In de afgelopen vier jaar telde Reporters Without Borders ‘144 Israëlische schendingen tegen Palestijnse journalisten’. Dat meldt de internationale perswaakhond op de eigen website.
Reporters Without Borders begon met tellen sinds de dood van de Palestijnse journalist Ahmed Abu Hussein, die de protestmarsen op de Gazastrook versloeg toen een Israëlische sniperkogel hem in april 2018 dodelijk trof.
De protestmarsen zijn op 30 maart 2018 in het leven geroepen om ‘het recht op terugkeer’ op te eisen en als protest tegen de blokkade van de Gazastrook. Sindsdien worden ze ook systematisch gevolgd door journalisten op de grond.
Tenminste 144 Palestijnse journalisten in vier jaar tijd liepen verwondingen op vanwege een kogel, rubberkogel, stungranaat of traangas, afgevuurd door Israëlische soldaten of politie, aldus Reporters Without Borders.
Er vielen ook zwaargewonden. Een freelance fotograaf werd in beide benen geraakt, die daarom gedeeltelijk geamputeerd moesten worden. Twee andere journalisten zijn volledig of gedeeltelijk blind aan één oog. Een ander heeft blijvende schade aan het hoofd overgehouden, toen een Israëlische rubberkogel op zijn schedel insloeg.
Volgens Reporters Without Borders nemen Palestijnse journalisten nog steeds ‘een serieus risico’ door hun werk te doen en de terugkeermarsen te verslaan. ‘Deze journalisten worden vaak bewust verwond door Israëlische veiligheidsdiensten, terwijl ze gewoon op weg waren om hun werk te doen.’
Reporters Without Borders heeft het Internationaal Strafhof in Den Haag daarom gevraagd om onderzoek te doen naar wat het beschouwt als oorlogsmisdaden tegen Palestijnse journalisten. In maart 2021 zei Fatou Bensouda dat er ‘voldoende gronden’ zijn om een officieel onderzoek in te stellen. Maar daar bleef het bij.
Israël staat op plek 86 van de World Press Freedom Index.
Amerika, Frankrijk en Duitsland, de belangrijkste NAVO-bondgenoten van Turkije rondom de strijd om Oekraïne, hebben de levenslange gevangenisstraf voor de Turkse zakenman en filantroop Osman Kavala veroordeeld.
Kavala (64) is ondernemer, maar werd in Turkije vooral bekend vanwege zijn liefdadigheidswerk. Hij maakte zich hard voor cultuur, vrouwenrechten, milieu en verzoening tussen Turken, Koerden en Armeniërs. Hij werd eerst ervan beschuldigd het brein te zijn achter de Geziparkprotesten van 2013. Vervolgens zou hij betrokken zijn bij de coup. Experts zeggen dat hij louter om politieke redenen vastzit.
Zijn veroordeling is volgens een verklaring van de Amerikaanse regering niet alleen een schending van de mensenrechten, maar ook van de Turkse grondwet.
‘We roepen Turkije op om, in lijn met meerdere besluiten van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, Osman Kavala en ieder ander die in Turkije om arbitraire redenen vastzit onmiddellijk vrij te laten.’
In de verklaring van de Amerikaanse regering worden verder ‘zorgen geuit’ over de verregaande ‘juridische intimidatie van het maatschappelijk middenveld, de media, politici en zakenmensen, onder meer door het langdurig opsluiten van mensen middels vage beschuldigingen van steun aan terrorisme en zonder veroordeling’.
De Turkse filantroop zat al 4,5 jaar in de gevangenis. Gelijktijdig met Kavala hebben anderen bijna twintig gevangenisstraf gekregen vanwege dezelfde beschuldiging.
Turkije heeft ondertussen in februari een deadline van de Raad van Europa gemist om Kavala vrij te laten. De Raad heeft procedures gestart om Turkije mogelijk te schorsen, maar wil nog niet echt doorbijten. Vorig jaar liet Human Rights Watch weten dat mensenrechten ‘geen prioriteit’ meer zijn in de verhoudingen tussen de EU en Turkije.
