13.6 C
Amsterdam
Home Blog Pagina 593

Frankrijk: partij Macron trekt steun in voor verkiezingskandidate met hijab

0

De Franse politica Sara Zemmahi wilde voor La République En Marche! (LERM), de partij van president Emmanuel Macron, aan de regionale verkiezingen van juni meedoen. Maar vanwege ophef over haar hijab besluit de partijtop haar niet langer te steunen.

Zemmahi, afkomstig uit de zuidelijke stad Montpellier, kwam in opspraak vanwege een verkiezingsposter waarop te zien is dat ze een hoofddoek draagt. Op de gewraakte poster wordt Zemmahi afgebeeld met een witte hijab. De woorden ‘Anders, maar verenigd voor jou’ op de poster promoten het idee van diversiteit.

In Frankrijk is het dragen van de hijab of andere religieuze symbolen op campagneposters niet verboden. Toch ontstond er ophef nadat nadat Jordan Bardella, de nummer twee van de radicaal rechtse partij Rassemblement National van Marine le Pen, een kopie van de flyer tweette met de boodschap: ‘Is dit hoe je separatisme bestrijdt?’

Frankrijk heeft de strijd aangebonden met ‘islamitisch seperatisme’. Moslims mogen moslim zijn, maar moeten loyaal zijn aan ‘de waarden van de Republiek’.

Stanislas Guerini, algemeen secretaris van LERM, reageerde direct op de kritiek van Bardella en anderen. Hij eiste dat de flyer zou worden ingetrokken, omdat Zemmahi anders de steun van de partij zou verliezen. Die steun verloor ze uiteindelijk ook.

Het besluit om Zemmahi aan de kant te zetten ligt gevoelig bij een deel van LERM. ‘Door achter (radicaal rechtse) stemmen aan te gaan zullen hun ideeën alleen maar sterk worden. Genoeg is genoeg’, twittert LERM-parlementariër Caroline Janvier.

Andere LERM-politici steunen het besluit van de partijtop. ‘Het is een explosief onderwerp. De politieke islam is een realiteit, het is een sluimerende dreiging in sommige wijken en we moeten heel standvastig zijn’, zegt LERM-parlementariër Roland Lescures tegen het internationaal persbureau Reuters.

Rim-Sarah Alouane, een Franse jurist aan de Universiteit van Toulouse, vertelt de Arabische nieuwszender al Jazeera: ‘Dit laatste schandaal is slechts een ander voorbeeld van hoe de zichtbaarheid van de islam het echte probleem is voor onze politieke elite, van beide kanten van het politieke spectrum.’

Raad van Marokkaanse Moskeeën Nederland: ‘Vier Eid thuis, knuffel niet’

0

Vandaag is het Eid ul Fitr, ook wel Suikerfeest genoemd. De Raad van Marokkaanse Moskeeën Nederland adviseert gelovigen om dit feest zoveel mogelijk thuis te vieren.

Ze moeten vanwege corona niet bij elkaar over de vloer komen en bij voorkeur ook niet in de moskee komen, aldus de raad.

Toch zijn veel moskeeën vandaag gewoon open. Said Bouharrou, woordvoerder van de raad, ziet dat met vertrouwen tegemoet.

‘Over het algemeen doen de moskeeën hun uiterste best om het Suikerfeest zo verantwoord mogelijk te organiseren’, zegt hij. ‘Vorig jaar ging het op de meeste plekken heel goed.’

Knuffelen is vandaag echter compleet uit den boze, aldus Bouharrou. ‘We zijn er nog niet. Zoek niet de grenzen op.’

De coronamaatregelen, die nu al ruim een jaar lang gelden, hebben een grote impact gehad op de moskeeën en moskeegangers. Dat zegt imam en onderzoeker Azzedine Karrat, die moskeegangers, moskeebestuurders en imams sprak.

Moskeeën drastische maatregelen moeten invoeren om besmettingen te voorkomen. Nu lijken deze maatregelen vanzelfsprekend, zoals preken die niet meer gegeven worden en wasruimtes die werden gesloten, maar ze hebben volgens Karrat een enorme impact op moskeegangers.

De communicatie tussen moskeeën en moskeegangers is goed gegaan, zegt Karrat. ‘Over het algemeen hebben de moskeegangers gehoor gegeven aan de maatregelen en zich eraan gehouden. Zelfs tegen de extra maatregelen hadden de moskeegangers geen bezwaren.’

