De islam zorgt niet per se voor homo-intolerantie. Dat concluderen sociologen Saskia Glas en Niels Spierings (Radboud Universiteit Nijmegen) na onderzoek onder negenduizend moslims in de Arabische wereld.
De sociologen nuanceren hiermee het populaire idee dat de islam homoseksualiteit afwijst en dat hoe religieuzer een moslim is, des te intoleranter hij is tegen homoseksualiteit.
Glas en Spiering zagen dat de meerderheid van de ondervraagde moslims homoseksualiteit afwijst, maar ze onderscheiden de wijze waarop moslims tegen homoseksualiteit aankijken van de manier waarop ze daadwerkelijk met homo’s omgaan.
48 procent van de respondenten verwerpt zowel homoseksualiteit als homoseksuelen als buren, zagen de onderzoekers. Maar ook veel moslims zeggen weliswaar tegen homoseksualiteit te zijn, maar geen bezwaar te hebben tegen homoseksuele buren: één op de vijf.
De gemiddelde Arabische moslim is dus negatiever over homoseksualiteit dan over homoseksuele mensen, concluderen de onderzoekers. ‘Het is een vrij veelvoorkomende religieuze interpretatie om homoseksualiteit te zien als een zonde, maar dat betekent natuurlijk niet dat je homoseksuele mensen niet tolereert in je omgeving’, vertelt Glas.
De onderzoeker maken ook onderscheid tussen de verschillende aspecten van religiositeit, zoals vroomheid, naar de moskee gaan, het waarderen van traditionele ceremonies en het benadrukken van altruïsme. Ze concluderen dat moslims die vaker naar de moskee gaan ook vaker geen homoseksuele mensen als buren willen, maar geen grotere problemen krijgen met homoseksualiteit. Vromere moslims veroordelen het fenomeen homoseksualiteit juist wel weer vaker.
Onderzoeker Glas: ‘Je kunt niet zo simpel zeggen dat de islam antipathie tegen homoseksuelen aanwakkert, zoals sommige maatschappelijke debatten doen vermoeden. De manier waarop je je geloof beleeft is van invloed op je overtuigingen over homoseksualiteit. (…) Door te doen alsof islam per se haaks staat op homotolerantie, verdrukken we juist alternatieve interpretaties van de islam en maken we het homoseksuele moslims niet makkelijker in hun zoektocht.’
Beide dochters van de Turks-Nederlandse Günay Akkaya zitten sinds 2017 vast in Turkije. Ze heeft geen idee wanneer haar dochters weer vrijkomen. Een aanklacht hebben Bergün en Betül Varan nog nooit gehoord.‘In Turkije is er geen gerechtigheid, maar als Nederland deze ongerechtigheid steunt, dan is Nederland even schuldig.’
De meisjes groeiden op in Etten-Leur in Noord-Brabant. Hier woonden ze in een rustige wijk, vlakbij de molen. Ze gingen naar school, voetbalden en speelden muziek. Bergün zat in dezelfde brugklas als ik, en haar oudere zus zat op dezelfde school. In de klas was Bergün eerlijk, met een uitgesproken mening, en die liet ze horen als ze dat nodig vond. Na de middelbare school studeerde Bergün rechten, eerst in Tilburg en daarna in Rotterdam.
Ondertussen speelde Betül dwarsfluit. Ze kreeg online les van Ali Araci, lid van de band Grup Yorum. ‘Hij was een van de beste leraren op het gebied van blaasinstrumenten’, vertelt haar moeder in haar kleurige woonkamer in Etten-Leur. ‘Na een tijdje kreeg ze de kans om lid te worden van de band. Dat was een erg grote kans voor haar.’ In 2016 vertrok Betül naar Turkije.
Protestband
Grup Yorum bestaat inmiddels al 35 jaar. De politiek geëngageerde folkband staat bekend om zijn protestliederen, vaak gericht tegen de Turkse regering, systematisch racisme en onderdrukking van minderheden. Soms zingen ze in het Koerdisch. In allerlei landen hebben ze opgetreden. Sinds de oprichting van de band worden de leden soms opgepakt. ‘Dat wist Betül wel, maar de repressie van nu is niet te vergelijken met die van toen’, zegt moeder Akkaya.
