25.4 C
Amsterdam
Home Blog Pagina 658

Aanwezigen Gaza-protest 2014: er werd geen ‘Joden aan het gas’ geroepen

0

GroenLinks-kandidaat Kauthar Bouchallikht ligt opnieuw onder vuur: nu omdat ze in 2014 deelnam aan een demonstratie voor Gaza waarin het beleid van Israël werd vergeleken met dat van nazi-Duitsland, wat bleek uit een opgedoken foto. Maar dat daar ook antisemitische leuzen zouden zijn geroepen, zoals wordt beweerd, wordt door deelnemers aan deze demonstratie ontkend.

Vandaag viel in NRC te lezen dat emeritus hoogleraar Selma Leydesdorff ‘de pech [had] die demonstratie in de binnenstad van Amsterdam tegen te komen’. Leydesdorff trof daar naar eigen zeggen een ‘uitzinnige menigte’ die ‘Hamas, Hamas, Joden aan het gas’ zou hebben geroepen. Ze hekelt dat Bouchallikht in een reactie op de opgedoken foto geen openbare excuses maakte voor het meelopen in ‘de antisemitische horde’.

Maar journalist Tineke Bennema noemt in een Facebookbericht de bewering dat er antisemitische leuzen werden geroepen ‘pertinent onjuist.’ Zij geeft aan in 2014 bij de bewuste demonstratie te zijn geweest.

Bennema wordt op Facebook bijgevallen door vredeactivist Rik Min, die op de demonstratie aanwezig was bij de ordedienst. ‘Het was absoluut niet waar’, schrijft hij, en als zoiets tóch zou zijn geroepen, dan ‘zeer in de zijlijn, en waarschijnlijk bewust door iemand van de ‘tegenpartij’ georkestreerd.’

Min kent geen enkel links iemand in Nederland die ‘Hamas, Hamas, Joden aan het gas’ gaat zitten roepen in zulke demonstraties, zegt hij. ‘Uitgezonderd anti-Ajax-supporters. En die heb ik toen niet gezien.’

Opvallend: in de internetversie van het NRC-stuk van hoogleraar Leydesdorff staat, in tegenstelling tot het stuk in de papieren krant, niet dat zij de ‘de pech [had] die demonstratie’ maar ‘een soortgelijke demonstratie’ tegen te zijn gekomen als waar Bouchallikht aanwezig was.

Zwarte actrice gaat Engelse koningin spelen in nieuwe tv-serie

0

Jodie Turner-Smith gaat de Engelse koningin Anna Boleyn spelen in een driedelige Britse televisieserie. Niet iedereen is hier blij mee, want de actrice is zwart.

Anne Boleyn (1501-1536) was de tweede vrouw van de Engelse koning Hendrik VIII, die in totaal zes vrouwen trouwde. Twee van zes, waaronder Anne Boleyn, belandden op het schavot. De tragische geschiedenis van Anne Boleyn is meerdere malen verfilmd, onder andere in de televisieserie The Tudors en de film The Other Boleyn Girl.

De nieuwe miniserie, die wordt uitgezonden op de Britse zender Channel 5, werpt een feministisch perspectief op Anne Boleyn. Dat perspectief zou zijn onderbelicht, omdat haar onthoofding de rest van haar levensgeschiedenis zou hebben overschaduwd. Ook wil de nieuwe serie breken met de bestaande conventies, door bewust te kiezen voor de zwarte Turner-Smith (foto).

Deze keuze zorgt nu voor de nodige ophef, omdat Anne Boleyn een witte vrouw was. Wat als Rosa Parks wordt gespeeld door een witte vrouw, of George Floyd door een witte man?, vragen boze twitteraars zich af.

Overigens is Turner-Smith niet de eerste actrice van kleur die Anne Boleyn speelde. In 1933 al speelde de Indiaas-Engelse Merle Oberon de rol van de tragische koningin. Zij beweerde echter dat ze Australisch was, om ophef te vermijden.

Rapport: nog nooit zoveel journalisten wereldwijd in de gevangenis als nu

0

Er zat in 2020 een recordaantal journalisten in de gevangenis. Dat meldt het Comité ter Bescherming van Journalisten (CPJ).

Volgens deze internationale perswaakhond gaat het om tenminste 274 journalisten. Dat is twee meer dan in 2016, het laatste piekjaar.