Volgens Karrat is de financiële situatie van moskeeën een zorgpunt. Ze krijgen minder inkomsten omdat er geen collectes in de moskee meer kunnen worden gehouden.

Wij, moslims en Joden, moeten ons nu niet laten verdelen

0

De schermen staan op zwart. Zowel aan de Gaza-kant van de grens als aan Israëlische zijde. De elfjarige Mounisha in Deir al Balah in Gaza krijgt geen berichtjes meer door van de twaalfjarige Tamara uit Nir Oz in Israël. Het hoopgevende programma van Windows for Peace, waarin Palestijnse en Israëlische kinderen dwars over de grens heen online hun lotgevallen delen, ligt plat. Kinderverhalen moeten plaats maken voor grote mensen met bommen en raketten. Zo ging het tijdens de laatste Gaza-oorlogen. En zo gaat het nu ook.

De beelden van de vernietiging en van de haat, van de paniek en de uitzichtloosheid, worden ook over ons in het verre Nederland uitgestort. Met eigen ogen en oren zien en horen we opnieuw wat oorlogsverdriet inhoudt. Heeft het zin dat wij dit allemaal langs moeten zien komen? Wij kunnen het niet helpen dat ze daar niet in staat zijn om vreedzaam met elkaar te leven. Trouwens ‘wij’? Wie zijn ‘wij’ in het conflict?

‘Wij’, dat kunnen de in Nederland wonende Palestijnen en Israëliërs zijn. Maar ‘wij’ kan ook slaan op moslims of Joden. Of andere burgers die zich om allerlei redenen verbonden voelen met partijen in het strijdgewoel. Voor veel mensen is het wij-gevoel lastig. Niet iedereen wil geassocieerd worden met een conflict dat al inmiddels al langer duurt dan onze eigen Nederlandse Tachtigjarige Oorlog. En al helemaal willen mensen niet in of de ene of het andere kamp worden geduwd. En toch gebeurt dat.

‘Jij Jood, jij bent verantwoordelijk voor de bommen.’

‘En jij dan? Het zijn júllie raketten.’

Ook onder het geloei van het luchtalarm en het geweld van instortende gebouwen, geluiden en beelden die via de NOS onze woonkamers binnendringen, moeten wij ons niet tussen de verschillende kampen laten verdelen. Juist omdat wij moslims en Joden in vredestijd stevige contacten hebben in dit land, hebben wij in oorlogstijd de uitdaging om samen die banden te bestendigen en te verdiepen. De vraag is natuurlijk of dit, in alweer een volgend hoofdstuk van het onoplosbare drama, nog steeds mogelijk is. Wat mij betreft wel. Niet alleen mogelijk. Ook noodzakelijk.

Wat de premiers Netanyahu en Abbas in Palestina en Israël niet kunnen oplossen, gaat ons hier in Holland ook niet lukken. Maar dat betekent niet dat er voor ons geen taak is weggelegd.

Demonstreren mag. Maar kies ervoor om sámen de straat op te gaan

Dwars door onze Nederlandse diverse samenleving heen hebben wij die vriendschapsbanden. Het lijkt er vaak op dat vrede alleen kan worden geschapen door het voeren van oorlog. Wij zijn hier echter gezegend, omdat wij vrede kunnen scheppen door vriendschap en verbondenheid. Ook onder druk van al het nieuws uit het Midden Oosten. En dat is niet zomaar. Is het niet een opdracht, juist met al het voorbijkomende geweld, dat we ons niet weer laten afbeelden als historische vijanden? Het is onze taak gebruik te maken van de vrijheden die wij kennen om elkaar stevig vast te houden. En wij doen dat, als dwingend voorbeeld, door te tonen dat er een overtreffend alternatief bestaat voor oorlog. En dat is vrede.

Moslims en Joden, Palestijnen en Israëliërs, voor- en tegenstanders van partijen daar: blijf hier in Nederland in gesprek, houdt elkaar vast, zoek elkaar op, deel elkaars verdriet. Demonstreren mag. Maar kies ervoor om sámen de straat op te gaan. Alleen dat dient de vrede. Alleen sámen is een voorbeeld en een stimulans voor die bewonderenswaardige vredesinitiatieven die ook nu daarginds in stand worden gehouden. Daar waar nu de bommen en de raketten neerkomen.

In Gaza staat het scherm van Mounisha op zwart. Juist nu zij zo dolgraag haar verhaal wil delen met haar hartsvriendin Tamara in Israël. Een hartsvriendin die zij door die grens alleen nog maar kent van de computer. Kon Mounisha maar zien dat Tamara ook al met betraande ogen verlangend staart naar haar laptop.

