12.8 C
Amsterdam
Home Blog Pagina 593

Leusden: man uit Sierra Leone scheert dochter kaal en slaat haar: ‘Is cultuur’

0

Een man (48) uit Sierra Leone verscheen gisteren niet voor de Utrechtse rechtbank. Hij wordt ervan verdacht het hoofd van zijn dochter te hebben kaalgeschoren, omdat ze ‘ongehoorzaam’ was. Dit bericht RTV Utrecht.

Moeder en dochter, die in Leusden woonden, deden geen aangifte. Het kaalscheren van het hoofd van een ongehoorzame dochter zou horen bij de cultuur van het vaderland van het gezin.

‘Het is in onze cultuur normaal om je dochter te slaan en daarna kaal te scheren als zij iets heeft gedaan wat niet mag’, aldus de verklaring van de man, die volgens het OM inmiddels weer naar het buitenland is vertrokken.

De dochter werd in 2019 zwaar mishandeld, omdat ze zonder toestemming van haar ouders naar Antwerpen was gereisd. Aan de agenten liet het toen zestienjarige meisje littekens op haar armen en benen zien. Ze droeg een pruik, omdat ze ook was kaalgeschoren.

Eerder werd ze afgeranseld met een boomtak met bladeren en met een kunstbloem van ijzerdraad, omdat ze ongehoorzaam was. Ze kreeg klappen op haar armen, benen en haar rug. Haar vader schold haar uit voor ‘hoer’ en schoor haar kaal.

Weer een andere keer werd het meisje door haar moeder kaalgeschoren, in opdracht van haar vader.

Hoewel moeder en dochter geen aangifte hebben gedaan, besloot het Openbaar Ministerie om er toch een zaak van te maken. De man hangt een voorwaardelijke gevangenisstraf van een maand en een taakstraf van 120 uur boven het hoofd. Over twee weken volgt de uitspraak.

Vredesorganisatie brandt boek Gül af, ontvangt internationale vrijheidsprijs

0

De organisatie Religions for Peace krijgt vandaag in Middelburg de Freedom of Worship Award uitgereikt, een internationale prijs voor voorvechters van voorvechters van geloofsvrijheid.

De Roosevelt Four Freedoms Awards worden sinds 1982 uitgereikt aan mensen en organisaties die ‘op inspirerende wijze invulling geven’ aan de vier essentiële vrijheden die de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt noemde in zijn historische ‘Four Freedoms’-speech van 1941. Religions for Peace is een wereldwijde vredesorganisatie en actief in ruim zeventig landen, ook in Nederland.

Saillant: op Twitter laat de Nederlandse tak van Religions for Peace zich ongezouten kritisch uit over het boek van de Turks-Nederlandse schrijfster Lale Gül, de ex-moslima die in Ik ga leven de voor haar traumatische islamitische opvoeding van zich afschreef. Ze krijgt doodsbedreigingen krijgt en zit nu ondergedoken, na een breuk met haar familie.

Volgens Religions for Peace is de steunpetitie ‘Laat Lale Vrij’ hypocriet. Want, zo twitterde de organisatie twee weken geleden, ‘waar was een dergelijke ‘georganiseerde steun’ voor de honderdduizenden sociale, warme, hardwerkende, geïntegreerde, vrijheidslievende, gastvrije moslims (…) bij alle anti-islam uitingen in media, politiek de laatste tijd?’

Dat minister-president Mark Rutte de petitie ‘Laat Lale Vrij’ heeft ondertekend is volgens Religions for Peace extra problematisch: ‘Is dit geloofwaardig van iedere ondertekenaar, elke politicus die zweeg bij ‘een ministerie van ‘de-islamisering’? Die zweeg bij generaliserende anti-islam-reacties in 2e Kamer? En de VS steunde in ‘Once upon a time in Iraq’?’, aldus de organisatie op Twitter, doelend op de oorlog in Irak.

Bovendien is Lale Güls boek Ik ga leven perfect getimed, zo vlak voor de verkiezingen, stelt Religions for Peace. Uitgeverij Prometheus zou dit expres hebben gedaan ‘om goed geld te verdienen, rechtse partijen in de kaart te spelen en t veroorzaakt verdere tweespalt’.