Het aantal discriminatiemeldingen vanuit Amerikaanse moslims is in 2021 met 9 procent gestegen. Dat meldt de moslimburgerbeweging Council on American-Islamic Relations (CAIR), die al jaren strijdt tegen moslimhaat.
Volgens een nieuw rapport ontving CAIR vorig jaar 6.720 klachten over onder meer reisdiscriminatie, haatincidenten, discriminatie in het onderwijs en klachten over de vrijheid van meningsuiting, die v er gaat in Amerika. Volgens CAIR zijn er nog nooit zoveel meldingen geweest als in 2021.
‘Islamofobie is structureel en diep in onze samenleving. Islamofobie is mainstream geworden in Amerika’, aldus het rapport. ‘Het heeft zijn weg gevonden naar de overheidsinstellingen en de publieke sfeer door wetten, beleid, politieke retoriek en andere manifestaties.’
CAIR eist van het Congres dat er een wet komt die lokale politie verplicht haatmisdrijven te documentaren en te rapporteren aan de FBI. ‘Dit zou een stimulans zijn voor lokale wetshandhavers om de dreiging van islamofobie serieus te nemen.’
De Arrahmaan-moskee in Eindhoven deelt tijdens de ramadan gratis warme maaltijden uit. Dat doet het dit jaar al voor de vijfde keer, meldt het Eindhovens Dagblad.
Het is een groot succes. De vrijwilligers rekenden er aanvankelijk op dat ze gemiddeld veertig pakketten per dag zouden uitdelen, maar dat zijn er nu zo’n 85 geworden.
De ‘Iftar Take Away’ begon vijf jaar geleden, aldus een moskeemedewerker. ‘We hadden gewoon niet meer genoeg ruimte om iedereen hier in de moskee te laten eten.’
Er komt van alles op de moskee af, zegt een andere medewerker. Ook niet-moslims: ‘Van studenten met weinig geld tot werkloze en dakloze mensen. We schatten dat daarvan zo’n 70 procent moslim is en 30 procent niet.’
PVV-leider Geert Wilders wil op 13 mei samen met Filip Dewinter van Vlaams Belang op ‘islamsafari’ naar de Brusselse wijk Molenbeek, die veel islamitische bewoners telt.
De populistische politici willen laten zien dat ‘Molenbeek van ons is en nooit een stukje islamkalifaat mag worden’, twittert Dewinter. Ze willen de Belgische sociaaldemocratische leider Conner Rousseau meenemen, die eerder deze week dat hij zich in Molenbeek ‘niet in België voelt’.
In Molenbeek hielden meerdere verdachten van de terreuraanslagen in Parijs in 2015 en Brussel in 2016 zich op. In 2017 planden Wilders en Dewinter ook een ‘islamsafari’ in Molenbeek. De toenmalige burgemeester stak hier een stokje voor, uit angst voor rellen. Dit besluit werd vorig jaar ongegrond verklaard door de Belgische Raad van State.
Toch is ook dit jaar de kans klein dat de ‘islamsafari’ doorgaat. De huidige burgemeester van Molenbeek zegt tegen persbureau Belga dat de gemeente zal kijken of het binnen de regels past, maar ‘extreemrechts is niet welkom’.
Ahmedjan Kasim groeide op als Oeigoer in China en maakte als kind en vooral als tiener de zware communistische repressie mee. In 2011, toen hij vijftien jaar was, vluchtte hij zijn moeder achterna naar Nederland. In zijn boek De Oeigoerse droom: Mijn strijd tegen Chinese onderdrukking doet Kasim verslag van wat hem en zijn familie is overkomen. Hij koos ervoor om te vechten voor het erkennen van de rechten van de islamitische Oeigoeren, die slachtoffer zijn van wrede onderdrukking door de communistische overheid.
