Een kwart van de mbo-studenten in Utrecht ervaart discriminatie rond hun stage. Dat blijkt uit nieuw onderzoek door het Verwey-Jonker Instituut, in opdracht van de gemeente Utrecht.
Het Verwey-Jonker Instituut baseert zijn onderzoek op zeshonderd verstuurde sollicitaties, waarvan ruim de helft direct een afwijzing of helemaal geen reactie opleverde. Steeds stuurden twee fictieve studenten met een eenzelfde cv en werkervaring de sollicitatie. Met als enige verschil het geslacht, de migratieachtergrond, of de religie.
Wat blijkt nog meer: stagediscriminatie op basis van opleidingsniveau, geloof, kleding, uiterlijk en huidskleur komt voor. Ben je man en heb je een ‘buitenlandse’ achternaam, dan loop je de grootste kans te worden afgewezen voor je stagesollicitatie of helemaal niets te horen. Discriminatie komt vooral voor in de sectoren bouw en techniek, maar ook in de IT-sector.
‘Helaas bevestigt dit onderzoek het landelijk beeld over discriminatie op de arbeidsmarkt’, zegt Johan Spronks, voorzitter van het college van bestuur van ROC Midden-Nederland, tegen AD Utrecht. ‘Iedere keer dat een mbo-student die op zoek is naar een stage gediscrimineerd wordt, is er één te veel. Samen met werkgevers in de regio Utrecht werken aan bewustwording is een eerste goede stap richting een inclusieve arbeids- en stagemarkt.’
De Utrechtse mbo-wethouder Klaas Verschuure (D66) schrikt van de resultaten, maar is blij met het onderzoek. ‘Met dit onderzoek en de aanbevelingen kunnen we nu veel gerichter stagediscriminatie aanpakken en tegelijkertijd studenten begeleiden en ondersteunen.’
Begin maart interviewdedeKanttekening toenmalig GroenLinks-Kamerlid Niels van den Berge over stagediscriminatie op het mbo. Van de Berge, die zich hard maakte voor mbo-studenten met een biculturele achtergrond, vindt dat bedrijven nog altijd te makkelijk wegkomen met stagediscriminatie.
Het Rotterdamse raadslid Ercan Büyükcifi beschuldigt de gemeente Rotterdam van ‘racistische wegjaagpolitiek’, schrijft Dagblad 010.
De Nida-politicus reageerde op de documentaire De Opstandelingen van BNNVARA, waarin onder meer de sloop van de Tweebosbuurt in Rotterdam-Zuid aan de orde komt. De sloop treft arme bewoners, met vooral een biculturele achtergrond.
Collega-raadsleden van andere partijen reageerden fel. VVD-raadslid Jan-Willem Verheij sprak over ‘een kwalificatie die absoluut niet kon’, CDA-raadslid Christine Eskes vond dat Büyükcifi ‘over de scheef’ ging, Leefbaar-fractievoorzitter Robert Simons zei dat de beschuldigingen van Nida ‘kant noch wal’ raakten en PvdA-fractievoorzitter Co Engberts noemde het ‘een belachelijke beschuldiging’.
Leefbaar fractievoorzitter Robert Simons, zelf in 2017-2018 wethouder die verantwoordelijk was voor stedelijke ontwikkeling en met zijn partij de geestelijk vader van het huidige sloopbeleid: ‘Eigenlijk zegt u, dat wij de wijk etnisch hebben gezuiverd. Dit is te bizar voor woorden.’
Büyükcifi: ‘Ja, maar ik heb het leed gezien van de inwoners van de wijk. De Coolsingel heeft de zaak jarenlang heel kil benaderd.’
In Rotterdam worden sociale huurwoningen gesloopt om plaats te maken voor duurdere woningen die voor veel Rotterdammers onbetaalbaar zijn. De gemeente, gesteund door het Rijk, wil zo Rotterdam aantrekkelijker maken voor mensen met een middeninkomen en hogere inkomens.
De sloop is een gevolg van het Nationaal Programma Rotterdam-Zuid (NPRZ), een nationaal programma van de gemeente en het Rijk om ervoor te zorgen dat Rotterdam-Zuid qua opleidingsniveau, arbeidsparticipatie en woonkwaliteit in twintig jaar zal stijgen naar het gemiddelde van de vier grote steden van Nederland.
