9.1 C
Amsterdam
Home Blog Pagina 588

Tweede Kamer: Azerbeidzjan moet zich uit Armeens gebied terugtrekken

de Kanttekening
-
0
Tweede Kamer: Azerbeidzjan moet zich uit Armeens gebied terugtrekken

De Tweede Kamer verzoekt de regering zijn best te doen om de Europese Raad van regeringsleiders aan te laten sluiten bij een recente oproep van Emmanuel Macron. Onlangs maande de Franse president Azerbeidzjan om zijn troepen op Armeens grondgebied onmiddellijk terug te trekken.

Een motie van Gert Jan Segers (ChristenUnie) en Kees van der Staaij (SGP) behaalde een meerderheid. Volgens Armenië zijn in het zuiden Azerbeidzjaanse troepen het land binnengedrongen. Azerbeidzjan ontkent en spreekt van een provocatie van Armenië.

Ook de Verenigde Staten en Rusland hebben Azerbeidzjan gewaarschuwd voor het handhaven van het vredespact met Armenië.

Het gaat om gebied rond het grensmeer Sev. Dat ligt vlakbij de betwiste regio Nagorno-Karabach, Nagorno-Karabach, dat eind vorig jaar deels in Azerbeidzjaanse handen viel na een wekenlange oorlog met het Armenië. In 1988-1992 bezette Armenië na een bloedige oorlog het gebied.

Op Twitter krijgt Segers veel boze reacties van Azerbeidzjaanse Nederlanders. Zij wijzen hem op de Armeense oorlogsmisdaden in de oorlog van 1988-1992. Ook pro-Palestijnse twitteraars zijn boos op Segers. Dit komt doordat de ChristenUnie-politicus het islamitische Azerbeidzjan als agressor aanwijst, maar in het Israëlisch-Palestijnse conflict weigert Israël als agressor aan te wijzen.

De ChristenUnie komt vaker op voor het overwegend christelijke Armenië. Zo maakten voormalig ChristenUnie-parlementariërs Leen van Dijke en Joël Voordewind zich hard voor erkenning van de Armeense Genocide, die inmiddels is omarmd door de Tweede Kamer.

‘Belachelijk’, ‘hopeloos’, ‘trash’: het dK-panel fileert Ruttes Israël-steun

Jaime Donata
-
0
‘Belachelijk’, ‘hopeloos’, ‘trash’: het dK-panel fileert Ruttes Israël-steun

Toen het Israëlisch-Palestijnse conflict nog in volle gang was, tweette premier Mark Rutte te staan voor ‘het recht van Israël op zelfverdediging binnen de grenzen van het internationaal recht en proportionaliteit’. Dit, terwijl hij de raketbeschietingen door Hamas veroordeelde. Wat vindt het dK-panel van zijn opstelling?

Pritam Soekhradj (18), student

‘Eigenlijk doet Mark Rutte wat hij altijd doet. Hij zegt, met een heleboel woorden, helemaal niks. Hij tweet dat Israël zichzelf mag verdedigen. Ja, prima – dat vind ik ook. Maar zelfverdediging van Israël is helemaal niet aan de orde. Het is niet waar de agressie is begonnen. Niet waar de escalatie is begonnen.

‘De escalatie van de situatie begon eind april met het beperken van de toegang tot de Tempelberg door het Joodse leger, terwijl moslims er wilden bidden voor de ramadan, maar vooral ook met de gedwongen huisuitzettingen van Palestijnse gezinnen in Oost-Jeruzalem. Over dit laatste spreekt Rutte zich helemaal niet uit. Dat doet hij niet omdat hij denkt dat dat het beste is voor Nederland. Hij wil geen ruzie met Israël, maar hij wil ook niet de huidige Israëlische politiek expliciet goedkeuren. Dus praat hij niet over wat er echt aan de hand is.

‘Zelfverdediging van Israël is helemaal niet aan de orde’

‘Of ik daar teleurgesteld in ben? Nee. Dit zijn we namelijk gewend van Rutte. Hij vult altijd lucht zonder iets te zeggen. Dat weet iedereen inmiddels, behalve misschien de mensen die nog altijd vol goede moed op de VVD blijven stemmen.’

Ibrahim Özgül (35), finance- en project professional

‘Ja, ik ben teleurgesteld in Rutte. Voor mij is het conflict in Israël geen land- of religiekwestie. Het is oorlog. Er gaan mensen en kinderen dood. En niemand durft iets te zeggen. Je hoeft geen moslim of Palestijn te zijn om tegen deze gruwelijke daden te protesteren, mens zijn is voldoende. Dat Rutte zegt: ‘Het is zelfverdediging’… Tja, het is zijn mening – maar als minister-president mag je jezelf wel iets beter informeren over de situatie aldaar.

‘Het is een politiek van cynisme. Israël is een bondgenoot van Nederland – en als onze bondgenoten misdaden plegen is het zelfverdediging. Als andere landen hetzelfde doen moeten ze voor het Internationaal Gerechtshof worden gedaagd. In een Tweede Kamerdebat liet Rutte zich wel ontvallen dat Israël het internationale recht schendt, maar dat we het conflict wel ‘moeten sussen’.

‘Als onze bondgenoten misdaden plegen is het zelfverdediging’

‘Ik mis een krachtige veroordeling. Ik vind dat typisch Rutte – en in die zin geen verrassing – maar er gaan wat mij betreft teveel mensen dood om er lichtzinnig over te doen.’

Lourdes Boasman (69), gepensioneerd en taalvrijwilliger

‘Het is evident dat Israël zelfbeschikkingsrecht heeft, en het recht heeft om zichzelf te beschermen tegen dreigingen van buitenaf. Het geweld dient te stoppen, daar zal een ieder het mee eens kunnen zijn. Maar de reactie van Rutte is absoluut niet voldoende.

