De Franse voetballer Karim Benzema daagt de minister van Binnenlandse Zaken Gerald Darmanin voor de rechter. De Franse minister betichtte hem van banden met de Moslimbroederschap en het creëren van een atmosfeer van ‘jihadisme’ vanwege een steunbetuiging aan de Gazanen. Zo meldt de Arabische nieuwssite Middle East Eye.
Volgens Benzema’s advocaat hebben de beschuldigingen de reputatie van zijn cliënt beschadigd, terwijl er ‘niet het minste bewijs’ voor is.
De Franse minister nam de voetballer op de korrel toen hij op sociale media steun betuigde aan de Palestijnen in Gaza. ‘Al onze gebeden zijn met de bewoners van Gaza, die weer het slachtoffer zijn van onrechtvaardige bombardementen die kind noch vrouw spaart’, zei Benzema, een week nadat de vernietigende bombardementen op Gaza begonnen (die intussen 24.000 Palestijnen het leven heeft gekost, waarvan meer dan 10.000 kinderen), meldt Middle East Eye.
Darmanin noemde het toen ‘verbluffend’ dat Benzema geen solidariteitsbetuiging had gemaakt voor de Israëliërs die op 7 oktober waren gedood door Hamas. ‘We vechten tegen een veelkoppig hydra van de Moslimbroeders, omdat het een atmosfeer van jihadisme creëert,’ voegde hij daaraan toe.
Volgens de advocaat van Benzema zaait de Darmanin ‘tweedracht’ en zou hij uit zijn op ‘politieke uitbuiting’.
Eerder deze week leidde een Israëlische solidariteitsbetuiging met de gegijzelden tot ophef in Turkije. Na een goal (voor de Turkse club Antalyaspor) wees de Israëlische voetballer Sagiv Yehezkel naar het verband om zijn arm, waar ‘100 days’, ‘07/10’ en een Davidster op stond. Een verwijzing naar de terreuraanval van Hamas, maar de Turkse justitieminister zag daar op zijn beurt ‘steun voor genocide’ in Gaza in. Yehezkel werd uit de selectie gezet en wordt vervolgd. Intussen is hij alweer naar Israël vertrokken, waar hij een heldenontvangst kreeg.
Veel Nederlandse ondernemingen handelen met Israëlische bedrijven die actief zijn in illegale nederzettingen. Ze zijn aan deze bedrijven gekoppeld door de Nederlandse overheid. Dit bericht The Rights Forum.
De pro-Palestijnse actiegroep heeft met beroep op de Wet open overheid (Woo) alle ambtelijke communicatie opgevraagd over het Nederlandse ‘ontmoedigingsbeleid’. Het blijkt dat de Nederlandse overheid zich al jaren inzet om Nederlandse bedrijven te verleiden om het Israëlische bedrijven samen te werken. Ook met Israëlische bedrijven die actief zijn in de illegale nederzettingen op de Westbank.
Zo ging het Nederlandse drinkwaterbedrijf Vitens een samenwerking aan met het Israëlische waterbedrijf Mekorot, dat door de Nederlandse ambassade in Tel Aviv was geselecteerd voor een door Nederland georganiseerd ‘samenwerkingsforum’. Mekorot pompt water op in de bezette Palestijnse gebieden en levert het leeuwendeel daarvan aan de Israëlische nederzettingen op de Westbank. Palestijnen is de zeggenschap over hun eigen water ontnomen.
Vitens wist niets van deze activiteiten van Mekorot, totdat Palestijnse activisten in 2013 protesteerden tegen een bezoek van toenmalig PvdA-minister van Buitenlandse Handel Lilianne Ploumen aan het Israëlische bedrijf. Vitens besloot, na een onderzoek, de samenwerking met Mekorot op te zeggen. Dit leidde tot een diplomatieke rel met Israël en Kamervragen van de pro-Israëlische partijen. Ook toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Frans Timmermans verdedigde Mekorot. Hij verklaarde toentertijd ‘geen enkel bezwaar’ te hebben tegen samenwerking met Mekorot. Premier Mark Rutte ten slotte verzekerde zijn Israëlische collega Benjamin Netanyahu dat Nederland zaken zou blijven doen met Mekorot.
