Gisteravond zijn 159 demonstranten bij de Turkse Bogazici Universiteit in Istanbul gearresteerd, melden Turkse media.
Studenten en docenten aan deze universiteit demonsteren al wekenlang tegen de nieuwe rector, benoemd door president Erdogan. Ze vrezen dat hij de academische vrijheid de nek om zal draaien op deze universiteit, die van oudsher op het Westen gericht is.
Na een serie protesten en arrestaties rond de universiteit, eerder dit jaar, kozen de studenten voor protest in de vorm van tentoonstellingen en concerten rond de campus. Dit weekend veroordeelde de regering een kunstwerk van LHBT-betogers met daarop de Ka’aba, het centrale heiligdom in Mekka. Toen de studenten gisteren vakbonden en partijen opriepen mee te protesteren, sloot de politie de hoofdingang van de universiteit af (foto) en werden tientallen studenten ingerekend.
De nieuwe rector Meli Bulu, een prominent binnen Erdogans AKP, wilde aanvankelijk nog met de studenten in gesprek. Bulu ging naar de campus en hield een verhaal, waarin hij ook vertelde dat hij dol was op de metalband Metallica. Maar toen de demonstraties bleven voortduren, heeft hij zich opgesloten in zijn kantoor.
De nationalistisch-seculiere CHP, de grootste oppositiepartij in het land, roept Bulu nu op te vertrekken uit de universiteit en ‘deze lelijke situatie’ te beëindigen.
Veel wetenschappers zetten vraagtekens bij de academische prestaties van Bulu, die sinds de militaire coup van 1950 de eerste rector is die buiten de universiteit zelf om benoemd is. De rector heeft zich schuldig gemaakt aan plagiaat, zeggen ze. Bulu ontkent en zegt dat hij slechts vergeten was om voetnoten te plaatsen.
Iedereen had het er over, en na de eerste paar minuten wist ik gelijk: de Turkse Netflix-serie Bir Baskadir ga ik zo snel mogelijk afkijken. Het is inderdaad zoals de naam ook claimt, een serie die ‘anders is’, on-Turks Turks zou ik eraan willen toevoegen. Ze is nergens te vergelijken met die vermaledijde soaps die je op de schotelantenne tegenkomt: dus soaps waar niet wordt gescholden, waar er geen blootscenes zijn of alcohol of drugs gebruikt wordt en sigaretten worden afgeschermd door de censuur.
De beroemde comedian Cem Yilmaz zei een keer dat je liever oude Turkse maffiafilms kunt kijken om je algemeen beschaafd Turks op te krikken, te fake dus, zo beschaafd gaat het er namelijk niet aan toe in de Turkse onder- of bovenwereld. Toch kijken massa’s mensen – uit de arbeidende klasse en middenklasse – dagelijks naar een manier van leven die zij nooit zullen hebben en waarschijnlijk ook vaak zouden afkeuren: een leven met megahuizen, hulpjes, serveersters, chauffeurs, etentjes bij luxe restaurants en waar elke handeling urenlang wordt besproken in drie verschillende settings.
Niets van dat bij Bir Baskadir. Deze serie is zo dicht bij de werkelijkheid van Turken, dat ik soms keihard heb gelachen, maar ook af en toe een traantje heb gelaten. Natuurlijk is het uitermate boeiend hoe het ‘seculiere’ en ‘confessionele’ deel van Turkije zich erg moeizaam tot elkaar verhouden. Of hoe tekeer het kan gaan binnen de Koerdische gemeenschap in Turkije, de een rebels tegen het systeem en de ander meer traditioneel aan de kant van de conservatieve machthebbers. Het gaat er werkelijk zo diep en heftig aan toe, zo islamofoob en islamistisch tegelijk.
