11.5 C
Amsterdam
Home Blog Pagina 584

Veiligheid is bij BIJ1 een heel rekbaar begrip

0

Het is een bekend fenomeen bij ledenvergaderingen van politieke partijen. Een partijlid neemt het woord, begint een verhaal van tien minuten en wil ondanks vermaningen van de voorzitter de microfoon niet meer afstaan. Het gaat vrijwel altijd over details of over een onderwerp dat helemaal niet op de agenda staat. Het gebeurt meestal aan het einde van de vergadering als iedereen naar de borrel wil of gewoon naar huis. De hele zaal begint massaal te zuchten en te steunen en het partijlid praat gewoon door, ongeacht of iemand nog begrijpt waar het over gaat.

In de zaal denk je al snel: met zo’n lastig iemand kun je niet normaal vergaderen. Kan deze persoon niet geroyeerd worden? Het antwoord op deze vraag is ontnuchterend: dit is helemaal niet nodig. Dit soort onhandelbare, niet-luisterende en totaal onconstructieve mensen lopen bij elke partij rond, maar ze manoeuvreren zichzelf al snel richting de uitgang. Binnen de kortste keren weet iedereen in de partij om wie het gaat, dat ze nooit een functie moeten krijgen, op geen enkele manier aangemoedigd moeten worden om actiever te worden en nooit het woord moeten krijgen op een vergadering. Het devies luidt: negeer ze.

Zo doet men dat bij BIJ1 niet. Hier heeft men een lid waar in ieder geval ruim tien partijleden problemen mee hebben: Quinsy Gario. Als we het partijbestuur mogen geloven is Gario iemand die zijn zin doordrijft, groepsdruk creëert, niet altijd respectvol is naar andere mensen, mensen tegen elkaar uitspeelt en ze manipuleert. Een heleboel nare eigenschappen en dus is het duidelijk wat de partij te doen staan: negeer hem. Dat is ook goed mogelijk want Gario heeft geen enkele functie. Nodig hem zo min mogelijk uit, geef hem vooral geen formele rol en geef hem desnoods wat feedback zodat hij zijn leven kan beteren.

Dit zijn eenvoudige lessen over het samenwerken met lastige personen, maar bij BIJ1 heeft men deze niet in de vingers. In plaats daarvan stelde het bestuur een onderzoek in, verklaarde het proces vertrouwelijk en alle deelnemers moesten daarvoor tekenen. Zo ontstond een belachelijke situatie: partijleden mochten anoniem klagen, zonder dat ooit zal worden gecontroleerd of hun klachten terecht zijn. Deze klachten kwamen wel in een rapport terecht, wat vervolgens als basis diende om Gario te royeren. Partijleider Sylvana Simons staat erop dat iedereen het geheime rapport vertrouwt en de oncontroleerbare gang van zaken respecteert.

Het heeft er alle schijn van dat Gario wordt geroyeerd omdat hij gedrag vertoont dat eigen is aan activisten

BIJ1 deed dit naar eigen zeggen om de veiligheid binnen de partij te waarborgen. Deze zou door de aanwezigheid van Gario in het geding zijn. Het partijbestuur heeft nooit concreet gemaakt wat de exacte klachten zijn en omdat het rapport vertrouwelijk blijft zullen we dit ook nooit weten. We weten wel dat Gario niets strafbaars deed, dat het niet om #MeToo ging en dat het ook geen fysiek geweld betrof. Goede redenen voor een royement, zeg maar. Het heeft er alle schijn van dat Gario wordt geroyeerd omdat hij gedrag vertoont dat eigen is aan activisten: eigenzinnig, dwars, vasthoudend en al dat soort zaken. Dat vindt BIJ1 – een partij vol activisten – onveilig.

De consequenties zijn nauwelijks te onderschatten. Bij BIJ1 kan de partijtop in het geniep een onderzoek tegen leden starten, waar ze aanvankelijk niet van op de hoogte zijn, waarbij ze niet te horen krijgen waar ze door wie van worden beschuldigd en waarbij er geen poging wordt gedaan tot verzoening. Vervolgens hangt het partijbestuur de beschuldigingen aan de grote klok terwijl je je er niet tegen kunt verweren en er altijd een situatie blijft bestaan van ‘waar rook is, is vuur’. Dat er helemaal geen bewijs is geleverd, maakt niet uit. De meeste leden laten het gebeuren alsof het volstrekt normaal is.

