18.2 C
Amsterdam
Home Blog Pagina 617

‘Niet versoepelen in christelijke verpleeghuizen bij vaccinweigering’

0

De coronamaatregelen in streng-christelijke verzorgingstehuizen moeten niet worden versoepeld als bewoners weigeren om te worden gevaccineerd. Dit zegt Diederik Gommers, lid van het Outbreak Management Team en intensivist in het Erasmus MC, in de EO-podcast Virusfeiten.

Onlangs berichtte Trouw dat in sommige orthodox-protestantse verpleeghuizen op de Bible Belt soms wel de helft van de bewoners zich niet wil laten vaccineren tegen COVID-19.

‘In verzorgingshuizen is het moeilijk om je aan de voorzorgsmaatregelen te houden’, aldus Gommers. ‘Als iedereen gevaccineerd is, kan je regels rondom anderhalve meter loslaten en kunnen mensen kriskras door elkaar lopen. Maar als de helft zich niet laat vaccineren, kan je die mensen niet bij elkaar zetten, moet je afstand houden en moet je de hygiëne echt goed op orde hebben.’

Dat sommige orthodoxe protestanten zich niet willen laten vaccineren tegen ziektes komt omdat zij hun lot liever in handen leggen van God. Hij beslist of ze wel of niet ziek worden, is de gedachte.

Don Ceder (ChristenUnie): ‘Een diversere Kamer maakt Nederland mooier’

0

Diversiteit, inclusie en racisme staan steeds nadrukkelijker op de politieke agenda, net als de roep om een meer representatieve en diverse volksvertegenwoordiging. In de aanloop naar de verkiezingen interviewt Chris Aalberts daarom biculturele kandidaten voor de Tweede Kamer. In deze laatste aflevering: Don Ceder, sinds 2018 raadslid in Amsterdam en deze verkiezingen de nummer vier van de ChristenUnie.

Waarom wil je de Tweede Kamer in?

‘Politiek is in de eerste plaats een strijd tussen politieke ideologieën. Daar zou het in principe ook over moeten gaan: wie heeft de beste en de beste plannen? Als advocaat heb ik me de afgelopen jaren beziggehouden met mensen die tussen wal en schip vallen als gevolg van schulden en niet-werkende wet- en regelgeving. Ik sta gedupeerden van de toeslagaffaire bij en zie hoe zij vermangeld zijn. Ook is er op het gebied van etnisch profileren nog niet alles bekend. Als advocaat heb ik gezien dat in wet- en regelgeving soms de menselijke maat zoek is, maar in die rol dweil je met de kraan open. Als je wetgeving wilt aanpassen, moet je in de Kamer zijn.’

Hoe belangrijk is diversiteit in de politiek?

‘Steeds meer mensen vragen zich af of ze zich nog wel kunnen herkennen in de politiek, ook op basis van migratieachtergrond. Eerder hebben we terecht die discussie al gehad over vrouwen in de politiek en over kandidaten uit de regio. Mijn moeder komt uit Ghana en mijn vader uit Suriname. Met die wortels voel ik me verbonden. Ik ben opgegroeid in Amsterdam Zuidoost middenin een grote Ghanese en Surinaamse gemeenschap. Voor veel mensen met een Surinaamse of Ghanese achtergrond zou het mooi zijn als iemand uit de gemeenschap in de Tweede Kamer komt.

‘Mijn achtergrond maakt ook dat ik met een bepaald perspectief naar het verleden kijk. Als raadslid in Amsterdam heb ik samen met andere raadsleden een voorstel ingediend om als stad excuses aan te bieden vanwege de rol die de stad Amsterdam heeft gespeeld in het slavernijverleden. Mede omdat ik weet dat dit binnen de gemeenschap leeft.’

Wat lossen excuses voor het slavernijverleden op?