Hun moeder is de aangewezen kandidaat om het verhaal van de Varan-zusjes te vertellen. Want Bergün en Betül zitten in Turkije in de gevangenis en zelfs in de maanden dat ze soms vrijgelaten worden door de politie mogen ze het land niet verlaten. Het is belangrijk dat hun verhaal verteld wordt, vindt Akkaya. Het is het enige wat ze op dit moment kan doen voor haar dochters.
De zusjes Bergün (links) en Betül Varan (rechts) (Beeld: Günay Akkaya)
Op het koffietafeltje heeft ze dus allerlei lekkers uitgestald, van baklava met pistache en walnoten tot zelfgemaakte koekjes. In het huis voert een zachtroze kleur de boventoon. Naast de televisie staan foto’s van haar dochters. Ondanks dat ik Bergün al sinds de brugklas niet meer gesproken heb, herken ik de lach van haar moeder meteen. Ze lijken op elkaar. Sinds Bergün haar zus ging opzoeken in Istanbul, woont Akkaya alleen.
‘Ik denk niet dat Bergün al echt uit huis had gewild’, zegt Akkaya. Maar uiteindelijk is dit voor haar besloten. Want als ze bij haar zus is wordt het cultureel centrum van Grup Yorum binnengevallen door de politie. Beide zussen worden opgepakt. ‘Zelfs Bergün, die helemaal geen lid was van de band. Ze werd vastgezet en gemarteld, ze hebben haren uit haar hoofd getrokken.’
Teleurgesteld
Na deze eerste ervaring met de politie in Turkije sloot ook Bergün zich aan bij Grup Yorum als drummer. ‘Ze wil gerechtigheid en is tegen het geweld dat gebruikt wordt.’ Ondertussen beweert de Turkse regering dat de groep banden heeft met de extreemlinkse partij DHKP/C, die van terrorisme wordt beschuldigd. Maar deze banden zijn nog nooit aangetoond.
Amnesty International stelt in onderzoek uit oktober dat Turkije de vaag geformuleerde antiterrorismewetten die het na de mislukte coup van 2016 invoerde steeds meer gebruikt om dissidenten op te pakken. Dit varieert van politici in de oppositie tot advocaten en academici. Door de geheimhoudingsplicht die geldt bij ‘terroristische activiteiten’ hebben advocaten geen toegang tot bewijs tegen hun cliënten.
Grup Yorum heeft zelf altijd ontkend banden te hebben met de DHKP/C. Volgens Akkaya is het duidelijk: ‘Ze maken liederen voor mensen die onderdrukt worden. Ze zijn er voor het volk en dat wil de regering niet.’
‘Ze werd vastgezet en gemarteld, ze hebben haren uit haar hoofd getrokken’
Dat haar geboorteland een democratie is gelooft ze allang niet meer. Maar ook Nederland, het land waar Akkaya sinds haar zevende woont, stelt haar steeds vaker teleur. Ze belt vaak met het Ministerie van Buitenlandse Zaken, maar er lijkt niets te gebeuren.
‘Ondertussen zijn er drugshandelaren in buitenlandse gevangenissen die meer juridische bijstand krijgen van de Nederlandse overheid dan Bergün en Betül. Zelfs als ze vrijkomen mogen ze Turkije niet uit. Mijn dochters hebben niets uitgehaald. Ze gebruiken geen drugs, geen geweld. Ik wil dat ze in vrijheid kunnen gaan en staan waar ze willen.’
Hongerstaking
Verschillende leden van Grup Yorum zijn in hongerstaking gegaan terwijl ze vastzaten. In februari vorig jaar ging Bergün in hongerstaking. Voor Akkaya was dit nieuws lastig om te verteren, en nog lastiger als ze zelf eten op tafel had staan, terwijl haar dochter niet kon eten. Maar: ‘Het was het enige wapen dat ze nog had. Als dat de enige manier is, dan moet het maar. Het is niet dat ze niet wilde eten, nee, ze kón niet eten.’