‘Nederland, als staat, heeft altijd een pro-Israëlstandpunt ingenomen. Daar is op zich begrip voor op te brengen. Maar dan doel ik op de conflicten die het land had in het verleden, toen zijn Arabische buren de staat Israël van de kaart probeerden te vegen. Sindsdien is er veel veranderd. Israël is een powerhouse in het Midden-Oosten, en het had allang stappen richting vrede kunnen maken. Ook Israëls belangrijkste bondgenoot, de Verenigde Staten, schiet enorm tekort. Het vredesproces van de vorige Amerikaanse regering was ronduit belachelijk. De zogenaamde nederzettingenpolitiek had natuurlijk allang een halt moeten worden toegeroepen.

‘De ogen gesloten voor de rechten van het palestijnse volk’

‘Het niet benoemen van de bezettingspolitiek van Israël is meten met twee maten: als Rusland bepaalde gebieden van Oekraïne annexeert dan is het Westen verontwaardigd. Maar als Israël hetzelfde doet op de Westbank wordt het land niet teruggefloten, maar beloond met de verhuizing van de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem. Het is een vredesproces waar alle voordelen voor Israël zijn, en geen enkele concessie aan de Palestijnen wordt gedaan. Door zijn reactie doet Rutte het voorkomen alsof de Nederlandse staat de ogen sluit voor de rechten van het Palestijnse volk.’

Salma Karim (27), CEO en graphic designer

‘Rutte is trash. Dat wisten we al. Eerst met zijn bullshit over Zwarte Piet en het jezelf invechten tegen racisme, daarna met de toeslagenaffaire. Nu, met zijn tweet over het conflict tussen Israël en Palestina, heeft hij alleen maar duidelijker gemaakt waar hij voor staat. Die tweet waarin hij aangeeft dat hij achter Israël staat, terwijl iedereen kan zien waar de echte schade wordt geleden en wie schade toebrengt – het is voor mij gewoon echt niet te doen.

‘De Palestijnen hebben niks: geen leger, geen bunkers, hun land is afgenomen, en niemand doet iets voor hen. Ruttes houding in het conflict is geen teleurstelling, maar meer een bevestiging van wat ik al dacht. Nederland is het schoothondje van de VS en Israël – en buiten Sylvana Simons en Denk durft niemand er iets van te zeggen.

‘Nederland is het schoothondje van de VS en Israël’

‘Een oplossing voor de situatie? Het is een conflict dat is ontstaan omdat Israël onevenredig veel en vruchtbaar land heeft ingepikt en toegewezen gekregen in wat ooit Palestina was – en daar eigenlijk gewoon nog steeds mee doorgaat tot op de dag van vandaag. Israël moet gewoon geen Palestijnen meer uit hun huizen zetten en illegaal land afpakken. Dat kan gewoon niet. Zolang Israël dat ongestraft kan doen – en dat doet het – blijft het conflict bestaan.’

Chris Polanen (56), schrijver, dierenarts

‘Ja, volkomen belachelijk die tweet. Rutte spreekt namens Nederland alsof ons land volkomen voor Israël is. Het maakt duidelijk dat hij in zijn eigen realiteit leeft. Nou ja, dat hebben we al vaker gezien, maar nu dus ook met betrekking tot dit conflict. Israël als het slachtoffer neerzetten en Palestijnen als de dader – zo zonder enige nuancering – dat is echt hopeloos. Dat is eigenlijk het enige woord ervoor. Als je niet al helemaal teleurgesteld was in Rutte, dan was dit wel de druppel.

‘Een oplossing voor het conflict vergt bereidheid van Israël om in te binden. Daar is echter nieuw leiderschap voor nodig in Israël, en daarnaast ook  druk en bemiddeling van buitenaf. Het vredesproces heeft een lange adem nodig. De buitenwereld heeft veel te lang weggekeken van de situatie en het onrecht wat de Palestijnen wordt aangedaan.

‘Rutte leeft in zijn eigen realiteit’

‘Gelukkig begint dat nu eindelijk te veranderen – al kan de staat Israël natuurlijk ongestraft nederzettingen bouwen, Palestijnen uit hun huizen zetten en bommen gooien op Gaza. Dit moet ook veranderen natuurlijk, maar de vraag is wanneer dit verandert, en hoe.’

Ook Grijze Wolven zijn mensen

Tayfun Balcik
-
0
Ook Grijze Wolven zijn mensen

Pas als de dood aan de deur klopt, merk je weer hoe breekbaar en vergankelijk het leven is. Dan worden we nogmaals geconfronteerd met het feit dat we in dit leven slechts passagiers zijn. Altijd maar onderweg, van hier naar daar, druk bezig, totdat de trein ruw ontspoort bij een vroege dood.

Jazeker, de dood is het eindstation voor ons allemaal. Maar als God zijn of haar ‘geliefde dienaars’ te snel tot zich neemt, dan is het leven wrang, ellendig en oneerlijk tegelijk. Wat voor zin heeft het allemaal, denk ik, als je er in één klap niet meer bent?

Mijn oom heeft zijn vrouw, en mijn neven hun moeder verloren. Mijn jonge achternichten zullen opgroeien zonder de liefde van hun oma. Ik denk dat ze in materiële zin weinig tekort zullen komen, maar niks kan de leegte van hun baba-anne (vaders moeder) vullen. Het is alsof je opgroeit zonder toegang tot de stamboom, je geschiedenis, de bron van jouw familie, zonder een alternatieve autoriteit en raadgever wanneer je bijvoorbeeld ruzie met je ouders hebt.

Hoewel aangetrouwd, was mijn tante Filiz één van de vrouwen in Turkije met wie ik vrijuit kon spreken. Dat heb ik ook vaak met haar gedaan. Ze vertelde over de prille relatie van mijn ouders. Dingen waar ze zelf nooit over spraken, behalve dan in de vorm van eeuwig durende ruzies, gescheld en stiltes. Ze vertelde ook over de cassettebandjes die mijn vader in den vreemde voor mijn moeder opnam, waarin hij de saz bespeelde met lovesongs van Mahzuni, de volkszanger. En over hoe raar het eigenlijk was dat een nieuw getrouwd stel door de gastarbeid in Duitsland en Nederland elkaar moest missen.