In China (47) worden volgens het CPJ de meeste journalisten opgesloten, Turkije (37) staat op de tweede plaats. Daarna volgen Egypte en Saoedi-Arabië. Als meetdatum is gekozen voor 1 december 2020.

Autoritaire regimes traden dit jaar hard op tegen journalisten die over het coronavirus schreven, of over politieke onrust berichtten. In 2020 belandden 34 journalisten in de gevangenis omdat ze zogenaamd nepnieuws hadden verspreid, in vergelijking met 31 in 2019.

Opvallend is volgens het CPJ de aftakeling van de Verenigde Staten. Er zitten geen journalisten in de gevangenis, maar wel werden 110 journalisten opgepakt of aangeklaagd in 2020. Ook werden ongeveer 300 journalisten aangevallen, vaak door de autoriteiten. Twaalf journalisten worden nog steeds strafrechtelijk vervolgd. Sommigen lopen het gevaar om alsnog in de gevangenis te belanden.

Vorige week executeerde Iran, waar vijftien journalisten gevangen zitten, de journalist Ruhollah Zam. Hij werd beschuldigd van spionage, het verspreiden van nepnieuws, het beledigen van de islamitische waarden en ayatollah Ali Khamenei, de hoogste geestelijke leider van het land.

Leren de kinderen van ons? Of kunnen wij juist van onze kinderen leren?

0

Daar sta ik dan, als Jood voor de klas. Voor de leerlingen is dit nieuw. De vragen die ze op mij afvuren laten dat duidelijk zien.

In de les over de Tweede Wereldoorlog gaat het nu over de macht van nazi-Duitsland. Enorme legers die heel veel landen in Europa bedreigden. Het buurland Oostenrijk voelde wel wat voor de nare ideeën die de nazi’s dag en nacht verkondigden. Daarom besloot Oostenrijk zich vrijwillig aan te sluiten bij het land waar Adolf Hitler het voor het zeggen had. Uit de klas klonk commentaar. ‘Dan waren die Oostenrijkers net zo slecht in de oorlog als de Duitsers’. De wereld van kinderen bestaat kennelijk uit goed of slecht. Andere keuzes lijken soms te ingewikkeld.

Met diezelfde groep leerlingen lopen we een aantal dagen later door de kamertjes van het Achterhuis, waar Anne Frank met haar familie bijna drie jaar ondergedoken heeft gezeten. Het blijkt dat ze goed hebben geluisterd op school. De inval van nazi-Duitsland op 10 mei 1940, de moedige strijd van het Nederlandse leger, de anti-Joodse wetten, de helden van het verzet, de concentratiekampen. Over alles kunnen ze nu meepraten.

Jibril bestudeert aandachtig het paneel met de foto’s van de moedige helpers die in het grootste geheim de familie van Anne Frank en de andere onderduikers al die tijd hebben verzorgd. Zij deden dit met gevaar voor hun eigen leven. Jibril wenkt mij om dichterbij te komen. ‘Kijk, ziet u dit? Deze Miep Gies, waarvan u vertelde hoe moedig zij was om de onderduikers te helpen. Kijk eens goed, waar is ze geboren?’ Ik volg de vinger van het jochie van een jaar of tien. ‘Kijk meneer Lody, ze is geboren in Wenen. Dat is toch Oostenrijk? Dus niet alle Oostenrijkers waren slecht!’

Ik knijp hem even in zijn wang. Hoe mooi en doordacht kan die kinderwereld toch zijn.

Ik lees het verhaal voor hoe de imam elke paar dagen laat in de avond met zware tassen de bergen introk om de daar verstopte Joodse dorpelingen eten te brengen. En op de weg terug zaten de tassen opnieuw vol, maar dan met het wasgoed van de armzalige vluchtelingen dat de vrouw van de imam thuis waste. Deze tochten gebeurden natuurlijk allemaal in het diepste geheim. Als de Duitse soldaten hier achter zouden komen, liep het vast niet goed af met de imam en zijn gezin. Al te veel dorpelingen hadden hun verzet met de dood moeten bekopen.

Salma staart voor zich uit. Haar hoofd onder haar hoofddoek gaat langzaam op en neer. ‘Ja, ja’ zegt ze, meer tegen zichzelf dan tegen de juf of tegen de rest van de klas. ‘Wat is er Salma? Jij wilt wat zeggen?’ vraagt de juf. ‘Ja, juffrouw’, ze kijkt verlegen in mijn richting. ‘Als de imam de Joodse mensen in de oorlog heeft geholpen, dan waren de Joden en de imam vóór die oorlog toch vast ook al vrienden?’