‘Mounisha, ik wil je zien. Ik moet weten dat alles goed met je is!’

Voor Mounisha en Tamara, voor de kinderen van Gaza en Israël, zullen wij ons samen hier in Nederland moeten blijven inspannen. En dat doen wij door oorlog in te ruilen voor vrede.

Lockdown in Istanbul: alleen naar buiten als je protesteert tegen Israël

0

Istanbul is in lockdown. Scholen, café en restaurants zijn gesloten, de verkoop van alcohol is aan banden gelegd en er is een strenge avondklok. Maar die geldt niet voor Turken die tegen Israël demonstreren, twittert Turkije-verslaggever Olaf Koens (RTL).

‘Wij kunnen geen minuut stil zitten als honderden onschuldige Palestijnse burgers worden aangevallen en hun leven zwart wordt gemaakt en extremistische joden dit vieren’, antwoordt de vicevoorzitter van de Turkse regeringspartij AKP in Ankara.

‘Het lijkt Rotterdam wel’, zegt een andere Twitteraar over het volgestroomde Taksimplein. Daarmee doelt hij op de pro-Erdogandemonstratie in Rotterdam in 2016, vlak na de mislukte coup in Turkije.

In Marokko mag je juist niet tegen Israël demonstreren, bericht de Riffijns-Nederlandse website Arif News. De Marokkaanse autoriteiten maakten eergisteren een einde aan solidariteitsdemonstraties in Casablanca en Rabat voor de Palestijnen.

Onlangs normaliseerde Marokko de diplomatieke betrekkingen met Israël, in ruil voor erkenning van Marokko’s soevereiniteit over de Westelijke Sahara door de Verenigde Staten.

Enorme stijging van racismemeldingen in Duitsland

0

In Duitsland is in 2020 het aantal racismemeldingen met 78 procent gestegen. Dit komt door de Black Lives Matter-beweging en het coronavirus.

Volgens het Duitse Federale Antidiscriminatie Bureau (ADS) is de coronapandemie een belangrijke aanjager van discriminatie, sociale marginalisatie en racisme. Bestaande maatschappelijke ongelijkheid is versterkt als gevolg van de pandemie, aldus het rapport.

In 2019 waren er ‘nog maar’ 3.580 meldingen van discriminatie, dit steeg naar 6.383 meldingen in 2020. Het gaat vooral om discriminatie op basis van etniciteit of op racistische gronden.

‘Racisme neemt de waardigheid van mensen weg en verdeeld onze samenleving’ aldus het ADS, dat waarschuwt dat mensen die racisme en discriminatie ervaren geen vertrouwen meer hebben in de maatschappij en de overheid. Daarom mag discriminatie als onderwerp nooit worden genegeerd, vindt het bureau, ook niet tijdens een pandemie.

Voetballer Salah onder vuur na ‘laffe’ oproep tot beëindigen geweld Israël

0

Liverpool-voetballer Mohamed Salah krijgt de nodige kritiek te verstouwen na deze tweet:

‘Ik roep alle wereldleiders op, inclusief de premier (Boris Johnson, red.) van het land waar ik de afgelopen vier jaar woon, er alles aan te doen om het geweld en de moord op onschuldige mensen onmiddellijk te laten stoppen’, twitterde de Egyptische voetbalster. ‘Genoeg is genoeg.’

Critici hekelen dat hij de Palestijnen niet expliciet noemt. Sommigen vinden dat Salah, die zich profileert als vroom moslim, zijn ondubbelzinnige solidariteit had moeten uiten.

‘Ik hoop dat je in de volgende tweet de Palestijnen noemt’, twittert de Engelse radiopresentatrice Samar Jarrah. ‘Mo Salah, zeg het mij na: Pal-es-tina’, reageert de Amerikaanse wetenschapper en activist Khaled Baydoun.

‘Helaas, Mohamed’, schrijft een andere twitteraar, ‘jouw fans hier in Koeweit en in de Arabische regio hadden een sterkere stellingname verwacht over onze broeders en zusters die zijn vermoord door deze zionisten en over degenen die door deze terreurstaat en gangsters uit hun huizen zijn gezet.’

Kort daarvoor plaatste Salah wel nog een foto op Twitter van zichzelf, met op de achtergrond de Al Aqsa moskee in Oost-Jeruzalem. Afgelopen weekend was het onrustig in en rond deze moskee, waar Palestijnen met stenen gooiden en de politie traangas en flitsgranaten inzetten.

