. Ga je dat verbieden, dan ontstaat er pas echt een probleem – dan ontploft het vroeg of laat. Maar het blijft wel oppassen. Discriminatie gecombineerd met macht is gevaarlijk. Als het institutioneel wordt, onderdeel van het systeem, dan ontstaan er serieuze problemen.’

Zoals bijvoorbeeld bij de toeslagenaffaire…

‘Ja inderdaad, dat vond ik zeer choquerend. Maar uiteindelijk – het heeft lang geduurd, dat wel – ontstaat er toch grote weerstand tegen zoiets. Daar kun je ook weer vertrouwen uit putten.’

U geeft ook les aan kinderen op een ROC. Velen daarvan hebben een migratieachtergrond. Wat geeft u hen mee?

‘Ik luister naar ze en probeer ze luisteren te leren. Dat gaat vaak over heel gewone alledaagse dingen; over wat ze leuk vinden, over sport, waar ze uitgaan, wat ze hebben gegeten. Ja, ook over hoe ze hun toekomst in Nederland zien. Waar ze van dromen. Waarom ze denken dat iets voor hen niet haalbaar is. Over huidskleur en het baantje dat ze niet kregen. Ik merk dat ze dat enorm waarderen. Natuurlijk gaat het er uiteindelijk om dat ze weten dat ze mogen meepraten en dat ze zichzelf niet als ondergeschikt moeten zien. Maar daar komen we vanzelf. Je moet de breedte in durven gaan. Oplossingen komen vaak geleidelijk. Als je maar blijft praten met elkaar.’