19.5 C
Amsterdam
Home Blog Pagina 476

De vijf zuilen met Jeanette Chedda: ‘Ik zeg nooit meer dat ik geen goede moslim ben’

Fitria Jelyta
-
0
De vijf zuilen met Jeanette Chedda: ‘Ik zeg nooit meer dat ik geen goede moslim ben’

Tijdens de maand ramadan gaat de Kanttekening elke week in gesprek met bekende Nederlandse moslims. Aan de hand van de vijf zuilen van de islam vragen wij hen het hemd van het lijf. Hoe belijden ze het geloof? Wat betekent de islam voor hen? En hoe ervaren zij als moslims het leven in Nederland? Deze week: de Surinaams-Nederlandse Jeanette Chedda (38), spreker, model en gehandicaptenactivist. Tijdens de Tweede Kamerverkiezingen stond zij op nummer vier van de kandidatenlijst voor BIJ1. Voor dezelfde partij richtte ze vlak daarna de Delftse afdeling op en werd zij lijsttrekker tijdens de gemeenteraadsverkiezingen, maar wist er nog geen zetel te behalen.

Ik getuig dat er geen God is dan Allah, en dat Mohammed (vrede zij met hem) Zijn boodschapper is

‘De opa van mijn moeder had iets in mijn oor gefluisterd bij mijn geboorte, de shahada – geloofsgetuigenis – en de adzhan – oproep tot het gebed. Dat is bij ons traditie. Mijn moeder vertelde me erover, ook hoe speciaal dit moment voor haar was; zij hield veel van hem. Ik zie de foto die we ervan hebben nog voor me.

‘Zelf heb ik de geloofsgetuigenis eigenlijk nooit uitgesproken, maar ik kom uit een islamitisch gezin. Mijn ouders hebben het geloof van jongs af aan meegekregen, ik ook, maar niet altijd gepraktiseerd. Bij mijn vader zijn de meeste familieleden christelijk en hindoeïstisch, bij mijn moeder islamitisch.

‘Ik kan mij herinneren dat het vroeger niet echt gewaardeerd werd dat ik meedeed met hindoe-rituelen. Ik merk die onderlinge spanningen al mijn hele leven. Ik had daar altijd veel moeite mee, want ik wilde geen kant kiezen. Toch zie ik de verschillende religies binnen mijn familie als een verrijking, en denk ik iedere dag aan God. Het is niet dat ik actief met God in gesprek ga, zoals je weleens in films ziet, maar dat zou ik wel willen. Eigenlijk heb ik altijd al geweten dat ik het geloof wil praktiseren, alleen wist ik niet wanneer.’

 Ik verricht dagelijks de vijf verplichte gebeden

‘Omdat ik mijn religie meer onderdeel wil maken van mijn leven, dacht ik laatst: en nu wil ik leren bidden. Ik heb nog nooit die behoefte om te bidden zo sterk gevoeld als nu. Mijn zusje, praktiserende moslima, heeft daar een hele grote rol in. Haar toewijding voor het geloof inspireert mij. Toen ik haar vroeg of zij mij wilde leren bidden, werd zij emotioneel; ik ook. Onze band verloopt soms moeizaam. Ik heb sterk het gevoel dat het geloof ons nu dichter tot elkaar kan brengen. Ze heeft mij zelfs al huiswerk gegeven, haha. Toen kwam ook nog dit interviewverzoek, wat het gevoel om mij te verdiepen in het geloof versterkte.

‘Ik heb nog nooit die behoefte om te bidden zo sterk gevoeld als nu’

‘Ook andere mensen inspireren mij om het geloof te praktiseren, zoals de Egyptisch-Nederlandse rapper Josylvio. Hij heeft weleens problematische teksten, maar toen hij echtgenoot en vader werd, stopte hij met blowen, werd hij een gezinsman en deelde hij meer over hoe hij zijn geloof praktiseert, zoals bidden en vasten. Heel inspirerend, en een mooi voorbeeld voor de jeugd die hem volgt. Sowieso heb ik diep respect voor wat hij zakelijk heeft neergezet en hoe hij altijd zorgt dat de mensen om hem heen ook meegaan in zijn succes of zelf succesvol worden. Eigenlijk heb ik ook wel een beetje een crush op hem.

‘Samen met mijn nicht ben ik ooit naar een feest gegaan waar Josylvio optrad. We stonden naast het podium, de meest veilige plek voor mensen in een rolstoel. Bij zijn nummer Hey Meisje draaide hij zich naar ons toe. Hij keek mij aan, ging door zijn knieën en rapte een refrein aan mij. Ik gleed bijna van mijn rolstoel, haha. Ik ga best vaak naar optredens, en je hoeft mij niet speciaal aandacht te geven, maar hij deed het gewoon. Ik zag dat als een teken van dat hij mij ziet, wat ik over het algemeen niet gewend ben van mensen. Als dat dan wordt gedaan door iemand die ik bewonder, dan voelt dat heel speciaal. Elke keer als ik Hey meisje hoor, word ik nu blij. Soms zet ik het ook op als ik me minder goed voel. Dat helpt vaak.’