Wat was de directe aanleiding van je vlucht?
‘Mijn moeder was al naar Nederland gevlucht. Ik ben haar achterna gereisd. Zij was directeur bij een toeristisch bedrijf dat reizen naar voormalige Sovjetrepublieken en Turkije organiseerde. Ze merkte al langer dat de discriminatie en onderdrukking van de Oeigoeren toenam. In augustus 2009 was mijn moeder in Istanbul, een maand na een Oeigoerse demonstratie in de regionale hoofdstad Ürümqi die door de Chinese autoriteiten keihard was neergeslagen. Ze kreeg een telefoontje. ‘Het is het beste voor jou om uit China weg te blijven. Toen besloot ze om niet meer terug te gaan Ze kreeg uiteindelijk asiel in Nederland.’
Jij vertrok twee jaar later. Waarom pas zo laat?
‘Vluchten uit China was best moeilijk. Mijn paspoort was afgepakt door Chinese overheidsagenten, nadat mijn moeder was gevlucht. Agenten bezochten ook het huis van mijn oma, waar ik toen woonde, en intimideerden haar. Als jonge puber snapte ik nog niet alles. Ik wilde graag zo snel mogelijk naar mijn moeder toe, maar dat kon niet. Het duurde uiteindelijk zo’n twee jaar voordat ik weg kon uit China. In 2010 probeerde ik een visum aan te vragen bij de Nederlandse ambassade in Beijing, maar ik werd afgewezen omdat ik geen paspoort en geen reisdocumenten had. Met veel geluk heb ik ze een jaar later wel teruggekregen. Ik zie hierin de hand van God. En toen ik een visum kreeg reisde ik via Moskou naar Schiphol en zag ik na twee jaar mijn moeder eindelijk weer.’
Je vader is nog steeds in China. Hoe gaat het nu met hem? Wat weet je überhaupt over hem?
‘Sinds 2011 woon ik dus in Nederland. Tot 2017 hadden mijn vader en ik contact. Hij stuurde mij ook dingen. Schoenen, broeken, enzovoort. We hadden regelmatig contact en belden elkaar op verjaardagen, tijdens nieuwjaar, het Suikerfeest en het Offerfeest. Maar ik heb zijn stem sinds 2017 niet meer gehoord. Hij werd in een concentratiekamp opgesloten, kreeg ik via-via te horen.’
Hoe hoorde je dat?
‘Via een kennis. Die probeerde te ontdekken waar mijn vader precies opgesloten zat. Maar de Chinese autoriteiten kwamen hierachter en bedreigden mijn kennis. Die zou anders in een concentratiekamp belanden. Lange tijd had ik geen contact met mijn kennis, eind 2021 pas weer. We zitten op WeChat, het Chinese WhatsApp dat door de communistische autoriteiten wordt afgeluisterd. We wisten allebei dat we voorzichtig moesten zijn in wat we zeiden. Mijn kennis vertelde mij dat mijn vader nog steeds ‘in opleiding’ was, een eufemisme voor zijn verblijf in een concentratiekamp. Maar ik hoorde ook dat hij nog steeds leeft en gezond is. Dat geeft moed.’
‘Ik heb de stem van mijn vader sinds 2017 niet meer gehoord. Hij werd in een kamp opgesloten’
Is contact met andere familieleden en met vrienden die in China wonen nog mogelijk?
‘Ik heb geen contact met mijn familieleden. Ze hebben ons overal verwijderd op WeChat, want ze zijn bang voor repercussies. Dat begrijp ik. En ik wil hen ook niet in gevaar brengen. Met vrienden en anderen in China heb ik heel incidenteel contact. WeChat gebruik in nauwelijks nog. Veel vrienden hebben mij in 2017 verwijderd, in verband met hun veiligheid. Ik had honderden vrienden, nu zijn er nog zo’n zestig over. Vrienden die mij verwijderden op WeChat zeiden wel dat ze hoopten mij in de toekomst weer te zullen spreken.’