De kwestie-Mekorot is een van de zaken waarbij de Nederlandse overheid de kant kiest van Israëlische bedrijven die betrokken zijn bij de illegale bezetting van de Westelijke Jordaanoever en Nederlandse bedrijven daarin meesleept. ‘Die onaanvaardbare realiteit dient aanleiding te zijn voor urgent debat over de rol van de overheid’, aldus The Rights Forum. Andere foute Israëlische bedrijven die door de Nederlandse overheid zijn gepromoot zijn Shufersal, Negev Ecology, Elbit Systems en Netafilm.
Vanaf 4 maart vervalt het verblijfsrecht van derdelanders. Ze moeten of Nederland uit of de asielprocedure in. Dat blijkt uit een uitspraak van de Raad van State gisteren.
Derdelanders zijn mensen uit Afrika en het Midden-Oosten, die in 2022 Nederland binnenkwamen via Oekraïne en net als de Oekraïners tijdelijk bescherming kregen. Ze studeerden in Oekraïne of hadden er werk, maar hebben niet het Oekraïense staatsburgerschap. Van de ongeveer 106.000 mensen uit Oekraïne die in Nederland worden opgevangen zijn er zo’n 3000 derdelander.
Derdelanders hoefden net als de Oekraïners geen asielprocedure te doorlopen, mochten direct aan het werk en hadden recht op opvang, medische zorg en onderwijs. Het nu demissionaire kabinet-Rutte IV vermoedde echter misbruik van de ruimhartige opvangregeling en besloot de poorten te sluiten voor derdelanders. Het merendeel kon immers gewoon terug naar het land van herkomst, aldus het kabinet. En konden ze dat niet, dan moesten ze hier asiel aanvragen Daarom kregen nieuwe derdelanders vanaf de zomer van 2022 geen voorkeursbehandeling meer en zouden de derdelanders die al in Nederland waren per september 2023 hun speciale status verliezen.
Verschillende lagere rechters bogen zich over de situatie van de derdelanders, maar deden tegengestelde uitspraken. Daarom werd de zaak voorgelegd bij de Raad van State, die gisteren uitspraak deed over de hele groep.
De Raad van State oordeelde dat staatssecretaris Eric van der Burg niet zomaar de regeling op eigen houtje had mogen stopzetten. Maar de derdelanders verliezen nu wel per 4 maart hun tijdelijke verblijfsstatus. Als derdelanders hier willen blijven moeten ze dus asiel aanvragen.
Vluchtelingenwerk is teleurgesteld over de uitspraak en maakt zich grote zorgen over het lot van derdelanders. ‘Hun leven staat opnieuw op z’n kop.’
De Iraanse Asal Vosoughi (32), die sinds 2022 in Nederland woont, vertelt de Kanttekening dat ze eerlijk gezegd nog niet weet wat ze gaat doen, terug naar Iran of hier asiel aanvragen. ‘Ik moet er over nadenken.’
De eerste keer dat ik met de heiligheid van de koran voor moslims geconfronteerd werd was gedurende mijn studie Arabische taal en cultuur. Afkomstig uit een christelijk gezin viel het me op met hoeveel respect en eerbied het boek behandeld werd. Niet alleen de boodschap, maar ook het boek zelf is voor moslims heilig. Dit in tegenstelling tot de bijbel. Die is voor christenen slechts het medium, eigenlijk vooral de inhoud telt.
Alleen wanneer je deze verering van de koran als boek begrijpt, kun je begrijpen waarom koranverbrandingen in de westerse wereld zoveel emoties oproepen bij moslims, hier in het Westen en in de islamitische wereld. Bij veel moslims doet het verbranden of beschadigen van een koran dermate veel pijn, dat ze bij wijze van spreken liever fysiek geweld ondergaan dan toekijken hoe het voor hun heilige boek verbrand wordt.
