15.9 C
Amsterdam
Home Blog Pagina 526

Heidi Lobato: ‘Eeuwen aan slavernij, ontmenselijking – dáár zit de angel’

Discriminatie: als thema is het meer in de media dan ooit. Hoe gaan we met dit fenomeen om? Gaat het de goede of de slechte kant op? Tijd om de tijdgeest te toetsen. Gijs de Swarte spreekt ervaringsdeskundigen en topwetenschappers over de stand van zaken en persoonlijke pijnpunten. Schrijfster Heidi Lobato (1961) was veertien jaar directeur van het filmfestival Africa in the Picture. Onlangs verscheen haar boek Hysterikos, de verstikking van de baarmoeder, een goed ontvangen, persoonlijk verhaal over een onbegrepen ongeneeslijke aandoening: endometriose.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: wat zijn de meest pijnlijke momenten die u zelf heeft meegemaakt?

‘Even dit… wat wel grappig is: wij kwamen in 1967 uit Curacao en ik zag deze week toevallig de foto’s van onze aankomst voorbijkomen. Met z’n zessen; drie broers, twee zussen en mijn moeder – mijn vader was overleden. Zo’n schattig gezin. Al die kindertjes. Ik met die pijpenkrullen. Ik dacht: hoe kan je daar nou tegen zijn?’

Maar er waren dus mensen ’tegen’?

‘Ik herinner me van dat begin vooral dat ik steeds dacht: wat is het grijs hier, wie heeft het licht uitgedaan? En we kwamen aan in juli, kun je nagaan. Die kleurloosheid. Ik geloof dat de paprika hier in die tijd nog niet eens was uitgevonden.’

Veel mensen die hier vanuit de voormalige koloniën naartoe kwamen, schrokken van de vijandigheid. U was nog geen tien, uit een groot gezin en met een moeder die het alleen moest doen…

‘In Amsterdam Osdorp, waar we eerst woonden, stond ik mij weer eens in een portiek te verstoppen omdat ze achter ons aanrenden. En – dat weet ik nog goed, toen sloeg ik een keer terug. Dat was een openbaring: als je terug sloeg, dan was het klaar. En je had natuurlijk dat je niet bij vriendjes mocht komen spelen omdat je anders was. Dat soort gedoe. Daarna, in het keurige Amstelveen, was de ene helft van de straat heel behulpzaam en de andere helft wilde niets met ons te maken hebben. Het grappige was: bij de Nederlandse gezinnen werd je om zes uur de tent uitgegooid, maar bij ons niet natuurlijk. Wie er was bleef eten. Mijn moeder kookte heel lekker Surinaams en dat hadden ze snel door. Dus de andere helft van de straat kwam ook al snel bij ons over de vloer. Dat is misschien wel een leuk punt voor de racisten onder ons: de Nederlandse keuken is toch heel aardig opgeknapt van al die buitenlanders. Dat valt niet te ontkennen.’

Sommige geïnterviewden merken op dat de jongere generaties, hun kinderen, neefjes en nichtjes, nog steeds met dezelfde ellende moeten omgaan.

‘Ja, dat verbaast mij dus ook. Mijn dochter, die er nogal Marokkaans uitziet, was laatst in een meubelzaak in Volendam om een stoel te kopen. Ze weigerden gewoon om haar te helpen. Ze was zo verbolgen. Daar moest ik wel erg om lachen. Ik zei: ‘Dat heb je er nou van. Wie gaat er dan ook in godsnaam in Volendám een stoel kopen?’’

Lacht u het weg?

‘Ik lach ook omdat ik er niet meer om kan huilen. En ik heb het voor mezelf wel verwerkt.’

Hoe heeft u het verwerkt?

‘Heb je even?’

