Maandagavond is in de Amsterdamse bioscoop Pathé Tuschinski de première van GIDEON, een documentaire over Kamerlid Gideon van Meijeren (Forum voor Democratie). Opmerkelijk, gezien Van Meijeren en zijn partij volgens critici zich schuldig maken aan antisemitisme en de Holocaust zouden bagatelliseren. Het Tuschinski-theater is opgericht door Abraham Tuschinski, een Joods Holocaust-slachtoffer.
De film – ondertitel: Op zoek naar de waarheid – belicht Van Meijerens zoektocht naar antwoorden op vragen over het coronabeleid, waar hij in de Kamer naar eigen zeggen geen antwoord op krijgt. GIDEON is gemaakt in opdracht van Café Weltschmerz, het rebelse YouTube-kanaal dat sinds 2020 uitgroeide tot uitvalsbasis voor corona-complottheorieën.
Van Meijeren (foto, links) is een veelbesproken Kamerlid, dat vorig jaar landelijk in opspraak raakte door bedreigingen door ‘wappies’ tegen Volt-Kamerlid Nilüfer Gundogan niet te veroordelen. ‘Ik ben trots op onze achterban dat zij alles op alles zetten om mevrouw Gündogan ervan te overtuigen dat ze met haar absurde beleid moet stoppen’, zei hij toen.
Eerder deze week leidde een opmerking door Van Meijeren over de Holocaust tot woede op social media. Een debat over de omvang van de Holocaust moet mogelijk zijn in de Kamer, zei hij in de plenaire zaal: ‘Zelfs al zou er een Tweede Kamerlid zijn dat (…) zegt: ‘Naar mijn mening zijn er slechts 300.000 Joden vermoord’ – ik noem maar iets -, dan is daar, vind ik, een debat over mogelijk.’ Het getal 300.000 wordt vaak genoemd in kringen van Holocaust-bagatelliseerders en -ontkenners.
Van Meijerens FvD wordt vaker in verband gebracht met Jodenhaat. Denk aan de WhatsApp-rel binnen de jongerenafdeling of de vele Holocaust-vergelijkingen die FvD-Kamerleden als Van Meijeren aandroegen in het coronadebat. Baudet verloor een kort geding tegen Joodse oorlogsoverlevenden, die vonden dat hij deze vergelijking niet mag maken.
Dat het Tuschinski onderdak biedt aan de première van GIDEON is saillant, gezien de geschiedenis van dit theater. Dat dankt zijn naam aan de van oorsprong Poolse Jood Abraham Tuschinski (foto, rechts), die in Nederland furore maakte als bioscoopexploitant en in 1921 in Amsterdam het Tuschinski-theater oprichtte. Dit theater kwam in Duitse handen en kreeg de (niet-Joodse) naam Tivoli. Tuschinski zelf werd in 1942 in Auschwitz vermoord.
De première van GIDEON is niet in de bioscoopagenda van Pathé Tuschinski te vinden. Volgens de documentairemakers van Docsfair komt dit omdat het hier een besloten bijeenkomst betreft. Naar verwachting zullen enkele honderden belangstellenden de film komen bekijken.
Pathé Tuschinski reageerde niet op vragen van de Kanttekening.
Een Britse stichting hoopt moslimhaat te bestrijden met een kalender waarop het islamitische opstandelingenleiders herdenkt die streden tegen het kolonialisme.
Onder meer Mohammed Abdelkrim el Khattabi, leider van de Riffijnse opstand in Noord-Marokko tegen de Spaanse en Franse koloniale overheersers, heeft een prominente plek op de kalender.
Ook vraagt de kalender aandacht voor islamitische Indiërs die de wapens oppakten tegen de Britse koloniale overheersers. De hindoe-nationalistische regering van premier Narendra Modi heeft onlangs besloten om de namen van 387 omgekomen strijders van de Malabar-opstand van 1921 te verwijderen uit de overheidsannalen, omdat dit moslimstrijders waren.