Lale Güls boek wordt in veel Nederlandse media bejubeld, maar er klinkt ook kritiek. Zo noemt recencent Warda al Kaddouri van de Groene Amsterdammer Güls roman om ‘te janken’ en spreekt journalist Tineke Bennema in een gastcolumn op de Kanttekening over ‘een puberale karikatuur van een islamitische samenleving’.

De verkiezingen lieten zien: moslims horen erbij

0

Dus hoe waait de wind sinds 17 maart? Mark Rutte bleef overeind, Wopke Hoekstra schaatste in een wak, Sigrid Kaag swingde richting de winst. De D66-voorvrouw snoepte zoveel stemmen van het linkse blok af, dat enkel nog kruimeltjes resten. En die laten elkaar graag uit elkaar spelen, lazen we op het blaadje van Kajsa Ollongren.

Tegelijkertijd was radicaal-rechts nog nooit zo groot. Wie puur naar de stoeltjes kijkt, ziet een ruk naar rechts. Voor veel biculturele Nederlanders die ik spreek, voelt die nieuwe wind guur aan.

Ik zeg dan: laat je niet gek maken. Radicaal-rechts wordt zo groot door proteststemmen, niet alleen door extreemrechtse kiezers. De groei van Forum voor Democratie is voor een groot deel te danken aan het coronastandpunt van Thierry Baudet, dat bovendien populair bleek onder biculturele stemmers. En dat Nederland een land van minderheden is, bleek deze verkiezingen als nooit tevoren.

Het Binnenhof telt nu zeventien fracties. Met extra partijen voor het platteland, Europa, afvallige FvD’ers en tegen racisme. Ook multicultureel Nederland komt nu beter tot uiting. Zo kent Nederland door Sylvana Simons (BIJ1), Haptamu de Hoop (PvdA), Raoul Boucke en Jorien Wuite (D66) nu eindelijk weer een set Afro-Nederlandse Kamerleden.

En dan is daar de Marokkaans-Nederlandse Kauthar Bouchallikht (GroenLinks). We mogen de symbolische waarde van dit eerste hijabi-Kamerlid niet onderschatten.

Na ruim vijftig jaar aanwezigheid van moslims in Nederland zien we een groeiende islamitische middenklasse. Kinderen van de tweede generatie zullen vaker leerkracht, academicus, dokter, advocaat en, jawel, Kamerlid worden. Iemand als Bouchallikht, door haar hijab zichtbaarder moslim dan we tot nu toe in de Kamer zagen, hoort ook in dat veranderende Nederland thuis.

De islamitische vrouw krijgt zo een herkenbare plek in het hart van de democratie. Voor veel moslims betekent dit een stukje erkenning en acceptatie. Moslimjongeren, zoekend naar hun positie in de samenleving, trekken zich op aan Bouchallikht. Kanttekening-journalist Fitria Jelyta schreef: ‘Kauthar is mijn Kamala Harris’, naar de eerste Amerikaanse vrouw van kleur die vicepresident werd.

We mogen de symbolische waarde van dit eerste hijabi-Kamerlid niet onderschatten

Ook belangrijk: Kauthar is niet van Denk of Nida. Een argument minder voor die flank om het debat over de islam en moslimhaat te kunnen kapen. En moslims krijgen er een argument bij om radicale islamisten te bestrijden en lange armen vanuit Ankara en de Golfstaten te negeren, wat de ontwikkeling van een Nederlandse islam zal bevorderen. ‘Zie je wel: Nederland haat moslims niet. Wij horen erbij. Je kunt prima met een hoofddoek op de Kamer in.’

Sterker nog: je kunt er dan gewoon met 27.000 voorkeursstemmen inkomen. Een teken dat veel mensen voor Bouchallikht opkwamen. Haar moslimidentiteit is al maanden onderwerp van debat. Banden met de Moslimbroederschap, wordt dan gezegd. Dit, vanwege haar werkzaamheden voor de Europese moslimjongerenorganisatie FEMYSO.