Diegene die in het Westen de koran verbranden, waaronder Pegida-voorman Edwin Wagensveld, weten dit. Zij weten hoeveel emoties dit oproept en hoeveel moslims reageren. De woede, pijn en het verdriet die deze daad losmaakt. En toch doen ze het. Het zijn provocateurs. Ze willen niet alleen provoceren, maar daadwerkelijk de losgemaakte woede in beeld brengen. Het helpt hen bij hun zaak om de islam als barbaars en gewelddadig neer te zetten.
Het fysieke geweld van islamitische demonstranten tijdens de recente koranverbranding van Wagensveld in Arnhem is daarom koren op zijn molen. De Pegida-leider zal niet rusten en blijft exemplaren van de Koran verbranden, zolang hij gewelddadige reacties uit kan lokken. Omgekeerd zijn er voldoende moslims in Nederland die bereid zijn om geweld te gebruiken om zo hun heilige boek te beschermen en de schenders te bestraffen. Het boek is hen meer waard dan het leven of de gezondheid van anderen. Een uiterst zorgelijke gedachte in een seculiere democratische rechtsstaat, die wars wil blijven van blasfemiewetgeving.
Types als Wagensveld zullen andere manieren vinden om moslims te treiteren
Over blasfemiewetgeving gesproken, de samenwerkende moskeekoepels in Nederland, de K7, komen nu met een stappenplan om verbrandingen van de koran of andere heilige boeken te verbieden. Zij zijn van mening dat dit volgens Europese jurisprudentie in strijd is met de vrijheid van godsdienst. Naast het feit dat andere religies helemaal niet bezig zijn met verbrandingen van hun eigen heilige boeken is dit natuurlijk volkomen onzin. Als een privépersoon een koran of ander heilig boek in brand steekt dan wordt de vrijheid van godsdienst immers op geen enkele wijze aangetast. De gelovige kan immers nog steeds zijn religie in alle vrijheid belijden. Een koran verbranden is dus iets fundamenteel anders dan de koran verbieden, wat wel een forse aantasting van de vrijheid van godsdienst in zou houden.
Deze nuance deert de moskeekoepels, en een deel van hun achterban, echter niet. Zij zullen niet op hun lauweren rusten totdat in Nederland de blasmefiewetgeving – in Nederland pas afgeschaft met het schrappen van het verbod op smalende godslastering in 2014 – weer terug is. Alleen om de islam en de gevoelens van moslims te beschermen. Een kwalijke ontwikkeling in een seculiere liberale democratie, waar religies geen uitzonderingspositie zouden moeten krijgen.
Maar naast het problematische aspect onderschrijven valt er nog een kanttekening te plaatsen bij het voorstel voor dit verbod: het is simpelweg geen oplossing. Types als Wagensveld en andere Pegida-gezinden zullen andere manieren vinden om moslims te treiteren. Zolang zij een reactie krijgen van moslims op hun praktijken zullen zij blijven doorgaan. Trouw-columniste Emine Ugur suggereerde recent al de oplossing. Zij riep moslims op de daden van Wagensveld en de zijnen ‘straal’ te negeren. ‘Jullie maken hem groter dan hij is’, stelde ze op X .
En zo is het. Pas wanneer Wagensveld en consorten geen enkele reactie onder moslims meer los maken wanneer zij een koran verbranden, barbecueën voor een moskee of op een andere wijze moslims proberen te provoceren en de islam proberen te beledigen is het klaar met hun praktijken. Niet blasfemiewetgeving, maar hen de zuurstof van de aandacht ontnemen is de enige strategie om koranverbrandingen te stoppen.
Het zou goed zijn als opgewonden islamitische demonstranten en sympathisanten zich dit realiseren. Maar dat is vooralsnog waarschijnlijk teveel gevraagd.
De strenge vluchtelingenwet waarmee de Italiaanse premier Giorgio Meloni een eind wil maken aan de instroom van bootvluchtelingen, lijkt te werken. Reddingsboten mogen van de kustwacht niet uitvaren. Zo meldt Trouw.
Het reddingsschip Ocean Viking (dat vorig jaar 2300 mensen op zee heeft gered) ondervindt dat nu ook en ligt al twee weken aan de ketting. Het schip zou volgens de Italiaanse kustwacht van zijn route zijn afgeweken en mag tot vrijdag niet uitvaren en moet bovendien een boete van 3300 euro betalen.