Volgens actievoerders bevat het NPRZ racistische elementen. ‘In de NPRZ-nota Handelingsperspectief Afrikaanderwijk uit 2013 wordt expliciet gezegd dat bewoners negatieve associaties hebben bij allochtonen. Het staat er zwart op wit. De advocaat van woningcorporatie Vestia heeft de passage letterlijk overgenomen in de zogenoemde Memorie van Grieven van 21 april 2020, voor een rechtszaak van Vestia tegen de bewoners van de Tweebosbuurt die weigerden akkoord te gaan met de ontbinding van hun huurcontract’, aldus activist Mustapha Eaisaouiyen van de actiegroep Recht op de Stad.
Het Rotterdamse woonbeleid drukt nog altijd arme en biculturele Rotterdammers de stad uit. En dat terwijl Leefbaar, architect van dit beleid, al drie jaar uit het stadsbestuur is verdwenen. ‘Doel was om wijken in Rotterdam rijker te maken, en witter.’
Begin mei besloot de Raad van State dat de sloop van 545 sociale huurwoningen in de Wielewaal, een kleine wijk in Rotterdam-Charlois, mag doorgaan: de raad verklaarde de bezwaren van buurtbewoners ongegrond. De sociale huurwoningen zullen worden vervangen door duurdere woningen.
En in april werd een begin gemaakt met de sloop van de Tweebosbuurt in de Afrikaanderwijk. Buurtbewoners, waaronder veel biculturele Rotterdammers, besloten met een demonstratie hun ongenoegen kenbaar te maken. ‘Wij wonen hier goed! Sloop ons niet, wij blijven!’, schreven de demonstranten op een spandoek. Maar de sloop ging door.
In Rotterdam worden sociale huurwoningen gesloopt om plaats te maken voor duurdere woningen die voor veel Rotterdammers onbetaalbaar zijn. De gemeente, gesteund door het Rijk, wil zo Rotterdam aantrekkelijker maken voor mensen met een middeninkomen en hogere inkomens.
Rotterdam bevordert zo actief een verandering van de bevolkingssamenstelling van buurten. Dit gebeurt ook via inkomenseisen aan bewoners, wat mogelijk is door de landelijke Wet bijzondere maatregelen grootstedelijke problematiek (2005). Deze wet wordt in de volksmond ‘Rotterdamwet’ genoemd, omdat Rotterdam de wet als eerste begon toe te passen.
‘Hiermee kunnen gemeenten met toestemming van de minister gebieden aanwijzen waar maatregelen genomen kunnen worden ter bevordering van de leefbaarheid’, vertelt stadssocioloog Gwen van Eijk (Erasmus Universiteit Rotterdam). Ze merkt de Rotterdamwet aan als discriminerend, niet alleen op basis van inkomen, maar ook op basis van als migratieachtergrond of afkomst.
‘Discriminatie op basis van inkomen is niet verankerd in de grondwet, daarom kunnen gemeenten inkomenseisen stellen, zodat in aangewezen gebieden potentiële huurders met een inkomen uit de bijstand kunnen worden geweigerd. Als je echter kijkt naar de aanleiding van de onderbouwing van de inkomenseis in de Rotterdamwet, dan zie je dat het overduidelijk ook gaat om het weren van mensen met een biculturele achtergrond, vooral ‘niet-westerse’ mensen.’
‘De kleur is niet het probleem, maar het probleem heeft wel een kleur’
De Rotterdamwet is de uitwerking van de uit 2003 stammende beleidsnota Rotterdam zet door. ‘Daarin staat de veelzeggende passage: ‘De kleur is niet het probleem, maar het probleem heeft wel een kleur’’, vertelt Van Eijk.
‘Sinds de invoering van de Rotterdamwet in 2005 is indirecte discriminatie op basis van etnische afkomst een onvermijdelijk bijeffect, maar feitelijk zijn discriminatie en uitsluiting van ‘allochtonen’ altijd het doel van de inkomenseis geweest’, aldus de stadssocioloog. ‘Dat had alles te maken met het college van toen, waaraan ook de populistische partij Leefbaar Rotterdam aan deelnam. Doel was om wijken in Rotterdam rijker te maken, en witter.’
Het slopen is een gevolg van het Nationaal Programma Rotterdam-Zuid (NPRZ), een nationaal programma van de gemeente en het Rijk om ervoor te zorgen dat Rotterdam-Zuid qua opleidingsniveau, arbeidsparticipatie en woonkwaliteit in twintig jaar zal stijgen naar het gemiddelde van de vier grote steden van Nederland. Voormalig Leefbaar-wethouder Marco Pastors is directeur van het NPRZ. Volgens activist Mustapha Eaisaouiyen van de actiegroep Recht op de Stad bevat het programma racistische elementen. Met zijn actiegroep verzet hij zich tegen het woonbeleid van de gemeente Rotterdam.