‘Kijk, het wordt allemaal over je uitgestort, het hele beeld dat zo uit de koloniale mentaliteit is blijven hangen: dat je anders bent, niet te vertrouwen bent, minder, dommer. Dat lagere schooladvies dat je krijgt. Die sollicitaties die bij voorbaat mislukt zijn. De onvermijdelijke vraag: waarom zij wel en ik niet? Het vormt je. Het maakt je voorzichtiger, maar ook weerbaar. Ik dacht eerst: ik moet me kunnen verdedigen, uitleggen waarom ik anders ben, anders praat, andere woorden gebruik – ik moet bewijzen dat ik er ook mag zijn. Grappiger zijn, ook. Maar op een gegeven moment besef je dat dat onzin is. Het ligt bij de ander, die er mee zit dat ik uit een ander land kom. Niet bij mij. Niet meer. Ik moet zeggen: ik voel soms ook een vreemd soort compassie voor de mensen die er nog steeds een probleem mee hebben.’

Dat vraagt wel om uitleg…

‘Ik liep laatst op straat in Amsterdam gezellig te praten met mijn dochter. Sist er een man in het voorbijgaan: ‘Ga terug naar je eigen land.’ Ik stond op het punt om hem een klap te geven, maar m’n dochter trok me weg. En toen zag ik ‘m daar zo weglopen. Opeens dacht ik: lieve schat, die boosheid van je, dat kleine. Wat lullig voor je, dat je dat zo ervaart. Ik ben in m’n eigen land.’

Dat is behoorlijk barmhartig…

‘We hebben het over honderden jaren slavenhandel. Dat is honderden jaren ontmenselijking. Daar zit de angel. Dat boek is nog lang niet dicht, dat is eigenlijk pas net open. De heling is pas ingezet, met alle emoties van dien. Dit soort dingen horen daarbij.’

‘We herdenken de Tweede Wereldoorlog. Terecht, natuurlijk, en gelukkig. Laten we de afschaffing van de slavernij ook herdenken’

U ziet de heftige huidige discussies nu dus als nuttig.

‘Een tijd geleden zag ik een filmpje van een Kick Out Zwarte Piet-demonstratie. Schreeuwde een witte man tegen een zwarte man: ‘Hé, ga eens werken.’ De zwarte man riep terug dat hij juist vrij had genomen omdat hij de demonstratie belangrijk vond. En die schreeuwer mompelde zoiets als ‘O, dat wist ik niet’ en zei verder niets. Wat hij dacht, weet ik natuurlijk niet. Maar er gebeurde wel iets. Dat hebben we nodig. Daar groeien we van. En weet u wat we ook nodig hebben? Een nationale Keti Koti-herdenkingsdag. We herdenken de Tweede Wereldoorlog. Terecht, natuurlijk, en gelukkig. Laten we de afschaffing van de slavernij ook herdenken. Nederlanders waren lange tijd de grootste slavenhandelaren. De bloedlijnen lopen er. Wij zijn de afstammelingen. Je hoeft niet heel diep te graven om de gevolgen van honderden jaren ontmenselijking in het dagelijks leven te zien. Laten we daar een keer per jaar gezamenlijk bij stilstaan. Dat is goed voor Nederland. We zullen het met z’n allen moeten doen.’

Poetin gaat in op uitnodiging Erdogan

0

De Russische president Vladimir Poetin heeft een uitnodiging van Erdogan om Turkije te bezoeken geaccepteerd. De ontmoeting zal plaatsvinden wanneer de situatie van de coronapandemie en de schema’s van de twee presidenten dit toelaten, aldus het Kremlin.

De toenadering tussen beide presidenten komt op een kritiek moment. Rusland heeft nu meer dan 100.000 troepen verzameld aan de grens bij Oekraïne, voor een mogelijke aanval op het land.

NAVO-lid Turkije en Oekraïne werken inmiddels nauw met elkaar samen, onder meer met militaire drones. Als er oorlog in Oekraïne uitbreekt, heeft dat gevolgen voor de Russisch-Turkse relatie.

In Syrië staan beide landen al tegenover elkaar: Rusland steunt president Bashar al-Assad, terwijl Turkije de rebellen steunt.

Ondertussen heeft Erdogan ook aangekondigd dat de Israëlische president Isaac Herzog halverwege februari Turkije zal vereren met een bezoek. Volgens de Turkse president zal er een nieuwe pagina worden geopend in de gespannen bilaterale betrekkingen tussen beide landen.