‘Keti Koti staat voor veel Surinamers symbool voor drie dingen: het vieren van de afschaffing van de slavernij, het herdenken van de ontmenselijking en het is jaarlijks ook steeds meer een moment waarop duidelijk is dat de overheid weigert excuses aan te bieden. In 2013 was er al een verzoek aan destijds minister Asscher om namens de Nederlands regering excuses aan te bieden. Hij kwam toen met ‘diepe spijt en berouw’. Het is een soort jaarlijkse dans met woorden waarbij tekstschrijvers creatief proberen het woord excuses maar niet te hoeven laten vallen. ‘Het is elk jaar weer afwachten met welke creatieve uiting ze nu weer komen’, is een breed gedeelde gedachte, wat afbreuk doet aan de waarde en inhoud van de dag.

‘Als Nederlandse samenleving begrijpen we heel goed dat onthouding van erkenning schadelijk is. Velen snappen bij de Armeense genocide heel goed dat die erkend moet worden. Als we willen afrekenen met ons verleden, is dat geen zelfkastijding. Dit doe je omdat je in een land met verschillende gemeenschappen leeft en je wilt dat je samen verder kunt werken aan een gedeelde toekomst. Er zit in zekere zin nog een pijn bij de Afro-Caraïbische gemeenschap, net als dat er bijvoorbeeld nog een pijn binnen de Molukse gemeenschap zit en omgang met gastarbeiders zit. Ook hoor ik steeds meer over het verborgen leed in de voormalige veenkoloniën waar armoede van generatie op generatie wordt overgedragen. Het gaat over verschillende gemeenschappen met verschillende historische contexten, maar feit blijft dat we te weinig serieus over dit soort onderwerpen. Als je weet dat er een behoefte ligt, moet je iets doen, vind ik. Dat gaat ook alleen verder dan alleen symboliek.’

Wat is er zo schadelijk aan?

‘Ontkenning zorgt ervoor dat dit een splijtzwam blijft. Als de overheid weigert excuses aan te bieden, is deze mede debet aan het politiseren en het escaleren van een thema dat allang beslecht had moeten zijn. Vorig jaar heeft Rutte na 75 jaar namens de overheid excuses aangeboden voor de houding van de overheid aan de Joodse slachtoffers. De waardering en opluchting in de gemeenschap dat de overheid dat deed was immens. Dat is toch mooi? Het idee dat deze discussie wel uitdooft is onzin en het is ook een onjuiste houding als je verzoeningsprocessen serieus neemt. Het werkt ook als een onbedoelde katalysator voor tegenstellingen in de samenleving. Ik denk dat we echt iets kunnen leren van andere landen als het gaat hoe op het verleden te reflecteren en stappen te zetten tot verzoening. In Nederland hebben we daar relatief meer moeite mee. 

‘Als de overheid weigert excuses aan te bieden is deze mede debet aan het politiseren en het escaleren van een thema dat allang beslecht had moeten zijn’

‘De juiste vraag is: wat is er nodig om dichterbij elkaar te komen? Excuses zijn daar belangrijk in. Als je het verzoeningsproces wil saboteren, moet je dit probleem blijven ontkennen. 70 procent van de Afro-Caribische gemeenschap vindt het aanbieden van excuses belangrijk. Als je kijkt naar onderwijs, arbeidsmarkt en woningmarkt, zie je dat deze gemeenschap wordt achtergesteld. Dat gaat van generatie op generatie.

‘Daarom pleit ik voor een Nationale waarheidscommissie voor verzoening en waarheid zoals anderen landen dat ook hebben gedaan. Die onderzoekt wat er precies is gebeurd en door wie en hoe. Een van de aspecten die van belang is, is dat er ook gekeken wordt naar de vraag of er zaken zijn die gerepareerd moeten worden en of er institutionele hervormingen moeten plaatsvinden. Zo ja, dan moeten we dat doen. Een waarheidscommissie zou moeten uitvinden wat de reparaties zouden moeten zijn. Dat zou in theorie dus ook kunnen zijn: helemaal geen, hoewel ik dat onwaarschijnlijk zou vinden. Ik wil daar nog niet op vooruit lopen, maar ik zie daarom zeker een meerwaarde in het instellen van een apolitieke waarheidscommissie.’

