Op oudejaaravond zijn in de Duitse stad Iserlohn zo’n dertig islamitische grafstenen vernield. Ook zijn planten uit de grond gedrukt en decoratieve voorwerpen vernield. Wie erachter zit(ten), is nog onhelder.
Gisteren trokken ruim driehonderd inwoners van Iserlohn, waaronder vertegenwoordigers van andere religies, naar de begraafplaats om hun solidariteit met de moslimgemeenschap te betonen.
CDU-politicus Paul Ziemiak zei dat mensen samen moesten optrekken tegen xenofobie. ‘Hier worden mensen begraven die hun thuis in Iserlohn hebben gevonden. Het zijn inwoners van Iserlohn.’
Turkije reageerde ook op het incident, meldt de regeringsgezinde krant Sabah. De aanval is volgens het ministerie van Buitenlandse Zaken ‘een nieuwe indicator van een zieke islamofobe mentaliteit, die in het bijzonder in Europa in opkomst is, en zelfs moslimbegraafplaatsen als doelwit heeft’.
Gisteren bevestigde D66 dat Franc Weerwind de nieuwe minister voor Rechtsbescherming wordt. De burgemeester van Almere wordt hiermee de eerste zwarte Nederlandse minister.
De Surinaams-Nederlandse Weerwind (57) is sinds 2015 burgemeester van Almere. Hiermee was hij de eerste zwarte burgemeester van een grote Nederlandse stad. Afgelopen zomer werd hij voor een tweede termijn herbenoemd, waardoor hij in principe tot en met 2027 aan de stad verbonden zou zijn.
Voor 2015 was Weerwind burgemeester in de Noord-Hollandse gemeentes Velsen en Niedorp. Weerwind is daarnaast medeoprichter van de Stichting Vriendschapsbanden Nederland Suriname.
Kanttekening-columnist Dave Ensberg-Kleijkers pleitte onlangs al voor Weerwind als minister, onder meer vanwege diens bestuurlijke ervaring en zijn ervaringen op het gebied van discriminatie:
Weerwind in een interview met het AD: ‘Op het voetbalveld, ja, daar werd wel eens gescholden. ‘Schop die zwarte’, maar discriminatie, daar kwamen we pas later mee in aanraking. Werden we niet toegelaten in een disco. Dat was hard.’
In zijn Anton de Komlezing van 2017 vertelde Weerwind: ‘Wat we nodig hebben is een gezamenlijk realistisch en inclusief verhaal. Een verhaal dat gaat over kansen bieden, pijn erkennen, problemen oplossen. Maar ook: het vertrouwen in de menselijke kracht om verbindingen met elkaar aan te gaan. Dat, en niet angst of wantrouwen, moet uiteindelijk het gezamenlijke beleid bepalen.’
Rutte-IV wordt het meest diverse Nederlandse kabinet ooit. Niet alleen is helft van de bewindspersonen vrouw, ook behoren de Turkse Nederlanders Dilan Yesilgöz (VVD, minister van Justitie) en Gunay Uslu (D66, staatssecretaris van Cultuur en Media) tot de nieuwe bewindspersonen.
Een petitie tegen de omstreden benoeming van de Britse oud-premier Tony Blair tot ridder in de Orde van de Kousenband, de oudste en meest toonaangevende onderscheiding in Engeland, heeft in drie dagen al ruim 400.000 handtekeningen opgeleverd.
Blairs benoeming ligt gevoelig vanwege het bondgenootschap met de Verenigde Staten in de zogenoemde ‘oorlog tegen terreur’. Een strijd die twintig jaar heeft geduurd en duizenden burgerslachtoffers heeft gemaakt in Afghanistan en vorig jaar eindigde met de machtsovername door de Taliban.
Ook stond Blair zij-aan-zij met de Amerikaanse president George Bush jr. tijdens de invasie van Irak in 2003, die nog veel meer slachtoffers heeft gemaakt en een vluchtelingenstroom op gang heeft gebracht. De meeste historici die de opkomst van IS hebben bestudeerd, zeggen dat Al Qaida in Irak, een voorloper van IS, is ontstaan in reactie op de invasie van 2003.