‘Als je moeder niet zo van je vader had gehouden, dan was het al lang voorbij. Er kwamen bijna elke dag nieuwe kandidaten langs voor haar’, zei ze op het balkon van hun mooie huis in Ankara. Met een glimlach voegde ze daar aan toe dat mijn moeder voor iemand anders had moeten gaan. ‘Dan hadden jij en ik dit gesprek niet gevoerd’, gaf ik proestend van het lachen aan.

Mijn familieleden zijn niet de monsters die anderen van hen maken

Ik liep het afgelopen decennium wel steeds meer op eieren. Ideologisch waren we uit elkaar gegroeid. Maar onze band bleef hecht. Ik heb al vaker gemeld dat mijn politieke roots in de Grijze Wolven-beweging zit. Mijn oom bracht ons als kind op vakantie naar de congressen van de nationalistische MHP. Op oude foto’s zie je veel handen in de lucht, met de wijsvinger en pink omhoog, de middel- en ringvinger op de duim. Als de kop van een wolf, angst inboezemend voor de tegenstanders van ‘de Turkse natie’. De anti-Turkse demonisering van de Grijze Wolven in Europa bekijk ik dan ook altijd met een zekere scepsis. Al helemaal nu blijkt hoe hypocriet klagers over Turks nationalisme zich schaamteloos vereenzelvigen met Israëlisch nationalisme en zionisme. Mijn familieleden zijn niet de monsters die anderen van hen maken.

Ook mijn overleden tante was een loyale aanhanger van het Turkse nationalisme. Trots was ze op haar zoon die in de laatste verkiezingen zelfs kandidaat-gemeenteraadslid voor de MHP was. Toen ik dat op Facebook zag, dacht ik nog: ‘Kan ik dit wel liken? Doe ik mee aan de politieke onderdrukking van Koerden, Armeniërs en andersdenkenden als ik dit een facebook-likeje geef?’ Uiteindelijk heb ik het toch gedaan.

Ik voelde me schuldig en trots tegelijk. Nog steeds eigenlijk. Het is bijna niet uit te leggen met mijn activisme van de afgelopen jaren, gericht op de Turks-Koerdisch-Armeense dialoog. Maar ergens heb ik het idee dat het contact moet blijven. Ook omdat ik vind dat die partij bestaansrecht heeft, want zoals alle andere partijen in Turkije vertolken zij een realiteit. Een nationalistische realiteit waar ik afstand van heb genomen.

Maar wat is ‘afstand nemen’ als bijna de gehele familie zich als één blok achter ‘het Turkse volk’ schaart? Het vrije gesprek aangaan is dan één van de opties. Een vrijheid die mijn tante, haar zoons en mijn oom mij altijd hebben geboden. Ook al waren we het niet meer met elkaar eens. May she rest in peace.

Katholieke anti-abortusclub framet Kaag als gesluierde kindermoordenaar

de Kanttekening
-
0
Katholieke anti-abortusclub framet Kaag als gesluierde kindermoordenaar

De katholieke anti-abortusorganisatie Stirezo roept buitenlandminister Sigrid Kaag op om een einde te maken aan buitenlandse abortussubsidies. Dit doet de stichting via een ongekend felle petitieactie.

Minister Kaag bekostigt in het kader van ontwikkelingssamenwerking ‘het doden van ongeboren kinderen in de Derde Wereld’, stelt Stirezo. ‘Miljoenen kinderen hebben hierdoor het levenslicht niet mogen zien. Daarnaast subsidieert zij de promotie van abortus, alsof dit een nastrevenswaardig doel is.’

De petitie is inmiddels ruim tweeduizend keer getekend.

Op de Facebook-advertentie voor deze petitie beeldt Stirezo Kaag af met hoofdbedekking. ‘Deze afbeelding is duidelijk bedoeld om Sigrid Kaag in diskrediet te brengen’, zegt Ineke van der Valk, onderzoeker aan de Universiteit Leiden en gespecialiseerd op het gebied van racisme, discriminatie en extremisme. ‘Kaag wordt afgebeeld met een hoofddoek en daarmee wordt gehint op haar relatie met de islamitische wereld.’

Als VN-onderhandelaar droeg Kaag in belangrijke contacten met Arabische landen een losjes om haar hoofd geslagen sjaal. Dit deed ze, legt Van der Valk uit, ‘uit respect voor de lokale gebruiken, in verband met het gunstig stemmen van de onderhandelingspartner met het oog op belangrijke zaken als de wereldvrede. Maar deze verwijzing is in de context van de Nederlandse anti-abortusbeweging duidelijk niet neutraal.’

Volgens Van der Valk vindt dit verband zijn oorsprong bij uiterst rechts en extreemrechts, waar beide standpunten, anti-islam en anti-abortus, hoog op de agenda staan. ‘Kaag afbeelden met een hoofddoek heeft een hoog ideologisch gehalte’, stelt ze. ‘Stirezo positioneert zich hiermee in een politiek uiterst rechtse hoek. Men wil kennelijk zeggen: ‘Kijk ze deugde al niet, want ze droeg een hoofddoek, en nu promoot ze ook nog eens abortus!’’

De onderzoeker vraagt zich af of Stirezo de islamitische wereld wellicht een pro-abortus standpunt in de schoenen probeert te schuiven, ‘maar dat is in zijn algemeenheid apert onjuist en getuigt mede door het generaliserende karakter van een anti-islamideologie’.

Van der Valk: ‘Niet anders dan in Nederland leven binnen de islamitische wereld verschillende opinies over abortus, ook onder geleerden. Er is dus geen sprake van een direct verband tussen de islam en een pro-abortusstandpunt.’

‘Foto’s van Kaag met een hoofddoek worden op social media vaker gebruikt’, zegt een woordvoerder van de minister. ‘Als je iets vervelends over haar wil zeggen, dan laat je een foto van Kaag met een hoofddoek zien, want dat ziet er lekker uit. Een foto van de minister op bezoek in Iran, terwijl ze een hoofddoek draagt, wordt heel vaak ingezet tegen haar op social media. We hebben ervoor gekozen om niet op deze kritiek te reageren.’