Is dit standpunt nou typisch ChristenUnie?

‘Ik vind verzoening met het verleden, gelijkwaardigheid en erkenning dat we allemaal naar het evenbeeld van God van geschapen, echt ChristenUnie. Daar kun je heel veel Bijbelteksten bijhalen. In deze context zegt de apostel Paulus richting de gemeente: probeer geen struikelblok voor elkaar te zijn. Ik denk dat dat ook te maken heeft met hoe je met elkaar omgaat in de samenleving, waarin historisch echt wel een en ander geschuurd heeft. We moeten minder tegenover elkaar staan in het eigen gelijk, ook al zijn sommige standpunten legitiem. Je wilt geen struikelblok zijn voor de ander. Je moet naar elkaar toe bewegen. In het geval van excuses is de Nederlandse overheid aan zet.

‘Ik staar me niet blind op het slavernijverleden, maar ik vind wel dat daar excuses voor moeten komen. We moeten durven kijken naar het verleden en onszelf de vraag durven stellen: hebben we ons daar voldoende rekenschap van gegeven en hebben we ons daar voldoende mee verzoend? Onder andere dit thema laat de waarde zien van diversiteit in de politiek. Ik erken direct dat er ook thema’s zijn waar ik onwetend over ben. Dan kan iemand anders daar vanuit een bepaald perspectief een visie over geven. Diversiteit hoort geen creatieve vrijetijdsbesteding van politieke partijen te zijn: aanvullende perspectieven werken gewoon. Gun het jezelf, als organisatie, partij en samenleving. Dus ik hoop daarom dat er een meer diverse Tweede Kamer komt die ook meer perspectieven kan meenemen. Dat zou goed zijn voor Nederland. Het maakt Nederland mooier.’

Veelzeggend dat een partij als het CDA een vrijwel witte kandidatenlijst heeft

0

Racisme staat steeds nadrukkelijker op de politieke agenda en debatten gaan regelmatig over inclusie. Nu dit soort onderwerpen het publieke debat hebben bereikt, doemt ook de vraag op of kandidatenlijsten voor de aanstaande Tweede Kamerverkiezingen divers zouden moeten zijn. Is het relevant om een diverse kandidatenlijst te hebben of kan een partij eigenlijk ook wel zonder? Is diversiteit een hobby voor mensen die woke zijn en zich aan de uiteinden van het politieke spectrum begeven, of is het voor grote groepen kiezers relevant? De meningen verschillen nogal.

De afgelopen weken interviewde ik zeven biculturele kandidaten voor de Tweede Kamer. Het bleek niet altijd gemakkelijk om kandidaten te vinden. Bij partijen als de SP en JA21 krijg je niet eens antwoord op je vraag of ze aan zo’n serie mee willen doen. Misschien is dat de reden waarom zowel SP als JA21 met deze vraag worstelen. Bij die laatste partij staat bijvoorbeeld maar één bi-culturele Nederlander op de kandidatenlijst, maar praten over diversiteit wil Maryam Soltani niet. Hoe uniek ze is, blijkt uit het feit dat Forum voor Democratie en PVV sowieso geen biculturele kandidaten hebben. Het is allemaal dezelfde onwil om over diversiteit na te denken. Deze lijkt voor meerdere partijen hooguit nuttig omdat men dan verschillende huidskleuren op de foto kan zetten.

Verschil moet er zijn: PvdA en BIJ1 hebben zelfs zo’n diverse kandidatenlijst dat je nauwelijks kunt bedenken wie je voor een interview over diversiteit zou willen vragen. Deze partijen erkennen dat verschillende achtergronden concrete ervaringen en politieke ideeën opleveren die in de dagelijkse politiek uiterst relevant kunnen zijn.