‘In de NPRZ-nota Handelingsperspectief Afrikaanderwijk uit 2013 wordt expliciet gezegd dat bewoners negatieve associaties hebben bij allochtonen. Het staat er zwart op wit. De advocaat van woningcorporatie Vestia heeft de passage letterlijk overgenomen in de zogenoemde Memorie van Grieven van 21 april 2020, voor een rechtszaak van Vestia tegen de bewoners van de Tweebosbuurt die weigerden akkoord te gaan met de ontbinding van hun huurcontract.’
Memorie van Grieven Vestia over allochtonen (Beeld: Ewout Klei)
Het hoger beroep bij het Gerechtshof loopt nog, vertelt hij. Inhoudelijk wordt deze zaak pas in oktober van dit jaar behandeld. De uitspraak volgt rond de jaarwisseling. Volgens Eaisaouiyen blijkt uit deze zaak duidelijk dat racisme nog steeds een grote rol speelt. Bij beleidsmakers, maar ook bij een organisatie als Vestia.
Het sloopbeleid van Rotterdam komt voort uit de Woonvisie uit 2016, afkomstig uit de koker van het toenmalige college van Leefbaar, CDA en D66. Hoewel Leefbaar sinds 2018 niet meer in het college zit, wordt ook dit beleid nog steeds uitgevoerd door de huidige coalitie van VVD D66, GroenLinks, PvdA, CDA en CU-SGP.
Eaisaouiyen: ‘Voor mensen in deze wijken met lage inkomens – autochtonen en ‘allochtonen’ – is dit een drama. Op dit moment betalen bewoners van sociale huurwoningen relatief gezien een lage huur. De woningcorporaties zijn verplicht om huurders een vervangende woning aan te bieden, maar die is vaak een stuk duurder, en vaak ook niet beter dan de plek waar ze nu wonen. Zeker als je een laag inkomen hebt is het een ramp, omdat je vaste lasten opeens met tweehonderd, driehonderd euro omhoog gaan.’
Daarnaast is de sociale woningenvoorraad in Rotterdam aanzienlijk afgenomen. Er zijn nu 30.000 minder sociale huurwoningen dan in 2000. ‘Ze willen arme Rotterdammers dumpen naar de randgemeenten als Lansingerland’, zegt Eaisaouiyen. ‘Maar die gemeenten zitten hier niet bepaald op te wachten. En als je dan toch een vervangende woning in Rotterdam krijgt, kom je weer in een arme wijk terecht – die mogelijk ook gesloopt gaat worden door de gemeente. Het is voor veel mensen om wanhopig van te worden.’
‘Vroeger was dit een multiculturele wijk, maar nu is het een hippe witte wijk geworden. Dat verstaat de gemeente onder leefbaar’
Een van de bewoners van de verdwijnende Tweebosbuurt is chauffeur Hamza Oulad Abdelah (34). ‘Drie jaar geleden begon de ellende. We kregen allemaal een brief door de bus, waarin stond dat onze huizen gesloopt zouden worden. Twee straten verderop liep op dat moment Marco Pastors, las ik later in de media. Hij zei: ‘De sterke schouders moeten hier naartoe.’ Ik kreeg toen meteen een heel negatief gevoel. ‘Ben ik soms niet goed genoeg? Moet ik daarom weg?’’
Een deel van de buurtbewoners is nu verhuisd naar duurdere woningen, die slechter zijn. Op dit moment wacht Oulad Abdelah op een tussentijdse woning. ‘Mijn vader, die vroeger bij mij in de straat woonde, heeft nu een nieuwe woning gekregen. Hij wilde graag in de Tweebosbuurt blijven wonen, maar een medewerker van Vestia zei snoeihard: ‘Dat kunt u toch niet betalen.’ Ik was boos en heb die medewerker daar toen op aangesproken, maar hij ontkende deze botte opmerking. In Vestia heb ik nu totaal geen vertrouwen meer. Die zijn er niet voor de mensen, maar voor het geld.’
Ook postmedewerker Achmed Abdillahi (40) is nog steeds niet verhuisd. Hij woont nu elf jaar in de Afrikaanderwijk, waarvan zeven jaar in de Tweebosbuurt. ‘Op dit moment betaal ik 460 euro per maand aan huur. Vestia biedt nieuwe woningen aan vanaf 600 euro per maand, dat zijn niet de beste woningen. Maar dat is niet de belangrijkste reden waarom ik hier niet weg wil. Ik blijf in mijn woning zitten uit principe. Als ze mij echt weg willen hebben, moeten ze mij maar uit mijn huis zetten.’