Vrijgelaten mensenrechtenactivist: ‘Egypte is een terreurstaat geworden’

0

Egypte is ‘één grote gevangenis’ en ‘een terreurstaat’ geworden, ‘in elke zin van het woord’. Dat zegt de Egyptisch-Palestijnse Ramy Shaath tegen de Arabische nieuwszender al Jazeera. De onlangs uit de gevangenis vrijgelaten activist is ondanks bedreigingen van plan te blijven strijden voor Egypte en Palestina.

Shaath (50) was een belangrijk figuur tijdens de Egyptische Revolutie van 2011, die leidde tot de val van dictator Hosni Mubarak. Ook was hij de coördinator van de BDS-beweging in Egypte, de pro-Palestijnse beweging die streeft naar een internationale economische en culturele boycot van Israël.

Hij is nu enkele weken vrij, nadat hij de autoriteiten hem dwongen zijn Egyptische nationaliteit op te geven, en vertrok daarna naar Frankrijk. Hij werd in 2019 veroordeeld vanwege ‘het steunen van een terroristische organisatie’. Zelf zegt Shaath dat zijn kritiek op de  toenadering tussen Israël en de Arabische landen de reden was.

Aanvankelijk waren zijn medegevangenen vooral leden van de islamistische Moslimbroederschap, die na de val van Mubarak aan de macht was, totdat het leger in 2013 hen via een coup aan de kant zette. Volgens Shaath kwamen er steeds meer andere gevangenen bij, willekeurig of omdat ze op social media kritiek op de regering hadden geuit.

Hij zegt dat 32 mensen cellen deelden van slechts 23 vierkante meter, met een gat in de en een douchekop erboven als toilet. Gevangenen kregen bovendien geen eerlijk proces, vertelt hij, en werden in eenzame opsluiting geplaatst als ze klaagden. Een vriend overleed in een van de isolatiecellen van één vierkante meter.

Shaath werd na zijn vrijlating bedreigd door de autoriteiten, geeft hij aan: hij mocht niets zeggen over de omstandigheden in de gevangenis. Ook waren er bedreigingen tegen zijn familie in Egypte. Hij hoopt nog steeds op ‘een beter Egypte, een menselijker Egypte, waar ik naar kan terugkeren en leven, waar mijn dochter veilig kan leven met haar familie.’

In een interview met CNN riep Shaath de Europese Unie op om het beleid ten aanzien van Egypte te veranderen en de mensenrechten prioriteit te geven. In een toespraak voor het Europees Parlement in Straatsburg (foto) deed Shaath eergisteren dezelfde oproep.

Ook Deventer gaat eigen slavernijverleden onderzoeken

0

In navolging van Amsterdam, Rotterdam en Utrecht gaat ook het Overijsselse Deventer het eigen slavernijverleden onderzoeken, meldt de Stentor.

De bedoeling van het onderzoek is om onwetendheid over het Deventer slavernijverleden weg te nemen, zegt PvdA-raadslid Anke Hamstra. Dit leidt tot meer begrip en verbondenheid, is het idee.

De rol van Deventer in het Nederlandse slavernijverleden is op de kaart gezet door Siert Wieringa, die archiefonderzoek deed. Hij weet dat Deventer na de teloorgang van de Hanze, een handelsverbond van Noord-Europese steden, op zoek was naar nieuwe handelskansen en in zee ging met de WIC.

Zo voer in 1642 het schip De Deventer van Afrika naar Brazilië. Aan boord waren honderd tot slaaf gemaakten. De Deventer, een schip van de West-Indische Compagnie (WIC), werd door het stadbestuur van Deventer en Deventer burgers gesponsord. Samen legden ze meer dan 100.000 gulden neer, een astronomisch bedrag in die tijd.

Burgemeester Ron König komt later dit jaar met een voorstel, inclusief financiering. Het is de bedoeling dat Wieringa, van huis uit cultureel antropoloog, het onderzoek gaat doen.

EU-antisemitismecoördinator kritisch over Belgisch verbod op rituele slacht

0

Volgens Katharina von Schnurbein, die belast is met de bestrijding van antisemitisme in de Europese Unie, kan het verbod op onverdoofd ritueel slachten in België leiden tot jodenhaat en moslimhaat. Dit zegt ze in een interview met Politico.