Jaarlijks betaal ik de zakaat: 2,5 procent van mijn inkomsten gaat naar de behoeftigen

‘Ik hoop dat ik heel vrijgevig ben; dat probeer ik wel altijd te zijn. Maar 2,5 procent? Dat weet ik niet. Ik geef wel graag geld uit aan mijn broer, zusje en moeder. Toen mijn vader nog leefde, gaf ik ook veel geld uit aan hem, want hij had het niet.

‘Naast het uitgeven van geld, vind ik het belangrijk om tijd door te brengen met mijn familie. Vroeger ging ik echt naar alle familieleden en wilde ik iedereen helpen. Maar daar ben ik mee gestopt, omdat dat echt te veel was. Ik heb mij beperkt tot wie het dichtst bij mij staan: mijn oma, moeder, broertje, zusje en een nicht die ik dagelijks spreek. Andere familieleden zie ik nog wel, maar veel minder vaak.

‘In het proces van het accepteren van mijn handicap ben ik erachter gekomen dat ik mijn tijd en energie alleen wil investeren in mensen die mij hetzelfde gunnen. Niet dat ik altijd iets moet terugkrijgen voor wat ik geef, maar het moet niet alleen van één kant komen. Dat is niet gezond. Daarom heb ik nu een kleine kring van familieleden overgehouden waar ik mijn tijd, geld en energie met liefde in wil investeren.’

Ik vast ieder jaar tijdens de heilige maand ramadan

‘Ik vast niet. Tijdens elke poging die ik had gedaan om te vasten, werd ik ziek. Het was voor mij al jarenlang een struggle om een eetpatroon te hebben dat bij mij past, en nu heb ik dat eindelijk. Daarom durf ik het nog niet aan om weer te vasten. Soms ben ik iemand die voor alles of niets gaat, dus in het geloof wil ik meteen alles doen. Maar dat is voor mij niet haalbaar en niet gezond, dus pak ik het stapsgewijs aan. Mijn volgende stap: het starten met bidden. In sha Allah – als God het wil – komen de andere dingen er vanzelf bij.’

‘In mijn familie wordt er wel gevast en Eid al Fitr (Suikerfeest, red.) gevierd. Ook gaan we eten bij familieleden. De afgelopen jaren heb ik het klein gehouden en vierde ik Eid samen met mijn oma van moeders kant. Bij eerdere Eid-vieringen voelde ik mij niet altijd onderdeel van het geheel. Het is vooral een gevoel dat vanuit mijzelf komt. Ik heb mij lang geen ‘goede moslim’ gevoeld, maar ik heb mezelf een tijd geleden beloofd dat ik dat niet meer ga zeggen. Het is niet aan mij om te oordelen of ik een goede moslim ben of niet, en zeker ook niet aan anderen. Vanuit deze gedachte en het nummer Only God Can Judge me door 2Pac heb ik ‘Alleen God kan over mij oordelen’ in het Arabisch op mijn arm laten tatoeëren. Ook weer zoiets: tatoeëren is haram, dus niet toegestaan in het geloof – en toch heb ik het gedaan.’

‘Soms ervaar ik nog steeds een interne worsteling. Zoals afgelopen zaterdag, toen ik een spreekklus had tijdens het Seks Festival in Utrecht. Ik dacht: ‘Leuk hoor, Chedda. Een seksfestival tijdens de ramadan en er ook nog eens over posten op Instagram – in je lingerie’. Het voelt zo tegenstrijdig. Hoewel ik er zenuwachtig voor was, heb ik het wel gedaan. Ik vind het belangrijk om mijn ervaringen als gehandicapte moslima van kleur te delen. Dit perspectief ontbreekt nog te vaak. Maar dat kan ik niet in mijn hoofd rijmen met mijn huidige beeld van moslim zijn.

‘Het is niet aan mij om te oordelen of ik een goede moslim ben of niet, en zeker ook niet aan anderen’

‘Het geloof ervaar ik ook als het afleren van bepaalde gewoontes, zoals het veroordelen van anderen en te hard zijn naar jezelf toe. Als mensen zijn wij constant op zoek naar wat goed en fout is, naar een label. Maar ik kan het geen label geven. Ik vind dat ik moslim kan zijn en toch naar een seksfestival kan gaan om te vertellen over mijn ervaringen. En toch weet ik ook dat het niet de bedoeling is om als moslim zo openlijk je seksualiteit te uiten. Het blijft een interne worsteling, maar dat hoort bij het ontdekken van mijn positie ten opzichte van mijn geloof.’

‘Ondanks die interne strijd heb ik voor het eerst in mijn leven het gevoel dat ik op het goede pad zit. Ik vind het leven, naast ingewikkeld, ook zo rijk. En er komen zoveel mooie dingen op mij af, waar ik ontzettend dankbaar voor ben. Ik hoop dat ik altijd nederig zal blijven en mijn ego nooit de overhand laat nemen. Met dit besef komt voor mij het verlangen om mij te verdiepen in het geloof.’