De kalender is een initiatief van Strive UK, een Britse moslimorganisatie voor de Indiase islamitische gemeenschap in het Verenigd Koninkrijk.
Met deze kalender verzet Strive UK zich ’tegen historisch geheugenverlies, toenemende islamofobie over de hele wereld en een strijd tegen de poging om moslims uit de geschiedenis en de publieke sfeer te weren’, zeg de stichting tegen de Turkse staatszender TRT.
Onlangs werden islamitische gedetineerden in een uitzetcentrum in de Zuid-Franse stad Nice onaangenaam verrast tijdens het gebed. Uit de luidsprekers schalden opeens geluidsfragmenten van een film die alleen voor mensen vanaf achttien jaar te bekijken is.
Volgens de Franse website 20 Minutes heeft een politieagente begin januari twee keer het geluid van een erotische film opgezet, terwijl sommige moslims aan het bidden waren. De agente wilde hen ermee pesten.
‘Ze deed het expres om ons kwaad de maken’, aldus een Tunesische gevangene. Dat lijkt aardig gelukt. Maar liefst vijftien buitenlandse gevangenen hebben een aanklacht ingediend vanwege seksuele intimidatie.
Volgens de advocaat van de gevangenen is er iets mis met het karakter van de agente, ook omdat ze de gedetineerden daarna tegen betaling haar lichaam zou hebben aangeboden.
Inmiddels is er een intern onderzoek uitgevoerd en is de agente in kwestie gesanctioneerd en overgeplaatst.
De Blauwe Moskee, moskee Al Houda en andere moslimorganisaties in Amsterdam hebben een ‘Islamitisch Akkoord’ aangeboden bij deelnemende partijen aan de raadsverkiezingen, meldt NH Nieuws. Doel is om moslimhaat te bestrijden.
Het akkoord stelt dat het politieke klimaat in Nederland de afgelopen twintig is verslechterd, als het om moslims gaat. Moslims en islamitische organisaties als moskeeën zouden in toenemende mate te maken krijgen met discriminatie, intimidatie, bedreigingen en zelfs geweld.
‘Politici dienen zich bewust te zijn van hun eigen rol daarin en moeten zich volgens het akkoord verre houden van polariserende en islamofobe uitingen.’
De islamitische organisaties hopen dat het nieuwe college straks meer doet om moslimdiscriminatie en -haat te erkennen en met structurele maatregelen te komen.
Morgen zal het akkoord worden ondertekend in de Blauwe Moskee in West. Welke partijen dat allemaal zullen doen, is nog niet bekend. Wel melden de initiatiefnemers dat D66, PvdA en BIJ1 alvast toegezegd hebben het akkoord te ondertekenen.
Hoe Amsterdam moslimdiscriminatie nog effectiever kan aanpakken? Het was eerder deze week nog de centrale vraag tijdens een discussieavond met linkse kandidaat-raadsleden, wier partijen samen een meerderheid hebben. De Kanttekeningwas daarbij.
Zoals ‘wit feminisme’ verraad is aan vrouwen van kleur, zetten veel witte vrouwen in het dagelijks leven hun vrouwelijkheid strategisch in om bevoordeeld te worden ten opzichte van vrouwen van kleur. Dit betoogt de internationaal bekende auteur en academicus Ruby Hamad. We spraken haar over haar boek White tears, brown scars (2020), waarin ze uitlegt hoe dit mechanisme precies werkt.
Een vrouw van kleur die door haar leidinggevende wordt weggezet als ongemanierd, boos en vijandig. Dit, nadat ze op een rustige manier haar witte vrouwelijke collega aangesprak op ongewenst gedrag. Of een zwarte vrouw die racisme op de werkvloer bespreekpaar maakt, en vervolgens door haar witte vrouwelijke leidinggevende voor een monster wordt uitgemaakt.
