Racistisch taalgebruik, raciale loonkloven en discriminatie vormen schering en inslag in de Britse muziekindustrie. Dat concludeert het collectief ‘Black Lives in Music’, dat een enquête uitvoerde onder 1.718 artiesten en muziekmedewerkers.
63 procent van de zwarte muziekmakers geeft aan racisme te hebben ervaren in de Britse muziekwereld, zoals racistisch taalgebruik of een andere behandeling vanwege hun ras.
Anonieme respondenten gaven onder meer aan dat ze herhaaldelijk andere artiesten hebben moeten vragen om te stoppen het ‘n-woord’ te gebruiken. Verder komen ‘grapjes’ over huidskleur of Afrika geregeld voor en er wordt hardnekkig gevraagd naar waar zwarte artiesten ‘werkelijk vandaan komen’.
Black Lives in Music wil gelijke kansen voor zwarte mensen in de muziekindustrie. Daar hoort discriminatie niet bij, aldus Black Lives in Music. Dit is de eerste studie die onderzoek doet naar ‘zwart zijn’ in de Britse muziekindustrie.
‘De data tonen overduidelijk dat verandering hard nodig is in het gehele muzikale ecosysteem, vanaf het onderwijs tot aan de top van platenmaatschappijen’, zegt Charisse Beaumont, chef van Black Lives in Music.
In zijn romandebuut Amarok vertelt Mounhim Tahtahi het levensverhaal van zijn vader, die in de jaren zestig de armoede in Marokko ontvluchtte. ‘Dit soort verhalen zijn vrijwel onbekend. We zien de cijfers, maar niet de mensen erachter.’
De laatste jaren verschijnen er steeds meer boeken van auteurs, veertigers en vijftigers, die kinderen zijn van de eerste generatie migranten. Kinderen van vaders die op verzoek van Nederlandse ambtenaren onder meer Turkije en Marokko hebben verlaten om hier te komen werken. De vader van Tahtahi kwam op goed geluk naar Nederland, waardoor hij een ander traject heeft afgelegd. Ook gaat het verhaal, anders dan bij migratieverhalen die al zijn gepubliceerd, veel dieper in op de periodes vóórdat de migratie op gang kwam.
Beeld: Mounhim Tahtahi
Mounhim Tahtahi werd in 1974 geboren in het Marokkaanse Rifgebied. Al snel emigreerden hij en zijn moeder naar Nederland. Zijn vader woonde hier al een tijdje, aanvankelijk als ongedocumenteerde. Tahtahi bracht zijn jeugd door in Het Oude Noorden in Rotterdam.
Tegenwoordig is Tahtahi actief binnen de PvdA in zijn woonplaats Utrecht en succesvol ICT’er. Zijn roots wil hij niet vergeten. ‘Mijn vader mocht niet naar school van zijn ouders. Dat mocht alleen de oudste zoon en mijn vader was de oudste niet. Mijn moeder heeft ook nauwelijks onderwijs genoten. Tot haar grote frustratie vond haar vader het na de basisschool wel welletjes, omdat ze een meisje was.’
Tahtahi heeft bewondering voor zijn vader. Hij vraagt zich af wat hij allemaal had kunnen bereiken, als hij de kans had gekregen om te leren lezen en schrijven. Om die reden groeide Tahtahi op met het idee dat naar school gaan heel belangrijk was.
‘We kregen het advies van onze ouders om kansen te pakken. Mijn vader werkte een tijd bij een papierfabriek, waar oud papier werd samengeperst. Ondanks dat ‘redde’ hij regelmatig boeken van de sloop en nam ze mee naar huis. Onder andere delen van een encyclopedie. Zelf ging ik graag naar boekhandel Donner in Rotterdam om historische boeken te bekijken. Geld om ze te kopen had ik niet, maar ik was wel lid van de bibliotheek. Daar ging ik de boeken zoeken die ik bij Donner had gezien.’
Tahtahi wil dat het verhaal van zijn ouders verteld wordt. ‘Dit soort verhalen zijn vrijwel onbekend. We zien de cijfers, maar niet de mensen erachter. Je verlaat je land niet voor de lol, maar om armoede te ontvluchten. Armoede zorgt ervoor dat je gedwongen wordt om risico’s te nemen. Dwars door de woestijn reizen, bijvoorbeeld. Niet iedereen overleeft deze reis naar de kust. Ik heb mijn boek ook geschreven uit bewondering voor mijn vader.’