‘Bir Baskadir’ verwoordt de gevoelens die ik ook allemaal heb (gehad) tegenover mijn ouders, familieleden en andersdenkenden, maar nooit echt volledig heb kunnen uiten
Maar wat mij het meest raakte, was het ‘typisch Turkse’ van het niet direct kunnen of durven uiten van je emoties of mening. De enorme depressies en uitbarstingen waartoe zulke soms wel jarenlange opkroppingen kunnen leiden. Het komt allemaal heel dichtbij. Bir Baskadir verwoordt de gevoelens die ik ook allemaal heb (gehad) tegenover mijn ouders, familieleden en andersdenkenden, maar nooit echt volledig heb kunnen uiten. Behalve dan via gescheld, getier en jarenlange stiltes.
Het leven in gescheiden werelden, het leiden van dubbellevens en de sociale druk om te trouwen. De schreeuwende mannen, dichtgeklapte en patriarchaal onderdrukte vrouwen. Als je Turken enigszins wilt begrijpen, kijk dan Bir Baskadir.
Wat mooi was om te zien, ondanks de waanzin van alle vastgeroeste posities en denkbeelden over mannen en vrouwen, is dat een klein gebaar of afwijkende vraag ook opgepikt kan worden. Dat een man bijvoorbeeld niet altijd maar ‘hard’, ‘stoer’ of ‘beschermend’ hoeft te blijven.
Het is echt zoals de oud-commando tegen zijn vrouw zijn hart lucht: ‘Als er iets is om te huilen, zeg het dan, laten we samen huilen. Heb ik gehuild toen het misging met mijn werk, toen ik al mijn bezittingen verkocht, of toen mijn prachtige vrouw gek werd? Kunnen we in deze vergankelijke wereld niet even vrede hebben? ‘Vrede heb je pas in het graf’, zei mijn vader altijd. Als dat echt zo is, dan schijt ik liever op zo’n leven.’
Bir Baskadir is uiteindelijk mooie, bijzondere tv. De vraag is of we onze eigen levens ook kunnen veranderen? Turken moeten dan meer over hun gevoelens praten en niet iedereen met een andere mening tot het ultieme kwaad terroriseren. En Hollanders, tja, die moeten zich over hun superioriteitsgevoelens heen zetten en Bir Baskadir gewoon een kans geven (of stikken in hun islamofobie).
De communistische autoriteiten in Xinjiang, de noordwestelijke provincie van China waar de Oeigoeren en andere moslims wonen, hebben de religieuze besnijdenis in de ban gedaan. Dit meldt Radio Free Asia.
Een Oeigoerse vluchteling in Europa vertelt Radio Free Asia dat een kennis vorige maand naar een heropvoedingskamp is gestuurd vanwege het besnijden van zijn zesjarige zoontje. Hij heeft de besnijdenis van zijn zoon niet uitgebreid gevierd, maar een kleine ceremonie gehouden waarbij slechts enkele familieleden aanwezig waren.
Niettemin werd de man verraden en naar een van de heropvoedingskampen gestuurd, waar meer dan een miljoen Oeigoeren en andere moslimminderheden worden vastgehouden. Zij worden beschuldigd van ‘religieus extremisme’ en ‘separatisme’.
Besnijdenis is nog wel toegestaan in Xinjiang, maar moet plaatsvinden in een ziekenhuis. Het mag niet thuis gebeuren, waarbij de islamitische riten worden toegepast.
Ook andere religieuze riten worden aan banden gelegd door de communistische autoriteiten, meldt Radio Free Asia. Zo zouden de Oeigoeren de nikah niet meer mogen uitvoeren, een religieuze rite die plaatsvindt tijdens het huwelijk. Dit ritueel zou ‘religieus extremisme’ zijn.
The Washington Post meldt dat Saoedi-Arabië antisemitische en anti-homopassages uit zijn schoolboeken heeft geschrapt.
De krant citeert IMPACT-se, een in Israël gevestigde organisatie die antisemitisme in schoolboeken monitort. De organisatie is positief over de schoolboekhervormingen.
Onder meer de religieuze voorspelling van een oorlog waarin moslims alle joden zouden doden is nu geschrapt. Deze voorspelling vormt volgens IMPACT-se een belangrijke pijler van het antisemitisme in de islamitische wereld.
Verder worden ‘zionistische krachten’ er nu niet langer meer van beschuldigd om via geld en drugs de wereld te manipuleren en te overheersen.