Achmed Abdillahi bij zijn huis in de Tweebosbuurt (Beeld: Ewout Klei)
Het verzet tegen de sloop lijkt echter te zijn gebroken. Veel woningen in de Tweebosbuurt staan leeg, ze zijn momenteel bezig de binnenkant van de woningen sloopklaar te maken, geen enkele woning is al helemaal gesloopt. ‘We kunnen nauwelijks opboksen tegen de stad, de gemeenteraad, de vastgoedwereld, de projectontwikkelaars en de woningbouwcorporaties’, zegt Abdillahi.
‘Er is nu een onzichtbare sociale zuivering gaande in Rotterdam. Tegen mensen met een lager inkomen. Tegen mensen met een biculturele achtergrond, die een lager inkomen hebben.’
Abdillahi twijfelt er niet aan dat er sprake is van racisme. ‘Voordat ik in de Afrikaanderwijk kwam woonde ik in Katendrecht. Vroeger was dit een multiculturele wijk, maar nu is het een hippe witte wijk geworden. Dat verstaat de gemeente onder leefbaar.’
De rechtse fracties in Rotterdam steunen het woon- en sloopbeleid, de linkse partijen zijn hier kritisch over. Een cruciale rol na de aankomende gemeenteraadsverkiezingen van maart 2022 lijkt te zijn weggelegd voor de progressieve middenpartij D66, die onlangs aangaf te willen nadenken over een nieuwe woonvisie.
Op discriminatie en racisme is D66 scherp, vertelt Zeegers. ‘Toen we vorig jaar in de gemeenteraad de wijkprofielen bespraken – waarmee de leefbaarheid van Rotterdam wordt gemeten, mede aan de hand van een enquête onder Rotterdammers – zagen we dat de gemeente er een suggestieve vraag in had gezet over ‘mensen met een andere achtergrond’. Die vraag is er dankzij ons uitgehaald.’
Zeegers begrijpt dat er soms woningen worden gesloopt. ‘Huizen kunnen soms ‘af’ zijn. Denk aan schimmel aan de muur, asbest en dergelijke. Als renovatie duurder is dan sloop, dan mag er gesloopt worden. Ik ben echter tegen slopen om te slopen. Daar moeten we mee stoppen.’
‘Het oorspronkelijke idee van de woonvisie was dat er meer diversiteit in de Rotterdamse wijken moest komen, ook voor mensen in de middeninkomens’, vervolgt Zeegers. ‘Maar de particuliere verhuur is nu in het lood geraakt. Woningen die je voor 500 euro per maand zou moeten kunnen huren worden nu voor 1.100 euro aangeboden. Veel woningen zijn opgekocht door particuliere beleggers, waardoor de prijs omhoog is geschoten. Dat is de bittere ironie: we wilden duurdere woningen in Rotterdam. Dat is gelukt. Maar niet op de manier hoe we dat wilden.’
Hogere huurprijzen vindt Zeegers in principe niet problematisch. ‘Veel huurders betalen echt heel weinig huur. Het gaat hier niet alleen om mensen in de lagere inkomensgroepen, maar ook om de zogenoemde scheefwoners: mensen die in een sociale huurwoning zitten terwijl hun inkomen hiervoor te hoog is. En die scheefwoners zorgen ervoor dat er een wachtlijst ontstaat voor mensen met lagere inkomens om een betaalbare of sociale huurwoning te kunnen betrekken. Dat moet worden rechtgetrokken. Daarnaast bestaat er ook zoiets als huursubsidie. Dan kun je toch een duurdere huurwoning betalen.’
Achmed Abdillahi uit de Tweebosbuurt vindt dat Zeegers hier te makkelijk in is. ‘Lang niet iedereen weet hoe het toeslagensysteem in Nederland werkt. Dat is ook heel ingewikkeld, helemaal voor mensen met een wisselend inkomen. Er is een diepe kloof tussen mensen die financieel geletterd zijn en mensen die dat niet zijn. Die laatste groep krijgt geen huursubsidie, omdat ze niet weten dat ze hier recht op hebben, of wordt bang vanwege de beruchte Toeslagenaffaire.’
Gisteren ontving de Turkse president Erdogan zijn Kirgizische collega Sadyr Japarov in Ankara, te midden van internationale verontwaardiging over de vermissing van een Turks schoolhoofd in Kirgizië.
Schoolhoofd Orhan Inandi (foto) verdween op 31 mei in de Kirgizische hoofdstad Bishkek. Er zijn sterke vermoedens dat hij is ontvoerd door de Turkse geheime dienst en nu gevangen zit in de Turkse ambassade.