Hoe mooi en doordacht kan die kinderwereld toch zijn

Dit zijn twee momenten in het afgelopen jaar die mij zomaar overkwamen. Het gebeurde midden in die vaak zo ruwe wereld van verbaal volwassen geweld tussen bevolkingsgroepen onderling. Het speelde zich af midden in de samenleving van het elkaar uitsluiten, het elkaar beoordelen op uiterlijkheden of van negatieve beelden die door anderen worden aangedragen.

Wat zich in die klassen afspeelde, is de wereld waar kinderen het voor het zeggen hebben. Het zou een illusie zijn dat we deze zuiverheid van een kinderwereld bij deze jongeren voor later kunnen bewaren. Ook de kleineren onder ons worden groot. Wat we wel kunnen en vooral moeten doen, is duidelijk zichtbaar maken dat deze wereld van kinderen in ons midden is. En dat deze kinderen een stevige boodschap voor ons volwassenen hebben, een boodschap die vaak vele malen krachtiger is dan de boodschappen die wij ‘grote mensen’ over onze maatschappij uitstorten.

Mijn eerste lockdown

0

Het is begin jaren negentig. Ik ben zeven of acht jaar.  De Afghaanse moedjahedien (verzetsstrijders) hebben de Russen verdreven, maar zijn nu met elkaar in een bloedig conflict geraakt om de macht in de hoofdstad. Het regent raketten in Kabul.

Iedereen is binnen. Niemand is buiten. Alle winkels zijn gesloten. En dan heb ik het niet slechts over de ‘niet-essentiële winkels’, maar ook over de lokale bakkerij, slager en groente- en fruitwinkel. Basale levensmiddelen zijn niet verkrijgbaar. Iedereen leeft op rantsoen. Ook de elektriciteit is afgesloten of soms beperkt voor een uur of twee. We leven ’s avonds bij kaarslicht.

Mijn moeder, zus en ik zitten in onze woonkamer in ons tweekamerappartement op de tweede verdieping. We horen hoe de ramen rinkelen bij iedere raketinslag. Mijn opa en oma wonen niet ver. Ik denk misschien op vijf minuten loopafstand. Mijn opa stuurt mijn oom naar onze flat met de boodschap: we moeten samen zijn. We moeten naar opa en oma omdat samenzijn het veilig maakt. Ik weet niet of dat zo werkt, maar ik denk dat het vooral góed is om samen te zijn.

We trotseren de kogels die ons letterlijk om onze oren vliegen en rennen door een gordijn van rondslingerende metaalscherven. We bereiken opa’s huis en bij binnenkomst gaat de deur met een snelle ruk achter ons dicht. Opa en oma wonen met zijn zessen in een driekamerappartement op de begane grond van de flat. Zij slapen samen op één slaapkamer. Mijn oom is net getrouwd en heeft een pasgeboren baby. Hij, zijn vrouw en de baby delen samen een slaapkamer. Mijn jongste tante slaapt in de Afghaanse woonkamer, die bestaat uit het klassieke Afghaanse rode tapijt dat ook terugkomt op de zitkussens en zitmatrassen. Er is nog een woonkamer met banken en fauteuils: de salon, voor gasten die je minder goed kent.

We zitten met zijn allen inmiddels in de woonkamer. De gordijnen dicht. Opa zit normaal bij het raam, nu niet. Ramen kunnen stuk gaan door de inslagen. We zitten zo ver mogelijk van alle ramen vandaan. Opa en oma hebben een dekentje om zich heen gewikkeld. We hebben ook geen verwarming. Het is koud en het is winter.

Mijn oom probeert mij op te vrolijken. Iedere keer als er een raket wordt afgevuurd hoor je een oorverdovend gepiep. Het begint met een hoge toon en wordt, gaandeweg het de top bereikt, zacht – tot je het een paar seconden niet meer hoort. En dan hoor je de inslag: een doffe dreun die alle muren in het huis doet bewegen en ons doet sidderen.