Er is ook een passage geschrapt waarin staat dat homoseksualiteit met de dood bestraft dient te worden.
De schoolboeken blijven nog wel anti-Israël. De staat Israël staat niet op landkaarten aangegeven en het zionisme wordt nog steeds beschreven als een racistische politieke beweging. Ten slotte houden de schoolboeken ook vast aan een oud verhaal waarin joden als ‘apen’ worden beschreven.
Het Turkse ministerie van Binnenlandse Zaken heeft aangifte gedaan tegen politicus Kemal Kilicdaroglu. Hij leidt de nationalistisch-seculiere CHP, de grootste oppositiepartij in Turkije.
Kilicdaroglu steunt CHP-Kamerlid Berhan Simsek, die onlangs gouverneurs en rechters ‘militanten van de Turkse regering’ had genoemd. Op een vergadering van de CHP vorige week dinsdag heeft Kilicdaroglu de beschuldigingen van Simsek aan het adres herhaald.
Hierna twitterde minister van Binnenlandse Zaken Süleyman Soylu over het voorval, waarna het justitiële balletje ging rollen. Het ministerie van Binnenlandse Zaken diende ook een klacht in tegen Simsek. Een aantal gouverneurs heeft ook klachten ingediend tegen beide CHP-politici.
Volgens het Nationaal Observatorium voor Islamofobie, een Frans-islamitische NGO, is de moslimhaat in Frankrijk in 2020 enorm gestegen.
De NGO registreerde 235 aanvallen op moslims in 2020, een stijging van 55 procent in vergelijking met 2019 Aanvallen op moskeeën zouden met 35 procent zijn gestegen.
Volgens de NGO maken moslims in Frankrijk zich zorgen over negatieve vooroordelen bij sommige Fransen.
De regering-Macron stelde in oktober dat de islam ‘in crisis’ is, deed invallen bij moskeeën en islamitische stichtingen en stelde een ‘anti-seperatismewet’ voordie volgens critici de moslimgemeenschap verregaande beperkingen oplegt.
Frankrijk heeft met ongeveer zes miljoen moslims de grootste moslimbevolking van Europa. De meeste moslims in Frankrijk zijn afkomstig uit Noord-Afrika.
In februari vindt de Black History Month plaats: een jaarlijkse herdenking, ooit gestart in Amerika en overgewaaid naar onder meer Nederland, van sleutelfiguren en belangrijke gebeurtenissen in de geschiedenis van de Afrikaanse diaspora. De Kanttekening zet tien belangrijke zwarte denkers uit de VS, het VK en Afrika in de spotlights, die je moet kennen als je de hedendaagse discussies over racisme en discriminatie wilt begrijpen.
Ta-Nehisi Coates
De Amerikaanse journalist en auteur Ta-Nehisi Coates (1975) is vooral bekend van zijn artikelen in het maandblad the Atlantic, waarin hij de problematiek van de Afro-Amerikaanse bevolking behandelt en ‘witte suprematie’ beschrijft als een ideologie die diep geworteld is in de Amerikaanse samenleving.
Beeld: Wikimedia Commons / Eduardo Montes-Bradley
In 2014 zorgde hij voor veel ophef met zijn artikel ‘The Case for Reparations’. Coates wil herstelbetalingen voor Afro-Amerikanen, vanwege de eeuwenlange slavernij, het institutionele racisme en het discriminerende huisvestingsbeleid.
In zijn in 2015 verschenen boek Between the world and me vertelt Coates zijn zoon in de vorm van brieven wat het betekent om een zwarte man te zijn in de Verenigde Staten. Hij stelt onder meer dat ‘racistisch geweld is verweven met de Amerikaanse cultuur’. Het boek bereikte de eerste plaats op de bestsellerlijst van theNew York Times en ontving in 2015 de National Book Award in de categorie non-fictie.