Stirezo (Stichting Recht Zonder Onderscheid) werd in 1973 opgericht en maakt tegenwoordig onderdeel uit van de ultraconservatieve katholieke organisatie Civitas Christiana. Deze organisatie zit ook achter Cultuur onder Vuur, een organisatie die onder ijvert voor het behoud van Zwarte Piet, en Gezin in Gevaar, een organisatie die felle kritiek heeft op de ‘genderideologie’.

Het is niet de eerste keer dat Stirezo in de strijd tegen abortus kiest voor persoonlijke aanvallen. In 2018 betichtte de anti-abortusorganisatie toenmalig D66-leider Alexander Pechtold ervan dat hij zijn minnares dwong tot het aborteren van zijn eigen kinderen. Ook verweet de organisatie dat Lilianne Ploumen honderden miljoenen ophaalde ‘zodat Afrikaanse kinderen geaborteerd kunnen worden’.

Civitas Christiana wilde niet reageren op vragen.

Kunstenaar in Kashmir belandt in cel om pro-Palestijnse graffiti

de Kanttekening
-
0
Kunstenaar in Kashmir belandt in cel om pro-Palestijnse graffiti

De Indiase autoriteiten in Kashmir hebben kunstenaar Mudasir Gul vrijgelaten. Hij was gearresteerd vanwege het aanbrengen van pro-Palestijnse graffiti en zat drie dagen vast.

Gul spoot de tekst ‘Wij zijn Palestina’ op een poort (foto). Moslims in Kashmir identificeren zich sterk met de Palestijnen, omdat Kashmir door India wordt bezet. Net als Palestina moet ook Kashmir van de vreemde bezetting worden bevrijd, vinden ze.

De Indiase autoriteiten vrezen dat manifestaties van solidariteit met Palestina anti-Indiase gevoelens aanwakkeren, aangezien de moslimmeerderheid in Kashmir zich ook onderdrukt voelt door India. Ze besloten daarom Mudasir Gul op te pakken.

Pas toen de kunstenaar akkoord ging met de eis om zijn kunstwerk te verwijderen, werd hij vrijgelaten. De autoriteiten zeggen dat de stap bedoeld was om de openbare orde in de regio te beschermen.

In augustus 2019 heeft Delhi de autonome status van Kashmir ingetrokken. De regio staat nu onder strenge controle van de centrale regering. De vrijheid van meningsuiting is er ingeperkt, demonstreren is er niet meer mogelijk.

Wereldberoemde Sydney Opera House geplaagd door racisme-aantijgingen

de Kanttekening
-
0
Wereldberoemde Sydney Opera House geplaagd door racisme-aantijgingen

Het Sidney Opera House belooft racisme binnen de eigen gelederen met wortel en tak ‘uit te roeien’. Het befaamde operagebouw reageert hiermee op een oproep van een groep ex-werknemers.

De groep zegt dat het operagebouw een onveilige werkomgeving is waar werknemers raciaal werden geprofileerd. De groep vindt ook dat de Sidney Opera House diverser moet worden, en dat de staf uit uit meer Aboriginals, Aziaten en zwarte mensen moet bestaan.

Veel werknemers zijn ook nog steeds boos over een incident uit 2016, toen tijdens een bedrijfsfeestje met als thema ‘Hollywood’ een witte medewerker kwam opdagen als de zwarte acteur Samuel Jackson uit Pulp Fiction. De man werd gedwongen om de smarte schmink van zijn gezicht te wassen.

Een ander voorval vond in 2018 plaats, toen tijdens een concert in het muziekgebouw een sponsor werd verzocht zijn t -shirt met de tekst ‘Destroy White Supremacy’ uit te trekken.

De directrice van het operahuis zegt de klachten nu serieus op te willen pakken. Ze heeft onderzoek gedaan onder honderden werknemers naar de werksfeer en zegt dat de resultaten ‘confronterend’ zijn.

Er volgen nu nieuwe stappen. Zo zal bij het aantrekken van nieuwe mensen meer worden ingezet op niet-wit talent. Ook zullen witte werknemers een cursus moeten volgen om hun eigen vooroordelen over anders uitziende mensen weg te laten nemen.

Marokko feliciteert Hamas met ‘overwinning’

de Kanttekening
-
0
Marokko feliciteert Hamas met ‘overwinning’

De Marokkaanse premier Saadeddine el Othmani heeft Hamas een telegram gestuurd waarin hij de organisatie feliciteerde ‘voor de overwinning van het Palestijnse volk.’ Dit schrijft Morocco World News.

‘Het doet mij een genoegen u mijn warmste gelukwensen te sturen en deze door te sturen aan iedereen van het broederlijke Palestijnse volk, waarbij ik Allah vraag u te beschermen tegen alle kwaad en onheil, genade te hebben voor alle martelaren en iedereen die gewond is te genezen,’ aldus Othmani (foto).

Hamas claimde vorige week de overwinning, omdat het zich ‘met succes heeft verzet tegen een vijand die zowel economisch als militair sterker is’.

Ook de Israëlische premier Benjamin Netanyahu riep zichzelf tot winnaar uit. Er zouden meer dan 200 Hamas-leden zijn gedood, onder wie 25 topfunctionarissen. Ook zouden vele fabrieken en opslagplaatsen van wapens zijn uitgeschakeld, net als het tunnelnetwerk van Gaza. Daardoor kan Hamas geen raketten meer het land insmokkelen, aldus Netanyahu.

De meeste media melden meer dan 200 doden en 1.500 gewonden aan Palestijnse zijde. Volgens de Palestijnse Autoriteit gaat het hierbij om veel burgerslachtoffers, waaronder zestig kinderen. Volgens de Verenigde Naties moesten ruim 100.000 inwoners van de Gazastrook hun huizen verlaten. Israël meldde tien doden als gevolg van raketten uit Gaza.

De Marokaanse felicitaties aan het adres van Hamas zijn opmerkelijk. Het koninkrijk hield zich tijdens het recente Israëlisch-Palestijnse conflict op de vlakte. Na het geweld in Jeruzalem veroordeelde Marokko Israël wel, maar zonder het land te noemen. Marokko maakte bovendien hardhandig een einde aan pro-Palestina-demonstraties in het land.