De groep stopt niet met het maken van muziek, zelfs niet als ze opgesloten zitten. ‘In de gevangenis gebruiken ze de buizen van de gevangenis voor instrumenten. Ze blijven nieuwe liederen schrijven, en juist door wat er nu gebeurt: ze maken het onrecht van de Turkse regering van dichtbij mee. Ze zullen dus niet stoppen.’
We weten niet hoeveel activisten Turkije heeft opgepakt. Amnesty International benadrukt dat het lastig is om aan betrouwbare cijfers te komen. In oktober 2020 trok de NGO aan de bel. Het recht op een eerlijk proces in Turkije wordt steeds verder uitgehold ‘met onrechtmatige onderzoeken, willekeurige detenties en ongegronde vervolgingen op grond van de breed gedefinieerde antiterrorismewetten’. Daarnaast nam Turkije eind 2020 een nieuwe antiterrorismewet aan, waarmee de overheid vergaande bevoegdheden krijgt om stichtingen, verenigingen en maatschappelijke organisaties te onderzoeken.
Onzekerheid
De zusjes Varan hebben ook te maken met ‘willekeurige detenties’, die genoemd worden in het rapport. Ze zitten nu allebei weer vast en hopen bij de eerste zitting weer vrij te komen. Die van Bergün staat gepland in februari en die van Betül in maart. Maar toen Bergün de vorige keer vast zat werd de datum van de zitting telkens verschoven.
De Volkskrant noemde dit in december een vorm van ‘draaideurhechtenis’. Steeds wordt de één weer opgepakt en dan de ander weer vrijgelaten. ‘Als ze niet vastzitten, check ik iedere ochtend het nieuws of ze nog steeds vrij zijn. Ik weet nooit wat er op een dag gaat gebeuren.’ Akkaya is er even stil van. ‘Zekerheid heb ik nooit bij mijn dochters.’
‘Als ze niet vastzitten, check ik iedere ochtend het nieuws of ze nog steeds vrij zijn’
Terwijl Akkaya vaak het ministerie van Buitenlandse Zaken belt en andere instanties om vragen naar de situatie van haar dochters, heeft haar voormalige echtgenoot Erdem Varan lange tijd flyers uitgedeeld bij Rotterdam Centraal Station. Ook hebben ze een mars gelopen naar Brussel, om op die manier aandacht te vragen voor de zaak van hun dochters. Het heeft allemaal niet geholpen.
Inmiddels is het paspoort van Betül ook verlopen. Maar ze krijgt geen nieuw paspoort van Nederland. Betül en Bergün hoeven volgens hun moeder echt niet meteen naar Nederland gehaald te worden, als hun land in ieder geval maar achter ze staat. ‘Ik wil dat ze de vrijheid krijgen om muziek te maken die zij willen maken.’ Akkaya zwijgt even en voegt dan met veel vuur toe: ‘In Turkije is er geen gerechtigheid, maar als Nederland deze ongerechtigheid steunt, dan is dit land even schuldig.’
Günay Akkaya kan niet veel anders doen dan wachten. Ze hoopt dat haar dochters in februari en maart weer vrijkomen, maar dat zal wellicht weinig veranderen aan de situatie. Ze mogen het land niet uit en zullen mogelijk over een aantal maanden opnieuw worden opgepakt. ‘Ze hebben een doel en ze weten wat ze doen’, zegt Akkaya. ‘Ik zou alleen willen dat ze daar niet voor moesten boeten.’
Het is de lente van 2019. Deze dag in de ramadan loopt ook weer ten einde. Aan tafel worden de eerste dadels gegeten en de traditionele melk gedronken. Het is tijd voor de maghrib, het avondgebed, en dan komen de schalen met eten op tafel. Voor mij is keurig een koosjere maaltijd geregeld. Ik herinner mij deze iftar, de maaltijd om het vasten te breken, als een van die keren dat ik kon genieten van de gastvrijheid van de gemeenschap waar ik eigenlijk dagelijks mee optrek.