Zijzelf en GroenLinks reageerden, voor zover ze dat al deden, wat krampachtig op vragen hierover. Dat blies de zaak alleen maar verder op. Zoals journalist Chris Aalberts in een recente column zei: ‘Bouchallikht heeft betere adviseurs nodig.’ Ze kan alvast haar borst natmaken voor wat Wilders vier jaar lang over haar zal zeggen. Dat zal niet mals zijn.

Zelf zegt Bouchallikht dat ze bij FEMYSO niets van de Moslimbroederschap merkte. Laat staan dat ze iets van die club moet hebben. Is ze dan een liegende ‘wolf in schaapskleren’ die stiekem klaar staat om Nederland te islamiseren, zoals de Telegraaf schreef? Waarschijnlijker is die bewering een teken dat Bouchallikht niet door de smalle hoepel van de Telegraaf past.

Laten wij nuchtere Nederlanders haar gewoon een kans geven. Zoals dat bij iemand als Rutte steeds opnieuw gebeurt. Beoordeel haar, net als al die andere Kamerleden, op haar daden.

Die daden komen straks. Voor nu kunnen we het nog even doen met wat deze jonge vrouw ons wil zeggen: ‘Word niet bang van mij, ik hou evenveel van Nederland als jullie – omarm mij.’

Vrede lijkt soms wel te lang te duren

0

Het waren onrustige tijden. Achter de schermen kwamen de eerste Israëlische contacten met de PLO en Palestijnen op gang. Iets wat tot op dat moment, nu bijna dertig jaar geleden, ongehoord leek. De grote opstand in de Palestijnse gebieden, de Intifada, leek ten einde te lopen.

Op die avond in 1992 krijg ik in mijn hotelkamer in Jeruzalem een telefoontje van de Israëlische ambassade in Den Haag. De toenmalige ambassadeur heeft een bijzonder verzoek voor mij. ‘Lody, ben jij bereid om morgenochtend in jouw hotel twee Palestijnen te woord te staan? Zij willen jou graag hun verhaal vertellen.’ Ik ben verbaasd. De Israëlische ambassadeur in Holland vraagt mij om in Jeruzalem een gesprek te hebben met Palestijnen?

Heel vroeg de volgende ochtend zitten we tegenover elkaar. Een van de twee is de burgemeester van de stad Bethlehem. Ik luister naar zijn verhaal over het lot van de Palestijnen. Hij vertelt over de interne strubbelingen in steden als Ramallah, Hebron, en Jenin. En natuurlijk gaat zijn verhaal over de bezetting. Zijn beschouwing neemt mij mee naar vóór 1967, toen Bethlehem nog onder Jordaans gezag viel. Het is het relaas van een bedroefd man, maar ook van een mens vol met hoop. ‘Het gaat goedkomen, Insh’Allah’.

‘Rabbi Lody, weet je, ons conflict heeft te lang geduurd. Daardoor wordt het alsmaar erger’. Ik luister naar deze verzuchting. ‘Direct na die oorlog in 1967 had het Jordaanse gezag plaats gemaakt voor een Israëlische bezetting. Wij op de Westbank wisten niet hoelang die bezetting zou gaan duren. Maar we zagen wel dat wij er als Palestijnen op die plek niet echt op achteruit waren gegaan. Wegen werden aangelegd. Door de Israëlische regelgeving die nu ook in onze gebieden werd ingevoerd, ontstond er leerplicht, dus onderwijs voor onze kinderen. En ook wij konden ons aansluiten bij het ziekenfonds.’ De burgemeester zucht opnieuw. ‘Ons referentiekader was van vóór 1967 onder Jordanië en na 1967 onder Israël. Van twee kwaden kozen wij op dat moment dan toch maar voor de betere’.

De man schudt zijn hoofd. ‘Nu is er een nieuwe generatie die leeft met een andere realiteit. Voor hen gaat de vergelijking van vóór 1967 en na 1967 niet meer op. Dat is voor hen geschiedenis. Het is voor hen te lang geleden. De huidige jongeren leven met de vergelijking van nu. ‘Kijk hoe de Israëliërs leven in moderne steden als Tel Aviv of West-Jeruzalem. En kijk in welke armoede wij ons op de Westbank en in Gaza moeten redden.’ Rabbi Lody, de oorlog heeft zo lang geduurd dat de referentiekaders zijn veranderd. Het uitzicht op vrede is verder dan ooit.’ Dat gesprek van een oorlog die té lang heeft geduurd, vond toen plaats. Nu drie decennia geleden.