Uitbuiting en geweld
De hoofdpersoon in Amarok (Riffijns voor ‘vreemdeling’ of ‘migrant’) is Abderrahmane (1944), die inmiddels weer in Marokko woont en daar van zijn pensioen geniet. Wanneer zijn zoon uit Nederland bij hem op bezoek is, vertelt hij hem zijn levensverhaal. Het perspectief wisselt. Soms is de zoon aan het woord, meestal de vader.
De zoon krijgt dingen te horen die hij nooit heeft geweten en schrikt af en toe. Zijn vader is heel jong gaan werken in een periode waarin je als jongen eigenlijk op school had moeten zitten. Hij was niet alleen veroordeeld tot vervelend werk, maar was ook vogelvrij:
‘Wanneer de meloenen moeten groeien is er voor mij minder te doen. Mijn baas heeft een vriend toegezegd, dat ik in die tijd voor hem kan gaan werken. Ik zou bij die vriend houtskool moeten maken. Voor mij is dat de druppel. Ik wil niet meer voor deze boer werken. En ik wil zeker geen houtskool maken. Dat is precies wat ik hem ook vertel. Mijn weigering schiet in het verkeerde keelgat van de meloenenboer. Hij heeft mij al aan zijn vriend beloofd en mijn weigering zou betekenen dat hij op zijn woord zou moeten terugkomen. ‘Wát zeg jij daar? Wil je weggaan? Jij gaat helemaal nergens heen! Als ik zeg dat je iets moet doen, dan doe je dat!’ De ogen van de meloenenboer worden groot en zijn hoofd loopt rood aan. Hij schreeuwt en pakt mij stevig vast bij mijn armen. Hij hijst mij in de lucht en draait me een kwartslag. Hierdoor lig ik horizontaal in zijn armen. Met alle kracht in hem, smijt hij mij op de grond. Ik hoor mijn rug kraken wanneer ik de vloer raak. Een onbeschrijfelijke en helse pijn schiet door mijn rug. Ik verga van de pijn en liggend op de grond huil ik en smeek ik om genade. De meloenenboer loopt weg en laat mij, kermend van de pijn, achter. Het duurt dagen voor ik weer normaal kan lopen. In het holst van de nacht loop ik het schuurtje uit en verlaat ik de meloenenboer.’
Een citaat uit lang vervlogen tijden? Volgens Tahtahi is dat niet zo. ‘Uitbuiting en geweld komt volgens mij overal ter wereld voor waar armoede heerst. Niet alleen in Marokko. Het gaat hier sowieso om de arme gebieden en de achterstandswijken.’
‘Onze ouders zijn niet alleen weggegaan voor zichzelf. Ze hebben het ook gedaan voor ons, hun kinderen’
Amarok verhaalt ook over de wijdverspreide corruptie in Marokko. Het bemachtigen van een paspoort was in de jaren zestig van de vorige eeuw voorbehouden aan de elite. Wie arm was, viste achter het net. Behalve als je een flinke som geld kon neertellen voor corrupte ambtenaren.
Abderrahmane kon aan een paspoort komen via de Marokkaanse ambassade in Algiers, de hoofdstad van buurland Algerije. Alleen ging dat niet zonder slag of stoot, want hij moest bewijzen dat hij legaal Algerije was binnengekomen, wat natuurlijk niet het geval was.
‘Een paspoort aanvragen in Marokko verloopt tegenwoordig zonder corruptie, maar veel Marokkanen leven nog steeds in armoede’, vertelt Tahtahi. ‘Onze ouders zijn niet alleen weggegaan voor zichzelf. Ze hebben het ook gedaan voor ons, hun kinderen.’
De roman Amarok is uitgegeven in eigen beheer en online te bestellen. Tahtahi heeft het manuscript naar verschillende uitgeverijen gestuurd, maar kreeg geen reactie. Dit had volgens hem ook te maken met dat veel uitgeverijen vanwege de coronapandemie geen nieuwe manuscripten in behandeling wilden nemen.