‘De discussie zelf plaatst de joden en ook moslims in dit geval in een hoek van ‘Je doet dieren kwaad, of je bent middeleeuws’.’

Ze vreest dat het hier niet bij blijft. ‘In sommige landen hebben we ook gezien dat dit slechts het begin was, en toen was de discussie over besnijdenis de volgende.’

Von Schnurbein wil dat joden het gevoel hebben ‘dat ze hun leven kunnen leiden in overeenstemming met hun religieuze en culturele traditie’.

Sinds 2019 hebben Vlaanderen en Wallonië de onverdoofde rituele slacht aan banden gelegd. Joden en moslims slachten dieren onverdoofd en ritueel, om er zo voor te zorgen dat ze koosjer of halal vlees hebben.

In Nederland stemde de Tweede Kamer in 2011 voor een totaalverbod op ritueel slachten, maar dit voorstel sneuvelde toen alsnog in de Eerste Kamer. Wel werden de eisen voor rituele slacht aangescherpt. Als een dier binnen veertig seconden na doorsnijding van de halsslagader nog steeds bij bewustzijn is, moet het dier alsnog verdoofd worden.

De beroemdste prostituee van Suriname

0

‘Nederland en Indonesië hebben een gedeeld verleden, maar verschillende geschiedenissen. In een enquête van de Volkskrant en geschiedenissite Historia noemen Indonesiërs hoofdrolspelers waar bijna geen Nederlander van heeft gehoord.’ Met deze zinnen begon een artikel in de Volkskrant om te illustreren hoever de collectieve geheugens uit elkaar lopen als het gaat over de koloniale tijd in Indonesië. Deze regels hadden net zo goed kunnen gaan over Suriname, het andere land waar eeuwenlang een koloniaal bestuur was. Ook uit die tijd is er weinig kennis over de hoofdrolspelers. Maar het meest bekaaid komen de hoofdrolspeelsters uit deze tijd ervan af.

Kent u het levensverhaal van Wilhelmina Rijburg? De beroemdste prostituee van Suriname met de naam Maxi Linder? Vast niet. In haar leven heeft zij de belangrijkste mannen van het land als haar klant gehad en wordt zij alom bewonderd. Maar het is ook typisch dat u haar niet kent. Het lot van vrouwen uit de koloniale historie is soms niet alleen een zwarte pagina te noemen, maar eerder een onzichtbare pagina, wat het des te schrijnender maakt.

Wilhelmina speelt de hoofdrol in de roman De koningin van Paramaribo (1999) van de Surinaamse schrijver Clark Accord, die in 2011 op zestigjarige leeftijd overleed. Hij is een schrijver die mij nog steeds inspireert, omdat hij wél oog had voor onbekende vrouwen als Wilhelmina.

Over de onzichtbare verhalen van vrouwen gesproken: het is alweer veertien jaar geleden, maar ik herinner mij nog goed een scherpe column van Heleen Mees in NRC, waarin zij pleitte voor een monument voor slachtoffers van onbestraft oorlogsgeweld. ‘Voor de verkrachte vrouwen tijdens oorlog en conflict zijn er – anders dan voor andere slachtoffers van oorlogsgeweld en veteranen – geen herdenkingsplaatsen en rouwrituelen’, schreef Mees terecht. Het gaat hierbij om gruwelijke vormen van gendergerelateerd geweld, desondanks verstild tot onhoorbare geschiedenisecho’s. Alsof het geschreeuw op mute is gezet. Daarom pleitte Mees voor een monument ‘Eer de Onbekende Verkrachte Vrouw’.

Terug naar Wilhelmina. Haar geld gebruikte ze om anderen in armoede te helpen. Ze ging trots door het leven en maakte zich voor niemand kleiner, zeker niet voor een man. De wijze waarop zij een paar keer heftig wordt mishandeld in het boek door verschillende mannen, komt dan ook hard binnen bij mij. Net als de onthulling dat Maxi als kind werd misbruikt door een vriend van de familie. De persoon bij wie ze hulp zocht besloot met de beste bedoelingen om niets tegen haar ouders te vertellen, om hen die schande maar te besparen. Maxi’s ergste pijn en verdriet mochten er niet zijn.