CIDI wil dat Nederland ook Israël aanspreekt, oud-medewerkers boos

0

Enkele oud-medewerkers van het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI) hebben kritiek op directeur Hanna Luden, omdat zij vindt dat ook Israël moet worden aangesproken op geweld.

De CIDI-directeur reageerde op een tweet van GroenLinks-Kamerlid Tom van der Lee, die de schuld bij Israël had gelegd en stelde dat Nederland Israël daarop moet aanspreken.

Luden: ‘Waar dient NL Israel aan te spreken? Op het afvuren van nu al >250 raketten vanuit Gaza? Op het oproepen tot geweldpleging door Palestijnse leiders en geestelijken? (…) Natuurlijk moet het geweld stoppen! En ja, ook Israel moet worden aangesproken.’

Een oud-bestuurslid, dat anoniem wil blijven, laat het rechtse blog de Dagelijkse Standaard weten dat hij de opstelling van Luden een ‘zwaktebod’ vindt. Ook Akiva van Koningsveld, oud-voorzitter van de CIDI-jongeren en voormalig bestuurslid van het CIDI, reageert kritisch.

‘Ook Israël moet worden aangesproken?’, twitterde hij verontwaardigd. ‘Terwijl de genocidale terreurgroep Hamas het zuiden van Israël onder vuur neemt met honderden raketten, doet Hanna Luden een ‘both sides’. (…) Met zulke vrienden…’ Van Koningsveld heeft zijn tweet inmiddels verwijderd.

De tweets van zijn vrouw Rachel van Koningsveld staan er nog wel. ‘Welk geweld van Israëls kant zou dat zijn, Hanna? Hmm? (…) Er was helemaal geen gewelddadige provocatie van Israëlische kant. En jij noemt jezelf een pleitbezorger van Israël…’

Wie zich ook in de discussie mengt is voormalig PVV-Kamerlid Wim Kortenoeven, van 2000 tot 2010 medewerker bij het CIDI en net als Koningsveld inmiddels woonachtig in een Israëlische nederzetting op de Westelijke Jordaanoever. Hij reageerde nog feller op Luden en viel de CIDI-directeur aan op haar PvdA-lidmaatschap.

‘Hanna Luden’s nationaal-socialistische en virulent anti-Joodse Staatspartij PvdA steunde zojuist een voorstel voor een parlementair debat, bedoeld om de Joodse Staat te demoniseren inzake zijn zelfverdedigingsacties tegen moslimterrorisme.’

Gistermiddag riep het CIDI in een persbericht Nederlandse politici op de aanvallen op Israëlische burgers door Hamas te veroordelen. ‘Disproportionele druk op één partij werkt contraproductief. Nederland moet Israël steunen in de strijd tegen terreur. CIDI roept op tot de-escalatie aan beide kanten, voordat er nog meer slachtoffers vallen.’

Israël pleegt geen aanslagen, ze schieten alleen Palestijnse kinderen dood

0

Op sociale media domineren weer aangrijpende beelden uit Israël. We zien ‘botsingen’, ‘confrontaties’ en ‘geweld’ tussen Israëlische veiligheidsdiensten en Palestijnse moskeegangers, zoals mainstream media dit conflict hoofdzakelijk typeerden. Het is een vertekende weergave, alsof het twee gelijke partijen betreft.

We zien namelijk een goed uitgerust Israëlisch veiligheidsapparaat tegenover een decennialang onderdrukt volk, dat voornamelijk met flessen water en stenen verzet pleegt. Israëlische agenten schieten traangas- en flitsgranaten af op straat, in de moskee, en zelfs in een ziekenhuis. Palestijnen worden gearresteerd, krijgen een Israëlische knie op hun hoofd en worden als aangeschoten wild weggevoerd.

Er vallen ook doden. Trouw berichtte daar als volgt over: ‘Vorige week werd een 19-jarige Israëliër gedood bij een Palestijnse aanslag, en een 16-jarige Palestijn doodgeschoten door het Israëlische leger. Vrijdag meldde de Israëlische politie twee Palestijnse schutters te hebben gedood bij de grens met de bezette Westelijke Jordaanoever.’

Inderdaad: Israël pleegt geen aanslagen, ze schieten alleen maar Palestijnse kinderen dood met twee kogels in de rug. Van de 16-jarige Said Yousef Mohammad Odeh in dit geval. De Volkskrant heeft maandag helemaal geen melding gemaakt over deze Israëlische aanslag. De machtsongelijkheid tussen Israël en de Palestijnen is zodoende niet alleen een fact on Palestinian ground, maar sijpelt door in de Nederlandse berichtgeving.