Ik ben bang dat een groot deel van ons land het verleden lijkt te zijn vergeten

Aan die ontmoeting moest ik vorige week denken, na onze eigen verkiezingscampagnes en wat daarna kwam. Op het grondgebied van dit deel van ons Koninkrijk der Nederlanden heeft al driekwart eeuw geen oorlog gewoed. Zesenzeventig jaar geleden werd na vijf lange oorlogsjaren onze democratie hersteld. Ik ben opgegroeid met een generatie die het altijd had over vóór de oorlog, in de oorlog of ná de oorlog. Het vergelijken bestond uit het verschil tussen de ellende van toen en de zegeningen van de herstelde vrijheid binnen onze democratie daarna. Met zo’n referentiekader wist je wel waarvoor je moest kiezen. Oorlog of vrede? Bezetting of democratie? Menselijke waardigheid of onwaardig uitsluiten? Natuurlijk wisten we drommels goed wat te waarderen.

In ons huidige politieke landschap lijkt het er bijna op dat velen in ons land de rijkdom van vrede, de kracht van democratie, het sublieme van artikel 1 van onze grondwet niet meer wíllen waarderen.

De burgemeester van Bethlehem verzuchtte toen in 1992 dat die oorlog al te lang had geduurd. Ik ben bang dat een groot deel van ons land het verleden lijkt te zijn vergeten. Toch probeer ik niet te verzuchten dat onze vrede te lang heeft geduurd.

VS: ‘Captain Underpants’-kinderstrip in de ban om Aziatische stereotypen

0

Een strip uit de populaire Amerikaanse kinderboekenreeks Captain Underpants wordt uit de verkoop gehaald. De reden: racistische Aziatische stereotypen.

Het kinderboek The Adventures Ook and Gluk: Kung Fu Cavemen from the future uit 2010 zou ‘passief racisme’ bevatten, aldus uitgeverij Scholastic. De strip gaat over twee holbewoners die naar de toekomst reizen en in het jaar 2222 terechtkomen. Daar leren ze kung fu van Meester Wong, waarop de twee helden weer terugkeren naar de prehistorie en hun dorp redden.

Dav Pilkey, de auteur en tekenaar van het boek, biedt zijn verontschuldigingen aan voor racistische stereotyperingen. ‘Ik wilde van deze gelegenheid gebruik maken om me hiervoor publiekelijk te verontschuldigen’, zegt hij op Facebook. ‘Het was en is verkeerd en schadelijk voor mijn Aziatische lezers, vrienden en familie, en voor alle Aziatische mensen.’

In de Verenigde Staten is er nu veel aandacht voor anti-Aziatisch racisme. Aanleiding is een schietpartij op 16 maart in Atlanta, waarbij christenextremist acht mensen vermoordde. Volgens critici gaat het om een hate crime, omdat zes slachtoffers Oost-Aziatische vrouwen zijn. Daarom is er nu ook een ‘Asian Lives Matter’-beweging op gang gekomen.

Amnesty: Franse ‘anti-seperatismewet’ discrimineert moslims

0

Amnesty International vreest dat de Franse ‘anti-seperatismewet’, die vandaag wordt besproken in de Franse senaat, zal leiden tot discriminatie van moslims.

De regering van Emmanuel Macron zegt dat het wetsvoorstel zal afrekenen met ‘islamitisch separatisme’ heeft genoemd en het seculiere systeem van het land onderstreept.

In het voorstel komt een organisatie pas in aanmerking voor subsidie als deze zich committeert aan de ‘waarden van de Republiek’. Ook kan Frankrijk straks makkelijker ‘radicale’ organisaties ontbinden.

Critici werpen tegen dat het wetsvoorstel in strijd is met de godsdienstvrijheid en de bijna 6 miljoen Franse moslims ten onrechte treft.

‘Dit wetsvoorstel zou een ernstige aanval zijn op de rechten en vrijheden in Frankrijk’, aldus Amnesty.