Wanneer worden dit soort verhalen onderdeel van ons collectieve geheugen?

Iets over de helft van het boek over Wilhelmina volgt een historische gebeurtenis waarvan ik me tijdens het lezen stomverbaasd afvroeg waarom ik hier niemand ooit in Nederland over gehoord heb.

We lezen hoe het Suriname vergaat in de tijd van de Tweede Wereldoorlog. Er komen veel Amerikaanse troepen om de wereldwijde voorraad bauxiet in het land te beschermen, wat essentieel is voor het bouwen van vliegtuigen. De komst van de Amerikanen doet veel met het land en raakt ook sterk de levens van de prostituees: de vraag naar prostituees stijgt enorm en er is veel geld mee gemoeid. De Amerikaanse commandant stoorde zich vreselijk aan deze praktijken. Hij verordonneerde ‘dat er opgetreden moest worden tegen personen die de openbare orde verstoorden en de gezondheid van de troepenmacht in gevaar brachten. Zo werd het pad geëffend voor de grootste razzia in Suriname aller tijden. Overal in de stad werden vrouwen opgepakt, zonder enige vorm van protest’.

Dat geldt ook voor Maxi Linder. Accord beschrijft de omgeving waarin ze terecht komt als volgt: ‘Regelmatig vergrepen de bewakers zich aan de vrouwen. Degenen die zich daartegen verzetten, werden gemarteld en op andere wijze vernederd. Overdag liepen sommige vrouwen zonder kleren en helemaal over hun toeren van wat hun de avond ervoor was overkomen tussen de legerbarakken.’

Wanneer worden deze verhalen onderdeel van ons collectieve geheugen?  Of is er sprake van een collectief geheugenverlies over de gruweldaden die tegen deze vrouwen zijn gepleegd, helemaal omdat ze plaatsvonden in een voormalige kolonie?

Beroemde pianist clasht met Erdogans coalitiepartner: ‘Blijf bij je kunst!’

0

De bekende Turkse pianist Fazil Say heeft het aan de stok gekregen met politicus van de MHP, een coalitiepartner van president Erdogan.

De pianist nam het op social media op voor Ekrem Imamoglu, burgemeester van Istanbul die lid is van de CHP, de grootste oppositiepartij in Turkije. Imamoglu dineerde onlangs in een visrestaurant, terwijl Istanbul zucht onder hevige sneeuwval, en kreeg daar veel kritiek op.

‘Het is nepnieuws dat onze burgemeester Ekrem Imamoglu gisteravond in een restaurant is gezien’, grapte Say op Twitter. De waarheid zou zijn dat hij en drie anderen ‘als gekken dansten en dronken in de disco. (…) De persoon die de foto nam is (MHP-leider, red.) Devlet Bahceli.’ Say plaatste ook een foto van zichzelf met Imamoglu en zijn familie.

De grap viel slecht bij Ismail Özdemir, een parlementariër van de ultranationalistische MHP die de coalitiepartner van Erdogans AKP is. Özdemir: ‘Jij bent kunstenaar, blijf bij je kunst…’, twitterde hij. Hij dreigde ook met het openbaar maken van zaken die Say hoegenaamd zouden schaden.

Say antwoordde dat hij hoopt op een betere toekomst voor Turkije, waarin ‘ons paradijselijke land’ veranderen zal ‘in een land waar mensen gelukkig zijn en jonge mensen hoop hebben’.  Turkije kampt nu met een economische crisis door hyperinflatie. Mensen zien hun spaargeld in rook opgaan.

Fazil Say (foto) is een wereldberoemde concertpianist, die ook in Nederland is geweest – onder meer bij Paul Witteman in zijn programma Podium Witteman. Op 29 maart zal hij in het Concertgebouw in Amsterdam te zien en te horen zijn.

De progressieve Fasil Say is niet populair onder conservatieve en religieuze Turken. In 2012 twitterde Say: ‘Ik ben atheïst en trots om dat luid en duidelijk te zeggen’. Ook maakte hij grappen over de islam en citeerde hij een dertiende-eeuws Perzisch gedicht waarin schijnheilige gelovigen op de hak worden genomen. In 2013 werd hij veroordeeld een voorwaardelijke celstraf voor het beledigen van de islam.