Coates krijgt naast waardering ook kritiek. In 2017 schreef de zwarte intellectueel Cornel West een kritische beschouwing over Coates in de Britse krant the Guardian. Coates is volgens West het neoliberale gezicht van de zwarte vrijheidsstrijd, die ‘witte suprematie’ ‘fetisjiseert’ en presenteert als onveranderlijk, wat een collectieve strijd tegen racistische structuren zou verhinderen. Ook hekelt West de steun van Coates aan Barack Obama, de president die volgens West verantwoordelijk is voor de drone-aanvallen in het Midden-Oosten op ‘mensen van kleur’. Nadat alt-right-ideoloog Richard Spencer uit opportunistische redenen ook partij koos voor West, besloot Coates zijn Twitteraccount te verwijderen.
Cornel West
De Amerikaanse intellectueel Cornel West (1953) is hoogleraar Theologie en Afro-Amerikaanse studies. In 1980 promoveerde hij op een proefschrift over ethische aspecten van het marxisme. In 1993 bracht hij het boek Race Matters uit, een bundel essays waarin hij onder meer een analyse geeft van de rellen in Los Angeles 1992. Het boek werd een bestseller. Niet lang daarna nam West deel aan de National Conversation on Race, die was opgezet door president Bill Clinton.
Beeld: YouTube
In 1998 werd West hoogleraar aan Harvard University. Interne geschillen over Wests buitenuniversitaire activiteiten (West bracht in 2001 een hiphopalbum uit) brachten hem in 2002 terug naar Princeton University. In 2007 werkte West samen met muzikant Prince en nam een nieuwe versie op van diens nummer Dear Mr. Man.
West is erevoorzitter van de Democratic Socialists of America, een Amerikaanse socialistische partij. In 2004 steunde West de kandidatuur van Al Sharpton, die dat jaar tevergeefs een gooi naar het Amerikaanse presidentschap deed. De radicale democraat en socialist West haalt zijn intellectuele inspiratie uit meerdere tradities, waaronder het christendom, de zwarte kerk, marxisme, neopragmatisme en transcendentalisme.
Reni Eddo-Lodge
De Britse feministe, antiraciste en journaliste Reni Eddo-Lodge (1989) schrijft voor onder meer theNew York Times, the Guardian, BuzzFeed en Vice. Ze is echter vooral bekend vanwege haar in 2017 verschenen boek Why I’m no longer talking to white people about race, dat in 2020 opnieuw een bestseller werd. Op 16 juni 2020, drie weken na de dood van George Floyd, werd ze de eerste zwarte Britse vrouw die op nummer 1 in de Britse boekenlijsten stond.
Beeld: YouTube
In Why I’m No Longer Talking to White People About Race staat de vraag centraal wat het betekent om niet-wit te zijn in een wereld waarin wit-zijn de norm is. Racisme vind je volgens Eddo-Lodge in de politiek, op straat en in onze popcultuur. Het gaat niet alleen om de diepgewortelde angst voor massamigratie of een discussie over een zwarte James Bond, maar racisme vind je ook terug bij hoogopgeleide, beschaafde, tolerante burgers. Zij zijn het alleen subtieler. Om het structurele racisme tegen te gaan moeten we er ons allemaal bewust van worden.
Het boek geeft daarnaast een overzicht van de ervaringen van zwarte en Aziatische mensen in het Verenigd Koninkrijk, met inbegrip van de Atlantische slavenhandel, Indiase soldaten in de Eerste Wereldoorlog, de Bristol Bus Boycott, de rassenrellen van 1981 en de zwarte afdelingen van de Labourpartij.
Kimberlé Crenshaw
De Amerikaanse rechtsgeleerde, burgerrechtenactiviste en hoogleraar Kimberlé Crenshaw (1959) is gespecialiseerd in rassen- en gendervraagstukken. Ze muntte in 1989 de term ‘intersectionaliteit’. Ook stond ze mede aan de basis van de zogenoemde critical race theory. Dit is de theorie dat institutioneel racisme alomtegenwoordig is in een dominant ‘witte’ cultuur, dat machtsstructuren gebaseerd zijn op witte ‘privileges’ en ‘suprematie’ en de marginalisering van gekleurde mensen hierdoor blijft bestaan. Critical race theory wil witte machtsstructuren ontmaskeren en sociale en politieke verandering bewerkstelligen.