‘Tony Blair heeft onherstelbare schade berokkend aan de grondwet van het Verenigd Koninkrijk en het weefsel van de samenleving’, aldus de petitietekst. ‘Hij is persoonlijk verantwoordelijk voor de dood van ontelbare en onschuldige levens van burgers en soldaten in verschillende conflicten. Hiervoor moet hij alleen maar berecht worden voor oorlogsmisdaden.’
Blair is volgens de petitionisten de laatste persoon die publieke eer verdient, in het bijzonder omdat deze door de koningin wordt overhandigd. Daarom roepen ze hare majesteit op zijn benoeming terug te trekken.
Actiegroep We Gaan Ze Halen is een initiatief begonnen om Afghanen zonder papieren te helpen naar Nederland te komen. Via een crowdfunding worden de aanvragen gefinancierd.
‘De evacuatie uit Afghanistan stagneert, aldus We Gaan Ze Halen. Ze kunnen volgens bronnen niet geëvacueerd worden vanwege gebrek aan papieren. We Gaan Ze Halen helpt hen bij een aanvraag van identiteitsdocumenten en bijkomende kosten van 700 euro per persoon.’
Vandaag bericht We Gaan Ze Halen dat al twintig aanvragen gefinancierd zijn.
We Gaan Ze Halen is in 2018 opgericht door dominee Rikko Voorberg. In december 2018 vertrok deze actiegroep naar Griekenland om vluchtelingen te halen, wat de Griekse regering verbood. Twee jaar later vertrok de groep per vliegtuig naar Lesbos, om 180 vluchtelingen op te halen. Het vliegtuig moest van de autoriteiten halverwege uitwijken naar Athene en keerde leeg terug.
We spraken presentator, schrijver, programmamaker en docent Karim Amghar over zijn nieuwe serie Het Verhaal van Abdelkrim en wat hem motiveert. ‘Ik zal blijven strijden tot het huidige systeem aangepast is.’
Gisteravond startte de documentaireserie Het Verhaal van Abdelkrim (NTR). Daarin gaat Amghar op zoek naar zijn Riffijnse Amazigh–roots. En hoe meer hij onderzoekt, hoe meer hij wordt verrast. Eén man springt eruit: Abdelkrim el Khattabi (1882-1963), de Riffijnse verzetsleider die in de jaren twintig de koloniale Spanjaarden wist te verdrijven tot aan de kust, waarna Spanje – met Franse hulp – hem alsnog versloeg. Toch wordt hij door velen gezien als stichter van het antikolonialisme. Zelfs Che Guevara en Nelson Mandela waren door El Khattabi geïnspireerd.
Beeld: Zouka
Ook Amghar zelf is een inspiratiebron. In zijn eerdere NTR-serie Karim Pakt Zijn Kans, over kansenongelijkheid in het onderwijs, toonde hij twee jaar geleden hoe hij na een verkeerd studieadvies – vmbo-kader – aanvankelijk afgleed. Hij ontwikkelde een laag zelfbeeld, keerde zich af van de maatschappij en radicaliseerde in zijn geloof. Maar dankzij zijn broers, een wijkagent en zijn liefde voor hardlopen kon hij zijn boosheid omzetten in positieve energie.
Je doet veel verschillende dingen. Hoe zou jij jezelf omschrijven?
‘Ja, ik doe een hoop. Ik spendeer 50 procent aan schrijven en het maken van tv- en radioprogramma’s, de andere 50 procent aan onderwijsontwikkeling, het geven van les, workshops, trainingen, masterclasses en keynote speeches. Mijn thema’s: kansenongelijkheid in het onderwijs, radicalisering, polarisatie, diversiteit en inclusie, onderwijsvernieuwing, veiligheid en messengeweld. Ik probeer altijd te verbinden, mensen dichter bij elkaar te brengen. Niet preken voor eigen parochie, ook mensen met een andere visie aan tafel krijgen.