Het zijn typerende voorbeelden uit het boek White tears, brown scars (Witte tranen, bruine littekens) van schrijfster, academicus en journalist Ruby Hamad. Daarin legt zij uit dat witte vrouwen, anders dan bruine en zwarte vrouwen, aan kritiek kunnen ontkomen door strategisch hun tranen in te zetten. Door zelf het slachtoffer te spelen en de vrouw van kleur te stereotyperen als boos en overgevoelig krijgt zij bijval van haar witte collega’s en wordt de vrouw van kleur als een dader neergezet.
Hiermee bedoelt Hamad niet dat de tranen van witte vrouwen nooit oprecht kunnen zijn. Wel dat witte vrouwen hun tranen als privilege hebben. Een privilege dat zij ook kunnen inzetten om vrouwen van kleur een ongemakkelijk gevoel te geven tijdens een discussie.
Als oorzaak van dit privilege noemt Hamad, een Australische met Syrische en Libanese roots, het slavernijverleden. Toen werden bruine en zwarte vrouwen in het Westen gekarakteriseerd als gevoelloos en onbeschaafd. Een lustobject. Het beeld van witte vrouwen was diametraal tegenovergesteld: zij stonden symbool voor onschuld en vrouwelijkheid.
Witte vrouwen kunnen tijdens confrontaties met vrouwen van kleur ‘strategisch leunen op dit archetype van witte onschuld, om de vrouw van kleur er schuldig en irrationeel uit te laten zien’, vertelt Hamad. ‘Het is de discussie winnen zonder de discussie te hoeven winnen.’
Hamad bracht het onderwerp ‘witte tranen’ voor het eerst ter sprake in een Guardian–artikel dat viraal ging. Het leidde wereldwijd tot een discussie over wat zij ‘wit feminisme’ noemt. Volgens Hamad zijn westerse feministen zich onvoldoende bewust van de dominante positie van ‘witheid’. Ze noemt witte vrouwen zelfs medeschuldig aan het in stand houden van de ongelijke behandeling van bruine en zwarte vrouwen.
Witte feministen moeten meer solidariteit betuigen met vrouwen van kleur door het racisme en de behandeling van zwarte vrouwen tijdens het slavernijverleden te erkennen. Alleen dan kunnen vrouwen van kleur worden verlost, stelt Hamad.
Uw artikel in the Guardian, over hoe witte vrouwen ‘strategische tranen’ gebruiken om vrouwen van kleur het zwijgen op te leggen, werd in 2018 eerst in de Australische versie van the Guardian gepubliceerd. Hoe waren de reacties toen?
‘De negatieve respons kwam veel sneller dan de steun. Toen het werd gepubliceerd, waren veel mensen van kleur in Australië nerveus over wat te zeggen. Ze hadden zoiets van: ‘Gaan we het artikel delen en witte feministen woedend maken, terwijl we misschien werk van ze kunnen krijgen?’ Er was dus veel stilte. Nadat het artikel in de Britse Guardian was gepubliceerd, begonnen de weerstand en de online aanvallen. Het was best afschuwelijk, en ik dacht: ‘Wat heb ik gedaan? Ik krijg helemaal geen steun.’ Velen maakten aannames over wie ik ben en hebben het artikel verkeerd geïnterpreteerd. Maar toen het op de voorpagina van de Amerikaanse Guardian-website werd gepubliceerd, kreeg ik gelukkig veel steun, vooral van zwarte en inheemse Amerikaanse vrouwen. Ze stonden echt achter me.’
En de reactie van progressieve witte feministen?
‘Ze waren stil. Ze zeiden niets in het openbaar. Niet reageren als je macht hebt, dat is in zekere zin ook een reactie.’
Hoe heeft dit u ertoe gebracht uw boek te schrijven?