Iedere keer als de piep afgaat, doet mijn oom alsof zijn wijsvinger de raket is. Zolang we de piep horen gaat hij met zijn vinger omhoog. Als een raket zijn hoogtepunt heeft bereikt en stil valt, kijkt hij mij verbaasd aan: waar zal-ie inslaan? Als we geluk hebben is de inslag ver. In dat geval wijst hij zijn wijsvinger richting een plekje op het tapijt, ver weg van waar ik zit.

‘Yeah, we hebben geluk!’, zegt hij dan. Een soort punt krijg je van hem, als je niet geraakt bent door een raket. Als een raket te dichtbij is en ik bijna omval van de dreun, dan houdt hij mij stevig vast en geeft hij me een knuffel.

Dit spelletje deden we dagenlang. En zo bracht ik mijn eerste lockdown door. Er volgden meer lockdowns, die soms wel maanden konden duren.

Laten we positief naar de komende vijf weken kijken. We hebben elkaar en we zijn veilig

De huidige lockdown vinden we zuur. We zijn dit niet gewend. Het is een inperking van onze vrijheden. Dat klopt ook. Maar het is voor ons eigen bestwil. En als je deze lockdown vergelijkt met mijn eerste lockdown, dan valt het reuze mee.

We hebben eten, elektriciteit, Netflix, spelletjes en knutselactiviteiten voor de kinderen, buitensport, een goed boek en allerlei vormen van tijdsbesteding, waarbij we bovenal in veiligheid samen zijn. We kunnen zelfs genieten van ons samenzijn, we hoeven ons niet zorgen te maken of we de volgende dag wel of niet halen. Laat staan de volgende minuut.

Laten we ons hoofd koel houden en positief naar de komende vijf weken kijken. We hebben elkaar en we zijn veilig. Voor velen in oorlogsgebied is mijn eerste lockdown de dagelijkse realiteit. Tel je zegeningen en wees blij dat dit type lockdown de enige is die je hoeft te ervaren.

Roep binnen Turkse coalitie om verbod op pro-Koerdische oppositie

0

Binnen de extreemrechtse Turkse partij MHP, die samen met de AKP van president Erdogan een coalitie vormt, klinken geluiden om de pro-Koerdische oppositiepartij HDP te verbieden. De MHP staat bekend als een ultranationalistische partij voor ‘etnische Turken’, die anti-Armeens en anti-Koerdisch is.

Dit weekend riep MHP-Kamerlid Semih Yalcin op de pro-Koerdische HDP te vernietigen. De HDP zou steun bieden aan de Koerdische strijders van de PKK, die in Turkije, de VS en de EU op de terreurlijst staat. ‘De HDP-PKK-terreurorganisatie is een horde van politiek ongedierte die in zijn geheel uitgeroeid moet worden’, aldus Yalcin.

De PKK vecht al decennialang om afscheiding van het Koerdische Zuidoosten van Turkije. In 2013 bedong Erdogan een wapenstilstand en gingen vredesbesprekingen van start, maar in 2015 laaide het geweld in Zuidoost-Turkije weer op. Sindsdien zijn duizenden mensen omgekomen door het geweld en grote delen van steden verwoest.

Ook MHP-partijleider Devlet Bahceli (foto) pleitte vorige week voor een verbod op de HDP. De HDP reageerde vechtlustig, door te stellen dat de MHP juist ‘de echte vijanden van dit land [zijn]. Ondanks u zullen we democratie in dit land brengen. Als je je mond houdt in plaats van de HDP te sluiten, doe je een grote gunst aan de toekomst van het land.’

Nadat ophef was ontstaan over de ogenschijnlijk nieuwe MHP-koers en de grootste oppositiepartij CHP een sluiting van de HDP verwierp, besluit Bahceli zijn toon nu te matigen. Hij zei gisteren ‘zo veel van mijn broers en zussen van Koerdische afkomst [te] houden’.

Veel Koerdische journalisten, academici en politici – waaronder voormalig HDP-leider Selahattin Demirtas – zijn in de gevangenis beland omdat ze zogenaamd banden hebben met de PKK. Het merendeel van de 65 HDP-burgemeesters die vorig jaar de lokale verkiezingen wonnen zijn inmiddels om deze reden ontslagen. Zij zijn vervangen door Erdogan-getrouwen.

Erdogan is vastbesloten om de HDP uit te schakelen, stelde Turkije-specialist Henri Barkey eerder op de Kanttekening. ‘Erdogan wil een sterke positie tegenover Biden hebben en hem laten zien dat het Turkse volk achter hem staat. Daarom wil Erdogan nieuwe verkiezingen die moeten resulteren in een sterk mandaat, maar dan mag de HDP geen roet in het eten gooien’.