In de wet wordt het woord islam niet specifiek genoemd. Toch protesteren Franse moslims er al maanden tegen en zeggen ze dat de maatregelen hen uitsluiten.

‘Keer op keer hebben we gezien hoe de Franse autoriteiten het vage en slecht gedefinieerde concept van ‘radicalisering’ of ‘radicale islam’ gebruiken om het opleggen van maatregelen zonder geldige reden te rechtvaardigen, wat dreigt te leiden tot discriminatie bij de toepassing ervan tegen moslims en andere minderheidsgroepen,’ zegt Amnesty. ‘Aan deze stigmatisering moet een einde komen.’

De wetgeving is besproken in een zeer geladen sfeer. Vorig jaar oktober werd geschiedenisleraar Samuel Paty onthoofd na het tonen van Mohammed-cartoons in een les over vrijheid van meningsuiting.

EU-leiders gaan op bezoek bij Erdogan

0

EU-voorzitters Charles Michel (Europese Raad) en Ursula von der Leyen (Europese Commissie) gaan volgende week op bezoek bij de Turkse president Erdogan. Dit meldt het internationale persbureau Reuters.

Het bezoek maakt deel uit van een poging om de betrekkingen tussen de EU en Turkije weer te verbeteren. Turkije, een kandidaat-lidstaat van de EU, hield voor het laatst een formele top met de twee EU-leiders in maart 2020, toen Erdogan Michel en Von der Leyen ontving in Ankara.

Turkije trok zich onlangs terug uit de Istanbul Conventie, een Europees verdrag dat vrouwen beschermt tegen geweld en een verslechtering van de mensenrechten. Ook dreigt een verbod op de pro-Koerdische oppositiepartij HDP.

Toch zegt de EU bereid te zijn om de handel met Turkije uit te breiden. Beide partijen streven er ook naar om miljarden euro’s aan nieuwe EU-steun voor Syrische vluchtelingen in Turkije overeen te komen.

Sinds de uirgeproken Erdogancriticus Joe Biden aantrad als president van Amerika, opereert Erdogan voorzichtiger en biedt hij de EU betere relaties aan. Die kwamen eind vorig jaar ernstig onder druk te staan, als gevolg van een conflict met Griekenland en Cyprus over de zeegrenzen. Maar Erdogan is nu gestopt met boren in de betwiste wateren.

Wel zijn de verhoudingen tussen Turkije en Frankrijk, het op een-na-machtigste EU-land, uitermate slecht. Turkije beschuldigt Frankrijk van ‘islamofoob’ beleid, omdat Frankrijk met een zogenoemde ‘anti-seperatismewet’ islamistisch radicalisme en ongewenste invloed uit moslimlanden wil aanpakken.

Enkele dagen geleden kreeg de relatie tussen beide landen een nieuwe knauw, omdat de Turkse hoofdaanklager celstraffen eist tegen medewerkers van het satirische Franse blad Charlie Hebdo. Het blad tekende in oktober 2020 een bier drinkende president Erdogan in ondergoed, terwijl hij de rok van een moslima optilt. ‘Vulgair, obsceen en oneervol’, aldus de aanklager.

GL-politica: apart zitten mannen en vrouwen kan vorm van vrijheid zijn

0

Het gescheiden zitten van mannen en vrouwen bij de Turks-islamitische organisatie Milli Görüs is óók een vorm van vrijheid. Dit zegt aankomend GroenLinks-politica Kauthar Bouchallikht in gesprek met NRC.

Ze gaf daar training als bestuurslid van de Europese moslimjongerenorganisatie FEMYSO, een koepelorganisatie waar Milli Görüs lid van is. Een foto met hoe zij dat doet, in een lokaal waarin mannen en vrouwen gescheiden van elkaar zitten, veroorzaakte eind vorig jaar veel ophef.

GroenLinks-partijleider Jesse Klaver nam daarna bij de NOS nadrukkelijk afstand van Milli Görüs: ‘Ik vind het een heel slecht idee om trainingen te geven bij dat soort organisaties’. ‘Hoe Milli Görüs bijvoorbeeld bijeenkomsten organiseert, mannen en vrouwen apart, dat vind ik niks’, zei Bouchallikht daarover, toen Trouw in november contact met haar opnam.