‘Ik ben uiteindelijk zzp’er en heb besloten het zelf te doen’, vertelt Tahtahi, ‘maar ik heb wel een redacteur ingeschakeld omdat ik het taalkundig gezien helemaal in orde wilde hebben én goed verzorgd. De coverfoto van mijn vader op de Coolsingel én de presentatie bij boekhandel Donner maakten voor mij de cirkel rond.’
Beeld: Mounhim Tahtahi
‘Geschiedenis gaat pas leven als er een gezicht bij hoort,’ sprak Agnes Jongerius, van huis uit historica, voormalig FNV-voorzitter en nu Europarlementariër voor de PvdA, tijdens die presentatie. ‘Zo mooi om dit verhaal te lezen. Armoede, omzwervingen, maar ook het ongelooflijke doorzettingsvermogen. Proberen om een tegenslag om te zetten in iets positiefs. Het is een universeel verhaal over mensen die niet opgeven.’
PvdA-Kamerlid Khadija Arib, tot voor kort voorzitter van de Tweede Kamer, was ook aanwezig. Zij merkte op dat er eigenlijk niet zoveel bekend is over de geschiedenis van de migratie naar Nederland. Veel verhalen zijn niet verteld. Dat van de vader van Tahtahi nu dus wel. De ouders van Tahtahi leven nog en straalden zo van trots dat de verlichting in de zaal eigenlijk overbodig was.
Ministers van Buitenlandse Zaken van verschillende islamitische landen willen naar Kabul, om de Taliban te vragen af te zien van het verbod op vrouweneducatie.
Volgens de ministers is het ook ‘een afwijking van het islamitische geloof’ om vrouwen uit te sluiten van onderwijs. Het initiatief wordt door westerse diplomaten gesteund. Ze denken dat een oproep vanuit universele waarden minder effect zal hebben op de Taliban, dan een verzoek die komt vanuit islamitische landen zelf.
Sinds de machtsgreep van de Taliban is het voor meisjes verboden om zich te tonen op de middelbare school.
De Taliban hebben vele excuses voor dit verbod, ook dat het zogenoemd een ‘tijdelijke maatregel’ zou zijn. Maar vermoedelijk is het hun oerconservatieve versie van de islam die vrouwen uitsluit van werk of educatie.
Hoogstwaarschijnlijk zal het bezoek aan Kabul worden gebracht door de Turkse buitenlandminister Mevlüt Cavusoglu (foto, rechts) en zijn Indonesische collega Retno Marsudi (foto, links). Die laatste wordt tot een van de meest ervaren moslima’s in de diplomatieke wereld gerekend.
Het idee om met een moslima als Marsudi te gaan, is om tegen de Taliban uit te drukken: ‘Jullie zeggen dat vrouwen niet capabel zijn en thuis moeten blijven, en hier ben ik als de minister van Buitenlandse Zaken van Indonesië. Zo lees je ze de les niet, maar ben je een krachtig voorbeeld.’
Naast Çavusoglu en Marsudi zullen ook enkele andere ministers uit islamitische landen meekomen, aldus Çavusoglu bij een gezamenlijke persconferentie met Marsudi.
De as van de prominente Duitse neonazi en Holocaustontkenner Henry Hafenmayer is begraven op precies dezelfde plek als de Joodse zanger en musicoloog Max Friedländer. Met hun uitvaartceremonie wilden neonazi’s Joden bewust kwetsen, zo wil het sterke vermoeden.
Henry Hafenmayer was een prominente neonazi, die op 48-jarige leeftijd is overleden. Hij werd een held van extreemrechts nadat hij tot gevangenisstraf was veroordeeld wegens antisemitische, Holocaust ontkennende brieven die hij naar openbare instellingen had gestuurd.
Afgelopen vrijdagen werd hij begraven op de Stahnsdorf Zuidwestelijke Begraafplaats in Brandenburg. Zijn wapenbroeders strooiden zijn as uit bij de grafsteen van Max Friedländer, een Joods-Pruisische musicoloog, die in 1934 overleed in Berlijn aan een beroerte.
De plechtigheid werd ook bijgewoond door Horst Mahler, één van de oprichters van de extreemlinkse Baader-Meinhof-Groep (RAF) die in de jaren zeventig aanslagen pleegde. Hij werd later een neonazi.
De Duitse coördinator antisemitismebestrijding heeft een strafrechtelijke klacht ingediend. Het is duidelijk dat rechtsextremisten bewust een Joods graf hebben gekozen, zegt hij tegen the Guardian.