Barkey: ‘Erdogan gaat de HDP breken: alle HDP-Kamerleden uit het parlement verwijderen, alle overgebleven HDP-burgemeesters afzetten en in het voorjaar van 2021 nieuwe verkiezingen uitschrijven, zodat er niets meer van de HDP overblijft.’

Internationaal Strafhof gaat China niet vervolgen om Oeigoeren

0

Het Internationaal Strafhof in Den Haag heeft besloten om China niet te vervolgen voor mogelijke genocide op de Oeigoeren. Dit bericht de Arabische nieuwszender al Jazeera.

China heeft zich niet aangesloten bij het Strafhof en kan dus niet worden vervolgd, aldus aanklager Fatou Bensouda.

Dit besluit komt als een harde klap voor Oeigoerse mensenrechtenactivisten. Zij hadden China aangeklaagd voor opsluiting van meer dan een miljoen Oeigoerse moslims in zogenoemde heropvoedingskampen, gedwongen sterilisatie van moslimvrouwen en andere misdaden tegen de menselijkheid.

Daarentegen zullen de Filipijnen wel door het Internationaal Strafhof worden vervolgd. Er zijn goede redenen om te geloven dat er tijdens de ‘war on drugs’ van president Rodrigo Duterte ‘misdaden tegen de menselijkheid’ gepleegd zijn, aldus aanklager Bensouda.

Azerbeidzjaanse militairen onthoofden Armeense ouderen Nagorno-Karabach

0

De Britse krant the Guardian is achter de identiteit gekomen van twee oudere Armeense burgers die door militairen van het Azerbeidzjaanse leger zijn onthoofd. Het gaat om twee mannelijke dorpelingen van 69 en 82 jaar oud.

In de video’s, die op 22 november en 3 december online zijn geplaatst, houden mannen in uniformen die overeenkomen met die van het Azerbeidzjaanse leger een man vast en onthoofden hem met een mes. Daarna plaatsen de mannen het afgehakte hoofd op dat van een dood dier. ‘Zo krijgen we wraak – door hoofden af te snijden’, zegt een man die we niet in beeld zien.

Amnesty International had Armenië en Azerbeidzjan eerder opgeroepen om video’s te onderzoeken. De organisatie heeft digitale verificatietechnieken gebruikt om de video’s die door the Guardian zijn geanalyseerd te controleren op authenticiteit. De organisatie controleerde ook een video van de moord op een Azerbeidzjaanse grenswachter, wiens keel werd doorgesneden.

Sommige video’s zijn nog niet geverifieerd. Zoals een video van 7 december waarop te zien is hoe een oudere man door twee militairen in Azerbeidzjaanse uniformen wordt vermoord. De ene militair houdt het slachtoffer vast tegen een boom, waarop de andere militair met een mes langzaam zijn hoofd afsnijdt. De video stopt vlak voordat het hoofd van het slachtoffer van de romp is gesneden.

Azerbeidzjan en Armenië vochten van 27 september tot 10 november een oorlog uit om het gebied Nagorno-Karabach, die door Azerbeidzjan werd gewonnen. Een deel van Nagorno-Karabach is nu in handen van Azerbeidzjan. Een ander deel is nog steeds Armeens en wordt beschermd door Russische troepen.

‘Aan Moslimbroeders gelinkte’ NGO krijgt straks Nederlands subsidiegeld

0

Vanaf 1 januari krijgt ontwikkelingsorganisatie Islamic Relief Worldwide subsidie van minister Sigrid Kaag (Buitenlandse Handel & Ontwikkelingssamenwerking). 

Op rechtse websites als GeenStijl en de Dagelijkse Standaard klinken alarmbellen: Islamic Relief Worldwide zou gelieerd zijn aan de Moslimbroederschap.

De rechtse blogger Wouter Roorda schrijft namelijk dat ‘de fundamentalistische Moslimbroeders’ van Islamic Relief Worldwide in een subsidiepot van 37 miljoen euro vallen ter ‘Versterking Maatschappelijk Middenveld’ in ontwikkelingslanden.

Deze pot mag de organisatie delen met andere NGO’s die volgens het ministerie van Buitenlandse Zaken de ‘Vrijheid van Meningsuiting en/of Vrijheid van Religie en Levensovertuiging’ bevorderen.