Zou dit niet veel onveiliger zijn dan het handhaven van een lid dat vasthoudend zijn mening probeert door te drijven? Dat lid kun je negeren, een partijbestuur dat leden zonder onderbouwing in de publieke beklaagdenbank zet niet.

Studie: meeste Marokkanen vinden seks voor het huwelijk ‘eigen keuze’

0

Nieuw onderzoek onder 1.312 Marokkanen stelt dat ruim een op de twee Marokkanen gelooft dat seks voor het huwelijk een persoonlijke keuze is. Dit schrijft Morocco World News.

76,7 procent van de respondenten gelooft dat relaties buiten het huwelijk voorkomen. 60 procent kent iemand die seks gehad heeft buiten het huwelijk. Bovendien gelooft meer dan 50 procent dat seks buiten het huwelijk een kwestie is van individuele vrijheid.

De onderzoekers van het Marokkaanse onderzoeksinstituut Menassat waarschuwen dat sommige respondenten uit desinteresse kunnen hebben ingevuld dat seksualiteit een kwestie is van persoonlijke vrijheid, en niet omdat ze de individuele vrijheden van anderen oprecht respecteren.

Weinig respondenten staan positief tegenover het zelfbeschikkingsrecht van de vrouw over haar eigen lichaam. Mannen en vrouwen beschouwen dit gedrag niet als normaal gedrag. Wel beschouwt 31,3 procent zulke vrouwen als ‘respectloos, pervers, goedkoop en slecht opgevoed’, terwijl 0,6 procent hen zelfs als ‘ongelovigen’ beschouwt.

Bijna 80 procent van de respondenten vindt dat het lichaam van een persoon ‘zeer privé’ is en dat de persoon vrij is om ermee te doen wat hij of zij wil.

Turkije: AKP wil straf op verspreiden van ‘nepnieuws’ via social media

0

Turkse social mediagebruikers moeten straks wellicht nog meer opletten bij wat ze berichten. De AKP van president Erdogan wil namelijk gevangenisstraffen voor ‘belediging’ en ‘desinformatie’, meldt de Turkse nieuwssite Turkish Minute.

Regeringspartij AKP wil dat social mediagebruikers die zich schuldig maken aan het verspreiden van ‘leugens en desinformatie’ of iemand ‘beledigen’ worden veroordeeld tot straffen van respectievelijk drie maanden tot twee jaar en een tot vijf jaar.

In Turkije zijn de meeste media onder controle van de regering gebracht. Online bestaan er nog kritische outlets. En sommige Turkse burgers schrijven op social media kritische berichten. Al langere tijd worden burgers die de president bekritiseren op social media opgepakt en naar de gevangenis gestuurd.

Turkije: verklaringen Taliban ‘positief’

0

Turkije verwelkomt de verklaringen van de Taliban als ‘positief’, nadat de islamistische strijdgroep beloofde buitenlandse ambassades in Afghanistan te beschermen en een algemene amnestie uit te vaardigen voor staatspersoneel.

De Turkse minister van Buitenlandse Zaken zegt dat Ankara in dialoog is met alle Afghaanse partijen, inclusief de Taliban. Het land moet eerst in rustiger vaarwater komen, aldus de minister.

De minister zegt ook dat Turkije voorlopig nog het militaire deel van de internationale luchthaven van Kabul zal beheren en beveiligen. ‘Nadat de beveiliging binnen een of twee dagen op de luchthaven is ingesteld, zullen we niet alleen onze burgers, maar ook burgers van andere landen helpen evacueren.’

De minister benadrukte dat Turkije nooit troepen heeft gestuurd naar Afghanistan die met de Taliban gingen vechten, en dat de Turkse troepen in het land er alleen zijn om de luchthaven te beschermen.

Eerder al zei Erdogan geen problemen met de overtuigingen van de Taliban te hebben. Ook noemde de Turkse president zijn westerse NAVO-partners, die zich hebben teruggetrokken uit Afghanistan, ‘imperialistische machten’.

De Taliban op hun beurt zeggen dat ze goede betrekkingen met Turkije willen. ‘Turkije is een groot, islamitisch, broederlijk land’, zei Taliban-woordvoerder Suhail Shaheen eergisteren in een interview met de regeringsgezinde omroep AHaber.