In een reactie op dat Trouw-interview liet Milli Görüs toen weten zich door Bouchallikht ‘voor de bus gegooid’ te voelen om ‘haar positie binnen de partij te verstevigen’. De kritiek leefde breder onder moslims. ‘Het lijkt alsof ze zich in een keurslijf laat duwen’, zei moslimvrouwenorganisatie Al Nisa tegen de Kanttekening.

Vandaag ontkent Bouchallikht tegen NRC dat het gescheiden zitten van mannen en vrouwen per se iets seksistisch is. ‘Als het gescheiden zitten dwingend was, dan was ik daar weggegaan. Dáár zit de grens. Maar ze kiezen er zelf voor. So be it. (…) Ik sta voor vrijheid en gelijkwaardigheid. Áls mensen gedwongen worden zo te zitten, wijs ik dat af. Als ze ervoor kíezen om gescheiden te zitten, dan is dat een vorm van vrijheid.’

Vanaf het moment dat Bouchallikht op de GroenLinks-lijst opdook, kreeg ze veel kritiek. Volgens critici heeft Bouchallikht door haar werk voor FEMSYO banden met de Moslimbroederschap. De Telegraaf noemde haar ‘een wolf in schaapskleren’, wiens ontkenning over banden met de Moslimbroederschap juist binnen de tactiek van die organisatie zouden vallen.

Maar het aankomende Kamerlid noemt zichzelf een ‘intersectioneel feminist’, die strijdt voor ‘radicale gelijkwaardigheid’ en haar inspiratie uit de zwarte protestbeweging in Amerika haalt. Ze zegt tegen NRC dat er te weinig aandacht is voor haar activiteiten buiten FEMYSO, zoals het organiseren van een protestmars voor het klimaat.

‘Je kunt én langsgaan op conservatieve plekken zonder dat je er zelf achter staat én tegelijkertijd strijden voor allerlei rechten van onderdrukte groepen, voor emancipatie, voor het klimaat.’

Bouchalikht stond negende op de lijst van GroenLinks, dat bij de verkiezingen slechts acht zetels haalde. Maar omdat ze met 27.000 voorkeursstemmen de Tweede Kamer in werd gekozen, wordt ze morgen geïnstalleerd als parlementslid. De extreemrechtse groepering Pegida is van plan om tijdens haar beëdiging pal voor het Kamergebouw te protesteren.

Gaan jullie moslims ook laten leven?

0

Sinds haar optreden bij Op1 is het één en al Lale Gül dat de klok slaat. Dat heeft natuurlijk te maken met het boek dat ze heeft geschreven: Ik ga leven. En vooral vanwege de doodsbedreigingen die ze over zich heen krijgt. Voordat ik verder schrijf over Lale Gül, eerst even dit.

Aan alle witte redacteuren: hoe moeilijk is het nou om zo’n simpele naam als Lale Gül op te fokken? Ze heet niet Lala, Layla, Lalah, maar gewoon Lale. En niet ‘Laaluuh’ op z’n Hollands, maar met een korte ‘a’ en ‘e’. Klaar. Als je het nu nog niet begrijpt, dan mag je pas echt oprotten naar Turkije.

Maar goed. Ik heb al meerdere keren mijn steunbetuiging online geuit aan het adres van Gül. En dat herhaal ik, niet plichtmatig, maar uit de bodem van mijn hart: blijf met je vingers af van Lale Gül. Laat haar leven. Hoe verwrongen haar gedachtegangen ook af en toe kunnen zijn. Dat recht heeft ze. Ze heeft de vrijheid om te leven en fouten te maken. Zoals jij dat ook hebt gehad toen jij 23 was.

Nu ik dit gezegd heb, wil ik ook mijn kritiek kwijt. Niet zozeer aan Lale Gül, maar vooral aan het mediacircus daaromheen, dat keer op keer zijn verantwoordelijkheid niet neemt tegenover ‘de’ moslimgemeenschap. Die gemeenschap luistert ook mee, maar wordt systematisch niet in de gelegenheid gesteld weerwoord te plegen. Lees mijn onderzoeksrapporten ‘Moslims op tv’ en ‘Moslims in Nederlandse kranten’ er maar op na.