Marokko normaliseerde recentelijk de betrekkingen met Israël, in ruil voor de erkenning van de soevereiniteit over de Westelijke Sahara door de Verenigde Staten.

Pro-Palestijnse moslims, hekel eens de islamitische leiders, niet de westerse

Mehmet Cerit
-
0
Pro-Palestijnse moslims, hekel eens de islamitische leiders, niet de westerse

Veel Nederlanders voelden zich in de steek gelaten toen Mark Rutte per tweet zijn steun uitsprak aan Israël. Daaronder ook veel Turks- en Marokkaans-Nederlandse moslims. Ze bekritiseerden westerse leiders als Rutte en Biden om hun pro-Israëlische opstelling, maar lieten moslimleiders uit de regio buiten schot of prezen hen.

Sommigen pronkten op Palestina-demonstraties zelfs met Turks vlagvertoon. Ze lieten weten: president Erdogan is onze leider, hij komt wél op voor de Palestijnen.

Rondom de slag tussen Israël en Hamas tuigde Turkije een PR-offensief op om dit beeld te bestendigen. Zo noemde Erdogan Israël een ‘terreurstaat’ die ‘een lesje’ verdient en vervloekte hij Oostenrijk, dat de Israëlische vlag hees op het parlement.

Maar dit idee van Erdogan als leider der moslims die het opneemt voor de Palestijnen is louter gestoeld op woorden. Zijn beleid richt zich niet op échte verbetering van de Palestijnse positie. En dat weten weinig moslims.

Voor Israël staat Turkije op nummer 6 in de lijst met exportlanden. Turkije kan Israël een lesje leren met economische sancties. Maar daar dreigde Erdogan niet eens mee.

Rationeel economisch gedrag: andersom is Israël de op twee na grootste exportbestemming van Turkije. Niet zonder toeval. De handel tussen Israël en Turkije vervijfvoudigde sinds Erdogans aantreden in 2002. Daarnaast leunt Turkije ook in militair opzicht op Israël: het gebruikt Israëlische tanks en wapens.

Met zijn ‘kritiek’ op Israël wil Erdogan de harde kern van zijn electoraat in toom houden en moslims in de rest van de wereld doen geloven dat hij hun leider is. En velen trappen erin.

Ook de bij veel Marokkaanse Nederlanders geliefde koning Mohammed VI gaat niets wezenlijks betekenen voor de Palestijnen. Ja, koning Mohammed VI stuurde wel noodhulp naar Gaza. Maar het is slechts een doekje voor het bloeden.

Marokko normaliseerde de betrekkingen met Israël, in ruil voor Amerikaanse erkenning van Marokkaanse soevereiniteit over de Westelijke Sahara. De economische banden met Israël zijn hechter geworden, en Marokko verloor gelijk zijn tong. Na het geweld in Jeruzalem veroordeelde Marokko Israël wel, maar zonder het land te noemen. Marokko maakte ook hardhandig een einde aan pro-Palestina-demonstraties.

Een verklaring door de Organisatie voor Islamitische Samenwerking (OIC), een collectief van 57 islamitische landen, liet lang op zich wachten: vier dagen voordat er een staakt-het-vuren was bereikt. Het stond bol van de ferme taal – een veroordeling van Israëls gedrag in Gaza, de Westelijke Jordaanoever en Jeruzalem – maar sprak niet over concrete acties. Dit komt deels door de weifelende positie van Saoedi-Arabië, de voorzitter van de OIC.

Saoedi-Arabië hint op betere betrekkingen met Israël, maar zegt dat er dan eerst meer uitzicht moet zijn op een Palestijnse staat. Toch hield het koninkrijk, de grootste bondgenoot van Amerika in de regio, zich afgelopen weken koest – zeker nu de Verenigde Arabische Emiraten de betrekkingen met Israël hebben verbeterd. Sowieso heeft Saoedi-Arabië, dat in Israël een bondgenoot ziet tegen Iran en Turkije, veel te verliezen als de Israëlisch-Saoedische betrekkingen verslechteren, hoewel het koninkrijk nu met Teheran en Ankara praat over een betere relatie.

In de moslimwereld gaan handel en geopolitieke positie boven daden na woorden, wanneer die woorden er al zijn

Het is met een vergrootglas zoeken naar landen in de regio die echt wat voor de Palestijnen betekenen. Egypte komt het dichtst in de buurt: het bemiddelde in de totstandkoming van de wapenstilstand. Ook trekt het een half miljard uit voor de ‘heropbouw’ van Gaza. Maar verder blijft de grens met Gaza potdicht en hoeven we van Egypte weinig te verwachten. Tussen Israël en president Sisi – aartsvijand van de Moslimbroederschap, waar Hamas van afstamt – is de economische en strategische samenwerking enkel toegenomen.

In de moslimwereld gaan handel en geopolitieke positie boven daden na woorden, wanneer die woorden er al zijn. In deze inconsequentie zijn deze landen opvallend consequent. Zie ook het collectieve stilzwijgen ten opzichte van China, dat mogelijk genocide pleegt op de islamitische Oeigoeren. Niemand wil zijn waardevolle relatie met China op het spel zetten.

Denk hier maar aan, wanneer de volgende geweldsuitbarsting tussen Israël en Hamas zich aandient. Je kunt de straat opgaan en nog zo hard Erdogan prijzen: hij zal het tevreden aanzien, maar hij zal net als al die andere moslimleiders niet antwoorden met daden die het lot van de Palestijnen wezenlijk verbeteren.

Het enige protest dat heel misschien effect zal hebben, is niet gericht tegen westerse leiders, maar tegen de hypocriete opstelling van deze moslimleiders.

Is de Turkse CHP wel een echte oppositiepartij?

Ewout Klei
-
0
Is de Turkse CHP wel een echte oppositiepartij?

De CHP heeft als grootste speler in de oppositie de beste papieren om de macht van Erdogan te breken. Toch slaat deze partij vooralsnog geen deuk in een pakje boter.