‘De interacties waarover ik in mijn artikel schreef, waren mij overkomen met enkele van mijn witte collega’s in de feministische scene, die ik destijds niet als wit-feministisch bestempelde. Ik had niet verwacht dat deze witte feministen witte superioriteit zouden belichamen. Over deze vrouwen, waarvan ik dacht dat ze mij op dezelfde manier zagen als ik hen, had ik nooit gedacht dat ze zich superieur aan mij zouden voelen. Maar in hun omgang met mij werd vrij duidelijk dat ze dat wel deden. Dit kwam voor mij als een schok. Het maakte mij ook verdrietig, omdat ik lange tijd dacht dat het probleem misschien was dat ze niet luisterden. ‘Misschien zien of begrijpen ze gewoon niet wat ze vrouwen van kleur aandoen.’ Maar toen kwam het besef dat het niet zomaar een vergissing was. Het was opzettelijk. Deze witte feministen zijn daadwerkelijk betrokken bij het handhaven van hun raciale privileges. Ook als feministen. En dat heeft ertoe geleid om mijn boek te schrijven.’
Tijdens de Harvey Weinstein-affaire werden de ervaringen van vrouwelijke slachtoffers van kleur als eerste afgewezen, schrijft u in uw boek. Waarom was dat, denkt u?
‘Het is een gevolg van de geschiedenis, die ons tot dit punt heeft geleid. In mijn boek beschrijf ik de ontwikkeling van vrouwelijkheid in de westerse context. Witte vrouwelijkheid werd geconstrueerd als de belichaming van alle ideale eigenschappen van vrouwelijkheid: rust, koestering, onschuld, kwetsbaarheid, behoefte aan bescherming. Dus per definitie werden gekoloniseerde vrouwen van kleur, in verschillende mate en manieren, geconstrueerd alsof ze in wezen al deze kenmerken misten. Ze werden afgeschilderd als hyperseksueel. Of ze waren schuldig. Witte vrouwen waren vreedzaam en oprecht, vrouwen van kleur boos, agressief, irrationeel, onbeschaafd, enzovoort. En ze werden zo geconstrueerd om hun culturen en hun rassen te vernederen. Het is dus een natuurlijke reactie om zwarte en bruine vrouwen niet als onschuldig te zien en, om hun leed niet als oprecht te zien.’
Kunt u voorbeelden geven van hoe vrouwen van kleur nog steeds negatief worden neergezet?
‘Deze negatieve voorstellingen en constructies worden keer op keer in stand gehouden door literatuur, kunst, muziek, films. Het werd normaal om de Latina te zien als een dienstmeisje, die er alleen is om te zorgen voor witte mensen en hun kinderen. Het is normaal om Arabieren als terroristen en Arabische vrouwen als onderdanig te zien, want dat heeft Hollywood ons geleerd. Of denk aan de Aziatische dragonlady en de boze zwarte vrouw. Deze stereotypering ontmenselijkt en depersonaliseert haar.’
Als deze stereotypering zo duidelijk is, waarom heeft het dan zoveel jaren geduurd om dit probleem te erkennen en er openlijk over te praten?
‘De witte samenleving is nooit in het reine gekomen met die geschiedenis. Juist omdat het zo duidelijk aanwezig is. Het lijkt misschien contra-intuïtief, maar als je overal iets ziet, twijfel je er niet meer aan. Deze stereotypen zijn ook gemakkelijk te gebruiken, omdat ze, gedurende vele generaties en op veel verschillende manieren, in kunst en politiek zijn geconstrueerd en verfijnd. Dus als je bijna honderd jaar onschuld hebt geassocieerd met witte vrouwen, terwijl zwarte vrouwen en bruine vrouwen werden geconstrueerd en gepositioneerd als hyperseksueel – en als in wezen onverkrachtbaar, omdat ze als toegeeflijk werden beschouwd -, realiseren we ons niet eens dat dit beeld eigenlijk geconstrueerd is, geen natuurlijk gegeven is.