Daar zijn overal voorbeelden van. Zo zijn de standpunten van Ulysse Ellian (VVD) over vrijheid een afgeleide van de geschiedenis van zijn familie. Door die Iraanse achtergrond wil Ellian onder geen beding IS-strijders naar Nederland laten terugkeren. Nilüfer Gündogan (Volt) heeft een soortgelijk verhaal: haar Turkse achtergrond vertelt haar hoe fragiel de liberale democratie is en dat bedreigingen van elders ook hier kunnen opkomen. De Surinaamse achtergrond van Raoul Boucke (D66) informeert hem over de gevoeligheden van de relatie tussen Nederland en Suriname en actuele thema’s als visumliberalisatie.

Als een partij nauwelijks biculturele kandidaten heeft, zegt dat heel veel over hoe men tegen de huidige samenleving aankijkt

Maar de relevantie van diversiteit gaat nog een stapje verder: het gaat ook over de maatschappelijke positie van biculturele Nederlanders. Vaak is er sprake van achterstelling. Doorvoelen politici dat probleem? Denk aan de woorden van Don Ceder (ChristenUnie) over de erkenning van het slavernijverleden, wat voor veel witte Nederlanders niet speelt, maar in de Afro-Caraïbische gemeenschap des te meer. Of Mustafa Bal (CDA) die haarfijn kan uitleggen hoe het is als je als moslim niet voor vol wordt aangezien. Of Mohammed Mohandis (PvdA) wiens leerlingen zich erover verbazen dat ook zij Tweede Kamerlid kunnen worden.

De discussie over diversiteit op kandidatenlijsten heeft de laatste jaren voor veel mensen een hele activistische ondertoon gekregen. Al snel komt iemand dan met het idee dat het allemaal niet uitmaakt waar je vandaan komt, wat je achtergrond is of je kleur, zolang je maar een goed Kamerlid bent. Toch is dat te simpel: de diversiteit die je op je kandidatenlijst toelaat is bepalend voor de blik die een partij de komende jaren zal hebben. Het is nauwelijks bediscussieerd dat een kandidatenlijst niet alleen uit zestigplussers hoort te bestaan en velen weten ergens diep van binnen dat de feitelijke oververtegenwoordiging van hoger opgeleiden echt een probleem is.

En dus zou ook culturele diversiteit een vereiste moeten zijn. Geen verplichting natuurlijk, want politieke partijen gaan zelf over wie ze wel en niet op de kandidatenlijst willen hebben. Maar als een partij nauwelijks biculturele kandidaten heeft, al dan niet omdat ook biculturele partijleden ontbreken, zegt dat heel veel over hoe men tegen de huidige samenleving aankijkt en welke perspectieven men daarbinnen het overdenken waard vindt. Een partij als het CDA zou hier hoognodig eens kritisch op bevraagd moeten worden.

Prominenten op de bres voor Lale Gül: ‘Bedreiging, uitsluiting onverteerbaar’

0

Ruim dertig prominenten betuigen in een manifest hun solidariteit met Lale Gül, de Turks-Nederlandse schrijfster die om haar status als ex-moslim en haar islamkritiek wordt bedreigd. ‘We staan niet toe dat enkelingen in onze samenleving het gemeenschapsgevoel aantasten door hun intolerantie.’

Onder meer Kamerleden Dilan Yesilgöz-Zegerius, Bente Becker (VVD), Pieter Omtzigt, Martijn van Helvert (CDA) en Gert Jan Segers (ChristenUnie) ondertekenden het manifest ‘Laat Lale Vrij’, net als schrijvers Tommy Wieringa, Arthur van Amerongen en Rob Hoogland, kunstenares Tinkebell, cartoonist Ruben Oppenheimer en vrouwenactiviste Shirin Musa.

‘Lale Gül verdient onze steun’, stellen de auteurs. ‘Hardop en zonder compromis. Ze verdient veiligheid en het recht om zich uit te spreken. In haar eigen verrassende woorden. Wie haar dat ontzegt verdient een duidelijk signaal: zo doen we dat hier niet.’