Beeld: YouTube
‘Intersectionaliteit’ is de notie dat mensen discriminatie en onderdrukking ondervinden op grond van een veelvoud van factoren. Een zwarte vrouw bijvoorbeeld wordt niet alleen gediscrimineerd omdat ze zwart is, maar ook omdat ze een vrouw is. En als ze ook nog eens moslima is, invalide en non-binair, dan is de discriminatie nog zwaarder.
Critical race theory en intersectionaliteit vormen de theoretische basis van genderstudies en hebben grote invloed op andere sociale wetenschappen en het publieke debat. Veel feministische activisten, columnisten, journalisten en schrijvers noemen zich intersectioneel en ijveren voor sociale rechtvaardigheid.
Crenshaw bezocht in juni 2019 ons land. De Kanttekening deed verslag van een bijeenkomst in The Black Archives in Amsterdam.
Vamba Sherif
Schrijver Vamba Sherif (1973) is geboren in Liberia. Hij woonde een tijdlang in Koeweit, waar zijn vader hoogleraar was. In 1991 vluchtte de familie naar Nederland, vanwege de Golfoorlog die toen uitbrak.
Beeld: YouTube
Sherif leerde Nederlands, studeerde rechten en bracht in 1999 zijn debuutroman uit: Het land van de vaders. Dit boek, dat deels gebaseerd is op de verhalen van zijn grootmoeder, gaat over de botsing tussen uit de Verenigde Staten teruggekeerde slaven en andere Liberianen.
Daarna volgden de romans Het koninkrijk van Sebah (2003), Zwijgplicht (2007), De Getuige (2011) en De zwarte Napoleon (2015). Dit laatste boek is een historische roman over de West-Afrikaanse heerser Samori Ture, die een vrijheidsstrijd vocht tegen de Franse en Britse koloniale overheersers. De romans van Sherif zijn in het Engels vertaald.
Sherif schrijft niet alleen romans maar zet zich actief in voor de zwarte letteren in ons land. In 2018 redigeerde Sherif – samen met Ebissé Rouw – de bundel Zwart: Afro-Europese literatuur uit de Lage Landen. Onder meer NRC-columniste Clarice Gargard, Trouw-columnist Babah Tarawally, OneWorld-hoofdredacteur Seada Nourhussen en Kanttekening-columnist Kiza Magendane schreven voor deze bundel een bijdrage.
Sherif publiceerde in veel Nederlandse media en internationale media, waaronder the New York Times en het Duitse tijdschrift KulturAustausch. Later dit jaar verschijnt het boek Ongekende liefde, waarin Sherif zijn levensverhaal vertelt aan zijn tienjarige dochter Bendu.
Sherif leeft voor literatuur, zo vertelde hij in een interview: ‘Literatuur laat me sprakeloos achter, met een gebroken hart. Soms treft een scène, en niet de hele roman, een zin, en niet een hoofdstuk, mij als een bliksemschicht; of zij voert mij op zinnelijke vleugels naar onvoorstelbare genoegens en pijnen.’
Chimamanda Ngozi Adichie
De Nigeriaanse feministe Chimamanda Ngozi Adichie (1977) wordt gezien als een van de belangrijkste Afrikaanse schrijvers van haar generatie. Haar werk – dat bestaat uit gedichten, toneelstukken, romans – is vertaald in meer dan dertig talen. Ze heeft hiermee veel internationale prijzen gewonnen. Haar beroemdste boeken zijn Half a yellow sun (2006), dat gaat over de oorlog in Biafra, en Americanah (2013), over een Nigeriaanse vrouw die naar de Verenigde Staten is geëmigreerd.
Beeld: Wikimedia Commons / Slowking
Ook is Adichie beroemd vanwege haar optredens. In haar TED-talk The danger of a single story uit 2009 betoogde de schrijfster dat het beperken van het perspectief tot slechts één van de vele mogelijke verhalen over mensen, groepen of plaatsen stereotypen en clichés creëert. Haar TED-lezing We should all be feminists (2013) werd miljoenen keren bekeken en fragmenten uit de lezing komen terug in de song ‘Flawless’ van Beyoncé. Adichie heeft hierover gemengde gevoelens, vertelde ze aan de Volkskrant, omdat sommigen zeggen dat Beyoncé haar beroemd heeft gemaakt, terwijl ze al jaren aan de weg timmert als schrijfster.