Na twee decennia dominantie door president Recep Tayyip Erdogan en zijn islamistische AKP is er nog maar weinig over van de democratische rechtsstaat in Turkije. De media zijn voor 90 procent in handen van Erdogan en de zijnen. Parlementariërs van de oppositie verliezen hun parlementaire immuniteit en kunnen strafrechtelijk worden vervolgd. De pro-Koerdische partij HDP hangt zelfs een verbod boven het hoofd.

Tegen dit beleid wordt, zo lijkt het, maar zwakjes oppositie gevoerd door de seculier-nationalistische CHP, de grootste oppositiepartij van Turkije. Na de mislukte coup van juli 2016 stond de CHP achter Erdogan. De oppositiepartij is voorstander van een hard optreden tegen de PKK, die in Turkije, de EU en de VS op de terreurlijst staat. Tevens steunde de CHP de invasie van Noord-Syrië en de oorlog tegen Armenië om Nagorno-Karabach. Daarom vroegen we Turkije-watchers: is de CHP wel echt een oppositiepartij?

Beperkte speelruimte

‘In het huidige presidentiële systeem van Turkije, dat in 2017 is ingevoerd, is de rol van het parlement, dus ook die van de oppositiepartijen beperkt, vertelt voormalig GroenLinks-Europarlementariër en Turkije-deskundige Joost Lagendijk. ‘Die oppositie bestaat meestal uit verzet tegen Erdogan via de megafoon of de eigen mediakanalen.’ Meer effect hebben volgens hem de activiteiten van CHP-burgemeesters op lokaal niveau, zoals Ekrem Imamoglu in Istanbul. ‘Daar kan de CHP laten zien wat ze waard is en waarin ze verschilt van de AKP.’

Voor een verbod op de CHP vreest Lagendijk niet. ‘De CHP is de oudste partij van Turkije, de partij van Mustafa Kemal Atatürk, de stichter van de Republiek Turkije. Je kunt de CHP wel proberen in het nauw te drijven, maar Erdogan weet dat hij de partij nooit zal kunnen verbieden, en dat weet de CHP zelf ook. Als Erdogan dat zou wel doen, dan valt de bodem onder zijn democratische legitimiteit als president in één keer weg.’

Lagendijk gelooft niet dat de intimidatie van de CHP door middel van het recente opheffen van de immuniteit van een aantal parlementsleden heel succesvol zal zijn. De CHP is volgens hem echt van een ander statuur dan de pro-Koerdische HDP die, evenals haar voorgangers, altijd aan de PKK gelinkt kan worden en dus in verband kan worden gebracht met terrorisme.

‘Er is maar één echte oppositiepartij in Turkije en dat is de HDP’

De Turkse journalist Ergun Babahan, die in Canada woont, gelooft ook niet dat de CHP snel verboden zal worden. ‘Toen Donald Trump nog president van Amerika was had Erdogan veel speelruimte, Trump greep toch niet in. Maar nu, onder Joe Biden, is dat heel anders. Erdogan durft de CHP niet te verbieden. Hij laat nu – in stilte – veel journalisten vrij, om op deze manier de betrekkingen met de VS te verbeteren.’

Babahan beaamt dat de CHP onder het autoritaire presidentiële systeem minder mogelijkheden heeft om oppositie te voeren, maar de CHP doet dit ook niet omdat de partij zeer gericht is op de staat. ‘De CHP is geen partij van het volk, maar een partij van de staat. Doel van de CHP is niet om voor het volk op te komen, maar om de staat te beschermen. De partij heeft geen banden met het maatschappelijk middenveld, de civil society.’

Oppositievoeren ligt niet in de aard van de CHP, stelt Babahan: ‘De CHP straalt een en al gecontroleerde oppositie uit. Dat doen alle oppositiepartijen, behalve de HDP. De HDP doet eigenlijk wat alle andere oppositiepartijen in Turkije zouden moeten doen: de straat opgaan, protesteren, er zijn voor de mensen. De CHP beschouwt zich als een patriottische partij, maar de enige partij die echt voor Turkije en de Turken opkomt is de HDP.’

Eenheidsdwang en diversiteit

De Turks-Duitse journalist Erkan Pehlivan is het roerend met die analyse eens. ‘Er is maar één echte oppositiepartij in Turkije en dat is de HDP. Daarom wil Erdogan de HDP ook verbieden.’ De andere oppositiepartijen passen zich aan de heersende consensus aan. ‘Zij komen niet op voor de rechten van minderheden, zoals de Koerden, alevieten (een vrijzinnige islamitische geloofsgemeenschap, red.), Joden, Armeniërs en andere christenen. Al die zogenaamde oppositiepartijen erkennen de Armeense Genocide van 1915 ook niet. Dat doet alleen de HDP.’

Ook brengt Pehlivan de genocide op de alevitische Koerden in Dersim in de jaren 1937-1938 ter sprake. Atatürk, de oprichter van de Turkse Republiek en ook van de CHP, was medeverantwoordelijk is voor deze volkerenmoord, vertelt hij. ‘De huidige leider van de CHP, Kemal Kilicdaroglu, is een aleviet met roots in Dersim. Wellicht zijn familieleden van hem toentertijd vermoord. Maar als hij zegt: ‘Ik ben een aleviet met Koerdische wortels’, dan wordt hij gedwongen om op te stappen. Je mag wel aleviet zijn of Koerd, maar je mag deze identiteit niet al te openlijk uitdragen. Je mag niet opkomen voor de rechten van minderheden, dat is not done. Niet bij de AKP van Erdogan, maar ook niet bij de zogenaamde oppositiepartijen. De hele politieke cultuur van Turkije wordt gedomineerd door nationalisme en eenheidsdwang.’

‘De Armeense Genocide en de repressie van de HDP zijn belangrijke symbooldossiers voor de EU, maar in Turkije staan deze onderwerpen nu niet bovenaan de politieke agenda’, reageert Joost Lagendijk. Het belangrijkste onderwerp is nu de economie, legt hij uit. Daar gaat het, eufemistisch gezegd, niet goed mee, vanwege COVID-19 en de problemen met de Turkse lira.