‘We worden beschuldigd van het niet volgen van de orders van de kustwacht, maar de enige fout is dat we de wet van de zee hebben gevolgd’, zegt Alessandro Porro, de voorzitter van de SOS Mediterranee Italië.
Vorig jaar verdronken er meer dan drieduizend mensen op de Middellandse Zee en dat aantal zal ‘eerder stijgen dan dalen’, meldt Trouw op basis van de Oostenrijkse denktank International Centre for Migration Policy Development (ICMPD). Zij voorspellen dat, omdat er strengere Europese anti-migratiemaatregelen in aantocht zijn. ‘Mensen denken dat ze in de EU moeten zijn voordat die wetten hun intrede doen’, aldus Michael Spindelegger.
Door de strijd in Gaza zijn ook de vijandelijkheden tussen Israël en Hezbollah weer opgelaaid. Partijleider Hassan Nasrallah bezigt grimmige taal in zijn toespraken. Maar de beweging heeft ook een maatschappelijke rol in Libanon.
‘Als er iemand bang moet zijn voor een oorlog, dan zijn het Israël, de kolonisten en de Israëliërs, niet Libanon. Wij zijn al negenennegentig dagen klaar voor een oorlog’, zegt Nasrallah in zijn laatste toespraak op 14 januari. Met uitspraken als deze lijkt een oorlog tussen Libanon en Israël elk moment uit te kunnen breken.
En inderdaad, het blijft niet alleen bij militante taal. Aan de grens tussen Israël en Libanon wordt steeds meer gevochten. Tussen 7 oktober en 8 januari zijn er aan Libanese zijde 146 mensen gedood, waarvan vier belangrijke commandanten van Hezbollah. Ook aan Israelische zijde vallen doden, waarvan het exacte aantal niet bekend is.
Hoewel Israël en Hezbollah nooit in vrede hebben geleefd, is de vijandigheid toegenomen sinds het conflict in Gaza. Hezbollah beschouwt Israël als voornaamste vijand en Hamas als broederpartij. Het conflict kwam bovendien erg dichtbij toen Israël op 3 januari Hamas-kopstuk Saleh al-Arouri doodde in Dahieh, een wijk in de Libanese hoofdstad Beiroet waar Hezbollah de dienst uitmaakt. In de dagen erna waren ineens alle ogen gericht op de beweging. ‘Deze aanval is behoorlijk genant voor Hezbollah’, zegt Nora Stel, universitair docent conflictstudies aan de Radboud Universiteit in Nijmegen.
Het lijkt er op dat Hezbollah niet echt op een oorlog zit te wachten
Twee weken later is er niet meer gebeurd dan wat er al plaatsvond: lokale aanvallen op specifieke doelen in Israël. ‘Het gemiddelde wekelijkse verloop van Hezbollah lijkt laag, het hoogste dagelijkse verlies was 13 dodelijke slachtoffers op 25 oktober 2023’, schrijftTheArab Gulf States Institute in Washington, dat verschillende verzetsbewegingen observeert.
‘Het lijkt er op dat Hezbollah niet echt op een oorlog zit te wachten’, zegt Stel. Ze volgt de toespraken van Nasrallah op de voet en ziet dat Hezbollah vooral wil benadrukken dat het wel degelijk verzet toont. Tegelijkertijd komt dit met allerlei nuances. ‘Nasrallah zei bijvoorbeeld in zijn eerste speech na de dood van Arouri dat ze zich niet uit de tent laten lokken, dat Hezbollah zelf wel beslist wanneer en hoe het reageert. Maar vooral ook dat het Libanese belang groter is dan het Palestijnse of het Iraanse.’
Het Libanese belang
Dit laatste is een interessante opmerking, die gezien moet worden in de context van de rol die de groepering heeft in de Libanese samenleving. Hoewel Hezbollah is ontstaan als verzetsbeweging met als doel de Libanese grens te bewaken tegen Israëlische vijandelijkheden, is het door de jaren heen getransformeerd. In 1990 werd het een politieke partij en in 2005 werd het onderdeel van de 8 maart-coalitie, een verzameling politieke partijen die als pro-Syrisch te boek staan. De 8 maart-coalitie is sinds 2020 de regerende coalitie in Libanon.