Minimaal één keer in mijn leven verricht ik de hadj: de bedevaart naar Mekka

‘Ik zou heel graag op hadj willen gaan, maar ik kijk er met zorgen tegenaan. Ik ben bang voor de drukte rond de kaaba. Is het überhaupt rolstoeltoegankelijk? Daar heb ik me nog niet in verdiept. Ze zullen dat vast wel goed geregeld hebben, want veel ouderen en mensen die slecht ter been zijn gaan erheen. Ik denk dat ik er met mijn broertje heen wil gaan, omdat er niemand anders is met wie ik erheen wens te gaan.’

‘Laatst was ik in mijn eentje op reis naar Marsa Alam, Egypte. Even een break na twee jaar campagne. Ik had op de basisschool veel geleerd over de Oude Egyptenaren, hiërogliefen, de papyrus en de farao’s. Eenmaal daar kwam dat allemaal terug. Wat een rijk, fascinerend, prachtig land. Ik heb een all inclusive-vakantie geboekt, heb excursies gedaan naar El Quseir en Luxor. Ik heb op momenten echt gehuild van geluk. Zo welkom voelde ik mij er. Ik heb nog nooit zulke aardige, behulpzame mensen ontmoet. Als mensen mij in Nederland helpen, voelt dat gewoon anders. In Egypte komt het oprecht over. Ik hoefde bijna niets te doen of erom te vragen, en ik werd al geholpen.

‘Wat mij ook opviel: Egypte is een mengelmoes aan culturen en religies. Ik heb daar mensen ontmoet die mijn familieleden hadden kunnen zijn. Ik zei tegen de badmeester dat hij op mijn oom leek. Hij zei: ‘Ik ben vanaf nu je oom’. Ik zag echt de oprechte moeite die mensen voor mij deden om mij een fijne tijd te laten beleven. Daardoor voelde het als thuis.’

Hoe Sartres strijdfilosofie onderdrukten helpt om zichzelf te bevrijden

Shawintala Banwarie
-
0
Hoe Sartres strijdfilosofie onderdrukten helpt om zichzelf te bevrijden

De Franse filosoof en auteur Jean-Paul Sartre (1905-1980), wiens sterfdag vandaag is, is in het Westen vooral bekend als aartsvader van het existentialisme en om zijn literaire werk. Maar denkers buiten Europa kennen Sartre als één van de eerste Europese intellectuelen die verbinding zochten met de Derde Wereld, en als iemand die actief meedeed aan de strijd tegen kolonialisme en apartheid.

In zijn boek Qu’est-ce que la littérature? (Wat is literatuur?) uit 1947 schrijft Sartre dat het doel van zijn literaire werk is om oplossingen te brengen voor maatschappelijke en sociale vraagstukken. Voor hem dragen schrijvers een morele verantwoordelijkheid om politieke kwesties aan de orde te stellen en om de lezer aan het denken te zetten. Sartre keerde zich hiermee tegen de negentiende-eeuwse burgerij, die volgens hem faalde om de ‘universele mens’ aan te spreken en in plaats daarvan de maatschappij indeelde in klassen.

De Franse socioloog Pierre Bourdieu noemde Sartre een ‘totale intellectueel’ vanwege zijn excelleren in literatuur, filosofie en cultuur en zijn politieke betrokkenheid. Die politieke betrokkenheid richtte zich ook op de Derde Wereld. Sartre gebruikte zijn existentiële filosofie als een instrument om koloniale machtsstructuren en de onderdrukking van ‘de ander’ bloot te leggen.

In zijn essay over antisemitisme, dat hij schreef kort aan na de bevrijding van Parijs in de zomer van 1944, legt Sartre het psychologisch mechanisme achter Jodenhaat bloot, vertelt historicus en Sartre-kenner Wim Berkelaar. ‘Het negatieve beeld van de Jood wordt als het ware door de antisemiet bedacht. Dat wil zeggen: zijn denkbeelden over de Joden berusten op de eigen vooroordelen en angst.’

Dit vormt dé fundamentele basis voor Sartres existentialisme: het denkbeeld over ‘de ander’ berust volgens Sartre nooit op biologische, religieuze of culturele factoren, maar is bedacht door de racist zelf.

Sartres ideeën over ‘de ander’ zijn nog steeds actueel. Je kunt zijn essay over antisemitisme ook toepassen op racisme en moslimhaat. Sartre schreef hier zelf ook over. In zijn essay Présence noir (1948), zijn boek Situations, V: Colonialisme et néo-colonialisme (1964) en in zijn postuum gepubliceerde Cahiers pour une morale (1983) werkte Sartre zijn filosofie over ‘de ander’ verder uit, over hoe de zwarte mens bevrijd kon worden van kolonialisme.