‘Het stereotype ‘boze zwarte vrouw’ is een manier om een mens te veranderen in een karikaturaal onderdeel van een zogenaamd inferieure cultuur’
‘En het was niet zo dat mensen van kleur hierop geen kritiek probeerden te uiten. Ze waren juist kritisch. Maar ze hadden gewoon geen toegang tot de media, het parlement en de macht. Dus het was veel gemakkelijker om ze te laten zwijgen. En de witte samenleving zal haar macht niet opgeven. Het lijkt misschien alsof de witte meerderheid klaar is voor inclusiviteit en diversiteit, maar probeer te zoeken naar eventuele discrepanties tussen discours en praktijk. Wat gebeurt er met de persoon van kleur die problemen probeert aan te wijzen?’
In uw boek beschrijf u hoe historicus Deborah Gray White onderzocht hoe zwarte vrouwen door witte slavenhouders werden getypeerd als een ‘Jezebel’, ofwel een promiscue zwarte vrouw. Volgens White kon hierdoor het seksueel misbruik van zwarte vrouwen worden gelegitimeerd. Hoe vertaalt deze stereotypering van zwarte vrouwen zich in de hedendaagse machtsdynamiek tussen vrouwen van kleur en witte vrouwen?
‘Dit bepaalt de context van bijna alle interacties tussen witte en niet-witte vrouwen. Gedurende vele generaties heeft deze stereotypering, waarbij niet-witte vrouwen een gebrek zouden hebben aan seksuele moraal, een beeld gecreëerd waarbij niet-witte vrouwen als minder onschuldig werden gezien. Hierdoor werden niet-witte vrouwen gereduceerd tot alleen het lichaam, zonder ook maar enige emotie en moraliteit. Witte vrouwen daarentegen werden, omdat ze wit zijn, automatisch als rationeler en redelijker gezien. Dus als een witte vrouw een vrouw van kleur van iets beschuldigt, is het zeer waarschijnlijk dat de witte vrouw degene is die als beste uit de bus komt. Ongeacht de feiten.
‘Waar ik tegen schrijf, is hoe we terugvallen in typecasten, stereotypen en archetypen in plaats van mensen als mensen en individuen te zien’
‘Waar ik voor wil pleiten is: onderzoek bij elke interactie wat de essentie is. Ik wil niet dat mensen automatisch aannemen dat alle vrouwen van kleur altijd gelijk hebben en onschuldig zijn. Ik wil niet de ene reeks stereotypen vervangen door een andere. Waar ik tegen schrijf, is de manier waarop we terugvallen in typecasten, stereotypen en archetypen in plaats van mensen echt als mensen en als individuen te zien.’
Uit een recente studie in Amerika blijkt dat succesvolle bruine en zwarte vrouwen minder kans hebben op een baan als leidinggevende, doordat zij vaak worden gestereotypeerd als de ‘boze zwarte vrouw’. Hoe komt het dat succesvolle bruine en zwarte vrouwen vaak door de witte meerderheid als een bedreiging worden gezien?
‘Omdat ze de hiërarchie doorbreken die de witte samenleving al honderden jaren in stand houdt. Een hiërarchie met witte mannen bovenaan en vrouwen van kleur onderaan. Wanneer een witte vrouw macht verwerft, verstoort ze die hiërarchie een beetje – maar niet zo erg dat het de witte macht ongedaan maakt, want ze staat nog steeds boven de mensen van kleur. Maar als een vrouw van kleur die onderaan staat opspringt, dreigt de hele structuur in te storten. Dus daarom wordt ze ‘terug op haar plaats gezet’.
‘Een van de belangrijkste manieren waarop witte mensen dat doen, is via die stereotypen van de boze zwarte vrouw en vele anderen die ik in het boek bespreek. Het is een manier om haar van een mens te veranderen in een karikaturaal onderdeel van een zogenaamd inferieure cultuur. Op die manier hebben witte mensen niet langer te maken met een individueel mens dat misschien heel logische en goed doordachte argumenten heeft, maar met een irrationeel, nauwelijks menselijk iemand, die niet te onderscheiden is van alle andere zwarte, Arabische of Aziatische vrouwen.’