Zondag was Gül te gast bij Buitenhof. Voordat ik besloot om het gesprek terug te kijken, dacht ik al: ze is waarschijnlijk heel zacht aangepakt door een van die vele witte presentatoren die het programma arm is, Twan Huys in dit geval. En inderdaad, ik heb nog nooit zo’n slap interview gezien over een onderwerp dat toch veel meer verdient.

Zo komt Huys met de volgende vraag, na een fragment van Geert Wilders die in het recente debat met Mark Rutte bij Jeroen Pauw Gül een ‘dapper meisje’ noemde: ‘We hoorden net Geert Wilders. Hij zei dat al die bedreigingen aan jouw adres het bewijs zijn dat de Turkse islam niet integreert in Nederland. Wat vind jij? Heeft-ie gelijk?’

Ten eerste: Wilders zegt in het fragment helemaal niks over een Turkse islam die niet zou integreren in Nederland. Lekker redactiewerk, Buitenhof! Ook typisch weer om na vijftig jaar migratiegeschiedenis een ‘Turkse islam’ tegenover (en vooral buiten) Nederland te plaatsen. Dat wij-zij-frame kennen we inmiddels.

Ten tweede: mannen als Wilders, notabene veroordeeld voor racistische groepsbelediging, kunnen nooit gelijk hebben. Dus waarom haal je deze mafketel aan? Puur effectbejag van Buitenhof.

Ten derde: er worden ook journalisten en andere mensen bedreigd en aangepakt vanuit de streng-christelijke gemeenschappen of uit de seculiere hoek. Stellen we dan ook onnozele vragen over dat het gereformeerde christendom niet goed integreert? Nope, alleen de islam moet integreren hier. Witte boerenterroristen zijn supergeïntegreerd, als je begrijpt wat ik bedoel.

Of moet iedereen zoals Lale Gül een ‘ex-moslim’ worden om de test van integratie te halen?

En dan nu Güls antwoord. Ze heeft het over misstanden binnen de islamitische gemeenschap, dat je sociaal wordt kaltgestellt als je je uitspreekt over homo- of vrouwenrechten. Dat we onze kinderen niet vrijlaten om te groeien, om te lezen, om te discussiëren en het zelfbeschikkingsrecht over hun eigen lichamen gunnen. En dat we daarover moeten praten.

Ze heeft natuurlijk een punt. Binnen bepaalde streng-religieuze groepen, waar zij toe behoorde, speelt dit zeker. We hebben in algemene zin ook een Turks-nationalistisch probleem, dat sterk conservatieve en racistische kanten heeft.

Het is een keiharde emancipatiestrijd die Lale Gül levert. Ik respecteer dat. Milli Görüs – de Turks-islamitische gemeenschap waartoe ze behoorde – moet zich keihard achter de oren krabben. Lale Gül is jouw kind. Jij hebt haar gebaard. En nu moet je maar op de blaren zitten. Ik hoop dat er zo snel mogelijk een dialoog wordt georganiseerd.

Maar nu de andere kant van Ik ga leven. Deze vraag stel ik aan Gül, maar ook aan alle politici en media die haar verhaal misbruiken voor een islamofobe agenda: gaan jullie moslims ook laten leven? Of moet iedereen zoals Lale Gül een ‘ex-moslim’ worden om de test van integratie te halen? Want ook dát zuigt het vrije leven uit dit land.

De Nederlandse krokodillentranen om Lale Gül

0

Een ex-moslima die haar pen in vitriool doopt als ze de islam zoals ze die zegt te hebben beleefd beschrijft, wordt door bijna heel Nederland op het schild geheven. De media roemen Lale Gül erom dat ze moslims ‘een spiegel’ voorhoudt. Grotere apekool bestaat niet.

Haar boek is door NRC – godbetert – zelfs vergeleken met het excellente pamflet J’Accuse van Emile Zola. De Franse schrijver schreef naar aanleiding van de Dreyfus-affaire in 1898 zijn beroemde aanklacht over institutioneel antisemitisme, die begint met de verheven woorden, gericht aan de president van de Republiek: ‘Staat u mij toe, (…) zorgen te hebben over uw rechtvaardige luister en u te zeggen dat uw ster, tot op heden zo gelukkig, bedreigd wordt door de schandelijkste en meest onuitwisbare bezoedeling?’