Volgens de Israelische journalist en geopolitiek analist Seth J. Frantzman (the Jerusalem Post) wil Turkije meer invloed in Afghanistan, omdat Turkije zichzelf beschouwt als grote mogendheid, die zichzelf beschouwt ‘als een gelijke aan opkomende machten als Rusland en China’.

‘Dit zou het jaar kunnen zijn waarin Ankara ook een winkel in Afghanistan opent’, aldus Frantzman in Newsweek.

Regeringsgezinde Turkse media schrijven dat Ankara een rol zoekt in de ‘nieuwe wereldorde’, een wereld waar de rol van de VS snel aan het uithollen is.

President Erdogan hoopt wellicht de rol van powerbroker te spelen tussen Pakistan, Iran, China en Rusland, die allemaal belangen in Afghanistan hebben. Gevaarlijk is het contact dat Turkije mogelijk zal leggen met extremistische groeperingen als Al Qaida en IS, schrijft Frantzman: ‘Ankara is in staat zijn om aan de kraan van deze extremisten te staan ​​en ze naar believen aan of uit te zetten

Grapperhaus: ambtenaar mocht zich uitlaten over extreemrechts

0

Van minister Ferd Grapperhaus van Justitie & Veiligheid mocht onderzoeker Nikki Sterkenburg zich – hoewel ze ambtenaar is op zijn ministerie – publiekelijk uitlaten over extreemrechts, het onderwerp van haar recentelijk verschenen proefschrift. Dit schrijft Binnenlands Bestuur.

Grapperhaus (foto, rechts): ‘Ik hecht veel waarde aan vrijheid van meningsuiting én aan academische vrijheid.’ De minister gaf een reactie op de Kamervragen van Gideon van Meijeren (Forum voor Democratie), die felle kritiek had op Sterkenburg.

In haar boek Maar dat mag je niet zeggen doet Sterkenburg verslag van een nieuwe generatie extreemrechtse activisten in Nederland, waaronder de wit-nationalistische studiegroep Erkenbrand. Enkele leden daarvan betuigen openhartig hun interesse in Forum voor Democratie.

FvD-Kamerlid Van Meijeren (foto, links) leverde tijdens een Tweede Kamerdebat in juni felle kritiek op Nikki Sterkenburg, die hij betitelde als extreemlinkse activist. Hij zei het een schande te vinden dat zij werkzaam was bij de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid (NCTV). Zijn kritiek komt ook terug in Kamervragen. Volgens Van Meijeren is Sterkenburg werkzaam als ambtenaar onder de verantwoordelijkheid van Grapperhaus.

De minister antwoordt dat Sterkenburg haar uitspraken heeft gedaan in de rol van onderzoeker. ‘Om onduidelijkheid hierover te voorkomen is eveneens vermeld dat deze onderzoeker binnen het departement niet betrokken is bij dit onderwerp, om zo nogmaals te expliciteren dat de rollen als ambtenaar en onderzoeker gescheiden zijn’, aldus de minister.

Haar optreden in de media had Sterkenburg vooraf gemeld, zegt Grapperhaus. En omdat ze zich in het interview als onderzoeker presenteert houdt ze zich ook aan de Ambtenarenwet.

Grapperhaus voegt toe dat de conclusies uit het onderzoek van Sterkenburg bevestigen het beeld bevestigen dat de NTCV al langere tijd heeft over het gevaar van extreemrechts.

Halfvol of halfleeg

0

Net toen ik bedacht of ik nou wel een goede keuze heb gemaakt door mijn halfjaarlijkse abonnement op de Groene Amsterdammer te verlengen voor 69 euro, las ik het intrigerende artikel ‘We kunnen meer dan we denken’ door Rasit Elibol. Is het glas nou halfvol of halfleeg als het gaat om racisme, gelijkheid en ons Nederland?

Moeten we blij zijn met wat we hebben, of juist harder ons best doen voor de have-nots?

De auteur is optimistisch en ziet vooruitgang, onder meer in hoe er voor Olympisch kampioene Sifan Hassan wordt opgekomen als ze door witte pers typische vragen krijgt over haar afkomst en andere witte medelanders haar manier van spreken hekelen. ‘Het is maar een kleine groep, en moeten we die aandacht geven?’, vraagt Elibol zich af.