‘Bijna alles in mijn werk heeft te maken met onderwijs. Ik zie dat als het fundament voor een goed werkende samenleving. Dat fundament is nu incompleet. Er missen dingen om de volgende generatie goed voor te bereiden op de uitdagingen in de samenleving. Dit komt mede door een ongelijke verdeling van kansen, waardoor de armen armer worden en de rijken rijker. De middenklasse, zoals jij en ik, blijft lekker doorgaan en ook onze kinderen komen er wel, maar de kinderen van mensen met een lage sociaaleconomische status komen er niet of maken een heel kleine kans. Ik probeer mensen hier bewust van te maken, te laten zien wat de oorzaken zijn en te laten voelen wat de gevolgen zijn. Pas als ze het voelen, komen mensen in beweging. En als ze in beweging willen komen, dan helpen ze aan oplossingen.’
Je gebruikt vaak je persoonlijke situatie in je werk. Hoe belangrijk is dat voor je?
‘Ik zeg altijd dat ik van mijn pijn mijn werk heb gemaakt. En dat mijn pijn mijn vuur is om mooie dingen te doen. Ook de pijn van het overlijden van mijn vader is echt een inspiratiebron geworden, omdat hij heen is gegaan voordat ik was wie ik nu ben. En ik weet dat hij en mijn moeder alles hebben gedaan voor ons, zodat wij kunnen floreren. Mijn moeder zegt nog altijd, als ik haar vraag of ze gelukkig is: ‘Natuurlijk, zolang jullie gelukkig zijn.’ Dan vraag ik door, en zegt zij dat zij gelukkig is als wij succes behalen. Mijn successen zijn ook haar successen. Zonder haar harde werken in een omgeving met weinig te besteden is het haar toch gelukt om ons op deze manier op te voeden. Mijn pijn is mijn vuur om dingen te veranderen.’
Ongelijkheid en goed doen loopt als een rode draad door je werk en wellicht ook in je privéleven. Hoe is dat zo gekomen?
‘Als ik iets goed doe, voel ik mij ook goed. Je maakt meer dopamine aan, alsof je aan het hardlopen bent. Anderen helpen werkt wetenschappelijk gezien ook helend. En ik probeer vanuit mijn religie iedereen te helpen, ongeacht wie je bent, wat je geaardheid is, je kleur, je geloof en of je überhaupt gelooft. Het maakt mij allemaal niet uit. Iedereen verdient gelijke kansen. En ik zal blijven strijden tot het huidige systeem aangepast is.
‘Het is utopisch om te denken dat het hele systeem wordt aangepast, waarbij ieder individu gelijke kansen krijgt. Maar het is wel iets dat ik als eindpunt in mijn hoofd heb en waar ik naartoe werk. Nu doe ik dat via bewustzijn creëren op tv, in mijn artikelen en boeken, in mijn werk als leerkracht, via mijn workshops en mijn adviezen aan het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap. En misschien over een aantal jaren wel als minister of als burgemeester – ik weet het niet.’
Je hebt politieke ambities?
‘Nu zou ik het verschrikkelijk vinden om op die positie te zitten. Maar in de toekomst zou het zeker iets zijn dat ik interessant vind. Omdat ik écht dingen wil veranderen. Misschien dat ik het daarom ook nooit word. Want ik zou hele impopulaire beslissingen nemen. Het hele systeem zou op de schop gaan. Ik zou meteen van de twaalfjarige selectie een veertienjarige selectie maken (kinderen worden nu op hun twaalfde geselecteerd voor het voortgezet onderwijs. In het buitenland is dat enkele jaren later, red.). Dat zou mijn eerste beslissing zijn. Voor welke politieke partij weet ik niet. Ik ben lid van vijf partijen. Niet omdat ik mijn kansen wil vergroten, maar ik weet gewoon niet in welk hokje ik pas.’
Ik spreek je over tien jaar wel. Zit je er dan al?
‘Ik ben nu 32 jaar. Geef me twaalf jaar, dan kan ik een goed besluit nemen. Ik ben niet zo cocky dat ik al zeg dat ik het word, hè. Maar het is wel mijn ambitie om dingen echt te veranderen.’