De jonge Turks-Nederlandse schrijfster Lale Gül debuteerde eerder dit jaar met een roman waarin ze de voor haar traumatische Turks-islamitische opvoeding van zich af schreef. Ze is inmiddels geen moslim meer. Nadat ze optrad in de media en er islamkritische tweets uit het verleden opdoken wordt Gül nu met de dood bedreigd en staat ze onder politiebescherming.

Ik ga leven, heet haar boek. Over een Nederlandse vrouw die kiest voor de vrijheid die ze heeft. Bedreiging, intimidatie, uitsluiting uit de gemeenschap werd haar deel. Dat is onverteerbaar. Dat moet veranderen.’

Oud-premier Marokko verlaat partij om legaliseren wiet: ‘Strijdig met islam’

0

Oud-premier Abdelilah Benkirane (2011-2017) heeft zijn lidmaatschap van de regeringspartij PJD opgezegd. Dit, omdat Marokko cannabis voor therapeutisch gebruik heeft gelegaliseerd. Volgens Benkirane is dit in strijd met de islam.

Het besluit van Benkirane komt een paar weken nadat hij in een video verscheen en zware kritiek uitte op het wetsvoorstel over cannabislegalisatie. In februari noemde de oud-premier mensen die de legalisatie van cannabis in Marokko steunden ‘misdadigers’.

Voor Benkirane betekent het cannabisbesluit dat ‘overal in Marokko rampen zullen plaatsvinden, de reputatie van het land komt op het spel.’ Hij voerde ook aan dat het besluit om cannabis te legaliseren tegen de islam is en zei dat de criminaliteit in het land zal toenemen.

De PJD is net als de Turkse AKP een islamistische partij. De PJD steunt de Marokkaanse monarchie en wil via democratische weg Marokko islamitischer maken.

Gemeente Amsterdam weigert komst islamitische begraafplaats

0

Het Amsterdamse stadsbestuur heeft de komst van een islamitische begraafplaats tegengehouden.

Moslims willen graag begraven worden in een graf waar eeuwige grafrust is gegarandeerd. De roep om islamitische begraafplaatsen in Nederland werd versterkt door de coronacrisis, die het bemoeilijkt om overledenen naar Marokko of Turkije te repatriëren.

Volgens wethouder Marieke van Doorninck (Grondzaken) geldt de regeling voor eeuwigdurende erfpacht alleen voor grond met woonbestemming. Bovendien is de begraafplaats alleen bestemd voor soennitische moslims, niet voor andersgelovigen.

De initiatiefnemers zijn het hier niet mee eens en gaan in beroep bij de provincie, schrijft het Parool. Advocate Elsa van der Loo, tevens nummer twee op de lijst van de ‘islamitisch geïnspireerde’ partij Nida, stelt dat de gemeente ‘ieder particulier initiatief onmogelijk maakt’.

Volgens Van der Loo negeert de gemeente Amsterdam de scheiding van kerk en staat. ‘Het is een gemeente niet toegestaan in de geloofsbelijdenis te treden. Als iemand een islamitische school wil stichten kun je ook niet tegenwerpen dat er ook behoefte is aan een katholieke school. Daar komt bij dat een aanvraag alleen kan worden afgewezen als niet aan de wettelijke vereisten is voldaan. Dat is niet het geval.’

In Rotterdam is het sinds vorig jaar wel mogelijk om als moslim eeuwige grafrust te krijgen.

FEMYSO boos op Nieuwsuur: ‘Wollaars hield zich niet aan journalistieke code’

0

Bestuurslid Hande Taner van de Europese moslimstudentenvereniging FEMYSO is boos op Nieuwsuur. Presentator Jeroen Wollaars zou zich niet hebben gehouden aan de journalistieke code, door te stellen dat FEMYSO aan de Moslimbroederschap is gelieerd.