In zijn essay Orphée Noir (1976), oorspronkelijk gepubliceerd als voorwoord in Présence noir, deconstrueert Sartre de sociale structuren waarin de zwarte bevolking werd gedomineerd door de Europeanen. De onderdrukking van de zwarte mens was volgens Sartre het gevolg van een witte perceptie die de zwarte persoon reduceert tot een object en tot niets anders dan de raciale identiteit. Hierdoor blijft de zwarte mens, aldus Sartre, in een onderdanige positie.

‘Hier staan ​​zwarte mannen naar ons te kijken, en ik hoop dat u – net als ik – de schok zult voelen om gezien te worden. Drieduizend jaar lang heeft de witte man het voorrecht genoten om te zien zonder gezien te worden.’

De dominante machtsstructuur moet doorbroken worden, schrijft Sartre, waardoor de zwarte mens niet langer een object is, maar een individu met een eigen identiteit. Sartre schrijft dan ook bewondering te hebben voor de Négritude, een revolutionaire beweging van zwarte dichters. Zij wilden door middel van kunst en poëzie een Afrikaanse zelf creëren, dat niet meer afhankelijk is van de witte dominante structuur.

Sartre pleitte daarnaast voor een echte aanwezigheid van zwarte mensen in de Europese samenleving; een aanwezigheid waarbij de zwarte mens niet alleen binnen de bestaande westerse sociale structuren functioneert, maar ook daadwerkelijk een onderdeel vormt van Europa’s intellectuele en sociale maatschappij. Bovendien sprak hij zich tijdens een persconferentie in Parijs in 1966 uit tegen de Apartheid in Zuid-Afrika en beschreef de Apartheid als inherent racistisch en de absolute superioriteit van de witte mens.

Vlak na de Tweede Wereldoorlog waren jonge Arabische intellectuelen ook bezig met het creëren van hun eigen ‘zelf’ en wilden ze zich ontworstelen aan het kolonialisme. Frankrijk was in het Midden-Oosten en vooral in Noord-Afrika een zeer aanwezige koloniale macht, en beschouwde Algerije zelfs als een Franse provincie.

Sartres antikoloniale ideeën vonden hun weerslag bij Arabische intellectuelen. Zo beschrijft historicus Yoav di-Capua in zijn boek No Exit uit 2018 uitvoerig hoe belangrijk hij was voor het Midden Oosten en Afrika. Sartre was één van de eerste prominente denkers die tegen de Franse oorlog in Algerije (1954-1962) protesteerde en van mening was dat Algerije onafhankelijk moest worden.

De filosofie van Sartre zette de Arabische intellectuelen ertoe om een authentieke en existentieel vrije identiteit te ontwikkelen.

‘De Arabieren groeiden, net als de gekoloniseerde volkeren over heel de wereld, op met het idee dat zij geleid moesten worden door Europeanen, omdat hun culturen en religies irrationeel en niet met democratie verenigbaar zouden zijn’, schrijft Di-Capua in No Exit. ‘Tientallen jarenlang werd hun identiteit vastgepind op hun raciale identiteit, waardoor ze niet bevrijd konden worden van hun inferieure positie.’

Op het moment dat de intellectuelen uit het Midden-Oosten in aanraking kwamen met de filosofie van Sartre veranderde hun zelfbeeld drastisch, aldus Di-Capua.

Sartre leerde hen dat de koloniale overheersers hen een negatief zelfbeeld hadden ingeprent. ‘Het is iets wat hen is overkomen, maar niet iets wat hen identificeert.’ Pas toen ze dit beseften, konden Arabische intellectuelen een positieve eigen identiteit ontwikkelen. Sartres populariteit onder Arabische intellectuelen liep echter een gevoelige deuk op, toen hij bekend maakte dat hij geen kant wilde kiezen in het Israëlisch-Palestijnse conflict.

‘Tijdens de oorlog omhelsde Sartre het marxisme, dat in tegenstellingen is uitgedrukt, en die hem bracht tot een strijd tegen de onderdrukker’

Sartre was niet vrij van controversiële uitspraken; zo werd er veel ophef gemaakt over Sartres voorwoord in het boek The wretched of the Earth (1961) van Frantz Fanon. Hierin schrijft de Franse filosoof dat het gekoloniseerde volk geen andere keus heeft dan geweld te gebruiken tegen de onderdrukker om aan de onderdrukking te ontkomen.

Hoewel Sartre geweld niet expliciet goedkeurt, spreekt hij wel de gedachtegang achter geweld uit, wat tot ergernis bij zijn tijdgenoten leidde. Zo schrijft Hannah Arendt in haar boek On violence (1970) dat Sartre in zijn passages geweld zou verheerlijken. De Franse existentialistische filosoof en schrijver Albert Camus (1913-1960) besloot zelfs zijn hechte vriendschap met Sartre te verbreken. Dit deed Camus omdat onrecht volgens hem niet met geweld kan worden bestreden.