Halverwege de avond verschijnt op het podium een stand-up comedian. In onvervalst plat Amsterdams met een wel heel nadrukkelijk migratie-accent, laat ik het zo maar noemen. Hij laat zijn hele familieleven de revue passeren. De hele zaal ligt dubbel van het lachen. Het gaat over een mislukte schoolcarrière, over boefjes, over moeders en onaardige schoonzusjes, over de imam in de moskee, de politie en over een heel oude opa ergens ver weg in een dorpje hoog in de bergen.
Vind ik het ook leuk? Ik kijk ietwat voorzichtig om me heen. Mag ik eigenlijk wel lachen? Natuurlijk is het geinig. Dolle pret zelfs. Maar ik, die joodse gast, die hartelijk meelacht met de zelfspot van mijn islamitische gastheren en gastvrouwen, dat vind ik best lastig. Ik probeer mijn gezicht in een plooi te houden en zo nu en dan, uit beleefdheid, toon ik eventjes een glimlach.
Ik, die joodse gast, die hartelijk meelacht met de zelfspot van mijn islamitische gastheren en gastvrouwen, dat vind ik best lastig
In 1952 opent de Joodse Max Tailleur op het Amsterdamse Rembrandtplein zijn cabaret, De Doofpot. Avond aan avond tapt hij Joodse moppen voor een volle zaal. Gieren, lachen, brullen. Joodse moppen aan de rand van de leeggeroofde Joodse buurt in Mokum, waarvan duizenden inwoners nog maar enkele jaren daarvoor door de bezetter naar de vernietigingskampen waren gestuurd.
Dit cabaret, zo vlak na de grote vernietiging, wordt Max Tailleur niet in dankbaarheid afgenomen.
Een week na de eerste voorstelling schrijft het Nieuw Israëlietisch Weekblad dat Max Tailleur een grote antisemiet is. Hij laat de ‘Goj (de niet-Jood, red.) lachen om de Joden die in de concentratiekampen zijn vermoord’. Dat klinkt natuurlijk vreemd. De Jood Max Tailleur die als een van de weinigen van zijn eigen familie de Jodenvervolging heeft overleefd, die na jaren op de vlucht te zijn geweest het er levend van af brengt en dan door het NIW wordt betiteld als antisemiet.
Ook toen al wisten we geloof ik nog niet zo goed raad met wat nu precies antisemitisme is. Kan een Jood met zelfspot worden beschuldigd van Jodenhaat?
Max Tailleur maakt het nog een beetje bonter. In die tijd verschijnt zijn eerste moppenboekje onder de veelzeggende naam Langs mijn neus weg. Inderdaad, een veelzeggende naam. Op de voorkant prijkt een karikatuur van Max zelf waarbij zijn niet onaanzienlijke ‘Jodenneus’ de lezer prominent tegemoet komt. Zelfspot ten top.
Was de moppentapper Max Tailleur een antisemiet? Max had zo zijn eigen gedachten hierover. Zijn optreden noemde hij ‘lachen om niet te huilen’. En er was wat voor hem om te huilen in die tijd. Maar dat verborg hij.
Zijn leven was voor hem ‘pijn en gein’. Er waren avonden waarop hij zijn publiek verfoeide. Dan zaten op de eerste rij van zijn theater Amsterdammers die samen met de bezetter in die oorlogsjaren op Jodenjacht waren geweest. En nu brulden ze van het lachen om de verhalen van hen die zij vervolgd hebben, verteld door eentje zelf die ternauwernood aan hun klauwen was ontsnapt.
Humor is een probaat middel om niet te hoeven huilen. De toehoorder vindt dat misschien wat lastig. Maar de hoofdpersoon is de verteller. Niet de luisteraar. En als wij onze mond vol hebben van vrijheid, dan hoort daar ook de vrijheid van humor bij. Ook als het soms een beetje pijn doet.
Niemand kan het beter zeggen dan Max zelf: ‘Zelfspot is niet jezelf belachelijk maken, maar je ontneemt de omstanders het wapen om jou belachelijk te maken’. Toch maar goed dat ik mijzelf uit beleefdheid op de iftar een beetje inhield.
Oud-premier Dries van Agt is vandaag negentig geworden en werd daarom in het zonnetje gezet door de Palestijnse president Mahmoud Abbas. Vanwege zijn jarenlange inzet voor de Palestijnen is hij onderscheiden met de Grote Ster in de Orde van Jeruzalem.