Wollaars sprak maandag met GroenLinks-leider Jesse Klaver over de kandidatuur van Kauthar Bouchallikht, die onder vuur is komen te liggen vanwege haar bestuurswerk voor FEMYSO.

‘FEMYSO is recentelijk door veel journalisten, opinieschrijvers en mediakanalen onterecht weggezet als lid van de Moslimbroederschap of daar gelieerd aan te zijn’, schrijft Taner op de NPO-opiniewebsite Joop (BNN-VARA).

‘Valse, ongefundeerde beschuldigingen worden keer op keer klakkeloos overgenomen, zonder dat wij worden benaderd voor een reactie. Ons verzoek voor recht op wederhoor werd meermaals genegeerd.’ Taner noemt een interview dat ze zou hebben gehouden met NRC, dat nooit werd gepubliceerd.

FEMYSO is volgens Taner op geen enkele manier gelieerd aan de Moslimbroederschap, noch aan een andere politieke of ideologische beweging of organisatie. ‘FEMYSO is een onafhankelijke internationale NGO, geregistreerd bij de Belgische autoriteiten.’

Het doel van de studentenorganisatie is om jonge moslims te empoweren, schrijft Taner. ‘Smaad, laster en guilt by association maakt jonge moslims alleen maar bang om voor deze waarden op te komen – en tegelijk trots te blijven op hun religieuze identiteit.’

De FEMYSO-bestuurder benadrukt dat haar organisatie transparant is. ‘Wij houden ons aan de jaarlijkse rapportage, waaronder de financiële, bij de Belgische autoriteiten. Op een vergelijkbare manier zijn we geregistreerd in het EU Transparantieregister.’ Ook vertelt ze dat FEMYSO van de Europese Unie subsidie krijgt en van enkele NGO’s, waaronder Open Society Foundations van George Soros.

De Italiaans-Amerikaanse onderzoeker Lorenzo Vidino noemt de FEMYSO jongerentak van de Moslimbroederschap. Maar hij is volgens Taner ‘een totaal onbetrouwbare bron waarover duidelijk is gemaakt dat hij zijn onderzoek focust op het verspreiden van islamofobe complottheorieën’. Volgens Taner is Vidino verbonden met verschillende anti-moslim denktanks in de VS en publiceert voornamelijk in anti-moslim mediakanalen.

‘Vidino maakt ook deel uit van een wereldwijd netwerk van islamofobe organisaties en bloggers zoals Fjordman, één van de belangrijkste inspirators van Anders Breivik, en David Horowitz, ook wel beschreven als de ‘godfather van de moderne anti-moslim beweging.’

Amsterdamse Denk-voorman stapt over naar Nida, vindt Denk te Turks

0

Mourad Taimounti, fractievoorzitter van Denk in de Amsterdamse gemeenteraad, is daags voor de verkiezingen overgestapt naar concurrent Nida.

Hij vindt Denk te Turks, zo zegt hij in gesprek met de Volkskrant: ‘Nederland is niet alleen maar mensen van Turkse komaf. Je hebt de Marokkaanse gemeenschap, de Surinaamse, de Antilliaanse. En natuurlijk witte Nederlanders. Die moet je ook aanspreken.’

De overstap van Taimounti komt voor Denk op een ongelukkig moment, omdat op 17 maart de Tweede Kamerverkiezingen zullen plaatsvinden. In de peilingen staat de partij, die nu drie zetels in de Tweede Kamer heeft, op verlies. Dat komt mede door uitdager Nida, een naar eigen zeggen ‘islamitisch geïnspireerde partij’ die ook meedoet aan de verkiezingen.

In gesprek met de Volkskrant doet de 40-jarige Taimounti een boekje open over Denk. De belangrijkste reden voor zijn overstap naar Nida zijn, zo vertelt de Amsterdamse politicus, de gebrekkige interne democratie, de confronterende stijl van optreden van de Kamerfractie van Denk en de wijze waarop de partij is omgegaan met de affaire rond Tunahan Kuzu, die leidde tot een heftige ruzie binnen Denk.