U legt ook uit dat vrouwen met een Arabische achtergrond, in vergelijking met andere niet-witte vrouwen, nog niet genoeg kansen krijgen om zich los te wringen van het negatieve stereotype beeld dat in het Westen heerst: het beeld van de onderdrukte en conservatieve vrouw. Hoe verklaart u deze oneerlijke strijd, waarbij vrouwen met een Arabische achtergrond minder kansen op representatie krijgen in de Westerse media?
‘Dit is te wijten aan geopolitiek en de ‘speciale belangen’ die de westerse mogendheden in het Midden-Oosten hebben. Zolang deze belangen bestaan, zal het Midden-Oosten moeite hebben om de vertegenwoordiging van Arabische vrouwen in de Westerse media in de hand te hebben.
‘Zoals ik ook betoog in White tears, brown scars, kwam islamofobie voort uit anti-Arabisch racisme. Ik denk dat het juist is om te zeggen dat de negatieve imago’s van moslims bijdragen aan anti-Arabisch racisme. Alle negatieve stijlfiguren en stereotypen over moslims van nu komen rechtstreeks voort uit eerder bestaande imago’s van Arabieren. De overleden Libanees-Amerikaanse geleerde Jack Shaheen wees hier al op in Reel bad Arabs, zijn uitgebreide studie (uit 2001, red.) van Hollywoods portrettering van Arabieren. De vijandigheid tegen moslims in het Westen is een gevolg van de associatie van de islam met Arabieren en het Midden-Oosten.’
Beeld: Catapult
Hoe kunnen vrouwen van kleur weerstand bieden tegen alle stereotyperingen?
‘Dat is de moeilijkste vraag. We leven nog steeds in een door witte mensen gedomineerde samenleving. Vanwege de winst die progressieven en niet-witte feministen hebben behaald, is het voor witte vrouwen moeilijker geworden om weg te komen met de strategie om vrouwen van kleur het zwijgen op te leggen. Maar in plaats van een gids voor verzet te zijn, wilde ik met dit boek heel graag vrouwen van kleur laten weten dat wanneer dit hen overkomt, ze het zich niet verbeelden. Ze zijn niet gek. En het zal hen steeds weer gebeuren. Ik wilde dat we die gedeelde ervaring hebben. En ik wilde licht werpen op de witte vrouwen die onbewust bang zijn voor vrouwen van kleur – en die dat gegeven niet echt hebben weten te verzoenen met hun eigen feminisme.’
Het tijdschrift Vogue ligt onder vuur, omdat het blad het woord ‘Palestina’ uit een Instagrambericht van Gigi Hadid heeft weggelaten in een eigen Instagrambericht hierover. Het fotomodel doneert een deel van haar inkomsten aan mensen in Oekraïne en Palestina, maar Vogue noemde alleen Oekraïne.
Afgelopen zondag kondigde de Amerikaanse Hadid, die Palestijnse en Nederlandse roots heeft, op Instagram aan dat ze al haar inkomsten van haar shows in het najaar van 2022 zou doneren. Dit, om ‘degenen die lijden onder de oorlog in Oekraïne te helpen, evenals degenen die hetzelfde ervaren in Palestina te blijven steunen’.
Vogue wijdde hier in eerste instantie een Instagrambericht aan, waarin het blad haar verklaring bijna letterlijk overnam en ook Palestina noemde. Daar kwam echter kritiek op van de pro-Israëlische organisatie StopAntisemitism.org, die stelde dat Hadid zich de Russische invasie van Oekraïne toe-eigende om haar politieke agenda door te drukken en Israël te belasteren.
In reactie op deze ophef besloot Vogue het bericht te wijzigen, met als resultaat dat pro-Palestijnse activisten nu woedend waren.
Zo riep de Palestijnse activist Mohammed al Kurd het modeblad ter verantwoording. Hij stelde hij dat ‘een mainstream media-outlet letterlijk de feiten van een nieuwsbericht heeft gewist en belemmerd, omdat de zionisten het niet leuk vonden. Tot zover journalistieke integriteit en ethiek.’