Inandi is lid van de Gülenbeweging, volgens de Turkse regering een terroristische organisatie. Het regime van Erdogan jaagt op Gülenisten in binnen- en buitenland: onlangs maakte Turkije bekend Selahaddin Gülen te hebben opgepakt, een neef van Fethullah Gülen, de in Amerika woonachtige islamitische geestelijke die volgens Turkije achter de mislukte coup van 2016 zit.
Inandi richtte het Sapat-netwerk van onderwijsinstellingen op, dat sinds 1992 actief is in Kirgizië. Het scholennetwerk wordt sinds 2017 beheerd door de Kirgizische Republiek. Onder de school vallen zestien middelbare scholen, drie basisscholen, een internationale universiteit en een internationale school.
Scholieren en ouders van de Sapat-scholen verzamelden zich bij de Turkse ambassade. Ze droegen borden bij zich in het Russisch en Kirgizisch met de tekst: ‘Waar is meneer Inandi?’ Twitteraars gebruiken de hashtag #WhereisOrhanInandi. Turkse media bevestigen niet dat Inandi ontvoerd is.
Inmiddels krijgt de zaak ook internationaal de nodige aandacht. Zo schrijft Human Rights Watch zich zorgen te maken over het lot van Inandi, die mogelijk wordt gemarteld en deportatie naar Turkije boven het hoofd hangt.
Voormalig schaakkampioen Garry Kasparov, oprichter van de Human Rights Foundation, twittert dat de zaak-Inandi hem doet denken aan de Khashoggi-zaak. De Saoedische journalist Jamal Khashoggi werd in oktober 2018 vermoord op het Saoedische consulaat in Istanbul. Dit is ook de analyse van columnist Michael Rubin op de conservatieve Amerikaanse website Washington Examiner, die vindt dat de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken niet mag zwijgen over deze zaak.
Daarnaast hebben de Duitse Europarlementariër Rebecca Harms en de Duitse parlementariër Cem Özdemir (Die Grünen) zich over de zaak-Inandi uitgesproken. ‘Landsgrenzen hinderen #Erdogan niet om zijn critici te laten verdwijnen. Zijn ontvoering naar Turkije moet met alle diplomatieke middelen worden voorkomen!’, twittert Özdemir.
Ook demonstreerde een groep activisten van het met Gülen sympathiserende platform Broken Chalk, dat opkomt voor leraren in nood, op de Dam in Amsterdam voor Inandi. ‘Wij verzoeken de Kirgizische autoriteiten om een dringend, transparant en open onderzoek naar de verdwijning van Inandi. Wij roepen alle internationale instanties, mensenrechtenverdedigers en alle burgers op hun stem te verheffen voor de verdwijningen van Inandi, voordat het te laat is.’
Het gesprek tussen de Turkse president Erdogan en de Kirgizische president Japarov vond achter gesloten deuren plaats. Op 1 juni stond er een verklaring op de website van de Kirgizische president: Japarov zou het Staatscomité voor Nationale Veiligheid en het Ministerie van Binnenlandse Zaken de opdracht hebben gegeven voor een uitgebreide zoektocht naar Inandi.
De Liberaal Joodse Gemeente (LJG), de Portugees Israëlietische Gemeente (PIG) en Joodse Gemeente Amsterdam (NIHS) zijn een postercampagne tegen antisemitisme gestart.
Hun posters zijn vanaf morgen op reclameborden in Amsterdam te zien, zoals in de bushokjes.
Eind vorig jaar lanceerde de gemeente Amsterdam al een campagne tegen onder meer antisemitisme, met de Joods journaliste Natascha van Weezel als uithangbord.
‘Verdrietig dat deze campagne nodig is. Goed dat de Joodse kerkgenootschappen dit in navolging op de campagne van de gemeente Amsterdam doen’, twittert D66-Kamerlid Alexander Hammelburg.
‘De boodschap is belangrijk: eenieder moet zich veilig voelen om met keppel op over straat te lopen’, stelt de Nationaal Coördinator Antisemitismebestrijding.
Volgens LGJ, PIG en NIHS neemt het antisemitisme enorm toe in Nederland. ‘We zien intimidatie van Joden op straat en rond (basis-)scholen; antisemitisme in de persoonlijke omgeving; dreigementen en antisemitische uitingen via social media en tijdens demonstraties. Het is van het grootste belang dat we, als Joodse gemeenschap, laten zien dat dit moet stoppen.’