Een gewaagde uitspraak. Al helemaal als je kijkt naar de verkiezingsuitslag waarin extreemrechtse partijen in Nederland gezamenlijk groter dan ooit zijn geworden. En is de massale steun voor Hassan juist niet een bevestiging dat alleen succesvolle Nederlanders met een migratieachtergrond worden omarmd? Die warme deken – om het ongemak maar gelijk op te voeren – hoeven onze Syriëgangers én hun kinderen nou bepaald niet te verwachten.

Daarom houd ik nog wat slagen om de arm. Toch is er de hoopgevende theorie van de ‘contacthypothese’, die Elibol ook aan de orde stelt:

‘In het kort komt het erop neer dat als mensen uit verschillende (etnische) groepen contact met elkaar hebben, het zorgt voor minder vooroordelen en meer empathie. Daardoor neemt de angst voor ‘de ander’ af en helpt het om de dingen vanuit het perspectief van iemand uit een andere groep te zien. Er zijn wel een aantal voorwaarden. Zo moet er een gezamenlijk doel zijn, de omstandigheden vergelijkbaar en een min of meer gelijke status.’

Een voorbeeld: voetballers met verschillende etniciteiten die gezamenlijk moeten winnen. Je zou ook een inclusieve redactievloer als voorbeeld kunnen nemen, of mensen die zich verenigen in een wooncoöperatie om sociale huur weer betaalbaar te maken in Amsterdam.  Uit verschillende empirische onderzoeken blijkt dat vooroordelen dan inderdaad verminderen.

Contact werkt dus. Is het dan niet extra zuur als de contacthypothese vooralsnog voor te weinig mensen werkt? Puur en alleen maar omdat het op tal van verschillende plekken nooit is uitgeprobeerd, of omdat er te snel de brui aan is gegeven? Rasit Elibol van de Groene Amsterdammer bekijkt het opnieuw van de zonnige kant:

‘Er zijn steeds meer Nederlanders, en zeker de jongere generaties, die de contacthypothese dagelijks in de praktijk brengen op school, het werk, de sportclub waar dan ook. Kijk naar de protesten vorig jaar tegen racisme en voor zwarte levens. Het heeft iets veranderd.’

De vraag is dus nogmaals: moeten we blij zijn met wat we hebben, of juist harder ons best doen voor de have-nots? Schrijver Babs Gons wijst in de Volkskrant ook naar de antiracistische protesten van vorig jaar, maar is sceptischer over de werkelijke uitkomst.

‘Na de moord op George Floyd hebben veel uitgeverijen zich uitgesproken tegen racisme en uitsluiting. Ze deden beloftes door boekenlijsten te maken van auteurs met andere en biculturele achtergronden, die ze op sociale media deelden om daarmee te zeggen: kijk maar, we hebben alle intentie om inclusiever te worden. Maar ik vraag me af hoeveel boekcontracten er in het afgelopen jaar naar een auteur van kleur zijn gegaan. Hoeveel moeite er is gedaan, hoeveel energie erin is gestoken. Dat is het punt.’

Goede punten. We kregen in ieder geval Lale Gül.

Afghaanse vrouwelijke burgemeester (29) ‘wacht tot ze me komen doden’

0

Zarifa Ghafari, in Afghanistan bekend geworden als eerste vrouwelijke burgemeester, zegt dat ze weinig hoop meer heeft over haar eigen situatie. Ze wacht totdat de Taliban komen om haar te vermoorden.

Ghafari werd in 2018 verkozen tot burgemeester van de stad Maidan Sharh in Centraal-Afghanistan. Daarmee was ze de eerste vrouwelijke burgemeester in het land. Ze is ook piepjong: 29 jaar nog maar.

Aan iNews vertelt ze dat ze niet eens geprobeerd heeft om het land te ontvluchten toen de Taliban het land veroverden, want ze kan toch nergens heen.

‘Ik zit hier te wachten tot ze komen. Er is niemand om mij of mijn familie te helpen. Ik zit gewoon met hen en mijn man. En ze zullen mensen zoals ik komen halen en me vermoorden.’

De Taliban heeft in het verleden meerdere keren gedreigd haar te doden nadat ze bekendheid kreeg. Ze overleefde verschillende aanslagen. Nadat haar vader eind 2020 door gewapende mannen was vermoord, zei ze: ‘Het zijn de Taliban. Ze willen me niet in Maidan Shar. Daarom hebben ze mijn vader vermoord.’