Wat kreeg jij mee van de situatie van de Oeigoeren in China, toen jij er nog woonde?
‘Toen was ik nog heel jong. Ik geloofde dat ik in perfecte wereld leefde. Ik woonde bij mijn familie, ik had vrienden, ik was gelukkig. Maar de situatie verslechterde. Op school kregen we veel Chinese lessen. In het Chinees. En we moesten Chinese karakters leren. Chinese leerlingen waren in het voordeel, want zij kenden veel karakters van thuis uit al. Wij Oeigoeren niet, wij stonden op achterstand. Ook kregen we te maken met discriminatie van leerlingen en ook leraren. Nadat ik een moeilijke wiskundesom als enige van de klas goed had gemaakt, zei de docent tegen de Chinese leerlingen: ‘Als een Oeigoer dit kan, waarom kunnen jullie dit dan niet?’
In Ürümqi kwamen steeds meer Chinezen. De wijken veranderden. Eerst waren er nog veel Oeigoerse winkeltjes. Maar zij maakten plaats voor Chinese winkels, en Chinezen domineerden het straatbeeld. In 2008 verhuisde ik van een buitenwijk naar het centrum van de stad. Ik ben drie jaar later weer in mijn oude wijk geweest, maar ik herkende niets meer. De straten waren Chinees geworden. Alles was veranderd.’
Je hebt niet in een concentratiekamp gezeten. Maar je bent wel een aantal dagen afgebeuld en vernederd door militairen, zo las ik in je boek.
‘Dat klopt. We hadden een militaire dienstplicht voor studenten. Dat duurde zes dagen. We moesten met onze Oeigoerse klas naar een berggebied, waar we werden onderworpen aan een streng militair regime. Andere studenten hadden ons verteld hoe vreselijk die dienstplicht was en daar was geen woord van gelogen. We moesten drie uur strak in de houding staan, in de brandende zon, voor de discipline, en rondjes rennen. We kregen slecht eten, dat niet te vreten was. De militairen die ons afblaften, waren Han-Chinezen uit andere delen van China. Een officier trapte een klasgenoot van mij keihard tegen zijn borstkas. Ik zag de haat in de blik van die man. Gelukkig ben ik niet geslagen of geschopt. Maar door al die nare oefeningen kan ik nu niet meer op mijn knieën zitten. Dat doet te veel pijn.’
Wat weet je van de situatie van de Oeigoeren nu?
‘Daar heb ik geen perfect zicht op. Wel hoor ik verhalen van Oeigoeren die zijn gevlucht. Ze vertellen dat China een surveillancestaat is. Dat Oeigoeren overal gevolgd worden. Dat ze moeten aangeven wat ze allemaal aan het doen zijn. De politie komt om de twee of vier weken langs bij iedereen. Je ziet ook dat de Oeigoerse samenleving in China verandert als gevolg van de repressie. Plotseling plaatsen Oeigoeren een Chinees vlaggetje op hun WeChat-profiel. Of kleden ze zich Chinees. Dat doen ze om zich te kunnen handhaven. Want Oeigoeren zijn trots op hun tradities, hun cultuur, hun geschiedenis. Maar ze worden gedwongen om Chinees te worden. Ze worden gedwongen om patriottische berichten te plaatsen, trouw aan China en het communisme te zweren.
‘Hoewel ik er niet een-op-een zicht op heb is het duidelijk dat het nu veel slechter gaat met de Oeigoeren in China dan toen ik nog in Ürümqi woonde. Toen kregen we het steeds moeilijker, maar nu is de situatie onbeschrijflijk.’
‘Mijn moeder moest stoppen met wat ze deed, anders zou haar lichaam in stukken in de zwarte kliko bij ons huis belanden’
Jij en je moeder komen op voor de mensenrechten van de Oeigoeren in China. Andere Oeigoerse activisten in Nederland vertellen regelmatig te worden geïntimideerd door de Chinese overheid. Hebben jij en je moeder daar ook last van? En hoe?