Het graf van Friedländer was enkele decennia geleden al geruimd, maar zijn grafsteen staat er nog omdat het om een monument gaat. Voor nieuwe graven was er plek, volgens de Lutherse kerk had er echter nooit een neonazi begraven mogen worden.
Het toelaten van de begrafenis op deze plek is ‘een verschrikkelijke fout’, stelt de Lutherse bisschop Christian Stäblein. ‘We moeten meteen kijken of en wat we ongedaan kunnen maken.’
De Ierse schrijfster Sally Rooney liet een vertaaldeal voor haar nieuwste roman met een Israëlische uitgeverij afketsen. Ondertussen wordt een ander boek van haar door een Chinese uitgeverij op de markt gebracht, terwijl in China mogelijk een genocide aan de gang is tegen de Oeigoeren.
Rooney (30) zorgde deze week voor ophef. Ze sloeg een bod af van de Israëlische uitgeverij Modan om haar nieuwste roman Beautiful World, Where Are You in het Hebreeuws te vertalen. Rooney wil zo de Boycot, Desinvestering en Sancties-beweging (BDS) ondersteunen, die naar een culturele en economische boycot van Israël streeft.
Rooney verklaarde dat ‘het verkeerd zou zijn een nieuw contract met een Israëlisch bedrijf te sluiten dat zich niet publiekelijk distantieert van apartheid en niet de rechten van het Palestijnse volk zoals vastgelegd door de VN ondersteunt’. Modan brengt ook publicaties van het Israëlische ministerie van Defensie uit, evenals de vorige twee boeken van Rooney.
Tegenstanders beschuldigen Rooney van een bevooroordeelde keuze of van plat antisemitisme. Volgens de Israëlische boekverkoper Yosef Halper wordt de BDS-beweging ‘gemotiveerd door diep onderliggend antisemitisme’.
Hij adviseert haar: ‘Als ze hier dingen wil veranderen of houdingen wil veranderen, waarom zou ze haar mening dan niet in de mond van haar personages leggen? Meer constructief, niet?’
Ondertussen wordt haar vorige boek Normal People wel sinds kort uitgegeven door een door de communistische overheid goedgekeurde uitgeverij in China, waar mogelijk genocide tegen de Oeigoeren aan de gang is.
Van vier managers binnen uitgeverij Shanghai Translation Publishing House is bekend dat ze lid zijn van de Communistische Partij, meldt de Britse krant the Times.
Naar schatting miljoenen Oeigoeren, een islamitische minderheid in China, zitten onder het communistische regime in heropvoedingskampen die tot doel hebben de Oeigoerse identiteit te wissen. Steeds meer experts en parlementen – ook het Nederlandse – spreken van genocide, ook omdat China bezig is met gedwongen anticonceptie onder Oeigoeren.
‘Onnodig te zeggen dat (…) godzijdank niets van deze aard plaatsvindt op de Westelijke Jordaanoever’, zegt de Engelse schrijver en journalist Christopher Hart, die haar beschuldigt van een dubbele standaard. ‘Toch pikt Rooney Peking er niet om die aan te vallen: in plaats daarvan lijkt ze heel blij om het geld van haar Chinese lezerspubliek aan te nemen.’
Het is onduidelijk of de vertaling met Rooney’s toestemming in China wordt verkocht, zegt the Times.
De Arrayan-moskee in Amsterdam-Noord is boos op de het stadsbestuur, omdat er nog steeds geen plek is voor een permanente plek om een moskee te bouwen. Het tijdelijke gebedshuis dat de vereniging nu gebruikt moet uiterlijk 1 januari ontruimd moet zijn, meldthet Parool.
Eigenlijk had het tijdelijke onderkomen van de moskee al op 1 oktober ontruimd en gesloopt moeten zijn, maar de Stopera heeft de uiterste termijn nu op 1 januari gesteld. Het moskeebestuur heeft een makelaar ingeschakeld in de zoektocht naar een nieuw tijdelijk onderdak, maar heeft nog geen plekje gevonden.