Zarifa werd in 2019 door BBC vermeld in een lijst van honderd inspirerende en invloedrijke vrouwen van over de hele wereld. Ze werd vorig jaar gekozen als International Woman of Courage door de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken (foto).

Duizenden Afghanen hebben geprobeerd te vluchten nadat de Taliban de controle overnam na een aanval van een week in het hele land. Eergisteren vielen de Taliban de Afghaanse hoofdstad Kabul binnen.

De Taliban hebben beloofd niet aan wraak te zullen doen en vrouwenrechten in ere te laten, maar veel commentatoren zijn sceptisch gezien het uiterst gewelddadige en repressieve verleden van de groepering. Ook zijn in de voorbije dagen al gevallen gemeld van wraakmoorden en bruut geweld door Talibanstrijders.

Utrecht: salafistische alFitrah-moskee vecht tegen gedwongen vertrek

0

De salafistische stichting alFitrah verzet zich tegen een gedwongen vertrek uit de Utrechtse wijk Overvecht. AlFitrah moet weg uit het voormalige schoolgebouw waar het nu zit, maar zegt nog geen alternatieve locatie te hebben gevonden dankzij alle negatieve beeldvorming. Dit bericht RTV Utrecht.

We Do Projects, de eigenaar van het voormalige schoolgebouw, wil het complex slopen om er huizen neer te zetten. De ING-bank wil niet in zee gaan met We Do Projects zolang alFitrah in het schoolgebouw zit.

AlFitrah is niet onomstreden. De Tweede Kamer deed vorige zomer aangifte tegen alFitrah. De Kamercommissie tegen ‘ongewenste invloed uit het buitenland’, waarvoor alFitrah-voorzitter en imam Suhayb Salam begin 2020 moest opdagen (foto), vermoedt dat hij meineed pleegde tijdens dit verhoor onder ede. Het Verwey-Jonker Instituut bracht in 2019 een rapport uit over koranlessen aan kinderen in de moskee, waarbij het melding maakte over lijfstraffen en het leren van kinderen om zich af te keren van de Nederlandse samenleving.

Omdat alFitrah niet duidelijk maakte of ze voor eind deze maand zouden vertrekken – op 1 september is de oplevering gepland –, besloot We Do Projects een kort geding tegen de salafistische stichting aan te spannen. Gisteren vond de rechtszaak plaats, die nogal chaotisch verliep.

Twee bestuursleden van alFitrah verdedigden hun stichting, in plaats van een advocaat. Ze probeerden de rechter te overtuigen van het maatschappelijke belang van hun moskee voor de wijk. De rechter probeerde beide partijen nader tot elkaar te brengen, maar de bestuursleden van alFitrah beschouwden dat als rechterlijke partijdigheid en besloten een wrakingsverzoek in te dienen. Verdere behandeling van de zaak is hiermee uitgesteld.

De wrakingskamer gaat kijken of het wrakingsverzoek terecht is. Het is onbekend wanneer de rechtszaak zal worden voortgezet.

 

Een ode aan mijn Afghaanse mensen

0

Gedesillusioneerd kijk ik toe hoe mijn mensen weer een hoop ellende te wachten staat. De ontwikkelingen in Afghanistan beïnvloeden ook mijn leven hier in Nederland. Ik voel hun pijn, hun verdriet, hun wanhoop en hun onzekerheid. Ik voel de ontzieling, de machteloosheid. Het zijn mijn mensen. Deze mensen lijken op mij en ik op hen.

Ze spreken mijn moedertaal. We hebben dezelfde wortels. Door onze aderen stroomt hetzelfde Aziatische bloed. Afghanistan is bovendien mijn geboortegrond. Een geboortegrond die nu een wiegendood ondergaat.

Ook ik had daar kunnen zijn. Maar ik was hier. Ik ben hier en veilig. Al 27 jaar lang.

Als ik naar de beelden kijk, dan bekruipt mij ook een gevoel van onbehagen om hoe politiek incompetent en wanorderijk mijn geboorteland anno 2021 is – of beter gezegd: nog altijd is. Ellende, wanhoop en eeuwige instabiliteit. De pers in Nederland spreekt over ‘chaos’. Maar dat dekt de lading niet. Er is sprake van chaos wanneer wij in Nederland massaal hamsteren op wc-papier omdat we in de lockdown gaan. Dat was chaos. Nee, dit is iets anders.