Zo spreken de Volkskrant en Trouw over een ‘Jeruzalemdag’, een ‘feestdag’ waarbij wordt ‘gevierd’ of ‘herdacht’ dat Jeruzalem is veroverd op de Palestijnen. Mooi, we gebruiken de term ‘herdenken’ nu dus ook voor nationalistische rooftochten. Vervolgens wordt gesproken over een ‘Onafhankelijksheidsoorlog’ van Israël. Palestijnen hebben het over de ‘Nakba’, oftewel een ‘ramp’, waarbij hun onafhankelijkheidswensen de grond in werden geboord.

De machtsongelijkheid tussen Israël en de Palestijnen is niet alleen een fact on Palestinian ground, maar sijpelt door in de Nederlandse berichtgeving

Beide kranten leggen bovendien een vage link met de ramadan, de islamitische vastenmaand. Dat wordt niet onderbouwd, of juist gekoppeld aan politieke daden en/of ‘veiligheidsmaatregelen’ van Israël die helemaal niks met de ramadan te maken hebben.

Trouw: ‘Wat mee lijkt te spelen, is dat het ramadan is, vaak een periode van oplopend geweld en spanningen. Maar ook de politieke situatie speelt een rol. Israël heeft door een politieke patstelling al ruim twee jaar geen stabiele regering. En bij veel Palestijnen heerst frustratie over het afblazen van de Palestijnse parlementsverkiezingen.’

De Volkskrant: ‘Het is tijdens de ramadan vaker onrustig in Jeruzalem, maar dit jaar volgt de ene escalatie op de andere, gedreven door verschillende gebeurtenissen die allemaal tijdens de heilige vastenmaand plaatsvinden. Het begon in april met de afsluiting van de trappen bij de Damascuspoort, de belangrijkste toegangspoort tot de Oude Stad, waar Palestijnen tijdens de ramadan massaal bidden in de Al-Aqsamoskee. Volgens de politie was de afsluiting een veiligheidsmaatregel, maar jongeren zagen het als een provocatie. Na een week van onlusten werden de hekken verwijderd.’

Het lijkt er dus eerder op dat de Palestijnen worden gedwarsboomd in het belijden van hun geloof. Dan is niet de ramadan het probleem, maar juist de intolerantie tegenover de ramadan door de Israëlische bezetter.

En dat is de crux in dit conflict. Ook de huidige spanningen, veroorzaakt door huisuitzettingen van Palestijnen in Sheikh Jarrah, zodat Joodse kolonisten daar in kunnen trekken, zijn het gevolg van het apartheidsbeleid van de staat Israël. Joden worden structureel voorgetrokken. Palestijnen trekken sinds 1948 aan het kortste eind. Een onvervalste etnische zuivering, zoals Lydia de Leeuw en Anja Meulenbeult op Facebook hebben gepost.

Zo is er een Israëlische wet die Joodse Israëliërs toegang verleent tot het opeisen van hun bezit, dat ze in de oorlog van 1948 hebben verloren. Maar Palestijnen die in 1948 hun bezittingen verloren, hebben die rechten natuurlijk niet.

De VS, EU en de VN manen Israël ondertussen tot kalmte, en roepen Israël op de Palestijnse gezinnen niet uit hun huizen te zetten. Dat zal vast helpen. Israël heeft zich nooit iets van de internationale wetgeving aangetrokken. Premier Netanyahu beschouwt Jeruzalem als Israëlisch. Israël heeft volgens hem het recht om in ‘zijn eigen hoofdstad’ te bouwen.

Er is meer nodig om Israël te stoppen. Sancties, het opzeggen van militaire samenwerking, een exportverbod op materieel dat wordt gebruikt om Palestijnen te onderdrukken. Maar ook het annuleren van stedenbanden.

Ten slotte: dit is geen antisemitische column. In Nederland heb je namelijk de vrijheid, althans in theorie, om kritiek te uiten op Israël. Maar vind je Israël boven alle kritiek verheven, dan kan je nog altijd een Max Pammetje doen en aangifte tegen mij doen. We wachten in de tussentijd – terwijl luchtbombardementen van Israël vooral burgerslachtoffers maken, waaronder vele kinderen – op Mark Rutte die de Israëlische misdaden tegen de menselijkheid onvoorwaardelijk veroordeelt.