Haags atletiektalent blijft thuis nadat trainer hem ‘rot-Marokkaan’ noemt

0

Een dertienjarige jongen sport al maandenlang niet meer bij atletiekvereniging Haag Atletiek in Den Haag. De trainster heeft hem onder meer uitgemaakt voor ‘rot -Marokkaan’ nadat hij niet deed wat ze wilde. Hij zegt zich er niet meer veilig te voelen.

De trainster is tijdelijk geschorst en heeft haar excuses aangeboden aan de jongen, maar zijn ouders vinden dit niet voldoende. Ze spreken over ‘niet oprechte excuus’ van de trainster.

De jongen haalde in september nog de derde plek in de landelijke finale.

Hij zal waarschijnlijk niet meer terugkeren naar zijn oude vereniging, zegt zijn vader tegen AD Den Haag. ‘Niet omdat hij niet meer leuk vindt, maar omdat hij het geen veilige omgeving vindt.’

Omdat de jongen wegblijft en de gemoederen hoog oplopen binnen de vereniging, heeft het bestuur van Haag Atletiek de tuchtcommissie ingeschakeld om het voorval verder te onderzoeken.

Poetin kan Europa in een ongekende honger- en vluchtelingencrisis storten

0

Een verslagen vader draagt zijn verdronken zoontje uit de zee. Wie kent dat hartverscheurende beeld niet? In Europa werden we opeens hard wakker geschud door de grote vluchtelingencrisis. Vaders, moeders en kinderen die uit Irak en Syrië vluchtten vanwege de opmars van IS en het geweld van de Syrische president Bashar al-Assad. Europese politici wisten deze vluchtelingencrisis op te lossen door ‘migratiedeals’ te sluiten met voornamelijk Turkije en Libië.

Dat was in 2015. Nu, in 2022 dreigt er weer een grote vluchtelingencrisis, maar van een heel ander kaliber. Poetin laat zijn spierballen zien: ruim 100.000 Russische militairen staan op dit moment voor de grens van Oekraïne. Hoe nu verder? Gaat Europa straks duizenden Oekraïners wél met open armen ontvangen?

Angela Merkel riep in 2015: ‘Wir schaffen das.’ Daarmee verdedigde ze vurig het barmhartige vluchtelingenbeleid. In de Europese Unie kwam haar ideaal onder druk te staan, voornamelijk door de Hongaarse president Viktor Orbán. Daarom koos Brussel voor opvang in de regio: de Europese Unie betaalde Turkije om de vluchtelingen daar op te vangen.

Immers, als deze vluchtelingen massaal hun heil in Europa zouden zoeken, zou dit wel eens de Europese stabiliteit kunnen bedreigen. Bijkomend voordeel van opvang in de regio was: de rechtspopulisten werd de mond gesnoerd, en het politieke momentum werd hen op dat moment ontnomen. So far, so good?

Inmiddels is 2022 aangebroken. Op dit moment staat er een volgende vluchtelingencrisis op ons te wachten, en ditmaal wél in Europa. Poetin laat door militaire massatransport naar Belarus een indrukwekkend machtsvertoon zien. Volgens de Amerikaanse inlichtingendiensten overweegt president Poetin zelfs een grootschalige militaire invasie in Oekraïne. De Russische propaganda stelt dat er sprake is van een burgeroorlog in Oekraïne. Rusland zou hiermee kunnen breken en Oekraïne militair het zwijgen op proberen te leggen.

De gevolgen zouden niet te overzien zijn. Hoeveel Oekraïners zullen dan naar het buitenland vluchten, lees: Europa?

Een invasie zal leiden tot vluchtelingenstromen die wij in Europa nog nooit eerder hebben gezien en alleen uit de geschiedenisboeken kennen

Wat als een diplomatieke oplossing uitblijft? In het oorlogsscenario dreigen Oekraïense steden te worden gebombardeerd, en, let op, er kunnen zelfs hongersnoden ontstaan. Rusland is namelijk berucht vanwege haar uithongeringsstrategie, die het land ook tijdens de eerste en tweede Tsjetsjeense Oorlog toepaste. Toen werden een aantal steden van water- en gasvoorziening afgesneden en moesten burgers in rap tempo de steden ontvluchtten.