Terug naar het nu: vertel eens over je documentaireserie Het Verhaal van Abdelkrim.
‘Ik was aan het hardlopen in Porto, Portugal. Over zee ben je zo in Marokko. Tijdens het hardlopen kwamen de ideeën. Ik dacht: de Hirak (de protestbeweging in de Rif in Noord-Marokko, 2016-2017, red.) is stevig aan het demonstreren – en voor wat eigenlijk? Ze willen drie basale dingen: goede gezondheidszorg, goed onderwijs en werkgelegenheid. Wat gek dat ze dat niet kunnen krijgen.
‘Ik verdiepte me erin en sprak met mijn broers hierover. Een broer zei: ‘Ik weet niet of het zo belangrijk is je kinderen de Amazigh-cultuur en Tamazight-taal mee te geven. Moet je je niet focussen op de dingen die belangrijker zijn, zoals het leren van Engels of Frans? En als je dan toch nog wat wil, doe dan de Arabische taal erbij.’ Een andere broer werd kwaad en zei: ‘We moeten ze het Tamazight juist goed meegeven, dat is heel belangrijk’. Het werd voor mij een zoektocht naar mijn roots. Ik wist er zo weinig over.’
‘Door professionals te spreken, kwamen we er al vroeg achter dat echt iedereen in Noord-Afrika van ooorsprong Amazigh is. En als je dan je Amazigh-cultuur goed wilt leren kennen, moet je één iemand leren kennen: Abdelkrim el Khattabi. Daar had ik wel eens over gehoord, maar weinig. En waarom zo weinig? Daar ben ik naar op zoek gegaan. In Nederland kennen we allerlei helden, zoals Karel Doorman of Piet Hein, maar in Marokko kennen we El Khattabi helemaal niet. Hij zit zo verstopt, hij wordt niet meegenomen in de literatuur.
‘Ik durf te zeggen: Abdelkrim el Khattabi is de stichter van het antikolonialisme’
‘We keken ook naar de – in Marokko bijzondere – positie van de vrouw binnen de Amazigh-cultuur. Zoals naar de Amazigh-vrouwen in het zuiden die in armoede leven, maar onafhankelijk zijn en voor een eigen inkomen zorgen, zonder dat de relatie met de man wordt geschaad. Ze kunnen zowel onafhankelijk zijn, als afhankelijk van elkaar in liefde. Dat gaat heel mooi samen daar. Het is bijna de oplossing voor de genderdiscussie hier. Nederland zou een voorbeeld kunnen nemen aan het zuiden van Marokko en de Atlas (het gebergte in het noorden van Marokko, red.).
‘Ik heb mezelf ook veel beter leren kennen, ik ben gaan herkennen waar bepaalde karaktereigenschappen vandaan komen, waar mijn vuur vandaan komt. Of je nou iets met de Amazigh-cultuur hebt of niet: als je de serie kijkt, leer je de Marokkaanse samenleving in Nederland beter kennen in zijn kracht, in zijn schoonheid en in zijn zwakte. Je krijgt meer respect voor elkaar, meer eigenwaarde. Je ziet de relatie tussen de Amazigh en de Friezen. En je leert helden kennen van Marokko. Ik durf te zeggen: Abdelkrim el Khattabi is de stichter van het antikolonialisme. Hij is de eerste die een Europese mogendheid heeft weten te verdrijven. En we kennen hem niet in Europa. Marokkaanse Nederlanders kennen hem niet echt. Er wordt niet over hem gepraat omdat in Europa een enorme angst heerst rondom die man. Een hele mooie zin uit de documentaire: ‘Hij maakte ze bang toen hij nog leefde en hij maakt ze nog steeds bang nu hij dood is.’’
Hoe vind je naast hardlopen je rust en balans?