‘De radicale houding van Sartre kan worden gezien als een uiting van de zelfhaat die hij voor de Tweede Wereldoorlog had ontwikkeld’, zegt historicus Wim Berkelaar. ‘Sartre zat vol schuldgevoelens, omdat hij ervoor koos om niet in verzet te gaan tegen de nazi’s. Bovendien kwam hij uit de bevoorrechte bourgeois, waardoor hij nog meer schuldgevoelens kreeg. Tijdens de oorlog omhelsde Sartre het marxisme, een strijdfilosofie die in tegenstellingen is uitgedrukt, en die hem bracht tot een strijd tegen de onderdrukker.’

De Sovjetinvasie van Hongarije in 1956 was een keerpunt, aldus Berkelaar. ‘Sartre brak toen met de Sovjet-Unie en werd steeds radicaler, en sloeg door in zijn activisme tegen onderdrukking. Vooral wanneer hij Fanon tegenkwam en zijn zeer omstreden voorwoord schreef, waarin Sartre vanuit een koloniaal heersersperspectief beredeneerde dat geweld tegen de Fransen en tegen Rusland gerechtvaardigd was.’

Hoe radicaal ook, Sartre heeft wel zich ingezet voor de onderdrukten. Hij heeft daarmee activisten en intellectuelen in Afrika en het Midden-Oosten mede geïnspireerd om een eigen postkoloniale identiteit te ontwikkelen. Academici en activisten van vandaag kunnen veel leren van Sartre, vindt Di-Capua.

‘Terwijl in de Westerse mainstream media dekolonisatie wordt gekenmerkt als simpelweg het verlaten van de Europese machtshebbers uit het bezette gebied, toonde het werk van Sartre aan dat er veel meer moest gebeuren om het onderdrukte volk te verlossen. Sartre erkende dat dekolonisatie een psychologisch en emotioneel proces is, waarbij het volk verlost zal moeten worden van de mentale slavernij.’

Ophef in Frankrijk om video van ‘islamofobe aanval’ op twee vrouwen

de Kanttekening
-
0
Ophef in Frankrijk om video van ‘islamofobe aanval’ op twee vrouwen

Er is commotie in Frankrijk om een video van een worsteling tussen een man en twee vrouwen, waarvan een gesluierd is. De politie is een onderzoek gestart.

In het korte filmpje is te zien dat de man een telefoon in de hand van een vermoedelijke ongesluierde moslima probeert af te pakken. Wanneer hij daar in slaagt, smijt hij de telefoon op de grond.

Volgens lokale media hadden de vrouwen en de man ruzie om de hond van de man. De hond zat niet aangelijnd en de vrouwen waren bang. Volgens de slachtoffers begon de man te lachen en hun religie belachelijk te maken.

Volgens de man begonnen de vrouwen juist te dreigen hij zijn hond moest aanlijnen, omdat ze zijn hond anders zouden afmaken. Ook zouden ze hem ‘homofoob’ hebben beledigd. Ze begonnen hun telefoons te pakken om hem te filmen, verklaart hij, wat hij dan zelf ook maar terug ging doen. De vrouw zonder sluier zou juist zijn telefoon hebben afgepakt.

Op het moment dat nu online staat, pakt de man een telefoon af. Het is nog niet geheel duidelijk of het zijn eigen telefoon is of die van de vrouw.

Op sociale media in Frankrijk is veel ophef over de beelden, ook omdat nieuwszenders geen aandacht aan het voorval schenken in een tijd van verkiezingen die met veel anti-islamsentimenten gepaard gaan. Zo beloofde de radicaal-rechtse kandidaat Marine le Pen vorige week nog boetes op te leggen voor het publiekelijk dragen van een hijab.

In Frankrijk wonen zes miljoen moslims op een bevolking van 65 miljoen. Veel NGO’s en moslims zijn bezorgd over het uitblijven van een daadkrachtige ‘islamofobie-aanpak’ in het land.

Turkije: verbod dreigt voor prominente vrouwenrechtenorganisatie

de Kanttekening
-
0
Turkije: verbod dreigt voor prominente vrouwenrechtenorganisatie

Het Turkse Openbaar Ministerie wil de prominente Turkse vrouwenrechtenorganisatie ‘Wij Zullen Femicide Stoppen’ opdoeken. Dit meldt de Turkse nieuwssite Duvar.

De vrouwenrechtenorganisatie voert campagne tegen vrouwenmoorden – ‘femicide’- in Turkije en levert vaak kritiek op de Turkse regering. Turkije zou ‘systematisch’ in gebreke blijven in de aanpak van structureel geweld tegen vrouwen, onder meer door ‘inadequate wetgeving’.

De Turkse aanklager vindt op haar beurt dat het vrouwenplatform in strijd met ‘de wet en zedelijke normen’ handelt.

Wij Zullen Femicide Stoppen houdt alle gerapporteerde moordpartijen op vrouwen door gewelddadige mannen bij. Volgens de laatste gegevens zijn er in Turkije vorige maand ten minste 24 vrouwen vermoord door mannen.

De organisatie ziet de aanval niet alleen als een aanval op hun strijd: ‘We weten dat dit ook een aanval is op de gehele democratie van open debat en vrije meningsvorming.’