Dat Hezbollah onderdeel is van de politieke elite werd nog eens duidelijk tijdens de economische crisis van de afgelopen jaren. Voorheen wees Hezbollah met de vinger naar de regerende partijen als het ging om corruptie, nu was de partij onderdeel van de regering. Demonstraties werden hardhandig neergeslagen door zowel het Libanese leger als Hezbollah. ‘De regeringspartijen werkten hierin samen’, zegt Sami Halabi van de Libanese denktank Triangle.
Voormalige uitvalsbasis Hezbollah aan de grens met Israël. Foto: Majorie van Leijen
Toch is Hezbollah anders dan de andere politieke partijen in Libanon. Het feit dat de groep ook een gewapende tak heeft, zorgt voor onenigheid onder de Libanezen. In 2008 besloot de Libanese regering de gewapende tak officieel toe te staan. Op militair gebied is Hezbollah sterker dan het Libanese leger, dat niet in staat is de buitengrenzen te bewaken. Maar iemand moest het doen. Veel Libanezen vinden echter dat het beschermen van de grenzen een nationale kwestie hoort te zijn, evenals het recht om de oorlog te verklaren. Door critici wordt de groepering ook wel een ‘staat binnen een staat’ genoemd.
De spagaat van Hezbollah
Zie hier de spagaat van Hezbollah. Enerzijds wil het zijn verworven positie in de Libanese samenleving niet kwijt. Hezbollah spreekt niet namens alle Libanezen als het een volledige oorlog verklaart tegen Israël. De economische crisis is nog lang niet voorbij en de natie heeft de Israël-Libanon oorlog van 2006 nog vers in het geheugen.
Anderzijds kan de partij, als verzetsbeweging tegen Israël, de Israëlische agressie niet onbeantwoord laten. Dit laatste weegt heel zwaar voor Hezbollah, legt Halabi uit. ‘Hezbollah ziet Israël als een existentiële bedreiging. Wat als Israël klaar is met Hamas, gaan ze dan achter Hezbollah aan? Of achter Libanon? Vanuit het perspectief van Hezbollah moeten ze hier wel op reageren.’
Een ander aspect dat hierbij komt kijken is dat de reputatie van Hezbollah binnen de Arabische gemeenschap is verslechterd na het optreden in Syrië. Tijdens de burgeroorlog in het buurland vocht Hezbollah mee aan de kant van president Bashar al-Assad. De groep wordt verantwoordelijk gehouden voor vele doden in Syrië. Vooral soennieten in de regio keurden deze acties af. Maar als enige waardige tegenstander van Israël in de regio kan Hezbollah de steun van de Arabische gemeenschap wellicht herwinnen.
Grensgebied tussen Libanon en Israël. Foto: Majorie van Leijen
Je zou kunnen stellen dat het Hezbollah vooral te doen is om de reputatie binnen de sjiitische gemeenschap, met Iran als belangrijkste internationale partner. Maar de decennialange scheidslijn tussen soennieten en sjiieten werd een schakering vager toen Iran en Saoedi-Arabië vorig jaar de onderlinge betrekkingen verbeterden.
Wellicht dat Hezbollah zich momenteel daarom richt op de Libanese zaak. ‘Hezbollah wil graag gezien worden als de beschermer van alle Libanezen’, zegt Stel. ‘Er is er nu een gezamenlijke vijand waar Hezbollah op kan inspelen. In de toespraken stelt Nasrallah dat het mogelijk is Libanees grondgebied terug te winnen, doelend op de Shebaa Farms, een gebied dat sinds 1981 door Israël wordt bezet. Hij probeert de militaire acties te presenteren als iets dat voor heel Libanon van belang is.’