‘In religie en mediteren: ademhalingsoefeningen en echt ontspannen. Ik bid vijf keer per dag – voor mij is dat ook een vorm van meditatie – maar ook na het bidden pak ik meestal mijn moment om na te denken en te filosoferen. Dat eindigt soms in een glimlach, soms in een traan en soms in rust. En weet je wat echt heel kalmerend is? Je kind zien slapen. Het komt uit het boek Dingen die je alleen ziet als je er de tijd voor neemt (van de Koreaanse boeddhistische monnik Haemin Sunim, red.).
Wat brengt dit nieuwe jaar je?
‘Ik weet het niet. Ik denk nooit zo kort vooruit… Ik denk eigenlijk altijd ver vooruit. Dus wat betreft dit decennium zou ik zeggen: er moeten meer boeken van mijn hand komen, meer impact. Het onderwijs is veranderd, de mensen zijn geïnspireerd geraakt en er is meer verbinding in de samenleving. Islamofobie, antisemitisme en homofobie moeten aangepakt worden, de kracht van diversiteit is duidelijk. Ik denk dat ik als burgemeester, Kamerlid, of misschien zelfs wel als minister het meeste impact kan maken, maar daarna word ik weer fulltime leerkracht. Klaar!’
Zondag 9 en 16 januari zijn de laatste twee delen van het drieluik Het Verhaal van Abdelkrim (NTR) te zien op NPO2 om 22.41.
Discriminatie: als thema is het meer in de media dan ooit. Hoe gaan we met dit fenomeen om? Gaat het de goede of de slechte kant op? Tijd om de tijdgeest te toetsen. Gijs de Swarte spreekt ervaringsdeskundigen en topwetenschappers over de stand van zaken en persoonlijke pijnpunten. Deze keer: de Joods-Surinaamse Henk Bakboord (1961), docent urban dance en zelfstandig professional in de culturele sector. Regelmatig laat hij een eigenzinnig geluid horen in het racismedebat. Recentelijk verscheen zijn goed ontvangen debuutroman Billenkoek: Avonturen van een stoute Surinamer.
Beeld: Ezo Wolf
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: wat zijn de meest pijnlijke momenten die je zelf hebt meegemaakt?
‘Het Nederland van de jaren zeventig, dat was een heel ander verhaal. Ik woonde in een volksbuurt in Amsterdam, openlijk racisme was behoorlijk gangbaar in die dagen. ‘Zwarte teringlijer, rot op naar je eigen land’, hoorde ik. En ik had een brilletje, dus kreeg ik ook ‘Hé, schele neger’ te horen. En een vriendje zei tegen mij: ‘Je kan niet bij ons spelen, want m’n moeder kent je niet’, terwijl blanke vriendjes die ze ook niet kende wel bij hem mochten spelen. En verder de afdeling ‘zogenaamd leuke geintjes’ die je je moest laten welgevallen, waar je boven moest staan. En veel later, een buurvrouw, een schat van een mens overigens, die vlak voor Sinterklaas een heel verhaal tegen mijn dochter ging ophangen over dat ze – mijn dochter dus – familie in Spanje had die naar ons land zou komen. Je maakt het een en ander mee, maar of dat nou allemaal zo pijnlijk was? Nee, niet echt.’
Leuk is anders en je hoeft, zo blijkt, ook niet lang naar voorbeelden te zoeken…
‘Ik kom uit een gezin van zeven personen. Mijn broers en neven hadden me tijdig voorbereid. Ze vertelden me dat dat kon gebeuren. Dat je in bepaalde buurten een beetje moest oppassen. Geuzenveld, Slotermeer, Plein 40-45, daar woonden toen nog vooral blanke Nederlanders, dat kon je beter mijden. Maar ik heb mijn instelling vooral aan mijn moeder te danken. Laat ik zeggen dat ze nogal tegen jammeren was. Als je zielig deed, dan kon ze daar helemaal niet tegen. Dan kon je een hengst krijgen en dan zei ze: ‘Hier heb je wat om te janken.’ Klinkt hard, maar die mentaliteit heb ik meegekregen en daar ben ik dankbaar voor.’
Dat ‘Hou eens op met dat gezeur’ klinkt door in veel van wat je publiceert.