Voig jaar hield Adichie in Utrecht de elfde Belle van Zuylen-lezing, genoemd naar de beroemde achttiende-eeuwse Nederlandse schrijfster en feministe avant la lettre Belle van Zuylen. Het International Literature Festival Utrecht reikte haar toen ook de Belle van Zuylenring uit.
Kwame Anthony Appiah
De Ghanees-Britse filosoof, cultuurcriticus en schrijver Kwame Anthony Appiah (1954) houdt zich bezig met het begrip identiteit. Volgens hem zijn alle mensen op aarde gelijk, ongeacht hun ras, geslacht, seksuele voorkeur en andere vormen van identiteit. Appiah doceerde aan verschillende universiteiten, waaronder Harvard. Hij is sinds 2014 hoogleraar filosofie en rechten aan de Universiteit van New York.
Beeld: YouTube
Volgens Appiah stoppen we andere mensen wat al te graag in een hokje. We plakken ze labels op qua ras, godsdienst, sekse, maatschappelijke klasse, enzovoort. Maar de onderlinge overeenkomsten zijn volgens hem groter dan de verschillen, zo betoogt hij in het boek Cosmopolitanism: Ethics in a world of strangers uit 2007. Het ideaal van Appiah is een verlichte gemeenschap van wereldburgers, die met elkaar kennis maken en van elkaar leren door de dialoog.
Appiah is ook kritisch over bepaalde opvattingen die populair zijn in de eigen zwarte gemeenschap, zoals het zogenoemde Afrocentrisme. Dit is de ideologie dat de menselijke beschaving in Afrika begon, het Oude Egypte en de Carthaagse veldheer Hannibal zwart waren en dat Europa alles aan Afrika te danken heeft. Volgens Appiah is dit denken een pseudowetenschappelijk spiegelbeeld van het negentiende-eeuwse Eurocentrisme.
Zulke kritiek wordt door lang niet iedereen op prijs gesteld. Zo noemde hoogleraar Afrikaanse studies Molefe Kete Asante het werk van Appiah ‘anti-Afrikaans’. Appiah is pas sinds kort een Afrikaanse voornaam (Kwame) gaan gebruiken, in plaats van Anthony. Appiah doet dit om de lezer eraan te herinneren dat hij zwart is. Dat is maar goed ook, vindt Asante, want Appiah ‘schrijft en spreekt vaak alsof hij wit is’.
Taiye Selasi
De Brits-Amerikaanse schrijfster Taiye Selasi (1979) heeft een Ghanese en Nigeriaanse achtergrond. Ze werd geboren in Londen, maar groeide op in de Amerikaanse staat Massachusetts.
Beeld: YouTube
In 2005 publiceerde LIP Magazine haar artikel ‘Bye-Bye, Babar (Or: What is an Afropolitan?)’. Hierin gaf ze een nieuwe groep mensen in de Afrikaanse diaspora in het Westen een naam, namelijk de cosmopolitische zwarte mensen in de grote Amerikaanse en Europese steden die diversiteit omarmen en zich op verschillende plaatsen in de wereld thuis voelen. Het artikel werkte ze een jaar later uit tot een essay, dat werd bewerkt voor het toneel.
Daarnaast is Selasi auteur van het korte verhaal ‘Sex lives of African Girls’, dat in 2011 werd gepubliceerd in het literaire tijdschrift Granta, en de roman Ghana must go (2013). Deze roman, die tevens haar debuutroman was, kreeg wereldwijde aandacht.
Samen met schrijvers Priya Basil en Chika Unigwe en de schrijfster Nii Ayikwei Parkes verzorgde Selasi in 2014 in Duitsland de Tübinger Poetik-lezing. De vier auteurs vertegenwoordigen wat Taiye Selasi ‘Afropolitan Literature’ noemt.