En juist de economie is het onderwerp waar de CHP, en ook de andere oppositiepartijen, hun pijlen op richten. ‘Met haar kritiek op het sociaaleconomische beleid van de regering raakt de CHP een gevoelige snaar bij de Turkse kiezer. Er is veel werkloosheid. Turkije kampt met een torenhoge inflatie. Bedenk ook dat Erdogan nu al weer twintig jaar aan de macht is. Veel burgers zijn hem zat.’

‘De CHP straalt een en al gecontroleerde oppositie uit’

Volgens Lagendijk is het belangrijk dat de CHP de conservatieve kiezers, en dat zijn er veel in Turkije, niet te veel van zich vervreemdt door een strenge secularistische politiek. ‘De CHP richtte zich aanvankelijk heel erg op identiteitsissues, zoals de hoofddoek. Deze strijd heeft Erdogan duidelijk gewonnen. Hij voert dit soort debatten gewoon veel beter. Daarom profileert de CHP zich op het thema economie, waar veel meer winst te behalen valt.’

Lagendijk wijst daarnaast op de nieuwe generatie CHP’ers, die minder op de staat gericht zijn en meer op het maatschappelijk middenveld. ‘In de CHP zit natuurlijk een sterk kemalistische traditie, oudgedienden die een Atatürk-speldje dragen op hun revers, maar de nostalgie van toen werkt nu niet meer. Wat wel werkt is de politiek van nieuwelingen als Ekrem Imamoglu, de burgemeester van Istanbul. Hij is religieus en gaat naar de moskee. Hierdoor is hij populair bij conservatieve kiezers, die anders AKP stemmen. Ook werkt Imamoglu samen met de Koerden. Hij bereikt op deze manier veel meer kiezers dan alleen de traditionele achterban.’

Sociaaldemocratische familie

De CHP beschrijft zichzelf als een ‘moderne sociaaldemocratische partij, die trouw is aan de principes en waarden van de Republiek Turkije.’ De CHP is pro-Europa en lid van Partij van Europese Socialisten, de Socialistische Internationale en de Progressieve Alliantie. ‘De CHP is noch sociaal noch democratisch. Ik begrijp niet wat ze bij de sociaaldemocratische familie te zoeken hebben’, zegt journalist Pehlivan. ‘In feite is de CHP gewoon een uiterst rechtse partij, die meer past bij Alternative für Deutschland, Rassemblement National van Marine Le Pen en de PVV van jullie Geert Wilders.’ Ook Babahan vindt dat de CHP niet in de sociaaldemocratische familie thuishoort, omdat de CHP een staatspartij is, geen partij die opkomt voor de belangen van het volk. ‘Ze hebben geen banden met de vakbond, in tegenstelling tot hun ‘zusterpartijen’ in Europa’, legt hij uit.

In de jaren zeventig was de CHP onder leiding van Bülent Ecevit een linkse partij, te vergelijken met de PvdA van Joop den Uyl en de SDP van Willy Brandt, vertelt Lagendijk. De CHP was in die tijd ook kritisch op de NAVO. In de jaren tachtig en negentig, toen de Turkse staat in oorlog was met de PKK, domineerde de nationalistische vleugel. ‘Toen was de CHP echt een Fremdkörper in de sociaal-democratische familie.’

Maar tegenwoordig is de CHP weer een stuk progressiever en komt de partij op voor vrouwenrechten en homorechten. ‘Denk bijvoorbeeld aan de kritiek op de terugtrekking van Erdogan uit de Istanbul Conventie (het internationale, ook door Turkije geratificeerde verdrag tegen vrouwenmishandeling, red.).’ Bij een deel van de CHP ligt deze progressieve koers gevoelig, maar niet bij de nieuwe generatie, aldus Lagendijk. ‘De CHP begint daardoor steeds meer te lijken op andere sociaaldemocratische partijen.’

Pehlivan ziet het opkomen voor vrouwenrechten en LHBT-rechten door de CHP vooral als window dressing. ‘De CHP is niet echt seculier, maar kemalistisch. Diyanet, het Turkse presidium voor godsdienstzaken, is feitelijk een staatskerk. De CHP houdt niet van minderheden. Voor gevangen HDP-politici als Selahattin Demirtas en Ömer Faruk Gergerlioglu steekt de partij geen vinger uit. En net als Erdogan wil de CHP de Gülenbeweging, die verantwoordelijk wordt gehouden voor de mislukte coup van juli 2016, vernietigen. In Turkije zitten er kinderen van vijf jaar in de gevangenis, die nog een baby waren toen hun moeder werd gearresteerd. Deze kinderen, die bij hun moeder zijn gebleven, hebben nog nooit een vrij leven gekend. Maar de CHP komt niet voor hen op. De CHP is alleen voor mensenrechten als het haar uitkomt.’

Lagendijk wil dit beeld nuanceren. ‘De CHP had kritiek op de arrestatie van Gergerioglu en heeft zich ook uitgesproken tegen de gevangenhouding van Demirtas. Het is niet zo dat de CHP kritiekloos alle Koerdische eisen steunt, maar de partij komt nu meer voor deze zaak op dan drie, vier jaar geleden.’ De CHP was daarnaast nooit een grote vriend van de Gülenbeweging, vertelt Lagendijk. ‘De beweging werd en wordt nog steeds gezien als een conservatieve islamistische beweging en handlanger van Erdogan bij het wegzuiveren van Kemalisten uit het Turkse staatsapparaat in de jaren 2003-2011. Die aversie betekent ook dat er weinig tot geen compassie is voor het lot van Gülen-aanhangers na de coup van juli 2016. Dat de Gülenbeweging daar achter zat wordt ook door de CHP niet betwijfeld.’

En straks?

Het is geen uitgemaakte zaak dat Erdogan in 2023 opnieuw de presidentsverkiezingen wint, voorspelt Lagendijk. ‘In de polls doet de AKP het slecht. Natuurlijk, Erdogan en de zijnen beheersen de media, en ze zullen mogelijk ook met dirty tricks komen straks om de verkiezingen alsnog te winnen, maar ik geloof niet dat een overwinning van Erdogan zo vanzelfsprekend is.’ Ook relativeert Lagendijk de effectiviteit van repressie: ‘Als de AKP te veel mensen van de oppositie vervolgt, versterkt dit hun saamhorigheidsgevoel. Erdogan probeert de nationalistische partij IYI los te weken van het oppositieblok, maar dat werkt niet als hij te veel leunt op het middel van repressie.’