Wij Zullen Femicide Stoppen eist ook dat het door de regering afgevoerde Vrouwenverdrag van Istanbul, dat rechten van vrouwen en de LHBTIQ+-gemeenschap waarborgt, weer wordt heringevoerd.

WHO-topman: ‘witte en zwarte levens’ krijgen niet evenveel aandacht

de Kanttekening
-
0
WHO-topman: ‘witte en zwarte levens’ krijgen niet evenveel aandacht

Slachtoffers van humanitaire crises in Afrika en de islamitische wereld krijgen slechts een fractie van de aandacht die witte Oekraïners krijgen. Tot die pijnlijke constatering komt Tedros Adhanom Ghebreyesus, topman van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO).

Hij vraagt zich af of ‘de wereld echt evenveel aandacht schenkt aan zwarte als witte levens’, gezien de aanhoudende noodsituaties in Ethiopië, Jemen, Afghanistan en Syrië. Hij wil meer geld en aandacht voor andere crises in de wereld.

‘Ik moet bot en eerlijk zijn dat de wereld de mensheid niet op dezelfde manier behandelt’, zei hij gisteren op een virtuele persconferentie vanuit het WHO-hoofdkwartier in Genève. ‘Sommigen zijn meer gelijk dan anderen. En als ik dit zeg, doet het me pijn. Omdat ik het zie. Heel moeilijk te accepteren – maar het gebeurt.’

Tedros noemt de toestand in de Ethiopische regio Tigray, waar als gevolg van een burgeroorlog de gezondheid van miljoenen mensen wordt bedreigd, de meest schrijnende situatie in de wereld op dit moment.

De WHO-topman komt zelf ook uit Tigray. Het doet hem pijn dat mensen daar van de honger omkomen en onvoldoende medicijnen en andere benodigdheden krijgen.

Marokko schaft Israëlisch raketafweersysteem aan

de Kanttekening
-
0
Marokko schaft Israëlisch raketafweersysteem aan

Marokko heeft een Israëlisch raketafweersysteem ontvangen, melden Marokkaanse media.

De aankoop is onderdeel van een overeenkomst die Marokko en Israël vorig jaar sloten, toen de Israëlische minister van Defensie een bezoek bracht aan Marokko.

In 2020 normaliseerde Israël de banden met de Verenigde Arabische Emiraten, Bahrein en Marokko: de zogenoemde Abraham-akkoorden. Met deze drie landen heeft Israël nu lucratieve wapendeals gesloten ter waarde van meer dan 800 miljoen dollar.

Het Israëlische ministerie van Defensie zei dat de militaire export naar de Arabische regio meer dan een miljard dollar zal bedragen dit jaar.

De toenadering tussen Israël en Marokko zorgt voor meer spanningen met Algerije, dat vorige zomer de diplomatieke banden met Marokko verbrak.

Boze twitteraars bijten Kaag van alles toe na loven ‘inspirerende’ iftar-actie

de Kanttekening
-
0
Boze twitteraars bijten Kaag van alles toe na loven ‘inspirerende’ iftar-actie

D66-minister Sigrid Kaag (Financiën) krijgt honderden twitteraars over zich heen omdat ze enthousiast reageerde op een NRC-artikel over moslims en christenen die samen een iftar organiseerden.

Voor het eerst in ruim 25 jaar valt de ramadan samen met de christelijke vastentijd, dus deze maaltijd leek de initiatiefnemers een mooi moment om vooroordelen weg te nemen.

Kaag, die zelf rooms-katholiek is en getrouwd is met een Palestijnse man, tweette daarover: ‘Inspirerend initiatief! Geloof kan houvast bieden en verbinden.’

Sommige twitteraars reageren geïrriteerd: ‘Het zijn altijd de christenen die naar de moslims gaan, nooit andersom’, bijt een boze twitteraar Kaag toe.

‘Van Gogh, Nice, Brussel, Charlie Hebdo, Hirsi Ali, Samuel Paty, Gül en Wilders etc etc.; de dodelijk intolerante islam. Ook Lale Gül wil Nederland verlaten vanwege dreiging en dan dit orakel’, schrijft een ander.

Weer anderen betichtten de islam van het veroorzaken van onnodig dierenleed bij onverdoofd ritueel slachten.

Ook Kaag zelf wordt keihard aangepakt. De D66-politica, die vanwege haar internationale imago en haar huwelijk met een Palestijnse man niet geliefd is in populistische kringen, wordt onder meer voor ‘dom wijf’, ‘fasciste’, ‘heks’ en ‘kakmadam’ uitgemaakt.

Sommige twitteraars merkten op dat de minister over van alles tweet, maar dat soms niet gaat over haar eigen post van Financiën. Zo berichtte ze gisteren ook lovend over ABN Amro, dat het eigen slavernijverleden liet onderzoeken en daar excuses voor maakte.