De voormalige CDA-politicus was minister van Justitie in het kabinet-Den Uyl en gaf vervolgens leiding aan drie kabinetten-Van Agt. De Rooms-katholieke Van Agt werd na zijn premierschap een prominent voorvechter voor de rechten van Palestijnen.
Zo zat Van Agt vanaf 2002 in het comité van aanbeveling van de stichting Stop de Bezetting van Gretta Duisenberg. Twee jaar later werd de oud-premier voorzitter van de International Forum for Justice and Peace, een pro-Palestijnse NGO. Ook richtte Van Agt in 2009 de The Rights Forum op, een stichting die wil dat de Nederlandse regering zich meer inzet voor de rechten van de Palestijnen.
Over de Palestijnse zaak schreef Van Agt twee boeken, waarin hij zich onder meer zich uitspreekt voor de BDS-beweging die Israël wil boycotten en streeft naar een éénstaatoplossing voor Palestina.
Critici van Dries van Agt beschuldigen de oud-premier van antisemitisme. Van Agt heeft naar eigen zeggen slechts kritiek op de staat Israël en vindt dat dit door tegenstanders als antisemitisch wordt geframed.
Turkije zal jaarlijks verslag uitbrengen over moslimhaat en racisme in andere landen, schrijft het Turkse staatspersbureau Anadolu. Dat meldde Minister Mevlut Cavusoglu (Buitenlandse Zaken) op een persconferentie.
Cavusoglu stelt dat Turkije nu ook rapporten over hen gaat uitbrengen, aangezien Europa en Amerika dit omgekeerd ook doen over de mensenrechten in het land.
Anadolu geeft al langere tijd speciale aandacht aan vermeende gevallen van ‘islamofobie’ in het Westen. Met name in Frankrijk, Duitsland en Nederland, landen die honderdduizenden inwoners met een Turkse migratieachtergrond kennen, komen daarbij aan bod.
De minister sprak ook over de maritieme geschillen in de oostelijke Middellandse Zee met Griekenland en Cyprus. De minister zei dat Turkije voorstander is van ‘eerlijk delen’ maar dat Griekenland deze benadering afwijst.
De Europese Commissie moet kijken naar de mogelijkheid om een strafprocedure aan te spannen tegen Nederland vanwege de toeslagenaffaire. Dat betoogt D66-Europarlementariër Samira Rafaela in een brief aan de Europese Commissie.
Rafaela wil dat de Eurocommissie bekijkt of het ‘institutioneel racisme’ in de toeslagenaffaire ‘een potentiële schending van EU-wetgeving’ is. ‘Ik wil dat Nederland op de vingers wordt getikt en de consequenties ervaart’, zegt ze tegen het AD.
Haar brief aan de commissie is mede ondertekend door antidiscriminatieorganisaties De Goede Zaak, S.P.E.A.K. en Controle Alt Delete.
Opmerkelijk is dat Rafaela een strafprocedure wil tegen haar eigen land, waar haar eigen partij in de regering zit. Ze heeft de partijtop van tevoren niets laten weten.
Rafaela: ‘Als politica en gezien mijn eigen ervaringen met discriminatie vind ik het onuitstaanbaar dat mijn eigen lidstaat zich hier schuldig aan maakt.’
Via een zogeheten ‘inbreukprocedure’ die Rafaela wil kan de Europese Commissie een lidstaat alsnog dwingen zich aan EU-wetgeving te houden. Recente inbreukprocedures die veel aandacht trokken waren die tegen Polen en Hongarije, vanwege schendingen van de rechtsstaat en de onafhankelijke rechtspraak.
Rafaela: ‘Als die landen moeten stoppen met discriminatie, moet Nederland dat ook doen.’
Gisteravond zijn 159 demonstranten bij de Turkse Bogazici Universiteit in Istanbul gearresteerd, melden Turkse media.
Studenten en docenten aan deze universiteit demonsteren al wekenlang tegen de nieuwe rector, benoemd door president Erdogan. Ze vrezen dat hij de academische vrijheid de nek om zal draaien op deze universiteit, die van oudsher op het Westen gericht is.