Frankrijk: sancties tegen studenten die docenten van ‘islamofobie’ betichten

0

De Franse minister van Onderwijs wil sancties tegen de islamitische en linkse studenten die twee docenten van de universiteit van Grenoble van ‘islamofobie’ hebben beschuldigd.

Begin maart werden de namen van de docenten op het universiteitsgebouw geplakt: ‘Fascisten in onze collegezalen. Islamofobie is dodelijk.’

De kwestie leidt in Frankrijk tot grote spanningen. Vorig jaar werd geschiedenisleraar Samuel Paty door een moslimextremist vermoord nadat hij zijn leerlingen een Mohammed-cartoon had laten zien.

De gevolgen zijn nog niet voorbij. Minister Frédérique Vidal wil sancties tegen de studenten die de professoren aan de kaak stelden.

De betrokken studenten hebben zich op een ontoelaatbare manier gedragen door hun docenten te belasteren op sociale netwerken, stelt de minister. Daarmee zouden ze niet alleen de reputatie van de docenten zelf geschaad hebben, maar ook die van de universiteit.

Tegen de studenten is ook een openbaar onderzoek gestart vanwege de ‘openbare belediging van een persoon door middel van woord, schrift, beeld of communicatiemiddel aan het publiek via elektronische middelen’.

De regering veroordeelde eerder al dat sommige studenten en de linkse studentenvakbond UNEF de foto’s van de docentennamen op het universiteitsgebouw op social media hadden geplaatst.

‘Pedagogisch kwaliteitskader’ voor Koranlessen op komst

0

Er komt een ‘pedagogisch kwaliteitskader’ voor Koranlessen. Dit moet dienen als ‘een soort gereedschapskist’ om de kwaliteit van het moskee-onderwijs in Nederland te verbeteren.

Het kwaliteitskader wordt ontwikkeld door het Kennisplatform Integratie & Samenleving (KIS). KIS wordt uitgevoerd door het onderzoeksbureaus Verwey-Jonker Instituut en Movisie en gefinancierd door het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid.

Moskeeën worstelen met Koranlessen en de hogere kwaliteitseisen die ouders stellen. Dat vertelt onderzoeker Ahmed Hamdi van het Verwey-Jonker Instituut aan het Parool. ‘Ze voelen dat het beter moet.’

Koranonderwijs draait om het uit je hoofd leren van (delen) van de Koran, islamitische vorming en het leren van Arabisch of Turks, of allebei. ‘Het kan bijdragen aan het ontwikkelen van een eigen identiteit, maar het kan soms ook leiden tot zelfisolatie, zeker bij moskeeën van zeer conservatieve en gesloten gemeenschappen’, aldus Hamdi.

De onderzoeker deed in 2017 onderzoek naar de conservatief-Turkse Mevlanamoskee in Amsterdam. In haar boek schrijft Ik ga leven schrijft Lale Gül dat ze bij de Koranlessen in deze moskee leerde dat vrouwenbesnijdenis past binnen de islam, vrouwen mannen moeten gehoorzamen en mannen hun vrouw een ‘corrigerende tik’ mogen uitdelen. Ook zou de imam Nederland hebben afgeschilderd als een ‘verderfelijk homoparadijs’, waar vrouwen ‘als loslopend vee bij Jan en alleman in bed’ belanden.

Hamdi: ‘Lale Güls verhaal is het verhaal van één iemand. Het is een belangrijk boek en een serieus signaal. Tegelijkertijd ligt het gevaar van generalisatie op de loer,’ zegt hij tegen het Parool. ‘Er bestaan grote verschillen tussen moskeeën. En ervaringen kunnen afhankelijk zijn van de docent die je treft. Dat kan binnen een moskeeorganisatie een heel verschil maken.’

De onderzoeker denkt dat de kwaliteit van moskeelessen in de toekomst beter zal worden. ‘Ouders hebben zelf vaak teleurstellende of ronduit slechte herinneringen aan Koranles’, zegt hij. ‘Zij en hun kinderen eisen meer kwaliteit. Ik ken voorbeelden van hoogopgeleide ouders die geld bij elkaar leggen en een lokaal en een docent inhuren.’

En zo’n kwaliteitskader zou daar dus bij moeten helpen, aldus Hamdi. ‘We willen de eerste versie van het kwaliteitskader dit jaar met inbreng van een groter aantal moskeeorganisaties verder ontwikkelen en hopen dat het zich daarna als een olievlek verspreidt.’