Het moskeebestuur is een petitie gestart, die door meer dan 1.700 mensen is ondertekend. ‘Als Vereniging Moskee Arrayan maken wij ons al een kwart eeuw hard voor de bouw van een permanent gebouw! De gemeente werkt hier niet goed aan mee en nu worden wij ook nog eens zonder gepaste vervangende ruimte op straat gezet!!! Dit kan en mag niet gebeuren!!!’
Er waren plannen om een nieuwe moskee te bouwen, maar in 2016 berichtte de Telegraaf dat moskeebestuurders geradicaliseerd waren en een terroristische aanslag planden. In 2017 trad een nieuw bestuur aan, maar in 2018 werd de bouwaanvraag van het moskeebestuur afgewezen. Dit kwam onder meer vanwege onduidelijkheid over de herkomst van het beschikbare geld.
Op dit moment loopt er een nieuwe integriteitsscreening. Volgens het Parool is de kans op een positieve uitkomst voor de moskee nu groter. De jaarrekening van de moskee is gecontroleerd door een accountant en het verloop van de besprekingen met de gemeente is te volgen op het Instagramaccount van de moskee.
De moskeevereniging heeft bijna twee miljoen euro in kas. Er is echter een tot twee miljoen euro meer nodig om een nieuwe moskee te realiseren. Morgen vindt er nieuw overleg plaats met de gemeente over mogelijke uitwijkmogelijkheden.
Een Alkmaarse pro-pietenactiegroep wil op 13 november demonstreren tijdens de Sinterklaasintocht tegen het feit dat die vanaf dit jaar zonder Zwarte Pieten zal plaatsvinden. De extreemrechtse en anti-islamitische beweging Pegida wil zich ook bij de demonstratie aansluiten.
De demonstratie is het initiatief van Thomas van Elst, die goede contacten heeft met Pegida-voorman Edwin Wagensveld. Pegida zegt niet uit te zijn op rellen.
Van Elst, eerder actief voor ‘Alkmaar Handhaaft Zwarte Piet’, heeft een aanvraag ingediend bij de gemeente. Hij wil dat er gedemonstreerd kan worden bij de Grote Kerk, waar in 2019 nog werd gedemonstreerd door aanhangers van Kick Out Zwarte Piet.
Van Elst wil ook dat demonstranten zich verkleden als Zwarte Piet. ‘Ik verwacht dat dat niet wordt goedgekeurd. Maar stel dat het wel kan, dan kunnen ouders met kinderen die Zwarte Piet leuker vinden gewoon gezellig bij ons komen staan.’
Lida Mathot, voorzitter van het Sinterklaascomité Alkmaar, is niet blij met de voorgenomen demonstratie van de pro-pieten. Tegen NH Nieuws zegt ze dat ze hoopt dat deze demonstratie niet door zal gaan. ‘Nu is er weer wat te zeuren. Ik word daar een beetje moe van en hoop dat al die volwassen mensen nou eens blij zijn dat we een kinderfeestje organiseren’, zegt ze tegen de krant.
Hoewel Thomas van Elst samenwerkt met Pegida, zegt hij tegen racisme te zijn. ‘Racisme in Nederland is iets dat altijd moet worden aangepakt. Dat mensen zich gediscrimineerd voelen snap ik. Dat dat betekent dat er bepaalde veranderingen plaatsvinden bij onderwerpen als Zwarte Piet snap ik ook nog. Het gaat mij puur om de manier waarop die verandering de afgelopen jaren is afgedwongen’, zegt hij tegen NH Nieuws.
Aan de krant bekent Van Elst dat hij de demonstratie eigenlijk breder wil trekken. ‘We willen het liefst niet alleen demonstreren voor het behoud van Zwarte Piet, maar ook tegen bijvoorbeeld het coronabeleid.’
Pegida veroorzaakte de afgelopen jaren regelmatig reuring met protestacties voor moskeeën. Leider Edwin Wagensveld werd meerdere keren gearresteerd, onder meer omdat hij een varkensmuts droeg. Afgelopen maart demonstreerde hij nog tegen de beëdiging van het islamitische GroenLinks-Kamerlid Kauthar Bouchallikht.
Pegida is in 2014 in de Saksische hoofdstad Dresden ontstaan. In mei dit jaar classificeerde de veiligheidsdienst van Saksen Pegida als ongrondwettelijke beweging met ‘bewezen extremistische tendensen’. De beweging is ‘een scharnierpunt tussen extremisten en niet-extremisten’ en kan in potentie ‘de vrije democratische samenleving op den duur bedreigen’.