Na een serie protesten en arrestaties rond de universiteit, eerder dit jaar, kozen de studenten voor protest in de vorm van tentoonstellingen en concerten rond de campus. Dit weekend veroordeelde de regering een kunstwerk van LHBT-betogers met daarop de Ka’aba, het centrale heiligdom in Mekka. Toen de studenten gisteren vakbonden en partijen opriepen mee te protesteren, sloot de politie de hoofdingang van de universiteit af (foto) en werden tientallen studenten ingerekend.
De nieuwe rector Meli Bulu, een prominent binnen Erdogans AKP, wilde aanvankelijk nog met de studenten in gesprek. Bulu ging naar de campus en hield een verhaal, waarin hij ook vertelde dat hij dol was op de metalband Metallica. Maar toen de demonstraties bleven voortduren, heeft hij zich opgesloten in zijn kantoor.
De nationalistisch-seculiere CHP, de grootste oppositiepartij in het land, roept Bulu nu op te vertrekken uit de universiteit en ‘deze lelijke situatie’ te beëindigen.
Veel wetenschappers zetten vraagtekens bij de academische prestaties van Bulu, die sinds de militaire coup van 1950 de eerste rector is die buiten de universiteit zelf om benoemd is. De rector heeft zich schuldig gemaakt aan plagiaat, zeggen ze. Bulu ontkent en zegt dat hij slechts vergeten was om voetnoten te plaatsen.
Iedereen had het er over, en na de eerste paar minuten wist ik gelijk: de Turkse Netflix-serie Bir Baskadir ga ik zo snel mogelijk afkijken. Het is inderdaad zoals de naam ook claimt, een serie die ‘anders is’, on-Turks Turks zou ik eraan willen toevoegen. Ze is nergens te vergelijken met die vermaledijde soaps die je op de schotelantenne tegenkomt: dus soaps waar niet wordt gescholden, waar er geen blootscenes zijn of alcohol of drugs gebruikt wordt en sigaretten worden afgeschermd door de censuur.
De beroemde comedian Cem Yilmaz zei een keer dat je liever oude Turkse maffiafilms kunt kijken om je algemeen beschaafd Turks op te krikken, te fake dus, zo beschaafd gaat het er namelijk niet aan toe in de Turkse onder- of bovenwereld. Toch kijken massa’s mensen – uit de arbeidende klasse en middenklasse – dagelijks naar een manier van leven die zij nooit zullen hebben en waarschijnlijk ook vaak zouden afkeuren: een leven met megahuizen, hulpjes, serveersters, chauffeurs, etentjes bij luxe restaurants en waar elke handeling urenlang wordt besproken in drie verschillende settings.
Niets van dat bij Bir Baskadir. Deze serie is zo dicht bij de werkelijkheid van Turken, dat ik soms keihard heb gelachen, maar ook af en toe een traantje heb gelaten. Natuurlijk is het uitermate boeiend hoe het ‘seculiere’ en ‘confessionele’ deel van Turkije zich erg moeizaam tot elkaar verhouden. Of hoe tekeer het kan gaan binnen de Koerdische gemeenschap in Turkije, de een rebels tegen het systeem en de ander meer traditioneel aan de kant van de conservatieve machthebbers. Het gaat er werkelijk zo diep en heftig aan toe, zo islamofoob en islamistisch tegelijk.
‘Bir Baskadir’ verwoordt de gevoelens die ik ook allemaal heb (gehad) tegenover mijn ouders, familieleden en andersdenkenden, maar nooit echt volledig heb kunnen uiten
Maar wat mij het meest raakte, was het ‘typisch Turkse’ van het niet direct kunnen of durven uiten van je emoties of mening. De enorme depressies en uitbarstingen waartoe zulke soms wel jarenlange opkroppingen kunnen leiden. Het komt allemaal heel dichtbij. Bir Baskadir verwoordt de gevoelens die ik ook allemaal heb (gehad) tegenover mijn ouders, familieleden en andersdenkenden, maar nooit echt volledig heb kunnen uiten. Behalve dan via gescheld, getier en jarenlange stiltes.