Journalist Ton van Dijk twitterde daarop: ‘Helemaal goed natuurlijk. Maar waar het land nu écht behoefte aan heeft is een minister van Financiën die als leider met het volk communiceert over de acute problemen zoals de inflatie. Mensen kunnen hun lasten niet meer betalen, zitten in de kou.’

Israël doodt in 24 uur vijf Palestijnen

de Kanttekening
-
0
Israël doodt in 24 uur vijf Palestijnen

In 24 uur hebben Israëlische troepen vijf Palestijnen gedood, waaronder een veertienjarige jongen.

De vijf Palestijnen werden gedood op de Westelijke Jordaanoever, die volgens het internationaal recht illegaal door Israël wordt bezet.

Volgens het Palestijnse ministerie van Volksgezondheid werden drie Palestijnen woensdag gedood, terwijl de andere twee omkwamen na een Israëlische inval vandaag.

De veertienjarige jongen werd gisteren gedood, nadat hij een benzinebom had gegooid naar soldaten die met scherp schoten.

In de buurt van Ramallah werd een andere Palestijn gedood bij gevechten tussen Israëlische troepen en tientallen Palestijnse demonstranten. Op beelden is te zien hoe Palestijnen stenen naar gepantserende voertuigen gooiden. Ook zijn geweerschoten te horen. Israëlische veiligheidstroepen waren bezig met de arrestatie van drie Palestijnen, die ervan werden verdacht een terreuraanval op Israëli’s uit te voeren. Uiteindelijk werden gisteren zo’n twintig Palestijnen gearresteerd.

Een ander dodelijk slachtoffer is een 34-jarige Palestijnse advocaat die lobbyt tegen de Israëlische nederzettingenpolitiek op de Westbank. Hij werd volgens het Palestijnse ministerie van Volksgezondheid in de borst geschoten in Nablus.

Israël zegt dat troepen Nablus binnenkwamen om Israëlische arbeiders te escorteren naar een plek die Joden vereren als het graf van Jozef. Door Palestijnen was schade aangericht aan het graf.

Israëlische troepen renden door Nablus in een gepantserd konvooi en openden het vuur toen een menigte hen bekogelde met stenen en brandbommen. De advocaat werd geraakt door een kogel terwijl de troepen zich terugtrokken uit Nablus, aldus ooggetuigen.

Israël heeft de naar eigen zeggen ‘antiterroristische acties’ in de Westelijke Jordaanoever opgevoerd, na aanslagen op Israëlische burgers in de afgelopen weken. Volgens Israël gaat het om arrestatie-invallen in antwoord op de aanslagen, maar vanuit Palestijnse zijde worden deze invallen beschouwd als provocaties.

De Palestijnse politicus Mustafa Barghouti zegt tegen de Arabische nieuwszender al Jazeera dat de confrontaties mogelijk kunnen leiden tot een nieuwe Intifada, ofwel een opstand in de Palestijnse gebieden.

Kiezen we weer voor nieuwe foute vrienden?

Thomas von der Dunk
-
0
Kiezen we weer voor nieuwe foute vrienden?

In de kwestie van Poetins oorlog tegen Oekraïne staat het Westen helaas meer alleen dan het zelf denkt. Evidente steun voor Kiev komt, zeker als het om economische sancties gaat, buiten Europa en Amerika slechts van een paar andere democratische landen, zoals Japan, Zuid-Korea en Taiwan. Behalve China (zoals te verwachten viel) heeft ook India geweigerd de Russische agressie te veroordelen, en dat geldt zelfs voor Zuid-Afrika en Brazilië.

Dat er in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties toch dankzij veel andere Afrikaanse en Aziatische landen een ruime meerderheid voorstemde, komt niet zozeer vanwege solidariteit met een democratie – dat zijn de meeste van die landen zelf immers ook niet – als wel vanwege de Russische schending van de nationale soevereiniteit. En dat is wel iets waarover ook veel halve en hele autocraten, benauwd voor precedentwerking, angstvallig waken.

Andere landen niet staan te trappelen om nu openlijk een keuze voor Washington en Brussel te maken. Dat valt niet los te zien van het feit dat ook Washington wel eens op eigen houtje aan het interveniëren is geslagen, zoals in Irak en Afghanistan – ook al ging dat niet met bewuste terreurbombardementen gepaard van het soort waarmee de nieuwe Russische opperbevelhebber Dvornikov straks van Charkiv een tweede Aleppo wil maken.

Zelfs de officiële NAVO-bondgenoot Turkije laat het, mede vanwege grote economische afhankelijkheid van Rusland, sterk afweten. Ook de vaste Amerikaanse juniorpartner in het Midden-Oosten, Israël, geeft nu even niet thuis. In beide landen willen de regeringsleiders ook het Kremlin enigszins te vriend houden, en hooguit een bemiddelende rol gaan spelen.