Het wetenschappelijke klimaat in het Verenigd Koninkrijk is racistisch en zwarte studenten krijgen niet de steun die ze nodig hebben, beweert een groep zwarte wetenschappers aan deBBC.
Vorig jaar schreven tien zwarte vrouwelijke wetenschappers een brief aan het overheidsinstituut UK Research and Innovation (UKRI). Ze kregen tot hun grote teleurstelling geen financiering voor hun voorstel om te onderzoeken waarom minderheden harder worden getroffen door het coronavirus. Maar ze zagen dat UKRI wel allerlei fondsen toekenden aan witte en Aziatische wetenschappers.
Ook volgens Christopher Jackson, hoogleraar Geologie aan de Universiteit van Manchester, is de toekenning van overheidsfinanciering in het VK ‘absoluut institutioneel racistisch’. Jackson beweert dat het probleem wordt verergerd doordat witte hoogleraren niet willen erkennen dat er racisme is in hun instellingen.
‘Ze zeggen: ‘Er is geen discriminatie onder ons, omdat we slim, progressief en liberaal zijn.’ Maar ook binnen die netwerken bestaat racisme en zijn er racisten.’
Vulkaandeskundige Jazmin Scarlett beaamt dit. Ze vertelde aan dat ze na haar proefschrift dertig afwijzingen heeft ontvangen voor onderzoeksfuncties. Natuurlijk is het krijgen van zo’n baan niet makkelijk, maar ze vermoedt dat er racisme in het spel is. Witte collega’s, die rond dezelfde tijd promoveerden als zij, kregen wel een baan als postdoc-onderzoeker.
‘Ik voel me bijna paranoia dat het komt door mijn huidskleur. Omdat de feedback die ik constant krijg is: ‘Je cv is geweldig, je bent geweldig in het interview, maar er is iemand die net dat beetje extra heeft’ – en die mensen zijn wit.’ Ook kreeg Scarlett een keer te horen dat ze niet bij het team zou passen.
Uit cijfers blijkt dat er naar verhouding relatief weinig zwarte professoren in het VK zijn. Ook zijn er meer zwarte studenten die hun studie in een bètawetenschap afbreken dan witte, Aziatische en andere studenten. De Royal Society, de Britse wetenschapsunie, noemt deze situatie ‘onaanvaardbaar’.
Eindelijk wat goed nieuws. Vijftien jaar na mijn inschrijving bij Woningnet heb ik de sleutels van mijn eigen sociale huurwoning in ontvangst mogen nemen. Vijftien jaar heb ik gewacht op dit moment. En hoewel ik gerustgesteld ben, voelt het met mijn kale kop en grijzende baard ook als vijftien jaar te laat.
Het was totaal onwerkelijk toen ik de woningcorporatie met een tafel en koffiekar feestelijk voor de deur van het gebouw geïnstalleerd zag. Natgeregend liep ik met mijn fiets via de hoofdingang gelijk het portiek in.
‘Ehm, het gebouw heeft een speciale toegang voor fietsen, meneer. De volgende keer kunt u van daar naar binnen,’ verwelkomde een overrompeld kijkende medewerker me.
‘Jaja, is goed’, dacht ik, en inhaleerde diep de aangename, splinternieuwe geur van de fietsenstalling in het gebouw. De fiets goed op slot – altijd doen in Amsterdam – meldde ik me bij de tafel waar mevrouw met de huissleutels zat.
‘Wilt u ook een kopje koffie?’ vroegen ze nog van buiten.
Ik bedankte vriendelijk. Doe mij maar een bosje huissleutels! Maar eerst even een ID-check, en voordat mevrouw het überhaupt in haar hoofd zou halen om de sleutels zomaar aan te geven, alsof het slechts een zak chips was, zei ik: ‘Kunnen we misschien een foto maken tijdens de sleuteloverdracht?’
En daar verscheen mijn en haar eerste glimlach van de dag. Soms moet je als persoon van kleur ook een beetje je best doen voor een gezellige sfeer met witte mensen om je heen. Tadaa!