Ibram X. Kendi
De Amerikaanse historicus, schrijver en antiracisme-activist Ibram X. Kendi (in 1982 ter wereld gekomen als Ibram Henry Rogers) is sinds juli vorig jaar directeur van het Centrum voor Antiracismeonderzoek aan de Universiteit van Boston.
Beeld: Wikimedia Commons / Larry D. Moore
Als historicus heeft Kendi artikelen gepubliceerd in diverse wetenschappelijke tijdschriften over sociale en Afro-Amerikaanse geschiedenis. Ook schrijft hij, net als Ta-Nehisi Coates, voor het maandblad the Atlantic. Bovendien is hij de auteur van vijf boeken, waaronder het in 2019 verschenen boek How to be an antiracist, dat een jaar later dankzij de moord op George Floyd een bestseller werd. Linkse recensenten prezen het boek de hemel in, vanwege ‘de briljant eenvoudige stijl’, terwijl rechtse recensenten het boek afbrandden.
Zo betoogde de tegendraadse zwarte filosoof Coleman Hughes dat het boek ‘slecht beargumenteerd, slordig onderzocht, onvoldoende op feiten gecontroleerd, en soms met zichzelf in tegenspraak’ was. Omdat Kendi ‘antiracistische’ meningsuiting, wetten en beleid wil afdwingen zijn de doelen die hij voorstaat ‘openlijk totalitair’, aldus Hughes.
In 2020 pleitte Kendi voor een Departement van Antiracisme, dat als taak zou moeten hebben ‘het vooraf controleren van al het lokale, staats- en federale overheidsbeleid, om er zeker van te zijn dat het geen raciale ongelijkheid oplevert’. Ook moest dit departement het overheidsbeleid controleren en de bevoegdheid hebben om disciplinair op te treden tegen ‘beleidsmakers en overheidsfunctionarissen die hun racistische beleid en ideeën niet vrijwillig veranderen.’
Kendi zorgde voor veel ophef toen hij het adopteren van zwarte kinderen door witte adoptieouders op Twitter fel bekritiseerde en in verband bracht met kolonialisme. Alt-right-ideoloog Richard Spencer retweette de tweet van Kendi, met de opmerking ‘Niet onjuist’, wat leidde tot veel kritiek op de zwarte historicus. Kendi krabbelde vervolgens een beetje terug, door te stellen dat hij niet gelooft dat witte pleegouders inherent racistisch zijn.
Coleman Hughes
De Amerikaanse schrijver Coleman Hughes (1996) schrijft voor de rechtse website Quillette en voor City Journal, een magazine dat verbonden is aan de conservatieve denktank Manhattan Institute for Policy Research. Daarnaast schreef hij stukken voor onder meer the Spectator, the New York Times, the Wall Street Journal, National Review en the Washington Examiner.
Beeld: YouTube
Hughes heeft bovendien een eigen podcast, Conversations with Coleman. Onder andere de atheïstische polemist Sam Harris, de linkse filosoof Noam Chomsky, de rechtse historicus Niall Ferguson (de partner van Ayaan Hirsi Ali) en de omstreden journalist Douglas Murray, beschuldigd van moslimhaat en extreemrechtse complottheorieën, zijn bij Hughes te gast geweest.
De ster van Hughes is stijgende. In december vorig jaar werd de jonge auteur opgenomen in de Forbes ‘30-onder-30-lijst’ voor het jaar 2021 in de categorie media. In de Franse krant le Monde noemde Stéphanie Chayet Hughes één van de vier ‘anticonformisten van het antiracisme’, samen met Glenn Loury, Thomas Chatterton Williams en John McWhorter. In de Kanttekening schreef opiniemaker Paul Verhoeff over Hughes, Glenn Loury, en John McWhorter een column, waarin hij aandacht vroeg voor deze ‘gematigde geluiden’.
Tot enkele jaren geleden was Hughes een uitgesproken aanhanger van de Black Lives Matter-beweging, maar is gaandeweg kritisch over de ‘antiracistische dogma’s’ geworden. Zo plaatst hij kanttekeningen bij het politiegeweld tegen Afro-Amerikanen en hekelt hij het woke activisme van witte antiracisten, die voor gevoelens van vervreemding zouden zorgen bij zwarte mensen.