Het leven in gescheiden werelden, het leiden van dubbellevens en de sociale druk om te trouwen. De schreeuwende mannen, dichtgeklapte en patriarchaal onderdrukte vrouwen. Als je Turken enigszins wilt begrijpen, kijk dan Bir Baskadir.
Wat mooi was om te zien, ondanks de waanzin van alle vastgeroeste posities en denkbeelden over mannen en vrouwen, is dat een klein gebaar of afwijkende vraag ook opgepikt kan worden. Dat een man bijvoorbeeld niet altijd maar ‘hard’, ‘stoer’ of ‘beschermend’ hoeft te blijven.
Het is echt zoals de oud-commando tegen zijn vrouw zijn hart lucht: ‘Als er iets is om te huilen, zeg het dan, laten we samen huilen. Heb ik gehuild toen het misging met mijn werk, toen ik al mijn bezittingen verkocht, of toen mijn prachtige vrouw gek werd? Kunnen we in deze vergankelijke wereld niet even vrede hebben? ‘Vrede heb je pas in het graf’, zei mijn vader altijd. Als dat echt zo is, dan schijt ik liever op zo’n leven.’
Bir Baskadir is uiteindelijk mooie, bijzondere tv. De vraag is of we onze eigen levens ook kunnen veranderen? Turken moeten dan meer over hun gevoelens praten en niet iedereen met een andere mening tot het ultieme kwaad terroriseren. En Hollanders, tja, die moeten zich over hun superioriteitsgevoelens heen zetten en Bir Baskadir gewoon een kans geven (of stikken in hun islamofobie).
De communistische autoriteiten in Xinjiang, de noordwestelijke provincie van China waar de Oeigoeren en andere moslims wonen, hebben de religieuze besnijdenis in de ban gedaan. Dit meldt Radio Free Asia.
Een Oeigoerse vluchteling in Europa vertelt Radio Free Asia dat een kennis vorige maand naar een heropvoedingskamp is gestuurd vanwege het besnijden van zijn zesjarige zoontje. Hij heeft de besnijdenis van zijn zoon niet uitgebreid gevierd, maar een kleine ceremonie gehouden waarbij slechts enkele familieleden aanwezig waren.
Niettemin werd de man verraden en naar een van de heropvoedingskampen gestuurd, waar meer dan een miljoen Oeigoeren en andere moslimminderheden worden vastgehouden. Zij worden beschuldigd van ‘religieus extremisme’ en ‘separatisme’.
Besnijdenis is nog wel toegestaan in Xinjiang, maar moet plaatsvinden in een ziekenhuis. Het mag niet thuis gebeuren, waarbij de islamitische riten worden toegepast.
Ook andere religieuze riten worden aan banden gelegd door de communistische autoriteiten, meldt Radio Free Asia. Zo zouden de Oeigoeren de nikah niet meer mogen uitvoeren, een religieuze rite die plaatsvindt tijdens het huwelijk. Dit ritueel zou ‘religieus extremisme’ zijn.
The Washington Post meldt dat Saoedi-Arabië antisemitische en anti-homopassages uit zijn schoolboeken heeft geschrapt.
De krant citeert IMPACT-se, een in Israël gevestigde organisatie die antisemitisme in schoolboeken monitort. De organisatie is positief over de schoolboekhervormingen.
Onder meer de religieuze voorspelling van een oorlog waarin moslims alle joden zouden doden is nu geschrapt. Deze voorspelling vormt volgens IMPACT-se een belangrijke pijler van het antisemitisme in de islamitische wereld.
Verder worden ‘zionistische krachten’ er nu niet langer meer van beschuldigd om via geld en drugs de wereld te manipuleren en te overheersen.
Er is ook een passage geschrapt waarin staat dat homoseksualiteit met de dood bestraft dient te worden.
De schoolboeken blijven nog wel anti-Israël. De staat Israël staat niet op landkaarten aangegeven en het zionisme wordt nog steeds beschreven als een racistische politieke beweging. Ten slotte houden de schoolboeken ook vast aan een oud verhaal waarin joden als ‘apen’ worden beschreven.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