Tot zover het goede nieuws. Want vanaf nu ook de maandelijkse reality check van een hoge huur, een hoge energierekening en duur internet voor een te kleine tweekamerwoning (1 woonkamer, 1 slaapkamer). En dan heb ik het nog niet eens gehad over stuken, plamuren, verven, laminaat, meubels – laat staan luiers voor eventuele kinderen. Met andere woorden: het leven in Amsterdam is duur, krankzinnig duur!
Er gaat zoveel geld naar vaste lasten, dat veel mensen weinig meer overhouden aan het eind van de maand. Een dagje uit eten, een krant of fitnessabonnement kan er niet meer bij.
De gasprijzen stijgen enorm. Werkende armen en uitkeringsgerechtigden zijn alweer de groep waar de hardste klappen vallen, zo valt te lezen in het laatste rapport van het Nibud. ‘Een alleenstaande in bijstand komt straks 71 euro per maand tekort door de stijgende gasprijs.’
Dat is 71 euro te veel voor mensen die al in armoede leven. En het gaat niet alleen maar om energie bij de bestrijding van armoede. Er moet een integrale aanpak komen om structureel de te hoge huur-, energie-, zorg-, internet- en telefoonprijzen aan te pakken.
Hierbij alvast drie suggesties: de btw op voedsel afschaffen, de bijstand omhoog met 200 euro – zoals onder meer de Amsterdamse wethouder Rutger Groot Wassink wil – en de kostendelersnorm in de prullenbak.
Er moet een integrale aanpak komen om structureel de te hoge huur-, energie-, zorg-, internet- en telefoonprijzen aan te pakken
‘Haal het geld waar het zit’, zei BIJ1-raadslid Jazie Veldhuyzen toen ik hem onlangs interviewde voor de Kanttekening. Bij de belasting ontduikende multinationals bijvoorbeeld, die hun geld parkeren bij belastingparadijzen. Om dit allemaal gedaan te krijgen, is blijvende strijd nodig. Een kabinet-Rutte IV zal, in navolging van de neoliberale kabinetten Balkenende III, IV + Rutte I, II, III die dit allemaal hebben veroorzaakt, die mij vijftien jaar lang hebben laten wachten op een woning, niet uit zichzelf de oplossing bieden voor de toekomstige generaties.
We hebben solidariteit nodig op straat. En daarom loop ik morgen mee in de Amsterdamse protestmars van het August Allebéplein naar Plein 40-45. Omdat ik niet wil dat jongeren van twintig en dertig jaar ook vijftien jaar moeten wachten op een woning. Tot hier en niet verder met je gentrificatie! Doe je ook mee?
De Turkse maffiabaas Sedat Peker, beroemd door zijn video’s over de vermeende verwevenheid tussen het Turkse politieke establishment en de onderwereld, waarschuwt dat er politieke moorden ophanden zijn in Turkije. Ook oppositiepolitici waarschuwen hiervoor.
De 49-jarige maffiabaas Peker(foto), die dit jaar internationale krantenkoppen haalde voor zijn posts op sociale media gericht op voormalige en huidige Turkse regeringsfunctionarissen, beweert dat dissidente journalisten op een dodenlijst staan.
‘Er is sprake van een moordlijst waar ik op sta. Sommige oppositiejournalisten staan op de lijst, omdat ze verslag uitbrengen over mijn verklaringen’, schrijft Peker op Twitter.
Ook de oppositie vreest politieke moorden, aldus de onafhankelijke Turkse nieuwssite Ahval. Kemal Kilicdaroglu, leider van de seculier-nationalistische CHP – de grootste oppositiepartij van Turkije -, stelt bang te zijn voor mogelijke politieke moorden in Turkije in aanloop naar de volgende verkiezingen.
‘Erdogan wil voor de verkiezingen de politieke spanning opvoeren. We moeten zoveel mogelijk uit de buurt blijven van escalatie.’
Ali Babacan van de oppositiepartij DEVA zegt dat de zorgen van Kilicdaroglu terecht zijn. IYI-vicevoorzitter Koray Aydin zegt ook dat hij ook geruchten had gehoord over geplande politieke moorden.
Erdogans woordvoerder stelt dat de oppositie een klimaat van angst probeert te creëren. Erdogans coalitiepartner, de extreemrechtse MHP, beaamt dit en zegt dat Kilicdaroglu moet ‘stoppen met het verspreiden van angst’.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