Een andere activist zei dat Vogue de Israëlische apartheid vergoelijkte en betoogde dat #PalestinianLivesMatter ook belangrijk is, zelfs als ze ‘uw pagina’s en covers niet halen.’
De Britse prins William wordt online gefileerd vanwege opmerkingen over de oorlog in Oekraïne. Het is volgens de prins voor Britten ‘bevreemdend’ om zulke beelden in Europa te zien, omdat zij ‘conflict vooral gewend zijn uit landen in Afrika en Azië’. Dit schrijft de Britse krant the Independent.
De prins maakte de gewraakte opmerkingen tijdens een bezoek met zijn vrouw Kate Middleton bij een Oekraïens vrijwilligerscentrum in Londen. ‘Het is erg vreemd om dit in Europa te zien. Britten zijn conflict vooral gewend van beelden uit Afrika en Azië. We staan achter jullie’, aldus de prins tegen de vrijwilligers.
Op sociale media leiden deze woorden tot felle kritiek. Zo vat Independent-columnist Nadine White de woorden op ‘alsof het voor de prins normaal is om oorlog en bloedvergieten met Afrika en Azië te associëren’.
Genocide-onderzoeker Arnesa Buljusmic-Kustura: ‘Prinses Diana was letterlijk zijn moeder en die heeft de Bosnië-oorlog op de voet gevolgd en overlevenden van de genocide (in Srebrenica, red.) ontmoet’.
Schrijver Omid Scobie is niet verrast van de ‘backlash’ die de prins te verduren krijgt door die ‘onwetende opmerking’. Hij herinnert de prins eraan dat Europa in de laatste twee eeuwen extreem bloedige conflicten heeft meegemaakt. ‘Maar goed, laten we oorlog en dood in Afrika en Azië maar normaliseren.’
De prins staat niet alleen met betrekking tot zijn westerse verontwaardiging. Eerder werden vele journalisten bekritiseerd vanwege ‘racistische verslaglegging’ dat tot een statement van de Arabische Vereniging voor Journalisten heeft geleid.
Onderzoekers van de Verenigde Naties eisen van Amerika een ‘grondig onderzoek’ naar de eigen luchtaanvallen in Syrië die tot burgerslachtoffers hebben geleid in de strijd tegen IS. Mogelijke oorlogsmisdaden mogen volgens de VN niet onbestraft blijven, meldt de Arabische nieuwszender al Jazeera.
De VN-onderzoekscommissie roept de Verenigde Staten op om ‘geloofwaardig en onafhankelijk onderzoek’ te doen naar ‘incidenten met burgerslachtoffers waar hun eigen strijdkrachten bij betrokken waren’.
Washington zou diegenen die verantwoordelijk zijn voor mogelijke misdaden aansprakelijk moeten stellen en de uitslag van het onderzoek toegankelijk maken voor het publiek.
Het gaat onder meer om een luchtaanval op de Syrische stad Baghouz in 2019, waar de IS zich had verschanst. Volgens the New York Times werden 64 vrouwen en kinderen gedood bij die aanval, een mogelijke oorlogsmisdaad. Vorig jaar maakte de Amerikaanse minister van defensie bekend om die luchtaanval te zullen ‘beoordelen’.
De strijd tegen IS werd vanaf 2014, toen de genocide op de Yezidi’s plaatsvond, onder aanvoering van de VS gevoerd, met voornamelijk Koerdische grondtroepen. In 2019 werd de overwinning uitgeroepen, maar er vinden nog regelmatig aanslagen plaats in Syrië en Irak.
Vandaag zullen de Amerikaanse president Joe Biden en de Turkse president Erdogan elkaar bellen over de oorlog tussen Rusland en Oekraïne.
Het Witte Huis meldde gisteren dat de twee regeringsleiders met elkaar de oorlog in Oekraïne zullen bespreken.