De eerste passages in Lale Güls boek beschrijven de vetkwabben en vieze stank van oma. Dat niveau. En zinsneden als ‘weer een andere vent met snor en weer een andere griet met een hoofddoek’ gaan door voor kritiek op haar streng Turks-islamitische gemeenschap. De NRC-recensente vond deze erg origineel en geestig. Zola zou zich omdraaien in zijn graf. En haar werk in één adem noemen met het oeuvre van Reve of Wolkers is een belediging voor de schone letteren.

Voor velen in Nederland komt dit kijkje in de vieze islamitische keuken helaas als een geschenk uit de hemel. Niet alleen voor rechts, ook voor atheïstisch links. Voor een ander moslimgeluid bestaat maar bar weinige ruimte. Literatuurwetenschapster Warda al Kaddouri van de Groene Amsterdammer zou het boek inhoudelijk bespreken, maar besloot om er toch maar vanaf te zien en vond dit document om ‘te janken’. Ze werd door Gül en op social media afgebrand. Gaan we Gül nu ook op het schild hijsen als voorvechtster van het vrije woord?

Waar waren de sympathisanten van Gül al die jaren om actie te voeren in solidariteit met onderdrukte moslimvrouwen?

Een gematigde imam als Elforkani, die het steunpamflet ook wilde ondertekenen, werd door de initiatiefnemers geweerd omdat hij in het verleden ‘salafistisch’ zou zijn geweest. En dan maar roepen dat zo weinig moslims van zich laten horen. Hun stem moet natuurlijk wel de gangbare Nederlandse zijn.

Lale Güls werk bevestigt de vele vooroordelen die leven over islam en de Nederlandse moslimgemeenschap. In het boek struikel je over het ene cliché na het andere. Helaas ontbreekt het in Nederland nog altijd aan de wil echt open te staan voor een andere cultuur en religie. Dat Güls relaas bepaald niet representatief is voor alle soennieten heeft ze inmiddels zelf ook al toegegeven. Alleen veel te laat: het kwaad is al geschied en de royalty’s zijn al geïnd. Talkshows en redacties zijn overigens niet zo geïnteresseerd in dergelijke nuances.

Roep in Nederlandse literatuur ‘poep’, ‘pies’, ‘kak’, en ‘neuken’ tegen moslims, en je wordt omarmd. Kwaliteit is dan volledig ondergeschikt aan commercieel succes en sensatie. Waar waren de sympathisanten van Gül al die jaren om actie te voeren in solidariteit met onderdrukte moslimvrouwen? Hoe geloofwaardig ben je dan om vervolgens krokodillentranen te plengen over haar beveiliging?

In NRC geeft Gül voor het eerst toe dat het boek volledig autobiografisch is. ‘Een hele roman verzinnen zou ik niet kunnen.’ Nee, want dat vergt wel enige vakmanschap. Dat zowel de uitgever als Gül zich bewust waren van de gevolgen van de publicatie blijkt wel uit de verantwoording: ‘Overeenkomsten met bestaande personen of gebeurtenissen zijn geen toeval, behalve als het gedoe oplevert.’

Natuurlijk zijn bedreigingen onacceptabel. Natuurlijk is het vreselijk als je je ouderlijk huis moet ontvluchten en onderduiken. Maar laten we wel wezen: deze opgeklopte kwestie houdt naast een kleine groep conservatieve moslims in ons land, die jonge vrouwen inderdaad van hun vrijheid beroven, vooral Nederland een spiegel voor. En wel in de zin dat deze jonge boze vrouw tegen zichzelf beschermd had moeten worden en niet als een stormram gebruikt door een witte sensatie-uitgeverij, redacties en lezers tegen een puberale karikatuur van een islamitische samenleving.

Met goede boeken zijn werelden te winnen. Want literatuur kan blikken verruimen, horizonten verbreden en sociaal onrecht, zoals Zola liet zien, aan de kaak stellen en beëindigen. Fifteen-minutes-of-fame-lectuur levert behalve een kaskraker alleen maar verliezers op.