De recentelijk opgelaaide spanningen tussen Israël en de Palestijnen zorgt voor een nieuwe piek in antisemitisme-meldingen. Het aantal meldingen nam in 2021 met ruim veertig procent toe vergeleken met 2020, aldus het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI).
Ook in Den Haag, Rotterdam en Haarlem komen die posters te hangen, meldt Ronny Naftaniel, voorzitter van het Centraal Joods Overleg (CJO).
Sommige Apple-leveranciers in China zeggen expliciet dat leden van bepaalde minderheidsgroepen, waaronder de islamitische Oeigoeren, niet moeten solliciteren. Dit meldt het internationale techplatform the Information.
De nieuwssite vond discriminerende online vacatures van bedrijven die onderdelen produceren voor onder meer iPhones, iPads en iPhones-glas.
Zo weer een vacature van het bedrijf Biel Chrystal, dat iPhone-glas maakt minderheden ‘uit de regio’s Tibet of Xinjiang.’ En het bedrijf Cathay Ming, dat iPhone-onderdelen produceert maakt een expliciete uitzondering voort Oeigoeren.
Apple wilde niet reageren, aldus the Information.
Meerdere westerse parlementen, waaronder die van Nederland en Groot-Brittannië, beschuldigen de Chinese regering van genocide op de Oeigoeren, ook omdat China bezig is met een gedwongen anticonceptiebeleid om de Oeigoerse bevolking te beperken. Uit een analyse door de Duitse onderzoeker Andrian Zenz blijkt dat hierdoor 2,6 tot 4,5 miljoen minder Oeigoerse baby’s zullen worden geboren, binnen twintig jaar.
In maart sprak een internationale set van deskundigen in een mensenrechtenrapport van ‘een intentie om de Oeigoeren als groep geheel of gedeeltelijk te vernietigen’.
Israël onderdrukt de Palestijnen op een vergelijkbare wijze als het witte apartheidsregime in Zuid-Afrika de zwarte bevolking onderdrukte. Dat stellen twee voormalige Israëlische diplomaten, allebei ooit ambassadeur in Zuid-Afrika.
Het gaat om Ilan Baruch, die in Zuid-Afrika als ambassadeur diende van 2005 tot 2008 en Alon Liel, die diende tot 1992-1994, het jaar waarin de apartheid formeel werd opgeheven. Hun ervaringen in Zuid-Afrika helpen hen de realiteit in hun thuisland te begrijpen, schrijven de twee op de Zuid-Afrikaanse website GroundUp.
‘Al meer dan een halve eeuw regeert Israël over de bezette Palestijnse gebieden met een tweeledig rechtssysteem, waarin binnen hetzelfde stuk land op de Westelijke Jordaanoever Israëlische kolonisten onder Israëlisch burgerlijk recht leven, terwijl Palestijnen onder militair recht leven. Het is een systeem van inherente ongelijkheid.’
Door hun verbindingen met het eigenlijke Israël vormen deze – internationaalrechtelijk illegale – nederzettingen op Westelijke Jordaanoever ‘een comfortabele versie van een buitenwijk’. Ondertussen wordt veel Palestijns land onteigend en overgenomen, schrijven de oud-ambassadeurs, wat gepaard gaat met uitzettingen en verwoestingen van huizen van Palestijnen, ‘die gedwongen worden om op steeds kleinere stukken land te wonen’.
De auteurs wijzen op een opmerkelijk verhaal in de autobiografie van Avi Primor, voormalig Israëlisch ambassadeur in Europa, over een reis door het Zuid-Afrika van de jaren tachtig. Primor reisde samen met de latere Israëlische premier Ariel Sharon (2001-2006), toen nog minister van Defensie. Sharon toonde er grote belangstelling voor het Zuid-Afrikaanse Bantustan-project: in naam autonome ’thuislanden’ binnen de grenzen van Zuid-Afrika, die aan de zwarte bevolking werden toegewezen.
Een blik op de kaart van de Westelijke Jordaanoever laat weinig twijfel over bestaan waar Sharon zijn inspiratie vandaan haalde, schrijven de oud-ambassadeurs. ‘De Westelijke Jordaanoever bestaat vandaag de dag uit 165 ‘enclaves’ – dat wil zeggen Palestijnse gemeenschappen die worden omringd door grondgebied dat is overgenomen door het nederzettingenproject. In 2005, met de verwijdering van de nederzettingen uit Gaza en het begin van de belegering, werd Gaza gewoon nóg een enclave – een blok grondgebied zonder autonomie, grotendeels omringd door Israël en dus ook effectief gecontroleerd door Israël.’