De Turkse president probeert te bemiddelen in deze bloedige oorlog. Turkije heeft warme diplomatieke banden met Rusland en doet ook niet mee aan de economische boycot van het land. Wel levert het tegelijkertijd drones aan Oekraïne, die nu worden ingezet tegen het Russische leger.
Vandaag vindt er in de Turkse badplaats Antalya ook een topontmoeting plaats tussen de Oekraïense minister van Buitenlandse Zaken Dimtro Koeleba en zijn Russische collega Sergej Lavrov. Deze ontmoeting is dankzij Turkse bemiddeling tot stand gekomen.
Op het moment dat Rusland en Oekraïne een bloedige oorlog aan het voeren zijn, reikt de Turkse president Erdogan een olijftak aan Israël. Erdogans Israëlische collega-president Isaac Herzog kwam gisteren op bezoek om de diplomatieke betrekkingen tussen beide landen te verbeteren.
‘Ik geloof dat dit historische bezoek een nieuw keerpunt zal zijn in de betrekkingen tussen Turkije en Israël. Ons gezamenlijke doel is om de politieke dialoog nieuw leven in te blazen’, zei Erdogan volgens de Arabische nieuwszender al Jazeera.
De banden tussen Israël en Turkije waren lange tijd goed, omdat Turkije een van de weinige islamitische landen was die normale diplomatieke betrekkingen met Israël onderhield. Onder Erdogan werd alles anders, omdat hij Hamas steunt, de strijdgroep die de Gazastrook bestuurt. In 2010 vielen Israëlische militairen de Gaza Freedom Flotilla aan, die hulpgoederen vervoerde voor Gaza. Hierbij kwamen tien Turkse burgers om het leven.
Maar Erdogan heeft onlangs zijn buitenlandse beleid drastisch herzien. Hij zoekt nu toenadering tot zijn vijanden. Onder meer op het gebied van energie zouden Israël en Turkije nu met elkaar kunnen samenwerking, aldus Erdogan, die wees op de activiteiten van de Turkse boor- en seismische schepen in de Middellandse en Zwarte Zee. Gasleveringen vanuit de Middellandse Zee zouden de Europese afhankelijkheid van Russisch gas kunnen verminderen. De Russische gasleveringen aan Europa liggen nu onder vuur vanwege de Russische inval van Oekraïne.
Herzog zei dat Turkije en Israël het erover eens moeten zijn dat ze het niet over alles eens zullen zijn. ‘Maar we zullen ernaar streven onze meningsverschillen op te lossen met wederzijds respect en goede wil, door middel van de juiste mechanismen en instellingen, die we samen zullen ontwikkelen, en met onze gezamenlijke blik op een gemeenschappelijke toekomst. U en ik, en uw mensen en de mijne, we zijn allemaal kinderen van Abraham – de vader van gelovigen in God.’
Een van de hete hangijzers is de Palestijnse kwestie. Erdogan zei dat Turkije en Israël allebei voorstander zijn van een tweestatenoplossing, tegelijkertijd benadrukte hij het belang dat Turkije als islamitisch land hecht aan de historische status van Jeruzalem en de Al-Aqsa Moskee in de Oude Stad.
Dat verzoening met Israël voor veel moslims gevoelig ligt, blijkt ook uit de reactie van Okay Pala van de islamistische organisatie Hizb ut Tahrir Nederland.
‘Nu wordt de zionistische bezettingsstaat die onschuldige moslimbloed aan zijn handen heeft met toeters en bellen ontvangen in Turkije’, schrijft Pala op Facebook. ‘Er is absoluut geen enkele rechtvaardiging om de moorddadige bezetter van Palestina hartelijk te verwelkomen en ook zijn vlag te laten wapperen.’
Een Turks-Nederlandse Erdogan-aanhanger ziet dit toch anders: ‘Dit is politiek broer’, reageert hij’, ‘Erdogan is een hele wijze man!!’
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