De Tweede Kamer steunt tot dusver met ruime meerderheid dit programma van minister Kaag, meldt Roorda.

Vorige maand besloot de Duitse regering het geven van subsidies aan Islamic Relief, dat in veertig landen actief is, juist te staken. De reden: ‘persoonlijke banden’ tussen zowel Islamic Relief Worldwide als haar Duitse tak met de Moslimbroederschap.

De Moslimbroederschap is in Duitsland niet gewild. De Duitse inlichtingendienst betitelt de organisatie als een gevaar voor de democratie. Hoewel de Moslimbroederschap geen geweld propageert, zou de organisatie extremistisch zijn en antidemocratische idealen nastreven.

De Moslimbroederschap is een islamistische groepering die vertakkingen kent door heel de Arabische wereld. In Tunesië, Marokko en Jordanië zit de Moslimbroederschap in het parlement, in Egypte en Saoedi-Arabië is de beweging verboden. Ook in West-Europa is de Moslimbroederschap actief. Volgens critici streeft de Moslimbroederschap een shariastaat na.

De Nederlandse inlichtingendienst deed in 2011 onderzoek naar de Moslimbroederschap. Hoewel de Moslimbroederschap geen directe dreiging voor de democratische rechtsorde of de nationale veiligheid inhoudt, zouden de activiteiten op lange termijn een risico kunnen vormen, aldus de AIVD.

‘De Nederlandse Moslimbroeders proberen invloed te verwerven in het maatschappelijk middenveld. Als zij ook gaan deelnemen aan politieke besluitvorming zonder open te zijn over hun signatuur en daarmee hun belangen en bedoelingen, kan dit tot een onwenselijke situatie leiden.’

De islamkritische oud-journalist Carel Brendel noemt Islamic Relief Worldwide de ‘internationale hulporganisatie van de Moslimbroeders’. Onlangs bracht hij ook GroenLinks-kandidaat Kauthar Bouchallikht in verband met de Moslimbroederschap, vanwege haar werkzaamheden voor de islamitische studentenorganisatie FEMYSO. De Telegraaf nam zijn ‘scoop’ over en lijsttrekker Jesse Klaver moest zich publiekelijk verdedigen.

Een grote groep linkse en islamitische organisaties reageerde verontwaardigd op deze mediastorm rond Bouchallikht. Zij vinden dat het kandidaat-Kamerlid lijdend voorwerp is van een ‘extreemrechtse intimidatiecampagne’ en noemen Brendel een ‘rechtsradicale speurneus’, die ‘een lange staat van dienst heeft als het gaat om het bedenken van islamofobe complottheorieën’.

Steeds meer kritiek op radicaal antiracisme, juist van zwarte denkers

0

Het zou van weinig medemenselijkheid getuigen om geen begrip te hebben voor Black Lives Matter als leuze, de hartekreet die door velen zo oprecht gevoeld wordt. Tegelijkertijd vertegenwoordigt Black Lives Matter een ideologie waar ook de nodige zwarte denkers zo hun vraagtekens bij hebben. Hoe begrijpelijk de gevoeligheid omtrent het onderwerp ook is: hun kritiek verdient aandacht, juist vanwege het belang van de zaak.

In de Engelstalige wereld is momenteel een felle strijd gaande over het invoeren van antiracistische onderwijsprogramma’s die gebaseerd zijn op de omstreden critical race theory. Steeds meer instanties en bedrijven overwegen het invoeren van diversiteitstrainingen. Uit een groeiende hoeveelheid wetenschappelijk onderzoek blijkt echter dat deze doorgaans ineffectief zijn en juist tot verwijdering tussen bevolkingsgroepen kunnen leiden. Ook is de vraag in hoeverre bepaalde aannames over racistisch gemotiveerd politiegeweld en institutioneel racisme kloppen. Zo zijn er in het huidige debat tal van zaken te vinden die niet de aandacht krijgen die ze verdienen.

Voor zover het antiracisme-debat in de VS aandacht krijgt in Nederlandse media, gaat dat meestal om activistische vaandeldragers als Ibram X. Kendi, Ta-Nehisi Coates of Robin DiAngelo. Maar het idee dat zij namens iedereen ‘van kleur’ spreken is aantoonbaar onjuist. Juist van zwarte denkers horen we gematigder geluiden en ook in toenemende mate kritiek op de meer radicale strijders tegen racisme. Ze zetten vooral kanttekeningen bij de frames van de Black Lives Matter-beweging.