Gezamenlijke vijand
Halabi legt uit dat dit laatste over het algemeen wel gedeeld wordt in Libanon. ‘De overgrote meerderheid ziet Israël als een existentiële bedreiging van Libanon, vooral onder de huidige regering leeft dit sentiment. We zijn sinds 1947 in oorlog met Israël, dat is onze grootste vijand. Dat heeft niets te maken met je religieuze achtergrond, iedereen deelt dit idee.’
Zelfs de mensen die tegen Hezbollah zijn, begrijpen de rol die de partij hier heeft
Over de vraag of het aan Hezbollah is om hierop te reageren bestaat echter minder eenduidigheid. ‘Op dit moment reageert Hezbollah binnen het toelaatbare’, observeert Halabi. ‘Hezbollah opereert binnen de Rules of Engagement, de regels die zijn opgesteld na de laatste oorlog met Israël. De gevechten zijn lokaal van aard en vooral bedoeld om de slagkracht van Israël te beperken. Zolang het conflict beperkt blijft tot het grensgebied, veroorzaakt het weinig sociale spanning in Libanon. Zelfs de mensen die tegen Hezbollah zijn, begrijpen de rol die de partij hier heeft.’
Op de lange termijn kan het wel een probleem worden voor Libanon, gaat hij verder. ‘Als dit militaire conflict met Israël bijvoorbeeld zes maanden duurt, dan zijn er al heel wat meer doden gevallen en zal het een effect hebben op de economie en politiek van Libanon. Dit kan uitmonden in een burgeroorlog, wat ook in 2006 het geval was.’
Het gevaar dat de oorlog met Israël volledig escaleert is volgens hem dan ook klein, denkt hij. ‘Maar het is niet onmogelijk, want je weet nooit welke geopolitieke scenario’s er nog kunnen opspelen. Wat als Iran toch reageert? Of de situatie in de Rode Zee escaleert? Dan ligt er weer een heel ander scenario op tafel.’
Ook Stel acht de kans op een volledige oorlog klein. ‘Nasrallah lijkt hier niet op uit. Hij laat tot nu toe duidelijk zien zich terdege bewust te zijn van de precaire situatie in het land en het feit dat Libanon zich geen oorlog kan veroorloven.’
Elnaz Alagha kreeg in groep 8 het schooladvies vmbo-kader van haar juf, terwijl ze arts wilde worden. Ze klom via omwegen toch op in het onderwijs en werkt nu als arts. Leerlingen met een migratieachtergrond, zoals Alagha krijgen wel vaker te maken met onderadvisering, schrijft RTL Nieuws.
Samen met haar ouders en zus kwam Alagha als baby van negen maanden vanuit Iran naar Nederland. Een jarenlange strijd voor een verblijfsstatus volgde. Op de basisschool haalde ze naar eigen zeggen een ‘teleurstellende’ score. Op school leek er geen begrip voor haar persoonlijke omstandigheden, vertelt ze aan RTL Nieuws.
Haar migratieachtergrond was volgens Alagha van invloed op haar (lagere) schooladvies. ‘Ik kreeg te horen dat ik nooit vwo zou kunnen halen of het überhaupt uit m’n hoofd moest zetten om dokter te worden.’
De onderwijsinspectie constateerde eerder al dat leerlingen met een migratieachtergrond structureel te maken krijgen met onderadvisering. Deze groep krijgt vaker dan leerlingen zonder migratieachtergrond een lager advies dan het niveau dat past op basis van de eindtoets in groep 8 van de basisschool.
‘Bij leerlingen met een niet-westerse migratieachtergrond ligt het initieel advies vaker lager dan het toetsadvies: bij 40,2 procent van de leerlingen van de tweede generatie, en bij 46,6 procent van de leerlingen van de eerste generatie. Bij leerlingen zonder migratieachtergrond gaat het om 36,4 procent’, staat in het rapport van de onderwijsinspectie.
De lagere inschatting blijkt ook uit de bijstellingen van het schooladvies na de eindtoets in groep 8. ‘Van de leerlingen met een niet-westerse migratieachtergrond van de tweede generatie kreeg 16,2 procent in het schooljaar 2021-2022 een bijgesteld basisschooladvies. Bij leerlingen zonder migratieachtergrond is dit percentage lager: 8,9 procent’, aldus de onderwijsinspectie.