‘Helaas hebben wij hier zeker veel last van. We krijgen ontzettend veel bedreigingen van China. Vooral mijn moeder, toen ze belangrijke overheidsdocumenten lekte die ze van een Oeigoerse kennis had gekregen. Het waren officiële overheidsstukken, met handtekeningen van hoge officials eronder, die tot in detail beschreven hoe tienduizenden Oeigoeren uit één dorp waren opgepakt en grotendeels naar een kamp waren gestuurd. De namen van de Oeigoeren in kwestie waren daarbij volledig uitgeschreven, inclusief id-nummer, telefoonnummer, adres, leeftijd en allerlei andere persoonsgegevens. Ook stond er precies vermeld met wie die personen bevriend waren en wie de familie was. Deze documenten maakten duidelijk hoe sterk de Oeigoeren onderdrukt werden door de Chinese overheid.
‘Mijn moeder had, ook om te kijken wat de internationale respons zou zijn, een pagina gelekt op Twitter. Deskundigen wilden daarna met haar praten en het hele document zien. Maar de Chinese autoriteiten schrokken zich een ongeluk en probeerden mijn moeder onder druk te zetten, zodat publicatie van alle documenten zou worden voorkomen. Gelukkig is mijn moeder niet voor de bedreigingen gezwicht, zijn de documenten allemaal openbaar geworden en hebben ze veel internationale media-aandacht opgeleverd.
‘Via social media kregen we veel bedreigingen binnen. Mijn moeder moest stoppen met wat ze deed, anders zou haar lichaam in stukken in de zwarte kliko bij ons huis belanden. Er stond een zwarte kliko bij ons voor de deur, dus we wisten dat we door agenten in de gaten werden gehouden. Ik maakte en maak mij vooral zorgen over mijn jongere broer en zus, dat hen iets overkomt. We houden hen altijd goed in de gaten, ook als ze buiten spelen.’
Wat kan Nederland tegen deze ‘lange arm van Beijing’ doen?
‘Het is belangrijk dat onze aangiftes tegen bedreigingen iets serieuzer worden genomen. Onze veiligheid is belangrijk. Wij zijn Nederlanders met een Oeigoerse etniciteit. We moeten ons veilig voelen in Nederland. Misschien moet er een meldpunt komen. Dan kan de Nederlandse regering er iets mee doen. Daarnaast moet Nederland de Chinese ambassade hierop aanspreken. Ook moet Nederland aan Chinese diplomaten vertellen dat Oeigoeren in ons land veilig moeten zijn. En wat enorm zou helpen is als een minister op televisie zegt dat Nederland achter de Oeigoeren staat. Zulke morele steun hebben wij nodig.
‘Sinds 2017, al vijf jaar dus, hebben we geen contact meer met onze familie. Maar als je hier iets over zegt dan word je bedreigd door China. Dat jou wat wordt aangedaan, of je familie. Dit legt ook een enorm beslag op je mentale gezondheid. ‘
In hoeverre maakt de Chinese diaspora onderdeel van de lange arm van Beijing?
‘De Chinese diaspora volgt in het buitenland vaak de partijlijn. Een beetje een ‘Wat de Chinese communistische Partij zegt klopt’-mentaliteit. Door de censuur binnen en buiten China bemoeit de Chinese bevolking zich niet vaak met de politiek. Zo durven bijvoorbeeld Chinese studenten in Nederland – zo bleek uit een item van Nieuwsuur vorig jaar – zich ook niet te hard uit te spreken over de mensenrechtenschendingen in China. Ook over de Oeigoeren, Hongkong en Taiwan zwijgen ze. Omdat te veel Chinezen hier de partijlijn verdedigen en de situatie van Oeigoeren ontkennen, moeten we helaas concluderen dat het grootste deel van de Chinese diaspora in ons land niet aan de kant van Oeigoeren staat. Zo worden Oeigoeren fysiek en digitaal gevolgd in Nederland en weet de Chinese overheid hier vaak mensen te vinden die Oeigoeren bespioneren.’