Zo was filosoof en rijzende ster Coleman Hughes tot een paar jaar terug zelf fervent aanhanger van Black Lives Matter, tot hij er gaandeweg achter kwam dat het beeld dat door de beweging werd geschetst niet altijd overeen kwam met de werkelijkheid. In een kritische beschouwing nam hij recent een aantal antiracistische dogma’s onder de loep. Zo is er de overtuiging dat Afro-Amerikanen in verhouding vaker om het leven komen door ongerechtvaardigd politiegeweld dan blanke Amerikanen. Daarvan zou racisme de grote aanjager zijn. Beiden zijn onjuist, betoogt Hughes. In de cijfers is volgens hem geen rechtvaardiging te vinden voor deze claim.

Ook legt hij uit hoe het fanatisme van (met name witte) antiracisten gevoelens van vervreemding teweeg kan brengen bij zwarte mensen. Velen van hen zitten er helemaal niet op te wachten om op basis van een opgelegde identiteit in een slachtofferrol te worden gedrukt. Hughes wil een openbaar debat met Ibram Kendi, auteur van de bestseller How to be an anti-racist. In een open brief aan Kendi zegt Hughes te kunnen aantonen dat Kendi gebruik maakt van drogredenen in zijn vertoog.

Veel zwarte mensen zitten er helemaal niet op te wachten om op basis van een opgelegde identiteit in een slachtofferrol te worden gedrukt

Bij John McWhorter, professor in de linguïstiek aan de Columbia Universiteit, vond een soortgelijke omslag in het denken plaats. Inmiddels is hij fel tegenstander van de vele antiracistische beleids- en onderwijsprogramma’s die op steeds meer plekken in de Verenigde Staten worden geïmplementeerd. In een vernietigend opiniestuk over White fragility, die andere bestseller, legt hij uit waarom dergelijke ideologisch gemotiveerde ideeën de zwarte gemeenschap meer kwaad dan goed zullen doen. In een recente podcast uitte hij zijn vrees voor de onvermijdelijke dag dat zijn biculturele dochtertjes van hun docent te horen zullen krijgen dat ze hun ‘zwartheid’ moeten omarmen, en ten overstaan van hun witte klasgenootjes een speciale status krijgen toegewezen.

Gerespecteerd econoom Glenn Loury maakt zich vooral zorgen om wat hij in een recent interview de ‘removal of agency’ noemt. Als je ongelijkheid en verschillen in representatie categorisch aan ‘wit racisme’ wijt, sluit je factoren die niet direct met discriminatie te maken op voorhand uit. Dat is niet alleen onjuist, het blokkeert tevens de weg naar vooruitgang. De onmogelijkheid van open debat over dergelijke barriers to black progress heeft in zijn ogen desastreuze gevolgen gehad voor de zwarte gemeenschap.

Hughes, McWhorter, Loury, en met hen nog vele andere Afro-Amerikaanse denkers, ontkennen geenszins dat racisme, discriminatie en achterstelling nog altijd voor enorme problemen zorgen. Zij pleiten simpelweg voor een nuchtere en pragmatische aanpak in plaats van een kritiekloze overgave aan dogmatisme. Het is niet voor niets dat McWhorter van de ‘religie van het antiracisme’ spreekt. Hiermee doelt hij op ‘wokeness’, de manier van denken die gestoeld is op de aanname dat de wereld primair uit onderdrukkende machtsstructuren bestaat. De aanhangers van deze theorie verdelen de samenleving in groepen van onderdrukkers en onderdrukten. Zij achten echte vooruitgang pas mogelijk als de structuren die dit in stand houden afgebroken zijn.

Ook in Nederland is de antiracistische manier van denken in opmars. Zo heeft het Humanistisch Verbond onlangs een handreiking kinderen en racisme opgesteld die op critical race theory gebaseerd lijkt te zijn. Wie overweegt om zich in de strijd tegen racisme door dergelijke ideeën te laten leiden, doet er echter goed aan om kennis te nemen van de bezwaren van bovenstaande denkers. Volgens hen is het kweken van een ‘woke’ rassenbewustzijn in een toch al gepolariseerde samenleving namelijk een grote vergissing, vooral als dit gepaard gaat met de giftige notie van etnische groepsschuld.