De bantustans van Zuid-Afrika onder het apartheidsregime en de kaart van de bezette Palestijnse gebieden vandaag zijn gebaseerd op hetzelfde idee: namelijk om de ‘ongewenste’ bevolking in een zo klein mogelijk gebied te concentreren, in een reeks niet-aaneengesloten enclaves, stellen Baruch en Liel.
‘Door deze bevolkingsgroepen geleidelijk van hun land te verdrijven en ze te concentreren in dichte en verdeelde enclaves, hebben zowel Zuid-Afrika destijds als Israël vandaag gewerkt aan het dwarsbomen van politieke autonomie en echte democratie.’
De oud-ambassadeurs merken op dat de Israëlische regering niet de politieke wil heeft om een eind aan te maken aan de bezettingen. Ze wijzen op het recente rapport van Human Rights Watch, dat het Israëlische optreden definieert als ‘apartheid’, op basis van het internationale recht.
Baruch en Liel: ‘Het wordt tijd dat de wereld erkent dat wat wij decennia geleden in Zuid-Afrika hebben gezien, ook in de bezette Palestijnse gebieden gebeurt. En net zoals de wereld zich heeft aangesloten bij de strijd tegen de apartheid in Zuid-Afrika, is het tijd dat de wereld ook in ons geval vastberaden diplomatieke actie onderneemt en werkt aan een toekomst van gelijkheid, waardigheid en veiligheid voor zowel Palestijnen als Israëliërs.’
Onze samenleving zit al eeuwenlang boordevol met ongeduld. Dat terwijl geduld, overeenkomstig het gezegde, juist ‘zo een schone zaak is’. De achttiende-eeuwse filosoof en schrijver Jean-Jacques Rousseau nuanceert het schone van geduld. Eigenlijk, zo verklaart hij, heeft geduld zelf vaak iets bitters. Maar de vruchten ervan, die zijn o zo zoet.
Bij de eenwording van onze samenleving – de grijsgedraaide integratie-grammofoonplaat – zien wij een enorme dosis van ongeduld. Het liefst zouden de ongeduldigen bij iedere grenspost elke nieuwkomer, daar waar van toepassing, vragen de eventuele djellaba op te rollen of de hoofddoek netjes op te vouwen en in het handtasje te doen. Aan deze kant van de douane krijgen zij dan blond haar en blauwe ogen aangemeten, om vervolgens de toets van het geïntegreerd zijn te kunnen doorstaan.
Geduld is bitter, maar de vruchten zijn zoet
Ongeduld is van alle tijden. Zowel in de Bijbel, de Koran als in de Thora kennen wij naast Abraham – of, zo u wilt: Ibrahim – zijn neef met de naam Lot. Het verhaal vertelt ons over een conflict tussen de herders van deze Lot en die van Abraham. Die ruzie liep zo hoog op, dat Abraham en Lot besloten dan maar uit elkaar te gaan.
Waar ging dat meningsverschil over? Over ongeduld. De aartsvader vertelde Lot dat de Eeuwige hem beloofd had dat het land waar zij op woonden, dus niet alleen de velden die zij nu beheerden, op een gegeven moment aan zijn nakomelingen als erfdeel zou worden toebedeeld. Nu nog niet, pas in wat latere generaties. Toen Lot dit hoorde werd hij overmand door ongeduld. ‘Ik ben zo een nakomeling, ik geef mijn herders opdracht dit land nu al in bezit te nemen en hun kudden overal te laten grazen.’
Abraham was het daar niet mee eens. Nu behoort dit land nog tot de volkeren die er op wonen. Pas wanneer de Allerhoogste aangeeft dat het zover is, mogen de kudden van onze nakomelingen overal gaan grazen.
De eerste uiting van menselijk ongeduld liet toen al diepe sporen na op dat tot nu toe nog steeds betwiste land.
Vele eeuwen later, in de negentiende eeuw, had de Joodse bevolking in Europa meer dan genoeg van de anti-Joodse sentimenten. Die hielden, ondanks de krachtsinspanningen van dezelfde Rousseau met zijn ‘maatschappelijk verdrag’, maar niet op. Geïnspireerd door vervelend ongeduld besloten zij zelf het heft in handen te nemen en op weg te gaan, om op termijn een eigen staat op te richten. Daarmee zou het afgelopen zijn met dat eeuwige antisemitisme, zo was de gedachte.
Religieus gesproken was zo’n stap voor Joden niet aan de orde. Het Joodse Volk, met de Thora in de hand, moest geduld blijven betrachten en zijn tijd, in de toen al negentien eeuwen durende ballingschap, doorbrengen. Geduldig afwachten, totdat de Eeuwige aangeeft dat het moment is gekomen ‘voor de nakomelingen van Abraham om hun kudden elders te kunnen laten grazen’.