‘Ja, ik ga lijnrecht in tegen hoe er nu over de hele linie naar gekeken wordt. En daar maak ik geen vrienden mee. Kijk, racisme is overal: in Nederland, in Suriname, in Marokko, in Turkije. Dus wat ga je daaraan doen? De tendens van nu is om alles tot racisme te herleiden, om op elke hoek van de straat een racist te ontdekken. Ik heb daar geen tijd voor. Ik heb een dochter, ik moet schrijven, dansles geven en ik moet mijn administratie nog doen. Sorry. Bovendien, als je je als slachtoffer opstelt word je ook als zodanig behandeld. En slachtofferschap leidt nooit tot iets positiefs, en op z’n slechtst tot daderschap.’
Dat wil zeggen..?
‘Zoek het er maar op na. Alle terroristen, alle aanslagplegers voeren een overeenkomende rechtvaardiging. ‘Wij worden achtergesteld. Wij worden gediscrimineerd. Juist wij zijn de slachtoffers, en we moeten ons wel verdedigen.’’
‘De openlijke racist wordt in Nederland allang als een idioot beschouwd’
Nog even over dat publieke debat. Noem eens wat namen?
‘Nou’…’
Je zei al dat je er geen vrienden mee maakt, dus…
‘…het zijn te vaak prominente Nederlanders van kleur die meer dan voldoende verdienen, een netwerk hebben om van te watertanden en maar met hun vingers hoeven te knippen om ergens in een talkshow hun zegje te kunnen doen. Akwasi, ik respecteer hem. Maar als je alle kansen hebt genomen die Nederland biedt en als voornaamste verhaal hebt hoe verschrikkelijk het hier is, wat moet kansarme Mo in de Kolenkitbuurt en Sherida in de Bijlmer dan wel niet over hun toekomst denken? Ik zeg: schrijf een boek, laat zien wat er allemaal wel kan. Wees een voorbeeld, leidt de weg. En Sylvana (Simons, red.), ik ken haar van het uitgaansleven van vroeger: ze is een leuk persoon en goede danseres maar… Nou, laat ik het zo zeggen: ik zou wel eens goed gesprek met haar willen voeren nu.’
Dus het valt allemaal wel mee qua discriminatie?
‘De openlijke racist wordt in Nederland allang als een idioot beschouwd. Daarnaast heb je de impliciete racist die het nooit echt helemaal uitspreekt, maar er omheen praat. Die het steeds weer heeft over de uitzonderingen die het verpesten voor de rest. De betuttelracist die wil helpen maar alleen als je je hulpbehoevend opstelt. Allen kun je met open vizier tegemoet treden. Vragen stellen, simpele maar confronterende vragen als: ‘O, ja? Jij ziet dat zo? Wat bedoel je? Hoe weet je dat? Wat stel je daarbij voor?’ Uit ervaring weet ik dat dat heel verhelderend werkt. Maar in het algemeen? Ik zag onlangs op YouTube iets van een Black Lives Matter-event in Groningen. Daar werd gevraagd of de blanke mensen maar even naar achteren konden gaan zodat de gekleurde mensen vooraan konden staan. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik zou dat nooit doen. Ik doe niet aan apartheid.’
De Raad voor Amerikaans-Islamitische Relaties (CAIR), een islamitische belangengroep, zegt dat het een ‘mol’ binnen de eigen organisatie en een ‘spion’ heeft ontdekt.
De mol zou de onderdirecteur van CAIR het gebied Columbus-Cincinnati zijn. Die wordt nu beschuldigd van het overhandigen van vertrouwelijke informatie aan de de Amerikaanse onderzoeksgroep Investigative Project on Terrorism (IPT), die door de burgerrechtenweging Southern Poverty Law Center wordt aangeduid als anti-moslimgroep.
‘De leden van de gemeenschap waren geschokt en bedroefd toen ze hoorden over deze specifieke situatie, maar veel mensen waren ook niet verrast dat een anti-moslim-haatgroep zich op CAIR richtte en op deze manier spioneerde’, aldus een CAIR-woordvoerder.