Nu de strijd tegen Moskou voor het Westen weer topprioriteit geworden is, doen andere problemen er duidelijk minder toe. Dat dwingt her en der om eerdere kritiek op bepaalde regeringen even in te slikken, of bepaalde banden weer nauwer aan te halen dan voorheen. Het op het gebied van de rechtstaat steeds verder ontsporende Hongarije of Polen: nu even niet, alhoewel er momenteel minder reden is om Boedapest te ontzien dan Warschau. Polen vangt immers het leeuwendeel van de Oekraïense vluchtelingen op en helpt ook anderszins zeer mee in de strijd tegen Rusland. Dit, terwijl Orbán zijn vriendschap met Poetin koestert en zich daarom aan alle verplichtingen probeert te onttrekken.

Omdat de orde in Europa zelf op het spel staat, is er weinig ruimte meer om al te kritisch tegenover onfrisse potentiële bondgenoten te zijn

Ook met Erdogan, wegens eigen extern krijgshaftig en intern autocratisch gedrag de afgelopen jaren binnen de NAVO enigszins in het verdomhoekje beland, kan Europa plots weer door één deur. Zoals Erdogan dat op zijn beurt ook met de Saoedische kroonprins doet, ongeacht een in stukken gezaagde journalist. Het proces tegen de verdachten, dat Turkije onlangs overdroeg aan Saoedi-Arabië, moeten ze nu dus zelf maar in Ryad tot een ‘goed’ einde brengen.

Het is daarbij vooral de economische afhankelijkheid van Europa op het gebied van grondstoffen die, in de zoektocht naar alternatieven voor Russisch gas en olie, dwingt eerdere kritische opmerkingen over mensenrechtenschendingen elders even in te slikken. We zien – en anders zien we ze binnenkort wel – nieuwe westerse delegaties op weg naar Arabische autocraten, of ze niet alsjeblieft… En dat dan vaak in ruil voor wapens, die bijvoorbeeld in Saoedische handen in Jemen heel wat meer aanrichten dan één fatale Nederlandse misser in Hawija.

Spanje moet dezer dagen op eieren lopen om zich niet ofwel van Marokko, ofwel van Algerije te vervreemden als het om de Westelijke Sahara gaat. Rabat en Algiers staan in die kwestie namelijk diametraal tegenover elkaar, waarbij reeds het tonen van licht begrip voor het standpunt van de één voor de ander volstrekt onacceptabel is.

Omdat nu door Poetin de orde in Europa zelf op het spel staat, is er weinig ruimte meer om al te kritisch tegenover onfrisse potentiële bondgenoten te zijn, onder het motto: de vijand van mijn vijand is tenminste eventjes mijn vriend. Zoals in 1941 de westerse geallieerden ook niet schroomden met Stalin een pact tegen Hitler te sluiten, terwijl over de vraag in hoeverre dat acceptabel was in Nederland (geen slachtoffer van Stalin) anders dan in Polen (slachtoffer van beiden) anders wordt gedacht.

In dat opzicht lijkt de situatie weer sterk op die tijdens de Koude Oorlog. Toen werd door het Westen ook menig schurkachtige dictator omarmd, omdat dat dan in ieder geval nog ‘onze’ schurk betrof.

Suske en Wiske blijken inspiratiebron extreemrechtse jongeren

de Kanttekening
-
0
Suske en Wiske blijken inspiratiebron extreemrechtse jongeren

Vlaamse extreemrechtse jongeren halen hun inspiratie onder meer uit een oud album van de stripreeks Suske en Wiske. Dat is een van de bevindingen van de Vlaamse krant de Morgen, die interne documenten opdook van de extreemrechtse jongerenbeweging Schild & Vrienden.

In een concept-beginselverklaring van Schild & Vrienden wordt verwezen naar het Suske en Wiske-album De Nerveuze Nerviërs, aldus de Morgen. In dat stripverhaal worden de Nerviërs, een Belgische stam uit de tijd van Julius Caesar, belaagd door bosgeesten, die vaders en kinderen verslaafd proberen te maken aan drank en gokspelen.

In dat album ‘beschreef Willy Vandersteen hoe de fysieke en geestelijke kracht van Jerom het resultaat is van generaties na generaties van sterke gezinnen’, meldt de tekst van Schild & Vrienden.

Schild & Vrienden heeft banden met de partij Vlaams Belang. De naam is afgeleid van de strijdkreet ‘Schild en vriend’, die in 1302 tegen Frankrijk zou zijn gebruikt door Vlaamse opstandelingen. De Vlaamse opstand tegen Frankrijk werd in de negentiende eeuw herontdekt door de Vlaamse schrijver Hendrik Conscience (1812-1883), wiens historische roman De leeuw van Vlaanderen (1838) was van grote invloed op de Vlaamse nationale beweging.

1...475476477...928Pagina 476 van 928

Over ons

de Kanttekening is een onafhankelijke en emancipatoire mediaorganisatie. Onze kernwaarden zijn: vrij, moedig en inclusief.

Over menu

© 2017 de Kanttekening B.V. Alle rechten voorbehouden.

Gebruiksvoorwaarden | Privacy statement | Adverteren & contact