Alagha kan ergens ook wel begrijpen dat haar docenten minder vertrouwen in haar hadden. ‘We hadden tot mijn dertiende levensjaar geen verblijfsvergunning, we zaten in onzekere tijden. Ik kan me goed voorstellen dat mijn leraren vooroordelen hadden, omdat Nederlands niet mijn moedertaal was en mijn ouders ook hier een nieuw leven moesten oppakken.’
Ouders die vermoeden dat hun kind gediscrimineerd wordt bij het schooladvies, kunnen een melding maken bij de nieuwe website discriminatie.nl.
Denk wil de opkomst tijdens verkiezingen in ‘bepaalde wijken’ van Almere verhogen door moskeeën als stemlokaal te gebruiken. Zo meldt de nieuwssite 1Almere.
Denk-raadslid Hassan Buyatui heeft daartoe een motie ingediend, waarin hij onder meer opmerkt dat Almeerse kerken ook ‘wel eens’ dienst doen als stemlokaal en moskeeën niet.
Dit terwijl islamitische gebedshuizen in Almere ‘prima’ te gebruiken zijn als stemlokaal, stelt de motie, en dat zou ‘eventueel’ tot positieve opkomstpercentages kunnen leiden tijdens de verkiezingen.
Bij de laatste verkiezing lag de opkomst in Almere tien procent lager dan het gemiddelde in Nederland (77,7 procent), schrijft 1Almere. In de motie van Denk wordt zelfs gesproken van ‘60 procent niet-stemmers’ in bepaalde wijken. Binnen de gemeenteraad zou volgens Denk ‘voldoende draagvlak’ zijn om naar manieren te zoeken om met die ‘niet-stemmers’ in contact te komen.
Om die groep naar de stembus te krijgen, stelt Denk de moskee voor als locatie. De partij wil dat de burgemeester daarover in gesprek gaat met moskeebesturen.
In Agos, de krant die de vermoorde Turks-Armeense journalist Hrant Dink samen met andere Armeniërs heeft opgericht, staat in een kort online bericht: ‘De dader van de moord op Hrant Dink was 17 jaar toen hij 17 jaar geleden Hrant Dink doodschoot. Hij loopt nu vrij rond. De opdrachtgevers zijn nog steeds in functie. Het rechtsproces was een schande. De moord op Hrant Dink is een grote schandvlek op de geschiedenis van dit land.’
Ik moet aan oude Turkse films denken over bloedvetes. Om de ‘eer’ van de familie te redden, werden jongeren gebruikt om diegene die de eer van de familie had geschonden om te leggen. Die geschonden eer kon trouwens van alles zijn, bijvoorbeeld een dochter die er met haar geliefde vandoor was gegaan. De jonge dader, een broer meestal, zou, profiterend van het jongerenstrafrecht, een paar jaartjes in de bak moeten zitten en dan weer vrijkomen. De ouderen, die de opdracht tot de moord hadden gegeven, bleven in de schaduw met hun kwaadaardige opvattingen.
Precies zoals vorig jaar lijkt te zijn gebeurd met de vrijlating van Ogün Samast, de moordenaar van Dink. Alleen ging het in dit geval niet om ‘de eer’ van een familie, maar die van de gehele Turkse natie. Politieofficieren gingen na de moord in 2007 zelfs met Samast op de foto, die een Turkse vlag vasthield. Samast zou vanuit die nationalistische denktrant ook uit mijn naam Dink hebben vermoord. Een moord op je geweten vanwege Turkse trotsgevoelens en daarmee poseren, tja.
Overigens, de jonge man van toen, die nu op 34 jarige leeftijd vrij rondloopt, wil zijn naam veranderen. Samast wil niet meer worden geassocieerd met Samast, zodat hij verder een rustig bestaan kan opbouwen. In de schaduw, waar zijn opdrachtgevers ook vertoeven.