In 2019 getuigde Hughes voor een commissie van het Huis van Afgevaardigden, die zich boog over het vraagstuk van herstelbetalingen voor de slavernij. Hughes is hier een fervent tegenstander van. ‘Als we vandaag herstelbetalingen zouden doen, zouden we het land alleen maar verder verdelen, waardoor het moeilijker wordt de politieke coalities te vormen die nodig zijn om de problemen op te lossen waarmee zwarte mensen vandaag worden geconfronteerd.’
Moslimvrouwen in het Zuid-Afrikaanse leger mogen nu ook een hijab dragen als onderdeel van hun uniform. Dit meldt de Arabische nieuwszender al Jazeera.
Majoor Fatima Isaacs (foto) was in juni 2018 strafrechtelijk aangeklaagd wegens ‘opzettelijke tarting en het niet opvolgen van wettige instructies’. Dit, nadat haar meerdere haar had gevraagd haar hoofddoek te verwijderen wanneer ze in uniform was.
Een militaire rechtbank in Kaapstad trok in januari 2020 alle aanklachten in. Voor Isaav werd een uitzondering gemaakt. Ze mocht een strakke zwarte omslagdoek op haar hoofd dragen tijdens dienst, zolang het haar oren niet bedekte.
Het leger wijzigde zijn kledingbeleid niet. Dit zette Isaacs ertoe aan om bij het Zuid-Afrikaanse Hof beroep aan te tekenen tegen de regels die het dragen van een hijab beperken.
De Zuid-Afrikaanse defensiemacht stemde er deze week uiteindelijk mee in haar beleid te wijzigen. Moslimvrouwen mogen nu tijdens dienst een hijab dragen.
De succesvolle ondernemer Elon Musk heeft met de Turkse president Erdogan gebeld. Onderwerp van het gesprek: mogelijke samenwerking tussen Turkije en Musks bedrijf SpaceX met betrekking tot ruimtevaarttechnologie.
‘We zullen de ontwikkelingen in de technologie blijven volgen, zowel in ons land als in de wereld, en steun blijven geven aan elke stap die ons volk ten goede komt’, schreef de president op zijn sociale media-accounts.
Het telefoongesprek kwam weken nadat Turkije zijn communicatiesatelliet Türksat 5A in een baan om de aarde had gebracht, met behulp van de Falcon 9-raket van SpaceX.
Wanneer Türksat 5A in een baan om de aarde komt, heeft Turkije zeven satellieten in de ruimte. Turkije gebruikt de satellieten voor communicatiedoeleinden en voor militaire doeleinden.
De Turkse imam van de Yesil Camii moskee in Houthalen-Helchteren moet België verlaten, melden Vlaamse media. De imam schreef op Facebook dat homoseksualiteit in de islam verboden is en ziekte en verval met zich meebrengt.
Zo deelde hij een bericht waarin hij zei achter Ali Erbas te staan, de directeur van het Turkse Diyanet, een soort ministerie van Godsdienstzakent. Erbas heeft zich in het verleden zeer negatief over homoseksualiteit uitgelaten. Bovendien zou de imam de boodschap onderschrijven dat ‘homoseksualiteit een virus is van het kapitalisme en de democratie’.
‘Wie haat komt zaaien in onze maatschappij heeft hier geen plaats,’ aldus minister Sammy Mahdi (Asiel & Migratie), die besloten heeft de verblijfsvergunning van de imam niet te verlengen.
Behalve de imam zelf ligt ook de moskee in Houthalen-Helchteren (foto) onder vuur. De Facebookpagina van de moskee deelde een bericht van Diyanet, waarin staat dat homoseksualiteit verboden is omdat het de toekomst en de familie zou ondermijnen. De Vlaamse regering is een procedure gestart om de erkenning van de moskee in te trekken.
‘Diegenen die buiten de lijntjes kleuren, aanvaarden we niet’, aldus minister Bart Somers (Binnenlandse Zaken). ‘Ik zal niet aarzelen om ertegen op te treden. Op die manier bewaken we onze vrijheden.’
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