Wat de ontvlambare situatie aan de Oekraïense grens extra bemoeilijkt, is dat Oekraïne één van de grootste graanexporteurs van Europa is. Mochten deze graanvelden voor jaren onbruikbaar worden, dan dreigen de graanprijzen te verdrievoudigen. Dit kan weer tot sociale onrust leiden. En honger.

Lange tijd bepleitte de Europese Unie opvang in de regio. Maar mocht de westerse diplomatie ontoereikend blijken en de grootste oorlog op het Europese continent sinds de Tweede Wereldoorlog plaatsvinden, dan zullen naar verwachting miljoenen Oekraïners kunnen vluchten naar Litouwen, Polen en Hongarije. Dat noemen we immers opvang in de regio.

Lange tijd kon het Europese asielbeleid vluchtelingenstromen beperken tot de grenzen van Turkije. Soms werd een klein aantal vluchtelingen opgehaald en gehuisvest in vluchtelingenkampen, zoals in Moria. Een Russische invasie in Oekraïne zal echter leiden tot vluchtelingenstromen die wij in Europa nog nooit eerder hebben gezien en alleen uit de geschiedenisboeken kennen.

Mijn verwachting is niet dat het Russische leger besluit om Oekraïne volledig onder de voet te lopen en grote delen zal annexeren. Toch zit een ongeluk in een klein hoekje. Daarom moet de Europese Unie zeker een protocol opstellen voor het oorlogsscenario. Poetin heeft zich in een hoek gedreven en kan tegen alle verwachtingen in besluiten om Oekraïne toch binnen te vallen met een grootschalige invasie, met als doel om een puppet-regime in Kiev te installeren. Dit zal een bloedige oorlog worden, met alle gevolgen van dien.

De Doema zal begin volgende maand een wet behandelen om de separatistische gebieden te erkennen als soevereine republieken. Als de oorlog in Oost-Oekraïne dan doorzet, kan Russische directe betrokkenheid eenvoudig worden geregeld.

Met het risico op de grootste oorlog en voedsel- en vluchtelingencrisis van de afgelopen 77 jaar op het Europese continent moet Brussel er alles aandoen om dit conflict diplomatiek op te lossen. Anders zouden er een half miljoen Russen en Oekraïners kunnen omkomen en wordt het gehele Europese continent in dit conflict meegezogen.

Rel in Rotterdam: politie genomineerd voor inclusiviteitsprijs

0

Management- en consultancybedrijf 010Inclusie heeft de Rotterdamse politie genomineerd voor een inclusiviteitsprijs. Op social media leidt dit tot verontwaardiging, omdat de Rotterdamse politie negatief in het nieuws kwam door onder meer racistische appjes.

‘Hoe bestaat het? Politie Rotterdam genomineerd voor “Inclusief Award”?’, reageert de linkse website Doorbraak. ‘Racistische appjes en de reactie daarop vergeten?’

‘Hoe is het mogelijk? Na zoveel incidenten tegen niet-witte mensen’, vraagt ook FNV-lid Cihan Ugural zich af.

Activisten zijn ook nog niet vergeten dat de Rotterdamse politie in 2020 de Black Lives Matter-demonstratie bij de Erasmusbrug voortijdig afkapte vanwege het niet naleven van de coronaregels. Ook kreeg in 2021 een Rotterdamse agent een boete nadat hij bij een aanhouding een man uitschold voor ‘kutneger’.

Toch houdt 010Inclusie vast aan de nominatie. Het bedrijf zegt tegen de website Open Rotterdam dat het niet de hele politie heeft genomineerd, maar specifiek de Wervingsbus-actie.

‘In de overtuiging dat een divers korps bijdraagt aan het optreden van de politie en het bestrijden van racisme en discriminatie, rijden ze naar de doelgroep toe voor het vinden van divers talent.’

Wel geeft 010Inclusie toe dat het ‘niet goed genoeg gecommuniceerd’ heeft.