Een tweede man zou zichzelf hebben gemeld bij CAIR om bekend te maken dat hij een spion is, betaald door IPT. De man deed vrijwilligerswerk in een moskee in de staat Washington.
In een reactie ontkent IPT zulke spionagepraktijken. De onderzoeksgroep zegt dat het ‘nooit de bredere Amerikaanse moslimgemeenschap heeft gecontroleerd en nooit zal controleren’, maar ‘niet zal aarzelen om radicale islamitische activiteiten op Amerikaanse bodem bloot te leggen en publiekelijk aan de kaak te stellen’.
IPT is door de Amerikaanse overheid weleens uitgenodigd om kennis te delen over radicalisme en terrorisme. Pete Hoekstra, tot vorig jaar de ambassadeur in Nederland onder toenmalig president Donald Trump, was ook verbonden aan IPT.
Duitsland heeft zijn plan om de Israëlische historicus Gideon Greif te onderscheiden ingetrokken. Dit, na kritiek op Greifs ontkenning van de genocide in Srebrenica.
De Duitse minister van Buitenlandse Zaken was begin dit jaar nog van plan om Greif te betrekken in de Duitse Orde van Verdienste vanwege zijn wetenschappelijke werk op het gebied van de Holocaust.
De Servische Republiek binnen Bosnië-Herzegovina, bestuurd door Bosnische Serviërs, had Greif deze zomer gevraagd een commissie voor te zitten die de gebeurtenissen onderzocht. De commissie concludeerde wat nog altijd gemeengoed is onder Bosnische Serviers: er heeft geen genocide plaatsgevonden.
En dat is tegen het zere been van velen, ook vanuit Joodse organisaties. Zo repte het Joodse Wereldcongres over een ‘schaamteloze manipulatie van de waarheid’ door Greif en zijn commissie. Het Canadese Instituut voor Genocideonderzoek noemt de beslissing van Duitsland een ‘grote overwinning voor waarheid en gerechtigheid’.
In 1995 viel Srebrenica, een Bosnische enclave die onder bescherming van Nederland stond. Ongeveer achtduizend moslimmannen- en jongens werden door Bosnische Serviërs onder leiding van generaal Ratko Mladic van het leven beroofd. De meeste historici zien dit als de ergste daad van genocide in Europa sinds de Holocaust.
Frontex, de grens- en kustwacht van de Europese Unie, is de ‘schande van onze eeuw’ en medewerkers zouden ‘zwarte banden om hun mouwen moeten dragen’. Dat stelt de Turkse minister van Süleyman Soylu (Binnenlandse Zaken) volgens het regeringsgezinde dagblad Sabah.
Soylu doelt op het keiharde migrantenbeleid van Griekenland, dat ongewenste migranten terugduwt over de grens naar Turkije. Soylu: ‘Griekse elementen duwen 83 procent van de irreguliere migranten die hun grenzen bereiken terug.’
Hij vervolgt over Frontex: ‘Het is geen schone instelling. De Europese beschaving en Europa zullen ter verantwoording worden geroepen voor deze instelling. De smerigste instelling ter wereld is Frontex.’
Griekenland en Turkije liggen al jaren in de clinch over de opvang en het heen-en-weer-pingpongen van migranten. Sinds de machtsovername van de Taliban in Afghanistan is deze vraag nog nijpender geworden, omdat er een vluchtelingenstroom op gang is gekomen naar Iran, Turkije en uiteindelijk Europa als eindstation.
De Turkse president Erdogan zei eerder dit jaar dat zijn land, waar de haat en geweld tegen migranten en vluchtelingen snel toeneemt, niet zal fungeren als een ‘opslageenheid voor migranten’ voor Europa. Hij heeft de EU al gewaarschuwd dat een nieuwe vluchtelingencrisis onvermijdelijk lijkt. Griekenland, op zijn beurt, houdt voet bij stuk met zijn harde migratiebeleid. Het land ontkent zelfs de pushbacks.
Onlangs ging de EU, om Turkije te versterken als buffer tegen de instroom van migranten, akkoord met een financieel plan ter waarde van 560 miljoen euro voor Turkije.