Met betrekking tot die anti-Joodse sentimenten van toen heeft het ongeduld van deze seculiere Joden, die allang niet meer met het woord van de Eeuwige leefden, weinig opgeleverd. Integendeel. Zie de situatie van het antisemitisme van vandaag.
Geduld is bitter, maar de vruchten zijn zoet. Ongeduld levert juist het tegenovergestelde op. Misschien lijkt het eventjes iets zoets, maar uiteindelijk komen dan de bittere vruchten.
Religieuze Joden binnen de grenzen van het Heilige Land, al eeuwig in afwachting van de komst van de Bijbelse verlossing, moesten helemaal niets weten van die niet-religieuzen uit Europa met hun nieuwe nationalistische ideeën. Deze laatste groep kwam ineens langs om een soort seculiere ‘Joodse Staat’ op te gaan richten. Dit, in weerwil van de door de alles overziende G’d uit de mond van de Profeten opgedragen plicht om altijd geduldig te blijven.
De Amerikaanse schrijfster Yoyce Meyer heeft het zo mooi gezegd. ‘Geduld is niet zozeer de mogelijkheid om te wachten. Geduld is de uiting van hoe wij ons gedragen tijdens dat wachten.’ Dat is voor ons de opdracht en de uitdaging.
De Turkse hoofdaanklager probeert opnieuw om de pro-Koerdische partij HDP te laten verbieden. De reden: vermeende banden met de PKK, die in Turkije, de VS en de EU op de terreurlijst staat.
Onder het mom van ‘banden met de PKK’ draaiden de afgelopen jaren al vele Koerdische kopstukken de bak in, waaronder oud-HDP-leider Selahattin Demirtas. Volgens critici gebruikt Turkije de aantijging van ‘banden met de PKK’ om dissidente stemmen de kop in te drukken.
In de 850 pagina’s tellende aanklacht, die werd aangeboden aan het Constitutionele Hof, riep de hoofdaanklager op om de HDP te sluiten en vijfhonderd partijleden politiek uit te sluiten, zodat ze zich niet langer kandidaat mogen stellen bij verkiezingen. Ook moet het rekeningnummer van de pro-Koerdische partij worden bevroren.
In april bepaalde het Constitutionele Hof dat de HDP niet gesloten hoefde te worden. Er zou onvoldoende bewijs zijn voor de link van de partij met terrorisme. Met de 850 pagina’s tellende aanklacht doet de hoofdaanklager een nieuwe poging om de HDP uit te schakelen. Deze ‘politiek gemotiveerde’ aanval maakt de partij alleen maar sterker, reageert voorzitter Pervin Buldan.
De laatste twee jaar heeft de Turkse regering de toch al harde aanpak van de HDP opgevoerd. Sinds 2019 zijn bijna alle 65 gekozen HDP-burgemeesters in de overwegend Koerdische oostelijke regio’s van Turkije uit hun ambt ontheven op grond van ’terreur’-onderzoeken.
De Oeigoerse kok Zainidin Tursun uit Rotterdam is samen met Amnesty International een ‘avondje gerechtigheid’ gestart: een maaltijdbox met een driegangendiner. Met de opbrengst kan Amnesty vervolgde Oeigoeren in China helpen.
Chefkok Zainidin Tursun heeft een Oeigoers restaurant in Rotterdam. Hij is China ontvlucht, omdat hij Oeigoer is. De islamitische Oeigoeren worden door het communistische China onderdrukt. Minstens een miljoen Oeigoeren en mensen uit andere islamitische volkeren zitten opgesloten in kampen in hun thuisregio Xinjiang, in het westen van China.
‘Wij kunnen via deze maaltijdbox veel vertellen over waar wij vandaan komen en wat typisch Oeigoers is. Maar ook wat onze cultuur is en wat er aan de hand is in China’, vertelt Kaherman Tursun, een Oeigoerse activist en broer van chefkok Zainidin, aan RTV Rijnmond. De broers hebben al twintig jaar geen contact meer met hun familie in China.
De Oeigoerse keuken is door de Turkse en Aziatische keuken beïnvloed. Bekende gerechten zijn onder andere Pidigan Qorumisi – gestoomde aubergine met szechuanpeper en steranijs – en Polo, langzaam gegaarde rijst met kikkererwten en noten of lamsvlees.
Een ‘avondje gerechtigheid’ loopt tot donderdag 17 juni.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