‘De EU moet de genocide erkennen’
Wat kan Nederland nog meer betekenen voor de Oeigoeren, al dan niet in Europees verband?
‘Nederland kan in zijn eentje niet veel betekenen, helaas. Het moet in Europees verband gebeuren. De Europese Unie moet de genocide op de Oeigoeren erkennen, dat is nog niet gebeurd. Ook moet de EU er bij de Verenigde Naties op aandringen dat er een onafhankelijk onderzoek naar de genocide komt. Verder moeten EU-leiders – voorzitter van de Europese Commisie Ursula von der Leyen en Charles Michel, voorzitter van de Europese Raad – zeggen dat ze achter de Oeigoeren staan. Dat helpt ons enorm. Daarnaast moet de EU in navolging van de Verenigde Staten een wet invoeren tegen Oeigoerse dwangarbeid. De Forced Labour Act in de VS verplicht bedrijven die in China actief zijn aan te tonen dat ze niet werken met Oeigoerse dwangarbeiders. Zo’n wet moet er ook in Europa komen. De EU moet de mensenrechtenschendingen in China blijven aankaarten. Het is hartverwarmend dat Europa zo solidair is met Oekraïne. Wij willen ook meer aandacht voor onze zaak. Wij Oeigoeren willen vrijheid. Wij willen zelfbeschikkingsrecht.’
Beeld: Bertram + De Leeuw Uitgevers
Je boek heet De Oeigoerse droom. Wat is jouw Oeigoerse droom?
‘Zelfbeschikkingsrecht voor de Oeigoeren. Dat we vrij kunnen leven in een eigen land. China pleegt genocide op de Oeigoeren en China heeft alle kansen laten liggen om het probleem tussen Han-Chinezen en Oeigoeren op te lossen. Maar het lijkt erop dat ze niet geïnteresseerd zijn in een oplossing. Daarom leg ik ook de nadruk op het zelfbeschikkingsrecht, waar de Verenigde Naties zich ook hard voor maken. Want de onderwerping van volkeren aan vreemde onderwerping, overheersing en uitbuiting vormt een ontkenning van de fundamentele mensenrechten, is in strijd met het Handvest van de Verenigde Naties en is een belemmering voor de bevordering van wereldvrede en samenwerking.’
Marokkaanse staatsmedia hekelen de Arabische nieuwszender al Jazeera. De reden? Amazigh-graanschuren in Marokko worden Noord-Afrikaans erfgoed genoemd, terwijl ze volgens Marokkaanse staatsmedia exclusief Marokkaans zijn.
‘Al Jazeera negeerde historische feiten over de wortels van Igudar (graanschuren, meervoud van Agadir wat graanschuur betekent, red.) en wekte opschudding op met een bericht waarin het beweerde dat Igudar een woord is dat wordt gebruikt door de Amazigh-gemeenschappen in Noord-Afrika’, aldus Morocco World News. Volgens de regeringsgezinde website zijn deze graanschuren exclusief Marokkaans.
Arif News, een Marokko-kritische, Nederlandstalige website over Marokko en de Rif, ziet het toch anders. Marokkaanse media doen het voorkomen dat deze graanschuren alleen in Marokko te vinden zijn, maar ze negeren hiermee de Amazigh graanschuren in onder meer Tunesië en Libië, lang voordat Frankrijk de grenzen tussen de Noord-Afrikaanse staten schiep.
Eerder dit jaar besloot het Marokkaanse regime om de graanschuren in Marokko voor te dragen voor opname op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Maar de graanschuren in de Rif in Noord-Marokko werden echter uit het dossier gehouden, aldus Arif News. Volgens de website is de ophef over het item van al Jazeera een poging van Marokko om Amazigh erfgoed te Marokkaniseren. De Marokkaanse regering probeerde dit eerder met het gerecht couscous, aldus Arif News.