Wie de opdrachtgever was, zullen we hoogstwaarschijnlijk nooit achterhalen
Er zijn veel wilde theorieën over de zogenoemde opdrachtgevers van de moord op Dink. Zo worden de fascistische Grijze Wolven genoemd, de huidige bondgenoten van Erdogans AKP. Maar ook wordt er gewezen naar de Gülenisten, de voormalige bondgenoten van de AKP en de favoriete zondebok van de regering na de couppoging. Ook de top van het toenmalige seculiere Turkse leger, dat nu strak in handen is van de islamist Erdogan, komt veelvuldig langs als mogelijke beramer van de moord.
Wie de exacte opdrachtgever is, zullen we hoogstwaarschijnlijk nooit meer achterhalen. Alle wegen leiden niettemin naar de donkere ruimtes van de Turkse staat, ook wel beter bekend als de deep state. Die is sowieso een kerkhof van duizenden onopgeloste en onbestrafte moorden, vermissingen en genocides op Koerden, journalisten en andere onschuldige burgers. Allemaal uit naam van die verdomde Turkse eer, die nu in Turkse kringen weer opgeld doet vanwege de omgekomen soldaten in Noord-Irak in de strijd tegen de Koerdische PKK.
Dink moest zelfs voor de rechter verschijnen, omdat hij het ‘Turkendom’ zou hebben beledigd. De juridische basis van zijn vervolging was artikel 301 van het Turkse strafrecht. Dit werd tegen hem in stelling gebracht toen Dink in 2004 in zijn krant Agos wees op de Armeense roots van Sabiha Gökçen, het pleegkind van Atatürk en de eerste vrouwelijke piloot van Turkije. Zij moest trouwens, op bevel van haar pleegvader, de opstandige Koerden platbombarderen in Dersim. Moet je nagaan: een vrouw die de Armeense Genocide overleeft, volledig verturkst en dan meedoet aan de genocide op een ander volk.
Zonder Hrant Dink en zijn krant Agos zou dit verhaal nooit wereldkundig zijn gemaakt. Hij koos ervoor om zich niet aan te passen aan de nationalistische mores van Turkije, ook zijn vaderland, maar wilde met opgeheven hoofd als Armeen voor de dag komen. Dat moest hij jammer genoeg met de dood bekopen.
Zijn moordenaars verschuilen zich achter Ogün Samast, de nu 34-jarige Turk die af wil van zijn eigen naam, maar toch altijd zal worden herinnerd als de moordenaar van Hrant Dink. De Armeen wiens naam en strijd de hele wereld juist kent. Uit de schaduw en in het hart van de mensheid, naast helden zoals Martin Luther King, Mahatma Gandhi en Nelson Mandela. Ook 17 jaar na zijn dood, roep ik: ‘We zijn allemaal Hrant. We zijn allemaal Armeniërs.’ Nu de rest van de Turken nog.
Bij aanvallen van Iran op bases van de rebellenbeweging Jaish al-Adl gister in Pakistan zijn twee kinderen omgekomen, aldus de Pakistaanse regering.
Iran viel doelen van Jaish al-Adl in Pakistan aan. De salafistische rebellenbeweging die tegen het sjiitische regime in Teheran vecht, heeft militair terrein in de provincie Balochistan, aan de grens met Iran.
De Pakistaanse regering is woedend. ‘Deze schending van de Pakistaanse soevereiniteit is volkomen onaanvaardbaar en kan ernstige gevolgen hebben’, aldus een verklaring van het ministerie van Buitenlandse Zaken. Ook zouden er twee kinderen zijn gedood door de Iraanse luchtaanvallen op Pakistaans grondgebied.
Eerder deze week viel Iran doelen aan in Irak en Syrië. De aanvallen zijn volgens Teheran ‘gerichte’ operaties om degenen te straffen die de veiligheid van Iran bedreigen. De Iraanse aanvallen komen te midden van de verhoogde spanningen in het Midden-Oosten sinds de bloedige oorlog in Gaza, waar nu al 24.000 Palestijnen zijn gedood door het Israëlische leger, waaronder meer dan 10.000 kinderen.
De Chinese regering, die probeert haar invloed in het Midden-Oosten te vergroten, heeft Pakistan en Iran vanochtend opgeroepen ’terughoudendheid’ te betrachten, aldus BBC.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