Dat Taimounti zelf op een onverkiesbare plek werd gezet op de Denk-lijst voor de parlementsverkiezingen is ook een reden op de partij vaarwel te zeggen. Maar hij beweert dat dit niet de doorslaggevende reden was.

De kwestie rond Tunahan Kuzu, die een buitenechtelijke affaire zou hebben met een partijvrijwilligster, was volgens Taimounti ook een factor.

‘Op de ledenvergadering van juni vorig jaar zijn een aantal moties aangenomen om de structuur van de partij te veranderen, minder afhankelijk te zijn van individuen’, vertelt Taimounti. ‘Je zag bij de affaire rond Kuzu dat de partij gewoon heel kwetsbaar was. Sindsdien is aan geen enkele motie invulling geven. Ook niet aan de motie die het bestuur opriep om alsnog onderzoek te doen naar de affaire en het partijconflict. Van zo’n motie kun je van alles vinden, maar hij is wel aangenomen. En nu zegt het bestuur: joh, dat doen we gewoon niet.’

Eind 2019 werd Taimounti zelf beschuldigd van ‘vrouwonvriendelijk en intimiderend gedrag’. Dit gebeurde door zijn eigen fractiegenoot Aysegül Kilic. Na externe bemiddeling is deze kwestie toen afgesloten.

Omarm je innerlijke superheldin

0

Tijdens het schrijven luister ik vaak naar muziek. En bij mijn tweede roman De Kier heb ik het nummer Read All About It van Emeli Sande wel honderd keer gedraaid. Dat komt door deze regels:

You’ve got the words to change a nation
But you’re biting your tongue
You’ve spent a life time stuck in silence
Afraid you’ll say something wrong
If no one ever hears it how we gonna learn your song?

Dit raakt mij. Omdat het gaat over de kracht van je stem. Dat iedereen een stem, een verhaal, een geluid heeft, dat het waard is om te worden gehoord. Dat je je niet moet wegcijferen of jezelf onzichtbaar maken.

In mijn boek De Kier worstelen verschillende vrouwen met sociale druk, onderdrukking en huiselijk geweld. Te vaak hebben zij de boodschap gekregen: houd je aan de regels, wees rustig, dan ben je een goede vrouw.

Dit is iets wat iedere vrouw kan overkomen. Op Twitter zag ik tot mijn afschuw de hashtag #kutkaag. En ik las het schokkende artikel van de Groene Amsterdammer, waaruit blijkt dat 10 procent van alle tweets gericht aan vrouwelijke politici haatdragend is. Kaag ontvangt de meeste haatberichten: 22 procent van de tweets die zij ontvangt is haatdragend. Concreet zijn dat 13.235 haatdragende tweets in minder dan vijf maanden.

Kaag zegt hierover: ‘Dit is buiten alle proporties, maar uiteindelijk gaat dit niet over mij. (…) Het bredere patroon is dat tegen vrouwen en meisjes wordt gezegd: praat niet. Heb geen mening. En durf er niet voor te staan. Want wij weten jou te vinden.’

Ook zonder openlijke agressie worden vrouwen te vaak kleiner gemaakt dan ze zijn. Dit overkwam Lilianne Ploumen onlangs nog bij haar introductie in Nieuwsuur. Ze zei: ‘Er viel me wel wat op. Er wordt hier gezegd: ‘Ze werd onverwachts minister’. Maar ik was partijvoorzitter geweest, ik was vijftien jaar directeur van ontwikkelingsorganisaties. Dus het was mijn vak. Als Wopke Hoekstra ineens minister wordt, dan vindt iedereen dat heel logisch.’