Nu de namen voor het nieuwe kabinet Rutte IV uitlekken, is het ook bekend dat Nederland voor het eerst een minister van Turkse en Koerdische afkomst krijgt: VVD’er Dilan Yesilgöz (44), geboren in Ankara, gevlucht uit Turkije en straks bewindvoerder met de portefeuille Justitie.
Haar Turks-Koerdische vader vluchtte in 1981 uit Turkije vanwege zijn politiek-maatschappelijke activiteiten. Drie jaar later sloot Yesilgöz zich met haar moeder en zusje aan bij haar vader in Nederland.
Yesilgöz was eerst lid van SP, GroenLinks en PvdA voordat ze zich bij de VVD aansloot. In de periode 2014-2017 was ze voor die partij gemeenteraadslid in Amsterdam, waar ze zich inzette voor een veiligere stad – met name voor vrouwen en LHBT’ers.
De afgelopen jaren zette ze als VVD-justitiewoordvoerder haar strijd voort in de Kamer. Zo diende ze voorstellen in om advocaten en journalisten beter te beschermen en ‘haatimams’ te weren uit de Schengen-zone. Samen met Gert-Jan Segers (ChristenUnie) schreef ze een aangenomen initiatiefnota voor een integrale aanpak van antisemitisme.
In oktober 2019 vond ze de coalitiepartijen D66 en ChristenUnie recht tegenover zich, door vast te houden aan het uitgangspunt dat Nederlandse IS’ers in Syrië moeten worden berecht en niet naar Nederland gehaald moeten worden. Uiteindelijk besloot de rechter in enkele gevallen dat sommige vrouwen en kinderen toch terug moesten.
Het afgelopen halfjaar fungeerde Yesilgöz, als gevolg van een grote stoelendans binnen het demissionaire kabinet-Rutte III, als staatssecretaris van Economische Zaken en Klimaat.
Doordat ze de afgelopen jaren een herkenbaar profiel heeft opgebouwd, zijn de reacties op haar ministerschap gemengd.
PVV-leider Geert Wilders twittert dat hij vreest dat Yesilgöz, als VVD’er van Turkse afkomst op Justitie, zijn beveiliging zal opheffen, ‘want het liefst zien ze me natuurlijk onder het gras verdwijnen’. Ook laakt hij het Turkse paspoort van Yesilgöz.
De eveneens Turks-Koerdisch-Nederlandse Keklik Yücel, oud-Kamerlid voor de PvdA, richt zich daarop rechtstreeks tot Wilders: met Yesilgöz ‘weet je dat onze democratische rechtsbeginselen inclusief jouw / onze veiligheid en jouw / onze vrije meningsuiting met overtuiging vanuit de tenen verdedigd zullen worden’. Ook de Turks-Nederlandse schrijver Erdal Balci neemt het op voor de ‘geïntegreerde, seculiere, modernistische’ Yesilgöz.
Niet alleen vanuit radicaal-rechtse hoek klinkt kritiek op Wilders, maar ook vanuit sommige linkse kringen. Yesilgöz heeft dan wel een vluchtelingenachtergrond, maar het blijft een VVD’er. ‘Ik wens alle asielzoekers, migranten, vluchtelingen, moslims en vele andere kwetsbaren in 2022 heel veel sterkte en rechtsbescherming’, twittert de Turks-Nederlandse publicist Enis Odaci.
En advocaat Job Knoester vindt het veelzeggend over de VVD dat ze een niet-jurist als minister van Justitie voordragen. Dit, nadat VVD-ministers en – staatsecretarissen op Justitie onder de kabinetten-Rutte volgens Knoester de afgelopen tien jaar al de nodige schade hebben aangericht. ‘We kunnen niet rustig slapen’, twittert hij.
De Turks-Nederlandse publicist Zihni Özdil, oud-Kamerlid voor GroenLinks, is minder bang: ‘Een Koerdische vluchtelinge die weet wat armoede en onderdrukking is, zal juist vanuit een veel breder maatschappelijk oogpunt gevoel hebben voor het belang van een goed functionerende rechtsstaat.’
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