Dit is de wanhoop nabij zijn. Het is overleven. En desnoods sterven. Niemand had de Afghanen gevraagd of ze bereid waren hun mensen- en kinderrechten op te offeren in ruil voor veiligheid. Als dat laatste tenminste nog waar blijkt.

Mijn mensen zijn keer op keer de grote verliezers. Ze verliezen en blijven verliezen

Het gaat mij niet om de Taliban. Het gaat mij niet om de Europese en/of Amerikaanse mogendheden, of zij er wel of niet een belang bij hebben, of zij zich wel of niet hadden moeten mengen, of zij daar wel of niet twintig jaar hadden moeten zitten. Het gaat mij niet om China en zijn commerciële belangen, Rusland of de broedplaats van terrorisme in Pakistan. Al die geopolitieke complexiteit kan mij gestolen worden. Eeuwige politieke analyses hebben ons niets gebracht. De geschiedenis blijft gevangen in een vicieuze cirkel. Zaten wij twintig jaar geleden immers niet op precies hetzelfde punt?

Nee, het gaat mij om mijn mensen. Zij zijn keer op keer de grote verliezers. Ze verliezen en blijven verliezen. Hun bestaansrecht, hun menselijkheid, hun waardigheid en hun trots wordt van hen afgepakt bij iedere politieke omwenteling. Ze gaan door de zoveelste worsteling tussen lijden en dood. Tussen opgeven en de moed bij elkaar rapen om met vrees voor eigen leven het land te ontvluchten, desnoods zich uit wanhoop vast te klampen aan vliegtuigwielen om halverwege dood uit de lucht vallen, terwijl wij hier nog strakker de poorten dichttrekken.

Hoe triest en mensonterend is dit? Beseffen wij dit eigenlijk wel? Horen wij de schreeuw van de Afghanen en hun onvermogen om uit deze eeuwige cocon van misère te komen? Hebben wij eigenlijk wel door wat dit met hun eigenwaarde doet?

Ik hoor ze. Ik erken hun pijn, maar ik zie tegelijkertijd ook hun moed en strijdlust. Dit is mijn uiting van lof aan mijn mensen.

Weliswaar ben ik machteloos, sta ik aan de zijlijn, ben ik geprivilegieerd, veilig en comfortabel. Maar ik sta naast jullie en ik sta achter jullie. Jullie zijn niet verloren, jullie staan er niet alleen voor. Dit is onze gezamenlijke strijd voor menselijkheid.

Oostenrijk wil ‘deportatiecentra’ rond Afghanistan om vluchtelingen te weren

0

Oostenrijk wil zogeheten ‘deportatiecentra’ opzetten in de buurlanden van Afghanistan. Het land vreest voor een nieuwe vluchtelingenstroom.

Vorige week waarschuwde Oostenrijk als een van zes EU-landen de Europese Commissie nog dat het deporteren van illegale migranten moet doorgaan, ook in het geval van Afghanen. Inmiddels zijn drie van de zes landen  – Nederland, Duitsland en Denemarken – van hun schreden teruggekeerd.

Oostenrijk blijft standvastig en zoekt naar nieuwe mogelijkheden om vluchtelingen te weren. Bondskanselier Sebastian Kurz staat een harde lijn voor inzake het vluchtelingenbeleid. Ook al vrezen veel Afghanen sinds de komst van de Taliban voor hun leven, Oostenrijk wil simpelweg geen nieuwe vluchtelingen opvangen.

‘Als uitzettingen niet langer mogelijk zijn vanwege de beperkingen die ons worden opgelegd door het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, moeten alternatieven worden overwogen’, aldus de Oostenrijkse minister Karl Nehammer (Binnenlandse Zaken).

‘Deportatiecentra in de regio rond Afghanistan zou een mogelijkheid zijn. Dat vereist de kracht en steun van de Europese Commissie. Ik zal het voorstellen aan de raad van ministers van Binnenlandse Zaken’, zei Nehammer. Woensdag vindt een online bijeenkomst van de EU-ministers van Binnenlandse Zaken plaats.

De conservatieve partij van Kurz zit een coalitie met de Groenen, die voor een ruimhartiger opvangbeleid zijn. De partij van Kurz voelt tegelijkertijd de hete adem van de uiterst rechtse FPÖ in de nek. De FPÖ verwijt de conservatieven slapheid, door te stellen dat Oostenrijk al twee maanden geen Afghanen heeft uitgezet.