Ik applaudisseerde naar mijn scherm toen Ploumen zo snel en effectief en binnen een paar minuten dit mechanisme ontmaskerde. Dat is nog niet iedere vrouw gegeven. Waarom dit zo ingewikkeld is en waarom vrouwen bepaalde zelfonderschattende gedachten kunnen internaliseren, wordt goed duidelijk in een reclameboodschap van een paar jaar geleden.

In 2014 raakte het Like A Girl-filmpje van Always bij mij een diepe snaar. Een aantal jongvolwassen vrouwen gedragen zich op de vraag ‘What does it mean to you when I say run like a girl?’ als aanstellerige wezens die allesbehalve snel rennen of hard gooien. Dan vraagt men hetzelfde aan een jong meisje. ‘It means to run as fast as you can’, antwoordt ze strijdvaardig.

Trek iedere dag je onzichtbare cape aan, en laat de wereld luidkeels horen dat je er bent!

Geconfronteerd met de uitspraak van de tienjarige, krijgen de oudere vrouwen een brok in hun keel. Wanneer ging het mis bij hen? Wanneer was het moment gekomen dat negatieve beelden en stereotypen over meisjes en vrouwen bij hen diep van binnen werden geïnternaliseerd? Dat deze zonder dat ze het door hadden, op hen begonnen te leunen, drukken en duwen tot ze vergeten wat het kleine meisje dat ze ooit waren ook alweer dacht.

Te veel vrouwen over de wereld leveren elke dag strijd, en soms, iets te vaak, maken vrouwen zichzelf gaandeweg in het leven steeds kleiner. Ze leggen als het ware hun eigen cape af, zien niet meer hoe krachtig ze zijn. Mijn pleidooi, niet alleen naar aanleiding van Internationale Vrouwendag, maar voor het hele jaar door aan alle vrouwen is dan ook: omarm je innerlijke superheldin. Trek iedere dag je onzichtbare cape aan, en laat de wereld luidkeels horen dat je er bent! ‘Lead like a girl’, als ode aan al die vrouwen van deze tijd die tegen alle stormen in toch hun stem laten horen.

Turkije: gevangen HDP-leider noemt poging tot partijverbod ‘beschamend’

0

Selahattin Demirtas, de gevangen ex-leider van de pro-Koerdische oppositiepartij HDP, heeft in een interview met de BBC gereageerd op het dreigende verbod op zijn partij.

Het Turkse Hof van Cassatie gaat bestuderen of de HDP banden heeft met de PKK. Mocht het Turkse hof beslissen dat die er inderdaad zijn, dan kan er een rechtszaak worden aangespannen om de op één na grootste oppositiepartij van Turkije te verbieden.

De extreemrechtse partij MHP, coalitiepartner van Erdogans AKP, heeft al aangegeven tot zo’n verbod te willen overgaan.

‘De HDP verbieden is verkeerd en nutteloos’, zegt Demirtas, die de AKP wanhopig noemt. ‘De poging van een partij om haar rivaal te verbieden in een poging haar stemmen te verhogen of een verkiezing te winnen, getuigt van een gebrek aan competentie en is beschamend.’

Demirtas zit in de gevangenis omdat hij ervan beschuldigd is propaganda te maken voor de PKK, die in Turkije, de EU en de VS op de terreurlijst staat. Hij roept de oppositie op tot eenheid tegen een dreigend verbod van zijn partij.

Onder het mom van ‘banden met de PKK’ zijn de afgelopen jaren in Turkije vele tientallen politici, intellectuelen en activisten de bak ingedraaid, waaronder dus Demirtas. Onder diens leiding werd de HDP een factor van belang in de Turkse politiek, die bij de verkiezingen van 2015 zelfs de AKP van een absolute meerderheid afhield.

Volgens critici gebruikt de Turkse overheid de aantijging van ‘banden met de PKK’ om dissidente stemmen de kop in te drukken. Hetzelfde zou hij doen met (vermeende) aanhangers van de islamitische geleerde Fethullah Gülen, volgens Erdogan het brein achter de mislukte couppoging van 2016.