Saudi-Arabië had een verzoek ingediend bij Disney om een scène met een LHBT-referentie uit de Marvel-film Doctor Strange 2 te knippen. Maar Disney heeft dit verzoek geweigerd, meldt de Britse krant the Guardian.
Het gaat om een scéne van twaalf seconden, waarin een lesbisch personage over haar twee moeders praat.
De Saoedische film-toezichthouder vertelt dat de film niet zal worden verbannen. Wel zal hij opnieuw proberen om Disney de scéne voor de Saoedische filmtheaters aan te laten passen.
‘Omdat het in het Midden-Oosten is, is het heel moeilijk om zoiets door te geven’, aldus de Saoedische toezichthouder.
In Saudi Arabië is homoseksualiteit strafbaar vanwege een strikte interpretatie van de shariawetgeving.
Verwacht word dat de Marvel-film aankomende week over heel de wereld zal draaien.
Hindoeleiders in India moeten de groeiende moslimhaat veroordelen en een betere band met de moslimgemeenschap opbouwen. Dat schrijven tientallen hindoe-organisaties en -geestelijken uit India en andere delen van de wereld, waaronder Nederland.
Hun statement is er naar aanleiding een bijeenkomst van afgelopen december, waarbij radicale hindoeleiders opriepen om moslims aan te vallen met geweld. Daarnaast raken moslims gedurende de afgelopen jaren steeds vaker het doelwit van haatspraak en geweld.
Ook de Rotterdamse hindoegeestelijke Naresh Poeran (foto) ondertekende het statement.
De Amerikaanse organisatie Hindus for Human Rights coördineerde de actie. ‘We voelen ons ontzettend ontroerd door degene die de statement hebben ondertekend’, vertelt mede-oprichter Sunita Vishwanath aan de Kanttekening.
‘De basis van onze hindoe tradities draait om de eenheid van ons allen, en dat God in ons allemaal zit. We proberen nog meer handtekeningen te verzamelen en we streven ernaar een hindoebeweging op te bouwen die staat voor liefde, rechtvaardigheid en radicale inclusiviteit.’
Turkse aanklagers zijn een onderzoek gestart tegen Sezgin Tanrikulu. Hij is parlementariër namens de seculiere CHP, de grootste oppositiepartij van Turkije.
Eergisteren, toen de Armeense Genocide wereldwijd werd herdacht, twitterde Tanrikulu ter nagedachtenis aan enkele honderden Armeense intellectuelen die op 24 april 1915 werden opgepakt en later gedood. Dit wordt door veel wetenschappers gezien als start van de genocide.
‘Echte gerechtigheid kan niet worden bereikt zonder de confrontatie aan te gaan met deze geschiedenis, die het keerpunt is van het kwaad’, aldus Tanrikulu. Maar met zijn woorden heeft hij ‘de morele persoonlijkheid van de Turkse staat’ vernederd, aldus zijn aanklagers.
Turkije ontkent dat zijn Ottomaanse voorgangers zich tijdens de Eerste Wereldoorlog schuldig maakte aan genocide op de christelijke Armeniërs en Assyriërs. De meeste wetenschappers erkennen de Armeense Genocide wel als een feit, alsmede de Tweede Kamer en andere westerse parlementen.
De Armeens-Turkse oppositiepoliticus Garo Paylan van de pro-Koerdische oppositiepartij HDP haalde eergisteren ook al de woede van regeringspartij en andere nationalistische partijen op de hals, toen hij een voorstel indiende in het Turkse parlement om de Armeense Genocide te erkennen.
‘De brutaliteit van het indienen van zo’n voorstel kan alleen met steun van buiten Turkije tot stand komen’, zei de parlementsvoorzitter’, die het voorstel meteen de prullenbak inwees. ‘Zulk gedrag is niks anders dan provocatie’.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