Pehlivan is minder optimistisch over de electorale kansen van de oppositie, vertelt hij. ‘Ik weet het niet. Erdogan controleert media en de rechterlijke macht. Ik kan mij niet voorstellen dat hij zijn macht afstaat voordat hij overlijdt.’

Babahan is het daarentegen met Lagendijk eens. ‘De speelruimte van Erdogan is nu beperkter geworden, met Joe Biden als president. De kans op een exit van Erdogan is hierdoor groter geworden.’

‘In grote lijnen denken AKP en CHP hetzelfde’

Zal Turkije wezenlijk veranderen als de CHP aan de macht komt? Pehlivan denkt van niet. ‘In grote lijnen denken AKP en CHP hetzelfde. Erdogan gebruikt religieuze leuzen, de CHP Europese leuzen, maar de tienduizenden politieke gevangenen zullen echt niet meteen vrijgelaten worden. Daarnaast mag je de Turkse grondwet niet bekritiseren, waarin de Turkse identiteit op een draconische wijze wordt beschermd. Het Koerdisch zal niet erkend worden als tweede taal en het vieren van Newroz, het Koerdische nieuwjaar, blijft ook gevoelig liggen.’

‘Beweren dat de CHP in niks verschilt van de AKP is politiek nihilisme en defaitisme van het onzuiverste water’, antwoordt Lagendijk. ‘Ja, ook de CHP staat in een Turks-nationalistische traditie en dat betekent dat ook de CHP moeite zal hebben met het volledig tegemoet komen aan Koerdische eisen op het gebied van taal, cultuur en regionale autonomie. Maar er zal zeker iets ten goede veranderen. Voor de alevieten zal een CHP’er aan het stuur een grote stap vooruit zijn. Dat geldt ook voor vrouwenrechten, een onafhankelijke rechterlijke macht en de persvrijheid. Nee, de hemel op aarde zal ook een CHP-president niet kunnen brengen. Maar een breuk met veel repressieve maatregelen van Erdogan behoort zeker tot de mogelijkheden.’

Babahan: ‘Er zal zeker iets veranderen als Erdogan vertrekt. Natuurlijk, de CHP is niet perfect, verre van zelfs, maar ze staat wel een betere relatie met het Westen voor. Erdogan jaagt met zijn militante, islamistische en antisemitische retoriek het Westen tegen zich in het harnas. Als de CHP aan de macht komt, dan keert Turkije terug naar hoe het voor 2000 was.’

Turkse maffiabaas: ‘Zoon oud-premier leidt internationaal drugsnetwerk’

de Kanttekening
-
0
Turkse maffiabaas: ‘Zoon oud-premier leidt internationaal drugsnetwerk’

In zijn alweer zevende video ‘onthult’ maffiabaas Sedat Peker (49) dat oud-premier Binali Yildirims zoon, die in Nederland een rederij runt, een internationaal drugsnetwerk coördineert.

De ‘onthullingen’ van Peker, die een kruistocht voert tegen de Turkse staat, brengen de regering van president Erdogan in ernstige verlegenheid. In zijn geruchtmakende YouTube-video’s, die miljoenen keren worden bekeken, hangt Peker nu al drie weken de vuile was buiten. Zo beschuldigt Peker de overheid van cocaïnehandel, de inbeslagname van eigendommen, verkrachting en samenwerking met de Russische maffia.

Hij neemt zo wraak op het Turkse regime, dat een deel van zijn criminele netwerk in Turkije heeft opgerold en een huiszoeking heeft gedaan in Pekers villa in Istanbul. Peker woont nu in ballingschap in Dubai in de Verenigde Arabische Emiraten.

In zijn zevende video richt Peker zijn pijlen op vader en zoon Yildirim. Binali Yildirim was van mei 2016 tot juli 2018 minister-president van Turkije. Daarvoor was hij minister van Transport. Erkam Yildirim, de zoon van de premier, heeft volgens Peker een nieuwe drugsroute opgezet naar Venezuela. In januari en in februari maakte hij hiervoor een reis naar het land, om een plek te regelen in de jachthaven van Caracas, aldus de gangster.

Peker vertelt dat Erkam Yildirim ook betrokken is bij illegale gokactiviteiten. Bovendien wijst hij op de vriendschap van Yildirim met minister Süleyman Soylu van Binnenlandse Zaken, een van de ministers waar Peker een appeltje mee te schillen heeft.

Binali Yildirim, tegenwoordig vicevoorzitter van Erdogans AKP, noemt de aantijging ‘absoluut laster’ en ‘een complete belediging’. ‘Mijn zoon ging naar Venezuela. Hij ging niet in januari of februari, zoals vermeld, maar in december vorig jaar. Hij nam ook wat materiaal mee, zoals testkits en maskers, en deelde ze uit aan de mensen die daar behoefte hadden om corona te bestrijden’, aldus de oud-premier.

Erkan reisde in december naar Venezuela samen met de delegatie van de Interparlementaire vriendschapsgroep Turkije-Venezuela, zegt de AKP. Op Twitter dook een foto op van deze delegatie, waarop ook Erkam Yildirim te zien is

Erkam Yildirim heeft de leiding over een internationale vrachtrederij in Almere, Zealand Shipping B.V., dat tussen 2012 en 2015 meer dan acht miljoen euro verlies heeft gemaakt, zo onthulde het Parool in 2016.

1...587588589...907Pagina 588 van 907

Over ons

de Kanttekening is een onafhankelijke en emancipatoire mediaorganisatie. Onze kernwaarden zijn: vrij, moedig en inclusief.

Over menu

© 2017 de Kanttekening B.V. Alle rechten voorbehouden.

Gebruiksvoorwaarden | Privacy statement | Adverteren & contact